Η αίσθηση φυσικής-σωματικής συνέχειας συνθέτει το προνόμιο της προσωπικής ταυτότητας έναντι των συλλογικών ταυτοτήτων. Αίσθηση πού μπορεί να είναι και ψευδαίσθηση καθώς αναγνωρίζουμε το σώμα μας, κυρίως, μέσω των άλλων. 
''Γνωρίζω τη ψυχή μου καλύτερα από το σώμα μου ''έγραφε ο Καρτέσιος. ''Αλλά μπορώ να γνωρίζω μόνο το σώμα των άλλων καθώς δεν έχω πρόσβαση στη συνείδηση τους ''
Ο Aldo Carotenuto χαρακτηρίζει ως νοσταλγία της κατάστασης συγχώνευσης « την ασυνείδητη λαχτάρα για επιστροφή στην αρχική κατάσταση συμβίωσης .Είναι αυτό πού ονομάζουμε παλινδρόμηση στη μη διαφοροποιημένη κατάσταση πού βιώθηκε στο σώμα της μητέρας κατά την κυοφορία και στην αμέσως μετά τη γέννηση περίοδο. Η μη διαφοροποίηση, η κατάσταση συγχώνευσης, αντιστοιχεί σε ένα είδος παραδείσιας κατάστασης όπου δεν υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην ανάγκη και την ικανοποίηση αυτής της ανάγκης, όπου μητέρα και παιδί συνυπάρχουν σε μια φαινομενικά αδιάσπαστη ναρκισσιστική μονάδα»
Αυτή η κατάσταση συγχωνευσης μας υπενθυμιζει πως και ο έρωτας εμφανίζεται συνά ως μια κατάσταση σύντηξης
Ας θυμηθουμε το Συμπόσιο του Πλάτωνα οπου «Το αρσενικοθηλυκον»- ΄διηγείται ο Αριστοφάνης -«ήτο τότε ένα ξεχωριστό φύλον και, συνεδύαζε και εις την εμφανισιν και εις το όνομα τα δύο άλλα, το αρσενικόν και το θηλυκόν(….)ολόκληρος ο κορμός του κάθε ανθρώπου ητο στρόγγυλος και ειχεν ολόγυρα ραχην και πλευράς. Είχε τέσσερα χέρια και άλλα τόσα σκέλη και δυο πρόσωπα επάνω εις ένα λαιμόν κυλινδρικόν(…)και αυτιά τέσσερα και διπλά γεννητικά όργανα(….).εστηρίζοντο και εις τα οκτώ των άκρα και μετακινουντο πολύ γοργά περιστροφικώς. Η σωματική των δυναμις και η αντοχή των ήσαν τρομερά ,κει ειχαν απεραντον επαρσιν . Τα έβαλαν μάλιστα με τους Θεούς Ο Ζευς τότε είπε( …)επί του παρόντος θα τους κόψω σε δυο μέρη τον καθενα .Αν όμως αποδειχθεί ότι εξακολουθούν να είναι ανυπότακτοι(…).θα τους χωρίσω και πάλιν εις δύο , ώστε να περπατούν με το ένα σκέλος σαν να παιζουν κουτσοπόδι»
Ετσι για τον (Πλατωνικό) Αριστοφάνη κινητήρια δύναμη του ερώτα είναι η επιστροφή στην παραδείσια αρχική ενότητα -συγχώνευση κάτι που μας υπενθυμίζει και ο Carotenuto όταν γράφει πως:
«Τα δεινά του έρωτα διαποτίζουν ολόκληρο το είναι του ανθρώπου, είναι σαν ανοιχτή πληγή στη σάρκα του. Η ψυχολογική αίσθηση της ένωσης, η μάλλον της σύντηξης με τον άλλο. καθιστά αυτόν τον άλλο κεντρικό σημείο της ύπαρξης μας μέλος σχεδόν του εαυτού μας . Ετσι ο ερωτευμένος είναι αφάνταστα ευαίσθητος στην απομάκρυνση ,στην έλλειψη η στην απώλεια του άλλου»
Αυτή η κατάσταση συγχωνευσης μας υπενθυμιζει πως και ο έρωτας εμφανίζεται συνά ως μια κατάσταση σύντηξης
Ας θυμηθουμε το Συμπόσιο του Πλάτωνα οπου «Το αρσενικοθηλυκον»- ΄διηγείται ο Αριστοφάνης -«ήτο τότε ένα ξεχωριστό φύλον και, συνεδύαζε και εις την εμφανισιν και εις το όνομα τα δύο άλλα, το αρσενικόν και το θηλυκόν(….)ολόκληρος ο κορμός του κάθε ανθρώπου ητο στρόγγυλος και ειχεν ολόγυρα ραχην και πλευράς. Είχε τέσσερα χέρια και άλλα τόσα σκέλη και δυο πρόσωπα επάνω εις ένα λαιμόν κυλινδρικόν(…)και αυτιά τέσσερα και διπλά γεννητικά όργανα(….).εστηρίζοντο και εις τα οκτώ των άκρα και μετακινουντο πολύ γοργά περιστροφικώς. Η σωματική των δυναμις και η αντοχή των ήσαν τρομερά ,κει ειχαν απεραντον επαρσιν . Τα έβαλαν μάλιστα με τους Θεούς Ο Ζευς τότε είπε( …)επί του παρόντος θα τους κόψω σε δυο μέρη τον καθενα .Αν όμως αποδειχθεί ότι εξακολουθούν να είναι ανυπότακτοι(…).θα τους χωρίσω και πάλιν εις δύο , ώστε να περπατούν με το ένα σκέλος σαν να παιζουν κουτσοπόδι»
Ετσι για τον (Πλατωνικό) Αριστοφάνη κινητήρια δύναμη του ερώτα είναι η επιστροφή στην παραδείσια αρχική ενότητα -συγχώνευση κάτι που μας υπενθυμίζει και ο Carotenuto όταν γράφει πως:
«Τα δεινά του έρωτα διαποτίζουν ολόκληρο το είναι του ανθρώπου, είναι σαν ανοιχτή πληγή στη σάρκα του. Η ψυχολογική αίσθηση της ένωσης, η μάλλον της σύντηξης με τον άλλο. καθιστά αυτόν τον άλλο κεντρικό σημείο της ύπαρξης μας μέλος σχεδόν του εαυτού μας . Ετσι ο ερωτευμένος είναι αφάνταστα ευαίσθητος στην απομάκρυνση ,στην έλλειψη η στην απώλεια του άλλου»
Η ταύτιση ως επιθυμία συγχώνευσης μας θυμίζει και τον γνωστό μύθο του Νάρκισσου. Στο μύθο ο Νάρκισσος γονατίζει πάνω από μια λίμνη νερού εκστασιασμένος από την ομορφιά που αντανακλάται στην επιφάνεια της. Μια μέρα ,υποκύπτει στον πειρασμό να χαϊδέψει αυτή την εικόνα, πέφτει στο νερό και πνίγεται.
Το νόημα του μύθου αφορά στον κίνδυνο της προβολής :το να αντιδρά κανείς απέναντι στον κόσμο ωσάν η πραγματικότητα να μπορούσε να κατανοηθεί μέσα από εικόνες του εγώ Ο μύθος του Νάρκισσου αφορά στους κινδύνους της συγχώνευσης.
Ο Νάρκισσος βλέποντας τον εαυτό του να καθρεπτίζεται στην επιφάνεια του νερού ,λησμονεί ότι τα νερό είναι κάτι άλλο και έξω απ΄ τον ίδιο κι ετσι χάνει την αίσθηση των κίνδυνων του.
Το νόημα του μύθου αφορά στον κίνδυνο της προβολής :το να αντιδρά κανείς απέναντι στον κόσμο ωσάν η πραγματικότητα να μπορούσε να κατανοηθεί μέσα από εικόνες του εγώ Ο μύθος του Νάρκισσου αφορά στους κινδύνους της συγχώνευσης.
Ο Νάρκισσος βλέποντας τον εαυτό του να καθρεπτίζεται στην επιφάνεια του νερού ,λησμονεί ότι τα νερό είναι κάτι άλλο και έξω απ΄ τον ίδιο κι ετσι χάνει την αίσθηση των κίνδυνων του.
