Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΥ : Δεκεμβρίου 2009

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

μερικές αναρτησεις θεωριας καθώς και μερικά ακομα ποιηματακια

μερικα ποιηματακια του νοεμβριου 2008

μερικά ακομα ποιηματακια και αλλες ιστοριες

Η Γευσις της ζωής μας

Η Γευσις της ζωής μας
Απ τη ζωή, στο τέλος της, μόνη απομένει γεύσις
του αειφόρου ποταμού (που δις εμβαινειν), ρεύσις
η γλύκα, μήλου αδαγκωτου, και η επιθυμία
ανείπωτη ,ως μια ορμή προς μιαν ουτοπία..

Απ’ τη ζωή ,στο τέλος της ,μένει καμμένο ξύλο
κι’ ο τρομερός Μινώταυρος δεμένος σ’ενα στύλο
Η Αριαδνη ,μυστικά να ξετυλίγει μίτους
κι’ ο Ιωνάς να οδύρεται με΄τη Κοιλιά του κήτους …

Απ’ τη ζωή γαυγίσματα ,φωτιά και γκρίζα σκονη
κι όταν στο τέλος έρχεται η νεκρική σινδονη
κι οταν εγκαταλείπουμε το ,των ανθρώπων ,πλήθος
Πλάθει νανούρισμα ξανά το μητρικό το στήθος

η Γευσις της θεότητας , βυζιού γαλακτερή
οπως το άστρο της Βηθλεεμ ,κι αυτή αστραφτερή
όταν θα φευγει η ζωή ,σαν μια σκιά στον τοίχο
και μάταια ο Μινωταυρος θα ψάχνει για τον Μιτο….

τρια ποιηματακια

Καμμιά φορά, τα σύννεφα , μοιάζουν να σου γελάνε
Ας ερθω λίγο καταδώ να γραψω κι εγώ κατι Αφου εκε...
Μ’ αρεσει που μαζευεσαι ετσι συ-σπειρωμένη

Το Φίδι

Το Φίδι
----------------

Ο Άγιος Επίφανιος (Κύπρου ,κατά αιρέσεων )στον οποίο χρωστάμε την μόνη άμεση μαρτυρία πού κατέχουμε για μια Γνωστική κοινότητα στο βιβλίο του Αρτοθήκη» ή Κιβωτιον Φάρμακων εναντίον των αιρέσεων» μας παρουσιάζει ένα κατάλογο των αιρέσεων που υπήρχαν στις μέρες του, τον 4ο δηλαδή αιώνα . Και υπήρχαν εξήντα.
Ανάμεσα σε όλες τις ομάδες τρεις ξεχωρίζουν αμέσως σαν πολύ συγγενικές μεταξύ τους ,οι Οφιτες, οι Σηθιανοι και οι Περατικοί…

γιατί προτείνουν και οι τρεις ένα σχεδόν ταυτόσημο όραμα των αλλοτριωτικών μηχανισμών αυτού του κόσμου που ξεκινάει από την ίδια αρχέτυπη εικόνα , την εικόνα του φιδιού.

Οι Οφιτες πήραν το όνομα τους από την ελληνική λέξη «όφις»

Για αυτούς η ιστορία του κόσμοι αρχίζει και τελειώνει με το φίδι . Στην πιο ολοκληρωμένη μορφή του , η εικόνος του φιδιού που δαγκώνει την ουρά του συμβολίζει το γίγνεσθαι του συμπαντος , τον συνεχόμενο κύκλο που πηγαίνει από το Ένα στο Πάν και ξαναγυρίζει στο Ένα .

Αυτός ο κανόνας … εκφράζει έναν από τους πιο συγκεκριμένους συλλογισμούς που είναι κοινός σε πολλούς λαούς της γης:τη γνώση πώς οι μαίανδροι και τα κουλουριάσματα του φιδιού συμβολίζουν τον σύμφυτο νόμο αυτού του κόσμου του οπίου είναι εικόνα και ταυτόχρονα σύμβολο. Κάθε φίδι πού δαγκώνει την ουρά του γίνεται κύκλος , ο κύκλος που οι γνωστικοί ξαναβρίσκουν σ¨όλα τα επίπεδα. Στο κοσμικό επίπεδο παίρνει το όνομα Λεβιάθαν και ζώνει μέσα στα δαχτυλίδια του το σύνολο της Εβδομάδας, τους επτά δηλαδή πλανητικούς κύκλους …

Στο ανθρώπινο τέλος επίπεδο οι σπείρες του σχηματίζουν τα έντερα χώρο μετατροπής των τροφών και συντήρησης της ζωής

Το φίδι εχοντας από τη μια μεριά την ικανότητα να υπερβαίνει το θάνατο με τις διαδοχικές μεταμορφώσεις του και κατέχοντας από την άλλη την αρχέγονη γνώση της αληθινής φύσης του σύμπαντος , παίρνει στα μάτια των γνωστικών την μορφή του πρώτου Μύστη του ανθρώπου ,του πρωτου Επαναστατημένου της Ιστορίας.

Είναι το φίδι που ορθώθηκε πρώτο στο Παράδεισο εναντίον στην απολυταρχική τάξη του πλαστού Θεού, του Ιεχωβά, αυτό παρεδωσε στον άνθρωπο τα μυστικά της γέννησης του και του πεπρωμένου

Οι αιρέσεις που αναφέραμε φαντάζονταν πώς το φίδι«απελευθέρωσε» τον Αδάμ και την Εύα με ένα πολύ περίεργο τρόπο«Σαγηνεύοντας»δηλαδή την Εύα , με απλά λόγια διακορεύοντας την . Αλλά ,ισχυρίζονταν οι Σηθιανοι,το φίδι είχε σαγηνέψει » με έναν ανάλογο τρόπο και τον Αδάμ .

Με αλλά λόγια ξεπαρθένεψε τους δυο προγονούς της ανθρωπότητας προσφέροντας τους την διπλή αποκάλυψη της ηδονής και της γνώσης . Οι πράξη αυτή έπαιρνε για τους γνωστικούς το νόημα ενός παραδειγματισμού και δεν υπάρχει αμφιβολία πώς ορισμένοι γνωστικοί κατέφευγαν , εν ονόματι της στην σοδομία σαν μια επανάληψη της πρώτης πράξης του Φιδιού, ανοίγοντας ετσι τις «οδούς της γνώσης και τα τυφλά μάτια της σάρκας

Οι Περατικοί είχανε πάρει το όνομα τους από την ελληνική λέξη «πέρα» πού σημαίνει ξεπέρασμα , διάβαση . Εξάλλου εξήγησαν μόμ]ναι τους τον ορισμό « Είμαστε οι μόνοι που γνωρίζουμε τους νόμους της γνώσης και την οδό από την όποία μπήκε ο άνθρωπος σε τούτο τον κόσμο άρα ξέρουμε πω να βαδίσουμε σ΄αυτή και που μπορούμε να ξεπεράσουμε τη διαφθορά»Αυτό το ξεπέρασμα η διάβαση θα το πετύχαινα με τις ίδιες εκείνες ερωτικές τεχνικές αναπαριστάνοντας την πρώτη πράξη του φιδιου

Όσο για τους Σηθιανούς είχαν πάρει όνομα τους από τον τριτο γυιοτου Αδάμ , τον Σήθ που γεννήθηκε μετα΄τον θάνατο του Αβελ (κατά τις ερμητικές παραδόσεις όχι από την Εύα αλλά από την δαιμόνισσα Λιλιθ) έδιναν ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στο σεξουαλικό στοιχείο Μέσα απτά κείμενα τους ολόκληρη η ιστορία του σύμπαντος παίρνει τη μορφή ενός ερωτικού μυθιστορήματος μιας κοσμικής πορνείας ανάμεσα σε αρχέγονες δυνάμεις και σε Αιώνες του σύμπαντος.

Ο Άγιος Επιφανιος μας περιγράφει μια οφική τελετή που μάλλον αναφέρεται στους οφιτες Φέρνανε στο κέντρο της μύησης ψωμιά και τα στρώνανε σε ένα τραπέζι . Ύστερα έφερναν ένα κοφίνι που είχε μέσα ένα ημερωμένο φίδι Το ανοίγανε περνάν το ζώο και τα¨απιθωνανε απάνω στα ψωμιά απαγγέλλοντας τις συνηθισμένες ευχές ,

Το ερπετό ξεδιπλώνονταν απάνω στα ψωμιά , άλλαζε θέσεις και αυτή η απλή επαφή σε συνδυασμό με την αποτελεσματικότητα της προσευχής , ήταν αρκετή για να αγιάσει τα ψωμιά . Τα περνάν και κοινωνούσαν , τρώγοντας ο καθένας από ένα κομμάτι , αφού πρώτα φιλούσαν το φίδι στο στόμα,
Για τους χριστιανους το φίδι ήταν το κατεξοχήν καταραμένο ζώο . Για τους γνωστικούς ήταν το εκλεκτό

απο το
Jacques Lacarriere , ΟΙ Γνωστικοι

Tί ναναι αυτό το Τατουάζ ;

μερικά ποιηματακια

Κι αν ορισμένοι θεωρούν ,την ποιηση ευλογία
Η ποίησις, ειναι ερώτων Χνούδι
ακηδία
Τα Σκοτεινά βραδιά
Αβεσσαλώμ κι αν η ζωή μοιάζει αστραφτερή στ’ αβυσσ...
Τη νυχτα αυτή ,της ανοιξης που ειναι μυρωμένη
Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα
Μες τα υπόγεια μας Ορυχεία
Την ώρα που Ξυπνάμε είμαστε Μόνοι
Να είσαι σαν τον(φτερωτό) ιπποπόταμο
Ειν ‘ η αγάπη θάλασσα ,τα χέρια δεν μπορούν να την...
οι λεξεις κλεινουνε σαν όστρακα
κλεισμένοι μες τα γυάλινα κλουβιά μας
αυτό που νιωθεις ,μες το στηθος , σαν σφυριά
Ρουτίνα
οι σφίγγες
Ποιό ειν’ αραγε το σύνορο Αλήθειας και Ψεμμάτων
Σαν αστραπή στο Πουθενά ειν ‘ η Αγάπη
Τώρα πού έρχεται λαμπρό, ξανά καλοκαιράκι
Εκεινο που μας γοητεύει στην αγάπη
Μέρες Δημιουργίας
Πως θάθελα να έκλεινα ζωή μες ενα ποιήμα
Παιδιά του Κάιν
Κάποιες φορές στα σκοτεινά
Ω ! σεις της αθωότητας , Αγνοί μου Κτηνοτρόφοι
Κι αυτό που μέσα μας Κτυπά και είναι σα Ρολόι
Τι ναναι αυτό που υψωνεται και ειναι σαν Μπαλόνι
Σαν βγαινουν απ’ τη Θαλασσα τη Νυχτα οι Γοργόνες
Κοντά στην άκρη του γκρεμού είναι η αγάπη
Πως την αντέχετε την τόση Μοχθηρία
Στού Μανιτού τη Ρόγα
πως;
κατω από την ψυχρη επιφανεια
οταν ο κόσμος
μες τη σπηλιά τη σκοτεινή, τη νύχτα οι σταλαγμίτες...
Το Φλογερόν Φλαούτο !!
Πουλιά Βαλσαμωμένα
Δρ Τζεκυλ και Χάυντ
Καμιά φορά στις σκέψεις μου νιώθω σα λασπωμένος
Ένδεκα χιλιάδες ποιήματα
Τωρα που περασε ο Καιρός και σβήνουνε τα Πάθη
Τα βραδυα οι μαθήτριες,άραγε ,που πάνε;
Καμιά φορά πονά κι η απουσία
Ο ερωτας ειναι μια πλάνη που μας γνέφει
Ο Γρίφος!
Η Γευσις της ζωής μας
Τα ξωτικά στην ερημο
Τι ναναι αυτό που φλόγα βγάζει σαν κερί;
Αγρια Δύση
Δεν είναι παίξε γέλασε η Αγάπη
Καποιες φορές οι άγγελοι
η απατηλή Υπόσχεση της Αγάπης

ο Δημιουργός και η Αιωνιότητα

μερικές αναρτησεις με ποιηματάκια

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Σαν αστραπή στο Πουθενά ε...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Η ΦΩΤΙΑ
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Εκεί στο Ασυνείδητο βρίσκ...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Καβειρια
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Κι αν ορισμένοι θεωρούν ,...
ποιηματακια με παιχνιδιαρικη διαθεση

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Θυμάμαι ακόμα ότι ταξίδευα ....

Πετρος Θεοδωρίδης

Θυμάμαι ακόμα ότι ταξίδευα ’Θυμαμαι-αλλά τι είναι η μνήμη άλλο παρα μια σαρκοβόρα αράχνη ‘τι απομένει από τους ιστούς της-ξέφτια; .

Τι έχει απομείνει από τα ταξίδια μου παρά φωτογραφίες –ξεθωριασμένες πού δεν δείχνουν παρά εμένα –εκεί-δηλαδή έναν Αλλο.

Όμως τότε-ίσως- σε αυτά τα ταξίδια μύριζα , αισθανόμουνα και ζούσα,αν δεν με απατά η μνήμη μου ,στον κόσμο ,είχα την προσμονή του απροσδόκητου –αυτήν πού κι εσείς ξέρετε- όταν είσαι έτοιμος να βυθιστείς στο άγνωστο και είσαι έτοιμος να γευτείς τις πληγές των άλλων και κυρίως τις δικές σου.

Γιατί τι άλλο είναι το ταξίδι παρά η εξερεύνηση του αλλού-κυρίως του αλλού μέσα σου πού ξεδιπλώνεται αργά τρομακτικά ,σαν τον ίδιο τον θάνατο σου;

Σε αυτά τα ταξίδια πετούσα αργά, τη νυχτα, σε ατελείωτες εκτάσεις σκότους. Και ήμουν εκεί στον ουρανό, ανυπαρκτος και όμως ζωντανός-σαν ταξιδιάρικο πουλί, σαν αλμπατρός τη νυχτα.

Ημουν εκεί μετέωρος στον ουρανό ,αλύπητα με έδερνε η βροχή και το χιονι, πεθαινα και ξαναγεννιόμουνα , αδάκρυτος. Ταξίδι.

Ύστερα προσγειωνόμουνα αργά Στις πόλεις . Όσλο και Αρκτική νύχτα. Βαρκελώνη ένα υγρό καλοκαιρινό βράδυ. Παρίσι. Στην σκοτεινή ,αγαπημένη Φλωρεντία. Στην Αθήνα.

Υστερα προσγειωνομουν απαλά. Ξανά . Στη Σαλονίκη

Η απώθηση του δημόσιου : .(και αλλλες αναρτησεις)..

Οι χαμένες πολιτισμικές ταυτότητες της Ανατολής -απο την Monthly Review

Οι χαμένες πολιτισμικές ταυτότητες της Ανατολής (Μέρος Α’)

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΑΤΖΑ

(21/01/2008)

πηγή:

http://www.monthlyreview.gr/antilogos/greek/diktuo/arxeio_sxoliwn/fullstory_html?obj_path=docrep/docs/diktuo/20080121_01/gr/html/index

αποσπασμα:''

..Η εθνικιστική ιδεολογία είναι αυτή που διαμορφώνει την ταυτότητα του έθνους. Στο ερώτημα ποιο είναι εκείνο που καθορίζει το έθνος και την εθνική ταυτότητα, πιστεύω ότι μια κοινότητα ή μια εθνοτική ομάδα καθορίζεται από συγκεκριμένες κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες και από μια ιδεολογική επιλογή. Το ίδιο σαν παράδειγμα μπορούμε να διανοηθούμε σε σχέση με την τουρκική ταυτότητα που ήταν προβληματική καθ’ όλη τη διάρκεια της εξέλιξής της και η βάση της ήταν η βία και η τρομοκρατία.Πρώτα να ξεκαθαρίσουμε ότι υπάρχουν δυο βασικοί τύποι εθνικισμών:Στην μετα-νεοτερική εποχή έχουν αφορίσει τον εθνικισμό από όπου και αν προέρχεται. Ο εθνικισμός είναι προϊόν της νεοτερικής εποχής που οδήγησε πολλούς λαούς σε αλληλοσπαραγμό. Ο εθνικισμός γενικά που μας είναι γνωστός ως ιδεολογία του κυρίαρχου έθνους και εκφράζεται από το κράτος, επιβάλλεται στις μειονότητες και στο καταπιεζόμενο έθνος. Γενικά η έννοια του έθνους εκφράζει και αυτή μια συγκεκριμένη και ιστορικά δοσμένη πραγματικότητα. Η εθνογενετική εξέλιξη κάθε λαού έχει τη δική της ιδιοτυπία. Η αποικιοκρατική βία του καπιταλισμού διαίρεσε τα έθνη σε καταπιεστικά και σε καταπιεζόμενα, σε κυρίαρχα και σε εξαρτημένα. Στην ουσία υπάρχει ο εθνικισμός του καταπιεστικού έθνους και ο εθνικισμός του καταπιεζόμενου έθνους. Ο εθνικισμός του καταπιεζόμενου έθνους είναι δημοκρατικός διότι μάχεται με οποιαδήποτε μορφή πάλης με σκοπό να απολυτρωθεί από τη σκλαβια...''

Η Ευρώπη έχει απάντηση στην αυτοκρατορία Σλαβόι Ζίζεκ Συνέντευξη στον Γιάννη Σταυρακάκη(klik)

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Ακροβάτης Θνησκων

ισορροπεί στη Μύτη του ένα κοντάρι
και πάνω του γυρνά Υδρόγειος σφαίρα

και πιο πάνω
εκατομμύρια πιστωτικές κάρτες και χάρτες ναυτικοί, ομόλογα και δάκρυα ανθρώπων ,μόχθος και πόλεμος μαζί, κι ενα παιδι που ψάχνει τη μαμά του,κηλίδες από αίμα ,νεκρά χαμόγελα των κερδοσκόπων ,

οι Παγετώνες λιώνουν τα σκουπίδια συσσωρεύονται στο πλάι ενώ
αυτός ισορροπεί
στη Ράχη μιας παγκόσμιας χελώνας
που κολυμπά στην παγωμένη θάλασσα από κάτω.
-Απο μακρυά κρότος πιστολιάς
Ακροβάτης θνήσκων :Πως μουγκρίζει !!
-Ήρεμα διαλύθηκε το πλήθος

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΧΑΜΕΝΟΥ ΡΟΔΙΟΥ

SAMURAI самураи: ΓΛΥΚΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ (ΔΕΙΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΤΑΙΝΑΙ ΕΔΩ)

κάποιες φορές βυθιζομαι σε τρυφερή ανία

Κάποιες φορές, βυθίζομαι, σε τρυφερή ανία ,

Και αιωρειται μέσα μου του χρόνου η γοητεία.

Το παρελθόν και το παρόν γίνονται ένα μάγμα

Και μοιάζουν τα μελλούμενα να λάμπουνε σαν θαύμα...

απο το:Καποιες φορές οι άγγελοι

Καμιά φορά, τα σύννεφα , μοιάζουν να σου γελάνε. στου Αποσπεριτη , κλικ

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

εγραψε η pentanostimi ,υπο την επήρεια του πνεύματος των Χριστουγέννων ,του 2009

Ω νεότητα

Πληρωμή του ήλιου

Αιμάτινη στιγμή

Που αχρηστεύει το θάνατο.

[Οδυσσέας Ελύτης]

-------------------------------------

Λέω,σαν τούτη τη νέα γενιά

δεν θαθελα νάμαι

μονο την ικμάδα της

οχι την τύχη της νάχω

Διχως πυξίδα,μόλις και μετα βίας

ενα ''ονειρο'',μια ''δουλίτσα''

[απο δουλεία-δουλειά-''δουλίτσα'']

Λεω,δε ζηλευω το κορίτσι απέναντι

με τα δροσερά μάτια

στο βάθος τους κρύβουν

το φόβο,αν αύριο θαχει

τα προς το ζειν

Μάθανε την ανασφάλεια απο τα θρανία

για αυτο τα σπάνε

μάθανε την απόγνωση

με το εβγα στη ζωή

για αυτο τα απεγνωσμένα

πρόσωπα

Λέω,κοιτάζοντας τα μισοκοιμισμένα προσωπα

στο τρόλει

ξύπνησες χαράματα,γυρνάς σούρουπο

για ενα κομμάτι ψωμί

που στο αψε-σβήσε μπορει να στο στερήσουν

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία

απο το να βλέπεις τα νιάτα και να μη λές

αυτοι θα ζήσουν καλύτερα απο μας

Κι αυτοι το ξέρουν

Και με το πρωτο σπίρτο αναβουν φωτιές

μεχρι τον ουρανό-πυρπολούν την ψυχή τους

Λέω,ειναι εγκλημα να σουχουν κόψει τα φτερά

πριν ακόμα δοκιμάσεις να πετάς

να σου τσακίζουν την ψυχή

πριν αρχίσει να ονειρεύεται

Απο παντού ερχεται και σε κατακλύζει

η απελπισία του ανεργου ,με το χαρτζιλίκι

του πατέρα

η θλίψη της πολυωρης σαχλαμάρας στην καφετέρια

να κοροιδέψεις το χρόνο

ας δουμε μεχρι αύριο

ας δουμε ξανα τις αγγελίες

ας παμε στο γνωστό πολιτευτάκια

ας τους στείλουμε ολους στο διάολο

Λέω,πρεπει να ειναι κανέις

ολιγοφρενής,εκ γενετής ηλιθιος

για να μην αφουγκράζεται

το ποδοβολητό

του ,οχι μακρινού,μελλοντος

το αγριο γιουρούσι

των ''αόρατων'',των εγκλωβισμένων

των ανονείρωτων

των τρελών κοριτσιών και αγοριών

που φρουμάζουν στα παιδικά τους δωμάτια

στα 30,με τη θλίψη και την οργή

στα μάτια

Λέω,άκου,''οπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες''

για εναν ακήρυχτο πολεμο

[μακάρι να ειχε κηρυχθεί]

ισως οι παραβλεπες απώλειες να ηταν μικρότερες.

[εγραψε η pentanostimi ,υπο την επήρεια του πνεύματος των Χριστουγέννων ,του 2009

http://pentanostimi.blogspot.com/2009/12/blog-post_27.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+Pentanostimi+%28pentanostimi.blogspot.com%29

Η ψυχή και το επιχείρημα της φύσει αγαθότητάς της PHILOSOPHICAL EXCERPTS klik

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Εθνολαικισμός και Θεσσαλονίκη. Μια παλιοτερη ομιλια που εγινε στη Θeσσαλονίκη, Στον Αποσπερίτη

Ο Ενοικος: Πλήθος Σαδδουκαίων,,,, ενα ωραιο σχόλιο του Σαρανταμηλακοκκινου

Slavoj Zizek on the Iraq War, the War on Terror & More...klik

η σπηλιά του Νοσφεράτου ευχεται για το 2010

Ο Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν «εξέγερση-φάρσα» (αρθρο στην ΑΥΓΗ ΚΛΙΚ ΕΔΏ)

ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ:

''Η στοιχειώδης γνώση πολιτικού επιστήμονα απαιτεί, ο όποιος προπαγανδιστικός λόγος να εκκινεί από την αποδοχή της ύπαρξης του γεγονότος που θέλει να θεοποιήσει ή να δαιμονοποιήσει. Όταν για να αποδομήσεις/αποσυνθέσεις ένα γεγονός, υπερβαίνεις το όριο ύπαρξης του, τότε εσύ ο ίδιος απονομιμοποιείς το επιχείρημα που επιθυμείς να αρθρώσεις, το καθιστάς απ' αρχής αφερέγγυο.
...............................................................................
......................................

Κάποτε οφείλουμε όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι το όποιο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να βασίζεται σε μηχανιστικές ισορροπίες και μονοδιάστατες αναλύσεις. Να κατανοήσουμε, και όχι μόνο οι πολιτικοί επιστήμονες που το διδάσκουμε, ότι είναι εσφαλμένη η Μακιαβελική αντίληψη ταύτισης της πολιτικής με τις σχέσεις δύναμης και ισχύος. Ότι η Δημοκρατία είναι θεσμικά δυνάμει συγκρουσιακό πολίτευμα, στο πλαίσιο μιας αναγκαστικά συνεχώς μεταβαλλόμενης και ανανεούμενης αλληλεξάρτησης δυνάμεων, μέσα και πέρα των θεσμοποιημένων διαδικασιών.

Αν αυτά δεν θέλουμε να τα κατανοήσουμε, θα παραμένουμε ανίκανοι να αναλύσουμε τα προμηνύματα τών, κατά τα άλλα, αυθόρμητων κοινωνικών εκρήξεων, όπως συνέβη με τους οργανικούς διανοούμενους του συστήματος, και πέρσι και φέτος. Το σκληρό πρόσωπο του κουκουλοφόρου νέου της Greenpeace την πρωτοχρονιά του 2008 -όπως αναλύαμε πέρσι στο αφιέρωμα που, μέσα στο βρασμό των γεγονότων, φτιάξαμε στις «Αναγνώσεις» στις 11 Γενάρη του 2009, αφιέρωμα που επιμελώς λησμονούν, και θαρρώ όχι τυχαία, οι αναλύσεις που ακολούθησαν- ξεχάστηκε σύντομα.

Όπως και σήμερα επιχειρείται να ξεχαστεί η πανελλαδική εμβέλεια του περσινού Δεκέμβρη, που συνένωσε σε μια νέα Συλλογική Ταυτότητα τόσο διαφορετικές μεταξύ τους διαταξικές ομάδες, μαθητών, φοιτητών, νέων ανέργων ή ελαστικά απασχολούμενων, νέων οικονομικών μεταναστών, περιθωριοποιημένων, μα και πολιτικά συγκροτημένων ακτιβιστών, σε μια νέα διακεκριμένη κοινωνική κατηγορία -όπως θα έλεγε και ο Νίκος Πουλαντζάς-, που το χαρακτηριστικό της γνώρισμα είναι η υπερπροσδιοριστική της σχέση με την ιδεολογικό-πολιτική σφαίρα. Γεγονός που της επέτρεψε, μέσα από τη βιωματική δυναμικότητα της σχέσης ιδιωτικού και δημόσιου στο δρόμο της διαδήλωσης, να κατανοήσει, με μια εκπλήσσουσα ταχύτητα -πάντα η πύκνωση του ιστορικού χρόνου σε παρόμοιες καταστάσεις είναι εντυπωσιακή-, τη συνολική αξιακή αμφισβήτηση του κυρίαρχου συστήματος. Γι' αυτό και απαίτησε την Υπέρβασή του. Αμφισβήτησε τις ιεραρχήσεις του. Απέρριψε τους έτσι και αλλιώς αξιακά αφερέγγυους θεσμούς του και τα Πολιτικά Υποκείμενα διαχείρισής τους και τόλμησε να... ονειρευτεί, αναζητώντας να ξαναδώσει αξιακό νόημα στην καθημερινότητα της ζωής, να ψαύσει έναν αξιακά άλλο Πολιτικό Λόγο. Επικαιροποιώντας αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες -όπως συμβαίνει σε κάθε εξεγερσιακή ιστορική ώρα-, και μάλιστα όχι ως αυτοσκοπό αλλά ως μέσο συνέχισης, εμπλουτισμού και εμβάθυνσης της δράσης (επίσης σημαντικό στοιχείο ωριμότητας).

Η αγνόηση όλων αυτών και τα όσα ευφάνταστα δημιούργησαν έξω από την ΓΑΔΑ, πάνω στην Ακρόπολη, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, ή στα εκατοντάδες αστυνομικά Τμήματα, στο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Πλατείας Συντάγματος, στα πλατό της ΕΡΤ, σε κάποιες θεατρικές σκηνές, ακόμη και στο αστικό άβατο του... Μεγάρου Μουσικής, για να θυμηθούμε μερικά από εκείνα που επιμελώς θέλουν να λησμονήσουμε και επιδεικτικά αγνοούν την αναμέτρηση μαζί τους στις βαρύγδουπες «αναλύσεις» τους -η λήθη και η επιλεκτική μνήμη αποτέλεσαν πάντα όπλο της όποιας εξουσίας!- και η επαναλαμβανόμενη, προπαγανδιστική εμμονή αναφοράς μονοδιάστατα στα υπαρκτά φαινόμενα Βίας, «την εξαχρείωση που οδηγεί στον εξευτελισμό του ατόμου και σε κάθε μορφής ολοκληρωτισμό», δεν μπορεί να γίνουν πιστευτά, δεν μπορεί να λειτουργήσουν θετικά. Αντίθετα, λειτουργούν μόνο στο φαντασιακό κάποιων αναρχούμενων βίαιων ομάδων -όχι προφανώς αναρχικών-, που μεγιστοποιούν κοντόθωρα την εμβέλεια τους. Λειτουργούν τελικά σε βάρος των αξιακών δυναμικών στοιχείων της δημοκρατικής πολιτικής. Ας το σκεφτούν αυτό οι οργανικοί διανοούμενοι του συστήματος, εκτός κι αν αυτό επιθυμούν και δεν τολμούν να το πουν ανοικτά.
..................................................................

.................................................................

Immanuel Wallerstein: “Ο καπιταλισμός αγγίζει το τέλος του” Μπλογκ: Κοινωνικά κινηματα και δικτυα(κλικ)

Ενα εξαιρετικό κειμενο ( απο ενα εξαιρετικό Μπλογκ)
Αποσπασμα :
''...Αλλά σήμερα, αυτή η στιγμή του συγκυριακού κύκλου συμπίπτει με και, κατά συνέπεια, χειροτερεύει τη μεταβατική περίοδο μεταξύ δυο συστημάτων μακράς διάρκειας.
Στην πραγματικότητα, θεωρώ ότι έχουμε μπει προ τριάντα ετών στην τελευταία φάση του καπιταλιστικού συστήματος.

Αυτό που βασικά διαφοροποιεί τη φάση αυτή από την αδιάλειπτη διαδοχή των προηγούμενων συγκυριακών κύκλων είναι ότι ο καπιταλισμός δεν καταφέρνει πια “να αποτελεί ένα σύστημα,” με την έννοια που καταλάβαινε ο φυσικο-χημικός Ilya Prigogine (1917-2003): όταν ένα σύστημα, βιολογικό, χημικό ή κοινωνικό, αποκλίνει όλο και περισσότερο κι όλο και συχνότερα από την κατάσταση της ευστάθειας, δεν μπορεί να πετύχει πλέον να ξαναβρεί την ισορροπία του και τότε παρατηρούμε να λαμβάνει χώρα μια διακλάδωση σε μια νέα κατάσταση.

Η κατάσταση γίνεται χαοτική, ανεξέλεγκτη από τις δυνάμεις, που ως τότε εξουσίαζαν σ’ αυτήν, και μπορεί κανείς να παρατηρήσει την ανάδυση μιας πάλης, όχι πλέον μεταξύ των υπερασπιστών του συστήματος και των ανταγωνιστών τους, αλλά μεταξύ όλων των δρώντων, όλων όσων αγωνίζονται για να καθορίσουν τι είναι αυτό που θα αντικαταστήσει το παλιό σύστημα. Κρατώ τη χρήση της λέξης “κρίση” γι’ αυτόν τον τύπο μιας περιόδου. Βρισκόμαστε λοιπόν μέσα σε μια κρίση. Ο καπιταλισμός αγγίζει το τέλος του. ...'''

ΤΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΜΠΑΑΝΤΕΡ – ΜΑΪΝΧΟΦ Παλιές πληγές που αιμορραγούν...Απο τον Σ Κερσανιδη...(κλικ)

Η Μαύρη Σελήνη: Μια ξεχασμένη ταινία του Louis Malle...Απο το Κοινωνικά Κινήματα & Δίκτυα(κλικ)

Για την Ταινια'' Αγελαστος Πετρα '' Απο το Eco -Cinema

http://eco-cinema.blogspot.com/2008/10/2000.html

Τέσσερα Καταστασιακά βίντεο μετά τον Μάη του 68 (κοινωνικά κινηματα και δικτυα)

ANNA MAGNANI

Το βασικό προϊόν των ΜΜΕ είναι η ενδιαφέρουσα πληροφορία-κάτι που δείχνει πως είνα απλώς ένα καταναλωτικό προϊον και τίποτε άλλο .

Το βασικό προϊόν των ΜΜΕ είναι η ενδιαφέρουσα πληροφορία-κάτι που δείχνει πως είναι απλώς ένα καταναλωτικό προϊον και τίποτε άλλο .

Στο δοκίμιο του «Ο αφηγητής »,

ο Βάλτερ Μπενγιαμιν επιμένει ότι «η εμπειρία έχει υποτιμηθεί»

Αυτό συνδέεται με την εμφάνιση μιας νέας μορφής επικοινωνίας στον υπερκαπιταλισμό:την πληροφορία:

«Η πληροφορία [….]αναζητεί την εγκυρότητα της στην γρήγορη επιβεβαίωση. Η βασική απαίτηση είναι να εμφανίζεται«κατανοητή καθ΄εαυτήν»[….]πλέον κανένα γεγονός δεν φτάνει σ¨εμάς χωρίς να μη κουβαλά ήδη μια ερμηνεία»

Lars Svendsen Η φιλοσοφία της βαρεμάρας , μτφ Παναγιώτης Καλαμαράς εκδ Σαββάλας,(1999)2006

περι πολιτικής και Φόβων (απο μια παλιά συζητηση στην Καλύβα )

η συζητηση

http://panosz.wordpress.com/2007/11/25/

Νοέμβριος 23, 2007 στο 9:54 μ.μ
Νοσφεράτος

” Φοβαται ο Γιαννης το Θεριο και το Θεριο τον Γιάννη ” μου φαινεται
Και καλά να φοβαται ο Γιαννης …(στην προκειμενη περιπτωση αυτοι)
Το θεριο (δηλαδή εμεις σε σχεση με αυτους …στρατιωτικά και Οικονομικά ) τι λόγο εχουμε να φοβομαστε ;
Και τι πολιτική και -κυριως -τι σοι κοινωνια -επικοινωνια - μπορει να οικοδομηθεί πανω στον Φόβο;
( εχουμε και λέμε :φοβομαστε την ” Μακεδονια” λόγω ονοματος -αλυτρωτισμου , την Βουλγαρια λογω ιστορικου παρελθόντος,την Αλβανια(κοσσοβο , - μεγαλη Αλβανία) λόγω αλυτρωτισμου ,δυστυχίας κ.λ.π
και φυσικά την Τουρκια λογω και μεγεθους διεκδικησεων κ.λ.π)
ε,,,,παιδια . Κατα την ταπεινή μου γνωμη

Οταν μας περικυκλωνουν οι Φόβοι

οι Ωριμοι ανθρωποι κανουν το εξής :

α) Διαχωριζουν τους πραγματικους Φοβους απο τους Φανταστικους

β) Διαχωριζουν τους Πραγματικους φοβους -κινδυνους σε αυτους που μπορουν να αντιμετωπισθουν με καποιους τροπους,αμεσα
απο αυτους που ναι μεν ειναι πραγματικοι αλλά αφορουν σε ενδεχόμενα στο απώτερο μελλον

γ) Κρατουν την ψυχραιμία τους και δεν φερονται Σπασμωδικά ουτε Υστερικά

δ) Δεν το ριχνουν ουτε στο Μοιρολόι

αλλα και ουτε

σε α-νόητους τσαμπουκάδες , ουτε βυθιζονται σε Μεγαλομανή ονειροποληματα Περασμένων Μεγαλειων…..

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Για να Ψυχορραγίσεις

Για να Ψυχορραγίσεις
να νιωσεις εκεινο το ραγισμα ,
την ζαρα στην καρδια σου την μικρή πληγή ,
τη Ρογα του ιδιου του Θεου να νιωσεις
και τον πονο των δικών σου και των άλλων, την αγάπη την αυθεντική
για να ψυχορραγίσεις
και να χαράξεις με τα όνειρα το τζαμι ,
για να νιωσεις τον αναστεναγμό του Κοσμου ,
ή της ζωής της ιδιας την αναπνοή
την μοιρα καθε αυταπάτης ή και να χαρεις της ιδιας της φενάκης σου ,τη σταλα και την ηδονή
Για να ραγίσεις
Για να ψυχορραγίσεις
Θαπρεπε Πρώτα -πρώτα ν’άχεις Ψυχή…

(κι οχι αυτό το ομοίωμα το σκιάχτρο , αυτή την μασκα , αυτο το αυτάρεσκο αδειο χαμόγελο πουχουν μερικοι …)

GREEK RIDER: Είναι οι μισθοί προσωπικό δεδομένο;

Τουλίπες… (του Απολλωδιου )

Τουλίπες…

Κάτω:

Μα εκείνος, δε βλέπει άλλο, από πανοπλίες που κλείνουν και κράνη×

και τη φωτιά, που καίει στο μυαλό, και ανεβάζει τους ατμούς, που θολώνουν

το βλέμμα.

Είναι που είναι μαζεμένα, τα πυκνά μαύρα σύννεφα, στον ουρανό

Τι θες βρε παιδί μου και εσύ, να παίζεις εδώ πέρα;

Φύγε! Είναι στοιχειωμένη, σου λέω, τούτη η αλάνα 'φύγε.

Πόλεις με πίστη: Μαύρες τουλίπες της τρέλας

λιβάδια απέραντα, να μη βλέπεις τη γη× κουνιούνται αλαφρά, με τον αέρα.

Γύρω και ενδιάμεσα: στεγνοί, οι δρόμοι των καταραμένων

Οι δρόμοι των κρεμασμένων× που δεν παν πουθενά.

Πηγαίνει αλήθεια, -όπως λεν- κάτι τελείως λάθος με τούτο, τον τόπο μας

Ή εμείς φυγοπονούμε, απλά, ονειρευόμενοι, εύκολους παραδείσους;

Όντας κομμένοι, όμως, με πρότυπα περιορισμένα και φριχτά ίδια, με εκείνα,

Που λέμε να μισούμε.

-Μπορούμε να γίνουμε δένδρα (να μία ιδέα!)

Να στέκουμε, ψηλά× τόσο, όπου ψίθυρος θα είναι, η φωνή του πλήθους, τουλίπες.

Από εκεί να κοιτούμε, το ένα το άλλο, και ίσως, και, να χαιρετιόμαστε.

Γιατί τα δένδρα, βλέπουν από ψηλά, και από εκεί κοιτάς μακριά.

(ςςςςςςςςς…κουράγιο, θα φτάσουμε)

Δένδρο:

Στους κορμούς μας και τα κλαδιά μας τα χαμηλά, τρίζουνε βαριά, τα σχοινιά των πεθαμένων με τον αέρα.

Εκεί είναι που χορεύουν οι δήμιοι, από κάτω, τα βράδια× γύρω από φωτιές.

Και που μαζεύονται παρέες: ανθρωποφάγοι, να γλεντήσουν×

Χαίρουνται βλέπεις, το φως απ΄τα φανάρια, που μπορούνε, να κρεμάνε ψηλά.

-Κοίτα…ο άνεμος που περνά× από τα φύλλα μας σπέρνει, τουλίπες

και τα μικρά δένδρα λίγα, μακριά, όλα ζωσμένα× τρεκλίζουν, για λίγο αέρα

και απορούν…

-Μα τι να κάναμε; Πόλεμος είναι! Δε κάναμε τίποτα λάθος…

-Άκου…φωνές× τις ακούς;

-Οχι× είναι ψηλά εδώ πάνω, μάλλον, δεν φτάνουν.

-Άκου! Άκου Θεέ μου! κάτω ψοφάνε× κάτω πεθαίνουν× ακούω να ουρλιάζουν

…δεν, πρέπει, να ήτανε αυτό, που θέλησα.

Θέλησα μόνο, να σταθώ αλλιώς× μακριά από το λιβάδι: πάνω από τις τουλίπες

Και τους κρεμασμένους, που βρωμούν× πάνω από τους δήμιους και τον καπνό,

ψηλά, εκεί που αυτός συντάσσεται: σύννεφα.

Μα…δεν είναι έτσι× οι φωνές, δε με αφήνουν.

Τελικά, ίσως η φυγή, να μην είναι επιλογή.

Είναι η φύση μας, εδώ! Μαθαίνεις με τον καιρό, πως όλοι μας φέρουμε,

Το ανεξίτηλο, το μοιραίο σημάδι του Κάιν. Πιο πολύ για τον εαυτό σου, βέβαια,

παρά για τους άλλους.

Δεν είναι τίποτα να πεις, μη προσπαθείς× είναι έτσι.

Ίσως βέβαια, και να είναι, απλά, νωρίς ακόμα.

Ίσως. Να δούμε.

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

τουκιθεμπλομ: Έλληνες λόγιοι για τη Μακεδονία και τους Μακεδόνες

τουκιθεμπλομ: Καρατζαφέρ γιοκ

τουκιθεμπλομ: Θυμήθηκαν τον εθνικισμό...

Τι δημοσίευσε ο Abravanel μέσα στο 2009 ( κλικ)

Περιοδικο ΕΝΕΚΕΝ: oμιλια στην παρουσίαση του Βιβλιου του Θάνου Λίποβατς: Φαντασιακή και Αληθής Ελευθερία

Το «μυστικό» σχέδιο συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας ...Απο το ΤVX (κλικ)

Ο Μανώλης Γλέζος μιλάει γιά τήν εξέγερση στό TVXS

Που οφειλεται αραγε η Ανεξηγητη γοητεια του Αντισημιτισμου

Στο πολύ ενδιαφερον Ποστ των Π&Α ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗς ΣΙΩΝ

http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/04/29/9-4-2008/#comment-14657

ειδα σε ενα σχολιο να αναφερεται αυτουσιο ενα παραδειγμα αντισημιτικής προπαγάνδας

αντιγραφω ενα αποσπασμα '' ”’Ο Σιωνισμός υποκινεί δια των πρακτόρων του αναρχικές και φασιστικές ομάδες, ώστε ο κοσμάκης να τρομοκρατείται και να ζητά περισσότερο κράτος, περισσότερη καταστολή…;; κλπ κλπ

ετσι ΕΓΡΑΨΑ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ :Ποιά ειναι η Κρυφή δυναμη και γοητεια αυτών των ασυναρτησιων ;ΑΚΡΙΒΏΣ ΣΤΟ ΟΤΙ ΜΕ ΜΙΑ ΑΝΑΠΟΔΗ ΒΕΛΟΝΙΑ συρραπτουν εντελώς ανομοια πραγματα (π.χ Φασιστες με αναρχικους ) ωστε να προσφερουν σε παραζαλισμένυς μικροαστους , εφηβους , ανεργους ,λογιων λογιων απελπισμενους ,

μια ευκολη ευεπτεπτη και συγκεκριμμενη ερμηνεια του κοσμου

Επίσης
Υποτιθεται οτι τους προσφερουν ενα υποτιθεμενο Μυστικό που ταχα μου αποκρυπτεται ..

Ωστε αν με λογικά επιχειρηματα πας να τους πεις οτι αυτά ειναι αυταποδεικτες ασυναρτησιες αυτός (ο δεκτης της ναζιστικής αυτής προπαγάνδας να σου πει - η να σκεφτει :”’ Αυτά τα λεει γιατί ειναι μορφωμενος,η ..αρσιτερος η αναρχικός ή (και…φασιστας) αρα ..εβραιος και παει να με μπερδεψει .Εγω ομως ξερω την Κρυφή αλήθεια ”
Σχόλιο από Νοσφεράτος Αύγουστος 30, 2008

τωρα ..Ασφαλώς δεν ειναι μόνο αυτό .ειναι πολλά ..(και περιμενω και τη δική σας αποψη (εξαιρουνται φυσικά οι Φασιστοειδεις )

αλλά ..εχω επισης και την υποψια οτι ο Αντισημιτισμός οπως και αλλες μορφες Ρατσισμου

εκκρινονται κατα καποιο τροπο απο τις ιδιες τις ασφυκτικές Δομές του Νεοφιλελευθερου Αγριου καπιταλισμου που βιωνουμε ..που αποτρελαίνει τον κοσμο ..

Tωρα μολις ειδα ενα σχολιο που ειχα βαλει στα Πρωτοκολλα (το ποστ που ανεφερα παραπάνω ...)

το οποιο βαζω κι εδώ:

''Μολις διαβασα ενα πολύ καλό μυθιστορημα του Φιλιπ Ρόθ : ”Η συνωμοσία στην Αμερική”… Ο Ροθ φανταζεται οτι το 1941 αντι για τον Ρουσβερλτ στην εξουσια ανεβαινει Φιλοναζιστης Ληντμπεργκ ..Περιγραφει τον τροπο με τον οποιο ο φιλοναζισμός θα επικρατουσε σε μια χωρα σαν τις ΗΠΑ…δυστυχώς αυτες τις μερες δεν εχω και πολύχρόνο …
Παντως νομίζω πως και ο Ταγκιεφ εχει γραψει για ταΠρωτοκολλα …
—————————————————
Πολιτική μελέτη
Ο μύθος της εβραϊκής συνωμοσίας
Γιατί δεν έχει πάψει μέχρι και σήμερα να συναντά μεγάλη αποδοχή;
PIERRE-ANDRE TAGUIEFFΟ μύθος των «Σοφών της Σιών»ΜΤΦΡ.: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΙΟΥΠΚΙΟΛΗΣ«ΠΟΛΙΣ», ΣΕΛ. 281, ευρώ 16
PIERRE-ANDRE TAGUIEFFImaginaire du complot mondial. Aspects d’ un mythe moderne«MILLE-ET-UNE-NUITS»ΣΕΛ. 215
Μπορούμε και επιβάλλεται να το πούμε εξαρχής και χωρίς περιστροφές: η έκδοση του βιβλίου του φιλοσόφου, ιστορικού των ιδεών και πολιτειολόγου Πιέρ-Αντρέ Ταγκιέφ για τον μύθο των «Σοφών της Σιών» καλύπτει με μεγάλες αναλυτικές αξιώσεις ένα βασικό κενό στην ελληνική βιβλιογραφία τη σχετική με ένα πρόβλημα που τροφοδότησε κατά το παρελθόν, αλλά και συνεχίζει να εμψυχώνει, όλα τα επικίνδυνα και ακραία αρνητικά πάθη κατά του εβραϊκού λαού. Προσωπικά, δεν έχουμε υπόψη μας άλλη τέτοια κριτική, ολοκληρωμένη και πολυεπίπεδη, μελέτη, στην ελληνική πάντα βιβλιογραφία, η οποία να συνδυάζει, με μεγαλειώδη πράγματι τρόπο, τη λεπτομερειακή ιστορική έρευνα που αποδεικνύει, πολλαπλώς και αναντίρρητα, ότι τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» είναι ένα χυδαίο πλαστογράφημα της ρωσικής τσαρικής μυστικής αστυνομίας των αρχών του 20ού αιώνα, με τη γενοκτονική ιδεολογία του αντισημιτισμού που απορρέει από αυτά τα «Πρωτόκολλα».
Ο Ταγκιέφ παρουσιάζει βήμα βήμα, στηριζόμενος σε πλήθος ιστορικών ντοκουμέντων, την επινόηση του σχετικού μύθου και την κυκλοφορία του, από την πρώτη δημοσίευση των «Πρωτοκόλλων», το 1903 αποσπασματικά και το 1905 σε ολοκληρωμένη μορφή, μέχρι και τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου κατά των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη. Το βάρος, βέβαια, της εξαντλητικής κριτικής παρουσίασης πέφτει κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, στα χρόνια της επινόησης του μύθου από την τσαρική Ρωσία, όπου ο ορθόδοξος μυστικιστής Σεργκέι Αλεξάντροβιτς Νίλους (1862-1929) δημοσιεύει το «ντοκουμέντο» των «Πρωτοκόλλων» ως παράρτημα στο θρησκευτικό βιβλίο του «Το Μεγάλο μέσα στο Μικρό, ο Αντίχριστος ως επικείμενη πολιτική δυνατότητα» (1905). Ο στόχος είναι προφανής: να συσχετισθεί άμεσα η «έλευση» του Αντίχριστου με τους Εβραίους, να πεισθεί ο ρωσικός χριστιανικός πληθυσμός ότι οι Εβραίοι «ενσαρκώνουν» τον Αντίχριστο. Με τη σκόπευση αυτή, οι Εβραίοι χρεώνονται όλα τα κοινωνικά και οικονομικά δεινά που πλήττουν τη χώρα την περίοδο αυτή, ώστε να «νομιμοποιηθεί» η εσωτερική πολιτική του Τσάρου Νικολάου Β’ και να δικαιολογηθούν όλα τα αντι-εβραϊκά πογκρόμ.
Εντούτοις, παρά τις κατ’ επανάληψη έγκυρες επιβεβαιώσεις, ήδη από το 1921, για την ανυπαρξία των «Πρωτοκόλλων», παρά, δηλαδή, την αποκάλυψη ότι αυτά συντάχθηκαν από την Οχράνα, την τσαρική μυστική αστυνομία, η διακίνηση και υποδοχή του σχετικού μύθου της συνωμοσίας (οι Εβραίοι κατέχουν το χρήμα, συνωμοτούν και θέλουν να γίνουν κυρίαρχοι του κόσμου, καθορίζουν την τύχη του, διαθέτουν προσβάσεις σε όλες τις κυβερνήσεις, οι οποίες τους υπηρετούν συνειδητά ή ασυνείδητα κ.λπ.) δεν έπαψε, το αντίθετο, να σημειώνει ιδιαίτερες επιτυχίες. Γιατί; Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα που θέτει ο Ταγκιέφ στο βιβλίο του και στο οποίο απαντά κατά τη γνώμη μας με θαυμαστή επάρκεια και πρωτοτυπία.
Η «διαβολική αιτιότητα»
Σύμφωνα με τον Γάλλο στοχαστή, ο συγκεκριμένος μύθος λειτουργεί στη βάση της λεγόμενης «διαβολικής αιτιότητας». Οταν κάποιοι τον επικαλούνται, το κάνουν για να υποδείξουν έναν εχθρό, στην περίπτωση των Εβραίων τον «απόλυτο» προς εξόντωση εχθρό, όπως συνέβη στη ναζιστική Γερμανία, δηλαδή μία εδραία αιτία η οποία θεωρείται η αφετηρία όλων των δεινών. Αλλά εδώ χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, αφού η επίκληση αυτού του μύθου συνδυάζει μια ορισμένη ανορθολογικότητα με έναν σιδερένιο ορθολογισμό. Μέσα σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν η ορθολογική εργαλειακότητα και η τεχνοκρατική ουτοπία, η επίκληση του μύθου μπορεί μεν να υποδεικνύει μια ορισμένη επιστροφή του «ανορθολογικού», ωστόσο, ο ίδιος ο μύθος διαθέτει μια εσωτερική άκαμπτη ορθολογικότητα, αυτήν της αιτιώδους εξήγησης. Ολα παραπέμπουν σε μία και μοναδική αρχική γενεσιουργό αιτία, αφού, σύμφωνα με τον Λ. Πολιακόβ, έναν από τους σημαντικότερους και πρωτοπόρους ερευνητές του αντισημιτικού/αντισιωνιστικού συνδρόμου, «το πνεύμα των ανθρώπων γοητεύεται από τη στοιχειώδη και εξαντλητική αιτιότητα».
Οι λειτουργίες του μύθου
Στο πλαίσιο αυτό, ο Ταγκιέφ θα επεξεργαστεί και θα υποδείξει ένα σχήμα αποτελούμενο από πέντε λειτουργίες που εξηγούν την επιτυχία του μύθου της «παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας».

Η πρώτη λειτουργία: όλα εξηγούνται διά της απλούστευσης. Ο μύθος προσφέρει το κλειδί της γνώσης. Εξηγεί διά της απλούστευσης των δεδομένων ό,τι φαίνεται σκοτεινό και απόμακρο για την πλειονότητα του πληθυσμού, και την ίδια στιγμή συστηματοποιεί διάσπαρτες φήμες και ενισχύει στερεότυπα. Ικανοποιεί, έτσι, την ανάγκη για «γνώση» της ίδιας της ιστορικής εξέλιξης, τα νοήματα της οποίας φαίνονται απόμακρα, σύνθετα και δυσεπίλυτα για τους περισσότερους: «τα “Πρωτόκολλα” παράγουν έτσι, μέσω της δαιμονοποίησης ενός αιώνιου εχθρού του ανθρώπινου γένους, την κατανόηση του ουσιώδους, που θεωρείται συγκαλυμμένο…Ο μύθος της παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας παίρνει τη μορφή δαιμονολογικού μύθου, καθώς φωτίζει τη διιστορική αρχή του κακού υπό το πρίσμα ενός μονοαιτιακού αναγωγισμού».
Λειτουργία δεύτερη: η άμυνα κατά μιας απειλής. Τα «Πρωτόκολλα», επισημαίνει ο Ταγκιέφ, λειτουργούν «αποκαλυπτικά», ξεγυμνώνουν και κατονομάζουν τον εχθρό, τον κάνουν να μιλάει για τα σκοτεινά του σχέδια. Ταυτόχρονα, «η ανάγνωση των “Πρωτοκόλλων” έχει καθαρτικά αποτελέσματα, φέρνει γαλήνη και παρηγοριά σε όσους κυριεύτηκαν από την ανησυχία που νιώθει κανείς όταν πιστεύει ότι υπάρχουν τρομακτικοί εχθροί, αλλά δεν μπορεί να τους προσδιορίσει». Επιπλέον, αυτή η προσφερόμενη γνώση της απειλής «λειτουργεί ως μέθοδος αυτο-ανοσοποίησης» εκείνων οι οποίοι κατέχουν πλέον το μυστικό της κακοδαιμονίας τους. Αυτοί, πλέον, επειδή «γνωρίζουν», αποκλείεται να «μολυνθούν». Αλλά, πάνω απ’ όλα, η αποκάλυψη του μυστικού της συνωμοσίας μιας φούχτας συνωμοτών λειτουργεί ως η «αρχή της προσπάθειας εξολόθρευσής της, ως πράξης αμυντικής μαγείας. Της στερεί τα μέσα να αμυνθεί», και την ίδια στιγμή παρέχει στους κατά φαντασία πληττόμενους τα μέσα της αντεπίθεσης «ακολουθώντας τους μυστικούς κανόνες δράσης του ίδιου του εχθρού». Με άλλα λόγια, η «συνωμοσία» επιβάλλει την «αντι-συνωμοσία» των αμόλυντων. Γι’ αυτούς τους τελευταίους όλα επιτρέπονται προκειμένου να εξοντώσουν το «κακό».
Λειτουργία τρίτη: η νομιμοποίηση ως εθνοκεντρική εκλογίκευση. Αν τα «Πρωτόκολλα» λειτούργησαν σε μια πρώτη φάση ως μέσα δικαίωσης των πογκρόμ κατά των Εβραίων στην τσαρική Ρωσία, αυτή η νομιμοποιητική τους λειτουργία δεν σταμάτησε εκεί. Στην αραβοϊσραηλινή σύγκρουση, παραδείγματος χάριν, η ήττα των αραβικών χωρών στον Πόλεμο των Εξι Ημερών ερμηνεύτηκε όχι ως καθαρή στρατιωτική ήττα, αλλά ως ήττα οφειλόμενη στο «αποτέλεσμα μιας διεθνούς συνωμοσίας σκοτεινών δυνάμεων που είχαν οργανωθεί από “σιωνιστές”». Τα θύματα, επομένως, αν και ηττημένα, εξακολουθούσαν να παραμένουν «καλύτερα» από τους νικητές, παρά την ήττα τους.

Λειτουργία τέταρτη: η εξόντωση του απόλυτου εχθρού. Εδώ, ο μυθικός μηχανισμός των «Πρωτοκόλλων» δεν υποδεικνύει «απλώς» την αναγκαιότητα απομόνωσης του δαιμονοποιημένου εχθρού, αλλά συνιστά και κάλεσμα για τη φυσική του εξόντωση. Ο εχθρός μπορεί να προσλάβει τις πιο διαφορετικές μορφές, μπορεί να είναι ο φιλελευθερισμός/ καπιταλισμός, ο κομμουνισμός/ διεθνισμός, η μασονία κ.ο.κ.

Λειτουργία πέμπτη: η αρνητική αναμάγευση του κόσμου.

Παρέχοντας μια βάση αιτιώδους μυθολογικής εξήγησης, τα «Πρωτόκολλα» συμβάλλουν στην ενίσχυση μιας διάχυτης αγωνίας, στοιχείο το οποίο παραπέμπει στο καθήκον μιας διαρκούς επαγρύπνησης, μιας μαγικής επαγρύπνησης.

Πρόκειται, όπως θα επισημάνει ο Ταγκιέφ, «για μια συναισθηματικο-φαντασιακή λειτουργία αρνητικής επαναμάγευσης του κόσμου, που επικαλείται φανταστικές δυνάμεις, οι οποίες βάλλουν εναντίον νόμων της φύσης, τους βιάζουν και τους παραβιάζουν». Ο «Εβραίος», στο πλαίσιο αυτό, κατασκευάζεται, όπως συνέβη στην περίπτωση του ναζισμού, ως «αντι-φυλή», ως κάτι το οποίο βρίσκεται εκτός ανθρώπινης φύσης. Δεν είναι «απλώς» ο εκπρόσωπος του Σατανά, αλλά ο ίδιος ο Σατανάς προσωποποιημένος, και είναι με τον τρόπο αυτόν που «η συνωμοσιακή φιλολογία τείνει να ταυτίζεται με τη σατανιστική φιλολογία».

Οι δομές του μύθου
Η εξαιρετική αυτή ανάλυση των λειτουργιών του συνωμοσιολογικού μύθου δεν περιορίζεται βέβαια στον αντισημιτισμό της εξόντωσης, όσο και αν ο τελευταίος αποτελεί την κορυφαία και πλέον φονική του επένδυση. Αγκαλιάζει μια σειρά από σύγχρονα κοινωνικά, πολιτισμικά και πολιτικά φαινόμενα. Οπως, παραδείγματος χάρη, τη συγκαιρινή λαϊκής κατανάλωσης (παρα-) φιλολογία περί εξωγήινων, περί αποκρυφισμού, αλλά και έναν νέο χύδην, ανορθολογικό και μιζεραμπιλιστικό λαϊκισμό που επαναφέρει στο προσκήνιο αντι-παγκοσμιοποιητικούς μύθους (περί «αόρατης κυβέρνησης» που καθορίζει τις τύχες του κόσμου κ.λπ.). Ολα αυτά τα θέματα ο Ταγκιέφ τα προσεγγίζει με σπάνια αναλυτική δεινότητα και πληρότητα στο άλλο του βιβλίο («Imaginaire du complot mondial. Aspects d’ un mythe moderne»-«Το φαντασιακό της παγκόσμιας συνωμοσίας. Πλευρές ενός σύγχρονου μύθου»). Από αυτή τη σημαντική μελέτη αξίζει, εκτός των άλλων, να συγκρατήσει κανείς τις βασικές αρχές δόμησης όλων των συνωμοσιολογικών πεποιθήσεων. Πρώτον, την πίστη ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η θέση αυτή αρνείται την ύπαρξη του τυχαίου και του ενδεχομένου. Δεύτερον, την πίστη πως ό,τι συμβαίνει είναι προϊόν συγκεκριμένων προθέσεων ή κρυμμένων θελήσεων. Τρίτον, η πίστη πως τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται ότι είναι. Οι ομοιότητες είναι πάντα απατηλές. Συνεπώς, αν τα πάντα είναι μεταμφιεσμένα, όλα πρέπει να αποκαλυφθούν. Τέταρτον, όλα συνδέονται μεταξύ τους με τρόπο απόκρυφο, σκοτεινό.
Ο αναλυτικός στοχασμός του Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ μας προσφέρει σημαντικά στοιχεία για να εξηγήσουμε και να κατανοήσουμε τους τρόπους με τους οποίους σήμερα (ανα-) δομούνται (με «μεταμοντέρνο» τρόπο, σύμφωνα με τον συγγραφέα) ευρύτερες περιοχές του νεωτερικού φαντασιακού. Ο μύθος της (εβραϊκής) συνωμοσίας συνιστά ένα από τα κεντρικότερα μοτίβα τους. Η πλούσια και άκρως συγκαιρινή προβληματική που αναπτύσσει ο Γάλλος στοχαστής είναι μια ρηξικέλευθη τομή στις σκοτεινές όψεις αυτού του φαντασιακού.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ Καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 22/06/2007(Απο ελευθεροτυπία …Δυστυχως δεν μπορώ να βαλω Λινκ για καποιο λόγο που δεν καταλαβαινω …)Σχόλιο από Νοσφεράτος Απρίλιος 29, 2008

Αντιγραφω ενα ακομα μου σχολιο :

πρεπει να διαχωριζουμε διαρκώς την πολιτική του Σιωνστικου κρατους απεναντι στους Παλαιστινιους …( που ειναι περιπου η ιδια που εχει καθε ολοκληρωτικός εθνικισμός απεναντι στους ”αλλους” του) ..απο τους Εβραιους ..
— Αυτή ειναι και η προκληση -η ηθιική προκληση που εχει να αντιμετωπισει ο καθε προοδευτικός ανθρωπος σημερα…
--------------------------------------------

— Αν προσεξεις τα αντισιμητικα φιλοναζιστικά κειμενα -αυτά που εμφανιζονται και στην Ελλαδα …θα δεις οτι ενω :
α)καταδικαζουν με καθε τροπο τον κλασσικό αποδιοπομπαιο τραγο - τον αιωνιο Εβραιο που ελεγε και ο Γκαιμπελς και χρησιομποιουν ως προσχημα την πολιτική του Ισραήλ στο Παλαιστινιακό (ετσι κιαλλιως ξερουν οτι αυτό συγκινει καθε προοδευτικό ανθρωπο)

-απο την αλλη

β) θα διακρινεις εναν Κρυφο ή φανερό θαυμασμό ακριβώς για αυτή την Μιλιταριστική-εθνικιστική οψη του Σημερινου Ισραήλ /κατι σαν παραδειγμα προς μιμηση …
Οι καιροι ειναι πονηροι..και δυσκολοι(παντα ήταν βεβαια)
Σχετικό βιβλιο Φιλιπ Ροθ : Επιχειρηση Σαυλωκ
Σχόλιο από Νοσφεράτος Απρίλιος 29, 2008

υποκρισία και κυνισμός

του Πετρου Θεοδωριδη

Υφισταται μια αντιστοιχία μεταξύ των διαφορετικών αντιλήψεων του χρόνου και ηθικών στάσεων: Η υποκρισία αντιστοιχούσε στον μοντέρνο ευθύγραμμο ανοδικό χρόνο, ,η σύνταξη των επιχειρημάτων ήταν ιεραρχική, η επίκληση των καλώς προφάσεων συγκάλυπτε την κόλαση των προθέσεων.
Στη νέα πολυπρισματική κατανόηση του χρόνου αντιστοιχεί η ειρωνεία’ ως υποκρισία με υπερβολική μετριοφροσύνη, κατά τον Πλάτωνα,, ως ‘’λεπτό χαμηλοτονο τρόπο για να κοροϊδεύει κανείς τους ανθρώπους’’ σύμφωνα με τον Αριστοτέληκαι ο κυνισμός ως ‘’αυτοεξυμνουμενη πανουργία’’(Jankelevitch)Τα επιχειρήματα παρατάσσονται αποιρεαρχημένα, σκωπτικά ,ασυντόνιστα σε ένα είδος λόγου πού περισσότερο αποκαλύπτει παρά συγκαλύπτει

’’ Κοντά στην ειρωνία‘’ο υποκριτής θα ‘θελε να ξεφύγει από το σκαναδαλο για το οποιο αισθανεται ντροπή, αφού ξερει πως είναι φορεας του. Ο ειρωνας τον διώκει κατά πόδας κι αποκαλύπτει την υποκριση κάθε στιγμη: καποτε βάζει μπροστά του απλώς έναν καθρεπτη, ωστςε να ερυθρια για το απατηλό του πρόσωπο. Αλλοτε προφέρει ο ιδιος,και υψηλοφώνως τα ψευδή λόγια της υποκρισίας, με την ελπίδα πώς αυτή ακουγοντας τα από το στόμα ενός αλλου,θα συνειδητοποιήσει τη διπλότητα τους.Jankelevitch )

CYNICAL: Η Επιδερμικότητα της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ του Βασίλη Στόλη

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
του Βασίλη Στόλη

Αναντίρρητα η υποψηφιότητα Σαμαρά για την προεδρία της ΝΔ ήταν μια «ιδεολογική» υποψηφιότητα. Τα χαρακτηριστικά της περίπτωσης Σαμαρά θα μπορουσαν επιγραμματικά να περιγραφούν ως εξης:

Α) Η πολιτική στροφή. Αναντίρρητα ο Α Σαμαρας έχει σαφη πολιτικά χαρακτηριστικά σε αντίθεση με την αντιπαλό του Ντόρα Μπακογιάννη που εκπέμπει ένα απολιτικο στιγμα.

Β) Η επιστροφη σε παραδοσιακα αξιακα προταγματα. Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός και ο πολιτικος συντηρητισμός που επικαλείται ο Αντώνης Σαμαράς υπερισχυουν της ιδεολογικης τοποθετησης της Μπακογιάννη (μίλησε για «σύγχρονη Κεντροδεξιά»), που λόγω «οικογενειακής ευθύνης» αλλά και πολιτικών απόψεων και στάσεων (π.χ μειονοτικά θέματα) βρίσκεται εκ των πραγμάτων μακριά από την «λαϊκή δεξιά» του αντιπάλου της.

Γ) Η συμμετοχικη διαδικασία εκλογής. Θυμίζοντας και την αντίστοιχη περίπτωση του Γιωργου Παπανδρέου «η μείζων επιτυχία του Σαμαρά οφείλεται στην επιτυχημένη συμμετοχική κινητοποιητική δυναμική που εξέφρασε, στα ατύπως «κινηματικά» χαρακτηριστικά που προσέδωσε σε μια κορυφαία διαδικασία»(Πανταζοπουλος, Ελευθεροτυπία 01/12/09). Η «πασοκικη» δυναμική που έδωσε ο Α Σαμαράς στην διαδικασία ανάδειξης αρχηγού έκανε την ΝΔ να μοιάσει και αυτή με ένα κόμμα-κίνημα όπου ο νεοδημοκρατικός λαός εκλέγει για αρχηγό του αυτόν που τον εκφράζει. Η δυναμική αυτή αποκτά ακόμα πιο βαρύνουσα σημασία στην χρονική συγκυρία που ακολουθεί την μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία της παράταξης.

Η νίκη Σαμαρά φέρνει το τέλος της «συναίνεσης»;

Το κυριότερο στοιχείο της πολιτικής ταυτότητας Σαμαρά είναι αναμφίβολα ο αντι-μητσοτακισμός. Αυτός εκφράστηκε και στο παρελθόν με τις επιλογές του και εκφράζεται και σήμερα με αφορμή την αποχώρηση του Καραμανλή από την ηγεσία και την ευκαιρία να αντιπαρατεθεί με την συνεχίστρια του Μητσοτακισμού. Ο αντιμητσοτακικός «λαϊκίστικου ύφους εθνοκεντρικός λόγος»(Πανταζόπουλος), έθεσε με μεγάλη ευκολία τα προτάγματα και η αποστασιοποιημένη κριτική στα πεπραγμένα της προηγούμενης ηγεσίας έδωσε ουσιαστικά φωνή στον εξοργισμένο νεοδημοκράτη.

Η επίκληση του κοινωνικού φιλελευθερισμού κατά πόσο σπάει αυτή την αριστερο-δεξια συναίνεση που κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό; Συναίνεση που σε επίπεδο απεύθυνσης βασίζεται όχι μόνο στο ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου που χρησιμοποιήθηκε εξίσου από τον εκσυγχρονιστή Σημίτη και τον μεταρρυθμιστή Καραμανλή αλλά και στην πλήρη αποδοχή τον «όρων του παιχνιδιού» που έθεσε ο νεοφιλελευθερισμός στην κοινωνική και οικονομική πολιτική. Η άποψη ότι στην μεταπολιτική εποχή που ζούμε η πολιτική αντικαθίσταται από την κοινωνική διοίκηση των ειδημόνων (βλέπε Κομισιόν, τεχνοκρατία, εκσυγχρονισμός, μεταρρυθμίσεις) και το πεδίο νόμιμης σύγκρουσης γίνεται πλέον το πεδίο των αξιών επεξηγεί σε μεγάλο βαθμό την ενδοπαραταξιακή σύγκρουση στη ΝΔ.1 Τα προτάγματα της παραδοσιακής δεξιάς (έθνος, τάξη, αξίες) αποτελούν το νέο συγκρουσιακό πεδίο στην εσωκομματική αντιπαράθεση του «πολιτικού» Αντώνη με την «απολιτίκ» Ντόρα. Στον κοινωνικό φιλελευθερισμό έγινε επίκληση και από τους δύο με την Μπακογιάννη και λόγω «οικογενειακής καταγωγής» να πείθει λιγότερο για τις προθέσεις της. Όμως ο ίδιος ο νέος πρόεδρος της ΝΔ στο συνέδριο του Economist έδειξε να ανέχεται την πολιτική για την καταπολέμηση της κρίσης που κάθε άλλο παρά βρίσκεται εκτός του νεοφιλελεύθερου πλαισίου. Η στάση του θυμίζει την περίπτωση ενός άλλου «πούρου δεξιού» αλλά και χαρισματικότερου προσώπου, του Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος χρησιμοποιώντας ένα ιδιάζων μείγμα φιλοπατρίας αναδεικνύοντας τη γαλλική ιδιαιτερότητα και μιας στοιχειώδους παρεμβατικής οικονομικής πολιτικής έχει γίνει κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού. Έτσι λοιπόν ο Α. Σαμαράς με τις αναφορές του στις παραδοσιακές αξίες της δεξιάς μετέφερε την σύγκρουση στο πεδίο των αξιών και των αρχών γνωρίζοντας ότι υπερέχει της Ντόρας την οποία την τοποθέτησε στους «απέναντι», στο «κατεστημένο», στους «φθαρμένους» που έφεραν σε αυτή τη θέση την παράταξη. Επί της ουσίας, και μένει ακόμη μόνο η ιστορία να το αποδείξει, η σύγκρουση με τις «κατεστημένες» οικονομικές πολιτικές δεν προκύπτει από πουθενά. Έτσι ο περίφημος «κοινωνικός φιλελευθερισμός» που και σαν έννοια από μόνη της εμπεριέχει την έμφυτη αντίφαση του καπιταλισμού να επιδιώκει την κοινωνική ωφέλεια στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς αποτελεί ακόμα ένα ευφυολόγημα, αναγκαίο κατά τα άλλα στον πολιτικό λόγο ενός υποψηφίου προέδρου.

Εν τέλει η σύγκρουση σε επίπεδο αξιών ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και εντός τους είναι φανερή. Παράλληλα όμως η συναίνεση μεταξύ των στο πραγματικό πεδίο της πολιτικής παραμένει υπαρκτή από τη στιγμή που η δημοκρατία δεν χρησιμοποιείται παρά μόνο εργαλιακά και με την συγκρουσιακή της φύση απουσιάζει από την λήψη των αποφάσεων που καθορίζουν τη ζωή μας.

Οι Γιορτές μπορεί να είναι κάτι πολύ ωραιότερο από ένα πανηγύρι του καταναλωτισμού και της τηλεοπτικής διαφήμισης

οικολογοι πρασινοι

μέλος του ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣwww.ecogreens.gr - email: ecogreen@otenet.gr, ecogreens@nath.grΑθήνα: Κολοκοτρώνη 31, 10562, τηλ. 210.3241001, fax 210 3241825Θεσσαλονίκη: Φιλίππου 51, 54631, τηλ. 2310.222503, fax 2310.421196

Οι Γιορτές μπορεί να είναι κάτι πολύ ωραιότερο από ένα πανηγύρι του καταναλωτισμού και της τηλεοπτικής διαφήμισης Οι γιορτές των Χριστουγέννων πλησιάζουν και η χαρά των παιδιών για αυτές γίνεται ατυχώς αφορμή για βίαιη αλλοτρίωση του παιδικού τους κόσμου. Η αγάπη των γονιών για τα παιδιά τους και η διάθεση να τους προσφέρουν ένα δώρο, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Έτσι οι γιορτές έχουν μετατραπεί οι γιορτές σε πανηγύρι καταναλωτισμού και διαρκούς προβολής αρνητικών καταναλωτικών προτύπων. Η τηλεοπτική διαφήμιση χωρίς περιορισμούς σφυροκοπάει αδιάκοπα τα παιδικά βλέμματα και τις ψυχές τους, για να γεμίσουν τα παιδικά δωμάτια με πλαστικά κουτιά και αντικείμενα που σε λίγο θα τα βρούμε πάλι στο σκουπιδοτενεκέ και στις χωματερές. Η τηλεοπτική διαφήμιση στοχεύει ειδικά στα παιδιά γιατί είναι καταναλωτές « 3 σε 1» :Διαθέτουν χαρτζιλίκι, άρα καταναλώνουν. Επηρεάζουν τις αποφάσεις της οικογένειας, για τις αγορές. Είναι οι μελλοντικοί καταναλωτές. Η Θεματική Ομάδα Παιδείας των Οικολόγων Πράσινων βρίσκει προσβλητική και βίαιη την ένταξη των παιδιών στην καταναλωτική κοινωνία μέσω της παραπλάνησης. Καταδικάζει ως ισοδύναμη της παιδικής εργασίας την εμφάνιση παιδιών σε διαφημίσεις. Η παραπλάνηση και η ψευδαίσθηση δεν μπορεί να επιτρέπεται να κυριαρχούν στο χώρο της τηλεόρασης, η οποία εισβάλει στα σπίτια μας χωρίς να υπόκειται σε σχεδόν κανέναν έλεγχο. Με βάση τα παραπάνω ζητάμε διάλογο με τους ενδιαφερόμενους φορείς και ιδιαίτερα το Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων και τη Γ.Γ. Προστασίας του Καταναλωτή με στόχους: Την αλλαγή του υπάρχοντος νομικού καθεστώτος, που έτσι κι αλλιώς παραβιάζεται συστηματικά, ώστε να απαγορευτούν οι διαφημίσεις που απευθύνονται σε παιδιά. Διαφημίσεις για είδη που απευθύνονται σε παιδιά να επιτρέπονται ΜΟΝΟ μετά τα μεσάνυχτα και έως τις 6πμ. Την απαγόρευση συμμετοχής παιδιών έως 16 ετών σε διαφημίσεις κάθε είδουςΤην υποστήριξη, μέσω της εκπαίδευσης, των προτύπων που αναπτύσσουν την επικοινωνία και την οικολογική συνείδηση των παιδιών Η προστασία της σωματικής και ψυχικής υγείας των παιδιών είναι ευθύνη όλων μας!

Δεν ξέρω τι να παιξω στα παιδιά ...( Δ Σαββόπουλος )

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά

στην αγορά, στο Λαύριο

Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά

κι όλο φοβάμαι το αύριο

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά;

Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.

Και μας κοιτάζουν με μάτια

σαν κι αυτά

όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα

Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει

σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας

μα ο χρόνος ο αληθινός

σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος

μα ο χρόνος ο αληθινός

είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά

μα ούτε και στους μεγάλους

πάει καιρός που έχω μάθει ξαφνικά

πως είμαι ασχημοπαπαγάλος

Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά;

Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι.

Και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά

όταν γυρνάς μέσα στην πόλη

Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει

σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας

μα ο χρόνος ο αληθινός

σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος

μα ο χρόνος ο αληθινός

είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός

Διονύσης Σαββόπουλος

Susan Sontag Παρατηρώντας ....

Susan Sontag Παρατηρώντας Τον Πόνο των αλλων

'' Οι πολίτες της νεωτερικοτητας, καταναλωτές βίας με την μορφή θεάματος , οπαδοί της μη παρακινδυνευμένης εγγύτητας, εκπαιδευονται να αντιμετωπίζουν κυνικά τη δυνατότητα να φανούν ειλικρινείς . Ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να κάνουν τα πάντα προκειμένου να μη συγκινηθούν … ''

'' Το επιχείρημα ότι η σύγχρονη ζωή ακολουθεί μια διάδρομή με φρικαλεότητες που μας διαφθείρουν και βαθμιαία τις συνηθίζουμε είναι θεμελιακή ιδέα της κριτικής της νεοτερικότητας . Το 18οο ο Γουερντσγουερθ , στον Πρόλογό του για τις λυρικές Μπαλάντες , καταγγέλλει την διαφθορά τις ευαισθησίας που προκαλείται από «τα μεγάλα εθνικά γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά, και την αυξανόμενη συσσώρευση ανθρώπων στις πόλεις, όπου η ομοιομορφία των απασχολήσεων τους δημιουργεί μια διψά για ασυνήθιστα συμβάντα, την οποία ικανοποιεί ωριαία η ταχύτατη μετάδοση της πληροφορίας»Αυτή η διαδικασία υπερδιέγερσης καταλήγει να αμβλύνει τις κριτικές ικανότητες του νου » και να τον καθηλώσει σε μια κατάσταση σχεδόν πρωτόγνωρης αποχαύνωσης »''

ΔΥΟ ΤΑΙΝΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ - Τα αδιέξοδα γεννούν τη βία(του Στρατου Κερσανίδη) κλικ

Ντοσιέ: Δεκέμβρης: Κ. Σταφυλάκης, Ενάντια στο συμβάν (klik)

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Νάιτζελ Σάντμπολτ«Να ορίσουμε ξανά την έννοια της ιδιωτικότητας» απο την ''Ε'' ΚΛΙΚ

Αποσπασμα:

Στο'' Πανοπτικόν, τη φυλακή που οραματίστηκε στα τέλη του 18ου αιώνα ο πολιτικός φιλόσοφος Τζέρεμι Μπένθαμ, οι κρατούμενοι είναι εφικτό να επιτηρούνται αδιάκοπα και το ξέρουν, δεν γνωρίζουν όμως πότε αυτό συμβαίνει -είναι σε μόνιμη κατάσταση ορατότητας. Κι εμείς το ίδιο. «Οι ψηφιακές τεχνολογίες έχουν οικοδομήσει έναν χώρο που φέρνει έντονα στο νου το Πανοπτικόν», παρατηρεί ο Νάιτζελ Σάντμπολτ, στο πρόσφατο βιβλίο του «The Spy in the Coffee Machine. The End of Privacy As We Know It» (Ο κατάσκοπος στην καφετιέρα. Το τέλος της ιδιωτικότητας όπως την ξέραμε, εκδ. Oneworld). «Δεν υπάρχει λόγος να πάρουμε τα βουνά», λέει ο ίδιος, αλλά καλό είναι να ξέρουμε πώς μπορούν να αξιοποιηθούν τα ψηφιακά ίχνη που αφήνουμε διαρκώς πίσω μας. «Πρέπει να έχουμε συνείδηση της ψηφιακής μας ύπαρξης, να γνωρίζουμε τα δικαιώματά μας, να μπορούμε να εισάγουμε πληροφορίες, να αποσύρουμε πληροφορίες ή να τις διορθώνουμε αν κάπου υπάρχει λάθος».

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ο Ενοικος: Η ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΗ / Μagritte#links#links

Λάχεσις (του cirut)

Λάχεσις

Το βρέφος κοιμόταν στο λίκνο του. Οι γονείς του το κοιτούσαν με περιέργεια και γλυκιά αναστάτωση. Κοριτσάκι ασυνήθιστα όμορφο. Ένα σπάνιο πετράδι σε κούνια. Οι γονείς καμάρωναν για το ανεπάντεχο ουράνιο δώρο. Επιδερμίδα φωτεινή, λαξευτές γραμμές τα φρύδια, όμορφα μήλα, ήρεμο ύφος. Οι κόρες του Δία από την Ευρυνόμη, οι Χάριτες, βιάστηκαν και πέρασαν πρώτες. Ήρθαν απ΄ το Βοιωτικό Ορχομενό παίζοντας αυλούς και τραγουδώντας. Έδωσαν στο κορίτσι ανοιχτόχερα όλη την ομορφιά της κυράς τους, της Αφροδίτης. Το κορίτσι κοιμόταν γαλήνια σαν να συμμετείχε με το δικό του τρόπο στη συντροφιά και στο χρίσμα. Τα ξωτικά στον κόσμο της διάστασης τους και οι άνθρωποι στο δικό τους.

Η Ευφροσύνη άγγιξε με το ραβδί της το στόμα και ευχήθηκε στο παιδί να νιώσει τη γλύκα της μέλισσας, που ρουφάει το νέκταρ, το στάγμα του ανθού και φτιάχνει κερήθρα και κόκκους μελιού. Η Θάλεια έχρισε τα μάτια της για να βλέπουν τα αριά νυκτερινά σύννεφα και την αστρική γύρη. Της έχρισε ακόμα την ακοή και της έδωσε πολύχρωμο σάϊσμα για να ξαπλώνει στους αέρινους κυματισμούς της μουσικής. Της μίλησε σιγανά για τις μουσικές στις σπηλιές του Ποσειδώνα, που τόσοι αδήμονες θνητοί δεν άκουσαν. Η Αγλαΐα της έταξε να πιάσει στο χέρι της τα όνειρα και τη χρυσόσκονη των πεταλούδων, για να τις κάνει να γυρίζουν σ΄ αυτή. Ακόμα να οσφραίνεται την υγρασία των ωκεανών και το βιαστικό πέρασμα της ομίχλης. Οι Χάριτες έφυγαν.

Πανώρια κοπέλα πέρασε ύστερα τον τοίχο ήσυχα και μπήκε στο σπίτι πετώντας. Θάταν δυο-τρία ανθρώπινα μπόϊα ψηλή. Μαλλιά μακριά, γυαλιστερά μαύρα κάτω απ’ τη μέση, μικρό χρυσό στέμμα μυρτιάς στην κεφαλή και στο χέρι ραβδί μαγικό. Κύματα αφρισμένα σα πέπλα στο σώμα της αντί για ρούχα. Στο πρόσωπο της παιδική αθωότητα και ομορφιά ουρανού. Ήταν η τρομερή Λάχεσις. Η αφέντρα της τύχης. Αυτή που έριχνε τους λαχνούς για τη ζωή του καθένα μας. Κόρη του Δία, στον ίδιο θρόνο μαζί του. Πίσω της οι αδελφές της η Κλωθώ και η Άτροπος, πιο σεμνές και ήσυχες. Ήταν οι τρεις Μοίρες, κόρες κι αυτές του Δία και της Νύχτας. Αρχόντισσες όλες μαζί του ριζικού ανθρώπων και θεών, της ζωής και του θάνατου.

Η Άτροπος η ίδια ήταν αφέντρα του θάνατου, αφού έδινε έτσι μια στο νήμα της ζωής και τόκοβε. Η Λάχεσις περήφανο ατίθασο άτι των απέραντων αποστάσεων, σαν είδε πρώτη το μωρό συγκλονίστηκε. Τη μάγεψε η θωριά του. Ένιωθε πως είναι ό,τι ομορφότερο και γλυκύτερο είχε δει. Για πρώτη φορά φοβήθηκε να αφήσει την τύχη να διαλέξει. «Συγχωρέστε με, θεοί», ψέλλισε. «Δεν μπορώ να ρίξω τους λαχνούς μου. Αυτής της ομορφιάς της πρέπει όλη η γη και όλη η ευτυχία της Πλάσης και γω θα της τα δώσω, ό,τι κι αν χρειαστεί να πληρώσω». Καμώθηκε πως ταιριάζει τους λαχνούς και μ’ ένα επιδέξιο γύρισμα ανάγγειλε πανηγυρικά. «Ευτυχία, αγάπη και θαυμασμός. Χαρά, έρωτας, γαλήνη και περηφάνια»! Γύρισε προς την Άτροπο την κοίταξε στο βυθό των ματιών της και της μήνυσε άηχα. «Να γίνεις ευτυχισμένη, μέχρι το βάθος των γερατειών σου», μίλησε δασκαλεμένη η Άτροπος κοιτάζοντας πλάγια την αυστηρή Λάχεση.

Η κραυγή της Κλωθώς ακούστηκε ξαφνική, σφυριχτή. Ήταν τόσο τρομακτική, που διαπέρασε τις διαστάσεις, ακόμα και το μωρό βλεφάρισε, ενώ οι γονείς σήκωσαν τα κεφάλια τους κοιτώντας τον αγέρα παράξενα. «Κλεψύδρα, κλεψύδρα εδώ στο προσκεφάλι της, υπάρχει κλεψύδρα». Η Άτροπος ένιωσε κεραυνό στο μέτωπο της. Η Λάχεσις πλησίασε το λίκνο χωρίς να πιστεύει αυτό που άκουσε, πάγωσε όταν είδε την κλεψύδρα με τη λιγοστή άμμο, πνίγηκε από ορμητικό αναφιλητό, το όμορφο πρόσωπο της μάνιασε, έγινε χαλκός και γάνα. Άρχισε να τραβά τα μαλλιά της και να τα βγάζει τούφες, τούφες. Ύστερα άρπαξε ουρλιάζοντας την κλεψύδρα, τη σήκωσε ψηλά και ετοιμάστηκε να τη θρυμματίσει. Το σπίτι έτρεμε τώρα. Οι γονείς ανακουρκούρισαν ψάχνοντας να δουν τι συμβαίνει.

«Μη», ούρλιαξε με τη σειρά της η Άτροπος. «Αν τη σπάσεις το παιδί θα πεθάνει τώρα». Μα η Λάχεσις δεν άκουγε. «Εμείς και κανείς άλλος είμαστε η ζωή κι ο θάνατος. Εμείς είμαστε οι Μοίρες. Εμείς διαφεντεύουμε το μέλλον ανθρώπων και θεών. Αυτό το παιδί θα ζήσει, ζωή μεγάλη. Θάναι στην προστασία μου. Και θάναι ευτυχισμένο ως τα γεράματα του». Με τα δυο της χέρια σμιχτά πέταξε την κλεψύδρα με λύσσα κάτω… Δεν έσπασε. Το παιδί κινήθηκε απότομα. Με μια μεγάλη βουτιά η Άτροπος, έπιασε την κλεψύδρα πριν φτάσει στο δάπεδο. Σηκώθηκε αργά, τελετουργικά. Η ομορφιά της Λάχεσης είχε χαθεί. Τα μαλλιά της όρθια σα μέγαιρας, τα κυμάτινα πέπλα της ανάκατα. Αφροί έβγαιναν από το στόμα της και σφυριχτά με ανέμους η ανάσα της. Το βλέμμα της πέταγε φωτιές στην αδελφή της.

Η Άτροπος έβαλε την κλεψύδρα ξανά στο προσκέφαλο. «Ό,τι κι αν έγινε εδώ, εγώ πρέπει να το λύσω. Για το θάνατο αποφασίζω εγώ». Η Λάχεσις χαμογέλασε σκωπτικά. «Θα σπάσεις εσύ την κλεψύδρα δηλαδή και θα απελευθερώσεις το παιδί απ’ αυτή; Για να το δω». Η Άτροπος συνοφρυώθηκε. Καταλάβαινε πως κάποιος άλλος, μα ποιος, αποφάσισε εδώ. Ήταν η πρώτη φορά που μάλωνε με την αδερφή της κι ένιωθε περίεργα και δυστυχισμένη. Και κει, πριν προλάβει κανείς, με μια κοφτή κίνηση η Λάχεσις άρπαξε την κλεψύδρα και χάθηκε πετώντας μέσα από τους τοίχους…

Αναγνώστες

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009