Αναγνώστες

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

ΛΑΚΑΝΙΑΔΑ Τα σεμινάρια του Ζακ Λακάν 1953-1963 Μουσταφά Σαφουάν Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ 2. ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΓΩ ii. Ο Σωσίας/ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ


ii. Ο Σωσίας

Οι αρχαίοι ελληνικοί και ρωμαϊκοί μύθοι δεν ήταν εγωϊκοί- λέγει ο Λακάν. Ωστόσο, οι κωμικοί ποιητές κατόρθωσαν να αναδείξουν τη ναρκισσικστική διάσταση στα έργα τους. Ιδιαίτερα ο Λακάν αναφέρεται στο θεατρικό τέχνημα του αναδιπλασιασμού της εικόνας που σχησιμοποίησε ο Πλαύτος.

Ο Δίας ορέχτηκε μια θνητή, τη γυναίκα του βασιλιά Αμφιτρύωνα, την Αλκμήνη. Παίρνει λοιπόν τα χαρακτηριστικά του συζύγου της και πηγαίνει να τη βρει στο παλάτι των Θηβών. Μαζί του παίρνει και τον πιστό του ακόλουθο τον Ερμή, που μεταμορφώνεται στον υπηρέτη του Αμφιτρύωνα, τον Σωσία για να του «κρατάει φανάρι».

Η Ακμήνη εκλαμβάνει τον Δία ως το σύζυγό της και συγκινημένη από την ανδρεία που υποτίθεται ότι έδειξε στη μάχη, του χαρίζει μιαν αξέχαστη ερωτική νύχτα. Ο Ερμής, με τη μορφή του Σωσία, φυλάει «τσίλιες» στις πόρτες του παλατιού, ώσπου καταφθάνει ο αληθινός υπηρέτης του Αμφιτρύωνα, ο αληθινός Σωσίας, για να αναγγείλει στην κυρά τον ερχομό του αφέντη του.

Ακολουθεί η αντιπαράθεση του Σωσία με τον όμοιό του (τον Ερμή που φέρει τη μορφή του και σφετερίστηκε τη λειτουργία του). Ο Λακάν χρησιμοποιεί το λατινικό πρωτότυπο του Πλαύτου και δύο γαλλικές διασκευές του Μολιέρου και του Ζιρωντού. Εμείς εδώ -επειδή δεν έχουμε παρά μονάχα τρία στοιχεία να αναδείξουμε- θα αρκεστούμε μονάχα στην εκδοχή του Μολιέρου.

Φτάνει λοιπόν ο υπηρέτης στο παλάτι και συναντά τον όμοιό του (τον ψεύτικο Σωσία, τον Ερμή) που βγαίνει από κει για να τον διώξει:

«Τον φλύαρο αυτό ας διώξουμε από δω.
»Για να μην ενοχλήσει το ζευγάρι που γεύτεται την ηδονή μες στο παλάτι».

Τί κάνει λοιπόν αυτός ο άλλος εαυτός μόλις συναντά τον Σωσία; Θέλει να τον βγάλει έξω από το παιγνίδι και τον κάνει «εκτός εαυτού».
Στην αντιπαράθεση των δύο ομοίων -του πρωτότυπου και του ειδώλικού Σωσία, το Εγώ καταρχήν παρουσιάζεται ελεύθερο και αγέρωχο, μέσα από διαφοροποιημένες ιδανικές εικόνες.

Ερμής: Ποιός είναι εκεί;
Σωσίας: Εγώ.
Ποιος εγώ;
Εγώ, κάνε κουράγιο, Σωσία.

(Ο Λακάν σχολιάζει την προτροπή του Εγώ στον εαυτό του. Κουράγιο, βέβαια, του χρειάζεται, επειδή όντας ο αυθεντικός Σωσίας δεν μπορεί να είναι ήσυχος. Αντίθετα, ο υποκριτής ξέρει περισσότερο -ή νομίζει ότιι ξέρει περισσότερο -τι του γίνεται).
 
Ποια είναι η μοίρα σου;
Να είμαι άνθρωπος και να μιλώ.

(Λακάν:Να κάποιος που δε συχνάζει στα σεμινάρια, φέρει όμως το σήμα κατατεθέν.)
 
Είσαι κύριος ή υπηρέτης;
Είμαι ό,τι θέλω.
Πού σε πάνε τα βήματά σου;
Όπου θέλω να πάω...


Καταλαβαίνουμε όμως ότι αυτές οι εικόνες ελευθερίας (ό,τι θέλω είμαι) «τραβιούνται» εδώ κι εκεί από τα διάφορα ιδανικά της στιγμής. Ο Λακάν μάλιστα δείχνει ότι η εικόνα του Εγώ επιφορτίζεται από διάφορα καθήκοντα που του αναθέτει το υπερεγώ, αλλά δε χρειάζεται να επιμείνουμε.

Κατά δεύτερο λόγο, η εικόνα μπορεί να αποσπαστεί από το εγώ και να αρχίσει «να περπατάει από μόνη της». Για παράδειγμα, κάποιος περπατά καμαρωτός με το καινούργιο του κοστούμι, σκοντάφτει και πέφτει σε μια λακκούβα λάσπης. Μαζί με το καμάρι έχει χάσει πια και τον έλεγχο της «ωραίας» του εικόνας.

Στον Αμφιτρύωνα, αυτή η απόσπαση της εικόνας γίνεται με το θεατρικό τέχνημα του αναδιπλασιασμού, το οποίο παράγει επιτυχημένες κωμικές σκηνές. Μάλιστα, μετά το ξυλοκόπημά του από τον ψεύτικο Σωσία (τον Ερμή), ο αληθινός Σωσίας φτάνει να απαρνηθεί τα πάντα: τον εαυτό του, την εικόνα του, τη λειτουργία του: «Εντάξει, μη βαράς άλλο, κι εγώ δεν είμαι πια αυτό που είμαι». Το λατινικό κείμενο έχει σ'αυτό το σημείο εξαιρετικές διατυπώσεις.... Ο Ερμής, με το ξύλο, υποχρεώνει τον Σωσία να εγκαταλείψει την ταυτότητά του, το όνομά του... Εντούτοις, το Εγώ επανέρχεται διαρκώς στα... όχι δε θα με κάνεις άλλο από αυτό που είμαι· όχι, δε θα πάψω να είμαι δικός μας. Το λατινικό κείμενο υποδεικνύει θαυμάσια την αλλοτρίωση του Εγώ και στήριγμα που βρίσκει στο εμείς (...είμαι «δικός μας»...), δηλαδή την ενσωματάτωσή του σε μια τάξη όπου ο αφέντης τους είναι ένας μεγάλος στρατηγός» (σ. 308).

Στο μύθο η απόλαυση της γυναίκας και της ταυτότητας ανήκει στους θεούς. όπως το έθεσε αλλού ο Λακάν, η εντελής απόλαυση υποτίθεται  ότι είναι στο χώρο των θεών, δηλαδή στο χώρο του αδύνατου. Μονάχα στην Αλκμήνη επιτρέπεται μια φαντασιωτική απόλαυση - στην οποία ο Γερμανός ποιητής Κλάιστ με τη δική του εκδοχή του Αμφιτρύωνα έδωσε μια βαθιά και συγκινητική διάσταση. Από το Εγώ του κοινού ανθρώπου που αποκόπτεται πάντα (est excise) η δική του απόλαυση.

Αυτό μας δίνει μια πρώτη ιδέα για την πραγματική διάσταση των ορίων του Εγώ. Μια δεύτερη ιδέα μάς δίνει ο Λακάν μέσα από ένα μύθο του Έντγκαρ Άλλαν Πόε (Τα γεγονότα στην περίπτωση του κυρίου Βάλντεμαρ).

ΛΑΚΑΝΙΑΔΑ
Τα σεμινάρια του Ζακ Λακάν 1953-1963
Μουσταφά Σαφουάν
Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
_
by Carina

Αρχοντούλα Διαβάτη, Σκουλαρίκι στη μύτη/Πανδοχείο

Δελτιοθήκη νέων εκδόσεων: Αρχοντούλα Διαβάτη, Σκουλαρίκι στη μύτη


 

Δελτιοθήκη νέων εκδόσεων: Αρχοντούλα Διαβάτη, Σκουλαρίκι στη μύτη

 Skoulariki-Cover
Γράψτε μας για το βιβλίο σας.
Το νέο μου βιβλίο, Σκουλαρίκι στη μύτη, εκδ. Νησίδες 2015, ένα χρόνο μετά το Φεύγω αλλά θα ξανάρθω, είναι μια συλλογή 28 βιωματικών κειμένων μικρής φόρμας που αυθαίρετα τα ονομάζω «Διηγήματα», δημοσιευμένα τα περισσότερα σε διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά μέσα σε μια χρονική διάρκεια τριών χρόνων.
Κι εδώ διερευνώ χωρίς νοσταλγία θέματα μνήμης κι επιθυμίας, ματαίωσης κι απώλειας, θέματα ταυτότητας ή το αίνιγμα του χρόνου, προσπαθώντας να αιχμαλωτίσω τις φευγαλέες στιγμές της καθημερινότητας και να τις αποτυπώσω, όχι ρεαλιστικά, αλλά μυθοποιώντας τες μέσα από τη δυναμική της γλώσσας. «Ασχολούμενη εις έργα μη παραδεδεγμένης χρησιμότητας», εμμένω στην αγάπη μου για τη Λογοτεχνία – στην ανάγνωση και στη γραφή- και στην νοηματοδότηση του κόσμου μέσα από τη γραφή.
Ο τίτλος του βιβλίου από το ομώνυμο διήγημα Σκουλαρίκι στη μύτη, όπως φαίνεται από το οπισθόφυλλο: Στο νησί, στα ενοικιαζόμενα αραχτοί– πόσα χρόνια πριν;- κι από το διπλανό δωμάτιο είχαν ακούσει για πρώτη φορά εκείνο το γέλιο να πιάνει όλο τον χώρο, να εξαπλώνεται– καλοκαιράκι απόγευμα και τα παράθυρα ανοιχτά -παραδεισένιο. Ερχόταν απ’ αλλού, αισθησιακό, ναρκισσευόμενο και κυκλογύριζε και ξεσπούσε ασυγκράτητο όλο εκρήξεις κι όλο δυνάμωνε σα να διηγόταν μια ιστορία που κάποτε όλοι γνωρίζανε και με τον καιρό την είχανε ξεχάσει, κι ήταν γι’ αυτό έτσι βουτηγμένοι στην κατήφεια. Γέλιο νέας  γυναίκας που αγκάλιαζε όλο το απόγευμα, το τετράγωνο, την πόλη.
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Ποια ήταν; Ήταν ευτυχισμένη με τόσo λίγα ή μήπως με πολλά; Tης έδιναν πολλά αυτηνής, έναν απόλυτο έρωτα ίσως, μια τέτοια τελειότητα που αυτοί από καιρό είχαν πάψει να ονειρεύονται. Ήταν μήπως μια ξένη γυναίκα, μια μετανάστρια, μαθημένη με δυσκολία να κερδίζει τη ζωή και γι’ αυτό έτοιμη να αναγνωρίσει τη χαρά και να την υποδεχτεί όπως της πρέπει; Ήταν ένα νεαρό σαχλό κορίτσι που είχε δεχτεί το πρώτο ερωτικό φιλί και χαίρεται φιλάρεσκη με τον νεαρό εραστή πρωτόγνωρα αγκαλιάσματα και χάδια, θέλει να του αρέσει, δεν τον χορταίνει, κάτι τέτοιο; H μήπως πάλι είχαν βρεθεί ξανά- χαμένοι για χρόνια- κλεισμένοι σ’ ένα δωμάτιο οι παλιοί εραστές να διηγούνται ο ένας στον άλλο τη ζωή που έζησε ο καθένας χωρίς τον άλλο, τι άδικες, χαμένες, μάταιες ώρες προσπαθώντας να ταιριάξουν με το λάθος ταίρι, χωρίς κατανόηση ή διορατικότητα, χωρίς διαίσθηση ή πάθος, χωρίς να μπορούν ή να θέλουν να δώσουν και να πάρουν ικανοποίηση όπως αυτοί ήξεραν κάποτε.
Μοιραστείτε μια ιδέα, έμπνευση και επιθυμία που σας έκαναν να το γράψετε.
Ισχύει κι εδώ ο Πρόλογος από το προηγούμενο βιβλίο μου, Φεύγω αλλά θα ξανάρθω, σελ.11: « Ήθελα να φωτογραφίσω το χρόνο, όπως το έκανε ο Όγκι Ρεν, ο ιδιοκτήτης του μικρού καπνοπωλείου στο Μπρούκλιν που προμήθευε ιστορίες τον Πολ Όστερ στην ταινία του Γουάγκ , Καπνός…..εικονογραφώντας την ιστορία των ημερών μου…». Μέσα στα σύγχρονα « πέτρινα χρόνια» όπου γράφονται τα κείμενα των δυο τελευταίων μου βιβλίων, καταγράφω μυθοποιώντας τα, βιώματα και εικόνες της καθημερινότητας που με συγκινούν.
kirsten-dunst-in-melancholia_
Συστήστε μας σε έναν χαρακτήρα του.
Σας συστήνω τον Βασίλη, από το διήγημα «Οδός Αγαπηνού 8», που συσχετίζει το συναίσθημα της προδοσίας από τη συμμετοχή του στους πολιτικούς αγώνες με την τραυματική παιδική του πρώτη αγάπη, χωρίς όμως να παύει να αγωνίζεται ή ν’ αγαπάει από τότε.
Δώστε μας μια φωτογραφία, δική σας ή άλλων, αναλογική, ψηφιακή ή διαδικτυακή, που θα ταίριαζε στο βιβλίο σας και γράψτε μας γιατί.
Από την ταινία Γη, πλανήτης, μελαγχολία του Λαρς Φον Τρίερ  δανείζομαι και τον τίτλο ενός διηγήματος της συλλογής, σελ.16, « Πλανήτης Μελαγχολία».  Μέσα στα σύγχρονα « πέτρινα χρόνια» – όπως προανέφερα –  όπου γράφονται τα κείμενα των δυο τελευταίων μου βιβλίων, η γραφή αποτυπώνει μυθοποιώντας τα, βιώματα και εικόνες της καθημερινότητας που με συγκινούν, όπως το βίωμα αποξένωσης και δυστυχίας της ανοϊκής γυναίκας του εν λόγω διηγήματος.
Εκδόσεις Νησίδες, 2015.
Η συγγραφέας στο Αίθριο του Πανδοχείου, εδώ.

ο φονταμενταλισμός έχει να κάνει με την αβάσταχτη λαχτάρα για την Κυριολεξία ...

ο φονταμενταλισμός έχει να κάνει με την αβάσταχτη λαχτάρα για την Κυριολεξία σε ένα κόσμο διαρκούς αμφισημίας,
φονταμενταλισμός είναι η κατασκευασμένη ,συνειδητή άρνηση της αμφιβολίας .. Μ' αυτή τη έννοια ναι, ο φονταμενταλισμός είναι κι αυτός ποιον της Υπερ νεωτερικοτητας, του ζάπινγκ στα Νοήματα, προϊόν της Δύσης : όπως και ο φασισμός και .άλλα.. Δεν είναι η ευθεία συνέχεια μιας Ισλαμικής η χριστιανικής η άλλης παράδοσης , είναι η επιλεκτική , επινοημένη πολλές φορες΄ εργαλειακή χρήση της ,

ΠΡΟΣΕΧΩΣ :Ο ΤΡΩΙΚΟς ΠΟΛΕΜΟΣ - ΤΟΥ θητα Ιωτα ,,,, ΜΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΙΘΙ Εκδοσεις θειου Ισιδώρου: ΠΟΙΗΤΙΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΑΙ!

ΜΟΛΙς  ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ ....  (ΠΡΟς ΤΟ ΠΑΡΌΝ  ΨΑΞΤΕ   ΤΟ ΣΤΙς ΦΥΣΣΑΛΙΔΕς)




αποσπασμα :
Μα η κορυφαια του δραματος ητο η Αδρομαχη
που εστεκε στο παραθυρο και κοιταε τη μαχη
κι ενω εκιναε ο Εκτορας να παει να πολεμησει
αυτη τονε παροτρυνε κοντα της να γυρισει:

“-Πες μου γιατι να σκοτωθεις εσυ για την Ελενη
δε σκεφτεσαι κι εμμενανε να μεινω χηρα η ερμη?
Αξιζει, πες μου Εκτορα, να τα υπομενω ολα,
οσα κακα μας βρηκανε, για μια.....


 * ΙΘΙ *
ΙΔΡΥΜΑ ΘΕΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ

~ ο άνθρωπος ειναι το αντιθετο του σοπωρθνά ~






«ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ»

"Το'να - τ'αλλο, τ΄απαντα - ολα"

θειου Ισιδώρου: ΠΟΙΗΤΙΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΑΙ!

μια ποιητικη σεισάχθεια που λειτουργει σαν βαλσαμικo οξος στα αλγη της υπαρξης μας!

Ένα εργο που δεν πρεπει να λειπει από καμια βιβλιοθηκη!

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: IΘΙ



ΣΤΗ ΣΧΙΣΜΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Εμετραι ιστορικαι πραγματειαι
(περι της υπερτρισχιλιετους συνεχειας του εθνους)


ΟΜΗΡΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΙΑ -ΤΟ ΕΠΙΜΗΚΕΣΤΕΡΟ- ΜΕ ΑΓΑΠΗ!
 http://nosferatos.blogspot.gr/2011/09/blog-post_19.html?showComment=1448838573933#c5484790817462249945

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» του Gabriel Garcia Marquez- αναδημοσιευση απο το ''ο Κλόουν

Κοίτα μην πεθάνεις χωρίς να δοκιμάσεις τι θαύμα είναι να γαμάς από έρωτα..»

24.11.2015, 15:45
Τη χρονιά που έκλεινα τα ενενήντα χρόνια μου θέλησα να κάνω δώρο στον εαυτό μου μια νύχτα τρελού έρωτα με μια έφηβη παρθένα. Θυμήθηκα τη Ρόζα Καμπάρκας, ιδιοκτήτρια ενός παράνομου οίκου ανοχής, η οποία συνήθως ειδοποιούσε τους καλούς πελάτες της όταν είχε κάποια άβγαλτη διαθέσιμη. Ποτέ δεν είχα υποκύψει σ' εκείνον ή σε κάποιον άλλο από τους πολλούς αισχρούς πειρασμούς της, αλλά αυτή δεν πίστευε στην αγνότητα των αρχών μου.
"Ακόμα και η ηθική είναι υπόθεση χρόνου", έλεγε μ' ένα μοχθηρό χαμόγελο, "θα το δεις".
Ένας ηλικιωμένος δημοσιογράφος αποφασίζει να γιορτάσει τα ενενηκοστά γενέθλιά του με μεγαλειώδη τρόπο, δίνοντας στον εαυτό του ένα δώρο που θα τον κάνει να αισθάνεται ότι είναι ακόμα ζωντανός, μία νεαρή παρθένα.
Όταν τη συναντά σε έναν οίκο ανοχής, ανακαλύπτει ότι βρίσκεται στο χείλος του θανάτου, όχι από γηρατειά αλλά από έρωτα.
Aυτό το συγκινητικό νέο μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, γραμμένο με το απαράμιλλο στιλ ενός από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του αιώνα μας, αποτελεί έναν ύμνο προς τον έρωτα. biblionet.gr
-"Με κοίταξε κατάματα, μέτρησε την αντίδραση μου σε αυτό που μόλις μου είχε διηγηθεί και μου είπε: "Γι' αυτό πήγαινε αμέσως να βρεις εκείνο το πλάσμα, ακόμα κι αν είναι αλήθεια αυτό που σου λέει η ζήλεια σου, όπως και να ΄ναι, γιατί αυτά που έζησες κανείς δε μπορεί να σου τα πάρει. Αλλά πρόσεξε, χωρίς γεροντικούς ρομαντισμούς. Ξύπνησε την, γάμησε την μέχρι τα αυτιά, μ' εκείνο το μουλαρίσιο πούτσο που σου χάρισε ο διάβολος για τη δειλία και τη τσιγκουνιά σου. Σοβαρά όμως", συνέχισε από καρδιάς, "κοίτα μην πεθάνεις χωρίς να δοκιμάσεις τι θαύμα είναι να γαμάς από έρωτα."
Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» του Gabriel Garcia Marquez
-Η έμπνευση δεν προειδοποιεί.
-…είμαι άσχημος, συνεσταλμένος και παλιομοδίτης. Αλλά κατέληξα να προσποιούμαι εντελώς το αντίθετο, επειδή δεν ήθελα να είμαι έτσι.
-Ποτέ δεν είχα φανταστεί την ηλικία σαν ένα λεκέ από υγρασία που να δείχνει πόση ζωή απομένει ακόμα.
-…όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος, οι ψείρες που φωλιάζουν στα μαλλιά βγαίνουν τρομοκρατημένες στα μαξιλάρια ντροπιάζοντας την οικογένεια…
…μικρός φοβόμουν περισσότερο το δημόσιο εξευτελισμό παρά το θάνατο.
– είχα τόσο ευρεία αντίληψη για τη νεότητα, που ποτέ δεν μου φαινόταν πως ήταν πολύ αργά.
-Γαμώτο, σκέφτηκα, τί προδότης αυτό το κοκκίνισμα!
-…μια από τις χαρές των γηρατειών είναι η προκλητική στάση των νέων γυναικών που πιστεύουν πως είμαστε εκτός λειτουργίας
-Το θεωρώ αφύσικο ένας άντρας να συνεννοείται καλύτερα με το σκύλο του απ΄ότι με τη γυναίκα του…
–Μετά την καταιγίδα εξακολουθούσα να έχω την αίσθηση πως δεν ήμουν μόνος στο σπίτι.
-Δεν μετράει η ηλικία, αλλά τα χρόνια που νιώθει κανείς πως έχει.
-…αυτοί που δεν τραγουδούν, δεν μπορούν ούτε καν να φανταστούν τι ευτυχία είναι να τραγουδάς.
-Της αρέσει να τα δοκιμάζει όλα, από περιέργεια, αλλά θα μετανιώσει αν δεν προσανατολίζεται με την καρδιά της.
-Χάρη σε αυτή αντιμετώπισα για πρώτη φορά τη φυσική μου ύπαρξη.
–Το σπίτι αναγεννιόταν μέσα από τις στάχτες του κι εγώ έπλεα στον έρωτα της Ντελγαδίνα με μια ένταση και μια ευτυχία που ποτέ δεν είχα γνωρίσει στην προηγούμενη ζωή μου.
-…η ακατανίκητη δύναμη που κάνει την Γη να γυρίζει δεν είναι οι ευτυχισμένοι έρωτες, αλλά όσοι συναντούν εμπόδια.
-Ανακάλυψα ότι δεν είμαι πειθαρχημένος εκ πεποιθήσεως, αλλά από αντίδραση στην αμεριμνησία μου.
-Μην παρεξηγείτε: οι ακίνδυνοι τρελούτσικοι είναι πάντα πρωτοπόροι
-Το δωμάτιο απέμενε τότε τόσο άδειο όσο ήταν αρχικά για τους θλιβερούς έρωτες των περιστασιακών πελατών.
-Είναι αδύνατο να μην καταλήξει κανείς να γίνει όπως οι άλλοι πιστεύουν πως είναι.
- ...κοίτα μην πεθάνεις χωρίς να δοκιμάσεις τι θαύμα είναι να γαμάς από έρωτα."
-…χιλιάδες άντρες που πέρασαν από το κρεββάτι μου και θα έδινα και την ψυχή μου ακόμα για να είχα μείνει έστω με τον χειρότερο.
– Άρχισα να κλαίω εύκολα. Οποιοδήποτε συναίσθημα είχε να κάνει με τρυφερότητα μου προκαλούσε έναν κόμπο στο λαιμό που δεν κατάφερνα πάντα να ελέγχω και σκέφτηκα να παραιτηθώ…για τον πόνο να τη φαντάζομαι χωρίς εμένα στην υπόλοιπη ζωή της.
-…δεν είναι κάτι που περνάει σαν το ορμητικό ποτάμι του Ηράκλειτου, αλλά μια μοναδική ευκαιρία να γυρίσουμε πάνω στη σχάρα και να συνεχίσουμε να ψηνόμαστε από την άλλη πλευρά για άλλα πενήντα χρόνια.

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» του Gabriel Garcia Marquez

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Είμαστε όλοι ξένοι, μετανάστες.....



    • Είμαστε όλοι ξένοι, μετανάστες
    φορτωμένοι σ'ενα πλοιαριο στο Αιγαίο
    Στα σύνορα του Έβρου
    Στις Μητροπόλεις ,στην ύπαιθρο, περπατώντας ημέρες και νύχτες
    Χωρίς ελπίδα κάπου να μας υποδεχτούνε
    Είμαστε όλοι ανέστιοι Νομάδες
    Μας αναποδογυρίζουν το πλοιάριο Λιμενοφυλακες
    Μας σκοτώνουν ελεύθεροι σκοπευτές
    Μας ταπεινώνουν, βασανίζουν ληστευουν
    Ανέστιοι άλλοι σαν κι εμάς
    Νομίζοντας πως αυτοί έχουν πατρίδα
    Οχυρωμένοι στην μικρή μιζέρια τους
    Ανήμποροι να δουν τον εαυτό τους
    Να επιπλέει πνιγμένο κορμί στην παγωμένη θάλασσα
    Να δει πως αυτός είναι εμείς και εμείς ειν’ αυτός
    Σ’ αυτήν την ατελείωτη σειρά από καθρέφτες
    Μιας αέναης επανάληψης
    Αυτού του κόσμου του στρατόπεδου εξορισμένων ..

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Ρενέ Ζιράρ, Η Βία και το Ιερό (1972),αναδημοσίευση απο το danger.few!!!



πηγη: http://dangerfew.blogspot.gr/2013/02/blog-post_5.html

Για τη βία, 2 | Βία και Ιερό

«Είτε φυσική, είτε λεκτική είναι η βία, ανάμεσα στα χτυπήματα μεσολαβεί ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Κάθε φορά που ένας από τους αντιπάλους πλήττει τον άλλον, ελπίζει να δώσει ένα νικηφόρο τέλος τη μονομαχία ή τη λογομαχία, να δώσει τη χαριστική βολή, να ξεστομίσει την τελευταία βίαιη φράση. Το θύμα, αλαλιασμένο προς στιγμήν, έχει ανάγκη κάποιο διάστημα για να συνέλθει (να μαζέψει τα μυαλά του), να προετοιμαστεί και να απαντήσει τον αντίπαλο. Όσο αυτή η απάντηση αργεί, εκείνος που έχει χτυπήσει τελευταίος μπορεί να φαντάζεται ότι έχει καταφέρει το αποφασιστικό πλήγμα. Συνοπτικά, η οριστική νίκη ταλαντεύεται ανάμεσα στους δυο αντιπάλους σε όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης, χωρίς ακόμα να καταλήγει στον έναν ή τον άλλον. Ξέρουμε ότι μόνο η συλλογική αποπομπή του ενός ή του άλλου έξω από την κοινότητα θα κατορθώσει να ορίσει τη νίκη.


[…] Ο προφητικός ή διονυσιακός ίλιγγος δεν είναι τίποτε άλλο από αυτή την τρομερή αμφιταλάντευση του ίδιου του κόσμου στη διάκριση της βίας που φαίνεται να ευνοεί πότε τον ένα και πότε τον άλλον. Όλα όσα μια πρώτη βία πιστεύει ότι θεμελιώνει, μια δεύτερη βία τα ανατρέπει για να τα θεμελιώσει εκ νέου. Τίποτα δεν μπορεί να ακινητοποιήσει τη βία ενόσω αυτή παραμένει παρούσα μεταξύ των ανθρώπων, ενόσω συνιστά μια ολική και συνάμα μηδενική βασκανία.

[…] Μέσα στον Όμηρο υπάρχουν πολλά στοιχεία που αποκαλύπτουν εκτυφλωτικά τη σχέση ανάμεσα στη βία, την επιθυμία και τη θεότητα. Ο πιο χαρακτηριστικός όρος είναι το ουσιαστικό Κύδος, που πρέπει να οριστεί ως γόητρο, κατά κάποιον τρόπο θεϊκό, ως μυστική εκλογή που συνδέεται με την στρατιωτική κατίσχυση.

[…] Το Κύδος είναι “φυλαχτό ανωτερότητας”. Είναι η βασκανία, την οποία ασκεί η βία. Όπου επιδεικνύεται, γοητεύει και συνάμα τρομάζει τους ανθρώπους. Δεν είναι ποτέ ένα απλό εργαλείο. Είναι εμφάνιση θεότητας. Εκείνοι που κατέχουν το Κύδος βλέπουν τη δύναμή τους να δεκαπλασιάζεται. Όσοι το στερούνται, μένουν με τα χέρια δεμένα ή παράλυτα. Κάτοχος του Κύδους είναι όποιος καταφέρνει το πιο ισχυρό πλήγμα, ο νικητής της στιγμής, εκείνος που κάνει τους άλλους να πιστέψουν −και πιθανώς τον εαυτό του να φανταστεί− ότι η βία του έχει θριαμβεύσει οριστικά. Οι αντίπαλοί του πρέπει τότε να καταβάλλουν μια υπεράνθρωπη προσπάθεια για να ξεφύγουν από τη βασκανία και να ανακτήσουν το Κύδος.

[…] Οριακά, το Κύδος δεν είναι τίποτα. Είναι το κενό σημείο μιας πρόσκαιρης νίκης, μιας υπεροχής που παρευθύς τίθεται υπό αμφισβήτηση.»

Ρενέ Ζιράρ, Η Βία και το Ιερό (1972),
     μετάφραση Κωστής Παπαγιώρης (ΕΞΑΝΤΑΣ, 1991)

στο μέσα μας το Όνειρο και στη Μικρή ζωή μας...

είμαστε εμείς οι πρόσφυγες στου κόσμου αυτού τη άκρη
καθε φορά: είμαστε εμείς , ενός παιδιού το Δάκρυ
στη βάρκα που την γύρισε , είμαστε εμείς ,το Κύμα
στο πτώμα που το ξέβρασε της θάλασσας ,το θύμα

εμείς είμαστε ανέκαθεν του κάθε Φόνου οι θύτες
στην κάθε μας την εκπνοή , που βγαίνει απ'τις Μύτες
εμείς Φονιάδες , φονισσες , εμείς και σκοτωμένοι
μέσα στη θάλασσα , βαθιά , εμείς και οι Πνιγμένοι

κι έτσι καθώς πεθαίνουμε, στην κάθε μέρας Δάκρυ
εμείς ανασταινομαστε σ'αυτής της γης την άκρη
σ'ενα χαμόγελο μωρού , σ'ενα παιδί που παίζει
στη μανα που στρωσε ξανά , μάντηλο στο τραπέζι


σε κάθε μας Παράδεισο σε κάθε Κόλαση μας '
στο μέσα μας το Όνειρο και στη Μικρή ζωή μας...
12 Νοεμβρίου 2015 - 4:51 μ.μ.
 απο  τις    Φυσσαλιδες 

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

η αγάπη:

η αγάπη: όταν έπαυσε να υπάρχει αρμονία , σύμπνοια και ροή , όταν καταστράφηκε ο ρυθμός του κόσμου τότε -μαζί με την Ελπίδα - επινοήθηκε και ένα καταπραϋντικό του πόνου : η Αγάπη

στον έρωτα .....

στον έρωτα - εννοώ στον Γνήσιο έρωτα - δεν ανακαλύπτουμε παρα εκείνη την αίσθηση ανακούφισης και Μητρικής αγάπης που αισθανόμασταν στην αγκαλιά της μανας μας όταν πίναμε το γάλα από το μητρικό στήθος .. Γι αυτό και οι ερωτευμένοι αποκαλούν ο ένας τον άλλον /ην ''Μωρο μου'' Και επειδή αγάπη και κανιβαλισμός πάνε συχνά μαζί γιαυτο και λένε ''Θα σε Φάω ''!!!

Συμπονια , κυνισμός και παροντισμός




του Πέτρου  Θεοδωρίδη 
στην εποχή μας μικρή αξία έχει ο καταγγελτικός των αδικιών λόγος( τύπου Εμιλ Ζολά με το Κατηγορώ του.).
Κι αυτό γιατί όλοι είμαστε ενήμεροι λίγο πολύ για την Δυστυχία του κόσμου , όλοι εν μέρει καταλαβαίνουμε για την τεράστια διεύρυνση της Ανισότητας .. κάποτε η αίτια για την μη κινητοποίηση ήταν η άγνοια τώρα είναι ο Κορεσμός ...
επειδή ακριβώς γνωρίζουμε ότι επιπλέον είμαστε Ανήμποροι να δράσουμε η πληροφόρηση για τη αδικία γίνεται σε συνθήκες Κορεσμού: απλώς αυξάνει την αδιαφορία , τον Κυνισμό και κάποιες φορές την επιθετικότητα εναντία στους αδύνατους και την ταύτιση με τον επιτιθέμενο ..
Βουλιάζοντας στο ανήλεο Παρον ο σύγχρονος άνθρωπος , ως Μοναχικό Πλήθος , επιδιώκει απεγνωσμένα και ατομικά να ξεφύγει από το Μάτριξ της Μοίρας του .Αλλά αυτή η απεγνωσμένη προσπάθεια τον βουλιάζει όλο και περισσότερο στην Κινούμενη άμμο του Παρόντος

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

Ο καπιταλισμός και οι Ελεφαντες του Νταλι

Ο καπιταλισμός  είναι παγκόσμιο σύστημα - στηρίζεται όμως σε λογής λογής δεκανίκια και Πήλινα πόδια σαν τους Ελέφαντες του Νταλί
 

Bella Ciao


Ραούλ Βανεγκέμ – Γράμμα στα παιδιά μου και στα παιδιά του κόσμου που έρχεται

Ραούλ Βανεγκέμ – Γράμμα στα παιδιά μου και στα παιδιά του κόσμου που έρχεται

R
Ο αγώνας για την ζωή δεν είναι αγώνας ενάντια στον θάνατο
Πώς θα μπορούσα να απευθυνθώ στις κόρες, τους γιους, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μου χωρίς να τα συνδέσω με όσους, βυθισμένοι στο ειδεχθές σύμπαν του χρήματος και της εξουσίας, κινδυνεύουν αύριο κιόλας να στερηθούν υποσχέσεις για μια ζωή που προσφέρεται ανεπιφύλακτα με την γέννηση σαν χάρισμα, χωρίς κανένα αντάλλαγμα;
…αναρωτιέται ο αλλοτινός εξεγερμένος των δρόμων και των λέξεων, ο Επαναστάτης της Καθημερινής Ζωής ως γνήσιο τέκνο του Μάη του 1968 αλλά και σύμφωνα και με το σχετικό βιβλίο του, μέλος της Καταστασιακούς Διεθνούς σχεδόν για μια δεκαετία προτού αποχωρήσει μπροστά στις αντιφάσεις της, φιλόσοφος των εραστών στην Βίβλο των Ηδονών, αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του δημόσιου λόγου, επίμονος υποστηρικτής με λόγια και έργα μιας ελεύθερης, αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνίας.
Raoul Vaneigem_
Φιλοσοφίες, θρησκείες, ιδεολογίες δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να παγιώνουν μια συμπεριφορά που υπακούει σε κίνητρα γνωστά και αμετάβλητα: τη δίψα για εξουσία, την γοητεία του χρήματος, την μάχη της δύναμης, την καταπιεσμένη κτηνωδία. Δεν συντρίβει κανείς τις πετρωμένες βεβαιότητες του παρελθόντος αν δεν τις σφυροκοπήσει με ιδέες ικανές να διαλύσουν τις παλαιές κοινοτοπίες. Και πώς ζούμε σήμερα; Δαπανάμε τόση ενέργεια δουλεύοντας γι’ αυτό που μας αφυδατώνει και μας φτωχαίνει, και δυσανασχετούμε με την προσπάθεια που απαιτεί η επιθυμία να αλλάξουμε τον κόσμο συθέμελα;
Η πλήρης διάρρηξη της ανθρώπινης ενότητας ολοκληρώθηκε με τον βεβιασμένο οικονομικό προσανατολισμό των κοινωνιών. Ο πολιτισμός απομάκρυνε τον άνθρωπο από την δημιουργική ζωή, υποβιβάζοντάς την στην άθλια αναζήτηση της συντήρησής της. Για να τιθασεύσουμε το κτήνος μέσα μας, το υποχρεώσαμε να εργαστεί. Η δύναμη για ζωή μετατράπηκε σε δύναμη για εργασία που κατέληγε στον θρίαμβο της βαρβαρότητας.
la-beaute-est-dans-la-rue_
Μια βασική θέση του Βανεγκέμ, που υποστήριζε ήδη στο βιβλίο του Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν, αφορά ένα θέμα αιωνίως ακανθώδες. Από την μία, ανεκτικότητα σε όλες τις ιδέες, όσο απεχθείς, όσο γελοίες, όσο παράδοξες κι αν είναι. Είναι πιο εύκολο να υποστηρίξει κανείς τον κυρίαρχο παραλογισμό της πραγματικής ζωής, το παραδέχομαι, αλλά αρνούμαι να υποκύψω σ’ αυτή τη δειλή ευκολία, όπως αρνούμαι το δικαίωμα των σάπιων και μνησίκακων αισθημάτων να καταπνίξουν την ανθρώπινη συνείδηση για μια ζωή που πρέπει να δημιουργηθεί.
Κι από την άλλη, αδιαλλαξία σε κάθε ανθρώπινη πράξη, είτε κράτους, είτε εθνικής μονάδας, είτε ατόμου. Η ποινική καταδίκη ρατσιστικών, σεξιστικών, ξενοφοβικών, εξωφρενικών ή αποτρόπαιων εκφράσεων δεν ανταποκρίνεται με κατάλληλο τρόπο στην ανησυχία για την εξάλειψή τους· αντίθετα, παραπέμπει σε μεγάλο βαθμό σε μια μορφή λαϊκιστικής δικαιοσύνης.
tumblr_n681tsh08O1r357sho1_400
Ο συγγραφέας επιθυμεί να εξαλειφθεί μια για πάντα μια προκατάληψη που έχει δηλητηριάσει σε βάθος την κοινή γνώμη. Πρέπει να πάψουμε να ταυτίζουμε τον διανοούμενο με τον καλλιεργημένο άνθρωπο, τον λόγιο, τον σοφό, τον στοχαστή, τον ποιητή, τον εφευρέτη. Ο διανοούμενος είναι απλώς αυτός που προτάσσει τη διάνοια του εγκεφάλου έναντι της ευαίσθητης διάνοιας ολόκληρου του σώματος. Είμαστε όλοι, σε διαφορετικό βαθμό, χειρώνακτες και διανοούμενοι· αλλά διδαχτήκαμε να διαχωρίζουμε τις δυο ιδιότητες, με αποτέλεσμα μια πλήρη σχιζογένεση. Η σκέψη αποκόπηκε από την ζωή και αφού αρχικά περιβλήθηκε τον μανδύα της θρησκείας, παρουσιάστηκε εκσυγχρονισμένη με την γελοία κοσμική αμφίεση της φιλοσοφίας και της ιδεολογίας.
Στα σύντομα αλυσιδωτά αυτά κείμενα, που συναρμολογούνται σε πυκνό σύνολο καθώς διατρέχουν παρελθόν, παρόν και μέλλον, ο Βανεγκέμ φωτίζει τους παλιούς εφιάλτες που βασανίζουν ακόμη τα όνειρά μας για αναγέννηση, αφουγκράζεται τους τριγμούς του σεισμού της Γαλλικής Επανάστασης, γράφει υπέρ και κατά της κουλτούρας. Συνεχίζει να μας θυμίζει την παγίδα του ελεύθερου εμπορίου, την ψευδαίσθηση της καταναλωτικής ευημερίας, την εκδίκηση του στερημένου από τις επιθυμίες του σώματος. Είναι βέβαιος ότι τον αφέντη της σκέψης διαδέχεται ο σκλάβος χωρίς σκέψη, ότι ο οικολογικός νεοκαπιταλισμός δεν είναι παρά μια νέα αγορά ηλιθίων, ότι ο αγώνας για την ζωή δεν είναι αγώνας ενάντια στον θάνατο.
Raoul Vaneigem_4
Είμαστε τόσο συνηθισμένοι στα κριτήρια με τα οποία η καθημερινή επιβίωση χαράζει τις πληκτικές διαδρομές της, ώστε οι λάμψεις της ζωής, που προσφέρεται ως χάρισμα, μας τρομάζουν με την ασυνήθιστη φωτεινότητά τους. Ο δρόμος ανάμεσα σ’ αυτό που είμαστε και σ’ αυτό που θα θέλαμε να είμαστε είναι άβολος αλλά συναρπαστικός. Η δυνατότητα μιας γιορτινής κοινωνίας δεν έχει χαθεί.
Είναι πιο εύκολο να υποστηρίξει κανείς τον κυρίαρχο παραλογισμό της πραγματικής ζωής, το παραδέχομαι, αλλά αρνούμαι να υποκύψω σ’ αυτή τη δειλή ευκολία, όπως αρνούμαι το δικαίωμα των σάπιων και μνησίκακων αισθημάτων να καταπνίξουν την ανθρώπινη συνείδηση για μια ζωή που πρέπει να δημιουργηθεί.
Joseh Koudelka
Στο τέλος του βιβλίου, με την αίσθηση ότι το πέρασμά του από τον κόσμο μας είναι παροδικό, όπως άλλωστε και όλων μας, ο Βανεγκέμ εξομολογείται την μόνη υστεροφημική του επιθυμία: να διατηρηθεί στους αιώνες με το διαχρονικό και φευγαλέο χαμόγελο που περιβάλλει τον γάτο του Τσέσαιρ (από την Αλίκη των Θαυμάτων)· αυτό θα είναι το δικό του αιώνιο σύνθημα για ένα κόσμο όπου το είναι θα έχει αφήσει πίσω του το έχειν.
Εκδόσεις των ξένων, 2013, μτφ. Εύη Παπακωνσταντίνου, 107 σελ. [Raoul Vaneigem, Lettre à mes enfants et aux enfants du monde à venire, 2012].

Herbert Marcuse, Λόγος και Επανάσταση, Εκδόσεις Ύψιλον, Αθήνα 1999 αναδημοσιευση απο το fristuti.wordpress.com

MARCUSE HERBERT

Λόγος και Επανάσταση

“(…) Άφού όμως οί ανώτερες τάξεις μπορούσαν νά διατηρούν τά κεκτημένα, μέσα στό απολυταρχικό πλαίσιο, καί άφού δέν υπήρχε οργανωμένη εργατική τάξη, τό δη­μοκρατικό κίνημα σέ μεγάλη έκταση προερχόταν άπό τήν αγανά­κτηση τής ανίσχυρης μικροαστικής τάξης. Ή αγανάκτηση αυτή πήρε έντονη έκφραση στό πρόγραμμα τών ακαδημαϊκών Burschenschaften* καί τών προδρόμων τους Turnvereine. Γινόταν πο­λύς λόγος γιά ελευθερία καί ισότητα, άλλά επρόκειτο γιά μιά ελευθερία πού θά ήταν αποκλειστικά τό κεκτημένο προνόμιο τής τεκτονικής φυλής καί γιά μιά ισότητα πού έσήμαινε γενική φτώχεια καί στέρηση. Ή πνευματική καλλιέργεια θεωρούνταν σάν κάτι πού άνηκε στους πλούσιους καί τούς ξένους, καί είχε σκοπό νά διαφθείρει καί νά κάνει μαλθακό τό λαό. Τό μίσος γιά τούς Γάλλους συνοδευόταν άπό τό μίσος γιά τούς Εβραίους, τούς Κα­θολικούς καί τούς «ευγενείς». Τό κίνημα απαιτούσε έναν αληθινά «γερμανικό πόλεμο», ώστε νά μπορέσει ή Γερμανία νά αποκαλύ­ψει τήν «άφθονη υγεία τού εθνισμού της». Ζητούσε ένα «σωτήρα» γιά νά επιτύχει τή γερμανική ενότητα, ένα σωτήρα πού «ό λαός θά τού συγχωρήσει κάθε αμάρτημα». Τό κίνημα έκαιγε βιβλία καί καταφερόταν εναντίον τών Εβραίων. Θεωρούσε τόν εαυτό του υπεράνω τού νόμου καί τού συντάγματος επειδή «γιά τό σωστό σκοπό δέν υπάρχει νόμος». Τό κράτος έπρεπε νά οικοδομηθεί «έκ τών κάτω», άπό τόν έξαλλο ενθουσιασμό τών μαζών, καί ή «φυσική» ενότητα τού Λαού του “Εθνους (Volk) έπρεπε νά άντικαταστήσει τήν κατά στρώματα διάταξη τού κράτους καί τής κοινωνίας. Δέν είναι δύσκολο νά αναγνωρίσει κανείς σ’ αυτά τά «δημο­κρατικά» συνθήματα τήν ιδεολογία τής φασιστικής Volksgemein­schaft. Υπάρχει, έν προκειμένω, μιά πολύ στενότερη σχέση ανάμεσα στόν ιστορικό ρόλο τών Burschenschaften, μέ τό ρατσισμό καί τόν άντι-ορθολογισμό τους, καί στό ρόλο τού Έθνικοσοσιαλισμού, άπ’ αυτήν πού υπάρχει ανάμεσα στόν Έθνικοσοσιαλισμό καί τή θέση τού Χέγκελ. Ό Χέγκελ έγραψε τή Φιλοσο­φία τον Δικαίου γιά νά υπερασπιστεί τό κράτος εναντίον τής ψευδοδημοκρατικής ιδεολογίας, στήν οποία έβλεπε μιάν απειλή γιά τήν ελευθερία πιό σοβαρή άπό αυτήν πού αντιπροσώπευε ή συνεχιζόμενη κυριαρχία τών εξουσιοδοτημένων άρχων. Δέν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό τό έργο ενίσχυε τήν εξουσία αυτών τών άρχων καί βοηθούσε έτσι τή θριαμβεύουσα ήδη αντίδραση όμως, σέ σχετικά πολύ μικρό διάστημα αποδείχτηκε πώς είναι ένα όπλο κατά τής αντίδρασης. Διότι τό κράτος πού είχε στό νού του ό Χέγκελ ήταν ένα κράτος πού τό κυβερνούσαν οί κανόνες τού κριτικού λόγου καί οί καθολικά ισχύοντες νόμοι. Ή λογικότητα τού δικαίου, λέει, είναι τό στοιχείο ζωής τού σύγχρονου κράτους. « Ό νόμος είναι… ή λυδία λίθος πού μας βοηθάει νά ξεχωρίζουμε τούς δήθεν αδελφούς καί φίλους τού λεγομένου λαού»1 7 , θά δού­με ότι ό Χέγκελ έχει συνυφάνει αυτό τό θέμα μέσα στήν ώριμη του πολιτική φιλοσοφία. Δέν υπάρχει αντίληψη πιό συμβιβάσιμη μέ τή φασιστική ιδεολογία άπό εκείνη πού θεμελιώνει τό κράτος σ’ ένα καθολικό καί έλλογο δίκαιο πού εξασφαλίζει τά συμφέροντα όλων τών ατόμων ανεξαρτήτως τής φυσικής καί κοινωνικής τους κατάστασης.” (σελ: 180-181)
“Ή επανά­σταση εξαρτάται πράγματι άπό ένα σύνολο αντικειμενικών συν­θηκών: απαιτεί ένα ορισμένο επίπεδο υλικού καί πνευματικού πολιτισμού, μιά συνειδητή καί οργανωμένη εργατική τάξη σέ παγκόσμια κλίμακα καί μιά όξυνση τής ταξικής πάλης. Όλ’ αυτά όμως γίνονται επαναστατικές συνθήκες μόνο άν συλλαμβάνονται καί κατευθύνονται άπό μιά συνειδητή δραστηριότητα πού άποβλέπει στό σοσιαλισμό. Καμιά αναγκαιότητα καί κανένας αναπό­τρεπτος αυτοματισμός δέν εγγυάται τή μετάβαση άπό τόν καπιτα­λισμό στό σοσιαλισμό.” (σελ: 302-303)
“Στήν πορεία τής σύγχρονης κοινω­νίας «ό εργάτης γίνεται ολοένα καί φτωχότερος όσο αυξάνεται ό πλούτος πού παράγει, δσο αυξάνεται ή παραγωγή του σέ ισχύ καί μέγεθος. Ό εργάτης γίνεται ένα όλο καί φθηνότερο εμπόρευμα, δσο περισσότερα εμπορεύματα παράγει. Μέ τήν εκμετάλλευση (Verwertung) τού κόσμου τών αντικειμένων προωθείται σέ άμεση αναλογία ή υποτίμηση τού κόσμου τών ανθρώπων». Ή κλασική πολιτική οικονομία (ό Μαρξ αναφέρεται στόν Adam Smith καί τόν J.B.Say) παραδέχεται δτι ακόμη καί ό μεγάλος κοινωνικός πλούτος γιά τόν εργάτη δέν σημαίνει παρά «ακατάπαυτη φτώ­χεια»” (σελ: 263)
“Ό αλλοτριωμένος άπό τό προϊόν του εργάτης αλλοτριώνεται συγχρόνως καί άπό τόν εαυτό του. Ή ίδια του ή εργασία παύει νά τού ανήκει, καί τό γεγονός ότι γίνεται ιδιοκτησία ενός άλλου μαρτυράει μιάν αποστέρηση πού αγγίζει τήν ίδια τήν ουσία τού άνθρωπου. Ή εργασία στήν αληθινή της μορφή είν’ ένα μέσο γιά τήν αυθεντική αύτοεκπλήρωση τού άνθρωπου, γιά τήν πλήρη ανάπτυξη τών δυνατοτήτων του ή συνειδητή χρησιμοποίηση τών φυσικών δυνάμεων θά έπρεπε νά συντελείται γιά τήν ικανοποίη­ση καί τήν απόλαυση του. Στήν τρέχουσα μορφή της, όμως, ή ερ­γασία σακατεύει όλες τίς ανθρώπινες ικανότητες καί απαγορεύει τήν ικανοποίηση. Ό εργάτης «δέν καταφάσκει άλλά αντιφάσκει στήν ουσία του». «Αντί νά αναπτύσσει τίς ελεύθερες φυσικές καί πνευματικές του δυνάμεις, απονεκρώνει τό σώμα του καί κατα­ στρέφει τό πνεύμα του. Γι’ αυτό νιώθει στόν εαυτό του όταν είναι έξω άπό τή δουλειά του, καί έξω άπό τόν εαυτό του όταν είναι στή δουλειά του. Βρίσκεται στά νερά του όταν δέν δουλεύει, καί έξω άπό τά νερά του όταν δουλεύει. Ή δουλειά του, συνεπώς, δέν γίνεται εθελοντικά, άλλά μέ καταναγκασμό. Είναι καταναγ­καστική εργασία. Δέν αποτελεί συνεπώς ικανοποίηση μιάς ανάγκης, άλλά μονάχα ένα μέσον γιά τήν ικανοποίηση αναγκών εξωτερικών πρός αυτήν»” (σελ: 266-267)
“Ό Μαρξ αναφέ­ρεται στήν καθοριστική σύλληψη τού Χέγκελ πού τού αποκάλυψε ότι ή κατάσταση τού κυρίου καί τού δούλου προκύπτει αναγκαία άπό ορισμένες σχέσεις εργασίας οί όποιες, μέ τή σειρά τους, είναι σχέσεις ενός «πραγμοποιημένου» κόσμου. “Ετσι, ή σχέση κυρίου καί δούλου δέν είναι μιά αιώνια ούτε μιά φυσική σχέση, άλλά έχει τίς ρίζες της σέ έναν ορισμένο τρόπο εργασίας καί στή σχέση πού έχει ό άνθρωπος μέ τά προϊόντα τής εργασίας του.” (σελ: 122)
Herbert Marcuse, Λόγος και Επανάσταση, Εκδόσεις Ύψιλον, Αθήνα 1999.

Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο -Στη τέχνη και στη Κοινωνία. Πέτρος Θεοδωρίδης

  Πέτρος Θεοδωρίδης (τμήμα κινηματογράφου Α.Π.Θ ) Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο Στη τέχνη και στη Κοινωνία   Α. :Μοντερνισμός   ...