Αναγνώστες

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

Χακεμένος Μπρεχτ, Ρεμπώ με το ζόρι ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία Το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου, για τη γλώσσα, τη λογοτεχνία και… όλα τα άλλα ( αναμενω με αγωνια την παρεμβαση του Προεδρου του Ι.Θ.Ι η οποια θα λυσει το ζητημα οριστικώς και ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΩΣ )

 στο  Μπλογκ    του Σαραντακου    εκανα  το   εξης   σχολιο  που παραθετω και  εδώ:
αγαπητε Νικο … κατ’ αρχας σε ευχαριστω θερμά για οσα εγραψες για την περιπτωσιν.. Τωρα – αναμεσα στα πολλά που εχω να πω -ξεκινω απο το εξής Λες :‘’’Φταίει βέβαια και ο Θεοδωρίδης, που έκανε την αρχική δημοσίευση χωρίς να βάλει σημάδι ότι το κείμενό του είναι μίμηση Μπρεχτ και όχι αυθεντικό. Από την άλλη, δεν είναι μικρός έπαινος για έναν συγγραφέα να περάσει κείμενό του για έργο του Μπρεχτ!’’’
Λοιπόν το κείμενο μου δεν είναι καν μίμηση του Μπρεχτ,,,
Δεν μοιάζει στο ύφος και στα γλωσσικά στοιχεία και όταν το έγραφα, -τα αρχικά σχόλια εννοώ – στο Μπλογκ Πόντος και Αριστερά , δεν περνούσε καν από το μυαλό μου ότι θα υπήρχαν αναγνώστες του που θα το περνούσαν για Μπρεχτ ,, Ήταν σχόλια που γραφτήκαν στα γρήγορα και εν θερμώ ……απλως σχολια
όποιος έχει διαβάσει έστω και λίγο Μπρεχτ πως στ καλό θα μπορούσε να πάρει το –‘’ Το μεγάλο μυστικό του Βλάκα- χμμ- για να σκεφτώ λίγο …- Ε ..μάλλον ότι ΔΕΝ του περνά καν από το μυαλό , δεν διανοείται ότι μπορεί έστω για μια στιγμή ναχει Άδικο..Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το Μυαλό Γρήγορα τη διώχνει ;Αυτός Βλάξ; Ποτες των Ποτών . Οι άλλοι Είναι ΠΑΝΤΑ…-Έτσι γίνεται Αδίσταχτα Θρασύς , Υπέροχα επικίνδυνος , ανυπέρβλητα Αλαζονικός . Και πείθει ..Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί Βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία ..Αυτό είναι το μυστικό όπλο του ΒΛΑΚΑ ‘’ ..;
Να σας πω πως έγινε.. Τότε δεν είχα καν Μπλογκ.. ήμουν … ελεύθερος σχολιαστής .. Είχαν οι Πόντιοι( και Αριστεροί) στο μπλογκ τους ένα ποστ για την Βλακεία – μια φράση του Μπρεχτ.. έγ..ινε ένα τζερτζελο από αυτά που τοτε προέκυπταν συχνά στα Μπλογκια και με έπιασε ο οίστρος .. Όμως δεν προσπάθησα καν να μιμηθώ τον Μπρεχτ .. Το μόνο που μιμήθηκα ήταν το ..Όνομα .. κ Κόινερ.. Μόνο αυτό .. Ούτε το ύφος ούτε …
Τώρα .. .Στο ερώτημα αν .αισθάνομαι κολακευμένος που πέρασαν τα σχολιακια μου για ..Μπρεχτ;
Απαντώ :
Ναι θα αισθανόμουν , αν έβλεπα ότι οι άνθρωποι που αντέγραψαν χωρίς να αναφέρουν καν την Σπήλια από όπου πήραν το αρχικό κείμενο.. καταλάβαιναν λίγο από Μπρεχτ.. Τότε θα καμάρωνα κι από πάνω…
Όμως τώρα νιώθω σαν τον Ξέρξη όταν μαστίγωνε τη θάλασσα (του διαδικτύου) ..Ματαιοπονούμε .. Η θάλασσα είναι ανίκητη ..Όπως στο κάτω κάτω και η Βλακεία … Υ. Γ αργοτερα εφτιαξα την ετικετα Ιστoριες του Κ. Κοινερ στη Σπηλια μου οπου εβαζα δικες μου ιστοριες που παλι δεν ειχαν σχεση με ..Μπρεχτ .. λέω να τις βαλω να τις δειτε μη βρω κανενα .. μπελα στο τελος


https://sarantakos.wordpress.com/2017/08/30/brecht-rimbaud/


Καθώς το Διαδίκτυο, και γενικότερα το ψηφιακό σύμπαν, καταλαμβάνει ολοένα και περισσότερο χώρο στον κόσμο μας, ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με νέα φαινόμενα, πρωτόγνωρα, από τα πιο σοβαρά ως τα ασ…

Χακεμένος Μπρεχτ, Ρεμπώ με το ζόρι

Posted by sarant στο 30 Αύγουστος, 2017

12 Votes

Καθώς το Διαδίκτυο, και γενικότερα το ψηφιακό σύμπαν, καταλαμβάνει ολοένα και περισσότερο χώρο στον κόσμο μας, ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με νέα φαινόμενα, πρωτόγνωρα, από τα πιο σοβαρά ως τα ασήμαντα. Με ένα όχι πολύ σημαντικό θα ασχοληθώ σήμερα -ή μάλλον και σήμερα, αφού είναι από τα αγαπημένα θέματα του ιστολογίου. Εννοώ την κατασκευή ψευδών αποφθεγμάτων, την εσφαλμένη απόδοση φράσεων ή και ολόκληρων κειμένων σε γνωστούς συγγραφείς, ενώ δεν τα έγραψαν εκείνοι.
Όταν πρόκειται για ψευδή αποφθέγματα, χρησιμοποιώ τον όρο αποφεύγματα (η πατρότητα ανήκει στον Νίκο Λίγγρη). Το κλασικό παράδειγμα αποφεύγματος, που έπαιξε και καταλυτικό ρόλο για να ανοίξω το ιστολόγιο, ήταν η ψεύτικη ρήση του Ισοκράτη τον Δεκέμβριο του 2008 που φιγουράρισε στο εξώφυλλο του Ελεύθερου Τύπου.
Σήμερα όμως θα ασχοληθούμε όχι με πλαστά αποφθέγματα, αλλά με ψευδεπίγραφα κείμενα, που και αυτά αφθονούν στο Διαδίκτυο -τόσο στο διεθνές (θα θυμάστε τη συγκινητική αποχαιρετιστήρια επιστολή του Γκαρσία Μαρκές) όσο και το ελληνικό (με τρανό παράδειγμα το δήθεν ποίημα του Σουρή περί λιγοστού κράτους, που μελοποιήθηκε από τον Ζουγανέλη και σε λίγο θα μπει και στα σχολικά βιβλία).
Αλλά να μου επιτρέψετε να μην ασχοληθώ σήμερα με το παραποίημα του Σουρή και να σας παρακαλέσω κι εσείς να το αγνοήσετε στα σχόλιά σας, για τον απλούστατο λόγο ότι μέσα σε 10-15 μέρες θα αφιερώσω ειδικό άρθρο στο θέμα με νέα στοιχεία που έχω συγκεντρώσει.
Στο σημερινό άρθρο θα δούμε άλλες δύο περιπτώσεις ψευδεπίγραφων λογοτεχνικών κειμένων. Στη μία από αυτές μάλιστα εμπλέκεται και γνωστός μας, ο φίλος μας ο Νοσφεράτος, κατά κόσμον Πέτρος Θεοδωρίδης, που σχολιάζει αριά και πού και στο ιστολόγιο αλλά έχει και το δικό του, τη Σπηλιά του Μοντεχρήστου.
Το 2008 λοιπόν ο Νοσφεράτος, συζητώντας σε ένα άλλο ιστολόγιο (το Πόντιοι και Αριστερά) δημοσίευσε μια σειρά από σχόλια περί βλακείας και κακίας, μιμούμενος το ύφος του Μπρεχτ στις πασίγνωστες ιστορίες του κ. Κόινερ. Στη συνέχεια, ενοποίησε τα σχόλια αυτά σε μια ανάρτηση στο δικό του μπλογκ. Η αρχική ανάρτηση τροποποιήθηκε στη συνέχεια, και η τελευταία μορφή της είναι εδώ.
Δείγμα γραφής:
το μυστικό όπλο του βλάκα
ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα -ρώτησαν κάποτε τον κ Κοινερ – αυτό που τον κάνει ακατανίκητο , ανυπέρβλητα Κακό και ΠΑΝΤΑ νικητή;
– Το μεγάλο μυστικό του Βλάκα- χμμ- για να σκεφτώ λίγο …- Ε ..μάλλον ότι ΔΕΝ του περνά καν από το μυαλό , δεν διανοείται ότι μπορεί έστω για μια στιγμή ναχει Άδικο..Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το Μυαλό Γρήγορα τη διώχνει ;Αυτός Βλάξ; Ποτες των Ποτών . Οι άλλοι Είναι ΠΑΝΤΑ…-Έτσι γίνεται Αδίσταχτα Θρασύς , Υπέροχα επικίνδυνος , ανυπέρβλητα Αλαζονικός . Και πείθει ..Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί Βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφικά ..Αυτό είναι το μυστικό όπλο του ΒΛΑΚΑ.

Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Πέτρος είδε με μεγάλη του έκπληξη ένα απόσπασμα από το μπρεχτιάζον κείμενό του σενιαρισμένο και σουλουπωμένο, χωρίς ενδείξεις ημερομηνίας και τα λοιπά, αλλά με προσθήκη σκίτσων του Μπρεχτ, να φιλοξενείται σε σχετικά γνωστόν εναλλακτικό ιστότοπο. Ίσως να είχε μεσολαβήσει και άλλη αναδημοσίευση, διότι υπάρχει παραπομπή σε μια σελίδα του Φέισμπουκ αφιερωμενη στον Μπρεχτ.
Ακόμα χειρότερα, όχι απλώς ένα απόσπασμα, αλλά το σύνολο της μπρεχτιάζουσας δημοσίευσης του Νοσφεράτου δημοσιεύτηκε πριν από μερικούς μήνες σε επαγγελματικής ποιότητας ιστότοπο, με καλαίσθητη παρουσίαση, με επιμέλεια του κειμένου (ο Νοσφεράτος δεν έβαζε τόνους κτλ.), με βιογραφικό σημείωμα του Μπρεχτ και, το αποκορύφωμα, με προσθήκη… βιβλιογραφικής παραπομπής, ότι τάχα το απόσπασμα είναι παρμένο από την έκδοση των ιστοριών του κ. Κόινερ στον Πατάκη!
Εδώ έχουμε κατασκευή. Είναι τόσο καλά παρουσιασμένο το κείμενο, που σε συνδυασμό με την ύπαρξη παραπομπής (έστω κι αν το λινκ δεν είναι συγκεκριμένο) αποκτά μεγάλη πειστικότητα -ήδη έχει αναδημοσιευτεί σε κάμποσα σάιτ και αν η διάδοση συνεχιστεί δεν αποκλείεται να ριζώσει. Υπάρχει δηλαδή ενδεχόμενο σε 3-4 χρόνια να το δούμε να… πέφτει θέμα στις Πανελλαδικές (ή στο διάδοχο σχήμα τους).
Λέω κατασκευή αλλά δεν λέω απάτη. Δεν έχω στοιχεία ότι οι υπεύθυνοι του doc.tv εν γνώσει τους αποδώσανε στον Μπρεχτ το κείμενο του Πέτρου Θεοδωρίδη. Θα μπορούσε απλώς να το βρήκανε κάπου, να το σουλουπώσανε και να έβαλαν την (ψευδή) βιβλιογραφική παραπομπή σαν ένδειξη επιπρόσθετης εγκυρότητας.
Φταίει βέβαια και ο Θεοδωρίδης, που έκανε την αρχική δημοσίευση χωρίς να βάλει σημάδι ότι το κείμενό του είναι μίμηση Μπρεχτ και όχι αυθεντικό. Από την άλλη, δεν είναι μικρός έπαινος για έναν συγγραφέα να περάσει κείμενό του για έργο του Μπρεχτ!
Κάτι ανάλογο έπαθε πρόσφατα και ο τραγουδοποιός Στέλιος Λαλούσης, ο οποίος πριν από μερικά χρόνια άρχισε να δημοσιεύει στίχους του στον ιστότοπο stixoi.info. Εκεί δημοσιεύονται όχι μόνο στίχοι τραγουδιών αλλά και ποιήματα, είτε καθιερωμένων ποιητών είτε, το συνηθέστερο, ανέκδοτα πρωτόλεια που τα ανεβάζουν οι δημιουργοί τους. Ο Λαλούσης είχε την έμπνευση να πάρει το ψευδώνυμο Ρεμπώ και δημοσίευε έτσι τα ποιήματα του ή μάλλον τους στίχους των τραγουδιών που έγραφε.
Δείγμα γραφής:
Lacrimae

λοιπόν

μου μίλησες για τα ταξίδια σου
σου μίλησα για τις φρίκες μου
κι έτσι σμίξανε οι κόσμοι μαςαφού δε ζήτησες τίποτα
αφού δε ζήτησα τίποτα
φαντάζομαι έναν κόσμο που δε χρωστά σε κανέναΓι αυτό σκέφτομαι
πως έτσι όπως απλώνεται η πόλη από ψηλά
θα μπορούσε να σχηματίσει τα δάκρυά σου
τις αγωνίες και τους παλμούς σου
μα πιο πολύ σκέφτομαι πως δε σε χωρά εσένα η πόληέτσι που νιώθω να με αιχμαλωτίζει η ανάγκη
και ακούω τα βήματα σου να με περπατάνε
τα καλντερίμια να ανασαίνουν τα καρδιοχτύπια σου και σκέφτομαι πάλι
πως
ταξίδι
είναι οι άνθρωποι
μα πιο πολύ ταξίδι
είναι το πάθος
να μοιραστείς το δρόμο.
Εγώ από μοντέρνα ποίηση δεν σκαμπάζω πολλά, οπότε ίσως γι’ αυτό δεν με συγκινεί το ποίημα, αλλά το θέμα μας ασφαλώς δεν είναι αυτό. Ίσως τραγουδιστό να κερδίζει.
Ο Λαλούσης συνέχισε να δημοσιεύει στίχους, όταν κάποια στιγμή αντιλήφθηκε με έκπληξη σε κάποιον ιστότοπο ένα ποίημά του να αποδίδεται στον Αρθούρο Ρεμπώ! Γκουγκλίζοντας τρόμαξε, διότι είδε ότι δεκάδες ιστότοποι δημοσίευαν στίχους του αποδίδοντάς τους στον Αρθούρο Ρεμπώ -και μάλιστα κάποιοι στίχοι του είχαν γίνει παροιμιώδεις, πράγμα που βέβαια είναι μεγάλος έπαινος από μια άποψη και δείχνει πως ίσως εγώ φταίω που δεν με συγκίνησε το παραπάνω ποίημα.
Χαρακτηριστικό είναι ότι η Τζένη Μπαλατσινού χρησιμοποίησε τον στίχο από το παραπάνω ποίημα και ως τίτλο άρθρου της αλλά και ως κατακλείδα του: «και μην ξεχνάτε, ταξίδι είναι οι άνθρωποι, όπως είπε και ο Ρεμπώ». Οπότε, εγεννήθη παρ’ ημίν και απόφευγμα!
Εκ των υστέρων, ο Λαλούσης ίσως και να μετάνιωσε για την ιδέα να πάρει διάσημο χρηστώνυμο, αλλά διαπίστωσε ότι ο ιστότοπος δεν του επέτρεπε να το αλλάξει, κι έτσι περιορίστηκε στο να προσθέτει το πραγματικό του ονοματεπώνυμο πλάι στο «Ρεμπώ» ελπίζοντας να μετριαστεί έτσι η ζημιά.
Βέβαια, το κακό με το Διαδίκτυο είναι ότι από τη στιγμή που κάτι έχει δημοσιευτει και αναδημοσιευτεί, δεν ωφελεί να διορθώσεις την αρχική πηγή αν μένουν αδιόρθωτες οι δευτερογενείς πηγές, ιδίως όταν αυτές είναι πιο επιδραστικές. Το λέει και η παροιμία, Πού να βρω χίλια μαντίλια να φράξω χίλια στόματα.
Την περιπέτειά του τη διηγήθηκε ο Β. Λαλούσης στον Mr Hulot της Lifo, παραθέτοντας και άφθονες οθονιές από διάφορες αναδημοσιεύσεις ψευδεπίγραφων στίχων του Ρεμπώ. Ο αρθρογράφος κάνει στην εισαγωγή ορισμένες βάσιμες σκέψεις σχετικά με το πώς η αναζήτηση στο γκουγκλ έχει περιβληθεί το κύρος ιερού κειμένου και τα αποτελέσματά της γίνονται άκριτα δεκτά από τους περισσότερους χρήστες. Εδώ θα προσθέσω ότι κάποτε οι έντυπες πηγές ήταν κατά τεκμήριο αμόλυντες από την γκουγκλική αναξιοπιστία, όμως όσο περνάνε τα χρόνια τόσο περισσότερες έντυπες πηγές έχουν αντλήσει υλικό από το γκουγκλ -το οποίο, βεβαίως, κατά τα άλλα είναι πολύτιμο εργαλείο, αν ξέρεις τι βλέπεις μπροστά στα μάτια σου κι αν διατηρείς ένα ελάχιστο υγιούς δυσπιστίας.
Θα κλείσω με ένα ανέκδοτο. Πριν από τρία περίπου χρόνια είχα καυτηριάσει, σε άρθρο με μεζεδάκια, ένα ιντερνετικό μπανεράκι που απέδιδε στον Γ. Σεφέρη τους στίχους από ένα τραγούδι του Γκάτσου σε μουσική Ξαρχάκου -και μαλιστα κακοαντιγραμμένους τους στίχους του Γκάτσου, παρατονισμένους. Λίγους μήνες αργότερα, μια φίλη μου στο Φέισμπουκ, εκπαιδευτικός και μάλιστα διευθύντρια σε γυμνάσιο ή λύκειο, ανέβασε στον τοίχο της την εικονίτσα με τους ψευδοστίχους του Σεφέρη.
Ευγενικά της υπέδειξα ότι οι στίχοι είναι από τραγούδι του Γκάτσου.
– Μα τι λέτε τώρα, είναι του Σεφέρη, τους ξέρω καλά, έχω και τα ποιήματά του στο σπίτι!
– Μάλλον θα θυμάστε λάθος, διότι είναι του Γκάτσου από το τάδε τραγούδι (δυστυχώς ήμουν από το κινητό και δεν είχα την ευχέρεια να βάλω λινκ).
Ύστερα από λίγο επανήλθε:
– Το έλεγξα, είναι του Σεφέρη, ρώτησα και δυο φιλολόγους συναδέλφους. (Η ίδια ήταν μαθηματικός).
Και όταν της είπα ότι οι συνάδελφοι της είπαν ψέματα, θύμωσε και με διέγραψε από φίλο της, κι ύστερα έσβησε τα σχόλιά μου!
Ρώτησε άραγε ή έτσι το είπε; Κι αν ρώτησε, οι φιλόλογοι τι έλεγχο έκαναν; Έβαλαν προφανώς τους στίχους στο γκουγκλ και έβγαλαν… Σεφέρη; Ή μήπως αφού ήταν υφιστάμενοί της προτίμησαν να της πουν αυτό που ήθελε να ακούσει;
Κι έτσι ο κατασκευσμένος Σεφέρης πάει να βρει τον κατασκευασμένο Μπρεχτ και τον κατασκευασμένο Ρεμπώ -για τον Σουρή θα πούμε σε 10-15 μέρες. Κι όταν αβγατίσουν τα ψευδεπίγραφα ποιήματα, θα βγάλουμε και μια… Ανθολογία αποποίησης!

Τρίτη 29 Αυγούστου 2017

ΑΝΤΙΟ ΛΕΝΙΝ

ΑΝΤΙΟ ΛΕΝΙΝ
Ήρθε η ώρα να πω κιεγω
Ένα Γκουντ μπάι στον δικό μου Λένιν
Της εφηβείας μου της κατασπαραγμένης
Σε’κείνα τα άσπλαχνα τα χρόνια τ’ εβδομήντα
Ατέλειωτης πίκρας , ατενίζοντας τον κόσμο μέσα από την στενόκαρδη Ελλάδα
Των παπάδων , της λέσχης αξιωματικών , της χούντας
Των Εσατζήδων και του , με την ψιλή κουρέματος
Ελλάδα του μπουλιγκ και των Ηλίθιων αστείων
Ύστερα Μεταπολίτευση και αλλαγή γραμμής, αμπέχονα και τζάκετ
Και δώσου Λένιν , Μάο και το γράμμα του Ζαχαριάδη
Από το Σοργκουτ της Σιβηρίας
- (Τον είδα στο θέατρο προχθές τον Ζαχαριάδη - αχ! Αυτός παρέμεινε ίδιος
- Με την βραδιά του θανάτου του , εμείς πόσο αλλάξαμε . αχ! Ποσο
- Σα Μαδημένοι από τον χρόνο.)
- Θυμάμαι τον Γιάννη και κεινη την πορεία του Πολυτεχνείου =
- Όταν σκοτώθηκε ο Κουμης και η Κανελλοπούλου-,
- Ύστερα ,
- Βρέθηκα αίφνης στην ονειρεμένη Φλωρεντία
- Γαλάζια μου φαντάσματα στις καμινάδες
- Είμαστε εκείνες οι μακρόσυρτες φωνές που διασχίζουν τις δεκαετίες
- Μια κραυγή που έρχεται από τα Ογδόντα
- Μια άλλη όταν έπεσε το Τείχος /
- Είμαστε κάτι εύθραυστα ποτήρια που τρέμουν με κάθε σεισμό της ιστορίας
- Τα χρόνια που πέρασαν είναι σαν στοίβες βιβλία: μια για κάθε δεκαετία
- Καμιά φορά νιώθω να με καταπίνει ο δικός μου κόμπος
- Το ξέρω ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω: ποτέ δεν μπορούσαμε
- Είμαστε εκείνα τα αποκαμωμένα στάχυα που λυγίζουν ενώ δεν τα φυσαει κανένας άνεμος
- Είμαστε
- Εκείνα τα τοπία του Βαν Γκογκ που λάμπουν κατακίτρινα
- Σαν κάτι έντομα αιχμάλωτα στο κεχριμπάρι
- Εκατομμύρια ασάλευτα χρόνια είμαστε
- Κάτι ρομπότ που ταξιδεύουν στους πάγους
- Μέσα σε ξεχασμένα για αιώνες διαστημόπλοια
- . Κι εγώ
- σα μπάλα κανονιού εκσφενδονίστηκα
- σε μια στιγμή αιωνιότητας
- Μες το δικό σου Άπειρο:
- Αντίο πάλι Λένιν
- κι εσείς Μικροί μου άνθρωποι
- Της εφηβείας μου που δεν λέει να τελειώσει’ μισόν αιώνα τώρα
-
- Είμαστε Σίσυφοι που λέμε διαρκώς Αντίο
- Αντίο Λένιν.
Π. Θ

ΟΤΑΝ ΜΟΝΟΛΟΓΩ


ΟΤΑΝ ΜΟΝΟΛΟΓΩ :

καμμια φορα , οταν μονολογώ εσωτερικά -ενω συνηθως δεν βρισκω καμμια αντισταση στην πειθω του μονο-Λόγου μου και τα επχειρηματα μου μου μοιαζουν πειστικά -καμμια φορα ακουω εκπληκτος μια αλλη φωνη μεσα μου να ...αντιστεκεται σθεναρα ψιθυριζΟντας κατι σαν : ΄'Μα οχι δεν ειναι ετσι !'' και ,ξερετε, η φωνη αυτή ακουγεται ολο και συχνοτερα , ολο και πιο σθεναρη και ..αντρικια και ...
Απο που να προερχεται αυτή η Φωνη;
Σκεπτομαι αρα υπαρχω αλλά να σκεφτομαι διπλά δεν το περιμενα
και ισως με περιμενει κιαλλλος, κιαλλος εαυτος σε ενα ατελειωτο εσωτερικό πολλαπλασιασμό στον εσωτερικο μου ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ απο καθρεφτες ...

ΟΤΑΝ ΜΟΝΟΛΟΓΩ :
καμμια φορα , οταν μονολογώ εσωτερικά -ενω συνηθως δεν βρισκω καμμια αντισταση στην πειθω του μονο-Λόγου μου και τα επχειρηματα μου μου μοιαζουν πειστικά -καμμια φορα ακουω εκπληκτος μια αλλη φωνη μεσα μου να ...αντιστεκεται σθεναρα ψιθυριζΟντας κατι σαν : ΄'Μα οχι δεν ειναι ετσι !'' και ,ξερετε, η φωνη αυτή ακουγεται ολο και συχνοτερα , ολο και πιο σθεναρη και ..αντρικια και ...
Απο που να προερχεται αυτή η Φωνη;
Σκεπτομαι αρα υπαρχω αλλά να σκεφτομαι διπλά δεν το περιμενα
και ισως με περιμενει κιαλλλος, κιαλλος εαυτος σε ενα ατελειωτο εσωτερικό πολλαπλασιασμό στον εσωτερικο μου ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ απο καθρεφτες ...
Π. Θ

Στη Γυναικα λεει ο Simmel στις αρχες του 20ου αιωνα υπαρχει παντα ενας πυρηνας ανεκφραστος.

28 Αυγούστου 2013 στις 8:13 μ.μ. · Θεσσαλονίκη ·
Στη Γυναικα λεει ο Simmel στις αρχες του 20ου αιωνα υπαρχει παντα ενας πυρηνας ανεκφραστος.. 
Η γλωσσα ειναι φτιαγμένη απο αντρες ..για αντρες.. 
Υπάρχει λοιπόν κατι στις γυναικες που δεν μπορει να ειπωθει ...
Πολύ αργτερα ο Λακαν ειπε οτι η Γυναικα δεν υφισταται ..Οι φεμινιστριες δεν καταλαβαν
Ομως ο Λακάν εννουσε κατι απλό 

Δεν υπάρχει Η γυναικα.. οχι οι συγκεκριμμένες γυναικες αλλά το Υποκειμενο Η γυναικα .. 

Παλι το μυστικο ειναι στη Γλωσσα......

 Π. Θ

Στον ερωτα δινουμε τον εαυτό μας στον αλλον /η .


Στον ερωτα δινουμε τον εαυτό μας στον αλλον /η .
Ομως πριν γινει αυτο κανουμε αυτο που στη Ψυχαναλυση - και αναφερομενοι στον Ψυχαναλυτη και τη σχεση του με τον αναλυομενο - ονομαζουμε 'Μεταβιβαση '' 
Δηλαδή μεγενθυνουμε την διασταση του αλλου /ης τον φανταζομαστε ως εναν μικρο θεό και του αποδιδουμε αλλα χαρακτηριστικά απο αυτά που πραγματικά εχει .. 
Τον αγαπάμε - αλλά επειδή αγαπάμε σε αυτον /ην κατι αλλο απο αυτο που ειναι -τον ακρωτηριαζουμε

  Πέτρος  Θεοδωρίδης  

δειτε εδω πως η ιστοσελιδα www.doctv.gr παρελαβε ενα ποστ απο την Σπηλια του Μοντεχρηστου που γραφτηκε το 2008 χωρις φυσικά να αναφερθει στη πηγη και το απεδωσε στον Μπερτολντ Μπρεχτ παραθετοντας μαλιστα και ...Βιβλιογραφια .( χωρις φυσικά να ανοιξουν το βιβλιο που παραθέτουν ως... πηγη )

ιδου 

http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG10730

 και   ιδου  το αρχικο κειμενο


οι εκπληκτικές μεταμορφωσεις ενος Ποστ : η πώς μία ανάρτηση στη Σπηλια του Νοσφερατου και νυν Μοντεχρηστου που γράφτηκε εν θερμώ κατεληξε σε ''σοβαρα΄΄ ιστολογια να θεωρειται ..εργο του Μπρεχτ  ..

 

«Πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία. Αυτό είναι το μυστικό όπλο του βλάκα» DOCTV.GR 2 Φεβρουαρίου 2017 «Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα;» ρώτησαν κάποτε τον κ. Κόινερ «Αυτό που τον κάνει ακατανίκητο, ανυπέρβλητα κακό και πάντα νικητή;» «Το μεγάλο μυστικό του βλάκα, για να σκεφτώ λίγο. Ε, μάλλον ότι δεν του περνά καν από το μυαλό, δεν διανοείται ότι μπορεί για μια στιγμή να ‘χει άδικο. Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το μυαλό, γρήγορα τη διώχνει. Αυτός βλαξ; Ποτέ των ποτών. Οι άλλοι είναι πάντα. Έτσι γίνεται αδίσταχτα θρασύς, υπέροχα επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός. Και πείθει. Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία. Αυτό είναι το μυστικό όπλο του βλάκα. Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία, γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν». «Άραγε η βλακεία οδηγεί στην κακία ή η κακία οδηγεί στην βλακεία;» «Ούτε το ένα ούτε το άλλο» απάντησε ο κ Κόινερ. «Και τα δυο δεν είναι παρά συμπτώματα. Η βαθύτερη αιτία είναι η δυσανεξία απέναντι σε ένα Απύθμενο εσωτερικό κενό. Ο Βλάξ το Υποψιάζεται, αλλά καθώς αδυνατεί να το παραδεχτεί, το Απωθεί. Το παραγεμίζει είτε σωματικά -λαιμαργία- είτε στρεφόμενος προς τον εξωτερικό κόσμο: με κακία. Προσπαθώντας να επιβάλλει την εξουσία του ελπίζει να ξεχάσει την εσωτερική του κενότητα, αλλά εκείνη επιστρέφει τα βραδιά καθώς ετοιμάζεται να κοιμηθεί ή τα πρωινά λίγα δευτερόλεπτα πριν ανοίξει τα ματιά του. Φαύλος κύκλος». «Ποιες δραστηριότητες επιλέγει συνήθως ο Βλάκας;» «Επειδή είναι ανασφαλής επιλεγεί δραστηριότητες που του δίνουν μια Ψευδαίσθηση παντοδυναμίας. Καθώς είναι περιορισμένος στην Βλακεία του διαθέτει και ορισμένα πλεονεκτήματα: Οργανωτικότητα, επιμονή και υπομονή, Τα καταφέρνει συνήθως να οικειοποιείται δουλειές άλλων. Εξάλλου διαθέτει και ένα σπάνιο χάρισμα: δεν έχει καθόλου την αίσθηση της Ευγνωμοσύνης. Καθώς επίσης είναι και βλάκας δεν μπορεί να διανοηθεί ότι κάνει κάτι το κακό, όταν καρπώνεται τον πνευματικό ή μη μόχθο, άλλων.» «Ποια Ύπαρξη ενοχλεί περισσότερο τον Βλάκα;» «Η αλογόμυγα. Γιατί τον βάζει σε υποψίες αυτογνωσίας». «Ναι κύριε Κόινερ. Αλλά γιατί από την άλλη η αλογόμυγα πάει και κολλάει στα μούτρα του Βλάκα;» «Διότι δεν μπορεί να ανεχτεί την Βλακεία. Αυτή είναι η μοίρα της αλογόμυγας». «Και γιατί ο Βλάκας παρόλο που είναι πιο δυνατός δεν εξοντώνει την Αλογόμυγα;» «Γιατί είναι βλάκας και υπερβολικός. Προσπαθεί να την εξοντώσει με κανονιές. Μονό ένας βλάκας θα προσπαθούσε να εξοντώσει μια Αλογόμυγα με κανόνι». «Και ποια θα ήταν η λύση;» «Η λύση θα ήταν να έπαυε να είναι Βλάκας. Αλλά καθώς αυτό είναι αδύνατον δυστυχώς δεν υπάρχει λύση: Ούτε για τον βλάκα αλλά και ούτε για την Αλογόμυγα». «Και δεν είναι Τραγικό για τον Βλάκα να πρέπει να υποφέρει διαρκώς την ενοχλητική του Αλογόμυγα;» «Ε όχι και τόσο. Τι να πούνε και όσοι θα πρέπει να υποφέρουνε τον βλάκα;» «Πως είναι δυνατόν ο Βλάξ να μην έχει καθόλου την αίσθηση του χιούμορ;» «Στην ουσία η έκλειψη Χιούμορ προστατεύει τον βλάκα. Διότι αν είχε στοιχειώδη αίσθηση του Χιούμορ δεν θα έπαιρνε και τον εαυτό του τόσο σοβαρά, οπότε θα έπαυε να’ ναι και βλάκας». «Και ποια είναι τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της Βλακείας;» «Ας τα πάρουμε ένα-ένα. Πρώτα απ όλα ο Βλάξ δεν έχει καμιά ικανότητα μεταφορικής σκέψης. Τα παίρνει όλα κυριολεκτικά. Έτσι αδυνατεί να καταλάβει πότε ο συνομιλητής του μεταφέρει μια άποψη άλλων από την άποψη του ιδίου του συνομιλητή του. Δεν μπορεί να αντιληφθεί την εντός εισαγωγικών φράση. Παράδειγμα, λέει η Βίβλος “Ο Άφρων είπε: Δεν υπάρχει Θεός” και λέει ο Άφρων (δηλαδή ο Βλάξ) «Είδατε; Το λέει και η Βίβλος. Δεν υπάρχει θεός». «Δηλαδή τι θέλετε να μας πείτε κ Κόινερ; Ότι υπάρχει Θεός;» «Αγαπητό μου παιδί. Δεν ξέρω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός. Εκείνο για το οποίο είμαι Βέβαιος είναι ότι η Ανθρώπινη Βλακεία είναι Ακατανίκητη, κυριολεκτικά». Ιστορίες του κ. Κοϊνερ του Μπέρτολτ Μπρέχτ, εκδ. Πατάκη. O Μπέρτολτ Μπρεχτ (10 Φεβρουαρίου 1898-14 Αυγούστου 1956) ήταν Γερμανός δραματουργός, σκηνοθέτης και ποιητής του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε ως Eugen Berthold Friedrich Brecht. Θεωρείται ο πατέρας του «επικού θεάτρου» (Episches Theater) στη Γερμανία. Κάποια από τα έργα του είναι η Όπερα της Πεντάρας, Ο καυκασιανός κύκλος με την κιμωλία και Ο καλός άνθρωπος του Σ [Πηγή: www.doctv.gr]
«Πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία. Αυτό είναι το μυστικό όπλο του βλάκα» DOCTV.GR 2 Φεβρουαρίου 2017 «Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα;» ρώτησαν κάποτε τον κ. Κόινερ «Αυτό που τον κάνει ακατανίκητο, ανυπέρβλητα κακό και πάντα νικητή;» «Το μεγάλο μυστικό του βλάκα, για να σκεφτώ λίγο. Ε, μάλλον ότι δεν του περνά καν από το μυαλό, δεν διανοείται ότι μπορεί για μια στιγμή να ‘χει άδικο. Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το μυαλό, γρήγορα τη διώχνει. Αυτός βλαξ; Ποτέ των ποτών. Οι άλλοι είναι πάντα. Έτσι γίνεται αδίσταχτα θρασύς, υπέροχα επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός. Και πείθει. Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία. Αυτό είναι το μυστικό όπλο του βλάκα. Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία, γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν». «Άραγε η βλακεία οδηγεί στην κακία ή η κακία οδηγεί στην βλακεία;» «Ούτε το ένα ούτε το άλλο» απάντησε ο κ Κόινερ. «Και τα δυο δεν είναι παρά συμπτώματα. Η βαθύτερη αιτία είναι η δυσανεξία απέναντι σε ένα Απύθμενο εσωτερικό κενό. Ο Βλάξ το Υποψιάζεται, αλλά καθώς αδυνατεί να το παραδεχτεί, το Απωθεί. Το παραγεμίζει είτε σωματικά -λαιμαργία- είτε στρεφόμενος προς τον εξωτερικό κόσμο: με κακία. Προσπαθώντας να επιβάλλει την εξουσία του ελπίζει να ξεχάσει την εσωτερική του κενότητα, αλλά εκείνη επιστρέφει τα βραδιά καθώς ετοιμάζεται να κοιμηθεί ή τα πρωινά λίγα δευτερόλεπτα πριν ανοίξει τα ματιά του. Φαύλος κύκλος». «Ποιες δραστηριότητες επιλέγει συνήθως ο Βλάκας;» «Επειδή είναι ανασφαλής επιλεγεί δραστηριότητες που του δίνουν μια Ψευδαίσθηση παντοδυναμίας. Καθώς είναι περιορισμένος στην Βλακεία του διαθέτει και ορισμένα πλεονεκτήματα: Οργανωτικότητα, επιμονή και υπομονή, Τα καταφέρνει συνήθως να οικειοποιείται δουλειές άλλων. Εξάλλου διαθέτει και ένα σπάνιο χάρισμα: δεν έχει καθόλου την αίσθηση της Ευγνωμοσύνης. Καθώς επίσης είναι και βλάκας δεν μπορεί να διανοηθεί ότι κάνει κάτι το κακό, όταν καρπώνεται τον πνευματικό ή μη μόχθο, άλλων.» «Ποια Ύπαρξη ενοχλεί περισσότερο τον Βλάκα;» «Η αλογόμυγα. Γιατί τον βάζει σε υποψίες αυτογνωσίας». «Ναι κύριε Κόινερ. Αλλά γιατί από την άλλη η αλογόμυγα πάει και κολλάει στα μούτρα του Βλάκα;» «Διότι δεν μπορεί να ανεχτεί την Βλακεία. Αυτή είναι η μοίρα της αλογόμυγας». «Και γιατί ο Βλάκας παρόλο που είναι πιο δυνατός δεν εξοντώνει την Αλογόμυγα;» «Γιατί είναι βλάκας και υπερβολικός. Προσπαθεί να την εξοντώσει με κανονιές. Μονό ένας βλάκας θα προσπαθούσε να εξοντώσει μια Αλογόμυγα με κανόνι». «Και ποια θα ήταν η λύση;» «Η λύση θα ήταν να έπαυε να είναι Βλάκας. Αλλά καθώς αυτό είναι αδύνατον δυστυχώς δεν υπάρχει λύση: Ούτε για τον βλάκα αλλά και ούτε για την Αλογόμυγα». «Και δεν είναι Τραγικό για τον Βλάκα να πρέπει να υποφέρει διαρκώς την ενοχλητική του Αλογόμυγα;» «Ε όχι και τόσο. Τι να πούνε και όσοι θα πρέπει να υποφέρουνε τον βλάκα;» «Πως είναι δυνατόν ο Βλάξ να μην έχει καθόλου την αίσθηση του χιούμορ;» «Στην ουσία η έκλειψη Χιούμορ προστατεύει τον βλάκα. Διότι αν είχε στοιχειώδη αίσθηση του Χιούμορ δεν θα έπαιρνε και τον εαυτό του τόσο σοβαρά, οπότε θα έπαυε να’ ναι και βλάκας». «Και ποια είναι τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της Βλακείας;» «Ας τα πάρουμε ένα-ένα. Πρώτα απ όλα ο Βλάξ δεν έχει καμιά ικανότητα μεταφορικής σκέψης. Τα παίρνει όλα κυριολεκτικά. Έτσι αδυνατεί να καταλάβει πότε ο συνομιλητής του μεταφέρει μια άποψη άλλων από την άποψη του ιδίου του συνομιλητή του. Δεν μπορεί να αντιληφθεί την εντός εισαγωγικών φράση. Παράδειγμα, λέει η Βίβλος “Ο Άφρων είπε: Δεν υπάρχει Θεός” και λέει ο Άφρων (δηλαδή ο Βλάξ) «Είδατε; Το λέει και η Βίβλος. Δεν υπάρχει θεός». «Δηλαδή τι θέλετε να μας πείτε κ Κόινερ; Ότι υπάρχει Θεός;» «Αγαπητό μου παιδί. Δεν ξέρω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός. Εκείνο για το οποίο είμαι Βέβαιος είναι ότι η Ανθρώπινη Βλακεία είναι Ακατανίκητη, κυριολεκτικά». Ιστορίες του κ. Κοϊνερ του Μπέρτολτ Μπρέχτ, εκδ. Πατάκη. O Μπέρτολτ Μπρεχτ (10 Φεβρουαρίου 1898-14 Αυγούστου 1956) ήταν Γερμανός δραματουργός, σκηνοθέτης και ποιητής του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε ως Eugen Berthold Friedrich Brecht. Θεωρείται ο πατέρας του «επικού θεάτρου» (Episches Theater) στη Γερμανία. Κάποια από τα έργα του είναι η Όπερα της Πεντάρας, Ο καυκασιανός κύκλος με την κιμωλία και Ο καλός άνθρωπος του Σ [Πηγή: www.doctv.gr]

Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

οι εκπληκτικές μεταμορφωσεις ενος Ποστ : η πώς μία ανάρτηση στη Σπηλια του Νοσφερατου και νυν Μοντεχρηστου που γράφτηκε εν θερμώ κατεληξε σε ''σοβαρα΄΄ ιστολογια να θεωρειται ..εργο του Μπρεχτ

 

 Περί Βλακείας και Κακίας
Για τη στενότατη συνάφεια Κακίας και Βλακείας

Συνήθως η εικόνα της Κακίας είναι συνυφασμενη με τον Μεφιστοφελή και τον Φάουστ, θεωρείται περίπου συνώνυμη της Διαβολικής εξυπνάδας …Αυτός ο μύθος καλλιεργήθηκε κατά τον 18ο αιώνα εποχή που οι θρησκευόμενοι αλλά και οι απλοϊκοί άνθρωποι έβλεπαν με τρόμο και δέος την άνοδο της επιστήμης .-Αντίθετα η εικόνα του Βλάκα συνειρμικά οδηγεί στην Αγαθοσύνη .. Γιατί ; Γιατί ο βλάκας είναι κάτι το οικείο, πολύ κοντά στην εμπειρία του λεγόμενου”μεσου ”ανθρώπου..Δεν το αισθανόμαστε ως κάτι το Απειλητικό..Ε λεμε,αυτος; καλό παιδί ..Λίγο Βλάκας βεβαία αλλά καλό παιδί ..Όμως η εμπειρία του περασμένου αιώνα θάπρεπε να μας πείσει ότι η Κακία δεν είναι παρά μια εκδοχή της Βλακείας…Πιο σωστά: Είναι η βλακεία στην έπαρση της , Η βλακεία σε όλο της το ΜεγαλείοΤι είναι η Κακία; Είναι η Βλακεία όταν Κρίνει, όταν αποφασίζει , όταν Καταδικάζει ..Κακία είναι η Βλακεία που ξετυλίγει την Σημαία της έπαρσης της


Σχόλιο από Νοσφεράτος Ιούνιος 16, 2008

το μυστικό όπλο του βλάκα
ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα -ρώτησαν κάποτε τον κ Κοινερ - αυτό που τον κάνει ακατανίκητο , ανυπέρβλητα Κακό και ΠΑΝΤΑ νικητή;

- Το μεγάλο μυστικό του Βλάκα- χμμ- για να σκεφτώ λίγο …- Ε ..μάλλον ότι ΔΕΝ του περνά καν από το μυαλό , δεν διανοείται ότι μπορεί έστω για μια στιγμή ναχει Άδικο..Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το Μυαλό Γρήγορα τη διώχνει ;Αυτός Βλάξ; Ποτες των Ποτών . Οι άλλοι Είναι ΠΑΝΤΑ…-Έτσι γίνεται Αδίσταχτα Θρασύς , Υπέροχα επικίνδυνος , ανυπέρβλητα Αλαζονικός . Και πείθει ..Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί Βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία ..Αυτό είναι το μυστικό όπλο του ΒΛΑΚΑ 

.Σχόλιο από Νοσφεράτος Ιούνιος 16, 2008

Η βλακεία και η κακία δεν είναι παρά συμπτώματα



Άραγε η βλακεία οδηγεί στην κακία ή η κακία οδηγεί στην βλακεια;Τον Ρώτησαν



Ούτε το ένα ούτε το άλλο .. Απάντησε ο κ Κόυνερ . Και τα δυο δεν είναι παρά συμπτώματα . Η βαθύτερη αιτία είναι η δυσανεξία απέναντι σε ένα Απύθμενο εσωτερικό κενό…Ο Βλάξ το Υποψιάζεται , αλλά καθώς αδυνατεί να το παραδεχτεί, το Απωθεί .Το παραγεμίζει είτε σωματικά -λαιμαργία-είτε στρεφόμενος προς τον εξωτερικό κόσμο : Με κακία.Προσπαθώντας να Επιβάλλει την εξουσία του ελπίζει να ξεχάσει την εσωτερική του κενότητα ..αλλά εκείνη επιστρέφει τα βραδιά καθώς ετοιμάζεται να κοιμηθεί ..η τα πρωινά λίγα δευτερόλεπτα πριν ανοίξει τα ματιά του . Φαύλος κύκλος


Σχόλιο από Νοσφεράτος Ιούνιος 17, 2008


Ποιες δραστηριότητες επιλέγει συνήθως ο Βλάκας ;


επειδή είναι ανασφαλής επιλεγεί δραστηριότητες που του δίνουν μια Ψευδαίσθηση παντοδυναμίας . Καθώς είναι περιορισμένος στην Βλακεία του διαθέτει και ορισμένα πλεονεκτήματα : Οργανωτικότητα , επιμονή και υπομονή, Τα καταφέρνει συνήθως να οικειοποιείται δουλειές άλλων. Εξάλλου διαθέτει και ένα σπάνιο χάρισμα : δεν έχει καθόλου την αίσθηση της Ευγνωμοσύνης .. Καθώς επίσης είναι και βλάκας δεν μπορεί να διανοηθεί ότι κάνει κάτι το κακό, καρπουμενος τον πνευματικό ή μη μόχθο , άλλων. Αυτό αποτελεί επισυνεπεια του ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΌΠΛΟΥ ΤΟΥ ΒΛΑΚΑ(βλ παραπάνω..)

_Σχόλιο από Νοσφεράτος Ιούνιος 17, 2008


ποια Ύπαρξη ενοχλεί περισσότερο τον Βλάκα ;


Η αλογόμυγα … Γιατί τον βάζει σε υποψίες αυτογνωσίας.Ναι κύριε Κόινερ ..Αλλά γιατί από την άλλη η αλογόμυγα πάει και κολάει στα μούτρα του Βλάκα ;- Διότι δεν μπορεί να ανεχτεί την Βλακεία … 

Αυτή είναι η μοίρα της Αλογόμυγας .

 Σχόλιο από Νοσφεράτος Ιούνιος 17, 2008



και γιατί ο Βλάκας παρόλο που είναι πιο δυνατόςδεν εξοντώνει την Αλογόμυγα ;-


Γιατί είναι Βλάκας και Υπερβολικός . 

Προσπαθεί να την εξοντώσει με Κανονιές .. 

Μονο ένας βλάκας θα προσπαθούσε να εξοντώσει μια Αλογόμυγα με κανόνι…

- και ποια θα ήταν η λύση;

Η λύση θα ήταν να έπαυε να είναι Βλακας.

Αλλά καθώς αυτό είναι αδύνατον 
δυστυχώς δεν υπάρχει λύση : Ούτε για τον Βλάκα αλλά και ούτε για την Αλογόμυγα


Σχόλιο από Νοσφεράτος Ιούνιος 17, 2008


Και δεν είναι Τραγικό για τον Βλάκα να πρέπει να υποφέρει διαρκώς την ενοχλητική του Αλογόμυγα ;-Ε όχι και τόσοι να πούνε και όσοι θα πρέπει να υποφέρουνε τον ΒΛΑΚΑ ;


Σχόλιο από Νοσφεράτος Ιούνιος 17, 2008


πως είναι δυνατόν ο Βλάξ να μην έχει ΚΑΘΟΛΟΥ την αίσθηση του χιούμορ,;


- Στην ουσία η έκλειψη Χιούμορ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΒΛΑΚΑ.Διότι , αν είχε στοιχειώδη αίσθηση του Χιούμορ Δεν θα έπαιρνε και τον εαυτό του τόσο σοβαρά ,οπότε θα έπαυε νάνε και Βλάκας . Όπερα άτοπον (και αδύνατον)


Σχόλιο από Νοσφεράτος Ιούνιος 19, 2008-


Και ποια είναι τα πιο σημαντικά Χαρακτηριστικά της Βλακείας ;


Ρώτησαν κάποτε τον κ Κόινερ.Ας τα πάρουμε ένα ενα.Απαντησε ο κ Κοινερ.Πρώτα απ όλα ο Βλάξ δεν έχει καμιά ικανότητα μεταφορικής σκέψης .Τα παίρνει όλα Κ Υ Ρ Ι Ο Λ Ε Κ Τ Ι Κ Α…Έτσι αδυνατεί να καταλάβει ποτέ ο συνομιλητής του μεταφέρει μια άποψη άλλων από την άποψη του ιδίου του συνομιλητή του .Δεν μπορεί να αντιληφθεί την εντός εισαγωγικών φράση …Παράδειγμα :Λέει η Βίβλος : ”Ο Άφρων είπε : Δεν υπάρχει Θεός ”-και λέει ο Άφρων (δηλαδή ο Βλάξ):Είδατε ; Το λέει και η Βίβλος : Δεν υπάρχει θεός.


Δηλαδή τι θέλετε να μας πείτε κ Κόινερ;Ότι υπάρχει Θεός;-


Αγαπητό μου παιδί . Δεν ξερώ αν υπάρχει Ή δεν υπάρχει Θεός .Εκείνο για το οποίο είμαι Βέβαιος είναι ότι η Ανθρώπινη Βλακεία είναι Ακατανίκητη ,Κ Υ Ρ Ι Ο Λ Ε Κ Τ Ι Κ Α!!

  ------------------------------------------------------------------------------------------

 και τωρα ...  Δειτε    
εδω 
http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG10730
οπου  μαλιστα στο τελος διδεται και ..βιβλιογραφια .... 

και   εδω  http://www.enallaktikos.gr/ar31130el-mprext-arage-i-vlakeia-odigei-stin-kakia-i-i-kakia-odigei-stin-vlakeia.html
Ιστορίες του κ. Κοϊνερ του Μπέρτολτ Μπρέχτ, εκδ. Πατάκη. [Πηγή: www.doctv.gr]

κι εδω http://blogs.sch.gr/gymparga/2017/02/11/%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%87%CF%84-%CE%AC%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B5-%CE%B7-%CE%B2%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CE%BF%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CE%AF-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA/

κι εδω  http://boraeinai.blogspot.gr/2017/02/h.html

κιεδω http://tzanakospanagiotis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_9.html

κ.ο.κ μεχρι τελικής  Πτωσης 




Τρίτη 15 Αυγούστου 2017

Είμαστε ένα Κενό που περικλείεται από το κέλυφος της Ύπαρξης μας .



  
καμμια φορά στα όνειρα συγκρουόμαστε με τον σκληρό πυρήνα της Ύπαρξης - το Πραγματικό της απόλυτης μας Τρωτότητας ,το βέβαιο του θανάτου μας .. Είμαστε ένα Μηδέν- ένα Κενό που  περικλείεται από το κέλυφος της Ύπαρξης μας . Όταν συναντάμε το εσωτερικό κενό διάστημα στον Ύπνο μας - Ξυπνάμε -τρομαγμένοι.

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ¨ Από την ηθική της απαγόρευσης στην ηθική της επιβεβλημένης απόλαυσης και πίσω: Μετασχηματισμοί του κοινωνικού δεσμού και αδιέξοδα του σύγχρονου υποκειμένου../ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΥΝΑΞΙΣ (ΤΕΥΧΟΣ 116)

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ¨ Από την ηθική της απαγόρευσης στην ηθική της επιβεβλημένης απόλαυσης και πίσω: Μετασχηματισμοί του κοινωνικού δεσμού και αδιέξοδα του σύγχρονου υποκειμένου../ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΥΝΑΞΙΣ (ΤΕΥΧΟΣ 116)
απαγόρευση/Υπαγόρευση: δύο μορφές της κυριαρχίας
Είναι βέβαιο ότι η καταναλωτική κοινωνία αυτο-κατανοείται ιδεολογικά ως μια κοινωνία «απελευθερωμένη», ως μια κοινωνία που έχει ξεφύγει από το καταπιεστικό μοτίβο της απαγόρευσης και επιτρέπει στα άτομα την απρόσκοπτη επιδίωξη της ατομικής τους απόλαυσης. Στο σημείο, όμως, αυτό οφείλουμε να αποσαφηνίσουμε ορισμένα στοιχεία που συνήθως απωθούνται. Καταρχάς, το γεγονός ότι το κυνήγι της (ιδιωτικής, καταναλωτικής) απόλαυσης τίθεται στο επίκεντρο του κοινωνικού δεσμού, δεν σημαίνει ότι εμείς, οι πολίτες των σημερινών δυτικών κοινωνιών, απολαμβάνουμε πιο πολύ από ότι άλλοτε. Λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε πως παίζεται το παιχνίδι της κατανάλωσης: η φαντασίωση μιας απόλυτης, τελικής απόλαυσης κινητοποιεί την επιθυμία μας για αγορές, αλλά μόλις έρχεται στην κατοχή μας το αντικείμενο-αίτιο της επιθυμίας μας, το επίκεντρο της φαντασίωσης μας – π.χ. ένα καινούργιο αυτοκίνητο – την προσδοκία και την στιγμίαια ευωχία διαδέχεται η δυσαρέσκεια. Όπως το θέτει ο Λακάν στο σεμινάριό του Encore, «Δεν είναι αυτό! Αυτή είναι η ίδια η κραυγή μέσω της οποίας η απόλαυση (jouissance) που λαμβάνουμε διαφοροποιείται από την απόλαυση που περιμέναμε»

Τετάρτη 2 Αυγούστου 2017

ο εθνικισμός ειναι το συναισθημα της Κυριαρχιας(εφημεριδα ΕΠΟΧΗ 30/10/2005)





Ο ΠΕΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΗΝ «ΕΠΟΧΗ»«Ο εθνικισμός είναι το ψυχολογικό συναίσθημα της κυριαρχίας»
Τη συνέντευξη πήρε ο Δημήτρης Γκιβίσης

Ο Πέτρος Θεοδωρίδης, πολιτικός επιστήμονας που κατοικεί στη Θεσσαλονίκη, από τη δεκαετία του ΄90 ασχολείται με τη μελέτη της εθνικιστικής ιδεολογίας και της εθνικής ταυτότητας, με αρθογραφία σε περιοδικά πολιτικής επιστήμης, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Οι μεταμορφώσεις της ταυτότητας, έθνος, νεωτερικότητα και εθνικιστικός λόγος» από τις εκδόσεις Aντιγόνη.-Μία υπόθεση των τελευταίων ημερών, είναι ο συνδυασμός τσόντας και εθνικισμού από συγκεκριμένα τοπικά κανάλια. Πως το σχολιάζετε;
-Αυτό είναι το παιχνίδι με τον εθνικισμό, τον βλέπουμε αλλά δεν υπάρχει. Η συζήτηση που ξεκίνησε για τα γνωστά τοπικά κανάλια, είναι μια ανάλογη συζήτηση με αυτή που γινόταν πέρυσι για τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, που και τότε ακούστηκαν χίλια σκανδαλώδη πράγματα , αλλά σχεδόν τίποτα για την ταμπακέρα. Και είναι πολύ ενδιαφέρουσα η συμπαιγνία, η ταύτιση και η απόκρυψη των προφανών, δηλαδή ότι αυτά τα κανάλια πρόβαλαν ένα λόγο ηθικολογικό, υποκριτικό και κυνικό μαζί.
-Αυτό πως συνδυάζεται;
-Πάντα συνδυαζόταν. Ας θυμηθούμε την ανάλυση του Ράιχ για τη μαζική ψυχολογία του φασισμού, που έλεγε ότι η επιτυχία του ναζισμού στη Γερμανία οφειλόταν στο ότι εκμεταλλεύτηκε και χειραγώγησε την σεξουαλικότητα των νέων, κάνοντας εφηβικές κατασκηνώσεις, παρελάσεις και όλα αυτά τα παιχνίδια που για τους νέους της εποχής ήταν μια αίσθηση γοητείας και συμμετοχής. Υπάρχει μια υπόγεια σύνδεση ανάμεσα στον εθνικοσοσιαλισμό και την σεξουαλική καταστολή, την ακαμψία του σώματος και τον πουριτανισμό. Ας μην ξεχνάμε ότι ο πουριτανισμός θριάμβευσε στη βικτοριανή Αγγλία, όταν έβαζαν κρόσσια στους καναπέδες για να μην υπαινίσσονται τα γυναικεία πόδια ενώ ταυτόχρονα είχαμε τον Τζακ τον αντεροβγάλτη. Σε όλα αυτά υπάρχει πάντα μια αντίφαση, είναι ένα παιχνίδι ενοχής και ντροπής για τις σεξουαλικές επιθυμίες, ενώ ταυτόχρονα εκδηλώνεται η ίδια η επιθυμία.
-Ο εθνικισμός έχει στοιχεία απόλαυσης;-
Σίγουρα έχει. Ας θυμηθούμε λιγάκι το σύνθημα «Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ-Αλβανέ », που δηλώνει ότι στη δική μας τη γιορτή δεν θα πάρεις μέρος εσύ, γιατί η απόλαυση είναι αποκλειστικά δική μας. Βέβαια, πάντα η έννοια του έθνους ενέχει και μια μεταφορά. Την έννοια της «μητέρας πατρίδας», που είναι ένα σχήμα οξύμωρο, μητέρα-δηλαδή το γυναικείο στοιχείο- αλλά και πατρίδα, δηλαδή πατέρας, εξουσία. Όλα αυτά ενέχουν στοιχεία απωθημένης σεξουαλικότητας. Η μεταφορά είναι πάντα στο κέντρο του εθνικιστικού λόγου, ας μην ξεχνάμε το πόσο εύκολα οι εθνικιστές συγγραφείς παρασύρονται σε έναν τέτοιο λόγο. Π.χ. ο Ι. Δραγούμης παρομοίαζε διαρκώς την Ελλάδα σαν μια γυναίκα πανέμορφη, που τον κοιτάζει με αθώο βλέμμα, ερωτικά μάτια και του λέει προσωπικά «γιατί με αφήνεις;». Υπάρχει επομένως πάντα ένα στοιχείο απόλαυσης που μου την κλέβει κάποιος άλλος, π.χ στην ανάπτυξη του ναζισμού στη Γερμανία αυτός ο άλλος είναι ο Εβραίος, που κρύβεται στις σκοτεινές γωνιές και βιάζει τα μικρά αθώα άρια κοριτσάκια, ή ο μαύρος, -η μεγάλη απώθηση όλου του 19ου και 20ου αιώνα-, ακριβώς εξαιτίας της υποτιθέμενης αχαλίνωτης σεξουαλικότητάς του.
-Γιατί στη Θεσσαλονίκη -σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού- γίνονται αποδεκτοί οι εθνικιστικοί μύθοι;
- H Θεσσαλονίκη έχει κοινά χαρακτηριστικά με αρκετές πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής, τώρα πόλεις υποβαθμισμένες αλλά με ένα λαμπρό παρελθόν. Μπορεί αυτό το παρελθόν να ήταν φαντασιακό ή πραγματικό, όμως η νοσταλγία είναι η ίδια. Σε πολλές κεντροδυτικές πολιτείες της Αμερικής υπάρχει ένα ιδεολόγημα που λέει «Για όλα φταίει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, που αποτελείται από πλούσιους, μορφωμένους, Εβραίους και ομοφυλόφιλους». Ένα συγκεχυμένο ιδεολόγημα που λέει ότι κάποια μυστηριώδης συνομωσία μου κλέβει την απόλαυση. Στη Θεσσαλονίκη αυτό εμφανίστηκε πριν από 15 περίπου χρόνια, με τις μεγάλες φαντασιώσεις για πρωτεύουσα των Βαλκανίων ή και της Ευρώπης. Ξεκίνησε λοιπόν με πολύ μεγάλες φιλοδοξίες την εποχή των τεράστιων συλλαλητηρίων και αυτό γέννησε μια αίσθηση γιορτής, μια μεγαλομανία και έναν ναρκισσισμό που γρήγορα ξεφούσκωσε.
-Και μια επιθετικότητα από ό,τι θυμάμαι.
επιθετικότητα είναι συναρτημένη με μια αίσθηση γιορτής. Θυμάμαι ότι μετά από την νίκη της εθνικής μας, υπήρχε μια επιθετικότητα σε όποιον δεν συμμετείχε, έπρεπε αναγκαστικά να χαρείς. Ο μύθος της χαράς και της εθνικής ανάτασης είναι από τους πιο επικίνδυνους, γιατί έχει να κάνει με την ψευδαίσθηση και την νοσταλγία μιας κοινότητας στην οποία πρέπει με μέθεξη να συμμετέχουμε όλοι.
-Σας έχω ακούσει να μιλάτε για την θεωρία της μνησικακίας, θέλετε να μας πείτε τι ακριβώς εννοείτε;
-H μνησικακία είναι μια έννοια που ξεκινάει από το Νίτσε, που έλεγε ότι είναι χαρακτηριστικό των αδυνάτων. Μνησικακία για το Μαξ Σέλερ σημαίνει ένα διαρκές αναμάσημα και αυτός που την αισθάνεται νοιώθει την παρούσα κατάσταση σαν μια μόνιμη βρισιά στο πρόσωπο του. Η μνησικακία εμπεριέχει ένα στοιχείο αδυναμίας και μέσα της υπάρχει ο φθόνος. Κοινωνικά αφορά κυρίως λαϊκά στρώματα στα οποία είναι ευεπίφορος ο λαϊκισμός στην κάθε του όψη, είτε αναφερόμαστε στον λαϊκισμό του ΄70 και του ΄80, είτε στον σημερινό δεξιόστροφο εθνολαϊκισμό.
-Τους ανθρώπους που σκέφτονται έτσι, ποιος τους χειραγωγεί σήμερα; -Τους χειραγωγεί η ακροδεξιά, γιατί ο ακροδεξιός λόγος πάντα απευθυνόταν σε μικροαστούς και σε όσους αισθάνονταν αδικημένοι. Ξέρει να διεγείρει αυτά τα στρώματα που δεν έχουν επαρκή ταξική συνείδηση ώστε να προχωρήσουν προς τα αριστερά.
-Έτσι εξηγείται και η άνοδος του ΛΑΟΣ στη Θεσσαλονίκη;
-Toν Καρατζαφέρη δεν τολμώ να τον πω ακροδεξιό, γιατί έχει υποσχεθεί να κάνει μηνύσεις σε όποιον τον χαρακτηρίσει έτσι, κάνει δηλαδή ό,τι και ο Λεπέν. Θέλω όμως να πω και κάτι άλλο, ο φασίστας σήμερα δεν έχει την εικόνα που είχε στη δεκαετία του ΄70, που ήταν συντηρητικός, χωρίς χιούμορ, φορούσε κουστουμάκι κ.λπ. Ο μεταμοντέρνος φασίστας έχει εξωτερικά όλα τα χαρακτηριστικά ενός ελευθεριάζοντος ατόμου και φαίνεται χαριτωμένος. Για αυτό γίνεται και πιο επικίνδυνος.
-Ο Χριστόδουλος είναι τέτοιος;-Aυτό ας το κρίνει ο κόσμος. Εγώ πάντως ομολογώ ότι τρόμαξα μαζί του, όταν τον άκουσα να λέει τηλεοπτικά «Η εκκλησία σας αγαπάει όλους» καθώς ένα δάκρυ λαμπίριζε στο μάτι του. Kαι θυμήθηκα τη ρήση του Λακάν, όπου ο αναλυόμενος λέει στον αναλυτή «Σ΄ αγαπώ, αλλά επειδή αγαπώ κάτι περισσότερο από σένα, σε ακρωτηριάζω». Όταν ο αρχιεπίσκοπος λέει «Όλους σας αγαπάμε», αναρωτιέμαι μέσα μου αυτό το τρομακτικό πράγμα που λέγεται αγάπη, πόσο έχει αναλυθεί από τον αριστερό λόγο; Τι περίπλοκο εργαλείο είναι αυτή η αγάπη; Για σκέψου να νοιώθεις φτωχός και κατατρεγμένος, να αισθάνεσαι ότι σε έχουν εγκαταλείψει όλοι και να έρχεται κάποιος να σου λέει «Σ΄ αγαπάω». Η γοητεία της αγάπης είναι πολύ μεγάλη. Ο Κούντερα περιγράφει μια σκηνή από την εισβολή των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία, που ο στρατιώτης λέει στο πλήθος «Γιατί κάνετε έτσι; εμείς σας αγαπάμε», και βέβαια αυτή η αγάπη τότε είχε μέσα της και πολυβόλα και τανκς. Αυτός λοιπόν ο πατρικομητρικός λόγος της εκκλησίας, ενέχει μέσα του τέτοια στοιχεία. Η αριστερά πρέπει όλα αυτά να τα δει, πρέπει να κοιτάξει και το ρόλο των συναισθημάτων στην πολιτική.
-Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο πατριωτισμός είναι κατά βάση αμυντικός, και για αυτό διαφέρει από τον εθνικισμό που είναι μόνο επιθετικός. Εσείς τι πιστεύετε;
-Κάθε εθνικισμός αυτοονομάζεται πατριωτισμός. Ας θυμηθούμε εδώ τους αλυτρωτικούς εθνικισμούς, όπως ότι όταν στην αρχή η Ελλάδα έκανε την επανάστασή της, μετά ήθελε να ενωθεί με πληθυσμούς που και εκείνοι επιθυμούσαν την ένωση, π.χ. τους Έλληνες της Μ. Ασίας. Αυτό τι ήταν; Aμυντικό εθνικισμό μήπως έδειχναν τότε οι νεότουρκοι; Aυτά πρέπει να τα σκεφτούμε, αλλιώς πέφτουμε σε αντιφάσεις. Βέβαια σήμερα είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις σε κάποιον που βομβαρδίζεται από την τηλεόραση την πολυπλοκότητα της κατάστασης, ενώ οι μισές αλήθειες ή τα ολόκληρα ψέματα είναι πολύ πειστικά. Θα δώσω ένα παράδειγμα εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά και αστείο. Τελευταία υπάρχει μια φήμη ότι οι οικολόγοι αμολάνε τα φίδια και τις αρκούδες. Στην αρχή μου φαινόταν πολύ γελοίο καθώς σκεφτόμουν διάφορους οικολόγους που ξέρω να κουβαλάνε το βράδυ τις αρκούδες στην πλάτη! Αν το καλοσκεφτείς όμως, η λογική είναι η ίδια με αυτήν της Γερμανίας στη δεκαετία του ΄30. Τι φταίει για την μιζέρια μου; Φταίει ο πλούσιος, δηλαδή ο Εβραίος, μισές αλήθειες δηλαδή, γιατί φυσικά όλοι οι πλούσιοι δεν ήταν Εβραίοι. Έχει να κάνει με ταυτίσεις και απλουστεύσεις και κυρίως με την άρνηση ή την αδυναμία να δούμε την πολυπλοκότητα της καθημερινότητάς μας.
-Να μιλήσουμε και για τις παρελάσεις;-Πιστεύω ότι ακόμα και αν ξεπεράσουμε τις παρελάσεις, ο εθνικισμός δεν θα γίνει μικρότερος, -ούτε καν στο συμβολικό του επίπεδο-, γιατί το συμβολικό επίπεδο του εθνικισμού δεν είναι πια οι παρελάσεις. Ο Ουμπέρτο ΄Εκο σε ένα κείμενο του 1970, λέει ότι οι στρατιωτικές παρελάσεις είναι ένα ψέμα δημόσια εκτεθειμένο που εμφανίζεται με την πομπώδη δύναμη της αλήθειας. Είναι ένα από τα ψέματα θεμέλια του έθνους - κράτους. Η στρατιωτική παρέλαση δεν είναι μια φιέστα όπως λένε, αν ήταν τέτοια θα κάναμε γλέντια και γιορτές, δεν θα δείχναμε όπλα, γιατί τα όπλα ένα κράτος δεν τα δείχνει στον εχθρό του. Όλη αυτή η επίδειξη, έχει να κάνει με τη δομή του έθνους - κράτους όπως αναπτύχθηκε στην πολεμική δημοκρατία και στον πολεμικό φασισμό της δεκαετίας του ΄30, αφορά ένα σύμπαν λόγου εκείνης της εποχής που είναι και η απαρχή των μαθητικών παρελάσεων.
-Για τις μαθητικές παρελάσεις τι γνώμη έχετε;-Οι παρελάσεις των μαθητών ξεκίνησαν επί Μεταξά, και υπάρχει ένα αληθινό γεγονός, που κάποιος του λέει κάποια στιγμή, «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» και εννοούσε τους μαθητές. Έχει να κάνει με μια αντίληψη για την νεολαία, που γεννήθηκε στη δεκαετία του ΄30 και δεν αφορούσε μόνο τους ναζί, αλλά το γενικό κλίμα στην Ευρώπη της εποχής. Η νεολαία θεωρείται το πιο ζωντανό και πιο πειθαρχημένο κομμάτι του έθνους, για αυτό πρέπει να την τιθασεύσουν και να την κάνουν «καθαρή». Ο Βισκόντι, στο «Λυκόφως των θεών» που μιλάει για τον φασισμό, ζουμάρει τον φακό σε ένα ξανθό αγοράκι που μαζί με ένα μικρό άριο κοριτσάκι τραγουδάνε ένα γερμανικό τραγούδι, και βλέποντάς τα λες «Τι ωραία και αθώα παιδιά». Αλλά όταν απομακρύνεται ο φακός, βλέπεις ότι τραγουδάνε πάνω σε μια πυρά βιβλίων και χαίρονται για αυτό. Συμβολικά είναι ο μύθος μιας νεολαίας ζωντανής, η ισχύς του έθνους με την ορμή και τη ζωτική της δύναμη. Που αν βυθιστούμε σε αυτήν θα αντλήσουμε δυνάμεις και θα προχωρήσουμε στο μέλλον, το οποίο μας περιμένει ολόλαμπρο μπροστά μας, αλλά και που κατά βάθος κρύβει ένα κάψιμο βιβλίων, ένα κάψιμο των γηρατειών και μια απώθηση της κουλτούρας. Έτσι όπως έλεγε ο Γκαίμπελς, «Όταν ακούω τη λέξη κουλτούρα, τραβάω το πιστόλι μου» ή όπως πολλοί εθνικιστές αποκαλούν κάποιον κουλτουριάρη, ή τώρα τελευταία προοδευτικάριο. Αυτός λοιπόν ο μύθος που εμπεριέχει την ομοιομορφία, τις στολές, το δυναμικό περπάτημα, το κεφάλι ψηλά, την κατηγοριοποίηση κατά ύψος και κατά φύλα, συμβολίζει πάνω από όλα την τιθάσευση της ζωντάνιας. Και βέβαια η παρέλαση το ΄30 δεν ήταν μόνο για ένα δεκάλεπτο, η παρέλαση ήταν ο θρίαμβος της λογικής της ιεραρχίας, της εποχής των λαβάρων. Η παρέλαση ξεκινούσε από το εργοστάσιο, ήταν το Φορντικό μοντέλο της εποχής που επέβαλε τους εργάτες στη σειρά.
-Σήμερα έχει αλλάξει ο τρόπος προσδιορισμού των ταυτοτήτων;-H παγκοσμιοποίηση έχει διαστάσεις οικονομικές, τεχνολογικές και ταυτότητας. Μην φανταζόμαστε λοιπόν την παγκοσμιοποίηση μόνο σαν μια διαδικασία ενοποίησης, η παγκοσμιοποίηση είναι μια διαδικασία αποένταξης, αποδιάρθρωσης, επανένταξης και αναδιάρθρωσης. Καταστρέφει αλλά και ξαναδομεί. Και σε αυτήν την αποδιάρθρωση της ιεράρχησης των ταυτοτήτων, συχνά δημιουργούνται κίνδυνοι μέσα στην πληθώρα των εναλλακτικών life styles. Έτσι πολλοί που νοιώθουν μπλεγμένοι από αυτά, επιλέγουν την ενεργητική κατασκευασμένη άρνηση της αμφιβολίας. Καθώς ζούνε σε διαρκή διλήμματα και διχασμούς, πολλοί λένε εκ των υστέρων -δηλαδή περίπου υστερικά- «είμαι Έλληνας». Αυτό σημαίνει ότι γαντζώνονται από την εθνική τους ταυτότητα, σαν ένα είδος αγκυροβολίου. Αυτό το λένε και σε άλλες ταυτότητές τους, όπως στις πολιτικές. Μπορούνε να πούνε ότι ανήκουν σε ένα κόμμα αλλά όχι όπως τη δεκαετία του ΄30, τώρα το κάνουν φυλετικά. Μπαίνουν δηλαδή σε μια φυλή και μια κοινότητα με ένα τρόπο φονταμενταλιστικό, για να μείνουν εκεί και να αποκτήσουν ένα είδος οντολογικής ασφάλειας.
-Τι πιστεύει κατά βάθος κάποιος εθνικιστής;-Ο εθνικισμός αφορά σε ένα νεωτερικό συναίσθημα, γιατί πάνω από όλα είναι αυτό που ο Γκίντενς ονομάζει το ψυχολογικό συναίσθημα της κυριαρχίας. Όταν κάποιος λέει ότι είναι Έλληνας, εννοεί κυρίως ότι έχει δικαίωμα κυριαρχίας πάνω σε ορισμένο έδαφος. Αυτό το λέει ψυχολογικά και συναισθηματικά.
-Δηλαδή το γνωστό «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» -Αυτό είναι ένα διαχρονικό σύνθημα, αλλά πρέπει να μην ξεχνάμε ότι ο εθνικισμός, -όπως και κάθε ιδεολογία- είναι μια συνάρθρωση, σαν ένα κολιέ. Για να καταλάβουμε το περιεχόμενο αυτού του συνθήματος, πρέπει να θυμηθούμε τη συνάρθρωσή του στη δεκαετία του ΄70. Τότε «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» σήμαινε έξω οι αμερικάνοι στο πλαίσιο της διεκδίκησης της λαϊκής κυριαρχίας. Στις μέρες μας όμως, αυτή η μία χαντρούλα του κολιέ, αποσπάται από το ιδεολογικό πλαίσιο αυτής της εποχής που ήταν το αντιιμπεριαλιστικό πρόσωπο, και σημαίνει έξω οι ξένοι μετανάστες. Είναι το ίδιο σημαίνον με τελείως διαφορετικό σημαινόμενο. Το χαρακτηριστικό του σύγχρονου νεορατσιστικού λόγου, είναι ότι οικειοποιείται τις εκφράσεις της αριστεράς. Τελευταία οι θεωρητικοί του ρατσισμού στη Γαλλία, υπερασπίζονται ένα από τα συνθήματα του γαλλικού Μάη που είναι το δικαίωμα στη διαφορά, με έναν διαστρεβλωμένο τρόπο. Και λένε «Αγαπώ τους aραβες, αλλά η θέση τους είναι στο Μαγκρέμπ της Αφρικής. Κάντε μακριά από εδώ τις κοινότητές σας και αφήστε μας να ζήσουμε καθαροί στον τόπο μας».
-Η αριστερά πως πρέπει να απαντήσει στον νεορατσισμό;
αριστερά πρέπει να καθίσει σοβαρά να διαβάσει τα κείμενά τους, γιατί έτσι θα βγάλουμε συμπεράσματα που θα γίνουν εργαλεία. Τον εθνικισμό πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε κατάματα και με έναν λόγο μη αμυντικό. Γιατί ο λόγος της δεκαετίας του ΄30, ή της δεκαετίας του ΄70 της ανανεωτικής αριστεράς, ή στην καλύτερη περίπτωση το political correct της αμερικάνικης αριστεράς του ΄90, δεν βοηθούν πλέον.η απατηλή  Υπόσχεση της αγάπης

«Μεγαλειότατε, ιδού ο στρατός σας!»



«Μεγαλειότατε, ιδού ο στρατός σας!»


 του   Τριαντάφυλλου Μηταφίδη


Είναι στη φύση των επετείων να ερεθίζουν τη μνήμη, ιστορική ή χαλκευμένη. Οι «εθνικές», μάλιστα, τα πάσης φύσεως «πατριωτικά» ανακλαστικά, προκαταλήψεις, μίση και πάθη κατά «των προαιώνιων εχθρών του Γένους» ή όσων «απειλούν την «εθνική μας καθαρότητα» ή θέλουν να μας «αρπάξουν το εθνικό μας σύμβολο», κατά τους σημαιοφόρους της διαιρετικής ιδεολογίας του εθνικισμού. Φαίνεται πως είχε δίκαιο ο Ερνέστ Ρενάν όταν όριζε το έθνος ως «μια ομάδα ανθρώπων που τους ενώνει μια εσφαλμένη άποψη για το παρελθόν και το μίσος για τους γείτονες τους»!
 Καθώς, λοιπόν, άκουγα τις δηλώσεις-κονσέρβες των επισήμων στο τέλος της μαθητικής παρέλασης, σκέφτηκα με μελαγχολία και οργή ότι οι δικτατορίες πέφτουνε αλλά οι παρελάσεις τους ζουν και βασιλεύουν, προς δόξαν της αβασίλευτης δημοκρατίας μας! Σκέφτηκα τις παράτες της 4ης Αυγούστου στο Παναθηναϊκό Στάδιο για την επέτειο του ’21, όταν ο  Ι. Μεταξάς, απευθυνόμενος στον Γεώργιο Γλίξμπουργκ, αναφωνούσε: «Μεγαλειότατε, ιδού ο στρατός σας εις τον οποίον και μόνον πρέπει να στηρίζεσθε». Δεν επρόκειτο, βέβαια, για τα γνωστά αγήματα των στρατιωτικών παρελάσεων, αλλά για τους μαθητές – φαλαγγίτες της ΕΟΝ, τους Προσκόπους και τους μαθητές των σχολείων, που από τον Μάρτιο του 1936 θα υποχρεωθούν να παρελαύνουν «ενώπιον των επισήμων,
συμπληρωματικώς προς τα στρατιωτικά τμήματα»! Επρόκειτο, φυσικά, για την ελληνική απομίμηση του φασιστικού – ναζιστικού μοντέλου οργάνωσης της νεολαίας που περιλάμβανε «γυμναστικάς επιδείξεις, λαμπαδηφορίας και εθνικήν  ηθικήν  Αγωγήν».
Από τότε η αποχή των μαθητών από  την παρέλαση επέσυρε την αποβολή από το σχολείο και «μουντζούρωμα του χαρτιού κοινωνικών φρονημάτων», εφόσον κρίνονταν μη «νομιμόφρονες». 
Η Χούντα, ως κληρονόμος των παραδόσεων της 4ης Αυγούστου και ως γέννημα – θρέμμα του εμφυλιοπολεμικού καθεστώτος, δια στόματος του πραξικοπηματία στρατηγού Σπαντιδάκη, εξέφραζε, κατά την πρώτη παρέλαση της εφτάχρονης τυραννίας, «απόλυτον ικανοποίησιν από την εν γένει εμφάνισιν των παρελασάντων τμημάτων της μαθητιώσης νεολαίας Θεσσαλονίκης, όπερ καταδεικνύει ότι οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί έχουν ενστερνισθεί τας αρχάς της επαναστάσεως της 21ης Απριλίου»!
Αν και οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης δεν κατέφυγαν σε χουντικές ακρότητες, άφησαν όμως άθικτο το μιλιταριστικό θεσμό των παρελάσεων, με τη σιωπηλή μάλιστα συναίνεση και της επίσημης Αριστεράς, που, με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, νομιμοποίησε τη συμμετοχή των Αντιστασιακών Οργανώσεων στις παρελάσεις.
Αλλά και τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών, είτε γιατί τα έλεγχαν «πατριωτικές» πλειοψηφίες είτε από υπερβολικό σεβασμό προς τον «πατριωτισμό» των μελών τους, απέφυγαν να καταγγείλουν αυτόν τον ολοκληρωτικής έμπνευσης θεσμό, που καλλιεργεί στη νέα γενιά ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας και εμποδίζει τη διαμόρφωση ελεύθερων συνειδήσεων.
Καθώς τα σχολεία μας έχουν γεμίσει από «παρείσακτους», από προσφυγόπουλα που είναι πρώτα στα μαθήματα και στον αγώνα της ζωής, οι κλειστοφοβικοί «της μητέρας πατρίδας» έχουν μετατρέψει τις μαθητικές παρελάσεις σε νέα «Μεγάλη Ιδέα του Έθνους», σε νέο «Αλβανικό έπος»! Μόνο που «ο εχθρός» είναι πια στη δική μας χώρα… «οι Αλβανοί που τους πολεμήσαμε το ’40», όπως είπε σε σχετική εκπομπή αριστούχος «γηγενής» μαθήτρια, αφήνοντάς μας εμβρόντητους για τις ιστορικές της γνώσεις!
Η εθνοκεντρική, μονοπολιτισμική, μονοθρησκευτική παιδεία μας καλλιεργεί στα παιδιά έναν αυτιστικό, μυωπικό εθνικισμό, που τα ωθεί να κάνουν αποχή ή κατάληψη-όπως συνέβη το 1996 στη Θεσσαλονίκη και τώρα στο Ηράκλειο Κρήτης-εις βάρος των αλλοδαπών συμμαθητών τους! 
Είναι εξίσου αποκαλυπτικό και ενδεικτικό το γεγονός ότι η χώρα μας μόλις μετά το 1987-και μετά από καταγγελίες της Διεθνούς Αμνηστίας-υιοθέτησε την από το 1960 διακήρυξη της UNESCO για την καταπολέμηση των διακρίσεων στην Εκπαίδευση που, σε συμβολικό επίπεδο, συμπυκνώνονται στο περιβόητο ζήτημα της «σημαίας».
Όταν μαθητές, στο όνομα της «εθνικοφροσύνης», απαιτούν να καταπατηθούν τα δικαιώματα των αλλοδαπών συμμαθητών τους, τότε κανείς – τουλάχιστον εκπαιδευτικός – δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος.
Το ΣΧΟΛΕΙΟ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ από διακήρυξη του εκπαιδευτικού κινήματος πρέπει να γίνει καθημερινή διεκδίκηση και πράξη, γιατί οι «ξένοι» δεν είναι πια τουρίστες αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας.

ΑΥΓΗ, «ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ», 28/10/04

Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο -Στη τέχνη και στη Κοινωνία. Πέτρος Θεοδωρίδης

  Πέτρος Θεοδωρίδης (τμήμα κινηματογράφου Α.Π.Θ ) Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο Στη τέχνη και στη Κοινωνία   Α. :Μοντερνισμός   ...