Τι έγινε το 1000 μΧ; αναδημοσίευση απο το Μπλογκ της Καίτη Βασιλάκου

http://ketivasilakou.blogspot.gr/2016/09/1000.html

Τι έγινε το 1000 μΧ;

 

Τι έγινε το 1000 μΧ;

Το έτος 1000 μΧ ξεκίνησε μια Δευτέρα που ήταν μια ημέρα καθόλα όμοια με την προηγούμενή της, Κυριακή.

Μολονότι ο κόσμος έμπαινε στον τελευταίο χρόνο του 10^ου αιώνα και έκλεινε την πρώτη χιλιετία μετά Χριστόν, τίποτε δεν δείχνει ότι κάτι τέτοιο του προκάλεσε ιδιαίτερη συγκίνηση. Για την ακρίβεια ο περισσότερος κόσμος δεν είχε ιδέα σε ποιο έτος βρισκόταν.

Η μια μέρα διαδεχόταν την άλλη, ασήμαντα γεγονότα συμπλέκονταν με σημαντικά, άνθρωποι γεννιούνταν, άνθρωποι πέθαιναν, βασιλιάδες ανεβοκατέβαιναν στους θρόνους, πόλεμοι σταματούσαν και άλλοι πόλεμοι ξεκινούσαν, οι γεωργοί έσκαβαν τα χωράφια τους, οι βοσκοί έβοσκαν τα κοπάδια τους, οι ψαράδες ψάρευαν, οι έμποροι ταξίδευαν, τα καραβάνια διέσχιζαν ερήμους και βουνά, τα καράβια ταξίδευαν στις θάλασσες και μερικά από αυτά θαλασσοπνίγονταν, οι σιδερόφραχτοι πολεμιστές αλληλοσκοτώνονταν στα πεδία των μαχών, οι κλέφτες έκλεβαν, οι πόρνες έκαναν αυτό που ξέρουμε, οι κατάδικοι σάπιζαν στις φυλακές, στις πλατείες οι κακούργοι εκτελούνταν προς τέρψιν του λαού και γενικώς η ζωή προχωρούσε μέσα σε μια απαρασάλευτη καθημερινότητα.

Οι εγγράμματοι, αυτοί που κατάλαβαν ότι είχαν συμπληρωθεί 999 χρόνια από τη γέννηση του Χριστού, ήταν ελάχιστοι.

Και γιατί να είναι εγγράμματοι οι άνθρωποι της εποχής; Τα γράμματα δεν έφερναν ψωμί στο σπίτι, ενώ το άροτρο και τα γίδια έφερναν. Οι περισσότεροι άνθρωποι του 1000 μΧ δεν πήραν λοιπόν είδηση ότι έμπαιναν σε μια «σημαδιακή» χρονιά και για το λόγο αυτό κανείς πανικός δεν εξαπλώθηκε, όπως συνέβη με μας σήμερα, όταν μπήκαμε στο έτος 2000 μΧ.

Η Ευρώπη, νεαρή έφηβη βιασμένη κατ’ επανάληψιν πλέον, προσπαθούσε να βρει τη μορφή της. Λαοί μπαινόβγαιναν στα εδάφη της, άλλοι έμεναν, άλλοι έφευγαν, τα σύνορα μετακινούνταν κάθε τόσο, από το νότο ορμούσαν οι Άραβες, από το βορρά οι Βίκινγκς, από την ανατολή άλλες βάρβαρες ασιατικές φυλές, και μέσα στη γενική αναστάτωση ένα αρχαίο βασίλειο εξακολουθούσε να ζει και να προκόβει: η ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δηλαδή η Βυζαντινή.

Πώς ήταν λοιπόν η μορφή του κόσμου το 1000 μΧ; Ας πάρουμε μια ιδέα:

Ισλάμ

Οι μουσουλμάνοι είναι οργανωμένοι σε Χαλιφάτα και συνεχίζουν να κάνουν εκστρατείες στην Αφρική και την Ινδία. Η Περσία βρίσκεται σε μια περίοδο αστάθειας. Στην Ευρώπη ανθεί το Χαλιφάτο της Κόρδοβας. Το Ισλάμ βρίσκεται στο απόγειο των επιστημονικών επιτευγμάτων του και ζει τον χρυσό αιώνα του.

Μετακινήσεις τουρκικών φύλων

Τουρκικά φύλα έχουν εισβάλει στην ανατολική Ευρώπη, όπου και εγκαθίστανται. Τα περισσότερα (Χάζαροι, Πετσενέγγοι κλπ) έχουν εξισλαμισθεί.

Χριστιανικός κόσμος

Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους. Κυριαρχεί στην κεντρική Ευρώπη. Ο αυτοκράτορας Όθων Γ΄ κάνει προσκύνημα από τη Ρώμη στο Άαχεν. Στη Ρώμη χτίζει την εκκλησία του Αγίου Βαρθολομαίου all’ Isola, όπου εναποθέτει τα λείψανα του αγίου.

Γαλλία

Ο Ροβέρτος Β΄, γιος του Ούγου Καπέτου, γίνεται ο πρώτος βασιλιάς της δυναστείας των Καπετιδών.

Βυζαντινή Αυτοκρατορία

Βρίσκεται σε άνθηση υπό τη Μακεδονική Δυναστεία. Στο θρόνο είναι ο Βασίλειος Β΄ ο Βουλγαροκτόνος που έχει ξεκινήσει ένα μακρύ και σκληρό πόλεμο κατά του πρώτου Βουλγαρικού Κράτους. Ο στρατηγός Νικηφόρος Ξιφίας καταλαμβάνει τις πρώην πρωτεύουσες των Βουλγάρων Πλίσκα και Μεγάλη Πρεσθλάβα μαζί με τη Μικρή Πρεσθλάβα επεκτείνοντας τον έλεγχο των Βυζαντινών σε ένα μεγάλο μέρος της νοτιοανατολικής Βουλγαρίας (Μυσία και Μικρά Σκυθία). Συγχρόνως το Βυζάντιο εκχριστιανίζει τους Ρώσους του Κιέβου και άλλους Σλάβους.

Μεγάλη Βρετανία

Διάφορα αγγλοσαξονικά βασίλεια ενώνονται σε ένα βασίλειο της Αγγλίας.

Σκανδιναβία

Ο εκχριστιανισμός των κατοίκων βρίσκεται στα πρώτα του βήματα.

Στις 9 Σεπτεμβρίου ο βασιλιάς Olaf Tryggvasen ηττάται από μια συμμαχία των εχθρών του στη μάχη του Svolder.

Ο Σβεν Α΄, βασιλιάς της Δανίας, επεκτείνει τον έλεγχό του σε ένα μέρος της Νορβηγίας.

Ιδρύεται το Όσλο.

Ο Νορμανδός εξερευνητής Leif Ericson είναι ο πρώτος Ευρωπαίος που πατά πόδι στην Αμερική, στο L’ Anse aux Meadows, πιθανόν στο σημερινό Newfoundland.

Παπικό κράτος

Βρίσκεται σε μια περίοδο παρακμής, γνωστής με την ονομασία «saeculum obscurum» (σκοτεινή εποχή) ή «πορνοκρατία», μια κατάσταση που θα καταλήξει αργότερα στο Σχίσμα του 11^ου αιώνα.

Ουγγαρία

Ιδρύεται το 1000 μΧ ως χριστιανικό κράτος. Στις 25 Δεκεμβρίου ο Στέφανος Α΄ στέφεται πρώτος βασιλιάς της Ουγγαρίας στο Esztergom.

Ισπανία

Ο Σάντσο Γ΄ γίνεται βασιλιάς της Αραγονίας και της Ναβάρας. Ανακτά κάποια εδάφη από τους μουσουλμάνους της Κόρδοβας, αλλά η νότια Ιβηρική χερσόνησος βρίσκεται στην κατοχή του Ισλάμ, όπου και θα παραμείνει τους επόμενους αιώνες.

Γύρω στο 1000 μΧ ανακαλύπτεται από τους Ινδουιστές η σημασία του μηδενός στα μαθηματικά, ανεξάρτητα από τους Μάγια στην Αμερική που φαίνεται ότι ήδη το έχουν ανακαλύψει.

Στην Κίνα βρίσκουν ποια είναι η σωστή μίξη για την παραγωγή της πυρίτιδας, αν και μάλλον δεν τη χρησιμοποιούν ακόμα στα όπλα.

Την ίδια εποχή γράφεται το Beowulf, ένα αγγλικό επικό ποίημα, το αρχαιότερο που έχει διασωθεί.

Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου το έτος 1000 μΧ;

Cordoba, Χαλιφάτο Ισπανίας: 450.000 κάτοικοι

Kaifeng, Κίνα: 400.000

Κωνσταντινούπολη, Βυζαντινή Αυτοκρατορία: 300.000

Angkor, Αυτοκρατορία των Χμερ: 200.000

Kyoto, Ιαπωνία: 175.000

Κάιρο, Χαλιφάτο Φατιμιδών: 135.000

Βαγδάτη, Χαλιφάτο Αββασιδών: 125.000

Νισαπούρ, Περσία, Χαλιφάτο Αββασιδών: 125.000

Al-Hasa, Qarmatian State (όαση στη σημερινή ανατολική Σαουδική Αραβία): 110.000

Patan, Gujarat (Νεπάλ): 100.000

Οι μισές από αυτές τις μεγαλουπόλεις ανήκουν στους μουσουλμάνους. Μια μόνο χριστιανική μεγαλούπολη ξεχωρίζει, η Κωνσταντινούπολη. Οι ευρωπαϊκές πόλεις είναι ακόμα καχεκτικές και η Κόρδοβα ανήκει στους μουσουλμάνους.

Κάποιοι διάσημοι της εποχής τερμάτισαν το βίο τους το 1000 μΧ:

Όλαφ Α΄ της Νορβηγίας  (τον αναφέραμε πιο πάνω): Σκοτώθηκε στη μάχη του Swolder στις 9 Σεπτεμβρίου, 31 χρονών.

Abu Mahmud al-Khujandi: Πέρσης αστρονόμος και μαθηματικός, 60 χρονών.

Abu Sahl al-Quhi: Πέρσης φυσικός, μαθηματικός και αστρονόμος.

Ahmad ibn Fadlan: Άραβας συγγραφέας και ταξιδευτής. 

Elfthryth: δεύτερη ή τρίτη γυναίκα του βασιλιά  Egdar της Αγγλίας.

Garcia IV της Παμπλόνας.

Huyan Zan: Κινέζος στρατηγός.

Hrotsvit: Γερμανίδα καλόγρια και συγγραφέας.

Δαβίδ Γ΄ Κουροπαλάτης: Γεωργιανός πρίγκιπας.

Ο πρίγκιπας αυτός με τον βυζαντινό τίτλο έχει κάποια θέση στη δική μας Ιστορία: Όταν ο Βάρδας Σκληρός το 976 σήκωσε επανάσταση κατά της κεντρικής εξουσίας, ο νεαρός τότε αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄, ο μετέπειτα Βουλγαροκτόνος, ζήτησε τη βοήθεια αυτού εδώ του Γεωργιανού πρίγκιπα. Ο Δαβίδ έστειλε 12.000 ιππείς που ενίσχυσαν τις αυτοκρατορικές δυνάμεις. Οι στασιαστές νικήθηκαν και ο Δαβίδ ανταμείφθηκε με επικυριαρχία σε σημαντικές ανατολικές περιοχές της Μ. Ασίας και πήρε και τον βυζαντινό τίτλο του Κουροπαλάτη.

Αργότερα όμως συμμάχησε με τον νέο στασιαστή του θρόνου,  Βάρδα Φωκά. Ο Φωκάς νικήθηκε και ο Δαβίδ αναγκάστηκε να δηλώσει εκ νέου πίστη στον Βασίλειο Β΄ και συμφώνησε να επιστραφούν μετά τον θάνατό του στην αυτοκρατορία οι περιοχές που του είχε παραχωρήσει ο αυτοκράτορας.

Δολοφονήθηκε τελικά από μια συνωμοσία γεωργιανών ευγενών.

Αλλά και κάποια μωρά που γεννήθηκαν το 1000 μΧ έμελλε να γίνουν διάσημοι ενήλικες:

Κωνσταντίνος Θ΄ Μονομάχος: αυτοκράτορας του Βυζαντίου.

Yi Yuanji: Κινέζος ζωγράφος, γνωστός για τη ρεαλιστική απεικόνιση των ζώων.

Αδαλβέρτος (Adalbert): Δούκας της Λωρραίνης.

Ly Thai Tong: αυτοκράτορας του Βιετνάμ.

Qawan al-Daula: κυβερνήτης της Καρμανίας (Kerman), Ιράν.

Μια και δεν υπήρχαν εφημερίδες εκείνη την εποχή και γενικώς δεν υπήρχε τίποτα εκτός από τους τελάληδες του χωριού και τους εμπόρους που μετέφεραν παράξενες ειδήσεις, ο κόσμος παρέμενε στη μακάρια άγνοιά του και το μόνο που ήξερε ήταν ότι θα έρθει σύντομα η Δευτέρα Παρουσία και ο καθείς θα πληρωθεί κατά τα έργα του.

Ωστόσο τα διεθνή γεγονότα εξελίσσονταν κατά τη φορά που όριζε το βέλος της Ιστορίας και μπορούμε να διακρίνουμε εδώ ποια από αυτά έδωσαν μια μονιμότερη μορφή στην Ευρώπη, όπως πχ είναι η ίδρυση του κράτους της Ουγγαρίας, η ίδρυση του Όσλο, ο εκχριστιανισμός των Σκανδιναβών, των Ρώσων και των Σλάβων, το πρώτο αγγλικό βασίλειο, τα τουρκικά φύλα που ήρθαν και έμειναν στην Ευρώπη.

Αλλά ακόμα κι αν κάποιος εγγράμματος της εποχής είχε καλή γνώση των γεγονότων του έτους 1000 μΧ, θα του ήταν αδύνατον να ξεχωρίσει ποια από αυτά τα γεγονότα ήταν εφήμερα και άνευ γενικότερης σημασίας και ποια ήταν τα όντως κοσμοϊστορικά.

Ένας βυζαντινός λόγιος του 1000 μΧ παραδείγματος χάριν θα θεωρούσε τη στάση του Βάρδα Σκληρού και μετά του Βάρδα Φωκά ως γεγονότα εξαιρετικά βαρύνουσας σημασίας, ενώ δεν θα έπαιρνε είδηση την ίδρυση του Όσλο. Η δολοφονία του Δαβίδ Γ΄ Κουροπαλάτη θα του προκαλούσε μεγάλη εντύπωση, ενώ η ίδρυση του πρώτου αγγλικού βασιλείου, που σταδιακά θα οδηγούσε στη Μεγάλη Βρετανία, δεν θα τον συγκινούσε ιδιαίτερα.

Έχει φυσικά σημασία και από ποια γεωγραφική θέση παρατηρεί κανείς τα γεγονότα.

Έτσι, ο Σβεν Α΄ της Δανίας μάλλον δεν θα έμαθε ποτέ για τη δολοφονία του Δαβίδ Γ΄ Κουροπαλάτη, όμως θα στάθμισε πολύ το γεγονός ότι ο Όλαφ Α΄ της Νορβηγίας σκοτώθηκε στη μάχη του Swolder.

Σήμερα με την ανεπτυγμένη τεχνολογία μας μαθαίνουμε τα πάντα που συμβαίνουν παντού. Εξακολουθούμε όμως να βρισκόμαστε στην ίδια αδυναμία να υπολογίσουμε σωστά ποια γεγονότα είναι περιορισμένης χρονικής και τοπικής σημασίας και ποια προοιωνίζονται δραματικές ιστορικές εξελίξεις.

Ασφαλώς γύρω μας αυτόν τον καιρό συμβαίνουν κάποια γεγονότα που προσπερνούμε βιαστικά, γεγονότα που πρόκειται να δώσουν ώθηση στην Ιστορία. Δεν μπορούμε να τα αξιολογήσουμε. Αντίθετα θεωρούμε σημαντικά άλλα γεγονότα που η Ιστορία θα τα αναφέρει στις υποσημειώσεις της με ψιλά γράμματα θεωρώντας τα ήσσονος σημασίας.

https://en.wikipedia.org/wiki/1000

Από το βιβλίο του Robert Paxton, Η ανατομία του φασισμού, μετάφραση: Κατερίνα Χαλμούκου, Κέδρος, Αθήνα, 2006, σελίδες 124 – 129αναδημοσίευση απο το prismaprisma.net

pdf: Η ανατομία του φασισμού σελίδες 124-129



Από το βιβλίο του Robert Paxton, Η ανατομία του φασισμού, μετάφραση: Κατερίνα Χαλμούκου, Κέδρος, Αθήνα, 2006, σελίδες 124 – 129

Κ Ε Φ Α Λ Α Ι Ο 4

Η κατάληψη της εξουσίας

Ο Μουσολίνι και η «Πορεία προς τη Ρώμη»

O μύθος ότι οι φασίστες του Μουσολίνι κατέκτησαν την εξουσία μόνο με τα ηρωικά τους κατορθώματα αποτελεί προπαγάνδα — προφανώς ένα από τα πιο πετυχημένα τους θέματα, αφού πολλοί εξακολουθούν να το πιστεύουν. Εφόσον η «Πορεία προς τη Ρώμη» κρύβει πίσω της την ευρέως διαδεδομένη παρανόηση ότι η άνοδος των φασιστών στην εξουσία έγινε με βίαιο τρόπο, πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά το γεγονός αυτό, απογυμνώνοντας το από τη μυθολογία που το περιβάλλει.

Κατά τη διάρκεια του 1922 οι squadristi, λεηλατώντας και καίγοντας τα γραφεία των σοσιαλιστικών οργανώσεων, γραφεία εφημερίδων, γραφεία συνδικάτων και σπίτια των σοσιαλιστών ηγετών, έφτασαν να καταλάβουν βίαια ολόκληρες πόλεις, κι όλα αυτά χωρίς να συναντήσουν σοβαρή αντίσταση από τις τοπικές αρχές. Στις 3 Μαρτίου ανακατέλαβαν το Φιούμε που βρισκόταν κάτω από διεθνή διακυβέρνηση και το Μάιο εισέβαλαν στη Φεράρα και στην Μπολόνια, εκδιώκοντας τις σοσιαλιστικές δημοτικές αρχές των πόλεων και επιβάλλοντας το δικό τους πρόγραμμα δημοσίων έργων.

Στις 12 Ιουλίου κατέλαβαν την Κρεμόνα, έκαψαν τα γραφεία των σοσιαλιστικών και των καθολικών συνδικάτων και ρήμαξαν το σπίτι του Γκουίντο Μιλιόλι, ενός αριστερού καθολικού ηγέτη που είχε οργανώσει τους εργάτες των γαλακτοπαραγωγικών μονάδων της περιοχής. Μια «γλώσσα φωτιάς» έφτασε μέσω της Ρομάνια και στη Ραβένα στις 26 Ιουλίου. Το Τρέντο και το Μπολτζάνο, με τις μεγάλες γερμανόφωνες μειονότητες τους, «είχαν ιταλοποιηθεί» στις αρχές του Οκτωβρίου. Οι μελανοχίτωνες είχαν τέτοια ορμή, ώστε πιθανότατα επόμενη στη σειρά θα ήταν η πρωτεύουσα Ρώμη.

Στο ετήσιο φασιστικό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις 24 Οκτωβρίου στη Νάπολη, η πρώτη τους στάση κατά την προέλαση τους στο Νότο, ο Μουσολίνι ήταν έτοιμος να δει πόσο μακριά θα τον πήγαινε το κύμα. Διέταξε τους μελανοχίτωνες να καταλάβουν δημόσια κτίρια, να επιτάξουν τρένα και να κατευθυνθούν σε τρία σημεία, περικυκλώνοντας την πόλη. Την «Πορεία» οδηγούσαν τέσσερα στελέχη που αντιπροσώπευαν τις διάφορες τάσεις του φασισμού: ο Ιταλό Μπάλμπο, βετεράνος και αρχηγός των squadristi στη Φεράρα· ο στρατηγός Εμίλιο Ντε Μπόνο· ο Μικέλε Μπιάνκι, πρώην συνδικαλιστής και από τους ιδρυτές της Μαχητικής Ομάδας του Μιλάνου το 1915· και ο Τσέζαρε Μαρία ντε Βέκι, ο φιλομοναρχικός αρχηγός του φασισμού στο Πιεμόντε. Ο ίδιος ο Μουσολίνι πήρε τη συνετή απόφαση να περιμένει στα γραφεία της εφημερίδας του στο Μιλάνο, πολύ κοντά σ’ ένα πιθανό ελβετικό καταφύγιο για την περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά. Στις 27 Οκτωβρίου οι squadristi κατέλαβαν ταχυδρομεία και σιδηροδρομικούς σταθμούς σε πολλές πόλεις της Βόρειας Ιταλίας χωρίς να συναντήσουν καμία αντίσταση.

Η ιταλική κυβέρνηση δεν ήταν καλά προετοιμασμένη για ν’ αντιμετωπίσει αυτή την πρόκληση. Ουσιαστικά, μετά το Φεβρουάριο του 1922 δεν είχε υπάρξει καμία αποτελεσματική κυβέρνηση στην Ιταλία.

Στο προηγούμενο κεφάλαιο επισημάναμε ότι τα μεταπολεμικά όνειρα για βαθιά αλλαγή έφεραν μια μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς στη βουλή στις πρώτες εκλογές που διεξήχθησαν μετά τον πόλεμο, στις 16 Νοεμβρίου του 1919. Αυτή όμως η αριστερή πλειοψηφία, που μοιραία χωρίστηκε σε δύο ασυμφιλίωτα μεταξύ τους τμήματα, δεν μπορούσε να κυβερνήσει. Το μαρξιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας (PSI) κατείχε περίπου το ένα τρίτο των εδρών. Πολλοί Ιταλοί σοσιαλιστές — οι «μαξιμαλιστές» – είχαν υπνωτιστεί από την επιτυχία των μπολσεβίκων στη Ρωσία και ένιωθαν ότι μια απλή μεταρρύθμιση αποτελούσε προδοσία εκείνη τη στιγμή των μεγάλων ευκαιριών. Το άλλο τρίτο της ιταλικής βουλής κατείχε ένα νέο καθολικό κόμμα, πρόγονος της ισχυρής Χριστιανικής Δημοκρατίας της περιόδου μετά το 1945, το Λαϊκό Ιταλικό Κόμμα- ορισμένα μέλη του επιθυμούσαν μια ριζική κοινωνική μεταρρύθμιση σε καθολικό πλαίσιο. Οι καθολικοί, ακόμα κι εκείνοι που υποστήριζαν

τις βαθιές αλλαγές στους όρους ιδιοκτησίας της γης και στις σχέσεις ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, διαφωνούσαν ριζικά με τους άθεους μαρξιστές σχετικά με το θέμα της θρησκείας στα σχολεία. Άρα, ήταν αδύνατη η οποιαδήποτε συνεργασία ανάμεσα στα δυο τμήματα μιας κατά τα άλλα προοδευτικής πλειοψηφίας. Καθώς δεν υπήρχαν άλλες αποτελεσματικές λύσεις, δημιουργήθηκε ένας συνασπισμός φιλελεύθερων (με την έννοια που είχε η λέξη εκείνη την περίοδο) και συντηρητικών, ο οποίος μετά το 1919 προσπαθούσε να κυβερνήσει χωρίς να έχει σταθερή πλειοψηφία.

H λύση που υιοθέτησε ο πρωθυπουργός Τζολίτι ήταν να συμπεριλάβει τους φασίστες στο ψηφοδέλτιο του (το «Εθνικό Μπλοκ») για τις εκλογές του Μαΐου το 1921. Ήταν το πρώτο από μια σειρά κρίσιμων βημάτων με τα οποία το ιταλικό καθεστώς προσπάθησε να χρησιμοποιήσει το φασιστικό δυναμικό και τα ποσοστά για τη δική του επιβίωση. Κάτω από κανονικές συνθήκες, ενδεχομένως οι πειρασμοί της εξουσίας να είχαν «μεταμορφώσει» τους φασίστες, όπως είχαν πτοήσει και διασπάσει τους Ιταλούς σοσιαλιστές πριν από το 1914, μόνο που η Ιταλία το 1921 δε ζούσε κάτω από κανονικές συνθήκες.

Όταν η κυβέρνηση του καλοπροαίρετου αλλά καταπτοημένου Ιβανόε Μπονόμι, συνεργάτη της Κεντροαριστεράς του Τζολίτι, δεν πήρε ψήφο εμπιστοσύνης το Φεβρουάριο του 1922, χρειάστηκαν τρεις εβδομάδες μέχρι να βρουν αντικαταστάτη. Τελικά, την πρωθυπουργία ανέλαβε απρόθυμα ένα ακόμα στέλεχος του Τζολίτι: ο Λουίτζι Φάκτα. Η κυβέρνηση του έχασε την πλειοψηφία στις 19 Ιουλίου. Όταν παρουσιαζόταν ανάγκη, ο Φάκτα λειτουργούσε απλώς ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός.

Παρ’ όλα αυτά, ο πρωθυπουργός άρχισε να λαμβάνει δυναμικά αντίμετρα. Με την έγκριση του βασιλιά ο Φάκτα είχε ήδη ενισχύσει τη φρουρά της Ρώμης με πέντε τάγματα πειθαρχημένων αλπίνων. Στη συνέχεια διέταξε τους αξιωματικούς της αστυνομίας και τους υπεύθυνους των σιδηροδρόμων να σταματήσουν τα φασιστικά τρένα σε πέντε σημεία ελέγχου και άρχισε να προετοιμάζεται για την επιβολή στρατιωτικού νόμου.

Στο μεταξύ ο Μουσολίνι άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο πολιτικής συναλλαγής. Πολλοί παλαίμαχοι πολιτικοί προσπαθούσαν να εκτονώσουν την κρίση «μετατρέποντας» τον Μουσολίνι σε έναν απλό υπουργό μιας ακόμα φιλελευθερο-συντηρητικής κυβέρνησης συνασπισμού. Ο γηραιός διαμεσολαβητής Τζολίτι θεωρούνταν ευρέως ως ο πιο πιθανός σωτήρας (είχε εκδιώξει βιαίως τον ντ’ Ανούντσιο το 1920 και είχε συμπεριλάβει τον Μουσολίνι στην εκλογική του λίστα του 1921), όμως δε βιαζόταν να αναλάβει εκ νέου καθήκοντα, ενώ ο Μουσολίνι παρέμεινε επιφυλακτικός στις συναντήσεις με τους αντιπροσώπους του. Ακόμα πιο δεξιά, ο εθνικιστής πρώην πρωθυπουργός Αντόνιο Σαλάντρα πρόσφερε κυβερνητικές έδρες στο κόμμα του Μουσολίνι. Όταν οι squadristi άρχισαν πλέον να κινητοποιούνται, οι διαπραγματεύσεις είχαν διακοπεί λόγω αμοιβαίων ανταγωνισμών, της άρνησης των περισσότερων σοσιαλιστών να στηρίξουν μια «αστική» κυβέρνηση, της αναποφασιστικότητας σχετικά με τη συμμετοχή ή όχι του Μουσολίνι και των σκόπιμων ενδοιασμών του Μουσολίνι.

Και οι σοσιαλιστές συνέβαλαν στην επιτακτικότητα της κατάστασης. Αν και σχεδόν οι μισοί σοσιαλιστές βουλευτές, με αρχηγό τον Φιλίπο Τουράτι συμφώνησαν τελικά στις 28 Ιουλίου να στηρίξουν μια κεντρώα κυβέρνηση χωρίς τη συμμετοχή του Μουσολίνι, αν ήταν εφικτό, οι άλλοι μισοί τους απέπεμψαν από το κόμμα με την κατηγορία της προδοτικής ταξικής συνεργασίας. Εκείνο στο οποίο κατάφερε να συμφωνήσει η Αριστερά ήταν η γενική απεργία στις 31 Ιουλίου. Παρ’ όλο που είχε αναγγελθεί ως «απεργία για νομιμότητα», με σκοπό να συνδράμει τη συνταγματική εξουσία, είχε ως αποτέλεσμα να ενισχυθεί η εικόνα του Μουσολίνι ως προπυργίου ενάντια στην επανάσταση. Η ραγδαία αποτυχία της απεργίας αποκάλυψε επίσης την αδυναμία της Αριστεράς.

Τα έκτακτα μέτρα του πρωθυπουργού Φάκτα σχεδόν κατάφεραν να ανακόψουν τη φασιστική πορεία του Οκτωβρίου. Τετρακόσιοι αστυνομικοί σταμάτησαν τρένα που μετέφεραν είκοσι χιλιάδες μελανοχίτωνες σε τρία σημεία ελέγχου — Τσιβιταβέκια, Όρτε και Αβετσάνο. Περίπου εννέα χιλιάδες μελανοχίτωνες ξέφυγαν από τα σημεία ελέγχου ή συνέχισαν πεζοί, σχηματίζοντας ένα ετερόκλητο πλήθος στις πύλες της Ρώμης το πρωί της 28 Οκτωβρίου, σχεδόν άοπλοι, φορώντας αυτοσχέδιες στολές, πεινασμένοι και διψασμένοι, περιπλανώμενοι κάτω από μια εκνευριστική βροχή. «Στην αρχαία και στη σύγχρονη ιστορία δεν υπήρξε άλλη απόπειρα κατά της Ρώμης που να απέτυχε τόσο αξιοθρήνητα πριν καλά καλά ξεκινήσει.»

Την τελευταία στιγμή ο βασιλιάς Βιτόριο Εμμανουέλε Γ’ υπαναχώρησε. Αποφάσισε να μην υπογράψει το διάταγμα επιβολής του στρατιωτικού νόμου του πρωθυπουργού Φάκτα. Αρνήθηκε να αντιμετωπίσει την ενδεχόμενη απειλή του Μουσολίνι και να χρησιμοποιήσει τις ήδη διαθέσιμες δυνάμεις για να εκδιώξει τους μελανοχίτωνες από τη Ρώμη. Απέρριψε τις προσπάθειες της τελευταίας στιγμής που έκανε ο Σαλάντρα για να δημιουργήσει μια συντηρητική κυβέρνηση χωρίς τον Μουσολίνι, ο οποίος είχε ήδη αρνηθεί την πρόταση του Σαλάντρα για κυβέρνηση συνασπισμού. Αντίθετα, πρόσφερε κατευθείαν την πρωθυπουργία στον νεαρό τυχοδιώκτη αρχηγό των φασιστικών.

Ο Μουσολίνι έφτασε στη Ρώμη από το Μιλάνο το πρωί της 30ής Οκτωβρίου, όχι επικεφαλής των μελανοχιτώνων αλλά με μια κλινάμαξα. Εμφανίστηκε ενώπιον του βασιλιά ντυμένος παράταιρα, με φράκο και μαύρο πουκάμισο, μια ενδυματολογική απεικόνιση της αμφιλεγόμενης κατάστασης του: εν μέρει νόμιμος διεκδικητής της εξουσίας και εν μέρει αρχηγός μιας στασιαστικής συμμορίας. «Μεγαλειότατε, συγχωρήστε την αμφίεση μου», λέγεται ότι είπε στον βασιλιά, «έρχομαι από το πεδίο της μάχης.»

Για ποιο λόγο ο βασιλιάς έσωσε τον Μουσολίνι από τη βιαστική του επιλογή που οφειλόταν στην υπερεκτίμηση των δυνάμεων του; Ο Μουσολίνι είχε θέσει έξυπνα στο βασιλιά μια δύσκολη επιλογή: η κυβέρνηση θα χρησιμοποιούσε βία για να διαλύσει τους χιλιάδες μελανοχίτωνες που πλησίαζαν στη Ρώμη, με μεγάλο κίνδυνο αιματοχυσίας και οδυνηρής εσωτερικής ρήξης, ή ο βασιλιάς θα αναγκαζόταν να δεχτεί τον Μουσολίνι ως επικεφαλής της κυβέρνησης.

Η πιο πιθανή εξήγηση για το γεγονός ότι ο βασιλιάς προτίμησε τη δεύτερη λύση είναι μια ανεπίσημη προειδοποίηση (δεν υπάρχει πλέον κανένα ίχνος της στα αρχεία) από το στρατάρχη Αρμάντο Ντίαζ ή από κάποιον άλλο ανώτερο αξιωματικό του στρατού ότι πιθανόν τα στρατεύματα θα πήγαιναν με το μέρος των μελανοχιτώνων, αν λάμβαναν διαταγή να τους σταματήσουν. Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, ο βασιλιάς φοβήθηκε πως, αν επιχειρούσε να χρησιμοποιήσει βία ενάντια στον Μουσολίνι, τότε ο ξάδερφος του, ο δούκας της Αόστα, που λέγεται ότι ήταν φιλικά διακείμενος προς τους φασίστες, ίσως πήγαινε με το μέρος τους διεκδικώντας παράλληλα το θρόνο. Το πιθανότερο είναι πως ποτέ δε θα μάθουμε με βεβαιότητα τι ακριβώς συνέβη. Εκείνο που φαίνεται σίγουρο είναι ότι ο Μουσολίνι είχε μαντέψει σωστά πως ο βασιλιάς και ο στρατός δε θα επέλεγαν τη χρήση βίας εναντίον των μελανοχιτώνων. Αυτό που έκρινε την τελική έκβαση δεν ήταν η δύναμη του φασισμού αλλά η απροθυμία των συντηρητικών να αναλάβουν το ρίσκο και να αντιπαρατάξουν τις δικές τους δυνάμεις. Η «Πορεία προς τη Ρώμη» αποτέλεσε μια γιγαντιαία μπλόφα που έπιασε τότε και εξακολουθεί ακόμα, συμφωνά με την άποψη που έχει ο κόσμος σχετικά με την «κατάληψη της εξουσίας» από τον Μουσολίνι.

Στις 31 Οκτωβρίου, με τον Μουσολίνι να έχει μόλις αναλάβει καθήκοντα, περίπου δέκα χιλιάδες μελανοχίτωνες, στους οποίους δόθηκαν τελικά στεγνά ρούχα και φαγητό, πήραν την άδεια ως αποζημίωση να παρελάσουν στους δρόμους της Ρώμης, όπου προκάλεσαν αιματηρά επεισόδια. Το ίδιο βράδυ ο νέος πρωθυπουργός έσπευσε να απομακρύνει τα ενοχλητικά αποσπάσματα του από την πόλη, επιβιβάζοντας τα σε πενήντα ειδικά τρένα.

Αργότερα ο Μουσολίνι δούλεψε σκληρά για να εδραιώσει το μύθο ότι οι μελανοχίτωνες είχαν καταλάβει την εξουσία με τη θέληση και τη δύναμη τους. Η πρώτη επέτειος της υποτιθέμενης άφιξης τους στη Ρώμη γιορτάστηκε το 1923 με τέσσερις ημέρες θεαματικών εκδηλώσεων, ενώ η 28η Οκτωβρίου θεσμοθετήθηκε ως εθνική γιορτή. Έγινε επίσης η πρώτη μέρα του Φασιστικού Νέου Έτους όταν άρχισε να ισχύει το νέο ημερολόγιο, το 1927. Στη δέκατη επέτειο, τον Οκτώβριο του 1932, πραγματοποιήθηκε μια εθνική έκθεση της Φασιστικής Επανάστασης, που είχε ως κεντρικό της θέμα τα ηρωικά κατορθώματα των «μαρτύρων» της πορείας.

Μισό (ακομα ) σχολια για την Δημοκρατία στην Ευρωπη ..

Μισό (ακομα ) σχολια για την Δημοκρατία στην Ευρωπη ...
.του  Πέτρου Θεοδωρίδη

''όχι με έναν πάταγο -αλλά με ένα Λυγμό''( Έλιοτ)

ε ναι κάπως έτσι τελειώνουμε Η δημοκρατία ήταν μια ιστορία της Ευρώπης που αφορούσε λίγους ,πολύ λίγους .. Δεν είχε σχέση με την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία Οι ελευθεριες της ηταν αρχικά ελευθεριες φεουδαρχών- αυτων που υπεγραψαν την Μαγκνα καρτα. Η θρησκευτική ελευθερια ηταν αποτέλεσμα αδιέξοδου στους θρησκευτικούς πολέμους Αμοιβαίας εκεχειρίας σε μια κατάσταση Μη πολέμου που ακλούθησε μια γενική σφαγή. Αγγλική Επανάσταση , Γαλλική Επανάσταση , Ελληνική Επανάσταση: κατά τον 18 ο και 19ο αιώνα η Δημοκρατία προχωρούσε στην Ευρώπη με μικρά βήματα αρχικά που διαρκώς επιταχύνονταν - και με σφαγές. Ένα βήμα μπρος δυο βήματα πίσω . Ενώ μεταξύ ο κόσμος όλος γινόταν Ευρωπαϊκή αποικία και γνώριζε τον απολυτό τρόμο: γενοκτονίες -Εκατό εκατομμύρια ινδιάνοι, η Αφρική να αιμορραγεί από το δουλεμπόριο , παναρχαιοιπολιτισμοι να χάνονται στην Ασία οι αμποριγινες να εξοντώνονται συστηματικά.. Και η μετανάστευση με μια φορά ακριβώς αντίστροφη από την σημερινή. Ήταν οι φτωχοί κάτοικοι της Ευρώπης , ο πλεονάζων πληθυσμός της που πήγαινε να εγκατασταθεί στις αποικίες του υπόλοιπου κόσμου : ως Κυρίαρχη ράτσα . Δεν ήταν ο ρατσισμός που προηγήθηκε αλλά η αποικιοκρατία και η Μαύρη δουλεία που τον παρήγαγε Δεν υπήρχε ρατσισμός στην Ευρώπη με την έννοια του χρωματος,πριν ξεκινήσουν το δουλεμπόριο οι Πορτογάλοι πο πρωτοχρησιμοποιησηαν και τη λέξη razza , ο Οθελος του Σαίξπηρ ήταν μαύρος  αλλά  κατειχε   υψηλοτατο  αξίωμα   στον ενετικο στρατο....
συνεχιζεται .