Μ’ αρεσει που μαζευεσαι ετσι συ-σπειρωμένη
Και μοιάζεις απ’ το παθος σου , σα να σαι πυρωμενη
(και ισως - τολμώ να το πώ - και λίγο…Ξαναμμενη)
μες στη πυρά του Φεγγαριου σαν φεγγαροαχτίδα
σαν μεσα στο διαστημα Χαμένη Παλλακίδα
και που εκσφενδονιζεσαι σα βελος αιχμηρό
Σκιζοντας με τα νυχια σου τον μαυρο Ουρανό….
(Κι αυτός ο ρυθμός της κερήθρας;Μην ειναι ο ηχος απο το μελι σου που ξεχειλιζει σταλα - σταλα -ρυθμικά -το ολοφρεσκο συσπειρωμενο μελι σου ;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου