πολύ συχνά κάνουμε το λάθος να περιμένουμε από τους ανθρώπους που είναι φίλοι μας , κοντά μας κλπ. να ανταποκριθούν διαφορετικά στις ανάγκες μας , να καταλάβουν ότι πονάμε - όταν πονάμε - να δείξουν εν συναίσθηση , να συμπαρασταθούνε. Και μάλιστα μας πιάνει το παράπονο και θυμόμαστε με πίκρα τις στιγμές που εμείς τους δείξαμε συμπαράσταση και αγάπη και νιώθουμε αδικημένοι.. πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή μας αν μπορούσαμε να αποδεχτούμε το Γεγονός πως οι άνθρωποι είναι αυτό που είναι, αποκομμένοι , εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο τους ,,,; Όμως από την άλλη , αυτό το παράπονο , αυτός ο πόνος , αυτές οι μεγάλες προσδοκίες από τους φίλους και οικείους μας δεν είναι και λίγο Ζουισσανς , δεν τροφοδοτεί και λίγο την Ηδονή που είναι αναπόσπαστο τίμημα της Οδύνης ..;Το να περιμένεις αγάπη όταν δίνεις αγάπη; ..
Αν η αγάπη ανταποδίδονταν άμεσα δεν θα λιώναμε σαν τα έντομα στην φωτεινή εντομοπαγιδα;
Ναι , η αγάπη ενέχει και την δυσαρμονία της ,
άλλον αγαπάς και άλλος σε αγαπάει , ή αγαπάν την εικόνα σου και όχι εσένα, η και όταν σου ανταποδίδουν την αγάπη το κάνουν σε χρόνο άσχετο όταν δεν μπορείς να την αντέξεις ή και με λάθος τρόπο... Η αγάπη - και ο έρωτας - είναι σχεδόν πάντα ΑΚΑΙΡΗ
Πετρος Θεοδωρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου