Πασκάλ Μπρυκνερ / Άλεν Φινκελκρο
Η ΝΕΑ ΕΡΩΤΙΚΗ ΑΝΑΡΧΙΑ( 1977)
Μτφρα Μαρίνα Δωμη ,Αστάρτη
1988
Σελίδες 36 ,37 38 ,39 ,40
Σαν εκπρόσωποι της ηδονής (και της αναπαραγωγ - όλα τα πέη είναι ίδια γιατί υπόκεινται στον κοινό παρονο στή του λειτουργικού/ορθολογικού: η εκσπερμάτωση είνα γενικό ισοδύναμο όλων των πεών.
Έτσι ο συνουσιαζόμενος. άντρας δεν εμφανίζεται ποτέ σαν επιθυμία και ηδονήσ σαν δύναμη της αφηρημένης κοινωνικής ανάγκης.
Ο οργασμός επιβάλλει στο φύλο μια ολόκληρη μεταφυσική χρησιμοτητας.
Αυτός ο ηθικός νόμος που εγγράφεται στην καρδια του πέους (και σαν ανταπόκριση στην καρδιά της μήτρας)
είναι το στοιχείο που εδραιώνει τον άνθρωπο μέσα ουσία του και τον εγκαθιστά σε μία τελική σχέση με ηδονή του:
η ηδονή είναι αυτό που συμβαίνει στο τέλος η καλύτερα αυτό που σημαδεύει το τέλος της πράξης (όποια και αν είναι η στιγμή που εμφανίζεται).
Ο ορθολογικός κώδικας της εκσπερμάτωσης θεμελιώνεται πάνω στην κατάργηση κάθε αμφιθυμίας προς όφελος μιας ισοδυναμίας ερεθίσματος -εκτονωσης.
Για τον Ράιχ η επιθυμία είναι αρρώστια, γι αυτό ορθωμένο όργανο του άντρα πρέπει να μην είναι παρα Όργανο της εκσπερμάτωσης, ένας όρθιος σωλήνας.
Ένα μονιμο διαγραμματικο σχήμα – υπολογίσιμο, μετρήσιμο- ρυθμίζει τους οργασμούς με σχεδόν αδιόρατες παρεκκλίσεις .
Η εκφόρτιση υπόκειται σε μια γεωμετρικότητα που χρησισιμοποιει τέμνουσες και συντεταγμένες για να εντοπίσει με ακριβεια τις - καμπύλες ερεθισμού και διέγερσης στο εσωτερικο της σεξουαλικής σχέσης:
μαζί με το διατυπωμένο οργασμό εμφανιζεται ο μετρημένος οργασμός και κατά συνέπεια ο μετρησιμος , ελεγχόμενος οργασμός
. Μέσα στην αταξία της επαφης
η τελική ικανοποίηση επιβεβαιώνει την αρχή της πραγματικοτας από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς....
Τέτοια είναι επομένως η υπεράσπιση του οργασμού η απίστευτη ευκολία ικανοποίησης του άντρα ανάγεται σε κοινωνική ανωτερότητα και εξυμνείται σαν συμπεριφορά ευεργετική και σωτήρια,
Ανάγοντας το αρσενικό στην εκσπερματική του λειτουργια, μεταμορφώνουμε τη σεξουαλική σχέση σε κάτι το πρωτόγονο, το αληθινό, το κυριολεκτικό σε σύγκριση με το οποίο όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά μυστικιστικό παραλήρημα ή ασέλγεια.
Οτιδήποτε αλλοιώνει αυτή την απλή ηδονή, οτιδήπότε αποτελεί ακόμη και περιθωριακή αναφορά σε μια άλλη απόλαυση, αποτελεί γάγγραινα και κόλαση λαγνείας.
Η λειτουργικότητα πετυχαίνει τη σύνθεση του καθαρού και του πρακτικού λόγου, είναι το ωραίο συν το χρήσιμο (όπου το χρήσιμο είναι ταυτόχρονα το ηθικό και το αληθινό).
Η σεξολογική φαντασία ονειρεύεται να αποδώσει τα γεννητικά όργανα στον πραγματικό προορισμό τους και να τα σώσει οριστικά από τις περίτεχνες επινοήσεις της δολιότητας και της διαστροφής που αμαυρώνουν και διαβρώνουν τη φυσική ροή της συνουσίας.
Απ' αυτή την άποψη μια τέλεια σεξουαλική σχέση είναι μια μηχανή χωρίς σφάλματα, χωρίς ρωγμές, όπου τίποτε δεν παρεμποδίζει τη διασύνδεση των στοιχείων και τη διαφάνεια των διαδικασιών: χάρη σ' αυτήν το κοινωνικό βλέμμα μπορεί να εισχωρήσει ως τα βάθη των σωμάτων και των οργάνων, να προβλέψει τις συγκινήσεις τους, να ρυθμίσει τις κατευθύνσεις και να ελέγξει τις εκτροπές.
Έτσι, η απόλυτη διαφάνεια της σεξουαλικής πράξης συμπίπτει με την απόλυτη παρακολούθησή της από τη ματιά των ειδικών.
Η εκσπερμάτωση είναι από κάποια άποψη η αλήθεια της σεξουαλικής πράξης
, η κάλυψή της σε χρυσό, η συναλλαγματική της αξία, ο δείκτης της νομισματικής της ισοτιμίας (πράγμα που εμποδίζει τον ελεύθερο συσχετισμό των κυμαινόμενων ηδονών).
Έτσι το σπέρμα που χύνεται παίζει το ρόλο της Μεγάλης Φυσικής Αναφοράς: αποδεικνύει ότι η σεξουαλική σχέση πήγε καλά και έχει κατά συνέπεια κλείσει.
Το σπέρμα είναι η υπογραφή της συνουσίας, η μεταμόρφωση ενός φυσικού προϊόντος σε μέσο συναλλαγής: αν δεν υπήρχαν, εκβρασμένες από τη μήτρα, αυτές οι λευκές κοκκώδεις νιφάδες κάτι θα έλειπε από τον άντρα.
Το σπέρμα μέσα στο σεξουαλικό συμβόλαιο παίζει το ρόλο του συναλλάγματος, του. ερωτικού νομίσματος: αυτό και μόνο αυτό δίνει νόημα. στη σχέση, απ' αυτό εξαρτάται λίγο-πολύ η βραχυδιότητα της σεξουαλικής συναλλαγής: όσο δεν έχει εκκκριθεί το σπέρμα, το ζευγάρωμα μένει ημιτελές και πρέπει να ολοκληρωθεί, αλλιώς θα βυθιστεί μέσα στο παράλογο και το ακαθόριστο .
( Αν όμως αρνηθεί κανείς αυτό τον τρόπο συναλλαγής αρνείται ταυτόχρονα και το αντρικό στερεότυπο της σπερματικής έκκρισης.
Αν ο άντρας δεν εκσπερματώνει – ή τουλάχιστον αν δε θεωρεί αυτό τον οργασμό σαν μοναδικό σκοπό της επιθυμίας του όλο το πακέτο των κινήτρων που τον ωθούσαν καταρρέει: έξω από τη διάφανη σφαίρα της σπερματικής έκκρισης όπου όλα είναι ξεκάθαρα γιατί αρκεί να επιθυμείς ανάλογα με τα σπερματικά σου μέσα, ο άντρας δεν ξέρει πια τι θέλει.
Υπόθεση: η υποχρέωση του οργασμού – τόσο για τον άντρα όσο και για τη γυναίκα - χρησιμεύει για να σε ανακουφίζει από την αγωνία να μην ξέρεις τι είναι αυτό που θέλεις.
Το ερώτημα του τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει κανείς στον έρωτα, το προκαλούν οι ψυχαναλυτές και οι σεξολόγοι, μόνο και μόνο από το γεγονός ότι δέχονται να απαντήσουν)
. Ο αντρικός οργασμός ανήκει στο βασίλειο των αυτονόητων πραγμάτων:
είναι στέρεος, ορατός, σταθμητός, κατάφωρος, εγγυημένος από τον κοινωνικό ανταγωνισμό.
Το σπέρμα έχει αξία επειδή μπορείς να το δεις, να το αγγίξεις: από δω αντλεί το σχήμα του το αντρικό πρότυπο της ηδονής.
Αν το σπέρμα ήταν μικροσκοπικό, άφατο, άπιαστο, αν η έκκρισή του δεν προκαλούσε τη χαλάρωση του πέους, δε θα άξιζε τίποτε,
θα ήταν ένα μηδενικό (όπως η ηδονή της γυναίκας που επειδή είναι αδιόρατη, μένει αβέβαιη).
Η σεξολογία σήμερα είναι αυτή η επιστήμη που αποδεικνύει, μέσα στην ίδια την απλότητά της, την ανικανότητά της να συλλάβει τα στοιχεία της γυναικείας σεξουαλικότητας μέσα στη ριζική, τους παραδοξότητα.
Η ραϊχική σεξολογία πιο ιδιαίτερα χαραχτηρίζεται εξαρχής από ένα συναίσθημα φρίκης, αθεράπευτης αλλεργίας απέναντι στη γυναίκα σαν Άλλη που παραμένει Άλλη
Ο Ράιχ δεν αντέχει τη γυναίκα παρά εφόσον
υπακούει, αντιγράφει το αντρικό ερωτικό πρότυπο, εφόσον είναι κενή απομίμηση του αντρικού φαλλού
. Γι' αυτό και της αποδίδει τις ίδιες επιθυμίες με το άντρα ή μάλλον πνίγει τις αποκλίνουσες επιθυμίες τους κάτω από την κοινή ονομασία του οργασμού.
Στο όνομα του οργασμού άλλωστε, όσο κι αν μοιάζει απίστευτο, διατυπώνεται και η καταδίκη της ομοφυλοφιλίας:
«Μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι η μέση σεξουαλική ικανοποίηση του υγιούς ετεροφυλόφιλου είναι πιο έντονη από εκείνη του υγιούς ομοφυλόφιλου».
Φαίνεται ότι το ουσιαστικό για τους ραϊχικούς είναι το αποτελείωμα μιας σεξουαλικής πράξης με την έννοια που λέμε «αποτελειώνω έναν τραυματία».
Πρέπει ο οργασμός να είναι η τελευταία στιγμή, πρέπει να έχει τη μακάβρια λάμψη μιας θανάτωσης. ενός τουφεκισμού.
Πρέπει οι εραστές να επιθυμούν με στόχο τη σιωπή, να ηδονίζονται μόνο για να σιγάσουν μέσα τους αυτή τη δίψα για ηδονή, πρέπει ν' αρχίζουν μόνο και μόνο για να τελειώσουν, να επιθυμούν αυτό που θα τους σκοτώσει.
Όλα αυτά σαν ο «τύπος του οργασμού», ο ρυθμός διαστολή (ένταση, φόρτιση), συστολή (εκφόρτιση, χαλάρωση) να μην ήταν μονάχα ένας αντρικός τύπος, που αφορά τη μισή ανθρωπότητα και μόνο.
Η πειθαρχία του οργασμού είναι τόσο καταπιεστική που απαιτεί την απόλυτη σχεδόν σιωπή όλων των ερωτογενών υποσυστημάτων του σώματος (πρωκτοί, μαστοί, γλουτοί κλπ.)
για να μπορεί να τα διατηρεί στη θέση και στην εξειδίκευσή τους.
Το γεγονός αυτό κάνει τη συνουσία ένα σύστημα «χαμηλής πολυπλοκότητας»,
που χαρακτηρίζεται από μία υπερένταση, μία ψυχαναγκαστική διατήρηση της τάξης, της τάξης που αντιπροσωπεύει για τον άντρα την τελικότητα της ηδονής του, και την ηδονή του οριστικού τέλους της λαγνείας του, μιας τάξης που είναι ταυτόχρονα ταξιθέτηση και ταξικότητα, δεδομένου ότι η σεξουαλική πράξη μέσα στην οπτική αυτή επιδιώκει να περιορίσει και τα δύο φύλα μέσα σε μια σχέση κυριαρχίας από την οποία ζημιώνονται και τα δύο.
Ακριβώς επειδή ο άντρας έχει κάτι να «κάνει» στον έρωτα (έχει να «κάνει» τον οργασμό)
γι' αυτό δεν επιτρέπεται να αφήσει την ηδονή του να περιπλανιέται από δω κι από κει και την οργανώνει ιεραρχικά.
Επειδή δίνει στο τελικό αποτέλεσμα μια υπέρτατη αξία γι' αυτό αποσύρει την αξία αυτή την ίδια στιγμή (απ' αυτή την
άποψη ο αντρικός ερωτισμός είναι θρησκευτικός, εσχατολογικός, τείνει προς ένα σκοπό).
Τέλος, επειδή ακριβώς κάθε κίνηση εκτροπής ή διαστροφής θα τον αποσπούσε από την τελική ηδονή, γι' αυτό ενοχοποιεί και αρνείται την απόλαυση της στιγμής (εκτός αν συμβάλλει στην προετοιμασία του τελικού σπασμού).
Βλέπουμε λοιπόν ότι με την ίδια χειρονομία ο άντρας πνίγει τη γυναικεία ηδονή (ή την ανάγει στο δικό του μοναδικό οργασμό) και καταστέλλει μέσα του τη δική του πολυμορφία.
Διαιρώντας τη σεξουαλική πράξη σε κορύφωση και προκαταρκτικά,
υποτιμά αυτομάτως τα τελευταία, καταδικάζοντάς τα να παίζουν τους συνοδοιπόρους που υποτάσσονται λίγο πολύ σε μια άμεσα ικανοποιούμενη, κεντρική ηδονή.
Με δυο λόγια μεταφέρει στο εσωτερικό του ερωτικού ηδονισμού το θλιβερό διχασμό εργασία/γιορτή, κόπος/ανταμοιβή και αμαρτία/τιμωρία.
Οι «καλοί εραστές» παίρνουν το έργο τους στα σοβαρά, μοχθούν, κοπιάζουν, είναι επιμελείς, ευσυνείδητοι, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους με σοβαρότητα κάνοντας έτσι το ζευγάρωμα μια υπομονετική διεργασία της οποίας ο οργασμός είναι το ξόδεμα, η άμεση κατανάλωση.
40.
39
38
37
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου