Αναγνώστες

Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Ευρωομόλογα για χρηματοδότηση έργων υποδομής


Ευρωομόλογα για χρηματοδότηση έργων υποδομής

Οι αδιάφοροι Του Αντόνιο Γκράμσι αναδημοσιευση απο την ΕΠΟΧΗ


Του
Αντόνιο Γκράμσι

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα  σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».
11 Φεβρουαρίου 1917
Mετάφραση: Τόνια Τσίτσοβιτς

τι να πουμε τι::Ο Τσάβες στηρίζει τον Καντάφι,,,

τι να πουμε τι::Ο Τσάβες στηρίζει τον Καντάφι,,,

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: το Φαντασμα της Κρισης

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: το Φαντασμα της Κρισης

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Chavela Vargas - Las Simples Cosas (Versión 2006)

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Chavela Vargas - Las Simples Cosas (Versión 2006)

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Δυσφορία στη Δημοκρατία..

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Δυσφορία στη Δημοκρατία..

ο Καρλ Κορς για τους ''χυδαίους'' μαρξιστές και την Μαρξικη θεωρια του κρατους και Δικαιου


Ο συκοφάντης και τα σύκα

Ο συκοφάντης και τα σύκα

Μείωση ενσήμων για ανανέωση της άδειας παραμονής μεταναστών

Μείωση ενσήμων για ανανέωση της άδειας παραμονής μεταναστών

Η διακριτική γοητεία του "αναρχικού Υψηλού"

Η διακριτική γοητεία του "αναρχικού Υψηλού"

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Για την Ταύτιση την νοσταλγία και την επιθυμια της συγχώνευσης

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Για την Ταύτιση την νοσταλγία και την επιθυμια της συγχώνευσης

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: -Για την αθλιότητα της σεξουαλικότητας

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: -Για την αθλιότητα της σεξουαλικότητας

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Ρουτινα , Χρονος, Ταυτοτητα

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Ρουτινα , Χρονος, Ταυτοτητα

Ιπτάμενο Μακαρονοτέρας | Τσακ Νόρις | Ιησούς Βοσκός | Αντίχριστος | Θεός | Θεος πεος | Άγιο Πνεύμα | Παναγία η Σουβλακοκρατούσα | Οσία Παρθενία η Μετανοήσασα | Όσιος Ονούφριος ο Παρηγορητής |Ιωάννης ο Χρυσόσωμος | Κοσμάς ο Αετός | Άγιος Μάμας | Όσκαρ Ουάιλντ | Σταμάτης Γονίδης | Άγιος Πέτρος | Άει σιχτίρ | Άη Λάιτερ |Άγιος Βασίλης | Άη Ποντ | Άη Λάινερ | Άη οφ δε Τάιγκερ | όλοι οι άγιοι άη μαζί | Σουβλάκι Magnus | Βριλ | Μηνάς | Κθούλου | WEEGEE | Άγιος Μόγλης | Η Μεγάλη Μητέρα | Γκιύγκας | Μητέρα-Αγελάδα | Black sabbath





Η Μεγάλη Μητέρα είναι μια απ' τις κύριες θεότητες του σύμπαντος, για τις οποίες πληροφορούμαστε απ' τα Βιβλία των Σοφών. Μερικοί μελετητές την συνδέουν με την θεά Τιαμάτ ή Τιαμούτ, η οποία είναι η μητέρα των Θεών στο βιβλίο Ενούμα Έλις αλλά όλοι ξέρουν πως οι Βαβυλώνιοι έγραφαν υπο την επείρια αναθυμιάσεων τσίπουρου. Στην πραγματικότητα η Μεγάλη Μητέρα είναι η οντότητα που δημιουργήθηκε απ'τον Τρισμέγιστο για να προστατεύει και να νοιάζεται για τους ανθρώπους, καθώς ο Κθούλου τους είχε ως γνωστόν γραμμένους στις τεκτονικές του σφαίρες. Πολλοί επιφανειακοί, αποπροσανατολισμένοι και υποχόνδριοι ιδιώτες πιστεύουν ότι η Μεγάλη Μητέρα δεν είναι παρά ένα άγνωστο και νεκρό meme του τομέα /x/ στην Aνίερη Xώρα του Φόρτσαν και τρομάζουν όταν βλέπουν τις λατρευτικές εικόνες της. Αναφορές για την Μεγάλη Μητέρα βρίσκονται στο 86ο κεφάλαιο του 60οστού Βιβλίου των Σοφών.


Η πρώτη λατρευτική απεικόνιση της Μεγάλης Μητέρας από έναν ναό στον τομέα /x/ του Φόρτσαν.














 Ιπτάμενο Μακαρονοτέρας | Τσακ Νόρις | Ιησούς Βοσκός | Αντίχριστος | Θεός | Θεος πεος | Άγιο Πνεύμα | Παναγία η Σουβλακοκρατούσα | Οσία Παρθενία η Μετανοήσασα | Όσιος Ονούφριος ο Παρηγορητής |Ιωάννης ο Χρυσόσωμος | Κοσμάς ο Αετός | Άγιος Μάμας | Όσκαρ Ουάιλντ | Σταμάτης Γονίδης | Άγιος Πέτρος | Άει σιχτίρ | Άη Λάιτερ |Άγιος Βασίλης | Άη Ποντ | Άη Λάινερ | Άη οφ δε Τάιγκερ | όλοι οι άγιοι άη μαζί | Σουβλάκι Magnus | Βριλ | Μηνάς | Κθούλου | WEEGEE | Άγιος Μόγλης | Η Μεγάλη Μητέρα | Γκιύγκας | Μητέρα-Αγελάδα | Black sabbath

Χ.Φ. Λάβκραφτ

Χ.Φ. Λάβκραφτ

Ο Κθούλου εγκρίνει το άρθρο
KTULU.JPG

ΚΥΡ

ENA BINTEO KATA TOY ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ *ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙΤο Schwarzfahrer (στα γερμανικα μεταφραζεται ως λαθρεπιβατης αλλα και ως μαυρος αναβατης του Γερμανου σκηνοθετη Pepe Danquart εχει κερδισει το οσκαρ ταινιας μικρου μηκους το 1994. Καταδικη του καθημερινου ρατσισμου μεσα απο μια ιστορια σε ενα τραμ.

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Μπραβο

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Μπραβο

ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΦΑΓΑΜΕ

ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΦΑΓΑΜΕ

απο το

Radical Desire


Η Αισθητική ουτοπία του Έθνους”

Η Αισθητική ουτοπία του Έθνους”

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ο Καρλ Κορς για τους ''χυδαίους'' μαρξιστές και την Μαρξικη θεωρια του κρατους και Δικαιου

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ο Καρλ Κορς για τους ''χυδαίους'' μαρξιστές και την Μαρξικη θεωρια του κρατους και Δικαιου

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Ο Ζιζεκ για τους εξαναγκασμους της απόλαυσης

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Ο Ζιζεκ για τους εξαναγκασμους της απόλαυσης

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Ο Ζιζεκ για τους εξαναγκασμους της απόλαυσης

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Ο Ζιζεκ για τους εξαναγκασμους της απόλαυσης

Δικαιοσύνη

 micael  Sandel
http://justiceharvard.org/



Δικαιοσύνη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια


Αλληγορική αναπαράσταση της δικαιοσύνης ως γυναικείας μορφής
Με τον όρο δικαιοσύνη χαρακτηρίζεται γενικά η ιδιότητα ή το γνώρισμα του δικαίου. Με τον ίδιο όρο επίσης χαρακτηρίζεται και η απονομή του ως και το σύνολο της δικαστικής εξουσίας, ή ακόμα και η εποπτεύουσα Αρχή αυτής π.χ. το Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Διάκριση

Ειδικότερα ο όρος Δικαιοσύνη αναφέρεται σε διάφορους τομείς με ιδιαίτερο αντικείμενο μελέτης όπως:
Επί το πλείστον όμως με τον όρο δικαιοσύνη νοείται από τους μυθικούς χρόνους μέχρι σήμερα η ικανοποίηση του, αποκαλούμενου γενικά, περί δικαίου αισθήματος[1].
Η δικαιοσύνη φέρεται να είναι ανεξάρτητη λειτουργία του κράτους και στη λειτουργία της δεν επιτρέπονται επεμβάσεις από οποιαδήποτε άλλη λειτουργία και δη την πολιτική ηγεσία, που ασκεί μεν την εκτελεστική λειτουργία, αλλά εποπτεύει αυτήν, διατηρώντας τα όργανά της ασυλία έναντι αυτής.[2].

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Η ξενότητα ,

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Η ξενότητα ,

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: δεν είναι τίποτε ,μωρέ , Θάνατος είναι

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: δεν είναι τίποτε ,μωρέ , Θάνατος είναι

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Για ζωή και θανατο

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Για ζωή και θανατο

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Γιωργου Β. Ριτζούλη. Το Φθινόπωρο της Θεσσαλονίκης

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Γιωργου Β. Ριτζούλη. Το Φθινόπωρο της Θεσσαλονίκης

Κάποιες φορές οι άγγελοι

Κάποιες φορές οι άγγελοι

Απο που προέρχεται ολο το κακό;(Απαντα ο Βικτωρ Σε...

Απο που προέρχεται ολο το κακό;(Απαντα ο Βικτωρ Σε...

Ειναι που δεν αντεχει την Αγάπη(κλικ)

Ειναι που δεν αντεχει την Αγάπη(κλικ)

Ανοιχτή αμφισβήτηση της συνδικαλιστικής δράσης απο το ρ/φ του Antenna

Ανοιχτή αμφισβήτηση της συνδικαλιστικής δράσης απο το ρ/φ του Antenna

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: κιαν μες την Ρίμα

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: κιαν μες την Ρίμα

«Δυστυχώς δεν μπορούμε να εκτελέσουμε τους αστέγους» δήλωσε Ρώσος δήμαρχος

http://tvxs.gr/news/%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82/%C2%AB%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%84%CF%85%CF%87%CF%8E%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%82%C2%BB-%CE%B4%CE%AE%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B5-%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%82

40.000 τίτλοι των ελληνικών Δημόσιων Βιβλιοθηκών διαθέσιμοι δωρεάν στο internet

40.000 τίτλοι των ελληνικών Δημόσιων Βιβλιοθηκών διαθέσιμοι δωρεάν στο internet

Αόρατη Ροζ Μονόκερος

Αόρατη Ροζ Μονόκερος

http://www.pinkunicorn.net/

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: David Harvey (geographer) From Wikipedia, the free encyclopedia

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: David Harvey (geographer) From Wikipedia, the free encyclopedia

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: για τη ΒΕΒΉΛΩΣΗ και το ΣΩΜΑ

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: για τη ΒΕΒΉΛΩΣΗ και το ΣΩΜΑ

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: για την αβεβαιοτητα, το αγχος και τους προσφυγες...αποΖ. Μπαουμαν

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: για την αβεβαιοτητα, το αγχος και τους προσφυγες...αποΖ. Μπαουμαν

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Δυσφορία στη Δημοκρατία..

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Δυσφορία στη Δημοκρατία..

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Δυσφορία στη Δημοκρατία..

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Δυσφορία στη Δημοκρατία..

οργη λαου

Συνεντευξη Μπαντιου/ALAIN BADIOU - ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

ALAIN BADIOU - ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

BADIOU-INTERVIEW.doc (77 KB)

ANemos: Εικόνες από την Επανάσταση της Λιβύης

ANemos: Εικόνες από την Επανάσταση της Λιβύης

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

τι να πουμε τι::Ο Τσάβες στηρίζει τον Καντάφι,,,


Ο Τσάβες στηρίζει τον Καντάφι

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ο Καρλ Κορς για τους ''χυδαίους'' μαρξιστές και την Μαρξικη θεωρια του κρατους και Δικαιου

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ο Καρλ Κορς για τους ''χυδαίους'' μαρξιστές και την Μαρξικη θεωρια του κρατους και Δικαιου

Ο Θεός το Συμπαν , Τα Πάντα

Φαντασου ενα ποταμι ….που τρεχει με μαιανδρους και παραποταμακια και σχηματιζει καταρρακτες που πέφτουν ορμητικά …
- και οπως τρεχει ο καταρραχτης ,πεταγονται παντου, πιτσιλιές με νερό και ψιχαλες και σταγονιτσες εδώ κι εκει…
Και μια τετοια πιτσιλιά νερου(μια τοσο δα, μικρή ποσοτητα, μια δαχτυλίθρα ) σχηματιζει εκει παραδιπλα, μια μικρή λακκουβίτσα απο νερό
( ή μαλλον λασπόνερο)
Τωρα … χμμμ ..Φαντασου αυτή τη λακουβίτσα λασπόνερου να αποκτα κατι που μοιάζει με συνειδηση…
” Ποιος/α ειμαι; αναρωτιεται …Τι να με δημιουργησε; Πως ναναι ο σκοπός της υπαρξης μου….
… Και σχηματίζει ενα πληθος απο αξιωματα και συλλογισμους..
.Και ειτε προσπαθει να γνωρισει …ειτε να Θυμηθεί..
. Μεχρις ,που γινεται εντελώς λάσπη και εξατμίζεται και ξεραινεται …
Ενώ το μεγάλο ποταμι συνεχιζει να τρεχει και να χυνεται σε καταρραχτες και λιμνουλες , εντελώς αδιάφορο για την λακουβίτσα απο νερό που το ιδιο γεννησε
..και βεβαια υπάρχουν και χιλιαδες αλλα ποτάμια ..


(ισως …ποιος ξερει )
Ιούνιος 28, 2007 στο 3:07 π.μ.

Νοσφεράτος
-----------------------------------------------------------------------------------
-Ποιος ειναι ο σκοπός της Ζωής και του Σύμπαντος ; Ρωτησαν το μεγαλο Κομπιουτερ που τα ξερει ολα
Και η απαντηση ηταν 42
Και φυσικά δεν ηξεραν τι να την κάνουν αυτή την απάντηση

-Για την αθλιότητα της σεξουαλικότητας

-Για την αθλιότητα της σεξουαλικότητας

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Before the Revolution (Bernardo Bertolucci, 1964)

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Before the Revolution (Bernardo Bertolucci, 1964)

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Στέρεο Νόβα : Το ταξίδι της φάλαινας

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Στέρεο Νόβα : Το ταξίδι της φάλαινας

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Μ'αγαπάς;

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Μ'αγαπάς;

LEFT LIBERAL SYNTHESIS: H μαθητεία στο σινεμά των Coen και η σημερινή διαδήλωση:"Αληθινό Θάρρος"

LEFT LIBERAL SYNTHESIS: H μαθητεία στο σινεμά των Coen και η σημερινή διαδήλωση:"Αληθινό Θάρρος"

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Η Γνώση είναι Γουρούνι Που σαρκάζει

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Η Γνώση είναι Γουρούνι Που σαρκάζει

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Τα πλεονεκτηματα του Μανιχαισμου(παλιο σχολιο )

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Τα πλεονεκτηματα του Μανιχαισμου(παλιο σχολιο )

* Φασισμος , Ρατσισμος και συναισθηματα * Immanuel Wallerstein(From Wikipedia) κλικ εδώ * δημιουργοι (99) * ενα κειμενο του ΝΙΚΟΛΑ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ: Η νέα πολιτισμική δεξιάΑπό τις πρώτες δεκαετίες του δέκατου ένατου αιώνα η «βαθιά», αντιφιλελεύθερη δεξ * Η λαθρομετανάστευσις εις τον λιμένα Πειραιώς. Απο το μπλογκ του Νικου Σαραντακου

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: H Διαφορά μεταξύ Δεξιας και αριστερής (με την ευρεια εννοια) στασης για το Μεταναστευτικό:

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: H Διαφορά μεταξύ Δεξιας και αριστερής (με την ευρεια εννοια) στασης για το Μεταναστευτικό:

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: To ΚΑΚΟ.

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: To ΚΑΚΟ.

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: To ΚΑΚΟ.

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: To ΚΑΚΟ.

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ:Όταν η μελέτη της Iστορίας γίνεται... κουτσομπολιό( Κριτική( στα Νεα) για την Δεξια αναθεωρηση -παραχαραξη της Ιστοριας της Εθνικης αντιστασης .με Κουτσομπολιστικα Κριτηρια)

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ:Όταν η μελέτη της Iστορίας γίνεται... κουτσομπολιό( Κριτική( στα Νεα) για την Δεξια αναθεωρηση -παραχαραξη της Ιστοριας της Εθνικης αντιστασης .με Κουτσομπολιστικα Κριτηρια)

Ελάτε μ' ένα ποίημα, 5ος χρόνος, 4η διοργάνωση(herinna / Ήχος πλάγιος, μόνος / Μαύρος Γάτος / michalakis / Νοσφεράτος / ο δείμος του πολίτη / το τσαλίμι.)

Ελάτε μ' ένα ποίημα, 5ος χρόνος, 4η διοργάνωση

Ελάτε μ’ ένα ποίημα. 21 Μαρτίου 2011, μετά τις 9 το βράδυ. Μια εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης με πρωτοβουλία κάποιων blogs.
Βάζουμε στην τσέπη μας το σημειωματάριο με τα ποιήματά μας, ερχόμαστε στο bar16 στη Θεσσαλονίκη (Μεγάλου Αλεξάνδρου και Κανάρη 1, πλατεία Τερψιθέας, Σταυρούπολη, τηλ. 2310 655436), διαλέγουμε το ποτό μας, ακούμε τη μουσική μας και όταν το αποφασίσουμε πλησιάζουμε το μικρόφωνο και διαβάζουμε το έργο μας. Δεν θέλουμε να διαβάσουμε δικό μας αλλά ενός φίλου μας; Μπορούμε να το κάνουμε. Θέλουμε να διαβάσουμε το αγαπημένο μας ποίημα κάποιου ποιητή; Ελεύθερα. Θέλουμε οπωσδήποτε να ακουστεί αυτό που διαλέξαμε αλλά δεν το μπορούμε το μικρόφωνο και τη δημόσια έκθεση; Κανένα πρόβλημα. Οι διοργανωτές βρίσκονται πάντα εκεί και βγάζουν το φίδι από την τρύπα: κάνουν αυτοί τη βρώμικη δουλειά αντί για εμάς. Θέλουμε πολύ να διαβαστεί το ποίημά μας αλλά βρισκόμαστε μακριά από τη Θεσσαλονίκη εκείνη τη νύχτα; Πανεύκολο. Το στέλνουμε με e-mail σε κάποιον από τους διοργανωτές και εξασφαλίζουμε συμμετοχή.
Μέχρι τώρα (5η χρονιά 4η διοργάνωση) το πράγμα κύλησε καλά.
Υπάρχει όμως κάθε φορά και μια ενότητα προσχεδιασμένη από τους διοργανωτές η οποία
δεν προαναγγέλλεται στα δελτία τύπου και στις ανακοινώσεις μας. Λειτουργεί ως έκπληξη.
Για φέτος τα πράγματα αλλάζουν εν μέρει. Έκπληξη στην έκπληξη. Στην αφίσα, ας πούμε γίνεται αναφορά στον ποιητή στον οποίο θα είναι αφιερωμένη η βραδιά. Ο ποιητής αυτός είναι ο Μιγκέλ Ερνάτεθ, για τον οποίο η Ισπανία πέρσι γιόρτασε τα 100 χρόνια από τη γέννησή του, ενώ η Ελλάδα σχεδόν τον αγνοεί.
Το μυστικό μας είναι ο τρόπος που θα γίνει αυτό το αφιέρωμα. Είναι μια πτυχή της εκδήλωσης για την οποία και μόνο αξίζει η παρουσία κάποιου στο bar16.
Βασική ιδέα του αφιερώματος είναι το πόσο ο λόγος (και κυρίως ο ποιητικός λόγος) μπορεί να καθορίσει τη ζωή και τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου (πραγματικού αλλά και λογοτεχνικού ήρωα).
Αυτή η προσήλωση στις λέξεις ενός άλλου είναι και ο λόγος που στήνουμε εδώ στη Θεσσαλονίκη αυτή τη γιορτή.
Ξεκινάμε με χαρά και ενθουσιασμό οι κάτωθι: herinna / Ήχος πλάγιος, μόνος / Μαύρος Γάτος / michalakis / Νοσφεράτος / ο δείμος του πολίτη / το τσαλίμι.
Όποιος θέλει να συνδράμει στην επιτυχία της διοργάνωσης, κάνει link εδώ, αναδημοσιεύει το banner της εκδήλωσης και στέλνει συμμετοχές.
Με εξαίρεση την τρίτη διοργάνωση, κάθε φορά ακολουθεί εκτεταμένο ρεπορτάζ με φωτογραφίες, video και ποιήματα, ώστε να υπάρχει ο απόηχος της εκδήλωσης ως αρχειοθετημένη διαδικτυακή αύρα για να τη γεύεται όποιος θέλει, όποτε θέλει. Οι επισκέψεις στο αρχείο των δύο πρώτων διοργανώσεων επιμένουν πως αυτή η καταγραφή αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της διοργάνωσης.
Θα τα ξαναπούμε.

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: αναρτησεις περι πολιτισμικου ρατσισμου

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: αναρτησεις περι πολιτισμικου ρατσισμου

ειδα χτες αυτη την ταινία: σκληρα αληθινή

υπέρ-εγώ ,εγώ.φρουντ

υπέρ-εγώ ,εγώ.φρουντ

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ποιηματακια με παιχνιδιαρικη διαθεση (οταν ημουν στις καλές μου)

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ποιηματακια με παιχνιδιαρικη διαθεση (οταν ημουν στις καλές μου)

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Ο Έλληνας γείτονας (Katzelmacher): Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (1969, Γερμανία),

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Ο Έλληνας γείτονας (Katzelmacher): Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (1969, Γερμανία),

Ο Ενοικος: Οι λαβύρινθοι της εξωτερικής πολιτικής

Ο Ενοικος: Οι λαβύρινθοι της εξωτερικής πολιτικής

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Aιώνια αυτή η Τιμωρία ..Μα θα θυμαμαι παντα τη Μαρια

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Aιώνια αυτή η Τιμωρία ..Μα θα θυμαμαι παντα τη Μαρια

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Στέρεο Νόβα : Το ταξίδι της φάλαινας

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Στέρεο Νόβα : Το ταξίδι της φάλαινας

Καρλ Σμιτ: φίλος ή εχθρός; αναδημοσιευση απο την ΑΥΓΗ ΑΡΘΡΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΕΡΤΙΚΑ

 
Ημερομηνία δημοσίευσης: 14/11/2010
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΕΡΤΙΚΑ

KARL SCMITT, Ο λεβιάθαν στην πολιτειολογία του Τόμας Χομπς. Νόημα και αποτυχία ενός συμβόλου, μετάφραση-επιμέλεια: Γιώργος Σαγκριώτης, εισαγωγή: Δημήτρης Καρύδας, Γιώργος Σαγκριώτης, εκδόσεις Σαββάλας, σελ. 185 ...κάθε φιλελευθερισμός ζει μονάχα μέσα στο σύντομο διάστημα όπου στο ερώτημα: «Χριστός ή Βαραββάς;» μπορείς ν' απαντήσεις με αίτημα αναβολής ή με τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής.
Καρλ Σμιτ, Πολιτική Θεολογία

Όλες οι σπουδαίες πολιτικές θεωρίες είναι γέννημα κρίσιμων καταστάσεων. Προβάλλουν την επιστημονική αξίωση να δώσουν απαντήσεις σε όσα πολιτικά ζητήματα τίθενται στον δικό τους ορίζοντα, να δώσουν δηλαδή εννοιολογική έκφραση στην κρίσιμη κατάσταση της εποχής τους. Αυτού του είδους οι θεωρητικές κατασκευές, σε αντιδιαστολή με την απολογητική για ένα καθεστώς, είναι μια δημιουργία εκ του μηδενός. Ό,τι έχει προηγηθεί είναι μια πρώτη ύλη και ο εκάστοτε δημιουργός αποφασίζει ποια απ' όσα υλικά του παρέχονται είναι πρόσφορα για το οικοδόμημά του. Εάν συντρέχουν αυτές οι συνθήκες, τότε πράγματι ένας τέτοιος στοχαστής και το έργο του γίνονται κλασικά, υπό την έννοια μιας διαρκούς αναφοράς προκειμένου να σκεφτούμε πολιτικά στο δικό μας παρόν, πατώντας γερά σε στέρεο έδαφος.
Στη χωρία των κλασικών ανήκει κι ο διαβόητος Καρλ Σμιτ [Carl Schmitt], ο «Χομπς του 20ού αιώνα». Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, το ναζιστικό καθεστώς κι ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είναι η κρίσιμη κατάσταση στην οποία αντιστοιχεί το βασικό έργο του Γερμανού συνταγματολόγου. Ο «θεολόγος» της κυρίαρχης απόφασης και πολέμιος του φιλελεύθερου κράτους δικαίου, ο οποίος ήθελε να αναχαιτίσει τον αντίχριστο μέσω της πολιτικής χριστιανοσύνης, έτρεφε την αυταπάτη (χαρακτηριστική πολλών διανοούμενων) ότι μπορεί να χειραγωγήσει ένα «Γκόλεμ» (καθώς ονόμαζε τον Χίτλερ) για να φέρει εις πέρας τους στόχους του: να δοθεί απάντηση στην κρίση του κορυφαίου δημιουργήματος της ευρωπαϊκής πολιτικής υπόστασης, του κράτους.
Για τους παλαιότερους, έννοιες όπως «εσωτερικός εχθρός», «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», έννοιες κεντρικές του θεωρητικού στοχασμού του, φέρουν στον νου αιμάσσουσες μνήμες, συνθήκες εμφυλίου πολέμου. Όμως ο ίδιος ειρμός σκέψης μεταμορφώθηκε στην αριστερά σε «ταξικό εχθρό» και προσδιόρισε το πολιτικό για μια μεγάλη μερίδα μαρξιστών. Χωρίς να επεκταθούμε στις πολυδαίδαλες διαδρομές του έργου του, ας έχουμε κατά νου ότι από αυτό, ρητά ή σιωπηλά, άντλησαν όλες οι εκδοχές του πολιτικού φάσματος, συχνά αντιστρέφοντας τα πρόσημα, ή μεταποιώντας τη σκέψη του.
Ωστόσο, η σχετικά πρόσφατη επαναφορά του στο προσκήνιο είχε για πρωτεργάτες αριστερούς διανοούμενους. Γεννάται λοιπόν το ερώτημα, με το οποίο ο Δ. Καρύδας και ο Γ. Σαγκριώτης αρχίζουν την εμπεριστατωμένη πραγματεία-εισαγωγή τους στον Λεβιάθαν..., γιατί ο Σμιτ και γιατί σήμερα;
Μια πρώτη απάντηση είναι ότι εδώ ακολουθείται ένα γενικότερο υπόδειγμα, βάσει του οποίου η αριστερά απορρόφησε κρίσιμες όψεις της καθαρής θεωρίας (καθαρή υπό την έννοια της απαλλαγής της από τη συγκεκριμένη πολιτική στράτευση) αντεπαναστατών ή συντηρητικών στοχαστών που καταπολέμησαν τη νεοτερικότητα, προκειμένου να ανανεώσει και να εμπλουτίσει το εννοιολογικό οπλοστάσιό της.
Γεγονός είναι ότι το ενδιαφέρον για τον Σμιτ επιτάθηκε τη στιγμή κατά την οποία η αριστερά βρέθηκε σε δυσχερή θέση, καθώς είχε προ πολλού εγκαταλείψει την κριτική στη νεοτερικότητα για να αποδεχτεί κοινούς τόπους του φιλελευθερισμού. Η άκριτη αποδοχή του διαφωτιστικού προτάγματος, με την ευθύγραμμη οικουμενική πρόοδο, την πίστη στους θεσμούς και στην ομαλότητα, έγιναν το υπεραναπλήρωμα για όσα κάλυπτε δομικά το ίσαμε χθες θέσφατο της κομμουνιστικής ουτοπίας. Έτσι, όμως, σβήστηκε από τον ορίζοντα το αρχιμήδειο σημείο για την κριτική της νεοτερικότητας, ενώ αφέθηκε ελεύθερο το έδαφος για μια απολιτική ουτοπία που μετεωρίζεται ανάμεσα στην πολυπολιτισμικότητα και τον ευδαιμονικό καταναλωτισμό. Σ' αυτήν τη συγκυρία και στον αντίποδα της αριστεράς αναδύθηκε ένα ψευδο-οικουμενικό συντηρητικό κίνημα, που συγκαλύπτει τις αξιώσεις ισχύος με μια πολιτική θεολογία του προτεσταντισμού.
Μακροπρόθεσμα, εάν όλα αυτά έχουν να μας πουν κάτι είναι ότι πίσω από τις όποιες επιθυμίες και στόχους των κοινωνικών υποκειμένων για μια ομαλή και ακύμαντη καθημερινότητα, απαλλαγμένη από εντάσεις και συγκρούσεις, καιροφυλακτούν πάντα πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που κάνουν την εμφάνισή τους σε κρίσιμες περιστάσεις, σε καταστάσεις εξαίρεσης από τον κανόνα.
Αυτήν ακριβώς την ιδέα διαπραγματεύεται ο Σμιτ στη σύντομη αλλά περιεκτική Πολιτική Θεολογία (1922), με βάση το θεμελιώδες αξίωμά του περί κυριαρχίας: «Κυρίαρχος είναι όποιος αποφασίζει για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Σ' αυτόν τον ορισμό, τα δύο κρίσιμα μεγέθη, τα οποία χρήζουν διευκρινίσεων, είναι η απόφαση και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ο Σμιτ κινεί τα νήματα προς αυτήν την κατεύθυνση με βάση μια αναλογία που, εκ πρώτης όψεως, ξεκαθαρίζει και το νόημα της πολιτικής θεολογίας: «Όλες οι μεστές έννοιες της σύγχρονης πολιτειολογίας είναι εκκοσμικευμένες θεολογικές έννοιες»· και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης «έχει για τη νομική επιστήμη ανάλογη σημασία όπως το θαύμα για τη θεολογία».
Ο Σμιτ μερίμνησε να παρουσιάσει αυτές τις αναλογίες σε συμφωνία με τη στράτευσή του υπέρ ενός ισχυρού κράτους: υπόστρωμα είναι η διαμάχη για το πολυσυζητημένο άρθρο 48 του γερμανικού συντάγματος, με τις έκτακτες εξουσίες του προέδρου, ο οποίος αποφασίζει πότε θα αναστείλει βασικά άρθρα του. Εν είδει παντοδύναμου θεού, κατά παρόμοιο τρόπο μ' εκείνον του θεϊσμού, ο «φύλακας του συντάγματος» επεμβαίνει στην κατεστημένη τάξη για να την αποκαταστήσει, δηλαδή να καταστείλει όσες δυνάμεις την απειλούν, και η απόφασή του, μας λέει ο Σμιτ, είναι ένα θαύμα. Αντίπαλος του Σμιτ είναι ο φιλελευθερισμός, μια έννομη τάξη που θέλει ν' απωθήσει το ζήτημα της κυρίαρχης απόφασης, όπως ο θεός του δεϊσμού, ο οποίος αφού δημιούργησε τον κόσμο δεν επεμβαίνει ξανά.
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι αυτές οι αποφάνσεις ξεπερνούν τα όρια της νομικής επιστήμης, αφού η διακρίβωση των δομικών αναλογιών μεταξύ θαύματος και έκτακτης ανάγκης ή εξαίρεσης γεννά ζητήματα που ασφαλώς δεν μπορούν ν' απαντηθούν παρά μόνον με τη μετάβαση σε μια άλλη σφαίρα, εκείνη της κοινωνιολογίας ή της ανθρωπολογίας. Από την άλλη πλευρά, η απόφαση για το τι είναι θαύμα ή έκτακτη ανάγκη δεν μας λέει τίποτε για το πού, πότε και πώς θα λάβουν χώρα, μια και αυτό υπερβαίνει τα όρια της θεολογίας και της νομικής επιστήμης για να γίνει ζήτημα της πολιτικής στράτευσης.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν ότι το θεμελιώδες μέγεθος της απόφασης στη σκέψη του Σμιτ αντιτίθεται σε ό,τι μπορεί να πάει ο νους του μοντέρνου άνθρωπου, κάτι που γίνεται φανερό και σ' ένα από τα πρώτα συγγράμματά του, τον Πολιτικό Ρομαντισμό (1919). Η απόφαση στην οποία αναφέρεται έχει σαν έρεισμα μια προγενέστερη τάξη, ό,τι αποκαλούμε παράδοση. Στην Ευρώπη πυλώνες αυτής της παράδοσης θεωρούνται το Ρωμαϊκό Δίκαιο και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Αυτή η τάξη καταγράφεται στα δόγματα του θεϊκού ή φυσικού δικαίου και ο κυρίαρχος επεμβαίνει μόνον και μόνον για να την αποκαταστήσει εφόσον έχει διαταραχθεί. Η θεμελιώδης υπαρξιακή απόφαση γι' αυτήν την τάξη, βρίσκεται απομακρυσμένη και απαραβίαστη στο παρελθόν.
Όλως αντιθέτως, η απόφαση στους νεότερους χρόνους προσλαμβάνει έναν βουλησιαρχικό χαρακτήρα, υπό την έννοια μιας δημιουργίας εκ του μηδενός ή ενός ολοκληρωτικού θαύματος, μιας πλήρους ανατροπής όσων νόμων διέπουν τη φυσική τάξη. Είναι η εποχή των επαναστάσεων, οπόταν η έννομη τάξη δεν υποβαστάζεται πλέον από κάποιο φυσικό ή θεϊκό δίκαιο αλλά από τη βούληση του νομοθέτη. Αυτήν την εκδοχή του θαύματος θέλει να αποφύγει ο Σμιτ, και γι' αυτό συγχέει τη νομική έννοια της απόφασης με την υπαρξιακή-βουλησιαρχική. Εάν η βούληση του νομοθέτη, λέει στον Λεβιάθαν..., που εκφράζεται σε γραπτά άρθρα είναι η μόνη πηγή δικαίου τότε η νομική επιστήμη είναι ένας αναχρονισμός, γιατί αυτή η βούληση είναι σε διαρκή ροή και δυναμική εξέλιξη. Ο Σμιτ μπορεί βέβαια να επικαλεστεί εδώ, για παράδειγμα, τις συνεχείς συνταγματικές ανατροπές της γαλλικής επανάστασης. Ωστόσο η θεμελιώδης απόφαση για την ανατροπή μιας φυσικής τάξης διόλου δεν σημαίνει ότι τη θέση της δεν καταλαμβάνει μία άλλη τάξη. Τώρα εάν στο πλαίσιο του φιλελευθερισμού η κυρίαρχη απόφαση για την τάξη απαιτεί να μη λαμβάνονται αποφάσεις με τη νομική σημασία, αλλά να παραπέμπονται σε περαιτέρω νομοθετικές διευθετήσεις, αυτό σχετίζεται με το κοινωνικό υπόβαθρο αυτής της έννομης τάξης, δηλαδή την εγγύηση του κράτους για την ανεξαρτησία της οικονομικής σφαίρας από τις κάθε λογής επεμβάσεις.
Παρ' όλα αυτά, η σημασία της πολιτικής θεολογίας δεν περιορίζεται στην επισήμανση τέτοιων αναλογιών. Συνδέεται άμεσα με το πολιτικό, το οποίο για τον Σμιτ έχει ως ειδοποιό γνώρισμα τη σχέση φίλος-εχθρός. Στην Έννοια του Πολιτικού (1926), αφού έχει δεχτεί την κριτική ότι η γυμνή αυτή σχέση μπορεί να υπάρξει μόνον στη φυσική κατάσταση, θα διασκεδάσει τις απορίες με τον ορισμό του πολιτικού εχθρού ως δημόσιου τέτοιου. Εδώ το ζήτημα της απόφασης τίθεται εκ νέου, υπό την έννοια ότι ο κυρίαρχος αποφασίζει για ό,τι είναι πολιτικό και ό,τι είναι απολιτικό, δημόσιο ή ιδιωτικό. Μ' άλλα λόγια, το ζήτημα της κυριαρχίας στη σφαίρα του πολιτικού τίθεται ως ζήτημα πολιτισμικής απόφασης για κατάταξη σε φίλους και εχθρούς, κι εμπλουτίζεται κάθε φορά με άλλα περιεχόμενα προσδιορίζοντας όχι μόνον τον εχθρό, αλλά και παρέχοντας τάξη και συνοχή, δηλαδή πολιτική μορφή σε μια συλλογικότητα με βάση ό,τι προσδιορίζεται ως φίλος.
Αυτό μέσες-άκρες είναι το νήμα της σκέψης που διαπνέει τη μελέτη του Σμιτ για τον Λεβιάθαν του Χομπς (1938). Έρχεται σαν απάντηση του Σμιτ στις κατηγορίες που του απηύθυνε το επίσημο όργανο των ες-ες, τον Δεκέμβριο του 1936, ότι είναι οπορτουνιστής, καθολικός και εγελιανός. Έτσι, ενώ προηγουμένως υποτιμά τον Χομπς και προτάσσει το εγελιανό κράτος, τώρα γέρνει την πλάστιγγα υπέρ του Χομπς, ταυτιζόμενος και σε προσωπικό επίπεδο μαζί του. Στο σύγγραμμα αυτό επιδιώκει να επανέλθει στην πριν από το 1933 θεώρησή του για το «ποιοτικό» κράτος. Τούτο είναι υπεράνω της κοινωνίας και έχει το μονοπώλιο του πολιτικού, μπορεί να διακρίνει ανάμεσα σε φίλους και εχθρούς. Αντιθέτως, το «ποσοτικό» διεισδύει στην κοινωνία, όπου δεσπόζουν ποικίλα συμφέροντα, τα οποία αποδομούν την έννομη τάξη. Κατ' ουσίαν, το ποσοτικό κράτος είναι το αμάλγαμα κοινοβουλευτισμού και δημοκρατίας, δυο διαφορετικών καθεστώτων σύμφωνα με τον Σμιτ, που το πρώτο είναι γέννημα του ολιγαρχικού φιλελευθερισμού και το δεύτερο της γαλλικής επανάστασης, με ακρογωνιαίο λίθο τη ρουσσωική ταυτότητα κυβερνώντων και κυβερνωμένων.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Σμιτ, στον Χομπς ο κυρίαρχος είναι το κράτος-λεβιάθαν, το οποίο θέτει τέλος στους θρησκευτικούς εμφυλίους πολέμους. Με όρους της πολιτικής θεολογίας, το κράτος-λεβιάθαν προοριζόταν να παίξει τον ίδιο ρόλο με τη θεσμοποίηση του χριστιανισμού από τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Και όπως ακριβώς ο φιλελευθερισμός στο δίλημμα Ιησούς ή Βαραββάς απαντά με τη συγκρότηση εξεταστικής, έτσι κι ο Σμιτ στο δίλημμα ρωμαιοκαθολικισμός ή Χομπς απαντά με τον μέγα Ιεροεξεταστή του Ντοστογιέφσκι. Ο μέγας Ιεροεξεταστής γνωρίζει ότι ο άνθρωπος είναι κακός και φαύλος, κι άρα χρειάζεται έναν αφέντη. Όχι για να επιταχύνει τον χρόνο που φέρνει τους ανθρώπους πλησιέστερα στη μέρα της τελικής κρίσης, αλλά ακριβώς για το αντίθετο: για να απωθήσει στο βάθος του χρόνου τούτη την κατάσταση εξαίρεσης, τη συντέλεια του κόσμου. Κι ο Ιεροεξεταστής έχει το θάρρος να αναλάβει αυτήν την καταδίκη, δηλαδή ν' αναχαιτίσει το κακό και τον αντίχριστο. Το θαύμα, το μυστήριο και η αυθεντία είναι τα όπλα της κυριαρχίας του πάνω στους πολλούς. Η σκέψη και μόνον του αναρχικού Ντοστογιέφσκι ότι ο Χριστός μπορεί να ενσαρκωθεί εκ νέου είναι αίρεση, και οδηγεί στην επανάσταση που έχει ως υπόβαθρο την ενσάρκωση και όσες εσχατολογικές προσδοκίες γέννησε. (Θα μπορούσε κανείς εδώ να αναλογιστεί την ιδέα του κομμουνισμού και την ενσάρκωσή του στο προλεταριάτο. Ωστόσο κάτι τέτοιο θα έφερνε αρκετά κοντά τούτη τη θεολογία σ' εκείνη του Σμιτ, τουλάχιστον ως προς την απώθηση του εσχατολογικού οράματος στο βάθος του ορίζοντα και την απάντηση στην διαρκώς αναμενόμενη τελική κρίση του καπιταλισμού όχι με τον κομμουνιστικό παράδεισο, αλλά με τη μετάθεσή της στο απώτερο μέλλον μέσω του σοσιαλισμού.)
Εάν ο ρωμαιοκαθολικισμός έλυσε το ζήτημα, όπως γράφει στο σύγγραμμά του Ρωμαιοκαθολικισμός και Πολιτική Μορφή, με βάση μιαν υπερβατική ιδέα, δηλαδή αυτοκρατορικά, επιτυγχάνοντας μια ενότητα των αντιθέτων, ο Χομπς το έλυσε με την απόφαση του κυρίαρχου ότι «ο Ιησούς είναι ο Χριστός»: έκαμε την επιρροή του Χριστού αβλαβή για το κράτος «θέτοντας τέρμα στις θεολογικές εικασίες εξουσιομανών ιερέων και αιρετικών». Μ' άλλα λόγια, ο Χομπς με τη φιλοσοφική κατασκευή του κράτους-λεβιάθαν καθυποτάσσει τις πολιτικές θεολογίες των δογμάτων και δημιουργεί έναν «θνητό θεό», μια θεολογία του κράτους. Σ' αυτήν την κατεύθυνση σκέψης, κινείται το 5ο κεφάλαιο του βιβλίου, όπου ο Σμιτ εξετάζει το θαύμα στο πλαίσιο της σκέψης του Χομπς. Εδώ ο κυρίαρχος αποφασίζει, τί θα πρέπει να πιστεύουν οι υπήκοοι του κράτους ως θαύμα, κατ' αναλογία με τον προσδιορισμό της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Η κρατική ισχύς στην απόλυτη έκφρασή της συνενώνει θρησκεία και πολιτική.
Ο Σμιτ, σε αντίθεση με τον Χομπς, υποστηρίζει ότι στη φυσική κατάσταση δεν συναντώνται άτομα αλλά κράτη. Το επόμενο βήμα είναι να συσχετίσει τον λεβιάθαν με τη δημιουργία κατά τον 16ο αιώνα μιας ευρωπαϊκής τάξης, του jus publicum europeum, στην οποία ο εχθρός δεν είναι απόλυτος για να πρέπει να εξολοθρευθεί. Στην εποχή των απολυταρχικών κρατών τη θέση ενός δίκαιου πόλεμου παίρνει ο δίκαιος εχθρός και μια πραγματιστική πολιτική που εξαρτάται από τη στάθμιση σχετικά προβλέψιμων παραγόντων, όπως η προσωπικότητα των ηγεμόνων, οι διπλωματικές συμφωνίες και συνθήκες.
Ωστόσο στην κατασκευή του Χομπς ο Σμιτ διαβλέπει ένα ρήγμα. Το ρήγμα δημιουργείται με τον διαχωρισμό δημόσιας ομολογίας και ιδιωτικής πίστης, μέσα και έξω, που γίνεται διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας και στη συνέχεια κράτους και κοινωνίας. Στο πέρασμα τετρακοσίων χρόνων ό,τι είναι δημόσιο έγινε άψυχο, μια τεχνική διαδικασία καταναγκασμού, ενώ η ιδιωτική σφαίρα αφομοίωσε κάθε τι ζωντανό. Η εκκοσμίκευση προσλαμβάνει μιαν αρνητική χροιά εφόσον συνδυάζεται με την «εποχή των αποπολιτικοποιήσεων και ουδετεροποιήσεων», δηλαδή με την απαξίωση του πολιτικού, την κατίσχυση του φιλελευθερισμού.
Από την κοινωνική σφαίρα εφορμούν οι «έμμεσες εξουσίες» για να υποτάξουν τον λεβιάθαν. Οι παλιοί αντίπαλοι, εκκλησία, κόμματα και συνδικάτα, τα οργανωμένα συμφέροντα, επανεμφανίζονται ως «κάτι άλλο από πολιτική, δηλαδή ως πολιτισμός, οικονομία ή ιδιωτική υπόθεση, ενώ εκμεταλλεύονται όλα τα πλεονεκτήματα της κρατικότητας». Ο Σμιτ επικαλείται την πολιτική θεολογία του για να καταδικάσει τους αιρετικούς (κόμματα, συνδικάτα, κινήματα). Ο αγώνας του είναι διπλός. Από τη μία πλευρά η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού, όπως αναλύεται από τον Βέμπερ, που με βάση την τυπική νομική ισότητα δημιουργεί έναν ελεύθερο χώρο, μια κοινότητα συμφερόντων πάνω και κάτω από τα σύνορα των κρατών ώστε να υποστηρίξει το παγκόσμιο εμπόριο. Από την άλλη όσες κοινωνικές δυνάμεις αντιδρούν σε αυτήν τη διευθέτηση, εφόσον θεωρούν ότι η νομική προστασία του εμπορίου δημιουργεί αντιδημοκρατικά προνόμια.
Με την πολιτικοποίηση της κοινωνίας και την αποπολιτικοποίηση του κράτους, το τελευταίο μετατρέπεται σε μια λίγο-πολύ ουδέτερη συνάντηση για τη διαρκή σφυρηλάτηση ενός κοινωνικού ισοζυγίου μεταξύ των συγκρουόμενων κοινωνικών δυνάμεων, που ανά πάσα στιγμή ωθούνται στον εμφύλιο πόλεμο. Έτσι τον 19ο αιώνα, όταν δεσπόζει το κοινωνικό ζήτημα, τίθεται το ερώτημα: πώς μπορεί να ουδετεροποιηθεί η σύγκρουση μέσω της ανακατανομής της ιδιοκτησίας, σύμφωνα με τις συστάσεις της πολιτικής οικονομίας. Στον 20ό αιώνα εικάζεται ότι η λύση του κοινωνικού ζητήματος θα δοθεί με την πρόοδο της τεχνολογίας και την εκβιομηχάνιση, με μια κατ' εξοχήν αντιπολιτική ουτοπία.
Σ' αυτήν την αντιπολιτική ουτοπία εδράζεται η μετατροπή του θνητού θεού σε μια μεγάλη απρόσωπη μηχανή. Αυτό εξηγεί και τον υπότιτλο του βιβλίου «νόημα και αποτυχία ενός συμβόλου». Ο λεβιάθαν, το θαλάσσιο κήτος της παλαιάς διαθήκης δεν ανταποκρίθηκε στις αξιώσεις που έχει από ένα μυθικό σύμβολο η πολιτική∙ απέληξε σε μια μάλλον θλιβερή και γκροτέσκα εικόνα σ' ένα πτώμα που από τις σάρκες του τρέφονται πληρώματα πειρατών. Ωστόσο μια μηχανή που η ύπαρξή της νομιμοποιείται από το γεγονός ότι λειτουργεί, όπως η νομιμότητα νομιμοποιείται από την πίστη σ' αυτήν, μπορεί είτε να καταστραφεί στα χνάρια του λουδισμού και προς μεγάλη ικανοποίηση των απρόσωπων εξουσιών, είτε ακολουθώντας τον μακιαβελλικό ηγεμόνα να αποτελέσει το «βαρβαρικό» όχημα όσων κοινωνικών δυνάμεων επιζητούν πολιτική υπόσταση.
Η «ταλάντευση» μεταξύ μιας αυταρχικής πολιτικής θεολογίας και μιας ανάλογης εκκοσμίκευσης, με στόχο να εξορκιστούν οι πιο ριζοσπαστικές όψεις της λαϊκής κυριαρχίας, είναι πρόδηλη στο θεωρητικό έργο του Καρλ Σμιτ. Εξ ίσου σημαντική όμως είναι και η πρόταξη της κρατικής κυριαρχίας σαν υπόσταση ενός λαού. Αναμφίβολα, όπως τονίζει, στόχος του Χομπς δεν ήταν να παραδώσει τους φτωχούς ανθρώπους από τον φόβο της φυσικής κατάστασης στον φόβο της κυριαρχίας ενός Μολώχ ή ενός Γκόλεμ. Την πρόταση αυτή μπορούμε κάλλιστα να την αντιστρέψουμε. Γιατί ακόμη και σήμερα, παρά το γεγονός ότι οι έμμεσες εξουσίες των οικονομικών συμφερόντων και της μαζικής υποβολής καθυποτάσσουν το κράτος, αυτό παραμένει η έσχατη γραμμή άμυνας ενός λαού. Η πολιτική σύγκρουση αφορά όσες απολιτικές δυνάμεις προσβλέπουν σε μια ατομοκεντρική επιστροφή στη φυσική κατάσταση και όσες πολιτικές δυνάμεις βλέπουν στο κράτος την έσχατη μονάδα για τη συμμετοχή στον παγκόσμιο αγώνα κατανομής και ανακατανομής του πλεονάσματος.


*Ο Γιώργος Μερτίκας είναι δοκιμιογράφος και μεταφραστής





Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο -Στη τέχνη και στη Κοινωνία. Πέτρος Θεοδωρίδης

  Πέτρος Θεοδωρίδης (τμήμα κινηματογράφου Α.Π.Θ ) Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο Στη τέχνη και στη Κοινωνία   Α. :Μοντερνισμός   ...