Άυπνα μάτια και πληγές -ορθάνοικτα αυτιά
Κι αφήνουμε, στον άνεμο για ίχνη μας τους στίχους
Πριν να κοπεί για τα καλά η Μύχια μας Μιλιά.
Κάποιες φορές ο πόνος μας γίνεται σαν μαχαίρι
Που ψάχνει στήθος να χωθεί, να μπήξει μαχαιριά
Στον Ουρανό που πέφτουμε , ξεκολλημένο αστέρι
Και αιμορραγεί κατάστηθα , η δόλια μας καρδιά
Κάποιες φορές το τραύμα μου ,πεινάει σαν λιοντάρι
Που στη Σαβάννα τριγυρνά γυρεύοντας σφαγή
Και τότε, πάλι έντρομος .κρύβομαι στο Πιθάρι
Σα Διογένης Κυνικός που ψάχνει να κρυφτεί
19 σχόλια:
Θ.I.
Καποιες φορες γυριζουμε στο σπιτι μας μονάχοι
κι οπως την πορτα πισω μας κλεινουμε απο μεσα
νοιωθουμε σαν πολεμιστες που ηρθαν απο τη μαχη
ή σαν έμποροι -άλλοτε- πνιγμενοι απο τα φεσ(ι)α
Θ.I.
Μοιαζει η ζωη μας σαν παλια και μπρουτζινη γκαζιερα
που αφου καταπονηθηκε ολο να μεγειρευει
εκανε τσαφ και εξεπνευσε τον μεσα της αγερα
και τη στερνη της αφησε πνοη μεσα στη χλευη
Θ.Ι.
Τωρα η γκαζιερα φουντωσε, τα σωθηκα μας καιει
κι ετσι όπως πυρακτώνεται το εσωτερο μας "είναι"
λιωνει ο χρονος μεσα μας, σα λαβα που αργορεει,
καθως κυλλούν και χανονται αιωναι - ετη - μηναι!
θειε εκπληκτικά και τα τρια
σαν το κερι που τοσσβησε καντηλαναφτη χερι
ειν, η ζωή μας καφτερη μας εκαψε το τζιέρι
μας εφαγε την σαρκα μας μας ηπιε και το αιμα
κ εντελει αποκαλυφθηκε πως ηταν ενα ψεμμα
πως ολα που πιστευαμε ητανε ενα λαθος
κι αποκαιδια ειμαστε απ' το πολύ το παθος
και ειναι η ανασα μας καπνος , καποιας φωτιας σβησμένης
ειναι η ζωή μας μια σκια μιας σαύρας τρομαγμένης
Ο θειος Ισιδωρος
Πιστευω πως οι απιστοι μα κι οι πιστοι ακομα
συμβαινει να ανηκουνε ολοι στο ιδιο κομμα,
η αναγκη να πιστευουμε, οπως και η απιστια,
ειναι βουλιμιας μας που την γενά η νηστεια
οταν δεν τρωμε ολιμερις γιατι ειναι ραμαζανι
και οταν πεσει η νυχτιά βουταμε στο καζανι
και μοιαζουμε σα ναυαγοι πνιγμενοι στη μαρμίτα.
Ειναι η νικη μεσα μας κι η εσωτερη μας ηττα
που αλλοτε εξαρες φερνουμε κι αλλοτε δυο κι ασσο.
Μα τωρα σε καληνυχτω και παω να χλαπακιασω,
παω να φαω τη γιαγια σαν λυκος πεινασμενος
πουχει πιαστει αιχμαλωτος στης βουλιμιας το μενος
κι απο το "μένος" το "μενού" προεκυψε ως λεξη
της βουλιμιας που μεσα μας απλωνεται σαν έξη
Σε ολα οσα σου γραψα και σε ολα που σου ειπα
καμια ανταποκρισις, πεσαν σε μαυρη τρυπα
Σαν δεν ανταποκρινεσαι σε ολα οσα σου γραφω
ανησυχω αν πας καλα ή το'ριξες στο μπαφο
και ολη μερα καθεσαι και ...φυσαρουφατονε
για αυτο ατονια αισθανεσαι (καταραμενε τονε).
Θείε με μην ανησυχείς Δεν το ριξα στήν πρέζα
είναι που αίφνης πάτησα πάνω σε μια Πινέζα
Ηταν Πινέζα ζόρικη , μπήκε βαθεια στο Πόδι
Κι απο το πόνο χτυπαγα το πόδι σαν Χταπόδι
Ωσπου στο τελος Πετυχα και βγηκε η Πινεζα
ομως εγω απογινα απο τον Πόνο, Τέζα
Αντι να εισαι απροσεκτος και να πατας πινεζες
καλυτερα να ειχαμε δυο ομορφες κινεζες
με ματια σαν κουμποτρυπες και μακρυες πλεξουδες
και να μας προσκυναγανε σα να 'μασταν δυο Βουδες.
Ο ενας μας να κανει "ΒΟΥ" - να κανει ο αλλος "ΔΑ"
σα να'μασταν Μαοϊκοι που μπηκαν στη ΕΔΑ.
Κι αν τιποτα Τροτσκιστες καναν ειδοδισμο
εμεις θα το γυριζαμε εις τον σοδομισμο
Κι οσο εσυ θ΄ανελυες το προγραμα του Μαο
εγω την αλλη θα 'πιανα και θα τηνε γαμαω
Η μια να λεει "Τι ειν΄ τουτο δω κι η αλλη "Τι ειναι εκεινο"
θα μπαιναμε θροιαμβευτες μια μερα στο Πεκινο.
ετσι που μου τον θυμησες τον Προεδρα τον Μάο
Μια λιγουρα μεπιασε και μουρχεται να φάω
σε τιποτα κινεζικο Ρυζακι με ξυλάκια
και γυρω να ανεμιζουνε Κινεζικα Βυζακια
Ο θειος Ισιδωρος
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ
Σαν είναι ο λογος ασαφης και Αοριστος, εν γενει,
μοιαζει με Υπερσιντέλικο που εχει αφησει γένι,
και οι στιχοι αφωνόληκτοι καθιστανται εν τελει
σε χορωδια αλαλων σαν να 'χουν γινει μελη.
Ο Ενεστως που το παρον μονο τον ενδιαφερει
και παγερως αδιαφορει ο Μέλλων τι θα φερει
ενω ο Παρατατικος, ο οποιος παρατασει
το ενδεκα ξεχωριστα, γινεται δυο ασσοι
Τελος, ο Παρακειμενος παρακινει τους παντες
γιαυτο κι ολοι μπλεκομαστε στου χρονου τους ιμαντες
κι όπως συναγελαζονται ο χρονος και ο λογος
μπερδευουνε τα μπουτια τους και πραττουν αναλογως
τετελεσμένοι μελλοντες ,παθητικές φωνές
και μέσα μου φυτρωνουνε του Χόνου οι εμμονές
κυλοπυν οι Χρόνοι μεσα μου σαν ναταν ενεστώτες
και να ανασταινονται οι εντος μου Τεθνεώτες .
O Μελλων που τετευτησε και που προεξοφληθη
των χρονων πλεον αλλαξε τις σχεσεις και τα ηθη
διοτι εαν τα Μελλοντα ειναι τετελεσμενα
θα πει ο Παρακειμενος "Στ' αρχιδια μου κι εμενα
γιατι εγω πραγματωσα οσα εχω δηλωσει
ενω ο Μελλων θεωρει πως ..."ΘΑ", τα πραγματωσει,
αλλα επειδη κανεις με "ΘΑ" δεν εβαψε αυγα
να ξερει, αν δεν συμορφωθει, πως θα 'χουμε καβγα"
"Κι εγω, πετιεται ο Αοριστος, τετελεσμενος ειμαι
και ολα οσα λεγονται ψευδεις και πλαναι φημαι
για ασαφεια με εγκαλουν και για Αοριστια
πλην ομως η ειδικοτης μου ητο η Αριστεια
γιαυτο με αποκαλουσαν παλαιωτερα Αρίστο
μα μου κοτσαρανε ενα "Ο" και με ειπαν Α"Ο"ριστο
συνεχαει ...........
Ο θειος Ισιδωρος
Η ΝΕΑ ΦΥΣΑΛΙΔΑ
Βλεπω πως παει να στηθει γαϊτανακι παλι
και ισως δημιουργηθει " Η Νεα Φυσαλίδα"
(καθοτι αν συνεχισουμε θα μαζευτουνε κι αλλοι)
θα λαψει σαν τεραστα Ηλιακη κηλιδα!
Θα λαψει σαν φωτοσφαιρα, σαν σκιοφώς θα λαψει
κι ολοι μαζι θα φτιαξουμε μια κοψω-ραψωδια
με αυτο που ο καθε ποιητης θα κοψει και θα ραψει,
που θ' ανεβει στα Μεγαρα και σ΄ολα τα Ωδεια!
Στα Μεγαρα θα λεγεται «Ο Βυζαντας Μεγάρων»
ενώ στα Ωδεια θα ονομαστει «Ο Βυζαντας Ωδειων»
θα λεει για το Βυζαντιο και περι των Βαρβαρων
και θα ναι υμνος των Βυζιων αλλα και των Αιδοίων!
Θα’ναι πρωτοτυπο πολύ γκροτεσκο και αλέγρο
μα θα’ναι και δραματικο, σαν θεια τραγωδια,
θα’χει στοιχεια δυνατα -αμ επος και αμ εργο-
ανωτερο και απο το «Τρεις γαμοι και μια κηδεια»!
Κι οταν θ'ανέβει στη σκηνη αυτο το μεγα επος,
θα προκειται για οπερα (ρετσιτατίβο και άρια),
θα εκδωσουμε ομολογα και μετοχες και ρεπος
να παρουν οι φιλοτεχνοι για τυλιγουν ψαρια!
Αλλά επειδη ολοι αυτοι εχουνε μια ταση
που συνανταμε συνηθώς σ’ ολλους τους καλιτεχνες
-να ενθυμισω πρεπει εδώ τον Κωστα τον Καφαση;;; -
θα ‘χουμε, εκτος από καλες, κι εφηρμοσμενες Τεχνες!
Κι όταν θα’ρθούν οι εφαρμοστες για να τις εφαρμοσουν
ολοι οι εφαρμοζομενοι θα στησουν πανηγυρι
και οι αλληλεοφαρμογες θα παρουν και θα δωσουν,
θα τρεχουν ολοι χαρωπα σαν μελισσες στη γυρι!
Κι ομού εφαρμοζομενοι κι εφαρμοστες ανταμα
θα συνιστουν ολοι μαζι μια ατμοφαιρα ορεα,
εκει που ηταν ερημο και μονο του το θαυμα
επλακωσε και τ’ ονειρο να κανουνε παρεα !
Μα τωρα σε καληνυχτω και παω να πλαγιασω
παρεα με την μουσα μου την ομορφη Μορφέα
κι όταν ξυπνησω αυριο μια βολτα θα περασω
ένα διαρκες ποιητικο να κανουμε ΚΥΣΕΑ
ετσι λοιπόν Φουσκωνουνε ξανα οι Μπουρμπουλήθρες
και μεις κυλουμε γέροντες στων Χρόνων τις Τσουλήθρες
ξανα , στον Πόλη Γυναικών , σαν και τον ΜααστροΓιαννη
- Μεγαλο Δυναμε Θεε , Φτιαξε Γερό Χαρμάνι-
οι Φυσααλίδες Πέθαναν , οι Φυασαλέιδες πανε ,
Κιαν και οι Φουσκες περθαναν , ανθουν και φερνουν κιαλλες
- Ειμαστε σαπουνοφουσκες εντος του Μέλλοντος μας
κιο ο Χρόνος , αλητα΄μπουρας ,λυσσομανα , εντος μας ,
σαν νατανε Ηφαιστειο να εκραγει Ζηταει
και καθε τοσο. εκρηγνυται και μας την αμολαει ...
ο θειος
Καποιες φορες φαντασματα γυρναμε μες τους τοιχους
μ' ενα σεντονι εμπριμε σαν τους μπουγαδοκλεφτες
με τα καταλευκα μαλιά και τους λευκους βοστριχους
του κοσμου αναγελασματα και της αληθειας ψευτες.
Σαν παρδαλα εξωτικά, σαν καλικατζαρέοι
που αγνωστο πως το σκασανε απ' το τρελοκομειο
δειλοι ανταμα κι αβουλοι, μα προπαντος μοιραιοι,
καθως αει πελαζουμε όμοιος τω ομοίω
κάποιες φορές ο ίσκιος μας σαν να μας αποφεύγει
και ξάφνου βάζει όπισθεν κι αρχίζει να μας φεύγει
σαν τον καπνό που χάνεται από την καμινάδα
γεια δες πως καταντήσαμε την δόλια μας Ελλάδα
κάποιες φορές ο ίσκιος γλιστρά μέσα απ τους τοίχους
κι αρχίζει από μόνος του να απαγγέλει στίχους
κι οι στίχοι γίνονται σκιές , και οι σκιές μιλάνε
παρόντα και μελλούμενα σαν να χασκογελανε
κάποιο απομεσήμερο χάσαμε τη σκιά μας
κι όλο ματαίως ψάχνουμε αυτό που ναι σιμά μας
εκεί που 'ταν ο ίσκιος μας βρίσκεται ένας Άλλος
και απομένει ο Καημος , αβάσταχτα Μεγάλος
Έτσι π' αυτονομηθηκαν Ισίδωρε , οι Ίσκιοι
Μου φαίνεται , Ιπτάμενοι, θα καταντήσουν Δίσκοι
και θα χαθούν στον ουρανό και θα γυρνάν σα σβούρες
και όταν θα μας ξαναβρούν θα μας κρατάνε Μούρες
ο θειος
Αληθεια, τι είναι ο ανθρωπος και τι είναι η σκια του
που παει περα - δωθενες σαν την ουρα του γατου;
και ολο περιστρεφεται τρυγυρω μας σαν σβουρα
ποτε χοντρη, ποτε μακρυά και ποτε κουτσονούρα;
Που ολο μαζι μας περπατει και πιανουμε κουβεντα
μα φευγει όταν καθομαστε κατω από μια τεντα
κι ενώ παντα αχωριστοι ημασταν πριν οι δυο μας
εξαφανιζεται η σκια σαν σβησιμο της γομας
και μενουμε χωρις σκια κι ειμαστε πλεον μονοι
κατω απ΄τις τεντες σκυθρωποι οι ανθρωποι κι οι όνοι.
Όμως του ονου η σκια σαν τον εγκαταλειπει
ψαχνει κανενα αλογο (θελουν να γινουν ιπποι).
Μα οσες ανθρωπινες σκιες γινηκανε περσονες
ολες -σε Δειπνους Μυστικους- κατεληξαν γκαρσονες
κιεχουμε μείνει νηστικοι και η σκια χορτατη
σα καποιος να μας εβαλε για τα καλά στο μάτι
Ο θειος
Εκτος απο την ποιηση και στη φιλοσοφια
βλεπω τα καταφερνουμε, κριμα που λειπει η θεια
να δει ποσο προοδευσαμε σε καθε ενα τομεα
εμεις που πρωτα ημασταν, ποιητικως, ΑΜΕΑ
Κριμα που λειπουν οι ΙΘΙσται και ολοι οι καλυβίστες
να γραψουνε τους στιχους τους και να φιλοσοφαρουν
αυτοι που τρεχαν σαν τρελοι ολιμερις στις πιστες
ολοι τους αξαφνα στα πιτσ μπηκαν (για να παρκαρουν).
Σ' αυτες τις δυσκολες στιγμες που το εθνος μας βιωνει
θα πρεπει να παρουσιαστουν αντι να ειναι αποντες
και ολιμερίς να καθονται μπροστα απο μια οθονη
να γραφουνε στα φεησμπούκ και να κοιτανε τσοντες.
Δημοσίευση σχολίου