Ιστορική διεθνής αλληλεγγύη των εργατών .....

 

Σελ 39 ROBERT J. G. YOUNG

ΜΕΤΑΠΟΙΚΙΑΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ( 2001) 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Γιώργος Δεμερτζίδης

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Βασιλική Καραγιάννη

ΠΡΟΛΟΓΟΣ Ιωάννα Λαλιώτου

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ 2007 

Σήμερα αυτή η ιστορική διεθνής αλληλεγγύη των εργατών ενάντια στις δυνάμεις του καπιταλισμού, βασική σε κάθε μαρξιστική πολιτική πρακτική, συνεχίζει να υφίσταται (Coben and Rai 2000 E Sinha, Gui and Woollacott αντια)

. Συχνά, ωστόσο, έχει εγκαταλειφθεί λόγω μιας απλουστευτικής υπόθε της, ότι " η Δύση» και όλοι όσοι ζουν σε αυτήν (συμπεριλαμβανομένων και των στηριναστών που ίσως έχουν αποδεχτεί τη μεταποικιακή κριτική) είναι οι πράκτορες του καπιταλισμού, ενώ η μη-Δύση και οι κάτοικοί της (ακόμη και οι οαποικιακές ελίτ του πλούτου) δεν είναι (Pasture and Verberckmoes 1998).Η  απλούστευση αυτή είναι ιδιαίτερα εμφανής στις ιστορικές περιγραφές της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, όπου κάποιες φορές φαίνεται να θεωρεί και δεδομένο ότι όλοι οι Ευρωπαίοι ήταν εκ των πραγμάτων ιμπεριαλιστές, και ότι όλοι οι μη Ευρωπαίοι τα θύματα του ιμπεριαλισμού. 

Στην πραγματικότητα, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν η μόνη χώρα με δημοκρατική κυβέρνηση που συμ μετείχε στην · αποικιακή εξάπλωση (Schneider 1982: xix).

 Στη Γαλλία οι γυναίκες δεν απέκτησαν δικαίωμα ψήφου πριν από το 1945. Στην περίπτωση της Βρετανίας μια ελίτ μειοψηφία, η άρχουσα ανώτερη τάξη, εξουσίαζε τη χώρα όπως και όλη τη Βρετανική Αυτοκρατορία, ακόμα και βαθιά μέσα στον εικοστό αιώνα: η Βρετανία και ο βρετανικός λαός ήταν ο πρώτος ιμπεριαλιστικός της κόσμος (Riddel 1993: 69- Trotsky 1970). 

Όπως υποστήριξε το 1863 ο Goldwin Smith, ο ριζοσπάστης καθηγητής Ιστορίας στην Οξφόρδη, δεν ήταν ο λαός, αλλά η παρασιτική «ιμπεριαλιστική τάξη» της Βρετανίας αυτή που ωφελήθηκε από την Αυτοκρατορία (Smith 1863: 74)

. Γενικό δικαίωμα ψήφου παραχωρήθηκε ελικά στη Βρετανία το 1928, τρία μόλις χρόνια νωρίτερα από τότε που παραχωρήθηκε στην αποικία της Κεϋλάνης, και ιστορικά συμπίπτει πράγματι με την αρχή της αποαποικιοποίησης (de Silva 1981: 422). 

Ακόμη και τώρα, τη στιγμή της συγγραφής, η Βρετανία δεν είναι συνταγματικά δημοκρατική: η άνω βουλή του βρετανικού κοινοβουλίου (η Βουλή των Λόρδων) αποτελείται ακόμα το αριστοκράτες, το δικαίωμα ψήφου των οποίων για τις υποθέσεις της χώρας θορίζεται αποκλειστικά από το τυχαίο γεγονός της «ευγενούς» τους γέννησηε  -. Στην εποχή της αποικιοκρατίας η βρετανική άρχουσα τάξη ήταν τόσο αδιάφορη για τη δική της εργατική τάξη, όσο ήταν και για τους λαούς των αποιικιών: και στις δύο περιπτώσεις υποβάθμιζε συνεχώς την κουλτούρα τους τους χρησιμοποιούσε συστηματικά για τη δημιουργία ιδιωτικού πλούτου."  Γιατί τι άλλο ήταν ο βρετανικός λαός», διερωτάται ο A. P. Thornton, «30 εκατομμύρια το 1908, από τα οποία μόλις 1 εκατομμύριο κέρδιζε περισσότερα 3 λίρες την εβδομάδα, και όπου περίπου 30.000 gentlemen κατείχαν το 96 τοις Εκατό της γης – παρά η μεγαλύτερη "ιθαγενής φυλή" που γνώριζε ο ιμπεριαλισμος μας;» (Thornton 1985: 269). Η καταπίεση που επέβαλαν τα αποίκιοκρα καθεστώτα σε βάρος των λαών στις αποικίες ήταν σκληρή και βάρβαρη αλλά όχι χειρότερη από τη σφαγή εκατομμυρίων επιστρατευμένων Ευρωπαίων στρατιωτών (.....) κατά τον Α Παγκοσμιο πολεμον