Είναι καιρός που ήθελα να γράψω ένα ποίημα

Είναι καιρός που ήθελα να γράψω ένα ποίημα /    Γι αυτό που μέσα απ’ τη καρδιά πάει να ξεσπάσει , κύμα /                                                                           Τη μέσα φουσκοθαλασσιά, την μέσα φάλαινα μου/                                                                             Που ξεφυσά σαν Μόμπι Ντικ μέσα απ’ τα Σωθικά μου/                                                                           Είναι καιρός που ήθελα , ψυχή μου να σε κλάψω / Ν’ ανοίξω τάφο στην αυλή , την θλίψη μου να θάψω/                                                                           Και σαν καπνός να ανυψωθώ ,σαν ποταμός που ρέει /                                                                            Και στο καντήλι της μαμάς, να ανάψω ,φως που καίει//                                                                        Πάει καιρός , ψυχούλα μου που σ’ειχα πια ξεχάσει / Και τα χαρτιά μου έπαιξα και τάχω όλα χάσει/ Τώρα , καρδιά μου πάλλεσαι , και θες να φτερουγίσεις/                                                         Όμως τα χρόνια πέρασαν και , ξέρεις,θα ραγίσεις ,/ Τώρα ,καρδιά , ανήμπορη ,,στέκεις ξεγυμνωμένη /                                                            Στη χώρα αυτή αυτή , την μαγική , που ναι βαθιά θλιμμένη/ Κι από μακριά , σαν όνειρο ο εαυτός μου φεύγει /                                                           τρέχει η σκιά μου μακριά σαν να με αποφεύγει / Κι ένα παιδί , μικρούτσικο , βλέπω ξανά να τρέχει/                                                                            Κι ανοίξανε οι ουρανοί , και μέσα , πάλι , βρέχει.... Πέτρος Θεοδ.