[Αγάπη και Μίσος] του Πέτρου Θεοδωρίδη
Αγάπη και Μίσος
κι ανάμεσα τους ένα Ίσως, η Αμαρτία , και μια Θυσία ,
Αμφιβολία, κι ο κύκλος με την Κιμωλία
Κάτι την Ψυχή μου καταπίνει, και να που μπαίνω
πάλι σε μια Δίνη, κι εκείνη που αγάπησα μ’ αφήνει Και μπαίνω στην κοιλιά του Ψαριού, του Θεριού ,
του Αγνού, του Θεού στα σκοτεινά,
στα πιο παλιά Λημέρια του Ιωνά .. Οι μέρες περνούν σαν σφαίρες
και η αλήθεια φωτιά στα στήθια
Πως να αναρωτηθούμε για το το τι Θέλεις; Πως να αδράξουμε κι αυτήν την Ευκαιρία;
Στα ανοιχτά μας ταξιδεύουν τα Θηρία,
αιώνια αυτή η Τιμωρία,
και θα Θυμάμαι
πάντα την Μαρία … Προσγειωνομαι. Σ’αυτήν την ανυδρη Χωρα.
Σ’αυτήν την ερημο γεματη ψευδαισθησεις.
Στις αισθησεις.
Κι αυτό το δεντροτο δεντρο,
Το δεντρο που αγαπησαμε
εκει που σκαλισαμε τα αρχικά της αγαπης
το δεντρο που ξυλευσαμε
το Δέντρο που αλύπητα κάψαμε
δεν ηταν παρά ενας Αντικατοπτρισμός
μια τυχαία αντανάκλαση
στης λίμνης τον καθρέφτη στο Μόνιτορ σου, στην άσπιλη ψυχή σου,
στη Νύχτα, στο Χιονι,
(τι αραγε ‘ναι αυτο που μας στοιχειωνει;)
και στην στιλπνή επιφάνεια των Παγετώνων,
στην Αμερική που ποτε δεν υπήρξε,
στα διαστημόπλοια και στον έρωτα
που μοιραζουν τα σαμπουαν, τα απορρυπαντικά
και οι χιλιάδες συνταγές μαγειρικής ,
οι μέρες περνούν σαν σφαιρες,
με το Θηριο πεσαμε πανω σε ξερες
και η Αγάπη πάντα θα κοιμάται,
δεν έχει τέλος όλη αυτή η τιμωρία. Μα
θα θυμάμαι
πάντα
τη Μαρία artworks : Djuno Tomsni
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου