Οργασμός και χρόνος

 Το δογματικό μυθιστόρημα του οργασμού( η οργασμός και χρόνος)

----------------------σελ 40- 44.

«Η ανοησία συνίσταται στην ανάγκη της κατάληξης». Γκυστάβ Φλωμπέρ,

Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι ο αντρικός οργασμός είναι ανιαρός επειδή είναι προβλεπόμενος (η περιπέτεια της συνουσίας βρίσκεται πάντα στην πλευρά της γυναίκας ή τουλάχιστον στη θηλυκή πλευρά).

Πω Σκοτώνει το σασπένς, την έκπληξη.

Είναι μια αναμονή σίγουρη για τον εαυτό της: οπωσδήπότε θα εμφανιστεί.

 Για τον άντρα το τέλος είναι δοσμένο από την αρχή και μ' αυτή την έννοια μόλις που μπορούμε να μιλήσουμε για αρχή, η στύση είναι ήδη σχεδόν η εκσπερμάτωση, η αρχή και το τέλος είναι ταυτόσημα.

Μέσα στις πρώτες στιγμές είναι ήδη εγγεγραμμένες οι. τελευταίες.

 Η στύση είναι πρόσκαιρη και φέρει μέσα της τη χαράλωση σαν αναπόφευκτο μέλλον.

 Έτσι τα επεισόδια που θα αποτελέσουν τη σεξουαλική πράξη δε θα είναι παρά η μηδενική απόσταση ανάμεσα σε μια εισαγωγή που είναι ήδη ένα σβήσιμο και μια ουσιαστική έκπτωση που υπάρχει από την πρώτη στιγμή. 

Η κλασική ερωτική συνεύρεση είναι μια σχέση νεκρή, νεκρική: συζυγική ερωτική προσωδία της οποίας δεν μπορεί κανείς ν' αλλάξει ούτε μια λέξη.

 Ο οργασμός είναι η ίδια η ευκολία, αυτή όμως η ευκολία γίνεται μαρτύριο.

 Μέσα στο φυσιολογικό, κωδικοποιημένο έρωτα, οι ζωντανοί κάνουν τους πεθαμένους. 

Το αρσενικό συνουσιακό στερεότυπο διηγείται πάντα το ίδιο πράγμα: «Φτάνω τη γυναίκα σε οργασμό και μετά εκσπερματώνω». 

Μα, θα με ρωτήσετε, τι άλλο μπορεί να κάνει κανείς;

Το ζευγάρωμα, στην αντρική του διάσταση, μ' αυτό τον τρόπο ολοκληρώνεται: 

είναι μάλιστα αυτή ακριβώς η σχέση που πρέπει να ολοκληρωθεί (όπως η φράση), δομημένη μια για πάντα, και αιώνια επαναλαμβανόμενη. 

Το αρσενικό που συνουσιάζεται ορίζει έτσι στον εαυτό του ένα διπλό στόχο: να μην υποπέσει στο σφάλμα της ανεπαρκούς πράξης κάνοντας, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, υπερβολικά σύντομες προτάσεις αλλά, από την άλλη μεριά να ξέρει πότε να βάλει τέλος γιατί η καλή σχέση είναι η καταληκτική σχέση, αυτή που έχει ικανοποιήσει και τους δύο συντρόφους. 

Κατά συνέπεια η υπέρτατη σεξουαλική δεξιοτεχνία είναι να ξέρεις να παρατείνεις τη σεξουαλική σχέση προκειμένου να την τελειώσεις καλύτερα 

(εξ ου και οι δύο εφιάλτες των ετεροσεξολόγων: η πρόωρη εκσπερμάτωση –που αφήνει ανικανοποίητο τον ένα από τους δύο συντρόφους- και η μη εκσπερμάτωση, η απόλυτη συγκράτηση, που παραβιάζει τη «φύση» και καθιστα παράλογη τη συνουσία).

Βλέπουμε έτσι ότι με τη σπερματική έκκριση αποχτούμε  μια ιστορία: πράγματι η σαρκική σχέση δε θα είχε καμιά πραγματικότητα, δε θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί και να ιστορηθεί αν δεν αναφερόταν στη στιγμή της κορύφωσης που δίνει μια για πάντα στο γεγονός την αληθινή του σημασία, εξασφαλίζει στη συνουσία μια αρχή και ένα τέλος και κάνει το παρόν ένα παρελθόν για το μέλλον.

 Η κλασική σεξουαλική επαφή είναι μια ιστορία που ο άντρας την ξέρει απ' έξω κι ανακατωτά μα κάνει πως αγνοεί την κατάληξη,

κάνει πως δεν ξέρει ότι τελειώνει πάντα με τον ίδιο τρόπο.

 Είναι δυνατόν επομένως να υποστηρίξει κανείς μια πρόταση φαινομενικά παράλογη:

 η απογοήτευση είναι η ίδια τη ουσία της αντρικής φαλλικής ηδονής.

 Ο άντρας έρχεται σε οργασμό για να απογοητευτεί, ξέροντας ότι θα απογοητευτεί και φτάνει να κάνει την απογοήτευσή του αυτή μοναδικό κίνητρο της ηδονής του (στην πραγματικότητα όλη η αρσενική ερωτική τέχνη δεν είναι παρά μια σειρά από πονηριές και τεχνάσματα για να παρακάμψει αυτό το τελεσίγραφο).

Στη μεγαλύτερη κορύφωση της ερωτικής δίνης ο άντρας είναι απόλυτα ψύχραιμος. 

Αν δοκίμαζε να αφεθεί σαν τη γυναίκα, να αγγίξει την παραφροσύνη, θα βυθιζόταν χωρίς καθυστέρηση στην πιο φριχτή κοινοτοπία.

 Και ίσως μπορεί βέβαια να τρελαθεί, όμως μόνο με την τρέλα της παρτενέρ του. 

Μπορεί να παρουσιάζει όλα τα σημάδια της ερωτικής έκστασης, αλλά μόνο τα σημάδια· 

ο άντρας δεν μπορεί να επιθυμήσει παρά την ηδονή της γυναίκας, αυτό το Θεό που κοιμάται μέσα της και που δεν επισκέπτεται ποτέ το δικό του σώμα, δεν μπορεί παρά να την κοιτάζει με θαυμασμό, πανικό, τρόμο πριν να εγκαταληφθεί στη δική του ηδονή, να εγκαταληφθεί στην απογοήτευση σαν να ήταν μια ελεύθερα αποφασισμένη κίνηση

 (κι εδώ πάλι αυτό το σύνολο των καταθλιπτικών σκέψεων δεν αφορά παρά στους καθαρούς ετεροφυλόφιλους –δηλαδή αυτούς που περιορίζονται, στη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής, στις κωδικοποιημένες ηδο τές του φύλου τους. Θα μπορούσαμε αντίθετα να μετρήσουμε την ένταση ενός ζευγαρώματος από την ικανότητά του να αντιστέκεται σε κάθε κατάληξη).

 Το πέος είναι ένα αεροπλάνο, τα σπερματοζωάρια είναι, όπως σ' ένα φιλμ του Γούντυ Άλεν, αλεξιπτωτιστές,

 έτοιμοι να πηδήξουν στο κενό, τη στιγμή της εκσπερμάτωσης.

 Έτσι, ο άντρας και η γυναίκα ζουν μέσα στον έρωτα εμπειρίες εντελώς αντίθετες: ενώ η γυναίκα απογειώνεται, ο άντρας κατεβαίνει στη γη, ηδονή της πτώσης, της κατολίσθησης, σύντομη και προσγειωτική εμπειρία ενός κενού.

Η κωδικοποιημένη ερωτική επαφή είναι ένας λόγος που στηρίζεται σε μια και να μοναδική αλήθεια για να απαγορεύσει να ξεπηδήσουν άλλες, απρόβλεπτες, ακαταμάχητες.

 Απέναντι στο σημείο της διέγερσης, η ύστατη ηδονή δεν μπορεί να μην εμφανίζεται σαν το ομοίωμα μιας θανάσιμης απάντησης, μιας

απάντησης που ο άνδρας  καταλήγει πάντα να δίνει.

 Γιατί πάντα  μέσα απ' αυτή τη δίοδο ,μέσα απ' ' αυτή τη λαιμητομό πελειώνει η σεξουαλική επαφή και σαν σχέση και σαν εκτέλεση της ηδονής.

 Ταυτόχρονα όμως πρόκειται βέβαια γιαύλια ψεύτικη απάντηση, για ένα μύθο: ποια εκτόνωση θα μπορούσε ποτέ να εξαντλήσει όλες τις επιθυμίες, όλες τις εντάσεις του άντρα και αfortiori  της γυναίκας; 

(η γυναίκα δε δοκιμάζει τον οργασμό με την αυστηρή έννοια του όρου: η ερωτική της δίψα δεν  γνωρίζει όρια, καμιά ηδονική συγκίνηση, όσο έντονη κι αν είναι, δεν είναι το τέλος, η κατάληξη της απληστίας της. Ο Μέγας Κολπικός Οργασμός είναι ένας αντρικός μύθος που οι γυναίκες υποχρεώνονται να τον πι στέψουν)".

Ο άντρας που συνουσιάζεται λέει «το ξέρω καλά αλλά τι να γίνει».

 Κάνω έρωτα σαν να επρόκειτο να κρατήσει αιώνια και να μην πάρει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, ξέρω όμως πολύ καλά ότι θα τελειώσει σύντομα. 

Ο άντρας ευχαριστιέται να γράφει μέσα στο σώμα του και με το σώμα του μια ιστορία της οποίας ξέρει το τέλος, ξέρει και δεν ξέρει, φέρεται σαν να μην ήταν δυνατόν να ξέρει. 

Δηλαδή ξέρει πως με τον οργασμό θα βάλει οπωσδήποτε τέλος στη σεξουαλική επαφή, αν όμως παρ' όλα αυτά συνέβαινε κάτι άλλο;

 Μόνο η γυναικεία ηδονή, μόνο αυτό που μέσα του θέλει να ηδονιστεί «θηλυκά» μπορεί να παρασύρει το ζευγάρωμα σε άλλους δρόμους. 

Η ερωτική περιπλάνηση πρέπει όμως τελικά να σταματήσει και να υπαχθεί στην υπέρτατη τάξη του οργασμού, της αποθέωσης και της κατάληξης. 

Η αποκάλυψη της αλήθειας ήταν προοδευτική και η κατάληξη της  είναι αυτό ακριβώς που δίνει την αξία της στην προσδοκία, το συμβόλαιο που επισφραγίζει και περικλείει ολόκληρη την

περιπέτεια της συνουσίας

. Για τον άντρα η αναμονή, μόνο η αναμονή, ήταν υπέροχη. 

Ο οργασμός καταδικάζει όσα προηγήθηκαν στην ασημαντότητα του βοηθητικού, του άμορφου, του περιθώριακού. 

Ο οργασμός εξιδανικεύει και μεγαλύνει όλη την ιδιοσύστασιακή χυδαιότητα του ζευγαρώματος. 

Ο οργασμός είναι η αγιότητα που γεννιέται στην καρδιά της φαυλότητας, η ουράνια μουσική που ξεχύνεται από όργανα ταπεινά, το χρυσάφι μέσα από τη βρομιά της διεγερμένης σάρκας. 

Γι' αυτό και η συμβουλή των καλών γιατρών:

 εκσπερματώστε, γνωρίστε τον οργασμό για να γλιτώσετε από τη βαρύτητα του σώματός σας, για να απομακρύνετε πιο γρήγορα τις ρυπαρές υλικότητες της ερωτικής συνεύρεσης.

 Ο οργασμός είναι η εξαγορά του σώματος, είναι το πέρασμα της ύλης στο πνεύμα, ο οργασμός είναι μια ιδέα. 

Είναι ταυτόχρονα πηγή φωτός που φωτίζει τα πάντα και τους δίνει νόημα και τόπος συνάντησης όλων των χαδιών, των φιλιών, των τάσεων. 

Ο οργασμός ικανοποιεί μια διπλή επιθυμία ελέγχου και κατανοητικότητας: εξ ου και η σημασία της χρήσης του χρόνου, της αυστηρά οργανωμένης της διάρκειας που επιτρέπει, χάρη στην απαλλαγή από τις ενδεχόμενες εκτροπές, τη διαμόρφω ση ενός χρόνου απόλυτα χρήσιμου.

 Ο μετρημένος χρόνος για να είναι αποδοτικός πρέπει να είναι ένας χρόνος χωρίς σφάλματα και ελλείψεις, ένας χρόνος καλής ποιότητας και αυξανόμενης έντασης στη διάρκεια του οποίου τα κορμιά απέχουν από τον εξωτερικό κόσμο, προσηλωμένα στην άσκησή τους.

 Διαγράφεται έτσι ένα ανατομικο-χρονολογικό σχήμα της σεξουαλικής συμπεριφοράς: η πράξη αναλύεται στα στοιχεία της, η θέση των σωμάτων, των μελών, των αρθρώσεων είναι καθορισμένη, η κάθε κίνηση, στάση και αλλαγή προικίζονται με μια κατεύθυνση και ένα εύρος, χάρη στα οποία το σώμα της ηδονής γίνεται ένα σώμα πειθαρχημένο για να αποκτήσει αυτή την ηδονή.

 Αυτό που επιτρέπει στη σεξολογική εξουσία να είναι ταυτοχρόνως απόλυτα αδιάκριτη αφού παρακολουθεί άγρυπνα τη συνουσία από την αρχή ως το τέλος (αλλά και τα περί αυτήν μια και συντηρεί μόνιμα την «αισθησιακότητα» των σωμάτων) και απόλυτα διακριτική γιατί ασκείται μέσω των εραστών που έχουν εσωτερικοποιήσει τις νόρμες των επαγγελματιών χειραφετητών. Έτσι η πιδίωξη του οργασμού γίνεται ένα σύστημα συνεχούς εξέτασης που ακολουθεί σε όλη της τη διαδρομή την αναζήτηση των ηδονών.

Όμως ο οργασμός είναι και κάτι άλλο: δε γίνεται αποτελεσματικός σαν ηδονική πειθαρχία παρά εφόσον είναι, σαν το Θεό των Εβραίων, πανταχού παρών και απροσδιόριστος.

 Ενσπέρματο μυστήριο που ποτέ δεν ξέρει κανείς αν το έχει αγγίξει, αλλά που πρέπει να προσπαθεί να το πλησιάσει όσο γίνεται πιο κοντά, φαινόμενο που δεν κορυφώνεται προς ένα επέκεινα αλλά τείνει σε μια καθυποταγή που ποτέ δεν ολοκληρώνεται.

Συμβαίνει και με την οργαστική θεολογία ό,τι συμβαίνει και με όλες τις άλλες: το λουτρό εξαγνισμού της ηδονικής κρίσης είναι τόσο απρόσιτο όσο και το απόλυτο.

 Πρέπει όμως να το επιθυμούμε σαν κάτι που ποτέ δε θα πάψει να μας διαφεύγει.

 Η νόρμα αυτή είναι η πιο ακαθόριστη από όλες τις νόρμες": μ' αυτό τον τρόπο κανείς δεν είναι ο εγγυημένος κάτοχός της και η αναζήτησή της δεν τελειώνει ποτέ. 

Το σημαντικό είναι να βασανίζονται τα σώματα από μια δυνητική απουσία και να κεντρίζονται από τη θολή ανησυχία ότι δε δοκίμασαν –ποιος ξέρει τον Υπέρτατο Σπασμό, τον Μέγα Ο...

-----------------

• «Η γυναίκα δεν έχει ένα γεννητικό όργανο – πράγμα που πολύ συχνά ερμηνεύτηκε σαν να μην είχε γεννητικό όργανο και δεν μπορεί να το εγκλείσει μέσα σ' έναν όρο γενικό ή ειδικό. Κορμί, στήθη, εφηβαίο, κλειτο ρίδα, χείλη, κόλπος, τράχηλος, μήτρα... και αυτό το τίποτα που τις κάνει να ηδονίζονται μέσα χάρη στην παρέκκλισή τους, όλα ματαιώνουν την ανα γωγή τους σε κάποιο ουσιαστικό, σε κάποια έννοια, σε κάποια ιδέα. Η γυναικεία σεξουαλικότητα δεν μπορεί επομένως να εγγραφεί σαν τέτοια μέσα σε καμία θεωρία παρεκτός μέσα από τη σύγκρισή της με τις αντρικές παραμέτρους». Luce Irigaray, Speculum de l' autre femme, εκδ. Minuit, σελ. 289

44

43 

42

41

40