Αναγνώστες

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2021

τι θα απογινεις αραγε της Μνημης Φυσσαλιδα; Μές της Πανδωρας το κουτι δεν εμεινε ελπίδα( συμμετεχει κι ο ΜΕΓΑΣ tamistas και ο Θήτα Ιώτα )




όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία

καμιά φορά Βυθίζομαι  σε τρυφερή  ανία 

και καταργείται μέσα μου του χρόνου η Μαγεία 

το παρελθόν και το Παρόν γίνονται ένα Μάγμα 

 και μοιάζουν τα μελλούμενα να λάμπουνε σα Θαύμα ..

  ---------------------------------------


και ξαναγίνομαι μικρός  με το ποδήλατο μου

κι είναι η αγάπη μου, Μικρο τρεχαλητό μου

η Μνήμη είναι η αγάπη μας, και τα Υπάρχοντα μας 

τα παιδικά μας όνειρα ,τα άδεια Μυστικά μας 

 

 

 Γλιστρώ με το ποδήλατο , κυλάει το ποτάμι

-ήμουν αδύνατος πολύ ,  χωρίς να βάζω δράμι-

στις καλαμιές  της λίμνης μου, στους Ήχους των Βατράχων 

θυμάμαι που ψαχούλευα Μυστήρια των Βράχων ..

 

Τα βράδια   ολο κοίταγα την λαμπερή  σελήνη

Θυμάμαι με γοήτευε του Φεγγαριού η σαγήνη...

είναι η μνήμη σαν κερί ,που καίει και μας λιώνει

είναι η ,μέσα μας , φωνή που λέει: είμαστε Μόνοι

 

 

είναι η γεύση που 'χαμε  των παιδικών μας χρόνων 

η μυρωδιά Βρεγμένης  γης, στο Βάθος των αιώνων 

 Είναι της απουσία μας , η Γεύση, της Αγάπης 

τα Δέντρα π'αγαπησαμε , αφή μιας αυταπάτης .

 

όσα αρχικά χαράξαμε με να μικρό μαχαίρι 

εκείνη που κρατήσαμε, κάποτε , χέρι -χέρι 

είναι όσα ελπίσαμε ,σαν τα κεριά  που έσβησαν

Όνειρα όμως ήτανε  , και όσο Ζήσαν, Ζήσαν

 

προφέρουμε τις λέξεις μας   σαν προσφορο σε Λίμνη

κι είναι της Λίμνης το Νερό,η χρονοβόρα Μνήμη

Η Μνήμη είναι βάλσαμο μα είναι και Φαρμάκι

Πλάι στη Λίμνη Φύτρωσε ένα Μικρό Δεντράκι

τι θα απογίνεις άραγε της Μνήμης Φυσαλίδα;

Μέσ της Πανδώρας το κουτί δεν έμεινε ελπίδα ..

 

  tamistas είπε...
τι θ' απογίνεις, άραγε, της μνήμης φυσαλίδα;
θα κάνεις παφ να ξοδευτείς, να κλείσεις σαν παγίδα;
σα φάκα των ονείρων μας; σα λύσσα των ιστών μας;
σαν κουρελάκι ανήμπορο των δύστυχων πιστών μας;

μήπως ποθείς να φουσκωθείς και σαν πεταλουδίτσα
ν΄αλλάζεις τόπο και σειρά να σκας στην αμμουδίτσα
να κρύβεσαι στην πλάτη μας, να ιδρώνει ο κυνηγός σου
κι ύστερα να βυθίζεσαι στα ύδατα της στυγός σου;
20 Σεπτεμβρίου 2011 12:13 π.μ.
Διαγραφή
  tamistas είπε...
- δε θ' απογίνω τίποτα· μονάχα παφ θα κάνω
να ξοδευτεί το είναι μου σαν άχρηστο ένα χάδι
που στα γιατί μόνο απαντά το διότι όταν το χάνω
συνάψεων εγκεφαλικών συμμάζεμα το βράδυ

αυτό είμαι, μοναχά, λοιπόν: της μνήμης η φουσκάλα
τα βράδια με τα όνειρα πάντα ταξινομούμαι
μα ο αγέρας που με πηλαλάει σε μια τρελή τρεχάλα
μου ψιθυρίζει: μ΄ένα παφ να σκάζεις θα σε δούμε
ΚΑΙ
ο  Θ.Ι....

 


Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Mε ακηδειες και ονειρα
με μνημες και φουσκάλες
μπερδευτηκε η σκεψη μου
κι επεσε από τις σκαλες

για όλα οσα γραφετε
και για οσα αποσιωπάτε
ο Αυλωνιτης ειχε πει
"Που πατε ρε, που πατε;"

εκαθησα κι εσκεφτηκα
οτι δεν βγαινει ακρη
μα οσο το σκεφτομουνα
μας φορτωσαν τη Τζάκρη

Ως ποτε πια θα σκέφτομαι
το ένα και το άλλο
με κουρασε η φιλια μας
και θελω να στη βαλω
13 Οκτωβρίου 2015 - 8:44 μ.μ.

Θ.Ι  ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ ,,,,,,ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΆ
 -ΟΠΩς ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΑΜΙΣΤΑ ΒΕΒΑΙΑ)


Διαγραφή

277 σχόλια:

1 – 200 από 277   Νεότερο›   Νεότερο»
tamistas είπε...

τι θ' απογίνεις, άραγε, της μνήμης φυσαλίδα;
θα κάνεις παφ να ξοδευτείς, να κλείσεις σαν παγίδα;
σα φάκα των ονείρων μας; σα λύσσα των ιστών μας;
σαν κουρελάκι ανήμπορο των δύστυχων πιστών μας;

μήπως ποθείς να φουσκωθείς και σαν πεταλουδίτσα
ν΄αλλάζεις τόπο και σειρά να σκας στην αμμουδίτσα
να κρύβεσαι στην πλάτη μας, να ιδρώνει ο κυνηγός σου
κι ύστερα να βυθίζεσαι στα ύδατα της στυγός σου;

tamistas είπε...

- δε θ' απογίνω τίποτα· μονάχα παφ θα κάνω
να ξοδευτεί το είναι μου σαν άχρηστο ένα χάδι
που στα γιατί μόνο απαντά το διότι όταν το χάνω
συνάψεων εγκεφαλικών συμμάζεμα το βράδυ

αυτό είμαι, μοναχά, λοιπόν: της μνήμης η φουσκάλα
τα βράδια με τα όνειρα πάντα ταξινομούμαι
μα ο αγέρας που με πηλαλάει σε μια τρελή τρεχάλα
μου ψιθυρίζει: μ΄ένα παφ να σκάζεις θα σε δούμε

Tamistas είπε...

μικρός tamistas ήμουνα και πήγαινα σχολείο;
ή ταύρος μικρομέγαλος σε υαλοπωλείο;
όμως, τι κάνω τώρα εδώ; ας πάω στο κοράκι
(είναι η ζωή σα θάνατος που παίζει θεατράκι)

Ανώνυμος είπε...

Mε ακηδειες και ονειρα
με μνημες και φουσκάλες
μπερδευτηκε η σκεψη μου
κι επεσε από τις σκαλες

για όλα οσα γραφετε
και για οσα αποσιωπάτε
ο Αυλωνιτης ειχε πει
"Που πατε ρε, που πατε;"

εκαθησα κι εσκεφτηκα
οτι δεν βγαινει ακρη
μα οσο το σκεφτομουνα
μας φορτωσαν τη Τζάκρη

Ως ποτε πια θα σκέφτομαι
το ένα και το άλλο
με κουρασε η φιλια μας
και θελω να στη βαλω

Ανώνυμος είπε...



Παψε να κυριολεκτεις
μη λεγεις για λατρεια
και σκεψου πως αλώσανε
οι ελληνες την Τροια

"Ανοιξτε μας τους ελεγαν
γιατι σας αγαπάμε"
κι ο Λαοκόων φωναζε
"Που παμε ρε, που παμε?"

Μα οι ελληνοι, ως ευφυεις
και οικολογοι που ησαν,
απο του ιππου την οπη
φιδια τους αμολησαν

Το τι επικολουθησε
ειναι γνωστο τοις πασι
πως χωρισε το ενδεκα
κι εγινε δυο ασσοι

κι εχασε η μανα το παιδι
μεσα στα μαυρα ερέβη
κι αυτο να την αναζητα
και να τηνε γυρευει

Εχασε η ψειρα τη ραφή
κι ο γυφτος τη γενιά του
και ολα περιστρεφοντο
στο γυρο του θανατου

στο τελος συνεκρουσθησαν
η υλη κι η αντιυλη
και απ΄το σφοδρο της συγκρουσης
εσβησανε κι οι ηλιοι

κι ως κυλησε ο τεντζερης
το πωμα του για να 'βρει
μεσα στην ιδια επεσε
την τρυπα του τη μαυρη

Και χασαμε το τεντζερη
μαζι με το καπακι
γιαυτο και επιλεξαμε
για προεδρο τον Πακη


ΥΓ
Οσα προαναφερονται
ο Θηταγιώτας εφα...
κι ετσι αν συνεχισουμε
θα παιξουμε ΟΥΕΦΑ

Η ποιησις θελει αναδραση
θελει καλη χημεια
και να πασαρει ο ποιητης
τη μπαλα ...με τη μια

όχι να την ταλαιπωρει,
να θελει δυο μπαλαι,
μα η πασα του η στιχουργικη
να ειναι "παρε - βαλε"

Νοσφεράτος είπε...

Θείε επιφυλασσομαι
να σου ανταπωδωσω
την πασα ,κυριολεκτικά
στο Τερμα σου να χωσω

φταιει που ειμαι ερημος
και εχασα την Φορμα
μουλειψε η προσπονηση
να μου φωναζεις ''ορμα''

μα τωρα σου υποσχομαι
πριν η αυγή να φεξει
θα απαντω ποιητικά
στην καθε σου τη λέξη .

Ανώνυμος είπε...


Ετσι και φεξει η αυγη
και σκασει ο ηλιος μυτη
το φως θα πεσει επανω σου
ωσαν το δυναμιτη

Οι Νοσφερατοι τις δουλειες
τις κανουνε τα βραδυα
και μολις φτασει το πρωι
πέρνουνε παλι άδεια

Ετσι τη φορμα σου θα βρεις
και παλι όπως τοτες
οπου μονομαχούσαμε
και ημαστε ιπποτες


Νοσφεράτος είπε...

θυμαμαι την περιοδο
που ημασταν Ιπποτες
κι'οτι μου πεφτανε βαρειες
οι σιδερενιες Μποτες

μου ξυνονταν τα ποδια μου
μεσα απο' τις τρυπιες καλτσες
και καθησαν στον σβερκο μου
και δυο τρεις Μπεκα(λ)τσες

.......................................

Ανώνυμος είπε...

Ητανε ομορφοι καιροι
που η πενα σου αναφέρει
όταν μονομαχούσαμε
για το λευκο της χερι

θυμαμαι και αυτό που λες
τις καλτσες τις τρυπιες
κι υστερα σουδωσα νερο
να ξεδιψάσεις, κι ηπιες

και τη στολη που φοραγες
με τις μεγαλες τσεπες
και παλι ξαναδιψασες,
σου'δωσα παλι κι επιες

και πιες και πιες
και γλου γλου γλου
και φυσα ρουφα τονε
στο τελος εγινηκαμε
ρεζιλι των γατώνε

γιατι εκεινο τον καιρο
γινότανε ρεζιλι
οποιος τον νιαουρίζανε
οι γατες και όχι οι σκυλοι

ετσι λοιπον εγιναμε
κι εμεις οι δυο ξεφτυλες
αλλα εμεις τουλάχιστον
φτιαξαμε δυο βιλες

ενώ οι νεοι σημερα
προοπτικη καμια

συνεχαει...





Νοσφεράτος είπε...

...ενω οι νεοι σημερα
δεν εχουν πλεον βίλες
και ολημερίς υφιστανται
και τραυματα και Νίλες....



Ανώνυμος είπε...



Εάν οι νεοι σημερα
δεν εχουν πλεον βιλες
φταιει που γυριζανε στα μπαρ
και πινανε τεκιλες

εφτασαν να μην εχουνε
που την κεφαλη πλύναι
γιαυτο λεροί και απλυτοι
και αλουστοι παντα είναι

Και γαβ γαβ γαβ και κο κο κο
νιαου νιαου και τσιου τσιου
εβρεθηκε ο πετεινος
εκτος του κοτετσιού



Νοσφεράτος είπε...

μα τωρα ας αφησουμε
τους νεους να νεάζουν
ακου !! ροδιζει η Αυγή
τα προβατα Βελάζουν

και στο λιβαδι τρεχουνε
χαρουμενα σφαχτάρια
και ο βοσκός τρεχει κι αυτος
κι ακολουθουν Ζαγάρια.


εικονες μου Βουκολικές
αυτου του Φινοπώρου
που μοιαζουν με ιερογλυφικά
τ'Οσιρη και του Ωρου....

Ανώνυμος είπε...


Τη φυση τη βουκολικη
μπορω να την αντεξω
αλλα αν εχω επιλογή
δεν θα την επιλεξω

δεν λεω πως είναι ασχημα,
πουλακια και βρυσούλες
κι ωραια αγριολούλουδα,
μα δεν υπαρχουν τσουλες

και οι βοσκοπούλες ομορφες
μα μεχρι να τις γδυσεις
εναρξεως ανατολης
και περατος της δυσης

στο δε τοπιο το αστικο
είναι γυμνος ο κωλος
παρομοιες προσλαμβάνουσες,
στερείται ο βουκολος.


Ανώνυμος είπε...


Μεσ' τα χωράφια που γυρνας
και τα περιδιαβαίνεις
φιλια και χαιρετίσματα
να δωσεις της ελενης

της αδελφης του φουφουτου
που αυτος και η αδελφη του
ψαχνουν να βρουνε που εβγαλε
κι αφησε το σκουφι του.

Κι αν δεις και τον Ομαδεον
να μου τονε φιλησεις,
ακομα και οι βάρβαροι
ηταν -μια καποια- λυσις!




Νοσφεράτος είπε...

..δεν ωφελουν οι στεναγμοι μηδε οι Νοσταλγιες
-το παρελθον δεν φερνουμε πισω με τις μαγειες
δεν ανασταινετ' η ορμή της Νιοτης και το αιμα
Βουκολοι και ρομαντισμοι μου φαινονται ολα ψεμμα

το μυστικό της Ποιησης : να κοβει σαν Ξυραφι
σαν μια κορη Καλλονή που εμεινε στο ραφι
σαν τα μαλια που ναι χυτά , σαν τα μαλλια Κορακια
σαν δυο χειλη κοκκινα οταν σου κανουν Μάκια

σαν να δαγκώνει ενα σκυλί, μοναδικο σου ποδι
σαν να 'σουν ενα αροτρο που σερνει ενα Βόδι
σαν γερος που τον τσακισαν οι δολερες του Μνημες
και του ποναν τα ποδια του , οι γαμπες και οι Κνημες

σαν Λάμια που -χτικιάρισα - χύνει χολή , φαρμάκι
σαν τον καμπουρη που φορά - αντις για ρουχα - Ρακη
σαν μια αειπαρθενο που τρυπησε ο Υμένας
και την συνουσιασανε ο αλλος και ο ένας

Σαν ναμουνα εμπυρετος και να μου τρεχαν σάλια
σαν ναμουνα Κυβερνηση , και ναμουν ματσο χάλια....









Ανώνυμος είπε...


Οι στιχοι αυτοι που εγραψες είναι πολλα κανταρια
σαν τις εφτάρες που ο Θεος φερνει σαν ριχνει ζαρια
η πενα σου η ποιητικη αρχινησε -επιτελους-
να δινει την εντυπωση του φλεγομένου βελους
Με συγκλονιζουν το σκυλι που δαγκαναει το ποδι
και ο ποιητης που σερνεται απ' της ποιησης το βοδι




Νοσφεράτος είπε...

ειμαστε δυο Κωλογεροι, δυο γηρασμένοι Φίλοι
που φαγαμε του Ιντερνετ τ'ολομαυρο σταφύλι
κι αναπολουμε τα παλιά τις μερες Χελιδώνος
-τοτες που ημαστα μαζί , τωρα;... ο καθενας Μόνος-
αλλιμονο , μεσολαβουν 7 χρονια Φαγούρας
και δεν μετρω τις αυπνες τις νυχτες της Μουρμούρας
Αχ! πως καταντησαμε ;; Σκατα να φαει ο Χρονος
και πως γκαριζει μεσα μας ο Πανδαματωρ ΌνΟς

Ανώνυμος είπε...

Οι χρονοι κι αν επερασαν σαν το νερο που τρεχει
η πενα σου δεν χαλασε και ο στιχος σου αντεχει
σαν τοτε που ανυπέρβλητος ησουν χελιδοναρχης
μαζι της να υψηπετεις στον ουρανο και ν' αρχεις
μπορει τωρα να ειμαστε ακομα πιο μεγαλοι
μα παραμενουμε εμεις, δεν ειμαστε ...οι αλλοι.



Νοσφεράτος είπε...

ετσι λοιπόν , που γράφουμε
τα χρόνια στιχάκια
και μεις γενηκαμε στοιχειά
στου Χρόνου τα ρυάκια

στοιχειωσαμε Ισιδωρε
στων Μπλόγκιων το Κουρμπέτι
και εξαυλώθήκαμε
Κάνοντας Μουχαμπέτι...

και να που τωρα , αερικά
σαν Μαγοι με τα Δώρα
γυρναμ'ανέστια Φρικιά,
στη Ρημαγμενη Χώρα

σαν τον Μηρμυγκολέοντα
τον Μορμορογοργόνο
που περιστρεφουν στον τροχό
τον πιο Παλιό τον Πόνο...

Ανώνυμος είπε...

Ο χρονος είναι το σφυρι
και είναι η ζωη το αμονι
κι εκει αναμεσα στα δυο
εμεις γυμνοι και μονοι

κι ο πονος, που είναι ο σιδεράς,
τα στιβαρα του μπρατσα
λειωνουν και γινεται γλυκος
σαν κρεμα από μπουγατσα

καθως σε κάθε χτυπημα
σπιθοβολάνε οι μνημες
και ρεει ο χρονος μεσα μας
αιωνες, χρονια, μηνες

Νοσφεράτος είπε...

ο Χρόνος ειν' ο ποταμός
που ρέει σαν τον Νείλο
και μεις σαν καρυδοτσουφλο
παρασυρμένο Φυλλο

που πλεουμε ολοταχώς
για τονε καταρράχτη
αχ!! ρε ζωή κι ο θανατε
σας εχω Μέγα αχτι

........................

που μαστε ενα τιποτε-
νομιζοντας τα πάντα
θεοι!!! και τι δε θαδινα
για να μουνα Σαράντα ....


Ανώνυμος είπε...


Τωρα ας τα αφήσουμε αυτά
κι ας παμε παρακατω
καπου αλλου να ξυσουμε
της μνημης μας τον πατο

θυμασαι που ολο φώναζες
για εκεινο το δαμαλι,
τωρα που ηρθανε αυτοι
και φυγανε οι αλλοι

πες μου τι εχεις να μας πεις
γι'αυτους τους τζιτσιφιογκους
γιατι θα παρω τα βουνα
τα ορη και τους λογγους

πες μου για τον κατρουγκαλο
το Φιλη και το Βουτση,
το πλοιο που επιβαινουμε
το κυβερνάνε οι μουτσοι

Νοσφεράτος είπε...

Θητα μου ,τοτε νομιζα πως ηταν το Δαμάλι
ο πατος της μιζεριας μας και το κακό μας χάλι
μα να που προφτασα να δω Ζωη Κωνσταντοπουλου(*)
Στρατούλη και Κατρουγκαλο και την Φυλή των Κθούλου

και τωρα πια ο Δαμαλος μοιάζει απλώς Μοσχάρι
μ'αυτους εδω που μπλεξαμε δεν εχει πλεον Χάρη

* που εχει ενρινη Φωνή σα μια Νυχια στο τζαμι
κι οι Νομικές της οι σπουδες δεν πηγανε χαραμι

Νοσφεράτος είπε...

μα δεν μου μενει θειε μου πλεον Επιθυμια
τ'ονομα του Πλανητη μου ειναι Μελαγχολια
και δεν ανακατευομαι με τις Πολιτικουρες
γι αμενα ειναι παρελθόν Πολιτικές Μαστουρες
Τωρα αρμενιζω στα Παλια τις Πονεμένες Μνημες
και μου ματωνουν την καρδια οι Παρελθουσες Ριμες

Νοσφεράτος είπε...

αυτο που μ'αποτελειωσε και με κανε Κουρελι
ηταν το Δημοψηφισμα , του Οχι το Βαρέλι
ηταν που αλαφιαστηκα μεσα στο Καλοκαιρι
ηταν που αιφνης δεν μπορω να ζω σ'αυτά τα μέρη

----
ηταν που ματαιωθηκε η Φρουδα μου ελπιδα
ηταν που φυτρωσαν αυτια ΓΑΙΔΟΥΡΙΝΆ του Μίδα
ηταν τα καπιταλ Κοντρολ και τα στομφωδη Λόγια
ηταν που χαλασαν ξανά του Χρονου τα Ρολογια

κι ειναι που μας γυρισαν στον μιζερο μας Ελος
αχ ! να Ξεφυγω θαθελα , πετωντας σαν το Βέλος

θειε πως την πατησαμε στην Ποντικοπαγίδα;

καταντησε η ποιηση χρυσος σε στομα Μίδα

Νοσφεράτος είπε...

καμμια φορά 'νειρευομαι πως ειμαι στο Γιουκαλι
- της Ουτοπίας το Νησι , κλεισμένο σε Μπουκαλι
και βρισκομαι εξοριστος σε Τρυφερή Αμμούδα
να με κοιτα ο Ισιδωρας ο Θείος σαν Τον Βουδα
----
Θε μου !! πως βρεθηκα εδω , μεσα στο Ονειρο μου;
αναφωνω περιδεης και κανω τον Σταυρο μου ,
κα πριν αναφωνησω τρις, ωσαν αλεκτωρ, πάλι
ιδου! μου πεταξε Μαιμου, Καρυδα στο Κεφάλι
------

Γυρνω εκει και τι να δω; στου Γιουκαλιού τα Δάση
ωσαν Μαιμουδες Κρεμονταν της Χελιδωνας (οι) Ασοι


Οι Ποντιοι κι αριστεροι , και ο Αλκιβιαδης
Ομαντεωνας Φυσικά , κιο Μικρασιατι(αδης)

καινα !!Ανάερη μορφη σωματων ασωμάτων
σαν το Πουλι που υψιπετεί εν μεσω των Κυματων

σαν χαδι Φθινοπωρινο , σαν μια ζεστη Σουπιτσα
αχ ! ειδα παλι τη Μορφή , Θειε ! της Μονα Λιτσα

....

Ονειρο ηταν Ξυπνησα : ονειρο Φθινοπωρου
αχ! ναταν , να μου χαριζαν και μένα του Απόρου

-ανταρτης ειμαι στο Αμπρί, στο Γραμμο και στο Βίντσι-
ας ητανε να μου διναν εικονα του Ντα Βίντσι ...


ας ηταν να 'ρχονταν εδω η Θεία Μονα Λίτσα
(συνεχιζεται)


Ανώνυμος είπε...


Τα ονειρα σου μην τα λες γιατι μπορει ν' ακουσει
κι εδώ να μας κουβαληθεί η Λιτσα η Γιαγκουση




Ανώνυμος είπε...

Γυρνωντας πισω στα παλια αλλαζω κι αλλαλαζω
στης μνημης καταδυομενος το απεραντο γαλαζιο
κι ως αναδευω το βυθο κανωντας μπουρμπουλήθρες
μεσα απ΄τα φυκια προβαλες -οπου κρυβοσουν- κι ηρθες.

Καλως τονε κι ας αργησες, ποτε αργα δεν ειναι
οσοι και αν περασανε αιωναι, ετη, μηναι!

Νοσφεράτος είπε...

Η Μνημη ειναι να γλιστρας στου Χρόνου την Τσουληθρα
ξανά στα Ποδια της Μαμάς και να φωναζεις : ηρθα
και νασαι φρεσκος σαν Μπεμπές να μη φοράς Ρυτίδες
ξανα με ματια ανοιχτα χωρις στις παρωπίδες

που φορεσαν στα ματια μας Λαμόγια και Αλήτες
ο Χρονος ειναι Αινιγμα για τους Μεγαλους Λύτες
κι η Μνημη ειναι να Πηδας σε ενα Τραμπολινο
και η Ζωή να τραγουδα για ενα ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ
https://www.youtube.com/watch?v=L49FX5kH-wY

Νοσφεράτος είπε...

η Μνημη ειναι τα Υγρά τα μάτια της Αγάπης
ειναι κι'η απροσδιοριστη Αφή μιας αυταπάτης
ειναι η Ομιχλη μεσα μας , η πρωινή η Πάχνη
ειναι που σε παγιδευσε ,αιματηρη αράχνη..
σαν τοτε που σουνα Τυφλός κιεψαχνες στο σκοτάδι
σαν Οδυσσεας που 'πεσε στο πιο βαθυ Πηγάδι
σαν νασαι παλι εμβρυο μες τη κοιλια της Μάνας
η να χαιδευεις ευτυχής τα στηθη καποιας Αννας
Ειναι η Μνημη , θειε μου . τα πληκτρα ενός Πιάνου
ειναι ο δυσκολοβρετος Πορθμός του Μαγγελανου
ειναι το παπλωμα του Νου ,που γινεται Κουβάρι
ειναι η ζωή που παιξαμε , αθελητα , στο Ζαρι
Ειν' η παλια κουβερτα μας ,αυτη που πιπιλάμε
ειναι που παλι παιζουμε κι ολοταχως γερναμε ..
ειναι το πανωφορι μας και ειναι η Αγαπη
η μνημη ειν ' το πιο βαθυ , ολοδικο μας Κάτι/

Ανώνυμος είπε...

Οι στιχοι σου είναι ογκόλιθοι απ΄τα κυκλοπεια τειχη
που γιγαντας τους σμιλεψε και τα 'χτισε με αλφαδι
-κι όχι από ψαλτη που απορει και αρχιναει να βηχει-
στης μνημης μας τον αργαλειο στημόνι και υφάδι.

Είναι νυκτών ακουσματα απ' τις χορδες του χρονου
καθως με τεμπο τις τραβα της μνημης μας το νυχι
κι ενωνονται με τις φωνες του εσωτερου μας όνου
(που λες κι εσυ), και γινονται της θύμησης μας ηχοι,

ηχοι που μας στοιχειώνουνε και που μας ταξιδευουν,
μας πανε πισω στα παλια -φαντάσματα της σκεψης,
ψυχες που ξαναγυρισαν και σωματα γυρευουν-.

Τον κωλο αν βαλεις μαγειρα σκατα θα μαγειρεψει(ς)!



Νοσφεράτος είπε...

παρολαυτά συνεχιζε η γη μας να γυριζει
ο χρονος ειν' ενα παιδι που κλαίει και σφυριζει

και μεις γυρναμε εδω κι εκει ωσαν Υδρογεια σφαιρα
Ναμουνα πανω στα Βουνα να φωναζα : ''ΑΕΡΑ ''

να ημουνα στον Ολυμπο με μα καλή παρεα
να εβλεπα τον Ουρανό , να ενιωθα ωραια ...

η καπου να ταξιδευα στον Χωρο και στον Χρόνο
για λίγο να διεφευγα απο τον Μέσα Πονο

να μουνα στην Αμερική να μουνα στην Ασια
η ναμουν με καμμια μικρη ονοματι Τασία

να εκανα Κουλου κουλου και μυρια παιχνιδακια
να μουδιναν τα χειλη της χιλιαδες δυο φιλακια

και υστερα να .....

Ανώνυμος είπε...

Νομιζω ότι στερεψαμε, ξεμείναμε από στιχους
σε λιγο πια συνθηματα θα γραφουμε στους τοιχους
κι εκει που πριν ιππεύαμε της ποιησης το ατι
"νομο -θα λεμε- αποτελει το δικιο του εργατη"
κι απ' τα πολλα συνθηματα και απ' τα πολλα τσιτατα
θε να ποιητακιζουμε οσο παταει η γατα

Η γατα της ποιησεως παταει ισα-ισα
και είναι αλαφροπατητη, μα όταν την πιανει λυσα
γινεται η τριχα της καρφι, βγαζει λεπιδες-νυχια
που μας ξεσκιζουν την καρδια και φτανουν ως τα μυχια
(που λες κι εσυ) και σκιζουνε το εσωτερο εγω μας
και σαν χαμενοι μενουμε αμφότεροι κι οι δυό μας.

Εμπρος, εναντια στον καιρο να ταξιδεψουμε όρτσα
τη γατα αυτή να βαλουμε στης ποιησης τη γαλοτσα!

Νοσφεράτος είπε...

η ποιηση ματοκλαδο που λάμπει στο σκοτάδι,
σαν το αστρί το Πρωινό στου Ουρανού το Υφάδι
σαν της Γιαγιάς μας το φιλί προτού να ξεψυχίσει
σαν την σταγόνα που' κανε το τζάμι να ραγίσει
σαν του καρπου μας τον σφυγμό που ατακτα χτυπάει
σαν το μωρό που απ'την κοιλιά της μάνας του, Κλωτσάει
η Ποιηση αναπνοή τ' ενδότερου μας Χρόνου
κι οι στίχοι αποτύπωμα του πιο δικού μας Πόνου
Γιατί μιλουν οι ποιητές ; Τι ειναι αυτό που λένε ;
Μην ειναι δάκρυα του Νού ,που την αληθεια κλαίνε ;
μην ειναι, απο μέσα μας, φτερούγα ενός αγγέλου
Μην ταχα ειν' το φαντασμα του Μαρξ και του Εγέλου;


Ουχί !!! δεν ειναι δάκρυα!! οι ποιητές δεν κλαίνε
τα Ξύλα ειν ' που καιγονται και την ψυχή μας καίνε
Ειναι οι Μύχιοι καπνοί απο την καμινάδα
η μεσα μας Οδυσεια , η μεσα Ιλιάδα
ειναι τ'εντος μας κυματα , που με αφρούς ξεσπάνε
ειναι οι αλυσσιδες μας που καθε τοσο σπύνε
ειν' η Βροχουλα μεσα μας,η πρωινή Ψιχάλα
και που βυζαίνουμε ξανά απο τα στηθη Γάλα

κιαν ο καιρος ειναι κακός και η Βροχή μας βρέχει
Η ποίηση ειναι ξανά Ποδηλατο που τρεχει.



Ανώνυμος είπε...

"Η ποιησις ειναι αναπτυξις στριβοντος ποδηλατου",
o Εμπειρικος εγραψε σε ενα ποιημα του,
μα στην επομενη στροφη δεν μπορεσε να στριψει
κι εχαθηκε παντοτεινα στα βαθη και στα υψη,
πηρε λοιπον την αγουσα και την εφαπτομένη
και δορυφορος εγινε στη γη, στην οικουμενη.

Κι εμεις οι ποδηλατισται που εχουμε μεινει μονοι
προσεχε της ποιησεως να στριβεις το τιμονι
αφου εσυ 'σαι ο οδηγος κι εγω ο επιβαινων
γιατι αλλιως θα κατεβω να παω με το τρενον.

Ως προς αυτα που εγραψες ειναι ολα ενα κι ενα
εσυ ησουν απο την αρχη η πιο μεγαλη πενα
κι οι στιχοι σου αναπτυσονταν σαν νεφη βροχοφόρα
σαν στιλβοντα ποδηλατα και αλλα τροχοφορα,
σαν τα τρακτερ των αγροτων που κλεινουνε τους δρομους
-η ποιηση και η αγροτια εχουν δικους τους νομους-
σαν φορτηγα, σαν τρομοτρις, νταλικες, καραβανια,
ωσαν τον θειο Ισιδωρο και σαν τον θειο Βανια
oπου την σχεση αυτων των δυό ο Τσεχωφ περιγραφει
και μαλιστα -ως ακουσα- μπλεκει και τον Καβαφη.





Ανώνυμος είπε...


Βλεπω τον χρονο να κυλα, να χυνεται σαν υδωρ
όμως δικη σου απαντηση δεν ελαβε ο Ισιδωρ
επισης δεν απαντησες ουτε στο θειο Βανια
κι εγινε το υδωρ θαλασσα για του λαου τα μπανια

Εμαθες οτι βρηκανε πολύ νερο στον Αρη
που απο τη διαροη ηταν του Φλαμπουράρη
τη βρυση του αφησε ανοιχτη κι ετρεχε σαν τον χρονο
και τα νερα που τρεχανε φτασανε ως τον Κρόνο

Ο Ηλιος επλημυριζε καθως και η Αφροδιτη
που ανεδυθη απ' τα νερα (γαμιωταν μ΄ενα δυτη)

Νοσφεράτος είπε...

θειούλη μου συγχωρα με που σαφησα Μπουκάλα
ειναι που κλωτσησα ξανα καρδαρα με το γάλα

- το γαλα ηταν του πουλιου ; ηταν της χελιΔωνας
δεν κατεβαινει μονομιας .. Δεν ειναι δω Στρατώνας
δεν κανουμε παρελαση με τα ποιηματάκια
δεν δινουμε αμεριμνα Φιλακια σε Βυζάκια

οι στιχοι θελουν μαστοριά , θελουνε Γοητεία
τα Μυστικά της Ποιησης ειναι βαθια μαγεια

Θεε μου , Μηπως στερεψε των στιχων μου η ρεύση;
δεν εχω πλεον ακοή δεν εχω πλεον γεύση

κυλαμε στην απάθεια και στην Μελαγχολία
εμεινα στηλη αλατος , επαθα αλαλία

σαν ναμουν στυλος ξαφνικά ,που καθεται στυλιτης
και με πορδες βαφει τα αυγά, στυλος ερημοσπιτης
και στραβωσε η καρεκλα του και δεν μπορει να κάτσει
καποτε κατι τουκανα μα τωρα ειμαστε Πάτσι

και ηρθε και μου καθησε τον Κωλο του στη μουρη
και οταν διαμαρτυρομαι ,λεει πως φερνει Γούρι

για δες τι αναγκαζομαι ο ποιητης να γραφω
μου στερεψε η ποιηση και με την Βουρτσα Βάφω

Ντρεπομαι ! που καταντησα; Σκατα να φαει ο Χρόνος
Γκαρίζει απο μεσα μου ο Πανδαμάτωρ (Π)όνος



αυτόν τον ποιημα Θειε μου οταν θατονε λάβεις
σε αγιο δισκοποτηρο να τονε μεταλάβεις

να μη το δωκεις αλλουνου, να μη τον χυσεις χαμου
Η ποιηση ειναι μετρημα χιλιαδων κοκκων αμμου

που χυνονται αδιακοπα 'πο μια παλια Κλεψύδρα
ειναι Κομμενες κεφαλαί απ ' την Λερναια 'Υδρα

η ποιηση Ισιδωρε ειναι Βουτιά στην Μνήμη
η μαλλον ,-αχ! πως πονεσε-: ειναι Κλωτσια στην Κνήμη

ειναι κλωστια στα αχαμνα που σε διπλωνει κάτω
- και ο ΚΑΜΜΕΝΟς που ζητά χάρες απο το Νάτο

( Θεε μου που καταντησα να γραφω για Καμμένους
θα με περιμαζεψουνε μαζί με ψεκασμένους
και θα με μπασουν στους Ανελ μαζί με την Ξουλίδου
..................................................


Νοσφεράτος είπε...

ω ! συ της νιοτης μου ψυχή ., τρελή μου Νυχτεριδα
τη μερα που πετας τυφλή ,(ξερωντας οτι σ'είδα)
με τα γυμνα σου τα φτερά,σαν Πορνη Βαβυλώνα
σαν μια τερατομορφη θαλασσια Χελώνα

ψυχή μου που πετας Τυφλή στης μερας το σκοταδι
και ανυπομονεις κρυφά ποτε θαρθει τοβραδυ,

Ω συ καρδιά μου που κτυπάς , την Νυχτα σαν Ρολόι
κι ακουγοναται οι χτυποι σου ,σαν γριας το Μοιρολόι

Ω συ ! αιωνιο σκύλί που αλυχτά σκυλίσια
και με κοιτα , με πυρινα, τα ματια του , στα Ισια


Θλιμενο Φαντασμα , Ψυχή ! αερικό.
θΥΜΗΣΟΥ
Περάσαν τα Μεσανυχτα , γι ααυτο ,ταχειά
ΚΟΙΜΗΣΟΥ

Ανώνυμος είπε...


To tελευταιο ποιημα που μολις τωρα ειδα,
αυτό που αναφέρεται σε μια νυχτεριδα,
μου θυμισε από παλια κατι άλλες νυχτεριδες
(η ποιηση που γραψαμε είναι πολλες μεριδες)

Πηρα λοιπον το ποιημα από το παλιο το ποστ
και στο ξανασουταρω εδώ, σε τουτο το γκολπόστ:


Ο ΠΟΝΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΗΣ

Νοσφερατος:
θυμαμαι τοτες που δουλευα σε εργοστασιο Ζωοτροφών και αρχισαμε να κυνηγάμε ενα Ποντικι το πιανω απ την ουρα και με δαγκωσε και καυτηριασα την πληγη με τσιγάρο .Τοτε δεν καπνιζα ακομα

προγιαγια:
Μήπως ήταν νυχτερίδα;

Νοσφερατος:
ΟΧΙ ΠΟΝΤΙΚΙ ειμαι σιγουρος …


Nosfy ποντικια ιπταμενα ειναι και οι νυχτεριδες
μονο που εμφανιζονται σε χοροεσπεριδες
και πιρουετες κανουνε στου ουρανου την πιστα
μα οταν ελθει το πρωι, τοτε τις πιανει η νυστα.
Τη μερα δεν κυκλοφορουν, κοιμουνται ...σαν πουλακια
που κρεμονται αναποδα, θαρεις, με μανταλακια,
κανεναν δεν πειραζουνε μον’ τρων' καμια μυγουλα
(και μονο που το σκεφτομαι μου φερνει αναγουλα).

Εν αντιθεσει με αυτες, θα 'λεγα, το ποντικι
εκτος απο επιβλαβες ειναι πολυ καθηκι
αφου, οπως γνωριζουμε, εφαγε το φυτιλι
που εφεγγε και εραβε η κορη το μαντηλι
κι οπως στα σκοτη βρεθηκε η κορη να μπαλωνει
μες την καρδια της μπιχτηκε το σουβλερο βελονι
και επαθε μαρμαρυγή καλπαζουσα και οξεια
και ηρθε και μαρμαρωσε στην κυριολεξια
(κι ευτυχως που ηρθε ο πριγκηπας να τηνε ζωντανεψει
και η τυχη δεν της εστειλε κανεναν ...βρυσοδέψη
να τη αρχισει στις βρυσιες με καμια βρυση ...τοση
να δουμε ποιος θα τολμαγε να τοτε να τη γλυτωσει)

Ομως αυτα που γιναγε τα εμαθε ο γατος
εφορεσε τις μποτες του και εφτασε τρεχατος
μα σαν την ειδε αγαλμα τον επιασε ζοχαδα
και αρχινησε τον ποντικο στην κλωτσοπατιναδα
και εφαγε τον ποντικο που φαγε το φυτιλι
ως που στο τελος στον καβγα εμπλεξανε και οι φιλοι:

Γιατι αυτος ο ποντικος για κολλητο του φιλο
-που ειχε γνωρισει στο στρατο- ειχε εναν αγριο σκυλο,
επλακωσε λοιπον ο Αζορ κι ετσακωσε το γατο
και θυμωμενος αρχισε να τον παταει κατω,
απο το ξυλο το πολυ τον εκανε νταούλι
αλλα για τυχη τους κακη ξυπνήσαν τον Παπουλη
και επειδη ο κομουνιστης δεν γινεται ν’αλλαξει
κινησε με τα σωβρακα κι ηρθε ...να βαλει ταξη.

Αφου λοιπον διορθωσε τα λαθη που 'χει η φυση
καταργησε τις διαφορες και γινανε ολοι ισοι
κι επειδη στου κομουνισμου το παλαϊκο το κρατος
εχουνε ερωτα τρελο ο ποντικος κι ο γατος,
ευθυς καταλαγιασανε τα παθη και τα μιση
τελειωσαν οι ανταγωνισμοι κι αρχισαν το γαμησι
ως λεγει και το συνθημα ("μεϊκ λοβ - νοτ γουορ")
και στο γαμησι τοριξαν ο γατης και ο Αζορ,
επαιζε ο ποντικος βιολι (το λενε και "μιναρω")
ενω πιο περα ο πριγκηπας γαμουσε τη Μαρμάρω
Κι αφου ολοι γαμιωσαντο εχοντας γινει φιλοι
εχωσανε και στου Παπου τον κωλο το φυτιλι
(που εφεγγε και κενταγε η κορη το μαντηλι)
και τοτε ηκουσθη ενα ΜΠΑΜ (ητο απ' το καμα-σουτρα)
και του Παπουλη τα σκατα μας πηρανε απ' τα μουτρα!



Νοσφεράτος είπε...

χαχαχα

Νοσφεράτος είπε...

ετσι λοιπόν αναμεσα στις τοσες νυχτερίδες
πινουμε απ 'την ποιησημ γιναμε νεροφίδες

κι ορμαμε στους Ξηρους καρπους , στραγαλια και σταφίδες
χαμπαρι ομως μας πηρανε και καν δυο ατσιδες
( Γατους τους λεγανε θαρρω - μπορει να κανω λάθος
μπερδευω τα ονοματα απα' το πολύ το παθος)
και άρχισαν να μας κερνούν τσιπουρα και κρασακι
και αφου μας γδυσαν στα χαρτια μας ειπαν : Τσου ρ(ε )Λα(κ)ι

( ξεχασα θειε να σου πω πως ητανε Κινεζοι
μ'αναρωτιεμαι: αραγε μην ηταν Γιαπωνέζοι ;
ποτες μου δεν καταφερα για να τους ξεχωρισω
και δεν μπορω τον Γορδιο δεσμο μου να τον Λυσω ( ασχετο αλλά φτιαχνει ριμα)

Ανώνυμος είπε...

Ηταν αξέχαστες στιγμες που ο νους σ' εκεινες τρεχει
για αλλους ο κατακλισμος και γι αλλους ...περα βρεχει
Με όλα τούτα και με μ΄αυτα, με ΄κεινα και με τ' άλλα
εκλωτσησε ο γάιδαρος και χαθηκε η μπαλα
Αλλού οι πουτανες και οι τρελες με τις καλες την τυχες
εδώ γαμουνε αρσενικους κι εμεις ζητάμε νυφες!

Κι αμα σε ψαχνει η μοιρα σου και δε θελεις να σέ'βρει
βαλε να κλασει τη χοντρη στη σκαφη με το αλευρι

Νοσφεράτος είπε...

ετσι αφεθηκα να κυλήσουνε τα χρονια
ξεπνοος σε μια πολυθρονα
συζητωντας με τον Θειο Ισιδωρα
αναδευοντας Μνημες
στο κουβα με τα χρωματα της Ιριδας
αναμασωντας τα μεγαλα λογια
Που διαλο πηγαν τοσοι αιωνες Ιστορίας


αχ! Μεγαλπρεπο μικρουλι εθνος μου
σε ποσα Byte's σε συμπιεσαν
και τοσες χιλιετιες Ιστοριας
Πως πνιγηκαν σε μια κουταλια νερό;

Ανώνυμος είπε...

Οσα πιο πανω σου 'γραψα, την κάθε μαλακια,
σε Byte's τη συμπιεσε η λαϊκη σοφια
και αφου τηνε καλουπωσε εφτιαξε παροιμια
που συπυκνωνει του λαου την πειρα, κάθε μια
για να τη νεχουν οδηγο οι μαγκες και οι λεβεντες,
μα αυτά που εσυ ανεφερες είναι ...λεπτες κουβέντες
που θελουν περισυλλογή, διαλογισμο και πνευμα
ομως η λαμπα του του μυαλου θα καιει πολυ ρευμα.
ο εγκέφαλος θα θερμανθει απ' τις πολλες συναψεις
και με τις σκεψεις τις βαριες μπορει να τονε καψεις
γιαυτο παψε να σκέφτεσαι το άλλο και το ένα
και στο μελανι μη βουτας ποτε βαθεια την πενα.

Νοσφεράτος είπε...

ΘΗΤΑ εσυ ανεκαθεν ησουνα η Σοφία
Κοκκορας μεγαλοπρεπής με τα Λειριά Λοφία
κι εγω κλωσσοπουλο μικρο στης Γνωσης το ΠαιχνΊδι
που προ(Σ)καλει αδεξια του παραδεισου Φιδι

ειν' η ζωή τ'αναμεσα στη Χάρυβδη και Σκύλα
και καθε Ναρκη που πατάς, Μικρή - Μεγάλη Νίλα
και που νομιζεις Μαθημα , ειναι μια αυταπάτη
ποτέ δεν βγάνει νοημα,του Βιού μας η απάτη
κακώς βαυκαλιζόμεθα πως θ'αναγεννηθούμε
με της ζωής το πλεξιμο,κουβαρι θα γενούμε

ειναι η Ιστορία μάταιη; Νόημα δεν Υπάρχει;
Πόλεμος ειναι ο Πατηρ που ολα τ'αλλα τ'άρχει ;

Αλιμονο ..Στο αινιγμα δεν βρισκω πλεον Λύση
ασε που Θειε , δεν μπορει ο Βηχας να μ'αφησει

ΚΑΙ γκου γκου γκουχ και βαχ και αχ : ειμαι με ασπιρινες
και κρυωσε το σωμα μου μου κι' των Χορδων μου οι Ινες
( παρολο που μου εκαναν εμβολιο για την Γριπη )
και μουρχονται στον Υπνο μου ,των Ονειρων οι Ιπποι ......
σαν Γριφοι θεοσκοτεινοι, σαν Γρυποι της Αβύσσου
και μουρχεται σα Φταρνισμα πελωριο α...(ψου)



Ανώνυμος είπε...

------------------------------------------------------
...σαν Γριφοι θεοσκοτεινοι, σαν Γρυποι της Αβύσσου

ωχ, μουρχεται να φταρνιστω, θα φωτα θε να σβησου(ν)
------------------------------------------------------

ποτε δεν ημουνα σοφος, ισως λιγο μπερμπάντης
και λογω της μπερμπαντησιας ημουν και λιγο μαντης
κι εβλεπα τα μελλουμενα, τη μπορα να πλησιαζει,
σαν ναυτικος που τον καιρο εμαθε να διαβαζει
όμως ποτε δεν εμαθα τι η ζωη θα φερει
γιαυτο στο τελος ξεμεινα με την ψωλη στο χερι.




Ανώνυμος είπε...


Ανάλαφρα πετάγματα θα πρεπει να εχουμε ολοι
σαν επιπολαιοι που πετουν επανω απ΄την πολη
φρου-φρου να κανουν τα φτερα και όχι γκαπα-κγούπου
σαν πεταλουδας να φροούν και όχι σαν του σκούρκου

Γιαυτο και μην αγκομαχάς σαν το αρχαιο τρενο
που εχει ο μηχανοδηγος το ποδι του στο φρενο

μονο να κανεις τρα-λα-λα και τρι-α-λα-ρομ να κανεις
και τσιριμπίμ και τσιριμπόμ παλι να ξανακανεις



Νοσφεράτος είπε...

μεσα στον γενικό χαμό,
μες τη Βροχή του κοσμου
στις λύπες και τα βασανα
ερχεσαι παλι Φως μου
ξαναρχονται οι φιλοι μου
αερικά χαμένα
περσονες μου αγαπητες

και γυαλικά σπασμενα

ξερεις ποιά Βρηκα Θειε μου;( φορουσε Καμπαρντινα )
εκεινη την Ποιητρια που λέγαν Μπερναντινα

bernardina είπε...

Όλα εδώ πληρώνονται, όλα εδώ γυρίζουν
κι ό,τι ανεβεί θα κατεβεί, κι αν σηκωθεί θα πέσει
κι εγώ περνάω στα κλεφτά, τι με πονά η μέση
κι από την πολλή την κούραση τα γόνατα λυγίζουν,
κι απέ θε να παραδοθώ, να ξεραθώ στον ύπνο
γιατί νωρίς σηκώνομαι σαν κάθ' ένα μουλάρι
που σαν τον Βέγγο τρεχαλά όσο είναι στον ξύπνο
και κάνει -ωιμέ!- ολημερίς τον άνεμο κουβάρι.
Μια καληνύχτα όμως να πω, πριν καν μια καλησπέρα,
στο Νόσφη και τον Ταμιστά, στον Θείο πάν' απ' όλους
Που χρόνια ενώ αμέτρητα, μα τους χίλιους διαόλους,
είχα να πάρω νέα του... τον βρίσκω εδώ πέρα!

Ανώνυμος είπε...

Καλως τηνε την περδικα απο τα περα πλάγια
που ηρθες και των στιχων σου μας πηρανε τα σκαγια
Κι εγω τυχαια περναγα και ειδα το Νοσφυ μονο
να καθεται περιλυπος στης μοναξιας το θρονο
κι εκει που επεδειρετο να πεταλωνει ψυλους
και πολεμουσε με βαριες σκιες και ανεμομύλους,
εσκασαν μυτη ξαφνικα ο θειος κι η Μπερναντινα
κι αν ερθουνε αλλοι δυο-τρεις θ΄ανοιξει και καντινα
και αν οι δουλειες πανε καλα θ΄φτιαξουμε οικισμο
-οπως προηλθε ο Συριζας απ' το Συνασπισμο-
που θα ενταχθει κι αυτος "εντος σχεδιου" (πολιτικου)
και θα ηγηθει κινηματος σαφως ποιητικου
Γιαυτο για νεο αρχισετε να ψαχνετε αρχηγο
γιατι τα χρονια περασαν και γερασα κι εγω!



Ανώνυμος είπε...

Οσοι πιστοι προσελθετε σ' αυτο το πανηγυρι
και με τα μουτρα πεσετε σαν μελισσες στη γυρη
μα "οστις θελει ακολουθει" θα περπατει εμπρος μου
και τελευταιος στην πομπη ο κωλος ο δικος μου!

Πανε οι εποχες που εκανε η Ελευσινα σταρι
και οποιον μαλακα βρισκανε τον βαζανε ...μπροσταρη
και ητανε ο κωλος του παντα εκτεθιμενος
στου κοσμου την επιβουλη και στης πσωλής το μενος!

Τωρα ΊΘΙσται ο αρχηγος στο τελος να βαδιζει
γιατι ετσι του την κανουνε, μετα ειναι ...βρασε ρυζι!

tamistas είπε...

Αμάναμαν κοιμόμουνα στον ύπνο τον βαθύ·
έτρεχα μες στις λαγκαδιές δίπλα σε τρένου ράγες·
και πριν απότομα η σιωπή στην άβυσσο χαθεί
και πρινα με δικάσουνε διεθνώς σε κάτι Χάγες,

εξύπνησα. Κι αντίκρυσα θέαμα μεγαλείο:
το τρένο - τελετουργικός συρμός σε σπήλαιο να κυλά -
αίνιγμα που έλυσαν πολλοί μα εγώ ποτέ δεν λύω -
μόνος να σπρώχνει στην ουρά ο θείος. Και δειλά

εσήκωσα το βλέμμα μου να δω τι άλλο έχει
το θαύμα το αναπάντεχο από ρίμες διαλεχτές.
Τη Μπερναρντίνα! Φάντασμα που άγνωστο πόσο απέχει
από του Νόσφυ τη σπηλιά. Λες κι όλα ήταν χτες.

Μπαίνω και γω, κάπως βαρύς, στον κύκλο για μια ζάλα.
Εδώ μυρίζει ζεστασιά, κι ο χρόνος είν' παιδί.
Κι αν πως εγέρασα θαρρεί καμιά παλιοκουφάλα,
κάλλιο, θα τη συμβούλευα, μπροστά της μη με δει.

Οποία έκπληξις, λοιπόν. Τι ήτανε και τούτο;
Απάνω που ενόμισα πως φόρουμ ποιητικά
πάθαν σε πλόες τυραννικούς αμείλικτο σκορβούτο,
σαλπάραμε· και μύρισαν άνθη μεθυστικά.

Νοσφεράτος είπε...

Αχ! Για τη νοσταλγια ρε γαμότο
------------------------------------------------

ετσι ξανά υφαινουμε στιχων γαιτανάκια
ο κοσμος ειναι ποταμός με απειρα ρυακια

αλλοτε εδω αλλοτε εκει,αλλοτε παρακάτου
κι εκει που νιωθεις Τελειωσε- δεν εχει πλεον κατου

σε καταπίνει έξαφνα, παναρχαιο ΛΑΓΟΥΜΙ
σα μια σκουληκοτρυπα στου Χρονου το Μπουντρουμι

και να που βρισκεσαι ξανά στων στίχων το Μπουκαλι
σαν σφραγισμένο Μηνυμα που στείλαν κοσμοι άλλοι

...............................

Ανώνυμος είπε...

Βλεπω πως ξαναηχάει στριγκά της ποιησης το μαγκάνι
κι ως αποχαιρετα ο κουβας του πηγαδιου τον πατο
-σκηνη βγαλμενη από δουλεια των αδελφων Ταβιάνι-
θυμαμαι τον Τοχούρογλου και τον Παπαφλωράτο!


Οι στιχοι μας αναλαμπες μιας γιαλισμενης λαμας
σαν διαττοντα μετεωρα τα bytes και τα pixels
Πανω στο πληκτρολογιο λιωσαν τα δαχτυλα μας
και μεινανε οι παλαμες μας αδακτυλες, σαν σνιτσελ΄ς

Και να 'μαστε εδώ ξανα και παλι στους αγωνες
της ποιησης Κυναιγειροι με τα κομμενα χερια
καθως τα πληκτρα δυνατα χτυπουν με τους αγκωνες
-κι αν καταστει απαραιτητο- και με τα κωλομέρια!

Ανώνυμος είπε...

Ως που να ρθουν οι βαρβαροι και ο πιο σαλός απ΄ολους
και απ' ολους πιο δυσμορφικος με μιαν απαισια οψη
κι οπου μισει βαθυτατα τους ποιητικους μας κωλους
με τη λεπιδα του σπαθιου τον κωλο να μας κοψει

Νοσφεράτος είπε...

ωχ ! ξεχασα :Καραδοκεί αυτός ο Φρέντυ Κρούγκερ
- το κωδικό του ονομα :Συνταγματαρχης Μπούργκερ
που εχει φατσα σαν Κιμά και μια φωνη Λεπιδί
κι απο τη Μυρη κρεμαστο το ενα του αρχίδι
Κι ειναι εχθρος της Ποιησης , φονέας των Ονείρων
-Θε μου τι θα απογινωμεν εν μέσω των Πονήρων;
'Ομηροι μες τους ποιητές στην χωρα των Ομήρων;

Ανώνυμος είπε...



Νεος Ποιητικος Κυκλος

"Η ποιησις μετά"

ΔΑΙΜΩΝ ΚΑΙ ΦΙΔΙΑΣ
ή Το μηλόξυδο

του Θηταγιώτα



Λιγα λογια για την υποθεση του εργου:

Ο Γλυφτης και ο Μπιχτης
Ο Δαιμων και ο Φιδίας ησαν δυο φιλοι μπιστικοί και συγκεκριμενα ο ενας (o Φιδιας) ητο γλυφτης και ασχολειτο περι την καλιτεχνία, ητο δε ιδιετερως ευειδής και επιθυμητος από τις γυναικες, o δε αλλος (Δαιμων) ητο μπιχτης (κερασφορος, δυσμορφικός, αξεστος, πανούργος και νταβραντισμενος), ητο μαλιστα ερωτευμενος με την ωραια Ευα ή οποια όμως ηγαπα τον Φιδια.

Τοτε αυτος (o Δαιμων), …

Φιδίου πηρε την μορφην
εις θεσην στεκοντος ορθην
μιμουμενος τον φιλο
γλυκα στην κορη ομιλει
ετεινε δε την κεφαλη
κι ειπε προτείνων το λιλί
"-Ευα, να ενα μηλο!"

Τεινουσα βλεμμα βλοσυρον
τω λεγει: "-Αει ρε βλακα,
ζουμε σε αθωες εποχες
που ειναι παχιες οι ενοχες
μα ειναι παλια η ατακα,
οσμιζομένη τον τυρόν
εώρακα την φακα"!

"-Λαθος οράς, της απαντα,
το ματι σου γαριδα
μα δεν ορά τα ευειδή
εξ οσων ηθελεν ειδεί
εικονων πλημυρίδα,
εν οσο η γλωσσα σου ομιλει
περι το ρημα "ειδα"

Η φυσις που μας φυσισεν
ο Πλαστης ο πανουργος
-ποιων ωσαν πηλοποιος
και πραττων ως χειρούργος-
η φυσις ην των ηδονων
και ην των παθων η φυσις
κι αυτη των απολαυσεων
ειναι η μονη λυσις!

Εστιν φυγειν αδυνατον
και οστις των ανθρωπων
να αποδρασει ηθελησε
δια παντoίων τροπων
την φυσιν δεν κατελυσε
τον τσιμπησαν αι μελισσαι
και ήχθη ματαίων κοπων

Η φακα είναι ετοιμη
κι απ' τον Θεο στημενη
εν πληρη δοξη και τιμη
-της φυσεως δυναμις κινει
την θεληση την ασθενη-
το θελημα Του ας γενεί
το μονον που μας μενει!"

Αυτα τα λογια αντηλλασε
το ζευγος των πλασματων
ηχώντα πληρη υπαινιγμων
και ηδυπαθείας μυκηθμών
ως ασμα των ασματων,
καθως χώνονταν κατωθι
των κλινοσκεπασματων.

Η νεα κορη αναριγά
απο την κορφη ως τα νυχια
κλονιζεται και ωχριά
θελει να φυγει μακρυα
μα πλεον ειναι ηδη αργα
καθως τα παθη τα κρυφά
φουντωσαν και τα μύχια.


Αι ρωγαι της σκλυρινθησαν,
αι τριχαι ολαι ήρθησαν
και ο κολπος της υγρανθη,
την πιστη η φυσις της νικα
ως που υποκυπτει τελικα,
καθως ανθισαν ξαφνικα
μεσα της τ΄αγρια ανθη

Σκληρως ανθισταται αλλά
η αγνοτης πλητεται πολλα
και πιπτει πολεμωντας
(θυμα της ηδονης οικτρο
εις μιαν υποθεσιν ρετρό)
εν ω εις το μηλον εμπηγε
τους πάλευκους οδόντας


Tο μηλο καθως δαγκασε
-που η φυσις την αναγκασε-
η ηδονη την ζαλισε
μα ο χυμος που αναβλυσε
στην ακρη των χειλιων της
ειναι το αθανατο νερο
απ΄την πηγη της νιοτης!


Ετσι οι δυο τους κινησαν
το μακρυνο ταξειδι
δρομο τραχυ διηνυσαν
για εκει που η οδυνη κι η ηδονη
σκοτωνει και ζωογονει,
καθως να βγαζουν εμαθαν
απο το μηλο ξυδι!

tamistas είπε...

Ποιος είν' οχτρός της ποίησης; Φέρτε τον τώρα ομπρός μου!
Διάταξε κάποιος ποιητής, με στίχους καμωμένος.
Νά τον! Στα πόδια σου μπροστά, κλώτσα τον, λιάνισέ τον!
Αμέσως του αποκρίθηκαν της ποίησης οι λάτρεις.
Μα ήταν εκείνοι οι οχτροί, κι ο "χτρος" ήταν το θύμα,
τράγος που αποδιοπόμπευσαν οι εδικοί του οι ίδιοι,
που θάλεγε ο Ρενέ Ζιράρ, που πήρε χτες τον δρόμο
τον ίδιο που θα πάρουνε όλοι οι γεννημένοι.

Οι στίχοι γίνανε δεντρά, το σπήλαιο δάσος στίχων,
και ο Νοέμβρης γεύεται το κόκκινο σαν πέτρα
που τρύπες έχει να ρουφά το παλμικό το αίμα
να δίνει λόγο στο άλογο και στη χαρά τη σκέτη,
εκείνηνε που δεν νογά από λεφτά κι αξίες,
μόνο απαξίες λαχταρά σαν άνοιξη στον δρόμο
που την εξέχασε ο καιρός κι ανθρώποι τη σκεπάσαν
με πάχνη νύχτας ξαστεριάς, με μουγκαμάρας πάχνη.

Αυτά. Δεν ξέρω τι έγραφα πιο πάνω. Δεν με νοιάζει.
Θάναι που πάλι αρχίνησε η φωθιά να σιγοβράζει.

Νοσφεράτος είπε...

η ποιησις του Ισιδωρα ειναι παχεια κι αφράτη
σα λασπη που παρηγαγε Πλημμυρα του Ευφρατη
σαν την Γουρούνα τη Θεα που επλασε την πλαση
γεννωντας απειρους θεους - στην αρχική μας φάση
- μες τα υπογεια ρευματα στις ακρες των Σπηλέων
εκει που εθαψα παλιά και τον Μηρμυγκολέων
( θειε μου πρεπει να στο πω : παει το Ζωντανο μου
δεν ξερω ποιος το σκοτωσε , θα σκασω απ ' το κακό μου
ηταν Μικρος ηταν παχύς ηταν και παιχνιδιαρης
με καποιο τροπο Λυθηκε , ηταν και αλανιαρης
και ορμησε στην εξοχή , ξεχυθηκε στη Φυση
και καποιο Κτηνος θειε μου, την Τελική τη Λυση
τουδωκε απροσδοκητα με τροπο Φρικαλέο )
-μου φαγανε το Ζωντανο , το παντα πειναλέο
που ειχε φατσα Μερμηγκα και λιονταρισιο κωλο
τωρα για παντα χαθηκε και με αφήκε σόλο...

Νοσφεράτος είπε...

Ταμιστα αγαπημένε μου , ακουω τανθρωπάκια
τα λατρεψα, τα μυρισα ,τα εδωκα Φιλακια
η ποιηση σου ,αδελφέ, ειναι Μυστηριώδης
σαρκα κρυμμένη, με χυμους , ωσαν Γυνη Χυμώδης
ολο καμπυλες κι ηδονές ,οπές μικρες - μεγαλες
και μου θυμιζει μακρυνές αγαπες, Μαντουβάλες ...
http://mhnymal.blogspot.gr/2015/10/fitness.html

Ανώνυμος είπε...

Είναι γυναικα η ποιηση που προσωπα αλλαζει
κατά το πως ο ποιητης ζυμωνει και μαλαζει
τα στηθια της και τους γλουτους τα μπούτια και τους ωμους
τον ταξιδευει μακρια τον παει σ' αλλους κοσμους.

Είναι γυναικα αγνωστη που αλλοκοτα μιλαει
αναλογα πως την φιλά και πως την καβαλαει
πως την χαϊδευει απαλα και πως τη μαστιγωνει,
αλλοτε καιει σα φωτια και αλλοτε παγωνει.

Είναι η μανα, η αδελφη, η πορνη και η σκυλα
σε ρολους εναλλακτικούς λουλουδι και τορπιλα
κατα το ποιος ειναι ο εραστης και ποιος ο καβαλαρης
αν είναι ο Απολλωνας ή του πολεμου ο Αρης
αν είναι ο Ισίδωρος, ο Νοσφυ ή ο Ταμιστας
αν είναι αβορίγινας, αποικος ή τουριστας.
αν ειναι ο κατακτητης ο σκλαβος ή ο παριας,
κοσμοπολιτης, τρυφιλος ή ο ταλαιπωριας
που εχει η ποιηση εραστη ή τον θεο τον Πάνα
γιατι "το γαμησι του ατζαμη το φοβαται και η πουτανα"

Ανώνυμος είπε...


...αν ειναι ο κατακτητης ο σκλαβος ή ο παριας,
κοσμοπολιτης, τρυφηλός ή ο ταλαιπωριας
-που εχει η ποιηση εραστη- ή ο θεος ο Πάνας
και είν' το γαμησι του ατζαμη ο φοβος της πουτανας!





Νοσφεράτος είπε...

δεν ξευρω αν ειναι εκφορτιση μιας εντασης μεγαλης
η -μηπως - εκσπερματωση- εντος μιας Αγκάλης
Θηλυκής-η το παιχνίδι
που παιζει το ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ , του Παραδείσου φίδι
- ο Πειρασμός, ο Ερωτας , σαγήνη κι αυταπάτη
( η Ευα με ηπάτησε και μουβγαλε το Μάτι
τωρα δεν βλέπω απ 'αυτο , βλέπω με ενα Μόνο
Μισοτυφλος απο έρωτα , κι απο τον Πόθο Λυώνω ''

εμαστε τεκνα τ'Ονειρου, παιδια της φαντασίας
ειμαστε γάλα πουσταξε η Ρωγα μιας Οσίας
ειμαστε Δηλητηριο που ρεει σταλα - σταλα
κι'εμαστε σεναν Πλατανο η πιο βαθια Κουφάλα....

Νοσφεράτος είπε...

θυμάσαι Θειο, τον λαμπρο , τον Λατρευτο μου Γατο
πουχε την κεφαλή πουλιου; Τον Καναρινογάτο;
που καθε τοσο ανεβαινε απάνω στην καρέκλα

κι 'απειγγειλε ποιηματα για μια γάτα; ''Θεκλα
την λέγανε θαρρω , ισως να κανω λάθος,

Θειε αυτοκτονησε απο' το πολύ το Παθος

Γκρατσουνισε τον εαυτό, εφαγε την Ουρα του

-εφταιγε που ταν ατσαλος , δεν ειχε την σειρά του

ποτές του δεν νιαουριζε, παντοτε Κελαηδούσε

Ποτες δεν εμεινε πιστος , παντα ξενοπηδουσε

αλιμονο !!! Μας τελειωσε....Ο ΓΑΤΟς ο Τουήτι

και εμεινε πιο ερημο , του Σπήλαιου το σπιτι..

Ανώνυμος είπε...

O γατος που πετάγαμε ψηλα σαν ημαστε παιδακια
πανω όταν τον εκτοξευε της νιοτης μας η ριψη
αρπαζε με τα νυχια του τα ανύποπτα πουλακια
που δεν ειχανε ξαναδει γατο σ' αυτά τα υψη

Και ηταν η επιθυμια μας εκεινο το γατονι
κι όλα οσα επιανε πουλια της νιοτης μας τα "θελω"
μα ετσι που περασε ο καιρος κι εχουμε μεινει μονοι
εγινε βασανο η ζωη και ο κοσμος μας μπουρδελο.

tamistas είπε...

ο θείος, βλέπω, κι ο ανιψιός, σε διάλογο φευγάτο
να συζητούν ανέμελα για φτόχειρα έναν γάτο

συζήτηση απολαυστική κι έχει και μόρτικο καιρό
κι εγώ, αν προλάβω, κάποτε, θα γράψω κάτι για τα ρω

Νοσφεράτος είπε...

ετσι που πορευομαστε μεσω των Ποιηματων
ενω γυρω σκοτωνονται , εν μέσω των Πτωμάτων
και Βγαινει κιο Κατρουγκαλος και λεει κι αρες μαρες
και ολοι επεδειρονατι ,χωριστηκαν σε φάρες
κ αρχιζουνε τα πατιρντι , βεντετες και καυγάδες
( οι Κρητικοι την βρισκουνε , μας παιζουν μαντιναδες)
και λααλα και λολ λολ λολ , χορευουν πεντοζαλη
Θεε μου επαθα Ιλιγγο μ'επιασε μια ζαλη
μα τον θεό ΜΠερδευτηκα δεν ξερω τι να γραψω
κα την Οδυνη της ψυχής πως θα την απογραψω;
τα Παθη του Αδ-ονειδος και της Οσίας Ξένης
για να Πουκαμισο αδεινο , τα ματια μιας Ελένης;
και

Ανώνυμος είπε...


Εμεις δεν κινδυνεύουμε από Μοσαντ και ΣΙΑ
εδώ ο μονος κίνδυνος είναι η ασυναρτησια
ετσι και συνεχισουμε να γραφουμε αλλ΄αντ΄αλλων
με ρυπους θα επιβαρυνθεί ως και το περιβαλλον


Ανώνυμος είπε...

Βλεπω οτι ξεμειναμε και παλι μοναχοι μας
ενω ο κοσμος εφυγε -θα πηγανε για βρουβες-
φαινεται πως βρισκομαστε εξω απ΄την εποχη μας
οπου τα κόζα αλλαξανε κι αλλαξανε οι μανουβρες






Ανώνυμος είπε...

Με αυτο που εγκατεστησες, face control στην πορτα,
αναποδα της ποιησης θα βλεπουμε τα χορτα
και ισως να κατηγορηθεις και για λογοκρισια
τετοια συστηματα εχουνε μονο στην Ευρασια.
που τα εφαρμοζουνε ο Πουτιν και ο Τζούκι(ν)
τον λογο καταργησανε κι εχουνε το ματσούκι
Στο ειχα τονισει και παλια -μπορει να ηταν περυσι-
δεν ευνοει την ποιηση η χρονοκαθυστεριση:

"Η ποιησις θελει αναδραση θελει καλη χημεια
και να πασαρει ο ποιητης τη μπαλα με τη μια
με ολους στην επιθεση και με κανεναν κόφτη
όχι να την ταλαιπωρει με τον χρονοδιακοπτη,

Γιαυτο και η πορτα της σπηλιας διαπλατη να 'ναι, ωστε,
...μπατε σκυλια κι αλεσετε κι αλεστικά μη δώστε
αν για να γραψει ο ποιητης πρεπει να παρει βιζα
θα βγει ο πασα εκαστος να λεει πως παιρνεις μιζα.
Λογοκρισιες, face control και τετοια δε γουσταρω
βρηκα οσα σου 'γραφα παλια και στα ξαναποσταρω:

Εμου του ιδιου:
Το τελευταίο μου σχόλιο που το 'χεις διαγράψει
θα γίνουνε οι στιχοι του φωτιά που θα σε κάψει
και θα στοιχειώνει σαν καμιά αποβολή εμβρύου
που τη ζωη του έκοψες μια νύχτα του Νοεμβρίου
σαν το μωρό της Ροσμαρί θα σε καταδιώκει
και θα φωλιάζουνε τα troll σε τούτο εδώ το μπλόγκι
και πλέον ανορθόγραφοι θα 'ναι και στοιχειωμένοι
με Έψιλον Γιώτα οι στειχοι σου και με περισπωμένη
κι εκεί που απερίσπαστος ήσουνα προηγουμένως
μες τη σπηλιά θα κρύβεσαι χλωμός και σπιλωμένος
Μα αν βαλεις το αλλο σχόλιο θα σου λυθούν τα μάγια
αλλιώς για πάντα στη σπηλιά βρικόλακα κανάγια.
3 Νοεμβρίου 2013 - 2:04 π.μ.

Εμου του ιδιου (επανερχομένου):
Δεν θελω να διανοηθω πως δεν θα επιτρεψεις
το σχολιο αυτό -που είναι καρπος της γνωσης και τερψης-
ν' αναρτηθεί στο ποστ αυτο σαν σε ιστο σημαια,
μαντηλι που σε χαιρετα από την προκυμαια,
εσυ που καποτε επεσες θυμα λογοκρισίας
και υπήρξες υποκειμενο της αιματοχυσίας!

Να μην ειπουν οι δανεισται και οι Ευρωπαιοι εταιροι
ότι το θυμα αδραξε του θυτου το μαχαιρι
και θυμα σου πως επεσε του λογου η ελευθερια,
κι εκτοτε ο λογος -εξ αυτου- περιηλθε σε χηρεια.

Και μη γενεις η αφορμή να μας κοιτουν οι ξενοι
οι πρόεδροι και οι υπουργοι, οι πρεσβεις και οι προξένοι
και μας νομιζουν κάγκουρες, γιατι ο Ευρωπαιος
οταν τα βλεπει όλα αυτα κλαιει το παλαιο μας κλεος !

Οι σχεσεις με τους δανειστας θα πρεπει να είναι στρεητ,
οπως και τα συμβολαια στο ρίαλε εστέητ,
διοτι αν εκτοξευονται λογοκρισίας βελη
του Μοντεχρηστου η σπηλια θα γινει ...του Νταβελη!



Εσου του ιδιου:
ετουτα τα στιχακια σου Θυμιζουν τον Προπαππου
βρε μπας κα εισαι ο θειος μου;Του κοσμου του Αορατου
π'απέμεινε ασπρομαυρη θαμπη Φωτογραφια
και παντοτε τα μπερδευε με την Ορθογραφία;
αν εισ' ο Θειός Ισιδωρας Φαντασμα Φανερωσου
- ησουν φορεας παντοτε της Πιο κεφατης Νόσου
και τα Ποιηματακια του ηταν νε σαν Λαγουμια
που Τυμφβωρυχοι σκαβανε να φτασουνε στη Μουμια
Την Νεφερτιτη εννοώ , κεινη την Αιγυπτία
που παντοτε Κολυμπαγε σε μια θεση Υπτια
κιοταν Γυρισε Μπρουμυτα στη Θαλασσα επνιγη
Στ'αξιωμα της Φαραώ που απεδειχθη Λίγη ...

tamistas είπε...

Καταμεσής της θάλασσας, απάνω σε βραχάκια
καθόταν ένας πρόσφυγας και σκάρωνε στιχάκια:

Φτωχός εγώ δεν ήμουνα, να μείνω στη Συρία,
εις τας Ευρώπας έφτασα δίχως μεμψιμοιρία.
Τώρα θα πρέπει να επιζώ σε αλλότριες καταστάσεις
και να διανύσω απέραντες θλιμμένες αποστάσεις.

Ποιος είμαι; Εδώ πώς βρέθηκα; Τ' όνειρο θα το ζήσω;
Ή σαν τον ήλιο τον παλιό, η ώρα είναι να δύσω;
Θα 'χω νερό; Θα 'χω ψωμί; Γυναίκα και βιβλία;
Μήπως θα καταμετρηθώ για τη νεκροφιλία
των μίντια που επενδύουνε στο σπλαχνικούς πελάτες
που τους διαμορφώνουνε και τους χτυπούν τις πλάτες;

Δεν ξέρω. Τώρα ας κοιμηθώ στου βράχου την αρμύρα.
Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι του φυλάει η μοίρα.

Νοσφεράτος είπε...

ειναι φορές που η νυχτα μου , τυλιγει με σκοταδι
οτι εχει μεινει τρυφερό, κι αγαπησα πολύ
και τοφασκιωνει σα μωρό, και του προσφερει χάδι
σαν το Κλουβί , που εκλεισε της Νιοτης το Πουλί

-----
ειναι φορές που η Νυχτιά, λιγωνει σαν γυναίκα
που θελει και αναρριγά, και Ερωτα ζητά
σαν στρειδι που σ'ανοιγεται και λεει : ''Ορίστε Μπέκα ''
και συ κοιταζεις ενεός της Νύχτας τ'απαφτά

''Θε μου '' τι σκοτεινή Οπή; Πως ναμπω εκει μέσα
μονολογεις και αναζητας στη Νυχτα ενα κερί
και η Νυχτιά σαν Μαγισσα που παυει ναχει Μπέσα
Ευθυς μεταμορφώνεται σε μία Γριά Λερή ...( συνεχιζεται )

Ανώνυμος είπε...

Ταμιστα, αυτος που ανεφερες, ο προσφυγας ο Συρος,
κάθε καινούργιας εποχης ητανε παντα ο ηρως
και ειναι ηρωας τραγικος που βγαινει από τα νεφη
του κουρνιαχτου που υψωνεται και απελπισμένα γνεφει,
θυμα του Ασσουρμπανιπαλ, του Ναβουχοδονόσορα
του Κύρου , του Αλεξανδρου και κάθε αλλου ...σπονσορα
Του Σέλευκου, του Μαλικ-Σαχ, του Ιησου, του Μουχαμετη
της ιστοριας αποβλητος, του χαρτη μερεμέτι.
Τωρα που μονο η θαλασσα γλυκα τον νανουριζει
όλα επαναλαμβάνονται καθως η γη γυριζει.

Νοσφεράτος είπε...

ειμαστε εμεις οι προσφυγες στου κοσμου αυτου τη ακρη
καθε φορά: ειμαστε εμεις , ενος παιδιου το Δάκρυ
στη βαρκα που την γυρισε , ειμαστε εμεις το Κύμα
στο πτωμα που το ξέβρασε της θαλασσας ,το θυμα


εμεις ειμαστε ανεκαθεν του καθε Φονου οι θυτες
στην καθε μας την εκπνοή , που βγαινει απ'τις Μύτες
εμεις Φονιαδες , φονισσες , εμεις και σκοτωμένοι
μεσα στη θαλασσα , βαθια , εμεις και οι Πνιγμένοι

κι ετσι καθως πεθαίνουμε, στην καθε μέρας Δακρυ
εμεις ανασταινομαστε σ'αυτής της γης την ακρη
σ'ενα χαμογελο μωρου , σ'ενα παιδί που παιζει
στη μανα που στρωσε ξανά , μάντηλο στο τραπέζι


σε καθε μας Παραδεισο σε καθε Κολαση μας '
στο μεσα μας το Ονειρο και στη Μικρη ζωή μας...

Νοσφεράτος είπε...

Θα πεθάνω από νοσταλγία
Μια μέρα βροχερή του Νοεμβρίου
Οι αναμνήσεις μου θα στάζουν σε λιμνούλες
Και οι περαστικοί θα με κοιτούν κρατώντας τις ομπρέλες
Θα πεθάνω από ανήμπορη συμπόνια
Για μια ανθρωπότητα που θαλασσοπνίγεται στις άκρες του Αιγαίου
Θα πεθάνω από οργή που γίνεται κόμπος
Σένα σχοινί’ για όλους μας, να κρεμαστούμε
Σαυτη την κοινωνία - Ανοιχτή Πληγή
Αυτόν- και πάλι τον Νοέμβρη

tamistas είπε...

Το πράγμα περιπλέκεται, τα μίντια αλαλάζουν
ο κόσμος μένει σύξυλος κι οι ρήτορες κομπάζουν.
Τα ίδια Παντελάκη μου, ο τρόμος οργιάζει
κι οι σταυροφόροι ξαγρυπνούν στου Παρισιού τ' αγιάζι.
Τις μαλακίες τις γνωστές ξανάρχισαν να λένε
οι στρατηγοί κροκόδειλοι που απ΄τη χαρά τους κλαίνε.

Νοσφεράτος είπε...

ετσι που ξεκουρδιστηκαν του κοσμου τα ρολόγια
κι ακουγωνται και οιμωγές και Θρηνοι ' μοιρολογια
ετσι που καταφεραμε να γινουμε κουβαρι
ας θυμηθουμε , αδελφια μου , τ' Αβυσσαλεο Οψάρι

που χωρις ματια κολυμπα στα βαθη της Θαλάσσης
-- και πληρως αδιαφορει για των ανθρωπων δρασεις -
μονο στα βαθη Κειτεται , Ψαρι τυφλό,Μεγάλο
σαν Αλμπατρος σεναν Υγρο και αγριο Κοσμο, 'Αλλο

---------------
σαν την Παναρχαιη μεδουσσα που ψαχνει να βρει θύμα
σαν χερι ασπλαχνου φονια που γραφει ενα Ποιημα
σαν στιχος που βυθιστηκε στη Λασπη ενός Ελους
σαν την καρδια που πλήγωσε η μύτη ενος Βέλους

σαν το επιθανάτιο τον Ρόγχο ενος σκυλου
σαν του Ιούδα το Φιλί , ενος Πιστού μας Φίλου
σαν Ψαρι που'ναι ανάσκελα , ειναι ξεψυχισμένο
σαν κατι που λαμποκοπά στον ήλιο Ευτυχισμένο...

Ανώνυμος είπε...

Δεν αναρτηκαν τρια σχολια που εχω στειλει
τι διαβολο συμβαινει?

Νοσφεράτος είπε...

τωρα εχω ξαναβαλει ελεγχο ... αν θελεις δοκιμασε στελνοντας οτδηποτε

Ανώνυμος είπε...

Τι θ' απογινεις αραγε της μνημης φισσαλιδα
θα μεινεις παντοτε πιστη μεχρι να ρθει το τελος
ή μηπως θα με αμαρνηθεις, θα γινεις μοιχαλιδα
και θα βουλιαζω μοναχος στης αμνησιας το έλος?

Αν θες να γινεις μιχαλίς πανε με τον Μιχαλη
μα με τον Αϊνζεχάουερ ποτε μην με απατησεις,
ο αμνήμων συνεπάγεται τοσο μεγαλο χάλι
που να το αντεξει δεν μπορει η ευαισθητη μου φυσις.

Τι θα απογινεις αραγε της μνημης φυσσαλιδα
θα μεινεις παντοτε πιστη και θα με συντροφεύεις
ή παλι φτου κι απ΄την αρχη: "Εν οιδα ότι ουδεν οιδα"
και θα μπερδευω το μουνι της Σουλας με της Έυης?

Ανώνυμος είπε...

Διπλωσε χρονε, διπλωσε τ΄ακουραστα φτερα σου
ωρες γλυκες μην τρεχετε, που λεει κι ο Λαμαρτινος,
αχ φυσσαλιδα που'σκασες απ΄την τρελη χαρα σου
και δεν θυμαμαι τι ελεγα εγω, ουτε κι εκεινος!

Τωρα τι θ' απογινουμε χωρις τη φυσσαλιδα
αθωοι και απροστατευτοι σε μια ζωη μοντερνα
σπασμενες οι κεραιες μας, το ματι μας γαριδα,
ευαλωτοι και ολογυμνοι σαν τη γδαρμενη σμερνα.

Ανώνυμος είπε...

Τωρα τι θ' απογινουμε χωρις τη φυσσαλιδα
ολοϊδιοι με ναυαγους καποιας χαμενης ρότας
που κουβαλανε μεσα τους βαθια την καταιγιδα
κι ειναι η ψυχη τους αγρια, σαν την οργη της κοτας.

Νοσφεράτος είπε...

τωρα , με κρότο πούσκασε, της Μνημης η Φουσκάλα
-και χυθηκε το παρελθον ωσαν λάβα λυωμένη

μένει να τραγουδησουμε ξανα την Μαντουβάλα
Λικνιζεται η αγαπη μας , καρδιά Ξεγυμνωμένη

Ανώνυμος είπε...

Τωρα που η μνημη σκορπισε σαν τη λιωμενη λαβα
(εσυ εγραψες "το παρελθον ωσαν λαβα λιωμενη")
και ολλων των αναμνησεων εχυθηκε η καβα
δεν μας κραταει τιποτε, ειμαστε τελειωμενοι.

Ανώνυμος είπε...

Τωρα που εσκασε μεσα μας η εσωτερη μας φουσκα
και καταρευσαν μεσα μας ιδανικα και αξιες
ολα οσα παθη κρυβαμε μεσα σε μια μπαμπουσκα
γιναν απελευθερωθηκανε και κανουν αταξιες

Ανώνυμος είπε...

Και ητανε η φουσκα αυτη σαν τον ασκο του Αιολου
που ανοιξε και μεσα μας χυθηκαν τα τελώνια
ολα οσα η μνημη φυλαγε πηγαν κατα διαολου,
και μειναμε ξεβρακωτοι, χωρις τα παντελονια.

Κι οσοι δαιμονοι βγηκανε απο τη φουσκαλα μεσα
μας πηραν και μας σηκωσαν, λες να μας καναν μάγια
κι εκει που τραγουδουσαμε ...γιαμόλα και γιαλέσα
σπαραχτικα κραυγαζουμε "Παρτε διαολοι βάγια"!

Ανώνυμος είπε...

Δακρύβρεχτα ποιήματα, αρρένων φωνασκίες
έτσι, λεν, πως ξεκίνησαν και οι σταυροφορίες.
Ο Μποντουέν ο άπλυτος φόρεσε στην κυρά του
τη ζώνη και ξεκίνησε, ξεχνώντας τα κλειδιά του,
να πάει στην πόλη τ΄ουρανού να την ελευθερώσει,
ενώ το αδελφάκι του για να την ξεκλειδώσει,
τη ζώνη της αγνότητας λέμε την τιμημένη
και από τον ντόπιο επίσκοπο διπλά ευλογημένη,
άρπαξε αμέσως το κλειδί κι ας ήταν μεγάλο,
γιατί ήξερε πως θα βρίσκε στην πράξη του ρεγάλο,
όπως και βρήκε κι έγινε, αυτό που λένε θαύμα,
δεν ξαναγίνεται όμοιο, όποιο κι αν κάνεις τάμα,
να ναι ο Βαλδουϊνος μας σ΄άλλα βουνά και όρη
και η κυρά του να γεννά τρεις γιους και μια κόρη.
Δεν έκανε τετράδυμα, τρίδυμα ή διδύμους,
γι αυτό κι ο Βαλδουϊνος μας, αν κι ήτανε βραδύνους,
ως τα μαντάτα του ΄ρθανε, τον έπιασαν τα ζόρια
άφησε τα Ροσόλυμα κι έψαχνε για βαπόρια
Μη μειδιάτε ειρωνικά, τα χαν ανακαλύψει
κι αυτά οι σταυροφόροι μας, αλλά το είχαν κρύψει.
Φοβόνταν μη το μάθουνε οι επιχειρηματίες
και στήσουν κάστρα στα νησιά με οφ σορ εταιρίες.
Άφησε έτσι ο Μποντουέν το σχέδιο στη μέση
και νίκησαν οι Άραβες και μείνανε στη Μέση
την Ανατολή κι ας ήτανε στην άκρη,
γι αυτή τη λεπτομέρεια χύθηκε μαύρο δάκρυ.
Γιατί, λόγω ονόματος, ένιωθαν όλοι μέσα,
κι έξω θέλανε να βγουν με όλα τους τα μέσα.
Και βγήκανε πολλές φορές εν μέσω των αιώνων
και επιφέρανε δεινά ομοιάζοντες τυφώνων.
Ομοίως τώρα το δεινόν θε να μας επιδείρει
κανέναν δε θα λυπηθεί, ουδένα θα οικτίρει.


Εάν αυτό το πόνημα το φάει η λογοκρισία
θα είναι κρίμα, άδικο, αλλά και αμαρτία.









Νοσφεράτος είπε...

ετσι που παλι αρχισαμε , με τις Σταυροφοριες
θυμάμαι κατι Γκομενες : τις λεγανε Μαρίες
που καταγγελαν το Κακό και καθε αμαρτία
μα το φορουσαν το ΠΑΛΤΟ εν πληρει απαρτία

γιαυτο, πριν δειξεις το Κακό με τονα δαχτυλο σου
εξέτασε Προσεχτικά και πληρως τ'απαφτο σου
-τα αλλα τρια δαχτυλα δειχνουν παντα εσενα
ειναι και τα χρονακια μας που φευγουν ενα ενα
-ΒΑΡΕΘΗΚΑ θειουλη μου , πολέμους κι εκστρατείες
και θεωρώ πως πληρωσα ολες τις αμαρτίες
ασε με κοσμε να χαρεις με τις Σταυροφορίες
- τις Προσευχες , ΠΑΤΕΡ ηΜΩΝ και τις Αβε Μαρίες-

σ'αυτή την Γη οι Αγιοι δεν ειν' στα Φερτα Σουρτα
-πως θαθελα με Σαντιγύ μια μεγαλη Τουρτα -



και υστερα να ετρωγα και καποια ΚΑΝΤΑΙΦΙΑ
-και να το φχαριστιομουνα , μεσα , βαθια και Μυχια ...

Ανώνυμος είπε...

Ποιος είναι ο νεος ανωνυμος, μην ειναι σταυροφορος,
προσφυγας ή Τζιχαντιστης ή ανθρωπος του Σόρος?
Γιατι ο αρχικος ανωνυμος, εγω, ειμαι ο Θηταγιώτα
κι ανηκω στη λαμπρη φυλη που δωκαμε τα φωτα!

Αυτα που λες πως κανανε, νεε μου, οι σταυροφοροι
και πως αιτια ειχανε –μας λες- το μισοφορι
και η ζωνη της αγνοτητος πως ετσι ανεκαληφθη
ο Παλαμας μας ελεγε τη φτιαχνανε οι γυφθοι,
την πελεκουσε ο σιδερας στο γυφθικο καμινι
κι ετσι εξηγειται οι γυφθισες που δε φορανε μινι
μοναχα φουστες μακρυες, να κρυψουνε τη ζωνη,
εν αντιθεσει με αυτες οπου φορουν οι ευζωνοι.

Ομως ας επανελθουμε παλι στους σταυροφορους
-που τα μισα τους λαφυρα τα πληρωναν σε φορους-
οι ανθρωποι πορευονταν με το σταυρο στο χερι
(στο αλλο κρατουσαν το σπαθι) και ψαχναν για ...κασερι
κι οπου κασερι βρισκανε φτιαχνανε κι ενα καστρο
εκει που τους οδηγαγε της το Βηθλεεμ το αστρο!

Μα εμεις ποτε δεν φτιαξαμε σε ξενους τοπους καστρα
μοναχα φτιαχναμε οφ σορ για επενδυσεις φαστ-τρα(κ)
και εισαγουμε το αγιο φως για αρχηγο του κρατους
ως ενδοξοι απογονοι -που ειμαστε- του Σωκρατους.
Και τελικως ανηκουμε σε συγγενη σας φαρα
(εσεις τη Σαρα εχετε κι εχουμε εμεις τη Μάρα)!

Ο μονος λογος που δεινο τωρα μας επιδέρει
ειναι που φαγαμε κι εμεις -σαν το λαγο- τη φτερη
και οποιος ερχεται εδω θα πρεπει να το ξερει
καλυτερα να παει αλλου να ψαξει για κασερι!

Αν εισαι όμως τζιχαντιστης και αν εισαι τρομοκρατης
εδώ δεν είναι η Βηθλεεμ, ο Τιγρης και ο Εφρατης,
σε τουτα εδώ τα μαρμαρα κακια σκουρια δεν πιανει
και «άλλη καμια δεν γεννησε μονο η Μαρια το Γιαννη»!

Ανώνυμος είπε...


Τι επαθες απεθαντε κι αρχησες τη μουρμουρα
μη φταιει για εξεταση που εχεις δωσει ούρα
εβγηκε το αποτελεσμα πως φταιει ο προστατης
και στη Μαρια εσταθηκες -τη Σουμελά- μπροστα της
και ξεσπασες τα νευρα σου επανω στις Μαριες
που θεωρεις υπευθυνες και κανεις φασαριες?

Ανοιξ΄την ποτρα της σπηλιας να μπουνε οι μεταναστες
κι οσες Μαριες ερθουνε κι αυτες να μπουνε αστες!


Νοσφεράτος είπε...

ποιος εισαι συ ανωνυμε ; ο ενας η ο αλλος ;
η μήπως εισ'ο Θειος μου που ειναι ο πιο Μεγαλος
ο ποιητης , ο μεγιστος αναμεσα στους αλλους
ανωνυμους κι επωνυμους ακομα και Μεγαλους
- τους ποιηταδες εννοώ οχι τιποτε αλλο-
(μου φαγανε το ζωντανο το Κανανε στιφαδο
λογής λογής ανωνυμοι που τραγουδουσαν Φάδο
γι αυτο και πιθανολογω πως ηταν Πορτογαλλοι
το ζωντανο το πιασανε μετα απο μια Πάλη
παλευε ο κακομοιρος με δόντια και με Νυχια
ποναω οταν το σκεφτομαι βαθια μεχρι τα Μυχια)

Ποιοι ταχα να σε φαγανε Μικρε Μηρμηργκολέων;
που'σουν στην Οψη Μέρμυγκας και Πισω ησουν Λέων;

ποιοι ταχα να σε Ψησανε στον Φυρνο με πατατες
και γλυφαν και τα κοκκαλα οι σκυλοι και οι Γάτες;

Νοσφεράτος είπε...

Σιγά σιγά μαζευονται πολλα ποιηματακια
εινιη ζωή μας μια Βροχή ' ριπες απο στιχακια
ειμαστε εμεις οι ωρες μας τα χρονια και οι Μηνες
ειμαστε των δαχτυλων μας , μικρες φουσκαλες , Μνημες

ειμαστε .μες το στομα μας, το δοντι που ποναει
κι εκεινη η αρρωστη καρδια, που μεσα μας χτυπάει
ειμαστε τ'ακροδαχτυλα , σακατεμένα Νυχια
τα εσώτερα μας σωθικά , το πιο βαθια μας Μυχια
εμεις ασπραδι του ματιου , και τρυπα στο Ρουθουνι
ειμαστε τραυμα στο λαιμό που ανοιξαν οι Ουννοι
ειμαστε το μικρουλι φως, φωτια Πυγολαμπίδας
και το χρυσαφι που φτιαξε αθελητα του ο Μίδας


ο νωτιαιος μυελος σπονδυλικής μας στήλης
ειμαστε χειλη που διψουν, μιας γυναικειας Πύλης ...

και μια λέξη ανείπωτη , ακομα μια λέξη
που σαν την πεις θα γκρεμιστουν , τ' Αστερια, Πριν να Φέξει

Ανώνυμος είπε...


Τι ειμαστε, τι ειμαστε κανεις δεν θα το μαθει
και οσο το ψαχνει πιο πολυ τοσο θα κανει λαθη
κι οσα λαγουμια ανοιγουμε στο εσωτερο εγω μας
θα τα μπαζωνει η λησμονια σαν σβησιμο της γομας.


Σταματησα ν' ανησυχω ποιος ειμαι και που παω
και πλεον με απασχολει μοναχα τι θα φαω
γιατι -εστω αργα ανακαλυψα- πως "ειμαι οτι τρωγω"
και σ' ενα χεσιμο καλο της υπαρξης τον λογο.



Ανώνυμος είπε...


Ειναι η ζωη μας ζεστη κουραδα απο αγελαδα
που απο ταρατσα επεσε πολυοροφου κτηριου
κι αφου εσκασε με παταγο πολυ στο πεζοδρομιο
σκορπιστηκε ολογυρα σε μια μεγαλη ακτινα

μεχρι εδω οσα εγιναν ευκολα εξηγουνται
απ΄το νομο της βαρυτητας και την ορμη της κρουσης,
μα υπαρχει ενα ερωτημα που απαντηση γυρευει
πως διαολο εβρεθηκε η γελαδα στην ταρατσα?


tamistas είπε...

Αγαπητοί, ποκλίνομαι: θαυμάζω και γουστάρω
την ποίησή σας την τερπνή, εφήμερη κι αιώνια,
που κλεί το μάτι και γελά στον δύσμοιρο τον χάρο,
αυτόν που απελπίστηκε και τόριξε στα ψώνια.

Το σόπιν θέραπι μπορεί τον χάρο να στανιάρει;
Προσωπικώς αδυνατώ κι αυτό να το πιστέψω.
Τότες τι τρέχει επαέ; Ποιος έριξε το ζάρι
κι έφερε ντόρτια; Τι μπορώ μονάχος ν' ανατρέψω;

Τίποτα. Ανατρέπονται με τον καιρό τους όλα.
Ο χρόνος έρχεται μετά και τα κεριά του ανάβει.
Έφτασα πια πολύ μακριά, μου λιωσε η μία σόλα.
Απ' τον μη έχοντα κανείς, ποτές του δεν θα λάβει.


Νοσφεράτος είπε...

ετσι περναγαμε τα χρονια μας γραφοντας στιχοι αμεριμνοι Τζιτζικες
ωσπου ηρθε για καλά ο Χειμώνας
παραδιπα ο Μερμηγκας μαζευε σπυρι σπυρι το Βιος του και ιδρωνε ' εμεις Μωχαμπετι ,φραπεδες και ξαπλες
Υστερα ηρθαν τα CAPITAL CONTROLSκαι ο Μερμηγκας καταστραφηκε
Γαμω το Ηθικο Διδαγμα της Ιστοριας

Ανώνυμος είπε...


Καποιος τοτε πεταχτηκε μες το πολυβουο πληθος
και ειπε με το ασανσερ πως ειδε ν΄ανεβαζουν
-καποιοι με ρουχα πλουμιστα και γενεια- την κουραδα
μα γυρω οσο και αν κοιταζε γελαδα δεν υπηρχε!
Ολοι οσοι τον ακουσανε να λεει αυτα τα λογια
συγχιστηκαν και ρωταγαν ποιος ειναι αυτος ο ξενος
που ετσι πολυ παραξενα κι αδιαντροπα μιλαει
ως που κινήσαν κι έφυγαν και τον αφησαν μονο.
Και μοναχα ενας ζητουλας δεν εφυγε μαζι τους
και του 'πε "Θα 'σαι, σιγουρα, ο Ευρυμάνθιος Καφρος"!


(Επι τελους τελος, επανασταση στην ποιηση!!!)

Ανώνυμος είπε...

Ο ΕΥΡΥΜΑΝΘΕΙΟΣ ΚΑΦΡΟΣ
(Σε 2η, πιο ολοκληρωμενη εκδοση)

Ειναι η ζωη μας μια ζεστη γελαδινη κουραδα
που απο ταρατσα επεσε πολυοροφου κτηριου
κι αφου εσκασε με παταγο πολυ στο πεζοδρομιο
σκορπιστηκε ολογυρα σε μια μεγαλη ακτινα.

Όλα οσα γίναν μεχρι εδώ ευκολα εξηγουνται
-ο νομος της βαρυτητας, και η ορμη της κρουσης-
μα υπαρχει ενα ερωτημα που απαντηση γυρευει,
πως διαολο ανεβηκε η γελαδα στην ταρατσα?

Καποιος τοτε πεταχτηκε μες το πολυβουο πληθος
και ειπε με το ασανσερ πως ειδε ν΄ανεβαζουν
-καποιοι με ρουχα πλουμιστα και γενεια- την κουραδα
μα γυρω οσο και αν κοιταξε γελαδα δεν υπηρχε!

Ολοι οσοι τον ακουσανε να λεει αυτα τα λογια
συγχιστηκαν και ρωταγαν ποιος ειναι αυτος ο ξενος
που ετσι πολυ παραξενα κι αδιαντροπα μιλαει
ως που κινήσαν κι έφυγαν και τον αφησαν μονο.

Μοναχα ενας ζητουλας δεν εφυγε μαζι τους
αλλα εμεινε αταραχος εκει να τον κοιταζει
λεγοντας "Θα 'σαι, σιγουρα, ο Ευρυμάνθιος Καφρος"
θαυμαζοντας από κοντα την ευρυμανθεια του!

Νοσφεράτος είπε...

Φωνη Βοωντος εν τη ερημω
να που μας ηρθαν ποιηματα που λένε για Γελάδια
και αλλα Κτηνοτροφικά , μπριζολες και Γλυκάδια
ταυρους, Βουβαλες σιτευτες και Μοσχους και κατσικες
δεν ξευρω τι να κανω πια σε τουτες τις συνθηκες
Βουκολοι μας προκυψανε , Βοσκοι και Γκριζοι λυκοι
Κυμβαλα αλλαζαζοντα , Φωναζουν ολοι : ''Νικη'' !!

Ανώνυμος είπε...

To εκατοστο το σχολιο πρεπει να γραψω τωρα
(ποτε τα κατοστησαμε δεν εχω καταλαβει)
δεν ξερω ομως τι να πω και ηδη εχει ερθει η ωρα
για του Μορφεα την αγκαλια που λυνουνε οι καβοι

και ισως αυριο το πρωι με καθαρο κεφαλι
με κατι πιο σημαντικο μπορει να ασχοληθουμε
μα τωρα σας καληνυχτω και θα επανελθω παλι
οταν αργα ξυπνησουμε για να τα ξαναπουμε.


Ανώνυμος είπε...

Είναι η ευρυμάνθεια χάρη από τις λίγες
που οι ευρύμανθοι κατέχουνε και την απολαμβάνουν
γι αυτή σκληρά δουλέψανε οι μισοί κι οι άλλοι τόσοι
την έχουνε εκ γενετής και ουδέποτε τη χάνουν.
Έχουν στον υποθάλαμο αυτοί οι τελευταίοι
ένα δωμάτιο χωριστό για να φιλοξενούνε
τις μνήμες των προγόνων τους σα ναν δικές τους γνώσεις
κι εύκολα, όποτε θέλουνε, να τις ανακαλούνε.
Αυτά που λέω, σοβαρά τα λέω κι επιμένω
Τα βρήκαν σε πειράματα πάνω στο ντι εν νέι
μα δεν το ανακοινώνουνε μήπως και βαρεθούνε
κι αφήσουνε το διάβασμα της γης οι νεολαίοι.
Είναι επιπρόσθετα γνωστόν σ΄ όλη την επιστήμη
πως ντι εν νέι βρίσκουμε πυκνό μες στις κουράδες
Θαρρώ λοιπόν πως πείραμα έχουμε εν εξελίξει
και πως σ αυτό μετέχουνε και κάφροι και αγελάδες.


Και αν είναι ηπαρξυστικό το ζήτημα εν τέλει
κι αν θα το λύσει η έλευση του ευρυμάνθειου κάφρου
ο ανώνυμος θα μας το πει αν τύχει και το θέλει
και αναμένων θα τηρώ σιγή ωσάν του τάφου.


Μα στον ταμίστα θα θελα να πω για λίγο κάτι.
Η μισή σόλα σκέψου το μήπως μπορεί να γίνει
Εισαγωγή, ρεφραίν, κουπλέ από ένα τραγουδάκι
κι από το παλιοπάπουτσο κάτι σπουδαίο να μείνει.

Ανώνυμος είπε...

Nατος και παλι ο ανωνυμος που ηρθε απ’ τους Αγιους τοπους
κι εχει τις σκεψεις τις βαριες και τους καλους τους τροπους
Όλα αυτά που ανεφερε και ιδιως το ντι εν νέι
με πηγαν πισω στα παλια, που ημασταν τοτε νεοι
και αυτό με το δωματιο που σ΄ένα στιχο γραφει
μου θυμισε ο στιχος του τον ποιητη Καβαφη
οσο για το ηπαρξυστικο, πιο κατω που αναφερει,
μου θυμισε ο στιχος του τον ποιητη Σεφερη

Όμως ότι ειναι ηπαρξυστης το ηπαρ του οποιος ξυνει
αυτό το μεγα μυστικο το ηξεραν μονο εκεινοι
που ηπάρξει ΙΘΙσται και θητευσαν στον ΚΗΠΟ
και χασαμε κάθε επαφη τοσο καιρο που λειπω

Αν ειναι καποιος ΙΘΙστης που εγινε σταυροφορος
(γιαυτο και του υπαρξισμου ερημωσε ο χωρος)
και καποτε πολεμησε πανω στο Μαλι Μαδι,
ας γραψει καποιο μυνημα να δωσει ένα σημαδι.

Νοσφεράτος είπε...

σε λιγο θα Μπλοκαρουμε ετσι ταχεια που παμε
τηνν Χελιδωνα την παλια , φαινεται θα την φαμε
και γραφονται, Ποιοτητας πολλά ποιηματακια

που χυνονται στον Ποταμο, μικρα μικρα ρυακια
Ομως πριν να Μπλοκαρουμε λύση πρεπει να βρουμε
και Φυσσαλιδα δευτερη για να ξαναβρεθουμε

Ανώνυμος είπε...

Η φυσσαλιδα μια χαρα αντεχει να σηκωσει
πολλα κανταρια ποιηση (τουλαχιστο άλλη τοση)
μα εκεινο που είναι πρόβλημα είναι το μοντερεσιον
και ετσι αν συνεχισουμε το μελλον δεν θα'ναι αισιον
γιατι πολύ στο ανελυσα ότι ο χρονοδιακόπτης
αντιστοιχει σε αθρωπο που είναι υπερόπτης
και υπταται ανω της οπης που όλα τα ρουφαει
ρουφαει και την ποιηση που χανεται και παει ...
και τοτε αρχιζουν οι ποιητες το ρουφα-φυσα τονε
ως που στο τελος γινονται ρεζιλι των σκυλιώνε
Αν θες λοιπον ετσι κι εμεις να γινουμε ρεζιλι
και να ρουφηξει η μαυρη οπη την ποιητικη μας υλη
συνεχισε να υπτασαι πανω απ΄τη μαυρη τρυπα
αλλα μετα, ότι συμβει, μην πεις πως δεν στο ειπα.

Νοσφεράτος είπε...

εχω μεγαλο διλημμα δεν ξερω τι να καμνω
αλιμονο - Θειουλη μου..Κοντευω να αποκαμω
διοτι οταν εβγαλα τον χρονοδιακοφτη
μου εκανες παραπονα πως επεσες σε Κοφτη
σουφαγε τρια σχολια , πολυτιμα στιχακια
κι 'αλι !! ΔΕΝ ΞΑΝΑΒΡΕΘΗΚΑΝ στου Μπλογκ τα συρταρακια
Γι αυτο λοιπόν ξαναβαλα , Θειε ,την Μοντερίτσα
μη μου χαθουν Ποιηματα που γραφουν για την Λιτσα
( την Λιτσα Μονα εννοώ , την - ξερεις πια - εικονα
τρεμουνε τα στιχακια μου ειναι φτωχα και Μόνα ....)

Ανώνυμος είπε...


Για οσα χαθήκαν σχολια καταλαβα, for ever,
pvw εφταιγε μι;a ερωτηση που μου 'κανε ο σερβερ
για να περασω ένα τεστ ότι ρομποτ δεν είμαι
αν θελω θελω στη συνεχεια για να ποσταρω ριμαι
κι επειδή δεν το προσεξα συνεχισα τη γιουργια
γιαυτο και στης αποριψης καθομουνα τ' αγγουρια

Άλλο όμως είναι τουτο δω κι άλλο ο χρονοδιακόπτης
που είναι της ποιησεως ο πιο μεγαλο διωκτης,
γιατι όπως εγραψα παλια πανω σε αυτό το θεμα
πρεπει να τρεχει η ποιηση σαν το νερο στο ρεμα
κι όχι να στέκεται πολύ γιατι θα γινει ελος
και τοιουτοτρόπως ερχεται της ποιησης το τελος,
ο στιχος δεν ευδοκιμεί σε λουμπες και λακουβες
κι αν πεσουν μεσα οι ποιητες πηγαίνουνε για βρουβες

Και για του λογου το αληθες διαβασε τι ειχα γραψει
για καποιον αλλον που ηθελε να κοψει και να ραψει
τους στιχους κάθε ποιητη και αφου έγκρινε πρωτα
τοτε τους δημοσιευε, αλλιως τρώγανε πορτα:

"Με αυτο το μοδερεσιον που εισαι (του λεω) ζωσμενος
φαινεσαι σαν σε σκαφανδρο μεσα να’σαι χεσμενος.

Για αναρτησεις και λοιπες παρομοιες υποθεσεις
καλυτερα στα’ρχιδια σου ενα σκοινι να δεσεις
και οποιος θελει ποιημα εδω να αναρτησει
θα σου τραβαει το σκοινι για να σε ειδοποιησει
και οταν θα εχει εμπνευση το καθε ποιητονι
να σου τραβαει το σκοινι και να στονε σηκωνει!

Και ως προς αυτο ολα καλως, ομως κατα τα αλλα
στην ποιηση θελει γρηγορη κυκλοφορια η μπαλα,
θελει την καθετη μπαλιά, την γρηγορη την πασα
αλλιώτικα η ποιηση θα σκουζει σαν γκρανκάσα.

Γιαυτο πολυ μας τα’πριξες μ’αυτο το μοδερέσιον
και οπως πας μου φαινεται τελος δεν θα’χουμε αισιον,
φεης κοντρολ οι ποιητες αν να περασουν πρεπει
στιχους σε ημερολογια θα γραφουν και οχι έπη.

Κι επειδή κλαιγότανε ότι πολύ τον χεζω
του απαντησα, αμα θίγεται, να παει στο Λυκουρέζο

"Αν δεν σε ψεξω εσενανε και αν δεν σε ψεκασω
-οπως εκανε του Νταλή και ο Παμπλος ο Πικάσο
οταν τη σμίλη δουλευε αντι για το πινελο
ενω εξυνε τα’ρχιδια του πιο κει ο Πιραντελο-
ποιονε να χεσω δηλαδη, να του γαμω τα θεια
για την παλιοκατασταση και τη γραφειοκρατεια
που σε πολυ δυσαρεστη θεση με εχει φερει
να περιμενω στην ουρα με τα χαρτια στο χερι;

Ποιος ποιητης θα δεχοταν να περιμενει ωρες
(αντι εις της ποιησεως να παιζει τις αιωρες)
να εγκριθει το ποιημα του απ΄τη λογοκρισια
χωρις ομως του στιχου του να κανει οπλοχρησια;"






Νοσφεράτος είπε...

ετσι που μου ξηγηθηκες βγαζω τον διακόφτη
αν ομως ποιημα σου χαθει απο τον Νυχοκοφτη
- που ψαχνει να βρει τα Ρομποτ δεν θελω σουπα μουπες
εδω ειν' η Μαυρη μου Σπηλια, δω ναι Ασος Κουπες

Ανώνυμος είπε...

Μες στη σπηλιά δεν χώνομαι
εγώ θα μείνω απόξω
μήπως περάσει η εν πνευση
για να τηνε τσακώσω
μα αν δεν φανεί
αν άσπλαχνα φερθεί
και με αφήσει
φοβάμαι του ηπαρξυσμού
μην πάθω καμιά κρίση.

Ανώνυμος είπε...

Νομιζω εγινες σαφης με ολα οσα ειπες
τωρα αρχιζουνε οι χαρες, τελειωσανε οι λυπες:
ασσοι, βαλεδες, μπαλαντερ, ρηγαδες και εννιαρια
θα μπουνε ολα στη σειρα να τραγουδανε άρια.

Μα αν κανα ποιημα πιαστει στη ποντικοπαγιδα
αμεσως στου silver alert θα μπαινει την αιγιδα
και θα εμπλακει και ο ΟΗΕ, η Ουνεσκο και το ΝΑΤΟ
να'ρθουν να βομβαρδησουνε εδω, το Νοσφερατο.

Ανώνυμος είπε...

Καλως τον τον ανωνυμο των δυο μηδεν επτα (2.07)
που ηρθες και ποσταρισες τα ωραια σου γραπτα
Για διαλεξε ενα ονομα, πως θελεις να σε λενε,
και πες μας πως ηρθες εδω, φτωχε διαβατη, ξενε?
ποθεν κραταει η σκουφια σου κι εν γενει ποθεν εσχες
κι αν εισαι μελος πουθενα, σε τιποτ' αλλες λεσχες,
μη σε τεκτονικη στοα, στων Μπιλντερμπεργκ τη λεσχη
που οργανωνουν οργια και διαφορα αλλα αισχη?

Πες μου για του ηπαρξισμού που εμαθες το μυστηριο
και για να γινεις πιστευτος δωσε κι ενα πειστηριο
γιατι -οπως γραψανε τα μπλογκς- του ηπαρξυσμου οι μυστες
απ΄το πολυ το ξυσιμο εσβησανε τις λιστες
και τοτε -οπως εγραψε κι ενα μεγαλος μπλοκερ-
αφήσαν θειο και ξυστο και πιασανε το τζοκερ!

Και ενω ημαστε παλια απ΄ολους πιο ορεοι
προσφατως του υπαρξισμου το ρευμα καταρρεει
μα μολις εμφανιστηκες επαρατηρησα οτι
εσυ με τεχνη περισση το ξυνεις το σικωτι!


Ανώνυμος είπε...

Τι θ' απογινεις αραγε της μνημης φυσσαλιδα
θα 'σαι μια λεξη τραγικη καποια σελιδας μαυρης
ή μηπως Ηφιγενεια θα γινεις στην Αυλιδα
κι οχι σε ρολους δυστυχεις οπως αυτον εν Ταυροις

που σε αναγκαζει η Αρτεμις να σφαξεις τον Ορεστη
γιατι ετσι οριζει ο βασιλιας και τα ιερα ειωθοτα
και να ξεμεινεις μοναχη, πενταρφανη και ρεστη,
αναδελφη και απτερη, σαν μαδημενη κοτα?

Ανώνυμος είπε...


Αν τελικα αποφασισες να πας για την Αυλιδα
προσεξε μην ο ανεμος σε παρει φυσσαλιδα
αν τραγουδα ο Σαββοπουλος "μπορει μια νυχτα κρυα"
και "Να μας παρεις μακρυά αγερι, φυσα αγερι",
ολος ο στολος ξαφνικα να φυγει για την Τροια
μα να μπαταρει ο καιρος και να βρεθεις στο Αλγέρι.






Ανώνυμος είπε...

Ωραία (ορέα) τα λες, μα ο ηπαρξυσμός
ευδοκιμεί μόνο στα μέρη εκείνα,
που αφήνουνε την όρνιθα και κυνηγάν τη χήνα
είτε τη θέλουν για τα αβγά είτε για το συκώτι
μόν τρώγοντας και πίνοντας αναλύουν το διότι.
Κατάλαβέ το πρόεδρε, πάλαι ποτέ, του ΙΘΙ
οι σοπωρθνάδες θέλουνε κάποιον να ηγηθεί
νέου λαμπρού κινήματος αναταξιακού
του καταπτοημένου τους ανήθικου ηθικού.
Αν είναι να αρπάζουμε την κάθε φυσαλίδα
είτε τραβά προς το βοριά είτε προς την Αυλίδα
τη μνήμη ν αναλώνουμε μ άπραγες νοσταλγίες
και να καταχωνόμαστε σ άγριες μελαγχολίες,
θα πάρω τα χαπάκια μου κι άλλη σπηλιά θα ψάξω
και το πεσμένο μου ηθικό μονάχος θ ανατάξω.
Είναι οι καιροί μας δύσκολοι, μα πιο πολύ θαρρώ
μας νοιάζει που δεν είδαμε το μέλλον στα ταρώ.
Καθώς παλιμπαιδίζοντες και σε ηλικία μεγάλη
ουδέν τι εοράκαμεν από το μαύρο χάλι
στο οποίο καταλήξαμε, ωστόσο ενθυμούμαι
πως γέλιο και χαρά πολλή μπορέσαμε να δούμε.
Ας μείνουμε λοιπόν εδώ μα με θεματική,
που αν και θυμίζει επίκουρο και κήπο και ΙΘΙ
δεν θα ναι γιατί πνίγεται μέσα στη φυσαλίδα,
μα γιατί μπαίνει στη σπηλιά μια λαμπρή αχτίδα
φτιαγμένη από πνεύματα που έρχονται απ τον ήλιο
κι αφήνουν τα παπούτσια τους έξω στο περιστύλιο.
Σιγά και με επιμονή, χωρίς παρεκτροπές
νέους ποιητές θα φτιάξουμε και υψιπετείς ωδές.
Και του χρόνου.



Νοσφεράτος είπε...

σαν την ανεμη που γυρνά Ουρανιο Υφάντρα
σαν την Χιονατη ,ματαια ,που ψαχνει να βρει Αντρα
σαν Μυτη του Πινοκιο που αεναα μακραινει
σαν και την Πενταγιωτισσα με ανθη που μας ραινει

σαν και την Υπηρετρια που τον καφε μας ψηνει
σαν Μαγος που με μαγικά , παλια μας μαγια Λύνει
λυωνει ο Κοσμος σαν κερι, εκεινο του ΚΑΒΑΦΗ
και μοιαζουν και οι στιχοι μας, του ποιητη ΤΑΒΑΦΕΙ

ετΘι λοιπόν που φουθκωθε τηθ μνημηθ μπουρμποληρθα
ειναι να κανουμε βουτια μεσα σε δαχτυληρθα
ελα να κολυμπησουμε μεσ ' του νερου μια στάλα
και να χορεψουμε ταγκο σε μια ουρανια σάλα ..

Νοσφεράτος είπε...

ΜΕΡΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

τον κοσμο δημιουργησε ενας Μεγάλος Σκύλος
που πρωτα εκανε Γαβ γαβ και υστερα εγινε Μυλος
κι αφου με τις Μυλοπετρες αλεσε το σιταρι
μικρα ψωμακια εφτιαξε : τα ειδε με καμαρι
'' ειναι Καλό'' ο Σκυλος μας αμεσως απεφανθη
και με γαβ γαβ ξεχυθηκε στου Μεγα Αγρου τα ανθη

κι αφου τα τσαλαπατησε μας ηρθε ολο λασπη
-λεγεται πως διεσχισε τον Ποταμό Υδασπη-
και με την Λασπη επλασε το κοσμου τα ζωακια
'' ειναι Καλόν '' μας γαβγισε και εστειλε Φιλακια
και μέ τη Λάσπη πουμεινε επλασε ανθρωπάκια
και δεν του εμεινε για ουρά , γιαυτο και μεινα Κολοβά
βα βα βα

Ανώνυμος είπε...

Μερες να γραψω προσπαθω μα είναι η εμπνευσις μου απουσα
για να μου κατσει εγυρευε κοσμήματα και λουσα,
εμετρως στον ανωνυμο επρεπε ν' απαντησω
γιαυτο την παρακαλεσα να επιστρεψει πισω
μα επαιζε με τα νευρα μου και την υπομομη μου
και οσο και να την εψεγα μου'λεγε "στο μουνι μου"
και οσο εμενα μ' εδερνε της ποιησης η γκινια
το εκμεταλευοτανε κι εζηταε μπικικινια,
μα όπως λεει κι ο ποιητης και η λαϊκη η ρηση:
"το παρακαλεστο μουνι είναι ξυνο γαμησι"
γιαυτο και την παρατησα στο διαολο να παει
γυναικα δεν γεννηθηκε που να μου τα 'χει φαει!

Ότι ασκει λειτούργημα δεν το 'χει καταλαβει
ως και οι μουσες γινανε αρπαχτικα και γυπες
γιαυτο λενε για το μουνι πως σερνει και καραβι
αλλα θαρθει γονατιστη και θα μου παιρνει πιπες

Και τοτε στης ποιησεως τριγυρω το τραπεζι
θα μαζευτουμε ολοι μαζι οι ποιητες και παλι
αυτη θα μου τονε ρουφα και θα μου τονε παιζει
κι εγω τα χερια θ' ακουμπω στο ωραιο της κεφαλι!

Θητα Ιώτας

Νοσφεράτος είπε...

ετσι λοιπόν που πεφτουμε αναμεσα στα αστρα
ποτιζουμε Βαζιλικους στου Συμπαντος τη Γλαστρα
αυτη που εχει ο Θεός εξω , στο παραθυρι
την τριγυριζουν μελισσες που ψαχνουνε για Γυρι


παγιδευμενοι , εμεις , μικροι με'σε ιστους αραχνης
σε ομιχλης κοσμους παλευκους της αχνης και της παχνης

μεσα στους ηχους των Χορδων , το Συμπαν που δονουνται
με τ'αστρα που πεθαινουνε και τ'αλλα που Γεννιουνται


Νομιζα ηταν Γιγαντας , μα ηταν ασπρος Νάνος
και Να !! Μογγολος εφτασε , ο ΤΑΜΕΡΛΑΝΟΣ χΑΝΟς
( ουφ)

Ανώνυμος είπε...

Ζηλευω αυτή τη σχεση σου που εχεις με τη μουσα
σα να 'σαι αρχιεπισκοπος και να 'ναι αυτή θεουσα,
μια σχεση ανιδιοτελη, πλατωνικη, και ορεα
σα να 'σαστε δυο ραδια με μια κοινη κεραια
που στα βραχεα ή στα Εφ-Εμ πιανεται το ιδιο σημα
και αναμεσα σας δεν χωρά το κριμα και το χρημα,
μονο μιλατε για ερωτα, το συμπαν και τ΄αστερια,
μια σχεση αγνη, ρομαντικη, υπεροχη και στέρια!

Αντίθετα θα ελεγα για τη δικη μου σχεση
oτι σε παραπτώματα και οι δυο εχουμε πεσει,
ετσι καθως φλεγομαστε απ΄την πολλη την καβλα
καβλα που για την κολαση αποτελει τα ναυλα
και συνεχως βουλιαζουμε μεσα στην αμαρτια
(αν θελεις ναρθετε κι εσεις να εχουμε απαρτια).

Μιλαω παντα φυσικα για εμενα και τη μουσα
που όταν στιχους εγραφα παντοτε τη γαμουσα.


Τη σχεση με τη μουσα σου γιαυτο λοιπον θαυμαζω
κι αλλημονο σ΄ εμενανε που εμπλεξα με το μπαζο
κι ετσι αντι να υπηρετω ιδανικα και αξιες
στις πιπες το γυριζαμε και στις αιδοιλειξιες.

Ανώνυμος είπε...

Τωρα που καπως τσουλησε της ποιησης η ροδα
καθως μοιαζει να ξεκολλά το καρο απο τον βάλτο
κι οι στιχοι πλεον τρεχουνε σαν γαλα απο τη ρωγα
θα πρεπει να ετοιμαζομαστε για το μεγαλο σαλτο

σαν το γατονι που ψηλα πετιεται, ως τ' αστερια,
αστρο κι εκεινο γινεται για λιγο και, κατοπι
πεφτει ξανα, στα νυχια του κρατωντας περιστερια
ή, σαν τον Μύρτσο που πηδά μπλοκάροντας το τοπι!

Τωρα ευκαιρια ητανε μια απαντηση να δωσω
εμετρη, τον ανωνυμο που τοσο περιμενει,
ομως κλεινουν τα ματια μου και πρεπει να ξαπλωσω
με τη Μορφέα που γυμνη ειναι και καυλωμένη

Μα αύριο με το καλό όταν γλυκοχαραξει
και ιδιως προς το ηλιογερμα, οταν κουρνιαζει η κοτα,
θα ρθω να σας διηγηθω πως εγινε η πραξη
και οσα τη νυχτα ελαβαν χωρα συμβεβηκότα!

Και θα σας πω λεπτομερως καθε σκηνη και ακομα
τι εγινε και κερδισα την τρομερη αμαχη
κι εκει που αυτή ηταν πανω μου και η πλατη μου στο στρωμα
πως ξεφυγα και τελικα της ριχτηκα απ΄την ραχη

Ελπιζω βεβαια η τρελη, αυτη η κολασμενη
η μουσα των ονειρων μου η αμαρτωλη Μορφεα,
να διαβασε οσα εγραψα και να 'ναι ετοιμασμενη
οταν μπροστα της θα σταθω με όρθια τη ρομφαία!

Κι οταν στους παλευκους ρομφούς γλυκα θα την ρομφίζω
κι εκεινη στους ρομφίους μου τη γλωσσα της θα βαζει
για να το απολαυσετε σας συνιστω -κι ελπιζω-
να βαζει Γαμα οπου ειναι Ρο οποιος θα το διαβαζει!

Νοσφεράτος είπε...

ετσι που αναδυεται το φαντασμα της Σαρκας
και νιωθουμε σαν Ναυαγοι στο Κοιλωμα μιας Βάρκας,
-μπαζει νερα απο παντου και παει να βουλιαξει
κι εχω και την αγαπη μου μη βρεξει και μη σταξει-
την ταισα την ποτισα με του Πουλιου το ΓΑΛΑ
Καναμε σχεδια μαζί και ονειρα Μεγάλα
Μα τωρα που ευδοκιμησαν, καπως ,τα σχέδια μας

τρυπησε η βαρκα πουχαμε , η αυτο σχεδια μας
μπηκε στη βαρκα μας Νερο, μπηκε και μια Τιγρούλα

και να τσριζει αρχισε η γκομενα μου η Λούλα

γιατι , απο ανεκαθεν, φαντασματα της σαρκας

δυσκολα γινονται ανεκτα , στο μεσον μίας βαρκας

Η βαρκα θελει κουραση , αγχος κουπί και ζόρι
για να χωρεσει ο ερωτας, θελει ναχεις Βαπόρι
...........................................

Ανώνυμος είπε...

Νοσφυ, θα πρεπει να στο πω, εισαι μεγαλη μαρκα
που μπορεσες και χωρισες το πνευμα από τη σαρκα
γιατι η σαρκα αποτελει του ερωτος το γευμα
και ουτε για ορεκικο δεν επαρκει το πνευμα
το πνευμα εκεινο που συχνα εγω καταναλωνω
της τσικουδιας και του κρασιου το πνευμα ειναι μονο!

Εν αντιθεσει το τσιτσί, τα μπούτια και το στηθος,
της λίμπιντο και της ζωης είναι η Λυδία λιθος






tamistas είπε...

Στίχοι του έρωτα, του γαμησιού κοινώς,
υγραίνουν της σπηλιάς τις φυσαλίδες.
Θαρρείς ο έρωτας, σαν νάταν αχινός,
τις σπα. Και χύνουνε Γαλλίδες κι Αραβίδες.

Στίχοι φαλλοί που οι φυσαλίδες τις ποθούν
και τα αιδοία τους ρουφούν και δεν χορταίνουν,
στίχοι ασυγκράτητοι που αδιάκοπα ωθούν
ώσπου, στο τέλος, μισοπεθαμένοι βγαίνουν.

Στίχοι ξεσκούφωτοι, αμείλικτοι γαμιάδες
που μαρτυρούνε την αλήθεια την πικρή:
όταν τους βγάζουνε στη μόστρα οι ποιητάδες,
άλλοι γαμούνε κι ας την έχουν και μικρή.

Νοσφεράτος είπε...

βαβαι βαβαι κι αλιμονο Μεγαλε μου Ταμιστα
εσυ που εισαι ο πιο παλιος σσε τουτη δω την ΠΊΣΤΑ
ειναι αληθεια που γραψες πως οσοι ποιηταδες
την βγαζουν με στιχουργικ΄μαλλον δεν ειναι ' γαμιαδες
ειναι πολύ μυστηριο- το καλος των γραμματων
ειναι ακριβως αντιστροφο των αλλων - των γαματων
σαν προχωρει η Ποιησις φευγουνε τα αιδοια
εν τελει καταληγουμε σε μια Αηδια ..
Δυστιχισμένοι Ποιηται που γραφουνε στιχακια
ενω θα προτιμουσανε να πανε με μ@@@κια (αχ αυτος ο πουριτανισμος μου αχ!

Ανώνυμος είπε...

Προχθες, που αισχρα την εβρυσα η μουσα μου απεκριθη,
ισως γιατι ενεδωσα στα εκλυτα της ηθη,
μα οσες φορες που με το «Σεις» και με το «Σας» την παω
είναι απολυτως βεβαιο την πορτα θα την φαω

Νομιζω πως αντιληπτο γινεται στον καθενα
οτι κανενας ποιητης δεν χαιρεται να βρυζει
είναι όμως μια εσωτερη της ποιησης παθογενεια
που σαν την γρυπη παντοτε θα τονε τριγυριζει:

Μικροι όταν ζεστη εκανε και ηταν καλοκαιρακι
και ανταλλασαμε βρυσιες, νερα και πλάτσα –πλούτσα
κολλησαμε και, αν γραφουμε ερωτικο στιχακι,
λεμε συχνα: «ελα κλασε μου αγαπη μου τη μπουτσα»

Αυτο το σφαλμα καποτε πρεπει να σταματησει
όταν αναφερομαστε σε καποια δεσποσυνη
μα ας οψεται η ισοτητα που θελει να ΄μαστε ισοι
και την πληρωνει η ποιηση χωρις να φταιει εκεινη,

αυτό το ισον (=) δηλαδη που μπηκε μεταξυ μας
οι δυο που μας ενωνουνε παραλληλες γραμμουλες
είναι λοιπον υπευθυνες για την καταληξη μας
που πλεον δεν ξεχωριζουμε οι μούλοι οι απο τις μούλες

Ανώνυμος είπε...

Διορθωσις:
που πλεον δεν ξεχωρίζουμε οι μούλοι από τις μούλες.

Ανώνυμος είπε...

Νεος ποιητικος κυκλος

"Η ΠΟΙΗΣΙΣ ΜΕΤΑ"



Ισοτης
(χαμος στο ισομα)

Ετσι που εγκατασταθηκε το ισον (=) μεταξυ μας
-εμεις του επιτρεψαμε να εμφυλοχωρησει-
θρηνουμε και οδυρομαστε για την εξελιξη μας
που μας εξισωσε σκληρα και καταντησαμε ισοι.

Ενθεν κακειθεν του ίσονος (=) εχοντας λαβει θεση
σαν μελη μιας εξισωσης που εχει δυο ισα σκελη,
ως Ηρακλείς του στεμματος με το ισον (=) μες τη μεση
προσμενουμε το δημιο επανω στη θυμέλη

Μ' εκεινονε τον κοκορα που εχει δυο ισα ποδια
-και ιδιως το αριστερο- των ισων μοιαζει η σχεση!
Μικρες παραλληλες γραμμες που αποτελουν εμποδια
-και μπλεκονται στα ποδια του πανω τους οποιος πεσει-
το ισον, που ολα τα αψηφα κι ολα τα εξισωνει
κι ολους τους "φερνει περασιά", τους κατω και τους πανω,
αρκει ο κοντος να στεκει ορθός πανω σ΄ενα κασονι
ενω ο ψηλος να καθεται και να του παιζει πιανο!


Θήτας Ιώτας

tamistas είπε...

Το ίσον αυθαιρέτως εξισώνει
μετρώντας ή ζυγίζοντας και μόνο.
Στο τέλος θα βρεθούμε σε κασόνι.
Την κάθε μέραυτή τη μέρα τη σιμώνω.

Ίσως το ίσον, ίσως, είναι μία λύσις,
έτσι που η σκέψη μας οικονομεί τα πάντα.
Μα δεν ενδείκνυνται στους εγκεφάλους πλύσεις
καθώς ευθύγραμμα κινούνται στον ιμάντα.

Ανώνυμος είπε...



Ταμίστα, το ανεφερα πριν αρκετα ποιματα:
οι νεοι μας δεν δεχονται του εγκεφαλου πλυση
και αδικως ισχυρίζεσαι πως εχουν πεσει θυματα
και η πλυσις οτι ευθυνεται που γιναμε ολοι ισοι

Ο λογος που η αριστερα ηρθε στην εξουσια
και ξαναζουμε εποχες ΕΑΜ, ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ
και κυβερνανε τα φρικιά, φταιει η απλυσία,
τα δε τζακια του μελλοντος θα'ναι οι φτωχομπινεδες!

Διαβασε τι απαντησα λοιπον στο Νοσφερατο,
οταν των νεων το'παιζε ο Νοσφυ δικηγορος
τους στιχους που ανταλλαξαμε συναπτω παρακατω
κι επισης τους κοινοποιω ταυτοχρονα στον Σόρος


Ο "Θητα Ιώτας ειπε:

...............................
ετσι λοιπον εγιναμε
κι εμεις οι δυο ξεφτυλες
αλλα εμεις τουλάχιστον
φτιαξαμε δυο βιλες

ενώ οι νεοι σημερα
προοπτικη καμια

συνεχαει...




16 Οκτωβρίου 2015 - 4:32 π.μ.

Ο/Η Νοσφεράτος είπε...
...ενω οι νεοι σημερα
δεν εχουν πλεον βίλες
και ολημερίς υφιστανται
και τραυματα και Νίλες....


17 Οκτωβρίου 2015 - 10:45 μ.μ.
Ο/Η Θητα Ιώτας είπε...


Εάν οι νεοι σημερα
δεν εχουν πλεον βιλες
φταιει που γυριζαν στα μπαρ
και πινανε τεκιλες

εφτασαν να μην εχουνε
που την κεφαλη πλύναι
γιαυτο λεροί και απλυτοι
και αλουστοι παντα είναι

Και γαβ γαβ γαβ και κο κο κο
νιαου νιαου και τσιου τσιου
εβρεθηκε ο πετεινος
εκτος του κοτετσίου"






Εαν, προς τα κατω, γιναμε ολοι μας πλεον ισοι
φταιει του εγκεφαλου η απλυσιά, Ταμιστα, και οχι η πλυση!

Ανώνυμος είπε...

Αφου λοιπον δεν εχουμε που την κεφαλη πλυναι
καθως απ’ τις πολλες βρυσιες εστερεψε η βρυση
η μονη που απεμεινε παρηγορια μας ειναι
καποιος που θα μας εκανε του εγκεφαλου πλυση

Ταμίστα, η λιγδα του μαλιου περναει μες το κεφαλι
Πιζει στη μπιχλα το μυαλο, οι σκεψεις του βρωμιζουν
και εχουνε οι ιδεες του το μαυρο τους το χάλι
οτι και να συλογιστουν και ότι και αν νομιζουν.

Αυτό που οι Αγγλοσαξονες το λενε mind derty
εμεις το ανακαλυψαμε από πολύ παλια,
παραδειγμα: Πινέλο-οπή στη χωρα του Λαέρτη
πειραχτικως τη συζυγο λεγαν του Βασιλια

που, όπως λεει ο Ομηρος σε μια ραψωδια,
ανδρα ποτε δεν εβαλε από την πισω πορτα
μα ετραβηξε την προσοχη του ουρανοσύστη Δία
μια μερα καθως εσκυψε για να μαζεψει χορτα

ο οποιος κατεβηκε στη γη κι αρπαει μια μπαντανα
γεροντος πηρε την μορφη και παει κουτσα – κουτσα
αλλα απ΄την καυλα του ΄γινε μαυρη σα μελιτζανα
κι η Πινελόπη μπερδεψε την πουτσα με τη βουρτσα

…………………………………………………………………………………....
Και μια και αναφερθηκα σε αυτό το μεγα επος
Θα επανελθω συντομα (πρωτου το νέο ετος)
………………………………………………………………………………………


Αυτά τα φωτα δωσαμε στον κοσμο ολο τον αλλον
Και σε κάθε ένα βαρβαρο δειξαμε πώς να βρυσει
αλλα επειδη μολυναμε πολύ το περιβαλλον
αρχισαν και μας κανουνε του εγκεφαλου πλυση

tamistas είπε...

Ένας γνωστός μου φοιτητής, στα έιτις πίσω,
δεν επλενότανε ποτές του.
Και δεν βρομούσε διόλου, πώς να πείσω;
Ήτο υιός, θαρρώ, εφέτου.

Είχε θεωρία για το σώμα αναπτύξει,
πως όταν το πεχά του πιάσει,
μια ανθρωπίλα απαλά θα το τυλίξει.
Τ΄ αφρόλουτρα θα τα ξεχάσει.

Η καθαρότης, φίλτατοί μου εν τω σπηλαίω,
έχει αδερφή την τάξη.
Κι η αταξία, τι να πω και τι να λέω,
ελπίδα στ' άλουστα κεφάλια ίσως στάξει.

Ανώνυμος είπε...



* ΙΘΙ *
ΙΔΡΥΜΑ ΘΕΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ

~ ο άνθρωπος ειναι το αντιθετο του σοπωρθνά ~






«ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ»

"Το'να - τ'αλλο, τ΄απαντα - ολα"

θειου Ισιδώρου: ΠΟΙΗΤΙΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΑΙ!






Μια ποιητικη σεισάχθεια που λειτουργει σαν βαλσαμικo οξος στα αλγη της υπαρξης μας!

Ένα εργο που δεν πρεπει να λειπει από καμια βιβλιοθηκη!

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: IΘΙ



ΣΤΗ ΣΧΙΣΜΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Εμετραι ιστορικαι πραγματειαι
(περι της υπερτρισχιλιετους συνεχειας του εθνους)


ΟΜΗΡΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΙΑ -ΤΟ ΕΠΙΜΗΚΕΣΤΕΡΟ- ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Ι
Τον Τρωϊκο τον πολεμο που καμανε οι αρχαιοι
-ακομα τον πληρωνουμε, μας πνιξανε τα χρεη-
στην ενδοξη ιστορια μας χρεωνεται στα μειον
καθοτι αυτος μας εστειλε στο διεθνες ταμειον........(ΔΝΤ)
γιατι οι Ελληνες νομιζανε πως πανε εκδρομη
μα οι Τρωες αντισταθηκαν με δυναμη κι ορμη
και αν δεν εφτιαχνε ο Οδυσσευ το ξυλινο μουλαρι
ακομα θα πολεμαγαν, την Τροια δεν θαχαν παρει.

Κι ενω ειχαμε ηρωες δυνατους, Αιαντα, Αχιλεα…
ο Οδυσσευ ητο αυτος που εριξε την αυλαια
γιατι ειχαν κι οι αλλοι ηρωους που ήσαντο και γατόνια
γιαυτο κι αντισταθηκανε περιπου δεκα χρονια.

Μα, εν τελει, τους την φερανε οι Ελληνοι των Τρωων
κι ο μονος που δεν ...τσιμπισε ητο ο Λαοκόων,
μα οι Τρωες δεν τον ακουσαν και τονε ζώσαν φιδια
που οι προγονοι μας αφησαν απ΄την κωλοτρυπιδα
του ιππου, κι ετσι τελειωσε κι αυτη η πολιορκια
αλλιώς θα πολεμαγανε ακομα εκει στην Τροια

και σημερα στον πολεμο θα’μπαινε κι η Τουρκια!
καθως να ελεγχει ηθελε παντα τα Δαρδανελια
η δε Ηλιαδα θα'τανε για κλαματα και γελια!



*** .

ΙΙ
Μια ακομα αρετη του ηρωος Οδυσσεως
ητο οτι διεθετε το πιο μεγαλο πέος
γιαυτο και η θεα Αθηνα, γνωστη και ως Παλλάδα
-η οποια ελατρευετο εκτενώς εις ολη την Ελλαδα-,
υπο την προστασια της αυτη τον ειχε θεσει
κι ο Ομηρος ισχυριζεται πως ...του την ειχε πεσει
και μαλιστα, ως ανεφερε σε μια ραψωδια
(και ουδεις μπορει να ισχυριστει, ποιητικη αδεία,
ω Ομηρε, πως ολα αυτα και αλλα τετοια ειπες)
συχνα τον επισκεπτετο και του΄παιρνε και πίπες.

Συνεχαει .....

Ανώνυμος είπε...




ΙΙΙ

Το διδαγμα πως παντοτε νικα ο επιμενων
φαινεται οτι κατα νου ειχε ο Αγαμεμνων
κι απ΄την πολυ επιμονη κι απ΄το πολυ γινατι
του γυρισε το κερατο και του ΄βγαλε το ματι,
ομως δεν τα παρατησε κι ας περναγαν τα χρονια
μα οξω απ΄τα τειχη κάθοταν με κρυα και με χιονια
κι ας φτασανε ως τα 'ρχιδια του τα μακρυα του γένεια,
ητανε ζητημα τιμης για ολη την οικογενεια
αφου η Ελενη ητανε γυναικα του αδελφου του
γιαυτο και η υποχωρησις δεν περναγε απ΄το νου του.

Μα ανθρωπος ητανε κι αυτος κι ηθελε να γαμησει,
ειδε μια Τρωα που περναγε και παγαινε στη βρυση
κι αμεσως εκαταλαβε πως ειναι η Βρυσηειδα,
σηκωνεται και αναφωνει: «-Πρωτος εγω την ειδα» !

Γιατι οι αρχαιοι Ελληνες ειχανε ενα νομο
που οποιος γυναικα εβρισκε τη φορτωνε στον ωμο
την επαιρνε στο σπιτι του, την εκανε δικη του,
γιαυτο και ο Μεμνων χαρηκε με την εφευρεση του.

Ευθυς ο αρχιστρατηγος αρπαει τη Βρυση-ειδα
και την πεταει στην πλατη του σα να φορτωνει γιδα
μα πανω που τη "ζυγιαζε" παιρνει το λογο ο Αιας
και λεει: “Αυτη τη γκομενα τη θελει ο Αχιλεας,
αυτος την ανακαλυψε, εδω και πεντε μερες
και μαλιστα -απ΄οτι ακουσα- παραγγειλε και βερες”

Ετσι στον Αγαμεμνωνα μιλησε ο Τελαμώνας
ενω στην Τροια επεφτε ενας βαρυς χειμωνας……

Ανώνυμος είπε...




ΙV

Μα η κορυφαια του δραματος ητο η Αδρομαχη
που εστεκε στο παραθυρο και κοιταε τη μαχη
κι ενω εκιναε ο Εκτορας να παει να πολεμησει
αυτη τονε παροτρυνε κοντα της να γυρισει:

“-Πες μου γιατι να σκοτωθεις εσυ για την Ελενη
δε σκεφτεσαι κι εμμενανε να μεινω χηρα η ερμη?
Αξιζει, πες μου Εκτορα, να τα υπομενω ολα,
οσα κακα μας βρηκανε, για μια λαχταροψώλα
που είναι ολη μερα πρηνηδον, το ξερεις ρε μεγαλε
πως την ποναει ο κωλος της από το μπασεβγάλε(?)
ενω ο δικος μου αραχνιασε και εκλεισε σαν το στρειδι
και μες του αιδοιου μου λουφαξε τα χειλια το γλωσσιδι.
Γιατι δεν παει στον πολεμο ο αδελφος σου ο Παρης
αφου είναι πρωτος γαμιας και πρωτος γκομενιαρης?.
Θα επιθυμουσα ο ανδρας μου, ω αγαπημενε Εκτωρ,
να’ρθει στο δωμα μου νωρις και πριν ακομα ο αλέκτωρ
τιναξει πισω το λειρι και τρεις φορες λαλησει,
να’χει προλαβει τρεις φορες ...να μου τονε σφυριξει"!

“-Γυναικα, λαθος μιλησες, δεν ειναι αυτη η αιτια
που ηλθανε οι Ελληνες να παρουνε την Τροια!
Οι Ελληνοι ενδιαφερονται να πιασουνε τα ποστα
’τι καποτε ενας αρχηγος που θα τον λενε Κωστα,
θαρθει και έναν αγωγο να φτιαξει ως το Μπουργκάζ
να κουβαλαει πετρελαιο, να κουβαλαει γκαζ.
Το μονο που ενδιαφερονται είναι ο αγωγος
κι όχι τση Ελένης το μουνι, ουτε και της Γωγώς»!

-«Εκτορα τι είναι αυτά που λες, για ποιο μιλας πετρελαιο (?)
αφου οσο η πετρα κι αν στυφτεί δεν βγαζει σταλα ελαιο!
Κι αυτα τα περι αγωγου, που λες πως θα φτιαχτει,
μοιαζουν με πρασινα αλογα -και όχι με σταχτί.
Διωχτη να παει στο διαολο, από τα τειχη ριχτη
αντι να πας να σκοτωθεις για ένα μαλακα μπήχτη,
εσυ δεν εισαι ανυπανδρος όπως ο αδερφος σου
εχεις γυναικα και παιδι, Εκτωρα, συμορφωσου,
αφου ειναι πασιφανες, ηλθαν για την Ελενη,
αλλιως θα πολεμουσανε τωρα στο Τεπελένι,
στο Μαραθωνα, στη Γραβιά και στους Αγιους Σαραντα,
και δεν θα ξεροστάλιαζαν εξω απ' της Τροιας τη μαντρα».

-«Μα και τον ηλιο αν εστυβε ακομα, ω Ανδρομαχη,
κανενας ηλιελαιο δεν θα μπορουσε να ’χει
ή
αν εστυβε τους πουστηδες, τους πλεον κραυγαλεους,
πουστέλαιο δεν θα βγαζανε οι αδελφες του ελέους
ή
τον αιθερα αν επιανε και βδελες του κολλούσε
τα αιθερια –που αλειφεσαι- ελαια δεν θ’ αντλουσε.

Ομως τι ξερεις η φτωχη περι υδρογονανθρακων
που θα'ναι αιτία συγκρουσεων και των μεγαλων τράκων
Όλα οσα σου ανεφερα μου τα ’πε ενας μάντης
αν θελεις πανε ρωτα τον και υστερα πες: «-Quo vantis?»

Αυτά τα λογια αντηλλασε το ζευγος των πρηγκήπων
μεσα στη χλοη την παχια των Τρωικων των κηπων!


ΥΓ
Σε αυτη την χλοη την παχια που ειχε μεσα ο κηπος
αργοτερα θα βοσκαγε ο Δούρειός μας Ιππος!

Χο!

Ανώνυμος είπε...

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ: ΤΑ "ΠΕΡΙ ΚΩΛΟΥ"

"Αλλαι γυναικειαι υποθεσεις"

Απόσπασμα που αφορα στην Πηνελοπη


.................................


Η Πηνελοπη μοναχα
σε αυτα τα εκτροπα ολα
δεν συμετειχε, μα υφαινε
κι επαιζε μπασαβιόλα
προσμενοντας τον αντρα της,
κι ειναι προς επαινον της
ψωλη πως δεν εισχωρησε
ποτε στον πισινο της!

Τι κι αν πρωταγωνιστρια
επαιξε στην "Οδύσσεια"
που βρυθει απο οργια
και σφυζει απο γαμησια?

Κι οταν μαλακιζοσαντο
μπροστα της οι μνηστηρες
αυτη εσβηνε τα παθη της
με τους πυροσβεστηρες

Μονο πινελο επετρεπε
τριγυρω απ’ την οπη της
(μεσα δεν καταδυθηκε
ποτε, κανενας δυτης)
κι απ’ το πινελο + οπη
το ονομα της πηρε.

Αχ Πινελοπη, αν σου’μοιαζαν
όλαι αι ζωντοχηραι ...!
*

Ανώνυμος είπε...








Προλογος:
------------
Επειδη το αποσμασμα δε λεει οσα πρεπει,
γιατι η μεγαλη αποσπαση δεν του το επιτρεπει,
θα παραθεσω αυτουσιο το εργο εξ ολοκληρου
στην κριση ολου του λαου και ολοκληρου του κληρου!
Ειναι ενα εργο που οδηγει την ποιηση στα υψη
κι απ΄τη βιλιοθηκη σας δεν πρεπει αυτο να λειψει!








ΣΤΗ ΣΧΙΣΜΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ (Οψεποτε κι αν είναι)




Πρεπει να εχεις ανθρωπε ζωωδεις παρορμησεις
ετουτο 'δω το ζωντανο αν θελεις να γαμησεις
(Γιουγκερμαν)





Ηθικός μαζοχισμός - αυτοηττώμενες συμπεριφορές

Σαραντα χρονια ναυτικός και στα μπετά αλλα τοσα
κι ακομα δεν συνηθισα να’χει η γυναικα γλωσσα
ομοια με του καλουπατζη και του λιμενεργατη
που μολις τηνε βανει μπρος να φευγουνε κι οι γατοι

Δεν ειν΄το θεμα ηθικο ουτε νομιζω πρεπει
ν’ αναζητησει το σωστο κανενας στο αντέτι *
γιατι ο καθωσπρεπισμος, ως εθος και ως ηθος,
είναι πολύ απατηλος και ψευδολόγος μυθος.

Μοναχα ότι είν’ ωφελιμο βοηθαει τους ανθρωπους
κι αυτή η ωφελιμοτητα εχει δικους της τροπους.

Μα είναι η αισθητικη πλευρα μου που ζαβωνει
σαν να γκαριζουν μεσα μου ολου του κοσμου οι όνοι
κι αναμεσα τους ξαφνικα ν΄ακουω τον Μητσαρα
- φρεζαροντας τα’ρχιδια του με μια χοντρη τσατσαρα
κατω απ΄το φεγγαροφωτο – σαν να’τανε κοριτσι
να εκλιπαρεί , γκαριζοντας, να τον φωναζω ...Μήτσι .

Η επιθυμια μου καμπτεται σαν ψοφιο σαμιαμιδι
καθως αλλαζουνε μορφες τ’ ανθρωπινα τα ειδη
περνούν από τη σκεψη μου τρομακτικες εικονες:
πως κι οι όνοι μεταλλασονται και γινονται ολοι όνες !

Η λιμπιντο μου χανεται και τα ορμεμφυτα μου
-που πρωτα ησαντο ολο ορμη κι εμφυοντο στ’ απαυτά μου-
σαν σαπια φυλλα κοιτονται που πεσαν το φθινόπωρο
και μοιαζουν σα να παθανε όλα τους περονοσπορο.

* * *
Θυμαμαι καποτε, παλια -περασαν τοσα χρονια-
τοτε που περιδιαβαινα μεσα στην ποσειδώνια
την εκταση του αχανους και γαλανου πελάγου
-γραμμη απ’ του Πυρος τη Γη μεχρι τη γη του παγου-
ενα λοστρομο εγνωρισα από Κορφού Κερκύρας
αγροικος, αξεστος, θρασυς, πλην όμως λεξιθηρας
πεπαιδευμενος, διεθετε τεραστιο λεξιλογιο
τον πιο τρανο που γνωρισα καταραμενο λόγιο!
κι οσα αισχρα λογια εμαθα σ' εκεινον τα οφειλω,
στο Σπυρο από την Κερκυρα, τον συγρονο Αισχη-λο!

Εβαζε μπρος από νωρις τον ασεβη του ορθρο
καθως το στομα του αδειαζε σα ν΄αδειαζε ενα βοθρο
κι αν «Καλημερα» ελεγες πρωι-πρωι στο κτηνος
«Καλως τα’ρχιδια μου τα δυο», σου απαντουσε εκεινος !

Δεν ητανε του σαλονιου, ουτε του ψυχολογου
ητανε μια θεοτητα του πιο χυδαίου λογου
κι όλα τα μπινελικια του – φριχτα και κολασμενα -
παντα στ’αυτια μου εσκαγαν σαν κυματα αφρισμενα
και ειχαν μιαν άγρια ομορφια , μια μαυρη γοητεια,
ανεπιτηδευτης ψυχης θαλασσινη ρεστία ** !

Ερρωσο Σπυρο φιλε μου, οπου τωρα κι αν εισαι
χεσε ψηλα κι αγναντευε, ανάβλεψον και βρισε,
κι ας ακουστει απ’ του συμπανος τα φοβερα ηχεια
σαν προσευχη και σαν ευχη κάθε βωμολοχια
γιατι ως οριζει ο υπερτατος του συμπαντος ο νομος:
"αλλο ειναι να'σαι γκομενα κι αλλο να'σαι λοστρομος"!

* * *
Αν κατι εχασε λοιπον πολυτιμο η γυναικα
(εστω κι αν στο παζαρεμα εκερδισε αλλα δεκα,
όπως: η …«επιτυχια» της να μοιαζει με τον ανδρα
και το "δικαιωμα" ορθια να κατουραει στη μαντρα,
να ξυνει τα αρχιδια της στη μεση στο παζαρι
να βριζει σαν τον μπετατζη και σαν τον αρκουδιαρη)
είναι αυτη η διαφορα που ειχε απ τον συντροφο της,
το ζωο το διαφορετικο που εκανε προτυπο της.

* αντέτι : έθιμο
** ρεστία : φουσκοθαλασσιά

Sissa ben dahir
Ορθά μιλάει ο ναυτικός
της γυναικός ο στόμας
θάθελα νάναι ευγενικός
να μην ξερνάει βρώμας.


Συνεχαει ..........






Ανώνυμος είπε...



Συνεχεια εκ του προηγουμενου




ΤΑ "ΠΕΡΙ ΚΩΛΟΥ"

Sissa, τα λογια σου σοφα και η παρατηρηση σου,
“να μη βρωμαει ο στομας της”, σοφη κι αυτή, εξ ισου!

Τα λογια σου μου θυμισαν μια παλια ιστορια
τοτε που στη ρωμαικη την αυτοκρατορια
ημουν ακομα ναυτικος στου Δέκιου το στολο
και γνωρισα μια γκομενα που ειχε ωραιο κωλο!!!

Η νεα αυτη που σου μιλω ητανε Φιλισταια
ητανε δε πιο ξακουστη και απο τον Άλκη Στέα,
σε ολο το στολο ηταν γνωστη και ολους τους θαλασσίους
σε Σούρδους, Δάκες, Φοινικες και στους Κουτλουμουσίους

Μια μερα που καθομουνα πανω σε κατι καβους
κι αγναντευα το πελαγος και χαζευα τους σκλαβους,
που στη γαλερα ειχαμε για την κωπηλασια,
μπροστα μου εμφανιστηκε σαν μια οπτασια!

Δεν πιστευα στα ματια μου με κεινο οπου ειδα
καθως η αραχνοϋφαντη που φοραγε χλαμυδα,
ετσι οπως εφυσαγε αναλαφρα ο μπατης
χωνοτανε αναμεσα στα κωλομάγουλά της!

Ομως αυτο που μου’φερε τον ουρανο σφονδυλι
ηταν τα δυο σαρκωδη της, τα ηδονικα της χειλη
που μοιαζανε με ολοφρεσκες συκωταριές αρνίσιες
και φαντασιωσεις γενναγαν στο νου μου παραδείσιες:
για την εναρετη Ταμάρ που την ακολασια
αρνειτο οπως το αρνι που αρνειτο τη θυσια
ως «αντ΄αυτου» του Ισαακ κι αρχιζει να βελαζει
μα το τσακωνει ο Αβρααμ και στη στιγμη το σφαζει,
ετσι οπως κι ο Αβεσαλώμ εσφαξε τον Αμνών
καθως τον θωπευε η Ταμάρ περιξ των αχαμνων.

Ο ναυαρχος Νουμέριος, που ητο αρχηγος του στολου,
τοτε ένα νομο εβγαλε, το νομο «Περι κωλου»
με τον οποιο προσπαθησε να βαλει μια ταξη
και απαγορευσε αυστηρα την παρα φυσιν πραξη.

Πολλοι λεγαν πως επειδη αυτος ειχε γερασει
-και τρυπα που ητανε σφιχτη δεν μποραε να περασει-
σε ερωτικο περιέπεσεν, ο ναυαρχος, ραχατι
και ζηταγε ...“φαρδυ μουνι και μαλακο κρεβατι”!

Μα ειν΄εικασιες ολ’ αυτα κι είναι του παρελθοντος
κι είναι απρεπές να λεγονται του ναύαρχου αποντος
γιαυτο επανερχομεθα στο θεμα μας και παλι:

Οταν την ειδα βρεθηκα μεσα στην παραζαλη,
μα αξαφνα γυρισε ο καιρος και γινηκε πουνεντης
κι ενοιωσα σαν ιδανικος κι αναξιος πισωκέντης,
πλην ομως, το κωλαντερο στον οισοφαγο μοιαζει
γιατι οταν μπαινει το λιλί (και) ο κωλος το θηλάζει (!)
γιαυτο και ακουγεται συχνα να κανει φλάτσα-φλούτσου,
ηχοι απ΄του κωλου το φιλι στις παριές του μπουτσου.
μεχρι που βγαινει ενα υγρο παχυ σαν το σαλεπι
και ειναι η στιγμη που ποιητες γιαυτη εχουν γραψει επη!

Αυτες τις σκεψεις εκανα ως που στο τελος ειπα:
"Οψεις του ιδίου νομισματος ο κωλος και η πιπα"(!)
κι αφου απαγορευοτανε λεμε το ... "παρα φυση"
στο στομα αποφασισα πως βρισκεται η λυση:

-Διεστειλα τα χειλη μου και σαν παντιερα ρόσα
πριν από την από την επιθεση ανεμισα τη γλωσσα
και την οδηγησα ευθυς -σαν ίλαρχος την ίλη-
αναμεσα στις σκωταριες που ειχε αντι για χειλη!

Η επιθεση ηταν τέλεια και απέβη νικηφορα
κι οι σκλαβοι ζητωκραυγαζαν από τα ιστιοφορα
καθως φιλι επελεξα στο τελος να της δωσω
ενω ολοι περιμενανε πως θα την τσιμπουκωσω!

Και απεδειξα πως το φιλι ειναι το εργαλειο
που δειχνει του ρομαντισμου ολο το μεγαλειο!

Μα ξαφνικα μια οσμη μ’αρπαξε απ’ τα ρουθουνια
που ηταν σα να πέρδονταν της Κιρκης τα γουρουνια.
Αμεσως υποχωρησα ατακτως κι όπως-όπως
γιατι απ’ τη βρωμα την πολυ δεν με βαστουσε ο τοπος
(σα να ειχε υδρογοναθρακες με μεταλα βαρέα)
γιαυτο ετρεξα κι ανεβηκα σε μια συκομωρέα,
και σαν μεταξοσκωλικας τρεφομουνα με φυλλα
γιατι ητανε βρωμοστομη η Φιλισταια η σκυλα,
εβρωμαγε ο στομας της απ’ τα κακα τα λογια
κι ετσι με διαγραψανε, Sissa, απ' τα ναυτολόγια!

Γιαυτο όταν βλεπεις γκομενα βρωμολογα να λεει
να ξερεις από πισω της πως κρυβονται οι Οβραιοι!





Ανώνυμος είπε...

Συνεχεια εκ του προηγουμενου....



ΑΛΛΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΙ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ

Ως προς τα φεμινιστικα: Ηταν οχτω του Μαρτη
τοτε που σκισαν το καλσον και το στεφανοχαρτι.
Τοτε που πηρε αναποδες η τρομερη η Κλαρα
και στις υφαντρες φωναξε “Μπειτε κατω απ’ την μπαρα
και σπρωξτε να σηκωσουμε συντροφισες τα βαρη,
Κλαρα με λεν' εμενανε και Κλαρα λεν' τον Αρη”!

Μα εκεινες δεν τη ακουγαν κι αρχισε τα βρισιδια
τα μπινελικια τα χοντρα και τα γαμοσταυριδια,
εβρωμαε ο στομας της σαν βοθρος του αποπάτου
και ολα αυτα συνεβαιναν ενωπιον του Προπάπου!

Και τοτε αρχίσαν ξαφνικα ολες μαζι οι υφαντρες
με λογια ακατονομαστα να βριζουνε τους αντρες:
λεγαν πως ειναι ανικανοι και σκαρτοι και γαϊδουρια
και υστερα μαζευτήκανε και κανανε ολες γιουργια
και σπασανε τους αργαλειους, στημόνια και σαϊτες,
μεσα στη σκαφη κλασανε και καψανε τις πιτες!

Απ’ τα πολλα βρωμόλογα βρωμησε η Κοπεγχαγη
ανοιξε η τρυπα του οζοντος και λιωσανε κι οι παγοι (!!!)
και ναι μεν του φεμινισμου εμπηκανε οι βασεις
ανεβηκε ομως αισθητα και η σταθμη της θαλασσης.

Οσα ποτε δεν ειπανε οι κολασμενοι λόγιοι
και οσα δεν καταγγειλανε ακομα κι οι οικολογοι
να τα εκστομισουν τολμησαν οι τρομερες υφαντρες.
Οι πρασινες, οι κοκκινες, οι θαλασσιές οι χαντρες!

Η Πηνελοπη μοναχα
σε αυτα τα εκτροπα ολα
δεν συμετειχε, μα υφαινε
κι επαιζε μπασαβιόλα
προσμενοντας τον αντρα της,
κι ειναι προς επαινον της
ψωλη πως δεν εισχωρησε
ποτε στον πισινο της!

Τι κι αν πρωταγωνιστρια
επαιξε στην "Οδύσσεια"
που βρυθει απο οργια
και σφυζει απο γαμησια?

Κι οταν μαλακιζοσαντο
μπροστα της οι μνηστηρες
αυτη εσβηνε τα παθη της
με τους πυροσβεστηρες

Μονο πινελο επετρεπε
τριγυρω απ’ την οπη της
(μεσα δεν καταδυθηκε
ποτε, κανενας δυτης)
κι απ’ το πινελο + οπη
το ονομα της πηρε.

Αχ Πινελοπη, αν σου’μοιαζαν
όλαι αι ζωντοχηραι ...!
*

Ομως οι αλλες, που ησαντο
εξώλης και προώλης,
απαρατήσαν τα χωρια
και ηρθανε στις πολεις,
τοτε παρατηρηθηκε
μεγαλη αστυφιλια
και ολες ψαχναν για να βρουν
τον γιγαντα Ηλια
και απο πισω αρχισανε
ολες το μπασε-βγάλε
ωσαν να συμετειχανε
στου κωλου τη μπιενάλε,

εν αντιθεσει με αυτη
που εμεινε στο χωριο της
-και, οπως προανεφερα
ειναι προς επαινο της-
ενω απο το στομα της
δεν ξεφυγε πουστλούκι
γιαυτο και μοσχοβολαγε
σαν ανοιξης μπουμπουκι!

Όμως ας επανελθουμε στο θεμα μας και παλι:
«Βρωμαει το ψαρι απ' την κοιλια ή από το κεφαλι?»
Φταινε οι γυναικες δηλαδη ή φταινε ταχα οι αντρες
που επαναστατησανε Μαρτιάτικα οι υφαντρες
κι εκει που υφαιναν τα χοντρα: τσίτι, χασέ και ντρίλι
(αφου πρωτα τα γνεθανε με αδραχτι και σφονδυλι)
το γυρισαν στα διάφανα -ωσαν ιστο αραχνης-
λες και τις εντυνε η αυγη με ένα πεπλο παχνης.

Οι ναυτες τοτε αρχισανε να βγανουν μπουρμπουλιθρες
καθως μπροστα τους περναγαν οι κωλομαγουλίθρες
με πληρη διαφανεια, σα να γυριζουν τσοντα,
όπως και η «Κυρου Αναβασις» γραφει του Ξενοφωντα,
που λεει πως του Δαρειου ο γιος ο νεοτερος, ο Κυρος,
εμπλεξε μ'ενα ξεκωλο κι ενω ητο μεγας ηρως
απωλεσε το κυρος του για μιας πουτανας μάτια
κι εχασε προνομια και δοξες και παλατια.

Ητανε μια βρωμοστομη, μια Φιλισταια πουτανα,
γιαυτο και η Παρισάτιδα του Αρταξερξη η μανα
-[ητο ο Αρταξερξης αδελφος πρεσβυτερος του Κυρου
και διαδοχος της κραταιας Ασιατικής ηπειρου]-
την ελουσε με λογια αισχρα (που ειχε μεγαλη γκαμα)
κι ένα μαλι της εκανε που ητανε …άλλο πραμα!

Μα υπηρξαν και τα θετικα, δεν ηταν όπως τωρα
που στην αδιαφανεια βουλιαζει ολη η χωρα!
Εκει τη διαφανεια την εφερε η γυναικα
γιαυτο της βαζω εικοσι (με αριστα το δεκα!)
κι αν δεν ηταν βρωμοστομες, να βριζουν σαν τον ανδρα,
μπορει και να τους εβαζα ακομα και ...τριαντα !!!

Ετσι εχουνε τα πραγματα αγαπητε μου Σίσσα
αφου οι γυναικες σημερα τις εχει πιασει λυσσα,
κι αν κατι άλλο επιθυμεις να πεις ή να προσθεσεις
για το πώς διαγραφονται την σημερον οι σχεσεις,
για θηλεα που ειν’ βρωμοστομα, να γραψεις μη διστασεις
γιατι εχει αυτό το σκανδαλο πελωριες διαστασεις!

Και συνεχαω.....




Ανώνυμος είπε...

ΔΟΚΤΟΡΑ ΣΟΎΗ ΑΔΑΜΑΣΤΕ ΤΗΣ ΜΠΑΤΣΙΚΑΣ ΚΑΠΛΑΝΙ

Δοκτορα Σούη, αδαμαστε, της μπάτσικας καπλάνι
σου αρεσει, Σουη, το θηλεο να βριζει και να κλανει?

-Γιατι να μην τα φτιαξουμε λοιπον με τον Βαγγελη
πο’χει παχυ τον μυστακα, στριφτό σαν το τσιγγελι?

-Γιατι να στοιχιζομεθα πισω απο κάθε κλωσσα
πο’χει το στομα βρωμικο και βρωμικη τη γλωσσα?

-Που πηγανε τα θηλυκα που ητανε μες τη γλυκα
και υφαινανε στον αργαλειο χωρις να θελουν ΙΚΑ?

Αυτές που ειχαν στοματα μα που μιλια δεν ειχαν
και όταν σπανιως τ΄ανοιγαν ητανε γιατι βηχαν.

Μα τους φουσκώσαν τα μυαλα οσα τους ειπε η Κλαρα
κι ηλθαν δεινα και κοπετός για των ανδρων την φαρα

Σουη, ο κοσμος χαλασε δεν είναι όπως πρωτα,
οι ανθρωποι εξοκειλαν, τα ηθη πεπτωκότα!

Νοσφεράτος είπε...

εχοντας μεινει αναυδος, και ενεός συνάμα
προσμένω πλεον να συμβει , μες τη Σπηλιά το Θάμα
ν' ανοιξουν τα Τοιχωματα , να πεσουν στελαγμιτες
να εμφανιστουνε εξαφνα καλογεροι στυλίτες
και να ζωστουνε τ'άρματα , να πιασουν καρυοφύλια
και να πατήσουνε ξάνα ολοξινα σταφύλια....

Ανώνυμος είπε...

ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ:

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ





Ο ΕΥΡΥΜΑΝΘΙΟΣ ΚΑΦΡΟΣ


Ευρυμανθος: (418 πχ) Αθηναιος, νεος, χοιροβοσκος, γνωστος για την ευρυμανθεια του, που -εκτος των αλλων- διεθετε και εναν κάπ-φρο, τον γνωστο Ευρυμανθιο καπρο.


Πραξη Πρωτη
-----------
Απο μικρος ο Ευρυμανθος καθως εβοσκε χοιρους
να μελεταει του αρεσε κι εδιαβαζε παπύρους,
απ΄εξω και ανακατωτα τα ειχε μαθει ολα:
Αννα και Μιμη και γιαγια, την Ελλη και τη Λόλα
και το μπαμπα και τη μαμα επισης ειχε μαθει
απ΄εξω κι ανακατωτα, χωρις να κανει λαθη !
Μα ειχε διαβασει καποτε για μια μικρη κοπελα
που φοραγε ολο κοκκινα φουστανια και καπελα


Απ΄ολα του τα χοιρινα ξεχωριζε εναν καπρο
που εβοσκε αμεριμνος διπλα σε μια ταφρο
και τοτε ενα δαιμονιο που απο αλλον ειχε φυγει
-οσοι δαιμονους εχουνε δεν ειναι δα και λιγοι-
αυτος λοιπον ο δαιμονας μες το γουρουνι μπηκε
και φωταζε "Ελα να με φας, παλιε μου φυλε λυκε"
(γιατι ο καπρος μας αυτος σαν ητο γουρουνακι
ο λυκος μ΄ενα φυσιμα του εριξε το κονάκι
αλλα για τυχη του καλη κατι παρενεβληθη
και εξ αυτου το φαγωμα του νεου ανεβληθη)!


Κι ο λυκος σαν τον ακουσε, φοραει ενα φουστανι
κι ενα καπελο της γιαγια, που γελαγε ολη στανη
με αυτο το μεγα σκανδαλο (τοτε ειχαν αλλα ηθη
και δεν υπηρχαν τραβεστι), μα εκεινος δεν πτοηθη
και κουτσα - κουτσα -ταχα μου- το χοιρινο ζυγωνει
(ο Ευρυμανθος εδιαβαζε και ειχανε μεινει μονοι)
και λεει: "Τι θες παιδακι μου, ποιονε φωναζεις Νικο?"
(ειχε μπερδεψει -ταχα μου- το Νικο με το λυκο)!

"Αφου εχεις μεγαλα αυτια και μακρουλη κεφαλα
πως εισαι τοσο ηλιθια και εντελως κουφαλα,
τι θες κι ανακατευσσαι?" τηνε ρωταει χοιρος
που φανταζε ηδη στη γιαγια καλοψημενος γυρος
με κρεμυδακι, μαϊντανο κι επανω λιγη σαλτσα
(δεν ηξερε πως εμπεξε με του διαολου καλτσα)!



Συνεχαει.......



Ανώνυμος είπε...

Συνεχεια εκ του προηγουμένου.


"Ειμαι γρια κι ανημπορη και δεν εχω να φαω
ας ετρωγα και υστερα στο διαολο ας παω"

Σαν τ'ακουσε ο εξαποδω λεει μεσα απ' το γουρουνι
"Παρε γιαγιακα μου καλη ενα χοντρο πιρουνι,
γιατι βλεπω τα σαλια σου, γιαγια, πως τρεχουν ηδη
κι αφου πεινας τοσο πολυ τσιμπα μου ενα αρχιδι"!

Μολις το ακουσε η γιαγια, που ητανε ομως λυκος
(ετσι ειναι φιλε μου η ζωη -δικαιως ή αδικως-),
τονε αρπαζει απ' τ' αχαμνα, του στριβει τα παπαρια
και απο τον πονο ο διαβολος τραγουδησε μιαν άρια!

Μα τον ακουει ο Ευρυμανθος απο το απεναντι ορος
και απορει πως κι εγινε ο χοιρος του τενορος,
θυμαται ομως τι εγινε με αυτη την κοπελιτσα
κι ευθυς πεταγεται ορθιος αρπαζοντας τη γκλιτσα
και μεσα σε λιγα λεπτα, καθως ητο και οκυπους,
διεσχισε ολους τους αγρους, τους λογγους και τους κηπους
και οταν εν τελει εφτασε, εκει, στα περα πλάγια,
νομισε οτι εκαναν του χοιρινου του μάγια
και θεωρησε πως κρυβεται η Κιρκη απο πισω
"Για να τα κανει ολα αυτα θελει να τη γαμησω"
σκεφτηκε ο Ερυμανθος που ειχε διαβασει Οδύσεια
και ειδε πως του την επεφτε η μαγισα στα ισια!

Γυριζει ο Ευρις στη "γιαγια" της λεει "Που σε ξερω,
εσυ δεν εισαι που εμπλεξες μ' εκεινονε γερο
που δεκα χρονια εκανε στο σπιτι να γυρισει
και ολα αυτα τα εκανες μονο για το γαμησι?
Αν θες λοιπον να γαμηθεις με μενα που ειμαι νεος
και ν' απολαυσεις για καλα το σφριγηλο μου πεος
αν θελεις να ευχαριστηθεις και να με ευχαριστησεις
του χοιρου μου τωρα ευθυς τα μαγια να του λυσεις"!

Κι αυτος ο λυκος ο κακος που ητανε καργα μαγκας
διετρεχε τον κινδυνο να γινει ντιγκινταγκας
ομως ουτε και το μεζε δεν ηθελε ν΄ αφησει
(η απληστια, ως γνωστον, ειναι του λυκου η φυση)
"Κωλο αν δεν δωσεις δεν θα φας -λεει η παροιμια- ψαρι"
κι ετσι λοιπον ο Μαμωνας ειπε να το ρισκαρει:
τραβαει και κοβει συριζα του γουρουνιου τα 'ρχιδια
και τα πεταει γρηγορα στο σακο με τ' απιδια


Και τοτενες το ζωντανο αρχισε να πηδαει
και κατ΄ευθειαν στο γκρεμο ετραβηξε να παει
και μεσα΄θες του μια φωνη αλλοκοτη ηκουσθη
"Πρωτη μου φορα που εμπλεξα εγω με λυκο πουστη
ο Κυριος με διεταξε μες το γουρουνι νά'μπω
οταν το ειδε κι εβοσκε αμεριμνο στον καμπο,
εδω μεσα που βρεθηκα τι διαολο γυρευω
σταματα παλιογουρουνο, σταματα να κατεβω"!


Συνεχαει ......................... (cine Hi) !


Οσο θα λειπω για δουλειες και ως να γυρισω παλι
οποιος τρωει με το διαολο να 'χει μακρυ κουταλι.

Ανώνυμος είπε...



και πισωθες τους η "γιαγιας" τους στρωνει στο κυνηγι
γιατι απ΄το παρτυ νηστικη δεν ηθελε να φυγει
τη βλεπει ο Ευρυμανθος και ορμαει ...πισωθες της
-ο Λυκος αποδειχτηκε πολυ μεγαλος χεστης-
και οσο ο Ευρυμανθος ετρεχε απο πισω
"Πουστογρια, της φωναζε, στασου να σε γαμησω"

Κι ετσι ο ενας παιρνοντας τον αλλον στο κατοπι,
αφου πρωτα περασανε απο ενα βοσκοτοπι,
τρεχοντας ασταματητα πανω απο μια ωρα
και απ΄το πολυ το τρεξιμο πηρανε τοση φορα
που φτασανε σε μια πλαγιά που ειχε μεγαλη κλιση
και, δυστυχως, δεν μπορεσε κανεις να σταματησει
οταν να χασκει ο γκρεμος εφανηκε μπροστα τους,
κι ετσι καθως δεν φοραγαν και τ΄αλεξίπτωτά τους
ο διαολος τους σηκωσε μαζι του και τους πηρε.

Ωρα καλη σου Ευρυμανθε, κακε λυκε και χοιρε!




Μα ο νομος της βαρυτητας, οπως γνωριζουμε ολοι,
ζαφτι δεν τονε κανουνε ουτε εκατο διαολοι
οσοι κι αν εχουν ανωση δεν θα μπορεσουνε ομως
στο τελος παντα θα γενει αυτο που λεει ο νομος!

Ανώνυμος είπε...


Εντος ολιγου στις οθονες σας!

Από τον κυκλο: "Η ΠΟΙΗΣΙΣ ΜΕΤΑ"

Ενα μοναδικο αριστουργημα, εφαμιλο των καλυτέρων Ευρωπαϊκων αριστουργηματων!
Σε παγκοσμια πρωτη επανεκδοση!


"ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ"
----------------------


Μην το χασετε!


Ανώνυμος είπε...




"Ποιητικη Παλιγγενεσια"
----------------------
Ακουω να ξαναηχάει στριγκά της ποιησης το μαγκάνι
κι ως αποχαιρετα ο κουβας του πηγαδιου τον πατο
-σκηνη βγαλμενη από δουλεια των αδελφων Ταβιάνι-
συρρεουμε ολοι οι ποιητες εδω, στο Νοσφερατο!

Οι στιχοι μας αναλαμπες μιας σκουριασμενης λάμας
που αντικατοπτριζονται τα bytes και τα pixels
Πανω στα πληκτρολογια λιωσαν τα δαχτυλα μας
και μεινανε οι παλαμες μας αδακτυλες. Σαν σνιτσελς!

Μα νατοι, ολοι εδώ ξανα και παλι στους αγωνες
της ποιησης, Κυναιγειροι με τα κομμενα χερια
καθως τα πληκτρα δυνατα χτυπουν με τους αγκωνες
-κι αν καταστει απαραιτητο- και με τα κωλομέρια!
Μεχρι να 'ρθούν οι βαρβαροι, κι ο πιο σαλός απ' ολους
και απ' ολους πιο δισμορφικός -με μιαν απαισιαν οψη-
οπου μισει βαθυτατα τους ποιτικους μας ρολους
με την λεπιδα του σπαθιου τον κωλο θα μας κοψει.

Ετσι θα παψει η γλυκεια των πληκτρων συμφωνία
και μια σιωπη αποτροπαια ολα θα τα σκεπασει,
θα'ναι δεμενα τα σκυλια και ο μπακλαβας γωνια
και θα'ναι αυτη η νεα πια των δεδομενων βαση.

Ως που να ρθουνε απ' την αρχη της ποιησης οι μύστες
αδακτυλοι και ακωλοι μα με φωνη στεντόρια
και στιχους θ' απαγγελουνε σε παρδαλους τουριστες
εκτεινοντας στο απειρο της ποιησης τα ορια!



Ανώνυμος είπε...


Νοσφυ

Ξεκόλλα τα δυο μεσαια τετραστιχα μεταξυ τους γιατι το πηρε ο διαολος το αριστούργημα (σαν το γουρουνι του Ευρυμανθου)


Νοσφυ, να ξεκολησουνε, για βοηθησε, οι στιχοι
αλλα για να'ναι ομοιοι μετρα τους με τον πηχυ.

Ανώνυμος είπε...

"Ποιητικη Παλιγγενεσια"
----------------------
Ακουω να ξαναηχάει στριγκά της ποιησης το μαγκάνι
κι ως αποχαιρετα ο κουβας του πηγαδιου τον πατο
-σκηνη βγαλμενη από δουλεια των αδελφων Ταβιάνι-
συρρεουμε ολοι οι ποιητες εδω, στο Νοσφερατο!

Οι στιχοι μας αναλαμπες μιας σκουριασμενης λάμας
που αντικατοπτριζονται τα bytes και τα pixels
Πανω στα πληκτρολογια λιωσαν τα δαχτυλα μας
και μεινανε οι παλαμες μας αδακτυλες. Σαν σνιτσελς!

Μα νατοι, ολοι εδώ ξανα και παλι στους αγωνες
της ποιησης, Κυναιγειροι με τα κομμενα χερια
καθως τα πληκτρα δυνατα χτυπουν με τους αγκωνες
-κι αν καταστει απαραιτητο- και με τα κωλομέρια!

Μεχρι να 'ρθούν οι βαρβαροι, κι ο πιο σαλός απ' ολους
και απ' ολους πιο δισμορφικός -με μιαν απαισιαν οψη-
οπου μισει βαθυτατα τους ποιτικους μας ρολους
με την λεπιδα του σπαθιου τον κωλο θα μας κοψει.

Ετσι θα παψει η γλυκεια των πληκτρων συμφωνία
και μια σιωπη αποτροπαια ολα θα τα σκεπασει,
θα'ναι δεμενα τα σκυλια και ο μπακλαβας γωνια
και θα'ναι αυτη η νεα πια των δεδομενων βαση.

Ως που να ρθουνε απ' την αρχη της ποιησης οι μύστες
αδακτυλοι και ακωλοι μα με φωνη στεντόρια
και στιχους θ' απαγγελουνε σε παρδαλους τουριστες
εκτεινοντας στο απειρο της ποιησης τα ορια!

Νοσφεράτος είπε...

καμμια φορά στα ξαφνικά , γινομαι Νυχτερίδα
και φτερουγιζω σιωπηλά αναμεσα στους Τοίχους
αναλαφρος και σκοτεινος ,ππηδαω σαν ακρίδα
κι υστερα αφηνομαι στου Φεγγαριου τους ήχους

κι ειμαι μια Φεγγαρολουστη , την Νυχτα , Νυχτερίδα
καποτε , θα σας διηγηθω , τι το μεγαλο Είδα
καποια νυχτιά που πεταγα , στα κρυα του Χειμώνα
στο πιο βαθυ το βαραθρο του πιο Σκληρού Αιώνα

ποσες χιλιάδες Σισυφους μες της νυχτιας τα Σκοτη
Θεοι , που βασανισατε , , ξανά την Ανθρωπότη...

και μια καρδια , να παλλεται , καρδια ξεγυμνωμένη
καρδια μου !!Ποια ειν' η Μοιρα σου ; σε λένε Ειμαρμένη

Ετσι περιπλανηθηκα στης Νυχτας μου τα χάη
σαν Νυχτεριδα σκοτεινή που , χαμηλά , πεταει

Νοσφεράτος είπε...

ειναι στιγές π'αφηνομαι μες στους -εντος -Γκρεμους μου
σαν Λυκος που σφαγιαζεται , θυσία στους αμνους μου
σαν αγριοπερίστερο που χτυπησε ενα Βόλι,
σαν να με Πυροβόλησαν, στο στηθος με πιστόλι

ειναι φορες που πεφτουμε μες το εντός Πηγάδι
ειναι που πηγαμε στραβά κι ' ειναι η ζωή ρημάδι
ειναι που ξεψυχίσαμε, με την ψυχή στο στομα
ειναι,που ερωτευτηκα για μια φορά ακόμα

καμμια φορα λυγίζουμε και σπαμε σαν καλάμια
και μεσα μας , καραδοκεί , της Λιμνης μας η Λάμια
καμμιά φορά , Βυθιζομαι, στον μεσα μου Καθρεφτη
και βλέπω ,αλλη μια φορά, τον Εαυτο να πεφτει ......

Ανώνυμος είπε...




Σου γραφω αριστουργηματα για να σε ανεβασω
κι εσυ κλαις και οδυρεσαι σα να'φυγε η Βασω,
σα να σου την κοπανησε μ' εκεινο το Βασίλη
κι εκαψες την καλυβα σου να μη σε τρωνε οι ψυλοι

Για γινε πιο αισιοδοξος κι ασε το αχου - βαχου
γιατι το κυμα εμαθες τι του 'κανε του βραχου
παρατα την καταθλιψη και τη μελαγχολια
η Βασω ειναι παρελθον, ορμα στη Αμαλια
και μην πετας στα βαραθρα και σε βαραει η θλιψη
αλλα να κανεις βολ πλανέ και ν' ανεβεις στα υψη
παρεα με τον Αετόστ στα υψη να πετατε
και το ποδαρι σας στη γη σπανιως να πατατε.

Εδω πετανε απο γκρεμους γουρουνια και διαολοι
γιατι ολοι πονηρεψανε και αλλαξανε οι ρολοι
ζωων, ανθρωπων, διαβολων και καθε ειδους οντων
μονο οι μαλακες μεινανε στο λακο των λεοντων
μοναχα που οι λεοντες δεν μενουν πια εκει περα
παει καιρος οπου πετουν κι εκεινοι στον αερα
γιατι κανενα ζωντανο δεν δεχεται την ηττα
αλλα κομματι απ' της χαρας διεκδικει την πιτα!







Νοσφεράτος είπε...

ετσι λοιπόν πορευεται του Βιου μας το ΝΗΜΑ
ΣΑΝ ΤΗς ΕΓΚΥΚΛΠΠΑΙΔΕΙΑς ΤΟ ΠΙΟ μικρο το λΗΜΜΑ
σαν να ταν πλινθοι,κεραμοι , ατακτως εριμμένοι
σαν της μακαροναδας μας την φετα την τριμένη
ονειρο ειναι η ζωη που οσο παει μικραινει
κι ειναι και η λιακάδα αυτη που πανατ με τρελαινει

Ανώνυμος είπε...

Αυτά συμβαινουν δυστυχως
--------------------------------------

Δεν είναι που δεν ερχεσαι και φευγεις από μενα
και αδιαφορα με προσπερνας και είναι οι καρδιες μας χωρια,
δεν είναι που όταν με κοιτας τα ματια σου ειν΄σβησμενα
και υπαρχει και μια σχετικη στεναχωρια,
είναι που όλα αυτά μαζι κι ετουτα και εκεινα
και όλα τα΄αλλα γενικως και ειδικως επισης
εδώ και κανα μηνα
εχαθηκε η πιστις
μεταξυ μας
και φοβαμαι ποια θαναι στο τελος ολης αυτης της ιστοριας η καταληξη μας.

Νοσφεράτος είπε...

δεν μου 'ναι αδιαφορη του κοσμου η μαγεία
ειναι που πια καταντησαν ολα τελετουργια :
Φωναζουμε συνθηματα και κανουμε πορειες
μα παραμενουν μεσα μας αγκαθια οι αποριες .

Δεν ειναι η καταληξη αυτο που με φοβιζει
ειναι που δεν με αγγιξε κι ακομα δεν μ'αγγιζει
το σωμα σου το λατρευτο τα κόκκινα σου χειλη
σου λεω πως σε αγαπώ , μου λές ''Ειμαστε Φίλοι''


με συγκινουν τα ματια σου με συγκινει κι η Μύτη
και κλαιω που με θεωρεις ,άπλυτο και αλητη
με συγκινει η μεσουλα με συγκινουν τα στηθη
-η μνημη μ'εγκατελειψε , με περιμενει η Ληθη ..

στασου λιγακι να σε δω ,στασου να σε αγγιξω
φοβαμαι μη διαλυθεις , λιγακι αμα Βηξω
αχ!! οπτασια -αγάπη μου,κομματι απ'τα ονειρα μου
εστω και αν εισαι άυλη , για σε ποναει η καρδια μου...

Λένε πως ειναι ονειρο δεν ζουμε αυτο που ζουμε
στο στην Πυρκαια του Βίου μας στο Τελος θα καουμε
Παρολαυτά αγαπη μου , μουρχεται να πεταξω
ομως στο τελος σαν κερι που λιωνει , θα σε Σταξω ....





Νοσφεράτος είπε...

ειδα στα ματια σου το φως μα εσυ ειδες σκοταδι
κι ειναι η νυχτα ησυχη κι η θαλασσα μας λάδι
εσυ και 'γω βρισκομαστε σε μια μικρη βαρκουλα
με φωναξες με τ'ονομα και γω σε ειπα :''Κούλα''

''Ακομα δεν καταλαβες ποιο ειναι τονομα μου;''
ειπες και ησουν εξαλλη , φωτια στα σωθικά μου
κι ευθυς μεταμορφωθηκες σε θαλασσας Γοργόνα
και φοραγες στην κεφαλη και μια Χρυση Κορώνα

πανω που πηγες να μου πεις για τον Αλέξανδρο σου
σκηνοθετωντας εξυπνα τον τελικό χαμό σου,
σου εκλεψα το σκαφανδρο , την μαγικη κλεψυδρα
κι ευθυς μεταμορφωθηκα σε ποταμίσια Βιδρα

πως μπλεξαμε Γοργονα μου με τις μεταμορφωσεις ;
παρολο που προσπαθησες να με παρα μορφωσεις,
ισως θα ηταν πιο απλό αν μεναμε μπαρμπουνια
καλά καταλαβα εγω : εισαι τρελη ως τα Μπουνια



Ανώνυμος είπε...

Αυτο οπου σου εγραψα το τελευταιο ποιμα
ειναι πρωτοποριακο, παρ΄οτι η καθε ριμα
ομοιοκαταληκτει η μια με την αλλη
και μοιαζει απ' της παραδοσης να βγηκε το τσουβαλι.

Θα 'θελα επισης να σου πω, αν δεν τοχεις προσεξει,
ειναι πολυ ρομαντικο και ταυτοχρονως σεξυ,
το μετρο του ειναι αμετρο -εξω απο καθε μοδα-
σαν το σπασμενο λαστιχο στης ποιησης τη ροδα
και εχει και μυνηματα που οποιος τα καταλαβει
παει Αθηνα - Μόναχο με σταση Λιανοκλαδι
και οποιος δεν τα καταλαβε και εχει απορια
να παει να παρει ενα χαρτι απο την ενορια
να λεει οτι ειναι απορος και ειναι φτωχος στο πνευμα
με αυτο να παει στη ΔΕΗ να παρει τσαμπα ρευμα
και ας τον φωτισει η ΔΕΗ και ο Θεος επισης
αφου δεν το καταφερε να τον φωτισει η φυσις.

Ανώνυμος είπε...

Διορθωσις:
Aφου δεν τα καταφερε να τον φωτισει η ποιησις

Νοσφεράτος είπε...


ετσι γλιστρουν ανεμελα του Ρολογιου οι Δείχτες
και φευγουμε χωρις σκοπό οι μερες και οι Νυχτες

Ανώνυμος είπε...

Καθως κινουνται διαρκως οι δειχτες στο ρολοϊ
μοιαζουνε με δυο προβατα που βοσκουνε στη χλοη
και όταν θα φτασουν βοσκοντας στη ακρη στο λιβαδι
βρισκονται σ' ένα περασμα που οδηγει στον αδη
που το φυλαει ο κέρβερος, ενας μεγαλος τραγος
που εχει την οψη του σκυλιου και είναι κρεατοφάγος
και εχει, εμφανησιακως, τα μαυρα του τα χαλια
με ένα σωμα, μοναχά, και τέσσερα κεφαλια
τα τρια είναι του λαιμού και το άλλο του πουλιου του
και το καθενα από αυτά κανει ..."του κεφαλιου του"
όταν το ένα κανει μπε, το άλλο θα γαυγισει
το τριτο θελει να σκεφτει και το άλλο να γαμησει
όταν ομως επικρατει τοση πολυγνωμια
τα πραγματα μπερδευονται και γινεται ζημία


συνεχαει .....

(το βλεπω να παει για επος)


Νοσφεράτος είπε...

απανου που θα ξεχναγα τον Λεωντα Μηρμηγκι
νασου ο Θητα εβγαλε απο την Μυγα Ξυγκι
και να που μας προεκυψε καινουργιο Τερατάκι
που ειναι Τετρακεφαλο και εχει και Πουλακι

tamistas είπε...

Τι απόγινε το τέρας μας πούχε κουαρτέτο γκλάβες,
Τρία συν ένα κέφαλα σε αποχρώσεις μπλάβες;
Πού πήγε; Πού ξεχάστηκε; Το έπος τι θα γίνει;
Μια φυσαλίδα τρεμουλή, κλεισμένη σε λαγήνι,
όπως της μνήμης που εδώ τιμάται ποιητοτρόπως;
Ή θα επανεμφανιστεί του Ιδρύματος ο τρόπος;

Όλο ερωτήσεις, μια ζωή, και απαντήσεις λίγες,
που τίποτα δεν απαντούν, σαν άδειες πομφολύγες.

Ανώνυμος είπε...




Στην πυλη του Αδου εστεκε και ειχε το μαγαζι του
και επαιρνε όλα όλα τα λεφτα που ειχε ο καθεις μαζι του

στον κατω κοσμο για να πας επληρωνες διοδια
κι οσοι δεν το πληρωνανε τους δαγκωνε τα πόδια

αφου λοιπον πληρωνανε, για να περασουν, φορο
του τερατος το επαγγελμα κατεστη κερδοφορο

ως που στο τελος Κέρδερος το τερας ονομάστη
από τα κερδη που εβγαζε στου κατω κοσμου το αστυ!



Νοσφεράτος είπε...



ειναι φορες που χωνομαι βαθια στην αγκαλια σου
σαν το πουλι που κουρνιασε στο σπιτικό κλουβί
και ψαχνω για παρηγοριά στα ματαια Φιλιά σου
στης μνημης μου τα σκοτεινα , για να βρω αμοιβή

φορες που ονειρευομαι με ματια ανοιχτα
κρατωντας με τα χερια μου τα χερια σου ,σφιχτα
και σου θυμιζω - υστερα απο δεκαδες χρονια -
καποτε μ'υποσχεθηκες θα μ'αγαπάς αιωνια


κι ειναι φορες που εντρομος,τότε , ανακαλυπτω
πως ημουν παντα μονος μου, μεσα στην σιγαλια
και το αεροπλάνο σου ,ξανα το καταριπτω
και μενα αλεξιπτωτο, σε παιρνω αγκαλιά

προσγεινομαστε αργα στο μαυρο μας σκοτάδι
σα νουφαρα π'ανοιγουνε στη Λιμνη, σιωπηλά
στη Θαλασσα την ηρεμη , ακινητη σαν λαδι
κι ενα αστερι πεφτοντας ,τους δυο μας , μας Φιλά..

Ανώνυμος είπε...

Κι εγω ειναι μερικες φορες που νοιωθω κατι τετοια
αλλα επειδη ειμαι απο χωριο και απ' ολα αυτα δεν ξερω
-θυμαμαι παντως οι παλαιοι που τα ονομαζαν "ντερτια"-
δισταζω και, ισως, ντρεπομαι για τα τα αναφερω



Νοσφεράτος είπε...

αναμεσα στην Πληρωση και στην επιθυμια
μεσολαβει καποπια στιγμή , που νιωθεις ευθυμια
γελας καθως σε γαργαλά στο στηθος ενα κατι
τιναζεσαι στον ουρανο σαν ναχεις παρει χαπι

αναθεμα την εκσταση που νιωθεις καθε τοσο
και κοκορευεσαι φριχτα και κανεις τον καμποσο
ειναι μια παλινδρομηση: ξανακυλάς στο βρεφος
καλυπτει την αντιληψη του νο σου ενα Νεφος ..


ετσι λοιπόν δεν εχουμε ποτε την ευτυχια
καραδοκει απο κατω μας η Θεια Δυστυχία
αναμεσα στην Πληρωση και την Επιθυμια
τόνομα του Πλανητη μας ειναι Μελαγχολια


Ανώνυμος είπε...

Πριν λιγες μερες εγραψα το λυκο και το χοιρο
μα σημερα γιορταζουμε το φιλο μου το Σπυρο
καθοτι ειναι η εορτη του Αγιου Σπυριδώνου
θα πουμε την περιπτωση του λυκου και του ονου

Αυτου του ονου που ητανε μεσα σ᾽ενα λιβαδι
και βοσκαγε αμεριμνος απ᾽ το πρωί ως το βραδυ
και παρακαλαε το Θεο να βοσκει οσο θα ζουσε
(η μανα και αι αδελφαι του ονου ηταν θεουσαι)

Αλλα για τυχη του κακη περνουσε ενας λυκος
που ητο αιμοβορος και υπουλος και ειχε ενα μετρο μηκος


συνεχαει ..............

ζητειται συνεργατης βοηθος ποιητης











Νοσφεράτος είπε...


(ΧΟΡΟς )
βλεπω πως παλι σ'επιασε το συνδρομο του ΟΝΟΥ
Που παραμένει συμβολο ενός αιωνιου πόνου
μας καποιας σιγανής φωτιας που πυρπολει τα στηθεια
και την πλακωνει η βρωμια κι η μιζερη συνήθεια
αυτος ο Ονος Θητα μου , αυτος ο Γαιδαρακος
ειναι ο ιδιος που λεγε ο ΡΑΙΧ , Ο ΑΝΘΡΩΠΑΚΟς
που κλαιγεται , μεμψιμοιρει, και ψαχνει να βρει ακρη
απ' της ζωής το Μυχιο, το πιο διαρκές μας Δακρυ
μα κατα βαθος 'πεθυμει να γινει ενας Λύκος
και τον Φαλλο του για να δει στο ενα Μετρο Μηκος
( τι να τον κανεις τον φαλλο τοσο μεγαλου Μηκους;
τετοιοι φαλλοι που σερνονται δεν κανουνε για λυκους ...
φαινεται Ανθρωπακο μου πως μαλλον Υπερβαλλεις
και τον φαλλο σου τον μακρυ λαβε τον Υπο Μάλης)
...................................
Ετσι λοιπόν αναμεσα σε μυριους τοσους Λυκους
να που προεκυψε Φαλλος του πιο μεγαλου Μηκους ...

Συεχιζεται


Ανώνυμος είπε...

"Γεια και χαρα σου γαϊδαρε" τον χαιρετάει ο λυκος
(που ητο αιμοβορος και υπουλος και ειχε ενα μετρο μηκος)
"Καλως τονε το φιλο μου" εκεινος του απεκριθη
γιατι εμφορείτο απ' τ΄αδολα των γαϊδουριων τα ηθη


συνεχαει (δυσκολα)

Ανώνυμος είπε...



Όπως θυμασθε ακομα πριν να εορτασει ο Σπυρος
εγραψα το αριστουργημα "Ο Λυκος και ο Χοιρος"
και πριν λαλησαι ο πετενος και πριν κυλισει ο χρονος
ξεκινησα το ποιμα "Ο Λυκος και ο Ονος"
οπλην όμως γυρισε ο καιρος και γινηκε μαϊστρος
κι επαθε αρθριτικά ο ποιητικος μου οιστρος
μεχρι που κατουρηθηκα απ' τους πολλους τους πονους
γιαυτο και εγκατελειψα -προσωρινα- τους ονους
κι ετσι αλλαξα σωβρακο και θεματολογια
αλλα θα επανέλθουμε σαν εχουμε υγεια

Ανώνυμος είπε...




Από τον κυκλο: "Η ΠΟΙΗΣΙΣ ΜΕΤΑ"

Του Θήτα Ιώτα

ΚΛΑΣΙΚΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ
-----------------

Ενα μοναδικο αριστουργημα, εφαμιλο των καλυτέρων Ευρωπαϊκων αριστουργηματων!

Σε παγκοσμια πρωτη εκτελεση (με ενεση)!

Η Αληθεια περα από τους μυθους
------------------------------

Μην το χασετε!




ΚΛΑΣΙΚΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ


Στο στουντιο ηργαζετο νυχθημερον ο Απολλων
τις νοτες κατασκευαζε των μουσικων συνολων,
πρωτα εκατασκευασε το ντο, το ρε, το μι
και τα 'βαλε με προσοχη και ταξη στη γραμμη,
κατοπιν κατασκευασε το φα, το σολ, το λα
και μεχρι εδω τα πραγματα έβαιναν ομαλα!

Καθε μια νοτα που εφτιαχνε την εβαζε στη μπαντα
μα μια απ΄αυτές παραπεσε και χαθηκε για παντα,
μετα οσες απομειναν εβαλε στη σειρα
και όταν τις δοκιμασε παίζανε μια χαρα:

Οι πρωτες τρεις, οι ντο-ρε-μι, ηχουσανε ωραια
σα να'χαν μεταλα αλαφρια και μεταλα βαρεα
αλλα και οι τρεις επομενες η φα, η σολ και η λα
ακουγονταν υπεροχα οι ηχοι τους, αλλά,
εμοιαζε εκει στο τελος της η συνθεση ελειπης
ωσαν φιαλη που ελειπε το πωμα εκ της οπης.

Στο σπιτι οταν γυρισε, η μητρια του η Ηρα
-δεν ειχε γινει το φαι και- του 'πε "Πιες μια μπυρα"
(ο ζηθος ητανε γνωστος και στην αρχαια Ελλαδα)
κι οσο περιμενε ο θεος να γινει η φασολαδα
επινε ψαχνοντας να βρεί ποια ειναι η χαμενη νοτα
ως που στο τελος ζαλισε της μανας του τα ωτα.


"-Χαραμι η προσπαθεια και οι κοποι μου αδικως,
η νοτα αυτή της μουσικης είναι ο χαμενος κρικος",
ελεγε αναφερομενος στης νοτας την απωλεια,
ως που η ωρα επερασε και βρασαν τα φασολια

Ομως δεν ηθελε μπουκια στο στομα του να βαλει
και ζητησε απ΄τη μανα του ακομα μια φιαλη
μα εκεινη τον παροτρυνε: "Φαε τη φα-σολ-λα-δα
γιατι αν πινεις νυστικος θε να σε βρει ζαλαδα"
αυτος τοτε σηκωθηκε κι αρχισε να πηδα
"Η νοτα αυτη μου ελειπε, μητερα, ειναι το "δα"



Η Ηρα τονε προγκιξε "Δεν πας καλα ρε 'συ,
αυτη η νοτα που εψαχνες να βρεις ειναι το "σι"!

"Μητερα, η νοτα βρισκεται μεσα στην κατσαρολα
δεν ειναι νοτα για βιολια αλλά για πολυβολα"
και διχως καθυστεριση αρπαζει την κουταλα
στην κατσαρολα ακαθεκτος ορμαει σαν τον πειναλα

Τη φα-σο-λα-δα εφαγε ολη ο θεος Απολλων
και με αερια γεμισε το θεϊκο του κωλον
και πριν ακομα σηκωθει και φυγει απ΄το τραπεζι
σαν καραμουζα ο κωλος του αρχινισε να παιζει,
τα αερια εξερχομενα πολλους αφηναν ηχους
που αντηχουσαν στου σπιτιου τη στεγη και τους τοιχους
κουτουλαγαν ζερβοδεξια σαν τα τρελα κριαρια
και η Ηρα τα σαλαγαγε τσιριζοντας μια άρια

Εκτοτε καθιερωθηκε και αυτη τη μουσικη
-που εξεπεμψε το κωλον του- τη λενε κλασική!





Νοσφεράτος είπε...

ετσι που μου πλημμυρισες το Σπηλαιον με επη
-ποιηματα τεραστια ,χωρις τα Μη και Πρεπει..
διαπραγματευομενος ζητηματα μεγαλα
προσωθησες την Ποιηση , Ω Θητα μου τα μάλα
( δεν ξευρω αν χωρει εδω η λεξη αυτη τα Μάλα
για ριμα μον την εβαλα , αφηνοντας τα αλλα -
διοτι Μπουρδουκλωθηκ α και εμπνευσιν ουχ εχω
και απο επη θειε μου δεν ξευρω αν κατεχω
εστερεψα Ω! Ιωτα μου , δεν ξευρω τι να γραψω
και μουρχεται δια παντος την Ποιησιν να παψω ..

tamistas είπε...

Ένα καράβι σάλπαρε χωρίς καραβοκύρη
κι η άγκυρά του σέρνουνταν στον σκοτεινό πυθμένα.
Κι οι ναύτες ήρθαν κι έδεσαν στο κέφτι το τσακίρι
κι αρχίσανε να σκέφτονται όλα τα περασμένα.

Ένα ναυτάκι μοναχό καθόταν στη γωνία
κι έπινε το τσιγάρο του και κλείνονταν στις σκέψεις.
Ήταν φερμένο από αλλού, από τη Γιαπωνία
και μια κουβέντα ψέλισσε που δεν θα την πιστέψεις.

Με τσουν και τσαν και τσου εν λάι
και γιν και γιανγκ και τέτοια,
τ' αχείλι του κρυφά γελάει
παρόλα του τα ντέρτια.

Όλα εδώ πληρώνονται, είπενας γέρος ναύτης,
όλα μέσα στη θάλασσα, τη μαύρη μας μητέρα.
Παρόλα φτά το νόημα της ιστορίας ταύτης
ουδείς το έπιασε ποτές, του είπε μια εταίρα

εις έναν οίκον ανοχής, στου λιμανιού εκείνου
που είχαν πέραση πολλή οι νέοι εκ Πεκίνου.

Νοσφεράτος είπε...

ετσι λοιπόν εισερχεται στον Ρουν της Ιστοριας
ενας λαος πελωριος , που καποτε , παρίας
παρεμενε μυστηριος στο Περιθωριον της
μα τωρα ,που μας εφερε κοντα στο Οριον της
ΝΑΙ. να προυπαντησουμε Ταμιστα τους Κινέζους
σαμπως κι αυτοι δεν εχουνε το αιμα τους σε Ρέζους;
Αυτοι δεν εχουνε Ψυχή; και μένα και πατερα;
και οι Κινεζοι δεν ορμουν ,φωναζοντας ''Αερα ;''
να ανεβουν στον Ουρανο σαν μια στρατια του Μάο
- φοβαμαι . χρεωκοπησα , δεν θαχω πια να φάω -,
στα νιατα Ταμιστακο μου , ημουνα Μαοίστας
μα τωρ' εμεινα Μοναχός , καταμεσης της Πιστας .
( θυμασαι που σου εγραφα ποιηματα με Πίστες;
Ταμιστα .!! που χαθηκανε της Ποιησης οι Μυστες ;
που πηγε η Μπλογκοσφαιρα; που χαθηκαν οι στιχοι;
μας απομειναν μοναχά οι Μυχιοι μας Ηχοι
ηχος βαθυς ακουγεται,σαν τουφεκια στους Βραχους
αχ! να προσεχαν οι Θεοι και μας τους απομάχους
να φροντιζαν τους στιχους μας , να βρεχαν λιγη αγαπη
- τον ποιητη ,σκοτωστε τον , τον σκυλο, τον αραπη
που τολμησε να στιχουργει ,λες κι ειναι στο Πεκινο
εχαθηκα ,ΤΑΜΙΣΤΑ ΜΟΥ , ΜΕ ΤΟΥΤΟ ΚΑΙ ΜΕ 'ΚΕΙΝΟ
λαβυρινθος οι στιχοι μου , με πανε οπου λαχει
να ειχαμε , να λέγαμε κι εμεις οι Απομάχοι

Νοσφεράτος είπε...

ετσι που αναταμωνουμε μες τους σταθμους του Χρονου
που σαν το τραινο αγκομαχά,στη ραχη ενος όνου
ενα Σαμαρι ο κοσμος μας απανω σε Μουλαρι
και πισω του να ακολουθουν λογης λογής Γαιδαροι
ειμαστε εμεις τα Ονειρα που βλεπουνε οι Ονοι
τις νυχτες που ΄νειρευονται ' κι οταν ξυπνουν ακομη
οταν Γκαριζουν δυνατα και μασουαλν Χρτάρι
ειμαστε εμεις τα Ονειρα που βλέπουν οι Γαιδάροι

κι εγω κι εσυ του Βαρναλη ειμαστε Γαιδαρακοι
παρολο που νομιζουμε πως ειμαστ'Ανθρωπακοι
σαν Γιαδαροι γκαριζουμε σα Γαιδαροι Κλωτσαμε
και το Μαγγανοπηγαδο , ΓΑΙΔΑΡΟΙ , το γυρναμε..

tamistas είπε...

Δεν ξέρω τείμαστε, δεν ξε,
εις των τρελώνε τον μπαξέ,
δεν ξε ούτε θα μάθω.

Τι γάιδαροι, τι άνθρωποι;
τα οζά δεν έχουνε ντροπή,
να σφίγγουνε τη γνάθο.

Αν το σαμάρι σου χτυπάς,
τη φυσαλίδα σου τρυπάς.
Στίχους μανά θα πλάθω.

Tamistas είπε...

Ώστε ήταν κάτω, χαμηλά,
και δεν την είδα.
Δεν έχει γλώσσα, δεν μιλά
η φυσαλίδα.

Άραγε είναι διαφανής
με δίχως χρώμα;
Στη διαφάνεια αφανής,
σβήνει σα γόμα.

Πολύ της μόδας στη σπηλιά
ο Μπουγτσουλχάνης.
Καλή χρονιά, πολλά φιλιά
και μην τα χάνεις.

Νοσφεράτος είπε...

ειναι φορές που χανομαι μες τις Οπες του χρονου
- μες σε λαγουμια 'πόκοσμα και τρυπες σκοτεινές
και επισκεπτης βρισκομαι ενος πλανήτη Μόνου
με παγωμένα τα Βουνά ,κοιλαδες ζοφερές

φορες φορές Βυθιζομαι στη μέσα θαλασσα μου
στ'αβυσαλλεα βαθη της , στ' ενδοτερα νερα μου
σαν ενα Ψαρι που, τυφλό, ψαχνει για να βρει ταίρι
κι αναζητα μες τον Βυθο ενα πεσμένο αστερι..

ειναι φορες που βρισκομαι , σαν ναμουν Ορειβατης
στην κορυφή της πιο Ψηλής , δικής μου αυταπατης
και βλεπω ολοκαθαρα την μεσα μου αληθεια ,
να σπαρταρα ,σαν τον Ιχθυ , που πιαστηκε σε διχτυα .....

Βλάσης Αγτζίδης είπε...

Πάντως την πιο κοντινή σε σένα (ενθυμούμενος την Χελιδώνα) αναφορά στην επέτειο "1 χρόνος ΣΥΡΙΖΑ", την έκαναν οι αριστεροπόντιοι με ένα ποίημα, που έγραψε ο Γιάννης Αποστολίδης.

Το ποίημα τιτλοφορείται «Εριώλη«.

Εριώλη λέγονταν στην αρχαία Ελλάδα η θύελλα και ότι οι Παρμένες Ζωές είναι οι αυτόχειρες της κρίσης… Εριώλη θα πρέπει να είναι στο εξής το ποιητικό όνομα της κρίσης, νομίζω (λέει Αποστολίδης) ταιριάζει. Η Εριώλη είναι στο ποίημα η χωρισμένη γυναίκα του μαγαζάτορα – το γάμο διέλυσε η κρίση, αλλά η αγάπη μένει..



ΕΡΙΩΛΗ

Το μαγαζάκι, που κλειστό το κυνηγούσαν όλοι,

Προμηθευτές, λογαριασμοί και κατασχέσεις ΙΚΑ,

Σωρό στο πάτωμα χαρτιά, κι ανάμεσά τους βρήκα

Σε σκονισμένο φάκελο το γράμμα σου, Εριώλη.


Δεν απαντά το κινητό, που χάθηκα δεν ξέρουν.

Μου λες να κάνω υπομονή, τα πράματα θ’ αλλάξουν.

Ταχιά θα βγούνε ποιητές στο δρόμο, θα φωνάξουν,

Αυτοί μπορούν την άνοιξη στην καταχνιά να φέρουν.


Μου γράφεις για τον ΕΝΦΙΑ, δεν πλήρωσες τη δόση.

Σε κράταγα και ξένοιαστοι γυρίζαμε την πόλη

Να φτάσουμε στα Δύσβατα, τι γλύκες, Εριώλη,

Και μ’ άνοιγες τα βάθη σου το έθνος να ριζώσει.


Στα δικαστήρια βογκούν τα υπερχρεωμένα

Νοικοκυριά. Μαράθηκε στη γλάστρα το γεράνι.

Πότε θα ‘ρθούν λευτερωτές με δόρατα και κράνη

Να κάψουν τα δικόγραφα και τα δεδικασμένα.


Μπορεί να πας στη Σουμελά, ένα κερί ν’ ανάψεις.

Τα νιάτα της πατρίδας μου σκορπίσανε τ’ανέμου.

Να μας φυλάξει η Παναγιά απ’ την οργή Σου, Θέ’ μου,

Που ζωντανοί στην κόλαση τ’ αξίζουμε να κάψεις.


Ο χωρισμός. Τα βάσανα. Σε σκέφτομαι, καλέ μου.

Οι ποιητές. Τα μπρούντζινα λουκέτα. Κρίση. Φρίκη.

Μεριάστε να περάσουν οι Παρμένες Ζωές! Νίκη!

Εμπρός! Ψηλά τα φλάμπουρα του Ταξικού Πολέμου!

Ανώνυμος είπε...

Ο θειος Ισίδωρος



Ω ποντιε που απ΄τα παλια και παλι ενεφανισθης,
απ΄την πολύ συγκινηση και απ΄την πολύ λαχταρα
σε ειδα και μου πριστηκε η ουροδόχος κυστις
ωσαν να μου την επεσε καμια δεκαοχταρα!

Θυμαμαι σε τσιγκλάγαμε και καναμε καζουρα,
ετσι καθως ανεμιζες την κοκκινη σημαια,
μα υστερα χαθηκαμε σε καποια προκυμαια
εκει, μες του συνωστισμου την ανακατωσουρα.

Πολλοι σε αποπηρανε φερομενοι ηλιθιως,
τον ξενο και το ορφανο κανενας δεν γουσταρει
μοιαζει στα ματια των πολλων σαν ήρα μες το σταρι,
μα ηταν αξέχαστες στιγμες "Όταν εκλαψε ο Θειος"


Ανώνυμος είπε...

Σας παραθετω απόσπασμα απ' το επος μου εκεινο
που εφτασε η φημη του μεχρι και το Πεκίνο
εκεινη οπου εγραψα την κοψω-ραψωδια
ανεβηκε στα μεγαρα και σ' όλα τα ωδεια!

Ο θειος
......................................................

Ραψωδια Ζ

"-Ητανε τετοια εποχη θαρρω, Δεκεμβρη μηνα,
που ο στολος εναυλούχησε εξω απ΄τη Σαλαμινα.

Κι αφου ο στρατος υπεφερε επανω στις Τριήρες
εγω πως στιχους θα 'γραφα και θα’πινα και μπυρες?

-Αφήκα τη στιχοπλοκη, πηρα μια δράκα αντρες
κι αρχισαμε να τρεχουμε, πηδουσαμε τις μαντρες!

Στο Κερατσινι φτασαμε περνωντας τα Ταμπούρια
τρεχαμε μεσα στα στενα με δυναμη και φούρια,

μα απ΄το πολύ τρεχαλητό να παμε στη δουλεια μας
γυρναγανε οι πατουσες μας κι εβάριανε στ΄αυτιά μας

και μεχρι να περασουμε του Αη Γιωργιού τους λοφους
ολοι τους κουφαθηκανε, ξεμεινα από συντροφους

κι απομεινα ολομοναχος -με γλυτωσε το κρανος-
χεσε ψηλα κι αγναντευε: τι μονος και τι Μανος!

* * *

κοψωδια Η

-Μπαρκαρισα απ’το Πέραμα να παω στου Τελαμώνος
το ξακουστο βασιλειο, μεσούντος του χειμώνος

ταξιδεψα με τον καιρο πνεοντα εναντίον
αλλα εξωκείλας βρεθηκα στη χωρα των Ποντίων.

Χοροπηδουσαν αδωντες και παιζοντες τη λυρα
και προς αποδωσιν τιμών πόντισα την αγκύρα!

Μα πανω στη βιασυνη μου πόντισα τη σταβέντα
και τοτε μαζευτηκανε κι αρχισαμε κουβεντα:

«-Τοσο καλα που πόντισες δικος μας θα ‘σαι ξένε»
μου ειπαν μολις με ειδανε κι αρχισανε να κλαινε!

Κλαιγαν για την αλαργινη χαμενη τους πατριδα
κι εγω εβγαλα απ' την τσεπη μου μια χουφτα με σταφιδα,

τη θλιψη και τον πονο τους λιγο για να γλυκάνω,
αλλα, «ο σουρβάς ετσούκνιε» …κι ακομα παραπανω!

Και αφου δε σταματαγανε τ’ ασματα και τη κλαψα
(γιατι ητανε περηφανη και τιμημενη ρατσα),

‘πα στο καταρτι δεθηκα, (ξ)εβουλωσα τ’αυτιά μου
κι οσο αυτοι τραγουδαγαν έξυνα τ’…απαυτά μου

διοτι τα τραγουδια τους μου φερνανε φαγουρα
ενω ο κοσμος γυριζε σαν σκουριασμενη σβουρα!


*

-Ευθυς την πλωρη εστρεψα σ’ ενάντιους καιρους
αφηνων γεια στους ποντιους (& τους αριστερους)

που ειχανε συνωστησθει ολοι, …παρα θιν άλος
κι εστριψα …αλα γαλλικα (σα να ‘στριβε ενας Γάλλος).

* * *

Χορος (Κατσίβελες)


«Γιατι είναι νομος στη ζωη: σαν Γαλλος αν δεν στριβεις
τοτε θα πεσεις σιγουρα στο στομα της Χαρύβδης!

Το αναφερει κι ο Ομηρος σε μια του σελιδα
για ένα μεγαλο ποιητη που εγραφε στην καλυβα

και στιχους εγραφε τρανους εις το χελιδονειον,
πώς ζωντανος επιαστηκε στα δίχτυα των Ποντιων!»

* * *



Ο Ηλιος εκαιγε ψηλα σα γυφτικο καμινι
καθως στων μαυρων σκεψεων χανομουνα τη δυνη!



* * *

Ανώνυμος είπε...


ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Με την ευκαιρια της συμπληρώσεως ενός ετους διακυβερνησης της χωρας από την "Πρωτη φορα Αριστερα"


ο θειος

ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ

(Εμμετρη πραγματεια πανω στη νευροφυσιολογια του αριστερου εγκεφάλου:
Προβληματα ηλεκτροχημικης δραστηριοτητας)


Η ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ Η ΛΗΘΗ Ι

Αγαπητοι σχολιασται, τα σχολια σας ολα
στους συνειρμους προκαλεσαν, της σκεψης, καραμπολα
κι επεσε ο ενας στον αλλονε -κι ο αλλονες στον ενα-
σαν τρενα που τρακαρανε γιατι δεν ειχαν φρενα,
κι οπως ετροχιαστηκαν της μνημης οι συρμοι
σωρο-κουβαρια γινανε ολοι οι συνειρμοι.
Κι αναμεσα στους συνειρμους – κεραμοι, λιθοι, πληνθοι –
οσα η μνημη εβρισκε τα εχανε η ληθη!

Αχ, τι να πρωτο-θυμηθω απο τα περασμενα
σαν τα πουλια που χαθηκαν στο βαθος τ΄ουρανου,
ταχα αυτα χαθηκανε ή εγω τα 'χω χαμενα?
Δεν με βοηθαει η μνημη μου, ειναι ...τεμπελχανού!




Η ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΛΙΘΟΙ ΙΙ

Ειναι φορες που οι θυμησες σαν των πουλιων τα σμηνη
ερχονται και κουρνιαζουνε στην κουρασμενη μνημη
μες τους νευρωνες του μυαλου και κανουνε συναψεις
κατω απ΄του φεγγαροφωτος τις χρυσαφενιες λαψεις,
εκει στης σκεψης τα κλαδια χτιζουνε τις φωλιες τους
και θαβεται η μνημη μας κατω απ' τις κουτσουλιες τους.

Μα οι κουτσουλιες πετρωσανε, σκληρυνανε σαν λιθοι
και οι αναμνησεις χαθηκαν και ειμαστε πια ηλιθιοι !

Νοσφεράτος είπε...

ειναι λοιπόν η Μνημη μας μια σβουρα και γυριζει
και μες στις Φυσσαλιδες της παλι η ζωή μας σφυζει
σιγά σιγα μας ερχονται ξανα τα χελιδωνια
μου φαινεται , θα ζησουμε μεσα στα Μπλογκς αιωνια
------
γυρω θα καταστρεφονται , γυναικες , φιλοι , αντρες
μα μεσα εδω θα παιζουμε παιχνιδια με τις χαντρες
σνα πυρ απ' τον Ηρακλειτο , που αναβει ολο και σβυνει
στιχακια στο ποτηρι μας ο χρονος μας θα χύνει

ετσι που ζωντανευουμε τον Ρουν της Ιστοριας
σα σαυρες που σουρνομαστε στην ακρη Αποριας

ειμαστε Τυφλοποντικες που σκαβουμε λαγουμια
υπογεια να φτασουμε στου Χρονου τα ...[λουκουμια ]


(δεν ξερω πως κατεληξα, στο τελος ,στο Λουκούμι
σαν το Κουρσαρο π'εντρομος αποζητα το Ρουμι
φταει πουθελω τα Γλυκά , Προφυτερολ και παστες
και μια φωνουλα μεσα μου λεει : τις Παστες Αστες...''

Ανώνυμος είπε...

είναι το κοινό που τη σκληρή - την πετρωμένη κουτσουλιά - μπορεί να ..λιγκβιντάρει
αφού τις δικές του θύμησες αυτή τους τις ξυπνάει
και έτσι όπως είναι αυτές ρευστές σαν το χυλό ένα πράμα
έχει ανάγκη στις άλλες (πουναι σκληρές και μορφοποιημένες) να βάλει αντάμα
ελπίζοντας ότι και στις δικές του τους δώσει σχήμα,
και των αλλονών των έμπειρων θα κάνει πιο ..χύμα
Αναγνώστης ο αθηναίος

Νοσφεράτος είπε...

Συνεταιρε με μπερδεψες μ 'αυτο εδω το ποιημα
που μοιαζει σαν να επεσε δω μεσα ενα Βλημα
βραδυφλεγές, αλλοκοτο, λες κιεπεσε Κομητης
-λές ναναι ενα ΦΑΝΤΑΣΜΑ; Ο ΧΡΌΝΟς Ο ΑΛΉΤΗς;
που ξαφνου ,χρονομηχανη, τον φερνει εδω κατω
σαν καγκουρω π'αναπηδα και κανει εναν σαλτο
Λοιπόν , καλωσορισματα Μεγαλε ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
τη ποιηση που δημιουργεις , μες τη Σπηλια μου, Χώστη ,
σαν ναταν ενα εμβολο μπροστα σε μια Γαλερα
(καλά μου λέγαν μερικοι, χρονε πως εισαι Λέρα )

Ανώνυμος είπε...

To ποιημα που εγραψε, πιο πανω, ο Αναγνωστης
δειχνει πως των ασαφειών αριστος είναι γνωστης
γιατι η πολλη σαφηνεια είναι μεγαλο σφαλμα
με αρσιβαρίστα του ασρασέ, μοιαζει, που κανει αλμα
καθως με λικβινταρισμους και παίγνιων θεωριες
χανονται οι βεβαιότητες και μενουν οι αποριες.
Μα όταν μας χεσουν τα πτηνα και οι κουτσουλιες πετρωσουν
από τις αποριες μας τοτε θα μας λυτρωσουν:

κι αν μας πλακωνουνε βαρια των κουτσουλιων οι λιθοι
το νομο της βαρυτητας θα τον νικαει η ληθη





Νοσφεράτος είπε...

Σχετικισμοι ,ασαφειες και τα Αφιξεις ηξεις
οδηγησαν την χωρα μας μες τις μεγαλες σφιξεις
μας σφιξανε με μεγγενη , σαν νατανε τανάλια
- παρεμπιπτοντως να σας πώ , εδω και Inter alia
πως πάντα απεχθανομουνα την κυριολεξια
και στα στιχακια προτιμω ομοιοκαταληξια
ετσι λοιπόν γυρευοντας παντα να βρω την Ριμα
κατεληξα να μη μπορω να προχωρησω Βημα

Κολαω ,αντιστεκομαι και μενω στον αερα
- χρονε το καταλάβαμε εισαι μεγαλή Λέρα-

Μιας κι ειμαστε αναμεσα σε χιλιες δυο αληθειες
ισως να καταφυγουμε μες τις παλιες συνηθειες

αληθεια τι αλλοκοτη που ειναι αυτή η χωρα
και η Φωνή τ' Υπερεγω που-μεσα - λεει Προχωρα

Που θες να πάω Γεροντα- βλέπεις; Θα γκρεμιστουμε
μαζί με τα φαντασματα θα πα να γαμηθουμε

αχ! ολα εινα σχετικά ακομα κι οι Εφιάλτες
για δες που καταντησαμε , τ' επι κοντω οι άλτες

κανουμε ακροβατικά μεσα απο Συμπληγαδες
στου χρονου τις χαραγματιες,τις ζαρες και ραγάδες..

Ανώνυμος είπε...

Διαβάζοντας τις θύμησες σας τις παλιές,
αυτές που εδώ τραγουδήσατε με στίχους,
όταν είδα ότι τις επετρώσσατε ..ου μην και τις μορφώσατε (σε κουτσουλιές)
δεν έμεινα στου θαυμασμού τους ήχους,
αυουνού που παρατηρεί και που καταναλώνει, βάζοντας και μερικές δικές του πινελιές

Παράλληλα ταράχτηκα γιατί κουνήθηκαν άλλες ,δικές μου, άσχετες, σα χαλίκι
και φώναζαν ότι ήθελαν και αυτές να πάρουν κάποιο σχήμα, καθότι χρόνια εσκούριαζαν από ..το αραλίκι!

Οι στίχοι που σας έγραψα δεν ήτανε αθώοι, είχαν σκοπό και όφελος ..στο βάθος,
αν έβαζα τις μνήμες μους, αυτές τις τόσο χύμα, δίπλα σε κάτι πέτρινο, να έλπιζα σε πρόοδο μήπως δεν θάταν λάθος.

Και αμέσως γύρισα τότε που ήμουν νέος,
τότες που στις μαλακίες αποκτούσαμε ειδίκευση,
τοτε που λέγαμε ότι η (απόλυτη) εξειδίκευση οδηγεί στην ..αποειδίκευση,
και είπα να σας έρθω ασαφής και να το παίξω ..ωραίος.

Οι μνήμες δεν μπορούν να αναδυθούν σαφείς ούτε για αυτόν τον ίδιο (που τις έχει) ,
πόσω μάλλον για τον άλλονε που τι τις γέννησε δεν κατέχει,
άμα όμως τις αναδύσεις ορέα, με τρόπο και με πρόκληση
εσείς τις λετε κότρωνες, εγώ τις βλέπω σαν μια .πρόσκληση.
Αναγνώστης ο αθηναίος

Νοσφεράτος είπε...

ετσι πια αναδυθηκαν και οι δικές σου Μνημες
(εμέ πονάν τα ποδια μου , οι γαμπες και οι κνημες )
και σαν αλαφροίσκιωτοι, κοιταμε στον καθρεφτη
(βλέποντας αλλη μια φορα τον εαυτό να πεφτει )
πλαι μας ξεριζωνεται ο ανθός των ημερων μας.
(και σπαρταραει μεσα μας , σαν ψαρι ο καυμος μας)
ειμαστε Ερωτοκριτοι που ψαχνουμ 'Αρετουσες
(μας κυνηγουν αδιαντροπα,ιέρειες και Μουσες )
ναμουν χελιδωνοψαρο, θαλασσινο ποουλάκι
(μα ρημαξε ο κοσμος μας κι εχουμε γινει ράκη...)









9βλπε

Ανώνυμος είπε...

Ο λογος σας ο ασαφης και ο Αοριστος, εν γενει,
μοιαζει με Υπερσιντέλικο που εχει αφησει γένι,
οι δε στιχοι αφωνόληκτοι καθιστανται εν τελει
σε χορωδια αλαλων σαν να 'χουν γινει μελη.

Γιαυτο πλεον με σαφηνεια τα χειλη ας λαλησουν
αλλιως θα ρθουνε τα πουλια και θα σας κουτσουλισουν

Κι οταν πετρωσει η κουτσουλια, το λεω κι επιμενω
οτι: φυγειν αδυνατον ειναι το πετρωμενο!

Ο Θειος Ισιδωρος

Νοσφεράτος είπε...

σαν τα καρφια που καρφωσαν, τό σωμα μας , οι λεξεις
-σαν αυτόν τον κοσμο τ'αχαρο , πες μου, με τι να παιξεις;
εμεινε χωρος για παιδια; για γεροντες στασιδι;
μολις σταθεις για να σκεφτεις, σ'αρχιζουν το Βρισιδι
''αντε κουνησου γεροντα ,( οπου φορας Μασέλα)
αντε και ξεσαμαρωνε των Ονειρων την Σελα
σταματα να 'νειρευεσαι , στα νεφη ν'ανεβαινεις
σταματα και αργά αργα ,να πας και να κουτσαινεις
δεν επιτρεπονται εδω οι ρεμβασμοι και στασεις
Κακώς μου εσαταματησες καπουνα ξαποστασεις
Εδω σταυρωνουν τον Χριστο , κρεμαν και τον Ιουδα
και , αιωνιως , διωχνουνε τις βασεις απ' τη Σουδα
.. εδω πια ολοι τρεχουνε λες και τους βαλαν νεφτι
( και βλέπουμε αλλη μια φορα , τον εαυτο να πεφτει)

Ανώνυμος είπε...


Πολυ με συγκινησανε του γεροντος τα παθη
τι εγινε το δικιο του, που πηγε, που εχάθη?
ποιος σκυλας γιος του το'κλεψε και δεν μπορει να τό βρει
τον πνιγει η αγανακτησις, οι Υετοί κι οι όμβροι?

Και μια φωνη αποκοσμη τοτε μου απεκριθη:
-"Εδω γαμουνε αρσενικους κι εσυ γυρευεις νυφη(!)
αφου κρεμανε το Χριστο και ο Βαραβας γλυτωνει.
Τουλαχιστον ας μπαινανε στο κειμενο σου τονοι"!




Ανώνυμος είπε...

Αφου ειναι θελημα Θεου να τονιστουν οι λεξεις
πως ν΄αγνοησεις ο ποιητης τις θεικες ορεξεις?
ο τονος ειν' το μυγδαλο μεσα στη σοκολατα
αλλα εξ΄ισου επιτυχως μπαινει και στη σαλατα

ΔΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ:

Κυριακή, 8 Μαρτίου 2015του τονου( ενα παλαιον ποιημα του Προπαππου...-απο την καρακάξα του Παπουλη...)
Propapoys says:

21/10/2010 στις 1:23 μμ

ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΣΠΑΣΗ


Τα ποιηματα μου παντοτε όταν ξαναδιαβαζω
εξισταμαι και απορω, τονους γιατι δεν βαζω
μα μονο στον προφορικο λογο τον τονο υψωνω
κι αναρωτιεμαι ανησυχων: Μην ειμαι κανα ψωνιο;
Εν αντιθεσει -θα’λεγα- με την στιχουργικη
τονων κανω καταχρηση εις την μαγειρικη:
Τονοσαλατα αν θα φας φτιαγμενη απο ‘μενα
θα χασεις το αερόπλανο τα πλοια και τα τρενα
αφου θα θελεις παντοτε στο πλαϊ μου να μεινεις
τονοσαλατα για να τρως μεχρι που θα παχυνεις.

Το μυστικο στη συνταγη οταν θα ετοιμαζεις
τονοσαλατα για να φας ειναι τι τονο βαζεις.
Θα μπεις σε περιπετεια και σε δοκιμασια
αν στην σαλατα που θα φας ο τονος θα ειν’ η οξεια,
διοτι καθως τα πνευματα μεσα θα της προσθεσεις
τα πνευματα θα οξυνθουν και οι αντιπαραθεσεις.
Αν θελεις με τους φιλους σου να ‘σαστε αγαπημενοι
οταν σε γευμα τους καλεις βαζε περισπωμενη,
οι φιλοι δεν θα αντιδικουν, παρεες δεν θα διασπωνται
οταν σαλατες και φαγια ολα θα περισπωνται!

Και του Τόνου



Ανώνυμος είπε...

Παει καιρος που σου 'λεγα "να πεσουνε οι τονοι"
τωρα τα χρονια περασαν κι εχουμε μεινει μονοι
ασύναντοι και άπραγοι, μεμονωμένοι χωρια
σαν δυο -που ταξιδεύουνε αναδρομα- βαπόρια

Και καποτε με το καλο θα συναπαντηθούμε,
μα αποψε ασυναπάντητοι θα πα' να κοιμηθούμε
κι εκει στου χρονου τη ρωγμη και στην καμπη του πονου,
που θα κοπασουν οι λιγμοι, θα 'ρθει η στιγμη ...του τονου!!!




26 Φεβρουαρίου 2015 - 3:01 π.μ.
Νοσφεράτος είπε...

θειούλη μου ,πολυ χρονε και πολυτονεμένε
- τωρα η καρδια μου εντονα και δυνατα χτυπά-
Κοπιασε , μπες μες στη Σπηλια,Θειε μου λατρεμένε
Παραβλεψε τον Κερβεροπου τωρα αλυχτα
( δοστου κανα σπληναντερο κανα καλο κοψιδι
και - θειε- μην ανησυχεις - ειν'ακακο το φιδι
που κουλουριαζεται σιμα στην τρυπα του Σπηλαιου)
σε λιγο θα γιορτασουμε χρονια Ιωβηλαίου
Ειν' το λυχναρι ασβεστο και παντα περιμενω
τον Θειο μου τον ατονο και ΠΟΛΥΤΟΝΕΜΕΝΟ..

Ανώνυμος είπε...



Αυτα ομως συνεβαιναν σε παρελθοντα χρονο
οταν χτυπουσε το σφυρι σαν το καρφι τον τονο
και καθε μια που εγραφε αιματωμενη λεξη
απο τον πονο ο ποιητης δεν μποραε ν' αντεξει.
καθως της λεξης πληγωναν το σωμα σαν ακιδες
κι εμοιαζε με μωσαικο πουχει πολλες ψηφιδες!


Τωρα οι ψηφιδες χαθηκαν, εχουμε ατονια
κι αλλαξε το μωσαικο με τσιμεντοκονια!


Νοσφεράτος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Νοσφεράτος είπε...

καποτε θα ξεφυγουνε απ 'τα γραπτα οι λέξεις

οι τόνοι και τα συμβολα ,συνηθειες και εξεις
περισπωμένες , πνευματα , βαρειες και οξείες
και λαθη της γραμματικής ,ομοιοκαταληξιες
θα κανουνε παρελαση με βαδισμα της χηνας
θα χουμε τοτε Ανοιξη ,Μαρτιος θαναι ο Μηνας
τιελεγα το ξεχασα.ελεγα για τις λέξεις '
χωρις αυτες δεν γινεται να γινονται διαλεξεις
θαναι διαλέξεις σιωπηλές νοημα δεν θα βγαινει
και στη Σπηλια τ' εντοσθια κανεις πια δεν θα μπαινει ..

Tamistas είπε...

Οι λέξεις σαν τονίζονται γίνονται καθωσπρέπει.
Το νόημά τους σίγουρο, η αλήθεια τους μονάδα.
Αλλιώς μπορεί να εκφωνηθεί πρεπεί η λέξη πρέπει,
λεμόναδα να διαβαστεί η λέξη λεμονάδα.

Θα πεις, μα πώς, δεν γίνεται, τις ξέρουμε τις λέξεις.
Τους τόνους ποιος τους πρόσεξε ποτέ; Κανείς, ουτένας.
Δεν είναι έτσι ακριβώς: αν δεν τον επιλέξεις,
μόνος θα πάει να θρονιαστεί, τέρας-σημείο της πένας.

Ένα μονάχα σχόλιο θα κάνω. Αυτό μονάχα:
Τον τόνο, το αρσενικό, οξεία τονε λένε.
Τουτέστιν είναι θηλυκιά. Έλα, τρελή φελάχα,
πέσε στις λέξεις σαν βροχή, τις λέξεις πάντα πλένε.

Δια να κλείσω το λοιπόν, η οξεία το κορμί της
όρθιο πάντα το κρατά, τις λέξεις να οργώνει.
Και η περί τόνου διάσκεψις, ήγουν: περιτονίτις,
την ατονία τη νικά κι ισιώνει το σαγόνι.

Ανώνυμος είπε...






Ταμιστα πρεπει να σου πω οτι το διχως αλλο
αν η οξεια, της λεξεως, τρυπισει το μουνι της
θα εχουμε περιστατικο επειγον και μεγαλο
καθως μπορει να προκληθει οξεια περιτονίτις

και ειναι το περιτονιο -τροπον τινα- ενας σακος
που περικλειει μεσα του τα παντα-ολα σπλαχνα
τα οποια θα γινουν μπαχαλο και θα της φυγει ο τακος
και θα της βγει ταυτοχρονα και η τελευταια άχνα.

Μα αντι για μια λεξη αχνοη και ξετακαρισμενη
θαρω ειναι προτιμοτερο να εχουμε ατονια
ετσι και αλλιως οι τονοι πια ειναι ξεπερασμενοι.

Παλιοζωη, παλιοκοσμε και παλιοκοινωνια!


Tamistas είπε...

Θα σου τονίσω, φίλτατε, ότι η ατονία,
το λέει η λέξη μόνη της, μας φέρνει ατονία.
Προτείνω απερίσπαστοι από περισπωμένες
να μπαίνουμε, να βγαίνουμε σε θέσεις οξυμένες.

Να μην βαριά το παίρνουμε του τονισμού το θέμα
γιατί η βαρεία η άτιμη μας έκοβε το αίμα.
Τώρα που μόνη έμεινε η οξεία η λυσσάρα,
οξύνει ηδονίζεται των λέξεων η φάρα.

Την τόνα κράτα όρθια, ποτέ μην υποστέλλεις
την αιχμηρή της την τροπή να χαίρεσαι αν θέλεις.
Την τόνα, την οξεία μας, των λέξεων το πηδάλιο,
πάντα να βάζεις όπου δει, μα πάντοτε με σάλιο.

Νοσφεράτος είπε...

σιγά σιγά οξυνεται αυτη η φυσσαλιδα
μου φαινεται θα εκραγει αν πεσει ηλιαχτιδα
μη πεσει αχτινα λεηζερ , μη γινει της πουτανας
μη γινει και του Κρεοντα, μηδε της Πολυαννας

καθεστε και μαλωνετε για τις περισπωμένες
σαν τα κοκορια κανετε,γι αυτές τις καυλωμένες
και ξυνεστε αδιακοπα ,και βγαζετε και Νύχια
αντις εδω να βγαζετε , βαθια, ψυχής σας Μύχια

Απαγορευονται εδω Οξειες και βαρειες
περισπωμένες και Ψιλές, δασειες ,χαλαζίες
και σιδηροπυριτιο , ρουμπινια και πετραδια
μπριζολες,σπαλες χοιρινές,παίδια και Γλυκαδια
εδω ειμεθα ατονοι, δεν βαζουμε οξείες
Κανονας απαραβατος σ'αυτές τις συγκυριες

Τωρα που η χωρα χανεται, και βγαινουν οι αγροτες
και με τακτερ και Γαιδαρους και μας πετανε Κότες
πεταν αυγά, πεταν πουλια , και γενικά πετανε
Κυβερνηση και Τροικα δεν ξερουνε που πανε...

εδω , σε τουτες τις Στιγμές , μεσα απ' τις Φυσσαλιδες
οι μονες που επιζησανε , μενουν πια ..οι Ελπιδες


Εμπρος λοιπόν Ω ! ποιητες και τεκνα της Ελλάδας
Εμπρος ν'αρμεξουμε ξανα τα στηθεια της ΓΕΛΑΔΑΣ

να βγαλουμε γαλα παχύ, γαλα σαν καιμάκι
και οσοι ερχεστε εδω , να κανετε Καμάκι
και καθεστε κι ακκιζεστε με τις περισπωμένες
σοβαρευτειτε παραυτα

Αιντε.


Tamistas είπε...

Όπως θα λέγαμε παλιά, η κρίση έχει βαθύνει.
Η κρίση παροξύτονη και η ελπίδα φθίνει.
Πρώτη φορά αριστερά και το μνημόνιο τρίτο,
ή τέταρτο; μπερδεύτηκα και άρχισα να φρίττω.

Όμως θαρρώ πως τα λεφτά, που λείπουνε απ' όλους,
που αν μεταξένια είχαν βρακιά, δεν θάχαν πάντως κόλους
που νάναι επιδέξιοι, να ξέρουν να την κάνουν
αν πίσω τους την τρόικα αισθανθούν, να μην τα χάνουν,

θαρρώ, λοιπόν, πως τα λεφτά δεν είναι αυτό που λείπει
και εξορίστηκε η χαρά κι έχει νικήσει η λύπη.
Μ' αυτή είναι συζήτηση πάρα πολύ μεγάλη
κι είναι καυτή. Σαν ένα βγό, βρασμένο, στη μασχάλη.

Ανώνυμος είπε...



Τι θ' απογινεις αραγε της μνημης φυσσαλιδα
θα μεινεις παντοτε πιστη μεχρι να ρθει το τελος
ή μηπως θα με αμαρνηθεις, θα γινεις μοιχαλιδα
και θα βουλιαξω μοναχος στης αμνησιας το έλος?

Αν θες να γινεις μιχαλίς πανε με τον Μιχαλη
μα με τον Αϊνζεχάουερ ποτε μην με απατησεις,
ο αμνήμων συνεπάγεται τοσο μεγαλο χάλι
που να το αντεξει δεν μπορει η ευαισθητη μου φυσις.
*
Τι θα απογινεις αραγε της μνημης φυσσαλιδα
θα μεινεις παντοτε πιστη και θα με συντροφεύεις
ή παλι φτου κι απ΄την αρχη: "Εν οιδα ότι ουδεν οιδα"
και θα μπερδευω το μουνι της Σουλας με της Έυης?
*
Διπλωσε χρονε, διπλωσε τ΄ακουραστα φτερα σου
ωρες γλυκες μην τρεχετε, που λεει κι ο Λαμαρτινος,
αχ φυσσαλιδα που'σκασες απ΄την τρελη χαρα σου
και δεν θυμαμαι τι ελεγα εγω, ουτε κι εκεινος!
*
Τωρα τι θ' απογινουμε χωρις τη φυσσαλιδα
αθωοι και απροστατευτοι σε μια ζωη μοντερνα
σπασμενες οι κεραιες μας, το ματι μας γαριδα,
ευαλωτοι και ολογυμνοι σαν τη γδαρμενη σμερνα.
*
Τωρα τι θ' απογινουμε χωρις τη φυσσαλιδα
ολοϊδιοι με ναυαγους καποιας χαμενης ρότας
που κουβαλανε μεσα τους βαθια την καταιγιδα
κι ειναι η ψυχη τους αγρια, σαν την οργη της κοτας.
*
Τωρα που η μνημη σκορπισε σαν τη λιωμενη λαβα
(εσυ εγραψες "το παρελθον ωσαν λαβα λιωμενη")
και ολλων των αναμνησεων εχυθηκε η καβα
δεν μας κραταει τιποτε, ειμαστε τελειωμενοι.
*
Γιατι ετσι οπως εσκασε η εσωτερη μας φουσκα
και καταρευσαν μεσα μας ιδανικα και αξιες
ολα οσα παθη κρυβαμε μεσα μας σαν μπαμπουσκα
απελευθερωθηκανε και κανουν αταξιες
*
Και ητανε η φουσκα αυτη σαν τον ασκο του Αιολου
που ανοιξε και μεσα μας χυθηκαν τα τελώνια
ολα οσα η μνημη φυλαγε πηγαν κατα διαολου,
και μειναμε ξεβρακωτοι, χωρις τα παντελονια.

Κι οσοι δαιμονοι βγηκανε απο τη φουσκαλα μεσα
μας πηραν και μας σηκωσαν, λες να μας καναν μάγια
κι εκει που τραγουδουσαμε ...γιαμόλα και γιαλέσα
σπαραχτικα κραυγαζουμε "Παρτε διαολοι βάγια"!

*

Τι θ' απογινεις αραγε της μνημης φυσσαλιδα
θα 'σαι μια λεξη τραγικη καποια σελιδας μαυρης
ή μηπως Ηφιγενεια θα γινεις στην Αυλιδα
κι οχι σε ρολους δυστυχεις οπως αυτον εν Ταυροις

που σε αναγκαζει η Αρτεμις να σφαξεις τον Ορεστη
γιατι ετσι οριζει ο βασιλιας και τα ιερα ειωθοτα
και να ξεμεινεις μοναχη, πενταρφανη και ρεστη,
αναδελφη και απτερη, σαν μαδημενη κοτα?
*
Αν τελικα αποφασισες να πας για την Αυλιδα
προσεξε μην ο ανεμος σε παρει φυσσαλιδα
θα τραγουδα ο Σαββοπουλος "μπορει μια νυχτα κρυα"
και "Να μας παρεις μακρυά αγερι, φυσα αγερι",
που ολος ο στολος ξαφνικα να φυγει για την Τροια
μα να μπαταρει ο καιρος και να βρεθεις στο Αλγέρι.



tamistas είπε...

Τι σύμπτωση! Βρεθήκαμε την ίδιαν ώρα πάλι
σ' αυτό το σπήλαιο στήνοντας τις λέξεις πασαρέλα.
Πάντοτε αργόσυρτοι εν χορώ, κρυμμένοι στην αιθάλη
και πάντοτε επιρρεπείς στα λάθη και στη γκέλα.

Η φυσαλίδα μαίνεται, χορεύει, κοροϊδεύει
την ίδια τη μανούλα της, τη μνήμη που εγκαστρώθη
για να γεννήσει μια νυχτιά κείνη που όλο σαλεύει
και λέει πως τηνε τυραννούν πάθη πολλά και πόθοι.

Αυτά είναι κουραφέξαλα. Παιχνίδια για μπουμπούνες
που παίζουνε στο διάβα τους, την ώρα να περάσουν.
Μα εκείνη τους επέρασε κι έπεσε σε φουρτούνες
κι όλοι οι πελάτες έσπευσαν ουίσκυ να την κεράσουν.

Αλίμονο! Δεν μπόρεσε να ζήσει λίγο ακόμα.
Μα ένιωσε αγαλλίαση, σαν έσκαγε. Τον είδες
κι εσύ κείνον τον μπόμμπιρα, γονατιστό στο χώμα,
που φύσαγε σαπουνιστές; Τι ωραίες φυσαλίδες!

«Παλαιότερο ‹Παλαιότερο   1 – 200 από 277   Νεότερο› Νεότερο»

Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο -Στη τέχνη και στη Κοινωνία. Πέτρος Θεοδωρίδης

  Πέτρος Θεοδωρίδης (τμήμα κινηματογράφου Α.Π.Θ ) Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο Στη τέχνη και στη Κοινωνία   Α. :Μοντερνισμός   ...