Δελτιοθήκη νέων εκδόσεων: Αρχοντούλα Διαβάτη, Σκουλαρίκι στη μύτη
Γράψτε μας για το βιβλίο σας.
Το νέο μου βιβλίο, Σκουλαρίκι στη μύτη, εκδ. Νησίδες 2015, ένα χρόνο μετά το Φεύγω αλλά θα ξανάρθω,
είναι μια συλλογή 28 βιωματικών κειμένων μικρής φόρμας που αυθαίρετα τα
ονομάζω «Διηγήματα», δημοσιευμένα τα περισσότερα σε διαδικτυακά
λογοτεχνικά περιοδικά μέσα σε μια χρονική διάρκεια τριών χρόνων.
Κι εδώ διερευνώ χωρίς νοσταλγία θέματα
μνήμης κι επιθυμίας, ματαίωσης κι απώλειας, θέματα ταυτότητας ή το
αίνιγμα του χρόνου, προσπαθώντας να αιχμαλωτίσω τις φευγαλέες στιγμές
της καθημερινότητας και να τις αποτυπώσω, όχι ρεαλιστικά, αλλά
μυθοποιώντας τες μέσα από τη δυναμική της γλώσσας. «Ασχολούμενη εις έργα
μη παραδεδεγμένης χρησιμότητας», εμμένω στην αγάπη μου για τη
Λογοτεχνία – στην ανάγνωση και στη γραφή- και στην νοηματοδότηση του
κόσμου μέσα από τη γραφή.
Ο τίτλος του βιβλίου από το ομώνυμο διήγημα Σκουλαρίκι στη μύτη,
όπως φαίνεται από το οπισθόφυλλο: Στο νησί, στα ενοικιαζόμενα αραχτοί–
πόσα χρόνια πριν;- κι από το διπλανό δωμάτιο είχαν ακούσει για πρώτη
φορά εκείνο το γέλιο να πιάνει όλο τον χώρο, να εξαπλώνεται– καλοκαιράκι
απόγευμα και τα παράθυρα ανοιχτά -παραδεισένιο. Ερχόταν απ’ αλλού,
αισθησιακό, ναρκισσευόμενο και κυκλογύριζε και ξεσπούσε ασυγκράτητο όλο
εκρήξεις κι όλο δυνάμωνε σα να διηγόταν μια ιστορία που κάποτε όλοι
γνωρίζανε και με τον καιρό την είχανε ξεχάσει, κι ήταν γι’ αυτό έτσι
βουτηγμένοι στην κατήφεια. Γέλιο νέας γυναίκας που αγκάλιαζε όλο το
απόγευμα, το τετράγωνο, την πόλη.
Ποια ήταν; Ήταν ευτυχισμένη με τόσo λίγα ή
μήπως με πολλά; Tης έδιναν πολλά αυτηνής, έναν απόλυτο έρωτα ίσως, μια
τέτοια τελειότητα που αυτοί από καιρό είχαν πάψει να ονειρεύονται. Ήταν
μήπως μια ξένη γυναίκα, μια μετανάστρια, μαθημένη με δυσκολία να
κερδίζει τη ζωή και γι’ αυτό έτοιμη να αναγνωρίσει τη χαρά και να την
υποδεχτεί όπως της πρέπει; Ήταν ένα νεαρό σαχλό κορίτσι που είχε δεχτεί
το πρώτο ερωτικό φιλί και χαίρεται φιλάρεσκη με τον νεαρό εραστή
πρωτόγνωρα αγκαλιάσματα και χάδια, θέλει να του αρέσει, δεν τον
χορταίνει, κάτι τέτοιο; H μήπως πάλι είχαν βρεθεί ξανά- χαμένοι για
χρόνια- κλεισμένοι σ’ ένα δωμάτιο οι παλιοί εραστές να διηγούνται ο ένας
στον άλλο τη ζωή που έζησε ο καθένας χωρίς τον άλλο, τι άδικες,
χαμένες, μάταιες ώρες προσπαθώντας να ταιριάξουν με το λάθος ταίρι,
χωρίς κατανόηση ή διορατικότητα, χωρίς διαίσθηση ή πάθος, χωρίς να
μπορούν ή να θέλουν να δώσουν και να πάρουν ικανοποίηση όπως αυτοί
ήξεραν κάποτε.
Μοιραστείτε μια ιδέα, έμπνευση και επιθυμία που σας έκαναν να το γράψετε.
Ισχύει κι εδώ ο Πρόλογος από το προηγούμενο βιβλίο μου, Φεύγω αλλά θα ξανάρθω,
σελ.11: « Ήθελα να φωτογραφίσω το χρόνο, όπως το έκανε ο Όγκι Ρεν, ο
ιδιοκτήτης του μικρού καπνοπωλείου στο Μπρούκλιν που προμήθευε ιστορίες
τον Πολ Όστερ στην ταινία του Γουάγκ , Καπνός…..εικονογραφώντας την
ιστορία των ημερών μου…». Μέσα στα σύγχρονα « πέτρινα χρόνια» όπου
γράφονται τα κείμενα των δυο τελευταίων μου βιβλίων, καταγράφω
μυθοποιώντας τα, βιώματα και εικόνες της καθημερινότητας που με
συγκινούν.
Συστήστε μας σε έναν χαρακτήρα του.
Σας συστήνω τον Βασίλη, από το διήγημα «Οδός Αγαπηνού 8»,
που συσχετίζει το συναίσθημα της προδοσίας από τη συμμετοχή του στους
πολιτικούς αγώνες με την τραυματική παιδική του πρώτη αγάπη, χωρίς όμως
να παύει να αγωνίζεται ή ν’ αγαπάει από τότε.
Δώστε μας μια φωτογραφία, δική σας ή
άλλων, αναλογική, ψηφιακή ή διαδικτυακή, που θα ταίριαζε στο βιβλίο σας
και γράψτε μας γιατί.
Από την ταινία Γη, πλανήτης, μελαγχολία του Λαρς Φον Τρίερ δανείζομαι και τον τίτλο ενός διηγήματος της συλλογής, σελ.16, « Πλανήτης Μελαγχολία».
Μέσα στα σύγχρονα « πέτρινα χρόνια» – όπως προανέφερα – όπου
γράφονται τα κείμενα των δυο τελευταίων μου βιβλίων, η γραφή αποτυπώνει
μυθοποιώντας τα, βιώματα και εικόνες της καθημερινότητας που με
συγκινούν, όπως το βίωμα αποξένωσης και δυστυχίας της ανοϊκής γυναίκας
του εν λόγω διηγήματος.
Εκδόσεις Νησίδες, 2015.
Η συγγραφέας στο Αίθριο του Πανδοχείου, εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου