Αναγνώστες

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Για την Ομορφια και τις Πραγματικές γυναικες που Αγαπουμε !

Για την Ομορφια και τις Πραγματικές γυναικες που Αγαπουμε !


το πραγματικό δεν είναι ποτέ ωραίο. Το ωραίο εναι μια αξία πού δεν θα μπορούσε ποτέ να ισχύσει παρά γαι το φανταστικό και πού συνεπάγεται την μηδενοποίηση του κοσμου στην ουσιώδη του διαρθρωση. Γιαυτό και είναι βλακώδες να συνδεουμε την ηθική με την αισθητική.
Οι αξίες του Καλού προυποθετουν το είναι -μέσα στον Κοσμο σκοπούν τις διαγωγές μέσα στο πραγματικό και υπόκεινται πρωτα στον ουσιαστικό παραλογισμό της υπαρξης. Το να λέμε ότι ‘’παιρνουμε’’ απένατι στη ζωή στάση αισθητική είναι σαν να συνχεουμε αδιάκοπα το πραγματικό με το φανταστικό .

Συμβαινει εν τούτοις να παιρνουμε τη στάση της αισθητικής θεωρησης απέναντι γεγονότων ή αντικειμένων πραγματικών
Στην περιπτωση τούτη ο καθενας μπορει να διαπιστώσει στόν εαυτό του ενα είδος οπισθοδρόμησης σχετικά με το θεωρούμενο αντικείμενο πού γλιστραει το ίδιο στην ανυπαρξία.Είναι διοτι , απ εκείνη τη στιγμη, δεν γίνεται πιά αντιληπτό’ λειτουργεί σαν αναλογον του εαυτού του, δηλαδή μια εικόνα μη πραγματική αυτού πού είναι , εκδηλώνεται για μας διαμέσου της τωρινής παρουσίας της
…Ταυτόχρονα το αντικείμενο ,...γίνεται αθικτο, εξ ου και αυτό το ειδος οδυνηρής ελλειψης ενδιαφεροντος γιαυτό

  • Υπό αυτήν την έννοια μπορούμε να πούμε : η υπερβολική ομ
    ορφια μιας γυναικας σκοτώνει τον πόθο μας γιαυτήν … Για να την ποθούμε πρεπει να λησμονήσουμε ότι είναι ωραία, γιατί ο πόθος είναι μια βουτιά στην καρδια της υπαρξης σ ότι πιο ωραίο και παραλογο έχει…”
Σαρτρ Το Φανταστικό Μετ. Αιμ. Χουρμουζιου …..
Σχόλιο από Νοσφερατος Φεβρουάριος 13, 2008


απο

http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/02/06/6-2-2008/

Οταν του Οφι


Οταν του Οφι το φιλί ,γευτουνε τα θηλαία
…σ’ ατμόσφαιρα ονειρική, μπαίνουν ακαριαία
μια ομιχλώδης σιωπή, γλυκά τις νανουρίζει
και ένα σύννεφο απαλό, τις σιγοψιθυρίζει

λόγια πολύ πανάρχαια απ’ της αβύσσου βάθη
…που ανάερα,θυμιζουνε, θεών κι ανθρώπων πάθη….

και όταν λικνιζομενα, φτάνουνε ως το χείλος
τοτε εμφανίζεται ξανά των Φαραώ, ο Νείλος
Ο πιο αρχαίος ποταμός , ο υγραμενος χώρος
Και ξαναπαιρνουνε Ζωή, ο Άνουβις κιο Ωρος

και ο Θεός ο Όσιρις,ο διαμελισμένος
ολοκληρώνεται ξανά και είναι ορθωμένος

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

ΜΝΉΜΕΣ

ΜΝΉΜΕΣ
---------------
κάποιες φορές τα καλοκαίρια
θυμάμαι την λάσπη των παιδικών μου χρόνων
τα κουνούπια
και βυθίζομαι στη θολή σκόνη της μνήμης
του δρόμου με τα κάρα
ένα ποδήλατο
και μια μοναδική ταινία: ένα παιδί με πόδια σαν σπιρτόξυλο
να κάνει ποδήλατο ευτυχισμένο
κι η μυρωδιά των χόρτων της αυλής μου....

Sadeh21 by Ohad Naharin and Batsheva Dance

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ  ΕΚ ΓΑΛΛΙΑΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΟ  ΣΤΕΙΛΕ

αλλο ενα εξαιρετικο αρθρο απο τηνCYNICAL: Από τις ασιατικές τίγρεις, στα αφρικανικά λιοντάρια;



Όταν στις αρχές Απριλίου η Ελλάδα έκανε το ντεμπούτο της στις αγορές αντλώντας €3 δις με κουπόνι 4.75%, και με τη συγκυβέρνηση να χτυπάει παλαμάκια για τα success stories της, κάποια μοχθηρά trolls των social media έβγαλαν στη φόρα τις αποδόσεις των ομολόγων χωρών της υποσαχάριας Αφρικής, που προς έκπληξή μας είδαμε ότι δεν απείχαν και πολύ από τις ελληνικές. Μοιραία λοιπόν γεννήθηκε αυθόρμητα το ερώτημα: «τι γίνεται εκεί κάτω ρε παιδιά;».
Οι περισσότεροι από μας είχαμε μείνει ακόμα στις εικόνες της εποχής Μπιάφρα με τα σκελετωμένα παιδάκια, και συνεχίζαμε να αναφερόμαστε στη Γκάνα, ως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αποτυχημένης και υπανάπτυκτης χώρας. Ατυχώς βέβαια, ειδικά για τη Γκάνα, η οποία αποτέλεσε το role model, τη star των αναδυόμενων αγορών γενικώς και όχι μόνο της Αφρικής. Τα τελευταία ένα-δυο χρόνια πολλά διεθνή έντυπα, όπως το SPIEGEL και ο ECONOMIST, παρουσίασαν εκτεταμένα αφιερώματα στην κοσμογονία της περιοχής, σαστισμένοι κι αυτοί από το απροσδόκητο boom.
Την ίδια έκπληξη είχα δοκιμάσει κι εγώ με άλλο τρόπο. Πριν από μερικές βδομάδες είχε πέσει στα χέρια μου η ταξιδιωτική περιγραφή (“Riding the Desert Trail”), της Bettina Selby, μιας θαρραλέας και έμπειρης Αγγλίδας συγγραφέα, η οποία αποφάσισε πριν από είκοσι χρόνια, στα 47 της, να διανύσει τα 4500 μίλια από την Αλεξάνδρεια στην Ουγκάντα κατά μήκος του Νείλου με μοναδική παρέα το ποδήλατό της, την Agala, όπως το ονόμασαν οι ντόπιοι, ενθουσιασμένοι απ’ την ομορφιά και την τεχνική του αρτιότητα. Παρέα με το google και το youtube ακολουθούσα κι εγώ το ταξίδι της, μόνο που οι λεπτομερείς περιγραφές της δεν αντιστοιχούσαν σ’ αυτά που έβλεπα εγώ. Για παράδειγμα, αν ήταν σήμερα, η Bettina δεν θα τραβούσε των παθών της τον τάραχο να διανύσει την τεράστια απόσταση από το Wadi Halfa στα σύνορα Αιγύπτου-Σουδάν ως το Χαρτούμ, πάνω σε αμμώδες terrain χωρίς δρόμο, χωρίς σήμανση, παρά ακολουθώντας τα σβησμένα από τις ανεμοθύελλες ίχνη των φορτηγών, την πυξίδα, το ένστικτο και την καλή της τύχη, αλλά θα ποδηλατούσε ξεκούραστα πάνω σε έναν άψογα ασφαλτοστρωμένο δρόμο.
Η ίδια αναντιστοιχία υπήρχε και στις περιγραφές της Selby για τη Juba, σήμερα πρωτεύουσα του ανεξάρτητου Ν. Σουδάν, καθώς και για χωριά της Ουγκάντα στην περιοχή της λίμνης Albert και του εθνικού πάρκου Rwenzori. Αντί για ξεχαρβαλωμένες καλύβες με υποσιτισμένους ενοίκους (αν και με μεταπτυχιακούς τίτλους από Γιαπωνέζικα Πανεπιστήμια) και ξεσχισμένα στρώματα, το youtube έδειχνε περιποιημένα, έως πολυτελή τουριστικά καταλύμματα και μια ανθούσα τοπική οικονομία. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά, αλλά δεν χρειάζεται να παίρνουμε και φόρα. 
 
Η υποσαχάριος Αφρική μπορεί να παρουσιάζει την τελευταία δεκαετία σταθερά ανοδική πορεία στην οικονομία και τους κοινωνικούς δείκτες, πολιτική σταθερότητα, δημοκρατικά καθεστώτα που από τύποις, τείνουν να γίνουν και ουσιαστικά, εξάλειψη των εμφύλιων πολέμων, εκτός ίσως σποραδικά στο Σουδάν και το Κογκό, και γενικευμένα στη Σομαλία, αλλά δεν έγινε και παράδεισος για την πλειονότητα των κατοίκων της. Τής αναγνωρίζεται ένας πρωτόγνωρος δυναμισμός, ο οποίος τροφοδοτήθηκε αφ’ ενός από τη μαζική διαγραφή χρεών στη δεκαετία που μας πέρασε, (γι αυτά σε επόμενο σημείωμα), και την ανακάλυψη νέων κοιτασμάτων πετρελαίου σε Αγκόλα, Γκάνα, Ισημερινή Γουινέα, Ν. Αφρική, Ν. Σουδάν, κλπ, και αφ’ ετέρου από το μπόλικο χρήμα που προέκυψε στις ΗΠΑ λόγω των αλλεπάλληλων τυπωμάτων από τη FED, χρήμα, το οποίο με τα σχεδόν μηδενικά επιτόκια των κεντρικών τραπεζών της Δύσης, έτρεχε αλλού για αποδόσεις. Έτσι βρέθηκε η Ζάμπια να πουλάει χρέος στο 5.62%, και η Ρουάντα να μην προλαβαίνει να εκδίδει ομόλογα, ακόμα και στο 6.87%. Για το 2013, η μέση απόδοση του αφρικανικού χρέους ανερχόταν στο εκπληκτικό 4.35%. 
 
Τι παρατηρούμε όμως εδώ; Ότι παρά την πρόσφατη μαζική διαγραφή χρεών ύψους $160 δις περίπου οφειλόμενα σε κράτη, τράπεζες και διεθνείς οργανισμούς (ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα), οι ίδιοι φορείς σπεύδουν να ξαναδανείσουν και οι ίδιες χώρες να ξαναχρεωθούν, τόσο που έκαναν την Λαγκάρντ ν΄ανατριχιάσει. 
 
Στα επόμενα δυο διαγράμματα βλέπουμε την ανοδική τάση του χρέους 1) επιλεγμένων χωρών (Figure 1.18) και 2) διαχρονικά για το σύνολό της υποσαχάριας Αφρικής (Figure 1.14). Για παράδειγμα, το Κογκό μέσα στη διετία 2012-2013 αύξησε το λόγο χρέους/ΑΕΠ κατά 20%, με το Μαλάουι, τη Γκάνα και το Ν. Σουδάν ν’ ακολουθούν. Επίσης, ο αριθμός των χωρών που αύξησαν το χρέος τους την περίοδο 2009-2013 αυξήθηκε από 25 σε 31. Όχι και τόσο καλό σημάδι.



Πριν όμως προεξοφλήσουμε ένα νέο φαύλο κύκλο υπερχρέωσης της περιοχής, όπως συνέβη τις δεκαετίες '70-'80, ας εξετάσουμε από πιο κοντά κάποιους μακρο-οικονομικούς δείκτες, οι οποίοι αποτυπώνουν τις αλλαγές που συντελέστηκαν και, κατά συνέπεια την επενδυτική και χρηματιστηριακή ευφορία.
Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε τη χρονική εξέλιξη του ρυθμού μεγέθυνσης της οικονομίας σε σύγκριση με άλλες περιοχές του πλανήτη. Τα προγνωστικά είναι ότι μέχρι το 2018 η υποσαχάριος Αφρική θα έχει πλησιάσει την Ασία, ενώ κινείται σταθερά πάνω από τον πλανητικό μέσο όρο. Μετά από μια πρόσκαιρη επιβράδυνση το 2009, όπως άλλωστε συνέβει παντού, το ΑΕΠ γρήγορα έπιασε τα προ κρίσης επίπεδα.
 
Οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες αναμένεται να πιάσουν ρυθμούς για το 2014 κοντά στο 6.6%, οι μεσαίου εισοδήματος στο 3%, οι πιο φτωχές στο 6.9%, και οι εύθραυστες στο 7.1%, με μέσο όρο στο 5.4%. 
 
Στο διαταύτα όμως, το ετήσιο κατα κεφαλή ΑΕΠ παραμένει πολύ χαμηλό, με μέσο όρο τα $2500. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, η Ισημερινή Γουινέα είναι η χώρα με το υψηλότερο κατά κεφαλή ΑΕΠ για το 2012, στα $25000, προερχόμενο εξ ολοκλήρου από το πετρέλαιο, χωρίς όμως τα νούμερα αυτά να αφορούν στο γενικό πληθυσμό, παρά μόνο σε μια μικροσκοπική ελίτ, η οποία και το καρπούται. Οι επόμενες χώρες της υποσαχάριας Αφρικής με το υψηλότερο κατά κεφαλή ΑΕΠ για το 2012 είναι οι Σεϋχέλλες ($12000), ο Μαυρίκιος ($8200), αμφότερες εξ αιτίας της ανεπτυγμένης τουριστικής βιομηχανίας, η Μποτσουάνα με $7200, εξ αιτίας της μακράς παράδοσης σταθερών και ανοιχτών πολιτικών και οικονομικών θεσμών, ήδη από την προ αποικιοκρατική εποχή, όπως αναλύεται διεξοδικά στο βιβλίο “Why Nations Fail”, των Acemoglou και Robinson, η Ν. Αφρική με $7300, η Αγκόλα με $5500 ελέω πετρελαίου, η Γκαμπόν με $11250, η Ναμίμπια με $5800 κλπ
 
Ο πληθωρισμός, από την άλλη βρίσκεται σε σχετικά υγιή επίπεδα. Για το 2014 αναμένεται να κινηθεί ανάμεσα στο 3.2% και 6.6%.
Τα δημοσιονομικά φαίνονται στο σύνολό τους συμμαζεμένα. Τα ελλείμματα από -4.2% το 2014 προβλέπεται να ελαττωθούν στο -3.3% . Παρόμοια είναι η εικόνα και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, με εξαίρεση τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες, όπου φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα με έλλειμα γύρω στο 8%. 
 
Αν λοιπόν, η υποσαχάρια Αφρική φαίνεται να έχει φτιάξει τα δημοσιονομικά της και να πορεύεται (προς το παρόν) στα χνάρια της Ασίας, το επόμενο ερώτημα που εγείρεται είναι στο κατά πόσον τα νούμερα αυτά αντανακλώνται στους κοινωνικούς δείκτες και στην καλυτέρευση της ποιότητας ζωής των κατοίκων της. Αν και υπάρχει καλυτέρευση, για την οποία θα μιλήσουμε διεξοδικά σε επόμενο σημείωμα, εν τούτοις υπολείπεται σημαντικά της ποιότητας ζωής της Ασίας. Και η εικόνα αυτή διαψεύδει τις προσδοκίες του εδώ ΥΠΟΙΚ και των ξένων αφεντάδων ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα αποτελούν την ύψιστη προϋπόθεση για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου της χώρας μας.

Έχει μέλλον η υποσαχάρια Αφρική; 
 
Τα προγνωστικά λένε πως ναι. Η περιοχή είναι πλούσια σε πρώτες ύλες τις οποίες εποφθαλμιούν τόσο οι Κινέζοι όσο και οι Αμερικάνοι για να διασφαλίσουν τη μελλοντική τους ανάπτυξη. Επιπλέον, από δημογραφική άποψη η κατάσταση είναι εκρηκτική. Μέχρι το 2050 αναμένεται ο πληθυσμός να διπλασιαστεί και να φτάσει τα 2 δις. Νεανικός κατά πλειονότητα στη σύνθεσή του, θα αποτελέσει ευλογία εφ' όσον η οικονομία συνεχίσει να αναπτύσσεται, και αντιστρόφως, κατάρα αν παραμείνει ανενεργός. Ένα δις νέοι χωρίς απασχόληση είναι εύκολο ν'αφήσουν την καρέκλα και να πιάσουν το καλάσνικωφ. Λόγω του εξαγωγικού προσανατολισμού της οικονομίας, όπως προδιαγράφτηκε επί δεκαετιών από τα προγράμματα του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, παραμένει εξαρτώμενη από τις τιμές των μετάλλων και των βασικών προιόντων, οι οποίες όμως καθορίζονται στα ξένα χρηματιστήρια και είναι επιρρεπείς στη σπέκουλα. Μια απότομη πτώση των τιμών σε συνδιασμό με το αυξανόμενο χρέος και τις δυσκολίες εξυπηρέτησής του, θα έχει αρνητικές επιπτώσεις.
Πάντως δοσμένης της κατάστασης αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, και ειδικά στο Νότο, αρκετοί είναι αυτοί που επιχειρούν το πήδημα στην Αφρική ευελπιστώντας ένα νέο ξεκίνημα. Όπως είχε προσπαθήσει και ο πατέρας μου πριν από άπειρα χρόνια, και δυστυχώς δεν του βγήκε.
Στα επόμενα, θα προσπαθήθουμε να σκιαγραφήσουμε τις αιτίες για τις οποίες η Αφρική παρέμεινε μέχρι πρόσφατα από τις φτωχότερες γωνιές του πλανήτη. Και σ' αυτό συνετέλεσαν δυο παράγοντες, αφ' ενός η ανυπαρξία θεσμών, και αφ' ετέρου τα υπέρογκα χρέη. Για τα δεύτερα έχουμε να πούμε, και τα πιο πολλά.

MATAROA La mémoire trouée - διάτρητη μνήμη



το βρηκα  εδω

το ΕΝΕΚΕΝ ΣΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ

ανδρεικελα σε εναν κοσμο απο ρομποτ


ποιος τρελός δημιουργός μας έφτιαξε
ζωόμορφους σαν στο νησί του δόκτορος Μορό
εξαρτημένους απο τα Λαπτοπ ,τα ποντίκια και τα πληκτρολόγια
τώρα κυνηγάμε και αυτό το Μουντιάλ
άλλοι ντοπάρουν την ψευδαίσθηση : μας παγιδεύουν σαυτο το Πελώριο Ματριξ
που πήγε το άλλο μισό της Ύπαρξης μας ;
θυμάστε πράγματι τις αναμνήσεις σας ; Η μήπως σας φυτεύουν αναμνήσεις άλλων
μήπως ανακατεύουμε τις μνήμες μας σε αυτό το πλανητικό πόκερ ;
Ξένοι μεσ'τον εαυτό μας , φαντάσματα , εξόριστοι σε άγονο νησί
εξαρτημένοι μεχρι τέλους
απο τα φεησμπουκ τα λαπτοπ , την γραφή , τα selfies και κάθε λογής σκατά
Ανήμποροι για μια σταγόνα ευτυχίας
Ανίκανοι να δώσουμε Αγάπη
ανδρείκελα σε έναν κόσμο απο ρομπότ

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

θα πεθάνω από θλίψη

θα πεθάνω από θλίψη
μια μέρα αποπνικτική του Ιουνίου
η τηλεόραση θα παίζει τέρμα
και θα ακούω τα Νέα του Αντώνη Σαμαρά


Θα πεθάνω από Θλίψη
δίπλα σε μια μηχανή εσπρέσο
το νερό θα είναι Κομμένο
και από την οροφή θα κρέμονται τα νυχτοπούλια


Θα πεθάνω από θλίψη
ανάμεσα σε μισανοιγμένα βιβλία
σε σχέδια ποιημάτων και σε χαρτάκια
σε ανεκπλήρωτα όνειρα και ουτοπίες


Και δεν προσδοκώ Ανάσταση Νεκρών
νομίζω ότι στο τέλος όλοι θα καούμε
σε τούτη την Λυτρωτική φωτιά
που τώρα σιγοκαίει
...................................
23 Ιουνίου 2014 - 11:29 μ.μ

Απόλαυσε το! , δηλαδή ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΕ ΤΟ ..


μονο στην εποχή μας το δικαιωμα στην ευτυχία διατυπωθηκε ωμά ως επιταγή για απολαυση: Απόλαυσε το! , δηλαδή ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΕ ΤΟ ..

την αγαπούσε τόσο που η αγάπη του....

την αγαπούσε τόσο που η αγάπη του 'γινε Κόμπος στο λαιμό .. έτσι έπαψε να της μιλάει μονάχα την κοιτούσε .. ''Γιατι δε μου μιλάς ., τι σουκανα ''ξεσπασε .ξαφνικά εκείνη...

Ας ηταν Τωρα νάμπαινα σ’ενα Ονειροπλάνο




Ας ήταν. Τώρα, νάμπαινα σ’ενα Ονειροπλάνο
Στα Σύννεφα ν’ανέβαινα κι ακόμα και Πιο Πάνω
και να διέσχιζα υγρές περιοχές του αέρα
ας ήτανε να ξέφευγα από της Γης τη σφαίρα

σε άλλο κόσμο Ονειρικό , μέσα στα παραμύθια
να εκσφενδονιζόμουνα μεσ’ του ουρανού τα Στήθια
Κιας ήταν να κρεμιομουνα στη Θεϊκή τη Ρόγα
και να γλιστρουσα στα Ψηλά μ’ιπτάμενη Πιρόγα


ας ήταν να με χάιδευε των ΄Ονειρων η Μάνα
και να κοιμόμουν απαλά στων Σινεμά τα Πλάνα....

δεν είναι τίποτε ,μωρέ , Θάνατος είναι


-->
E    μάλλον καπως έτσι πεθαίνουμε
 Οι τελευταίοι άνθρωποι . Φαουστικοί ,γεμάτοι με φιλοδοξίες
 Όνειρα ανεκπλήρωτα  και φουσκωμένοι
 Εγωιστές ,μικροπρεπείς μα και αθώοι
 Ανήμπορα παγιδευμένοι
 Μες τον ιστό των ψευδαισθήσεων ,σπασμωδικά
Βουλιάζουμε στην δίνη που οι ίδιοι ανοίξαμε ,


μια τρύπα στο νερό, 

δεν είναι τίποτε ,μωρέ , Θάνατος είναι 


Η μασταν σαν τον Μομπυ Ντικ κι αυτοι Φαλαινοθηρες , Αλιμονο, παντα νικουν τις Φαλαινες οι Ψείρες

Ημασταν μες στη Θαλασσα , αμεριμνα κοπάδια
τεραστια Θηλαστικά που τραγουδουν τα Βραδια 


Η μασταν σαν τον Μομπυ Ντικ κι αυτοι Φαλαινοθηρες ,
Αλιμονο, παντα νικουν τις Φαλαινες οι Ψείρες 


Τωρα που μας καμάκωσαν, Χρέη- Φαλαινοθήρες
και ξεφυσουμε ανήμπορα μ’αυτους τους Φυσητήρες


Σηκώνουμε στη θαλασσα, μια ταραχή , μια Δίνη
Μα ειναι το χρέος σα Θηλειά που στο λαιμό μας κλεινει 


Ειμαστε σαν τις Φαλαινες οταν αγανακτουνε
και στην αμμουδα βγαινουνε κι εκει αυτοκτονουνε


ειν΄ η ζωή μονακριβη κι ο ωκεανός μας Σφύζει
και το νερό της θαλασσας με αιμα Κοκκινίζει

http://www.youtube.com/watch?v=257kAmbgHFk

Για να Ψυχορραγίσεις




Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Για να Ψυχορραγίσεις

Για να Ψυχορραγίσεις
να νιώσεις εκείνο το ράγισμα ,
την ζάρα στην καρδιά σου
την μικρή πληγή ,τη Ρόγα του ίδιου του Θεού να νιώσεις
και τον πόνο των δικών σου και των άλλων,
την αγάπη την αυθεντική
για να ψυχορραγίσεις
και να χαράξεις με τα όνειρα το τζάμι ,
για να νιωσεις τον αναστεναγμό του Κόσμου ,

ή της ζωής της ίδιας την αναπνοή
την μοίρα κάθε αυταπάτης
ή να χαρείς της ίδιας της φενάκης σου τη στάλα και την ηδονή

Για να ραγίσεις
Για να ψυχορραγίσεις

Θαπρεπε πρώτα -πρώτα ν’άχεις Ψυχή…

(κι όχι αυτό το ομοίωμα το σκιάχτρο , αυτή την μάσκα ,το αυτάρεσκο άδειο χαμόγελο που χουν μερικοί …)

Γιατί δακρύζεις Αόρατε ΄Ανθρωπε;



Καταμεσής της πλατείας ,
εν μέσω γιορτινής πολυκοσμίας
αδιαπέραστος
κοντο στέκεται ο Αόρατος άνθρωπος

Ανάμεσα μας
Σαν άνω τελεία
Ξεδιπλώνει τους επιδέσμους του
Και γίνεται διάφανος

Σαν ένα ρίγος ,
Ή σαν ψιχάλα ανοιξιατικη

Σαν το Πραγματικό εκεί έξω
Σαν και αυτόν που βλέπει Χωρίς να βλέπεται.

Che Vuoi ,αόρατε άνθρωπε;
Γιατί στεκεσαι σαν σιωπηλο Υποβρύχιο;
Με μάτια ορθάνοιχτα
Κοιτάζοντας αυτό που εμείς δεν βλέπουμε;
Και…
Τι ΄ναι αυτό που βγαίνει απ’το αόρατο μάτι σου

σαν δάκρυ που κυλά απ’ το μάγουλο
αυτής εδώ της απατηλής ανοίξεως;

Γιατί Δακρυζεις Αόρατε ανθρωπε;

Αυγερινός





Μια νύχτα Κατασκότεινη βρέθηκα σε μια λίμνη
Κι ήτανε σαν να γνώριζα το μέρος από μνήμη

Κι ήμουνα σαν μικρο παιδί όταν ξαναγεννιέται
Και η Αγάπη ,σαν κερί με φως που λησμονιέται ….

Σαν μια λάμψη άσβεστη σαν λύχνος στο σκοτάδι
Σαν κάτι που φτερούγιζε ,σαν μια Ψυχή στον Άδη

Μια μορφή πλησίασε σαν του Θεού σημάδι
Ήταν μορφή ανάλαφρη Διάφανη σαν Χάδι…

Ήταν μορφή κρυστάλλινη που μοιάζε με καθρέφτη
Σαν άστρο όταν ξεκολλά κι απ’ τα ουράνια πέφτει

Ήταν σαν το ξημέρωμα ,ή σαν το Δειλινό
Ήταν σαν λάμψη στη καρδιά , σαν τον Αυγερινό

Κι οταν κοντά μου σταθηκε και μουφερε το Φως
Ένιωσα προηγούμενα πως ήμουνα Τυφλός

Ήταν σαν να έγινε η Νύχτα Φωτεινή
Σαν να νιωθα ενός πρόγονου απόμακρη Φωνή
—————————————–
Σαν νούφαρο στον ουρανό λάμπει ο Αυγερινός
Αστέρι μελαγχολικό πριν από του ήλιου φως

Αυτός που φέρνει την Αυγή και είναι Εωσφόρος
Και είναι σαν κάποιου μυστικού ένας κρυμμένος Πόρος

Κάποιας ανάμνησης παλιάς που τώρα έχει χαθεί
Και τα ουράνια ίχνη της έχουνε πια σβηστεί


Η Ιθακη μας






Αυτό που μέσα μας χτυπά και είναι η Καρδιά μας
και η βαθιά ,μες την σπηλιά , κρυμμένη ‘πεθυμιά μας


η γεύση τ’ουρανίσκου μας ,τα μύχια όνειρά μας
και η αγάπη που χουμε για τα μικρά παιδιά μας

Αυτό που μέσα μας χτυπά,και είναι σαν ρολόι
κι οι χάντρες των ελπίδων μας :Χτυπούν σαν κομπολόι

Οι μνήμες που η λήθη μας τις σκέπασε με λάσπη
-και οι Αρχαιοι που περνούν τον Ποταμό Υδάσπη-

και της Πανδώρας το κουτί..κι η ζωτικότητα μας
και ότι έδωσε φτερά στη Ζωντανή χαρά μας

ολο το αίμα μέσα μας πουναι συσπειρωμένο
και το νερό της νιότης μας που εμοιαζε χαμένο

είναι σαν ελιξήριο, είναι πηγή Ονείρων
Μοιάζει με την Ιθάκη μας , ταξίδι των Κυθήρων ..

Σχόλιο από Νοσφεράτος Σεπτέμβριος 30, 2008
στου Προκρουστη το Κονάκι..Στου Π και Α

, στα αναμεσα της χαμενης ανοιξης και της ακυβερνητης πολιτειας

ειναι να απορει κανεις

πως ετσι ,αιφνης σταματησε ο χρονος

κι ειμαστε τωρα σταματημένα ρολόγια

στο δωδεκα παραπέντε , στα αναμεσα

της χαμενης ανοιξης

και της ακυβερνητης πολιτειας

ενω Πεθαινουμε-ταχα - σαν χωρα

και ξαναζουμε την Ζωή εν ταφω

-εμεις ,περιεργα Ζομπι

χασκογελουμε στα νεκροταφεια

πιστευοντας πως δεν πεθαναμε ακομα

και...'' θα σε θαψουμε ΚΟΥΦΑΛΑ νεκροθαφτη''

ενω εκεινος ησυχα ησυχα ετοιμαζει το μνημα

''ενθαδε κειται η Χαμενη γενια της μεταπολιτευσης''

και θα μας κανει μια χαρουμενη Κηδεια

που θα την δειξει η Δημοσια Τηλεοραση

στις θλιβερες ειδησεις των οχτω !
ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ   στο  

της Αγάθως


-μπορουμε και μόνοι - ανευ αντιπροσωπων- να αντικριζουμε τον θανατο μας ,μες την καθημερινη μικροτητα,την αρρωστια,τα μεγαλα λόγια,

ετσι κι  αλλιως πεθαινουμε καθε μερα ,μονοι
στη δουλεια, στο σπιτι ,στο θεατρο του αδειου κοσμου
-μπορουμε και μόνοι - ανευ αντιπροσωπων-
να αντικριζουμε τον θανατο μας ,μες την καθημερινη μικροτητα,την αρρωστια,τα μεγαλα λόγια, ''θα σε στηριξουμε''''αγαπη'' ,''θυσια'', ''συμπονια'','φιλια'',
καθε μεγαλο αλλοθι η και μικρο ,την ιδια μας τη θλιψη(ως δικαιολογια)το κλαμα,το γελιο ,την ειρωνια,
την ψευδαισθηση , την επανασταση , την μεταρρυθμιση ,την αναβολη,
,την απωθηση , την αρνηση , τον ηρωισμό , το ψεμμα καθε αλήθειας,
την επιδειξη αισθηματων ,
την αληθεια
την
λήθη
την ληθη/μνημη
την μνημη ως λήθη
την λήθη
την σιωπή

οπως και κάθε -της εποχής μας - Ροβεσπιέρος

νομίζαμε οτι θα  αλλάζαμε το κοσμο
και δεν αλλάξαμε ούτε καν  τον εαυτό μας .
Κενοί ,μικρόψυχοι και επηρμένοι
ανεβήκαμε στο Ικρίωμα
  Μέχρι να ρθεί το τέλος νομιζαμε οτι αφορούσε σε κάποιον άλλον
 στο τελος καρατομηθήκαμε  κι εμεις και ησυχάσαμε
 οπως   και κάθε -της εποχής μας   - Ροβεσπιέρος

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Το χρέος ως τεχνική διακυβέρνησης ΜΑΟΥΡΙΤΣΙΟ ΛΑΤΣΑΡΑΤΟ Μαουρίτσιο Λατσαράτο Από τον Θανάση Γιαλκέτση Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών Δημοσιεύτηκε στις 04/05/2014

Το χρέος ως τεχνική διακυβέρνησης

ΜΑΟΥΡΙΤΣΙΟ ΛΑΤΣΑΡΑΤΟ
Μαουρίτσιο Λατσαράτο

Από τον Θανάση Γιαλκέτση

Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο του Ιταλού κοινωνιολόγου, φιλοσόφου και ακτιβιστή Μαουρίτσιο Λατσαράτο «Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου» (εκδόσεις «Αλεξάνδρεια», μετάφραση Γιώργος Καράμπελας). Η συνέντευξη του Μαουρίτσιο Λατσαράτο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Il Manifesto».

• Υποστηρίζετε ότι το όνομα του σύγχρονου καπιταλισμού είναι «οικονομία του χρέους» και ότι γι’ αυτήν, και όχι για «χρηματοπιστωτικό σύστημα», πρέπει να μιλάμε. Γιατί;

Γιατί πίσω από τη χρήση του όρου «χρηματοπιστωτικό σύστημα» λειτουργεί ακόμα η ιδέα μιας διαίρεσης μεταξύ «πραγματικής» οικονομίας και χρηματοπιστωτικής οικονομίας, μεταξύ προσόδου και κέρδους, που σήμερα είναι πλήρως ξεπερασμένη.
Στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό η λογική του χρηματοπιστωτικού τομέα καθορίζει το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων: αναδιοργανώνει την επιχείρηση, επενεργεί στα δημόσια οικονομικά μειώνοντας τη φορολόγηση των πλούσιων, ξηλώνει το κράτος πρόνοιας αντικαθιστώντας τα δικαιώματα με πιστώσεις. Η λεγόμενη πραγματική οικονομία είναι μόνον ένα τμήμα του συστήματος καπιταλιστικής αξιοποίησης, που κυριαρχείται από το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Και το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν είναι μια κερδοσκοπική υπερβολή που μπορεί να περιοριστεί με τη θέσπιση ορθών κανόνων. Είναι μια σχέση εξουσίας μεταξύ ιδιοκτητών και μη ιδιοκτητών, μεταξύ πιστωτών και οφειλετών. Ο τόκος είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα από τη σκοπιά των πιστωτών, το χρέος είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα από τη σκοπιά των οφειλετών. Λέγοντας επομένως «οικονομία του χρέους» γίνεται αμέσως σαφές περί τίνος πρόκειται και ποια είναι η πολιτική διακύβευση: πρόκειται για το χρέος που οι Ελληνες, οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι, οι Ισλανδοί δεν θέλουν να πληρώσουν, που νομιμοποιεί την αύξηση των πανεπιστημιακών διδάκτρων στην Αγγλία υποκινώντας ταραχές στο Λονδίνο, που δικαιολογεί την αντιμεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος στη Γαλλία και στην Ιταλία και τις περικοπές στις κοινωνικές υπηρεσίες και στην εκπαίδευση παντού.

• Ποιες είναι οι βάσεις αυτής της οικονομίας του χρέους και πώς αυτή αναπτύχθηκε;

Ο νεοφιλελευθερισμός συνδέθηκε με τη λογική του χρέους ήδη από το «σοκ του 1979», που κατέστησε δυνατή τη δημιουργία τεράστιων δημόσιων χρεών και τη συνακόλουθη αναδιοργάνωση των χρηματοπιστωτικών αγορών. Επειτα, στη διάρκεια των δεκαετιών του 1980 και του 1990, συντελέστηκε η βαθμιαία αντικατάσταση του μισθού από την πίστωση: όχι αυξήσεις μισθών αλλά πιστωτικές κάρτες, όχι κατοικία αλλά στεγαστικό δάνειο, όχι δικαίωμα στην εκπαίδευση αλλά εκπαιδευτικά δάνεια (ενώ παράλληλα προωθείται η εξατομίκευση της κοινωνικής πολιτικής και η ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης). Εμφανιζόταν σαν επαγγελία ενός μέλλοντος στο οποίο όλοι θα γίνονταν πλούσιοι. Με την κρίση όμως, αυτή η μάζα των πιστώσεων αποκαλύφθηκε ως αυτό που πραγματικά είναι: μια μάζα χρεών. Η επαγγελία του νεοφιλελευθερισμού έγινε συντρίμμια, αλλά στο μεταξύ έχει μετασχηματίσει ριζικά το πεδίο της σύγκρουσης, επειδή δεν ήταν καθαρή ιδεολογία, αλλά μια μορφή οργανικής διακυβέρνησης των απεδαφικοποιημένων και εγκάρσιων ροών της μεταφορντιστικής παραγωγής. Το χρέος δεν κάνει διάκριση μεταξύ μισθωτών και μη μισθωτών, εξαρτημένης εργασίας και αυτόνομης εργασίας, χειρωνακτικής εργασίας και διανοητικής εργασίας, προλετάριων και περιθωριοποιημένων, απασχολούμενων και συνταξιούχων. Είμαστε όλοι χρεωμένοι. Ο νεοφιλελευθερισμός κυβερνά μέσα από μια πολλαπλότητα σχέσεων εξουσίας: κεφάλαιο-εργασία, κράτος πρόνοιας-χρήστης, επιχείρηση- καταναλωτής, αλλά η σχέση πιστωτή-οφειλέτη είναι μια σχέση καθολικής ισχύος, αφορά όλο τον τωρινό πληθυσμό καθώς και τις μελλοντικές γενιές.

• Υποστηρίζετε ότι, καθιστώντας καθολική τη σχέση πιστωτή-οφειλέτη, ο νεοφιλελευθερισμός αποκαλύπτει το θεμέλιο του κοινωνικού δεσμού, που δεν βρίσκεται στην ανταλλαγή αλλά στο χρέος, σε μιαν υποχρέωση που συνδέει το ένα με το άλλο τα μέλη της κοινότητας.

Είναι μια γραμμή σκέψης που μπορεί να ανιχνευτεί και σε ορισμένα κείμενα του Μαρξ, αλλά που περνάει κυρίως από τον Νίτσε ώς τον Ντελέζ και τον Γκουαταρί και φτάνει μέχρι μερικούς σύγχρονους ανθρωπολόγους: η σχέση (οικονομική και συμβολική) του χρέους μεταξύ άνισων προδιαγράφει τη σχέση της ανταλλαγής μεταξύ ίσων. Εξάλλου, πριν από την ανταλλαγή υπάρχει το χρήμα και το χρήμα είναι από την ίδια την ουσία του χρέος. Με την ουσιαστική διαφορά ότι από την αρχική χρέωση του ανθρώπου προς την κοινότητα, τους θεούς, τους προγόνους, περάσαμε σήμερα στη χρέωση προς τον μοναδικό θεό που αποκαλείται Κεφάλαιο.

• Στο βιβλίο σας υποστηρίζετε ότι ο χρεωμένος άνθρωπος δεν είναι μόνο μια οικονομική μορφή, αλλά είναι και ένα ηθικό υποκείμενο, κατασκευασμένο και πειθαρχημένο από τη νεοφιλελεύθερη ηθική. Επί τριάντα χρόνια όμως η νεοφιλελεύθερη ηθική κήρυττε την επιχειρηματική τόλμη, τον ατομικισμό, τον καταναλωτισμό: τα χαρακτηριστικά δηλαδή του «επιχειρηματία του εαυτού του», που είχε περιγράψει ο Φουκό στη «Γέννηση της βιοπολιτικής». Πώς γίνεται η μετάβαση στη σημερινή ηθική του χρέους, η οποία κηρύττει αντίθετα την αυστηρότητα, την πειθαρχία και τη μετάνοια; Τι σημαίνει αυτή η μετατροπή της ρητορικής της απόλαυσης σε ρητορική της ενοχής;

Μεσολαβεί η τομή της κρίσης. Η ηθική διάσταση –μας το διδάσκει ο Βέμπερ- ποτέ δεν ήταν δευτερεύουσα στην ιστορία του καπιταλισμού. Η οικονομία είναι και διάπλαση του υποκειμένου, επιτάσσει και κατευθύνει μιαν εργασία πάνω στον εαυτό, πειθαρχεί και απαιτεί αυτοπειθαρχία. Πριν από την κρίση, το ζητούμενο ήταν να διαμορφωθεί ο «επιχειρηματίας του εαυτού του» με βάση την υπευθυνότητα. Με την κρίση, αυτός ο ίδιος ο επιχειρηματίας του εαυτού του γίνεται υπεύθυνος της αποτυχίας του. Ευθύνεται για τα χρέη που συσσώρευσε, για το ότι δεν εργάστηκε αρκετά, για το ότι θέλησε να βγει πρόωρα στη σύνταξη, για το ότι καταναλώνει υπερβολικά κ.λπ. Η ευθύνη για τα χρέη καθώς και η ενοχή του αποδίδονται σύμφωνα με την ετυμολογία του γερμανικού όρου schuld, που σημαίνει χρέος αλλά και ενοχή. Το ότι όμως αυτός ο δεύτερος ηθικός στιγματισμός (της ενοχής) είναι τέκνο του προηγούμενου (του χρέους) το καταδεικνύει το γεγονός ότι και οι δύο συνυπάρχουν αντιφατικά στον λόγο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Από τότε που ξέσπασε η κρίση, οι δημοσιογράφοι διαδίδουν τον λόγο της μετάνοιας, ενώ οι διαφημιστές συνεχίζουν να μας παρακινούν να καταναλώνουμε και να απολαμβάνουμε. Η αλλαγή της υποκειμενικότητας που επιφέρει η κρίση δεν αφορά μόνον τους κυβερνώμενους αλλά και τους κυβερνώντες. Το βλέπουμε πολύ καλά στην Ιταλία. Στην Ελλάδα κυβερνούν με σκληρότητα. Η κρίση –αυτό δεν το είχε προβλέψει ο Φουκό- προκάλεσε μιαν αυταρχική στροφή του νεοφιλελευθερισμού.

• Σε αυτή την αυταρχική στροφή, οι τεχνοκρατικές κυβερνήσεις παίζουν κάποιον ειδικό ρόλο;

Οι τεχνοκρατικές κυβερνήσεις είναι η ιδιωτικοποίηση της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης, η οποία, αν πρώτα ήταν μια τεχνολογία του κρατικού μηχανισμού, τώρα παραδίδεται στα χέρια των τραπεζών και των αγορών, με το κράτος στον ρόλο του εγγυητή. Από τη δεκαετία του 1980 κι έπειτα, όλες οι κυβερνήσεις είναι «τεχνοκρατικές», με την έννοια ότι είναι υποταγμένες στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Τώρα όμως αποκαλύπτεται ο πυρήνας του προβλήματος: η ιδιωτικοποίηση της διακυβέρνησης καταργεί τη σύνδεση ανάμεσα σε υποκείμενο του δικαίου και σε λογική της αντιπροσώπευσης, πάνω στην οποία στηρίζονταν οι δημοκρατίες του 20ού αιώνα. Κρίση του κράτους δικαίου, συσκότιση του υποκειμένου των δικαιωμάτων και κρίση της πολιτικής είναι τρεις όψεις του ίδιου προβλήματος. Αν οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον στην πολιτική, αυτό δεν συμβαίνει μόνον εξαιτίας της διαφθοράς, αλλά και επειδή αντιλαμβάνονται αυτήν τη δομική αλλαγή.

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών
Δημοσιεύτηκε στις 04/05/2014
 πηγη :http://pentalia.blogspot.gr/2014/05/blog-post_5.html

ΑΠΟΡΗΔόΝ αναδημοσίευση απο το MHNYMAL


ΑΠΟΡΗΔόΝ



1.
Γρόθοι στορίας κατέχουνε τα μέλλοντα φαρσί.
Άτοπη να ποδείχνεται η γεωγραφία των βρόχων.
Πώς στρέφονται στις αγωνίες αμέριμνα
τα οχήματα των όντων;
Πώς τα φρενάρουν όταν βρέχει προσμονές;
Πες. Πώς απολογιούνται στη μέση της παλαίστρας
γονατιστοί μπρος στο δοχείο μ' έντρομα τα περιττώματα;
Πώς έμπλεοι αφροντούς 
όλο ανακτούν την υποδόρια μνήμη;
Τόση μανία για ευφορικά ανοήτων;
Τόση απεραντοσύνη του κενού 
σε φιάλες μίας κρίσεως;

2.
Μυαλά που σούμπιτα τα στούμπισαν
σε κατακάθια ξυδιασμένης αλκοόλης.
Αλλού αιχμαλώτισαν ζωύφια πεινασμένα
μες σε καρδίας χύτρα παχύτητος.
Υφαίνουν έκδοχα εκδοχών.
Ποιος είναι κει ακόμα και ιστορεί;
Ποιος είναι αυτός που ιστορεί ακόμα;
Ποιος ξεφυλλίζει τις σελίδες των σιγών;
Ποια κόγχη ανταγωνίζεται η σιαγών;
Πώς διαμελίστηκαν λουλούδια λασπωμένα
σε διαδηλώσεις των τραυλών αισθήσεων;

3.
Δες. Λέξεις γραπώνουν τη σκέψη.
Ταξίμια χιμάνε στους κώδικες.
Χάδια κρεμούν τους αλγόριθμους.
Προβολείς επιβλέπουν την όραση.
Κάφτρες ξενυχτούν. Πυροτεχνουργούν.
Πόσες ερωτήσεις γίνεται να κουστούν;
Τρεις; Για το νέρωτα, το θάνατο, το θεό;
Εφτά; Για τη σκύλλα, τη χάρυβδη, το πλοίο, 
την ελπίδα, το δόρυ, το στήθος, τη νύχτα;
Καμιά; Για το αιμόφυρτο κενό 
που πόθησε; Την άνοιξη;

4.
Μπορώ να κατακρίνω:
κάθε δημόσια εκδορά του λόγου 
όπως και κάθε λόγο που εισφέρεται πικρός
μες στο κουκούτσι της κοινότροπης αλήθειας.
Μπορώ να τρέξω ακόμα μέτρα,
μέτρα,
θα λαχανιάσω,
μπορώ να συνεχίσω, αν θέλεις.
Μπορώ να μην μπορέσεις να σταθείς
σε ισορροπία. Ν' αυξήσω ενστικτωδώς
την εντροπία. Μπορώ και να πορίσω
ν' απορήσω:
Ποιος ξενυχτάει κι αλυχτάει;
Ποιος έκρυψε την πράσινη μποτίλια;
Ποιος τρύγησε το θέρος;
Ποιος θέρισε την ιστορία;
Γιατί κοιμούνται όσοι κοιμούνται;
Γιατί γίνονται ερωτ...

5.
Εν κατακλείδει
άπορος ιδεών απορών μαζάνθρωπος
άλλοτε με λουκούμι σκέτο και βαρύ
τώρα με καπουτσίνικα και τέτοια
ρωτώντας για τα ίδια
για εικοσιτετράωρες πληροφορίες άωρες
στήνοντας αυτί-καρτέρι-καταστάσεις
λέξεις βεληνεκούς βδομήντα φτερολέπτων
ρεμβάζοντας σπουδαία κενοτάφια 
σιγώντας καθώς οι όχθες ερημώνουν
καθώς στεγνώνει το που απόμενε ρυάκι
καθώς κρυώνει ο ήλιος και κοιμιέται.









Το ΑΠΟΡΗΔόΝ
δημοσιεύθηκε στο δέκατο τεύχος
του νέου ποιητικού σκεύους (και όχι μόνο) ΤΕΦΛΟΝ.
Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε το ενδέκατο τεύχος του.

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

τα όρια μας

τα όρια μας: Πολλές φορές δηλώνουμε :..''αυτο δεν θα το ανεχτώ ''- και το ανεχόμαστε,'' αυτό δεν θα το αντέξω '' και το αντέχουμε..
'Αλλες φορές όμως λέμε''' Ποιο αυτό; Σιγά το ..εμπόδιο '' και το προσπερνάμε αδιάφοροι χωρίς να υποψιαζόμαστε πως τούτο το μικρο κλαράκι , το μικρο εμπόδιο που περιφρονησαμε , αυτό το αγκαθακι, είναι αυτό που θα μας Πληγώσει με το πιο θανάσιμο χτύπημα, αυτό που θα μας ανοίξει πάλι την παλιά πληγή ,αυτο που θα μας ματώσει ...

Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο -Στη τέχνη και στη Κοινωνία. Πέτρος Θεοδωρίδης

  Πέτρος Θεοδωρίδης (τμήμα κινηματογράφου Α.Π.Θ ) Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο Στη τέχνη και στη Κοινωνία   Α. :Μοντερνισμός   ...