Αναγνώστες

Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

ο εθνολαικισμός ειναι ενας και ειναι παντα ακροδεξιός ..

και  ...ανώτατο στάδιον αυτού  ο ..εθικοσοσιαλισμός

Αυτό για τα γνωστα  ''αριστερά''- ντεμεκ -οντα  της Μπλογκοσφαιρας*(τα ..πεντε πεντε δεκα ντε)που παρόλο  που  ελαχιστοι πια ασχολουνται μαζί τους αυτά επιμενουν να ασχολουνται  .,μαζί μας
 Διαστρεβλώνοντας παντα οτι λέμε συμφωνα με την φθηνεια τους- ως γνωστόν   
 απο την αλλη τα  ..ευχαριστω που  χαριη σε αυτά  βρηκα αυτό το εξαιρετικό βιντεο  για τον Καμμένο

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* τα γνωστα και ως αλλοκοτα
ΑΝΤΕ  ΑΛΛΟΚΟΤΑ
ΤΑ ΛΕΜΕ
(χαιρετισμους ...)

Η άδεια της Αρχής ως προϋπόθεση δημοσιοποίησης δεδομένων υγείας

η γνώμη μου . Θα αρκουσε η δημοσιοποιηση  οδου και αριθμου του Οικου Ανοχής . και οχι αυτ το Δημοσιο λυντσαρισμα μιας ατυχης κοπελας
Η άδεια της Αρχής ως προϋπόθεση δημοσιοποίησης δεδομένων υγείας

Δημόσια διαπόμπευση και δημόσια υγεία

Διαλογος με τον Γιαννη για την πορεια ανακαλυψης και το che Vuoi του εαυτου





Ο/Η Γιάννης είπε...πολύ ενδιαφέρον, νοσφεράτε
κάτι σχετικό είναι
όταν το βρέφος προσπαθεί να ελέγξει τα πράγματα και είτε αντιλαμβάνεται την αδυναμία του,
γεγονός που το παρωθεί να δοκιμάσει περισσότερο, είτε αντιλαμβάνεται ότι κάποια πράγματα έχουν διαφορετική θέληση από τη δική του, κι αυτά είναι όντα που έχουν θέληση - "όπως εγώ", σκέφτεται το βρέφος. η αρνητική αντίδραση των ανθρώπων στις επιθυμίες του βρέφους (που είναι ζωικές απλώς) οδηγεί στο διαχωρισμό, στη σκέψη του βρέφους, μεταξύ του βρέφους, των άλλων ανθρώπων και του ιδίου.οι επιθυμίες μας σαφώς και δανείζονται από την κοινωνία
α σου πρότεινα κι εγώ του Ζιράρ "εθεώρουν το Σατανά ως αστραπή"), ως πρότυπα και επειδή - τα παιδιά τουλάχιστον - οι άνθρωποι μιμούνται, δεν γεννήθηκε ξαφνικά η ιδέα να γίνω ζωγράφος ή μηχανικός ή ψιλικατζής, είδα κάποιους να είναι ή να θέλουν να είναι κάτι τέτοιο. το "από έξω" όμως δεν είναι όλη η κοινωνία απαραίτητα, αλλά οπωσδήποτε ο στενός κύκλος αρχικά, της οικογένειας, κι έπειτα η κοινωνία-τηλεόραση, η κοινωνία-σχολείο, η κοινωνία-φίλοι.τώρα, όμως, δεν μπορούμε να πούμε ότι τα πρότυπα είναι ξένα, γιατί ο καθένας γίνεται και πρότυπο για τους άλλους (προς μίμηση ή αποφυγή) εφαρμόζοντας τα πρότυπα, δηλαδή επιδιώκοντας τις επιθυμίες που του ενστάλαξαν και έτσι διαμορφώνοντας τον εαυτό του.από την άλλη, σίγουρα υπάρχει ένα προεμπειρικό εγώ, που έχει, ως κλίσεις, ως προδιαθέσεις, ως ικανότητες, άνω και κάτω όρια, κι έτσι, όταν η εικόνα του εαυτού μας, την οποία μας προσφέρουν αρχικώς, ενώνεται με το (μοναδικό) προεμπειρικό εγώ, δημιουργείται κάθε φορά κάτι διαφορετικό ως πρότυπο-επιθυμία και, κυρίως η εικόνα του εαυτού που μας παρέχεται αλληλεπιδρά με αυτήν που έχει ο εαυτός για τον ίδιο (αφού αποδεχθεί την εικόνα που του δόθηκε)
28 Αύγουστος 2008 9:57 πμ




Ο/Η Νοσφεράτος είπε...
Γιαννη λές''οπωσδήποτε ο στενός κύκλος αρχικά, της οικογένειας, κι έπειτα η κοινωνία-τηλεόραση, η κοινωνία-σχολείο, η κοινωνία-φίλοι''
Δηλαδή αυτο πουλενε : ''Οι Σημαντικοι Αλλοι ''
Τωρα για το Βρεφος :
Νομίζω πως μπορουμε ετσι να καταλάβουμε καλύτερα αυτό το του Λακάν : Προτεραιοτητα του Σημαινοντος εναντι του Σημαινομένου''
Δηλαδή την αρχή το Βρεφος βλεπει τα Αδεια σημαινοντα : Τις γκριματσες τα χαμογελακια , τα παραξενα προσωνα που πηγαινοερχονται πάνω του αργοτερα ακουει τις λεξεις (αλλα αδεια σημαινοντα ..τα Μιμειται και Αργοτερα δινει ενα -εκ Των υστερων - Νοημα ..σημαινομενο
(παραμενει ομως πάντα ενα καταλοιπο που του κουβαλάμε σ' ολη μας τη ζωή .. Τι Θελεις απο μένα; )Che Vuoi ? τι θελεις .Γιατί με κοιτάς ; Τι περιμενεις απο μενα ;

che vuoi ...
28 Αύγουστος 2008 7:52 μμ

Άγιε μου Παντελεήμονα, τι αυγή μας ξημερώνει; ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Άγιε μου Παντελεήμονα, τι αυγή μας ξημερώνει;

Sigmund Freud: ΤΟ ΑΝΟΙΚΕΙΟ/απο το MHNYMAL

 Οι νευρωτικοί άνδρες αναφέρουν συχνά ότι τα γυναικεία γεννητικά όργανα τους φαίνονται αλλόκοτα. Όμως, αυτό το αλλόκοτο, το ανοίκειο, είναι η είσοδος στην κοιτίδα του ανθρώπινου βρέφους, στο μέρος εκείνο όπου αρχίζει η ανάπτυξη του ανθρώπου. Σύμφωνα με ένα ευφυολόγημα, "η αγάπη είναι η νοσταλγία για την πατρίδα". Όταν κάποιος βλέπει στο όνειρό του ένα μέρος ή ένα τοπίο που του φαίνεται οικείο, που τον κάνει να σκεφτεί ότι έχει βρεθεί κάποτε εκεί, η ερμηνεία οφείλει να παραπέψει στα γεννητικά όργανα ή στο σώμα της γυναίκας. Και σ' αυτήν, λοιπόν, την περίπτωση το ανοίκειο, το φρικώδες [unheimlich], είναι αυτό που ήταν κάποτε οικείο [heimlich, heimisch]. Όμως το πρόθεμα un σ' αυτή τη λέξη είναι το σήμα κατατεθέν της απώθησης. 



Sigmund Freud:  ΤΟ ΑΝΟΙΚΕΙΟ
εκδ. ΠΛΕΘΡΟΝ - 2009, μτφ. Έμη Βαϊκούση

Κυριακή 29 Απριλίου 2012

ειν' η αγάπη θαλασσα

Νοέμβριος 25, 2007 στο 3:39 π.μ.
Νοσφεράτος

Πιπίτσα* τι Βαρυγκομάς, και απο εδώ Απέχεις;
Μήπως διχαζεσαι βαθειά ,κι αναπαμό δεν εχεις ;
μηπως βαρύ ειν’ το δίλημμα , ποιόν τάχα να διαλέξεις
Και της Αγαπης τον σταυρό, δεν δύνασαι ν΄αντέξεις ;

Ειν ‘ η αγάπη θάλασσα ,τα χέρια δεν μπορούν
να την βαστάξουν μια στιγμή, τα κύματα γλιστρούν
Κι ‘ειναι η αγάπη απέραντη ,
κι ειναι βαθιά πολύ
και στον βυθό της φτάνουνε μονάχα οι πιο τρελοί


Κι ειναι η αγαπη αστραπή που λαμπει μες στο βράδυ
Κρατάει μόνο μια στιγμή , σα λάμψη στο σκοτάδι ,
Και ειναι σαν αναπνοή , σαν του Θεού λυγμός
Γλιστρα η αγάπη , χάνεται σαν ενας Στεναγμός

(και σούρνεται στα γρήγορα η αγάπη σαν μια σαύρα
κι αφήνει ως ίχνος πίσω της , Μικρής Ζωής μας Αύρα…)

*Ψευδωνυμο

καγκελα παντού

http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231193546

μια πολύ σοβαρή και οχι αστεία Προταση στον κ . Τσίπρα ..

 μια  πολύ σοβαρή και οχι αστεία  Προταση στον κ . Τσίπρα ..
(σε ..λίγο)

Δημόσια διαπόμπευση και δημόσια υγεία

Δημόσια διαπόμπευση και δημόσια υγεία

Για την σταση της Αυστριας εναντι του Ναζισμου και την ανοδο της ακροδεξιας (απο την Κ. Ε και την ...

..Monde diplomatique
Μια ένοχη ουδετερότητα «Οι Γερμανοί άρχισαν ήδη από τη δεκαετία του '60 να αντιμετωπίζουν τον ναζισμό με την ίδια αδιαλλαξία όπως και το σύνολο των Ευρωπαίων», εξηγεί ο Γκέρχαρντ Μποτς, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στη Βιέννη και διευθυντής του Ερευνητικού Ινστιτούτου Κοινωνικής Ιστορίας «Λούτβιχ Μπόλτσμαν»(1). «Οι Αυστριακοί μετά βίας μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία, και πάλι, όχι όλοι!»
αποσπασμα :Πρέπει να εξετάσουμε τι συνέβη πριν από το 1945 και μετά το τέλος του πολέμου.
Ο Γκέρχαρντ Μποτς και οι συνάδελφοί του απέδειξαν ότι πριν και κατά τη διάρκεια της εξουσίας του Γ' Ράιχ, «ο αντισημιτισμός ήταν πιο έντονος στην Αυστρία από ό,τι στη Γερμανία»(2).
Τρομακτικές σκηνές εκτυλίχθηκαν το Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1938 κατά την προσάρτηση της Αυστρίας στο Ράιχ (Anschluss), όπως όταν το ξέφρενο πλήθος ανάγκαζε πολλούς εβραίους να πέφτουν στα γόνατα για να καθαρίζουν τους δρόμους της Βιέννης με οδοντόβουρτσα... Λίγους μήνες αργότερα, αυστριακοί υπάλληλοι έθεσαν σε λειτουργία έναν ιδιαίτερα συμπαγή γραφειοκρατικό μηχανισμό που επέτρεπε την απαλλοτρίωση των διαμερισμάτων και των καταστημάτων που ανήκαν σε εβραίους. Ενθουσιασμένος, ο Χέρμαν Γκέρινγκ εισήγαγε το σύστημα στη Γερμανία, όπου και το εφάρμοσε.
Η λίστα των συνενόχων
Κατά τη διάρκεια του πογκρόμ εναντίον των Εβραίων, τον Νοέμβριο του 1938 -τη «Νύχτα των Κρυστάλλων»- ορισμένες αναφορές της Γκεστάπο περιέγραφαν πολύ χειρότερες αγριότητες εκ μέρους των Αυστριακών παρά των Γερμανών.
Τέλος, σύμφωνα πάντα με τον Μποτς, «οι Αυστριακοί είχαν υπερβολικά μεγάλη παρουσία στις θέσεις-κλειδιά του μηχανισμού εξόντωσης»: ο Αντολφ Αϊχμαν (ο οποίος έφτασε στην Αυστρία σε ηλικία 8 ετών), ο Αλόις Μπρούνερ, ο Ερνστ Καλτενμπρούνερ (διάδοχος του Χάινριχ Χίμλερ στην ηγεσία της Γκεστάπο), ο Οντίλο Γκλομπόκνικ (υπεύθυνος, μαζί με μια ολόκληρη ομάδα Αυστριακών για την «Aktion Reinhard» [επιχείρηση Ράινχαρντ], κατά τη διάρκεια της οποίας εξοντώθηκαν περισσότεροι από δύο εκατομμύρια Εβραίοι και Τσιγγάνοι), ο Φραντς Στανγκλ (διοικητής των στρατοπέδων εξόντωσης του Σόριμπορ και της Τρεμπλίνκα) κ.ά.
Μετά τον πόλεμο, η νέα ηγεσία της Αυστρίας επέβαλε μια ανάγνωση της ιστορίας τα αποτελέσματα της οποίας είναι ορατά ακόμα και σήμερα. Η Αυστρία δεν είχε συνεργαστεί με τον ναζισμό, αντίθετα έγινε, εξαιτίας του Anschluss, το πρώτο του θύμα! Η παραποίηση, παρά τη μονομέρειά της, έγινε αποδεκτή τόσο από τους συμμάχους στη Δύση όσο και από την ΕΣΣΔ, με αντάλλαγμα την υπόσχεση της Αυστρίας ότι δεν θα μετακινούνταν ούτε προς το ένα ούτε προς το άλλο στρατόπεδο(3).
Αλλη μία διαφορά με τη Γερμανία είναι η αποκαθήλωση του ναζισμού. Στην εν λόγω χώρα, η αποκαθήλωση πραγματοποιήθηκε από τους συμμάχους, ενώ στους Αυστριακούς παραχωρήθηκε το δικαίωμα να «αποποιηθούν μόνοι τους το ναζισμό». Η καταστολή, ιδιαίτερα σκληρή κατά τον πρώτο χρόνο (43 θανατικές καταδίκες και 30 εκτελέσεις, απώλεια εργασίας και πολιτικών δικαιωμάτων), ξέσπασε πολύ γρήγορα, για να εξαφανιστεί μετά το 1948.
Εκείνη τη χρονιά, τα 600.000 πρώην μέλη του ναζιστικού κόμματος της Αυστρίας επανέκτησαν τα πολιτικά τους δικαιώματα. Πλησίαζαν νέες εκλογές και η ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Αυστρίας (SPO), όπως και οι χριστιανοδημοκράτες του Αυστριακού Λαϊκού Κόμματος (OVP), επιδόθηκαν σε μια εμετική άγρα ψήφων από τις τάξεις των πρώην ναζιστών. Δημιουργήθηκε ένα νέο κόμμα, η Ενωση των Ανεξάρτητων (VdU), με αποστολή να κερδίσει τις ψήφους αυτές(4). Το καθένα από τα τρία κόμματα έλαβε το ένα τρίτο των εξακοσίων χιλιάδων ψήφων.
Το ψέμα που βόλευε όλους
Η θέση ότι η Αυστρία υπήρξε το πρώτο θύμα του Χίτλερ (Opferthese) επιβλήθηκε στο σύνολο της κοινωνίας. Επί δεκαετίες, τα σχολικά βιβλία, σε ό,τι αφορά την περίοδο 1938 - 1945, έκαναν λόγο μόνο για τον πόλεμο στην Ευρώπη, ενώ η μοναδική αναφορά στην Αυστρία εστίαζε στις λίγες απόπειρες αντίστασης, στην πλειονότητά τους μεμονωμένες. Η υπόθεση του Κουρτ Βάλτχαϊμ, ο οποίος εξελέγη πρόεδρος της Δημοκρατίας το 1986, θα μπορούσε να διαλύσει το προστατευτικό κέλυφος.
Τίποτα, ωστόσο, δεν έγινε: Οι Αυστριακοί συσπειρώθηκαν γύρω από τον πρώην αξιωματικό της Βέρμαχτ, ο οποίος κατηγορήθηκε για συμμετοχή στον εκτοπισμό των εβραίων στα Βαλκάνια. «Εκανα απλώς το καθήκον μου!», δήλωσε εκείνος. Ο Βαλτχάιμ πέθανε μέσα στη διεθνή αδιαφορία, στις 14 Ιουνίου του 2007, ενώ στην πατρίδα του κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους.
''
--------------------------------------------------------------------------------





Αυστριακός συμβιβασμός με την ακροδεξιά

Πικρός απολογισμός της εποχής Χάιντερ! Εβαλαν το ρατσισμό στην πολιτική

Ηάνοδος της άκρας δεξιάς στην Αυστρία, κατά τις πρόσφατες ευρωεκλογές, απασχολεί ιδιαίτερα τον τύπο και τους αναλυτές. Το ίδιο και το καυτό θέμα της μετανάστευσης. Δύο ζητήματα άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Οδοιπορικό σε μια χώρα όπου η άκρα δεξιά όχι μόνο δεν ενοχλεί, αλλά συμμετέχει στην πολιτική ζωή, χωρίς κόμπλεξ...


αποσπασμα:υρώσεις στο ψυγείο
«Η κοινωνική και ηθική ανοχή απέναντι στο FPO δεν συγκρίνεται με την κριτική που αντιμετωπίζουν οι άλλοι ακροδεξιοί σχηματισμοί στην Ευρώπη» υπενθυμίζει ο Ζαν-Ιβ Καμί. Πόσω μάλλον στην Αυστρία, όπου, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στη Γερμανία, η επιείκεια που επιδεικνύει το FPO απέναντι στον ναζισμό δεν λειτούργησε ποτέ ως ανασταλτικός παράγοντας.
Οι δεκατέσσερις της Ε.Ε. εμφανίζονται αμήχανοι απέναντι σε μια πραγματικά πρωτόγνωρη κατάσταση. Ο Σίσελ όχι μόνο καταφέρνει να συσπειρώσει ένα αυθεντικό κίνημα εθνικής ενότητας γύρω από το πρόσωπό του, αλλά και απειλεί να μπλοκάρει τη λειτουργία του κοινοτικού μηχανισμού. Με μια καλά σκηνοθετημένη κίνηση, το Ευρωκοινοβούλιο αποστέλλει βιαστικά τρεις «σοφούς» στην Αυστρία.
Η αναφορά τους, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα τον Σεπτέμβριο του 2000, αναγνωρίζει ότι το FPO, «ένα λαϊκίστικο κόμμα της δεξιάς με ακραία χαρακτηριστικά (...) χρησιμοποίησε και ενθάρρυνε το αίσθημα της ξενοφοβίας στις εκστρατείες του, [δημιουργώντας] μια ατμόσφαιρα στην οποία επετράπησαν οι δημόσιες δηλώσεις ενάντια στους αλλοδαπούς, σπέρνοντας αισθήματα φόβου». Εν τούτοις, η επιτροπή σοφών συνιστά στους δεκατέσσερις την άρση των κυρώσεων. Οπερ και εγένετο.
Εκτοτε, τίποτα. Ολα τα βλέμματα απομακρύνθηκαν από την Αυστρία και σιγά σιγά οι πρωτεργάτες του «συμφώνου της ντροπής» έγιναν ξανά δεκτοί στα καλύτερα σαλόνια.
Η Μπενίτα Φερέρο-Βάλντνερ, εκ του OVP προερχόμενη υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Σίσελ, η οποία δήλωνε στη «Liberation», στις 12 Φεβρουαρίου του 2000, ότι «είχε άλλα πράγματα να κάνει από το να ασχολείται» με την υποστήριξη του FPO προς τους νοσταλγούς του Γ' Ράιχ, κέρδισε το περιώνυμο πόστο της επιτρόπου Διεθνών Σχέσεων της Ενωσης. Οσο για τον Σίσελ, του οποίου το εγκώμιο έπλεξε πρόσφατα η Ανγκελα Μέρκελ(4), θα μπορούσε να βρει κι αυτός μια ικανοποιητική θέση στις Βρυξέλλες.
Από τη στιγμή που οι κυρώσεις κατέληξαν σε φιάσκο, σχεδόν όλοι οι συμβιβασμοί με την άκρα δεξιά κατέστησαν δυνατοί. Καμία φωνή δεν υψώθηκε όταν τον Ιούνιο του 2001 τρεις υπουργοί της Λέγκας του Βορρά συμμετείχαν στην κυβέρνηση Μπερλουσκόνι(5). Ούτε τον Μάιο του 2006, όταν το συντηρητικό κόμμα της Πολωνίας συμμάχησε με δύο ακροδεξιούς σχηματισμούς, το «Κόμμα της Αυτοάμυνας» του Αντρέι Λέπερ και την «Ενωση Οικογενειών της Πολωνίας» του Ρομάν Γκιέρτιτς.
Εναν μήνα αργότερα, ο ηγέτης της σλοβακικής αριστεράς Ρόμπερτ Φίκο σχημάτιζε κυβέρνηση με το «Εθνικιστικό Κόμμα της Σλοβακίας» του εξτρεμιστή Γιαν Σλότα.
Το πείραμα Σίσελ
Ποιες ήταν οι συνέπειες της συμμετοχής των υπουργών της άκρας δεξιάς στην κυβέρνηση της Αυστρίας; Πώς κατάφερε ο Σίσελ να απομυθοποιήσει το FPO, αναγκάζοντάς το να περάσει από τις εξετάσεις της εξουσίας -έτσι όπως είχε υποσχεθεί, προκειμένου να δικαιολογηθεί απέναντι στους ευρωπαίους συναδέλφους του;
Σε πρώτη φάση, κάποιοι πίστεψαν ότι το πείραμα είχε πετύχει. Οι έξι υπουργοί του Χάιντερ -ο ίδιος δεν συμμετείχε ποτέ στην κυβέρνηση- απέδειξαν επανειλημμένα την ανικανότητά τους. Καθώς δεν τους δόθηκε μάλιστα το υπουργείο Εσωτερικών, δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν την «άμεση διακοπή της εισροής μεταναστών» την οποία είχαν υποσχεθεί στους ψηφοφόρους τους.
Οσο για τον υπουργό Οικονομίας, Καρλ-Χάιντς Γκράσερ, εφάρμοσε την πλέον φιλελεύθερη πολιτική στην ιστορία της χώρας: επιτάχυνε τις ιδιωτικοποιήσεις, μείωσε τις εισφορές των εργοδοτών και τους φόρους των επιχειρήσεων, παρείχε φορολογικά προνόμια στα υψηλά εισοδήματα, χαμήλωσε τις συντάξεις...
Αποτέλεσμα: Στις εκλογές του 2002, οι εργάτες και οι χαμηλόμισθοι που τρία χρόνια νωρίτερα είχαν αποτελέσει την εκλογική βάση του FPO εξέφρασαν την απογοήτευσή τους. Το κόμμα κατρακύλησε στο 10%, το OVP σκαρφάλωσε στο 42% και ο Σίσελ πανηγύριζε. Τρεις μήνες αργότερα, ανανέωσε τη συνεργασία του με το FPO και εν συνεχεία με τη «Συμμαχία για το μέλλον της Αυστρίας» (ΒΖΟ), το νέο κόμμα του Γκέοργκ Χάιντερ(6), επιτρέποντας κατ' αυτόν τον τρόπο στην άκρα δεξιά να παραμείνει στην κυβέρνηση επί επτά συναπτά έτη.
Ιστορικό «come back»
Στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2006, η ακροδεξιά πήρε λίγο τα πάνω της (11% για το FPO και 4% για το ΒΖΟ, σύνολο 15%). Η επιστροφή της στα έδρανα της αντιπολίτευσης τον Ιανουάριο του 2007, μετά τον σχηματισμό της κοκκινόμαυρης(7) κυβέρνησης υπό την ηγεσία του Γκουζενμπάουερ, της επέτρεψε να ανασυντάξει όλες τις δυνάμεις της, ακόμα και να αποκτήσει καινούριες: στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2008, η άκρα δεξιά (FPO και ΒΖΟ) έλαβε το 28,2% των ψήφων, ξεπερνώντας το ιστορικό σκορ του 1999! Η «στρατηγική» του Σίσελ μοιάζει να απέτυχε πλήρως.
Ολα αυτά τα χρόνια, η άκρα δεξιά όχι απλώς δεν μετρίασε τη ρατσιστική της φρασεολογία, αλλά σιγά σιγά παρασύρθηκαν και τα άλλα κόμματα στο ίδιο μοτίβο. Στο στρατόπεδο των σοσιαλιστών που τον Φεβρουάριο του 2000 είχαν καταγγείλει με δριμύτητα το «σύμφωνο της ντροπής» ανάμεσα στον Σίσελ και το FPO, όλοι -ή σχεδόν όλοι- σκέφτονται σήμερα χωρίς ενδοιασμούς το ενδεχόμενο μιας κοκκινομπλέ (SPO και FPO) συμμαχίας στις επόμενες περιφερειακές εκλογές. «Ακόμα και οι Πράσινοι, που μέχρι προ τινος βρίσκονταν έξω από όλα αυτά, δείχνουν να αμφιταλαντεύονται» υποστηρίζει ο βιεννέζος φιλόσοφος Ολιβερ Μάρχαρτ, για τον οποίο «μία από τις πιο απτές συνέπειες που είχε ο Φεβρουάριος του 2000 είναι η αργή, πλην όμως αμετάκλητη, διείσδυση του ρατσισμού στον δημόσιο λόγο».
Πράσινη υποτροπή
Πρόσφατα, στο Λιντς, ένας πράσινος βουλευτής επανέλαβε για λογαριασμό του την απαίτηση της ακροδεξιάς για «άμεση και χωρίς εξαιρέσεις απέλαση όλων των προσφύγων που ζητούν άσυλο»(8).
Κατόπιν διαβουλεύσεων, η ηγεσία του κόμματός του αποφάσισε να στηρίξει τον βουλευτή της - και το αίτημά του.
«Σε ό,τι αφορά τους αλλοδαπούς, το FPO δεν χρειάζεται να βρίσκεται στην εξουσία» σχολιάζει ο Γκέοργκ Χόφμαν-Οστενχοφ, αρθρογράφος του περιοδικού «Profil». «Τις ιδέες του τις εφαρμόζει τόσο το FPO όσο και το SPO». Πράγματι, όσο κι αν μια τέτοια τάση γινόταν ήδη αντιληπτή πριν από την είσοδο της άκρας δεξιάς στην κυβέρνηση, τα τελευταία εννέα χρόνια σημαδεύτηκαν από την εισαγωγή μιας ιδιαίτερα αυστηρής νομοθεσίας.
Χάρη σε μικρές πινελιές, η κατάσταση για τους μετανάστες γίνεται ολοένα πιο δυσχερής: εφαρμόζεται η διπλή ποινή, μειώνονται δραστικά τα επιτρεπόμενα ποσοστά μεταναστών, επιβάλλονται αυστηρότερες προϋποθέσεις για την οικογενειακή επανασύνδεση (απαιτείται ελάχιστο μηνιαίο εισόδημα 1.500 ευρώ και ικανοποιητική γνώση της γλώσσας), γίνεται υποχρεωτική η παρακολούθηση μαθημάτων της γερμανικής γλώσσας με εξετάσεις στο τέλος για όσους επιθυμούν να αποκτήσουν κάρτα παραμονής μακράς διαρκείας.
Επιβάλλονται νέα κωλύματα στην απόκτηση της υπηκοότητας (επιμηκύνεται ο ελάχιστος χρόνος παραμονής στην Αυστρία ή ζητούνται πολλά χρόνια γάμου, απαιτείται η γνώση της γλώσσας και των «θεμελιωδών αρχών ενός δημοκρατικού κράτους» -χωρίς όλα αυτά να διευκρινίζονται πουθενά). Η αστυνομία έχει τη δυνατότητα να κρατάει σε κέντρα αναμονής όσους ζητούν άσυλο, χωρίς δικαστική εντολή, για διάστημα που μπορεί να φτάνει ακόμη και τους δέκα μήνες. Μειώνονται παράλληλα οι δυνατότητες για άσκηση έφεσης για όποιον συλλαμβάνεται πρώτη φορά καθώς προσπαθεί να εισέλθει λαθραία στη χώρα κ.λπ.
Η σύγκριση μεταξύ των συνθηκών που αντιμετωπίζουν οι ξένοι από τη μία χώρα στην άλλη αποτελεί δύσκολη άσκηση, καθώς ποικίλλουν οι παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη.
Δείκτες ενσωμάτωσης
Αυτός είναι ο στόχος του Migrant Integration Policy Index (Mipex - Δείκτης της Πολιτικής Ενσωμάτωσης των Μεταναστών), ο οποίος συστάθηκε το 2007 και θέτει έξι κριτήρια: τη δυνατότητα πρόσβασης στην αγορά εργασίας για τους μετανάστες, τη συμμετοχή τους στην πολιτική ζωή(9), τα εμπόδια στην οικογενειακή επανασύνδεση, τις συνθήκες πρόσβασης σε μόνιμη κατοικία, τους κανονισμούς σχετικά με τη χορήγηση υπηκοότητας και τις διακρίσεις.
Σε έναν συγκριτικό πίνακα ανάμεσα στις 25 χώρες-μέλη της Ε.Ε. (και τρεις μη μέλη, τον Καναδά, τη Νορβηγία και την Ελβετία), η Αυστρία καταλαμβάνει την 26η θέση, μόλις λίγο πιο πάνω από την Κύπρο και τη Λετονία(10).
Στην Αυστρία, ο ρατσισμός εκδηλώνεται περισσότερο με τη φρασεολογία παρά με τους νόμους ή την άσκηση σωματικής βίας. Αυτό, όμως, δεν τον καθιστά λιγότερο επώδυνο: είναι πλήθος οι προσβολές, οι σερβιτόροι που αρνούνται να εξυπηρετήσουν αλλοδαπούς στα καφέ ή τα ρατσιστικά γκράφιτι στους τοίχους, και έχουν κύριο στόχο τη μαύρη κοινότητα. «Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει να είσαι μαύρος στην Αυστρία», λέει με παράπονο ο δημοσιογράφος Σιμόν Ινού, διευθυντής της διαδικτυακής εφημερίδας Afrikanet.info. «Οποτε μπαίνω στο μετρό, ξέρω ότι τρεις θέσεις κοντά μου θα μείνουν άδειες. Στον δρόμο, ο κόσμος σε κοιτάζει πάντα περίεργα, είτε με ανησυχία είτε με απροκάλυπτη εχθρότητα».
Η Αντέλ, καθηγήτρια γαλλικών που γεννήθηκε στην Γκαμπόν και έζησε μεγάλο διάστημα στη Γαλλία προτού εγκατασταθεί στη Βιέννη, σημειώνει: «Ο ρατσισμός υπάρχει παντού, αυτό είναι βέβαιο. Ομως, στη Γαλλία υπάρχουν άνθρωποι που είναι βαθιά αντιρατσιστές. Εδώ, αντίθετα, δεν είμαι καν σε θέση να δημιουργήσω έναν μικρό κύκλο φίλων τους οποίους να μπορώ να εμπιστευθώ απόλυτα πάνω σε αυτό το θέμα».

''

ΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ (In the Mood for Love, 2000)


ΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ (In the Mood for Love, 2000) από kouros174
πηγη:http://cine-art.blogspot.com/2010/10/in-mood-for-love-2000.html

ΕΝΑΣ ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ (An American Werewolf In London, 1981)


AN AMERICAN WEREWOLF IN LONDON (1981) 
http://cine-art.blogspot.com/2010/03/american-werewolf-in-london-1981.html

αυτές οι μυστικές δημοσκοπήσεις καταντησαν να είναι

 αυτές οι μυστικές  δημοσκοπήσεις καταντησαν να είναι
ΚΟΙΝΑ  μυστικά

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Batman The Movie 1966

ενα μου σχόλιο για την «αναχρονιστική χρήση της Ιστορίας» τα ....''.ελληνομετρα'' του κ Τσιπρα και τον φονταμενταλισμό της σκεψης ...

Εθνικιστικό πισωγύρισμα
Του Βασίλη Παναγιωτόπουλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012
Η άστοχη δήλωση του κ. Τσίπρα, για φιλέλληνες και μη Ελληνες, είναι ασφαλώς προϊόν αμετροέπειας, χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο και χωρίς επιχειρησιακή εμβέλεια. Είναι μια δήλωση που δεν μπορεί να εγκαθιδρύσει στο ελληνικό κοινωνικό σώμα τη διάκριση Ελληνες πατριώτες – Ελληνες προδότες, γιατί αυτή την στιγμή μια τέτοια διάκριση απλά δεν υποστηρίζεται από το δημόσιο αίσθημα. Αλλωστε ο αντιφασιστικός αγώνας τελείωσε για την Ελλάδα τον Σεπτέμβρη του 1944. Τέτοιες εκφράσεις όμως, και πολύ περισσότερο τέτοιες ιδέες, είναι δείγμα εθνικιστικού πισωγυρίσματος ενός αριστερού (μαρξιστικού) κόμματος που απλά έχασε τη μάχη με τον «γέροντα χρόνο», όπως θα έλεγε ο Ανδρέας Κάλβος αν ζούσε στις μέρες μας. Οσο και να ακούγονται στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης πολιτικές κραυγές για «γερμανοτσολιάδες» και «Ελληνες μη Ελληνες», ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας βασίζεται στην αποδοχή ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων που, συνήθως σιωπηλά, στηρίζουν έναν «ιστορικό συμβιβασμό» της καταχρεωμένης χώρας με τους ιδιοτελείς, ασφαλώς, δανειστές της. Κανένα συνεπώς εθνικιστικό παραλήρημα, όσο αντιιμπεριαλιστικό κι αν φαντάζει, δεν μπορεί αν διαιρέσει τον ελληνικό λαό και τους πολιτικούς και κοινωνικούς εκφραστές του σε πατριώτες και προδότες. Παλιότερα προσπαθούσαμε να προφυλαχθούμε από την «ιδεολογική χρήση της Ιστορίας», όπως έλεγε ο μακαρίτης Φίλιππος Ηλιού. Τώρα πρέπει να αντιπαλέψουμε την «αναχρονιστική χρήση της Ιστορίας». Δυσάρεστα πράγματα και κουραστικά.
Ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος είναι ιστορικός

”-Παλιότερα προσπαθούσαμε να προφυλαχθούμε από την «ιδεολογική χρήση της Ιστορίας», όπως έλεγε ο μακαρίτης Φίλιππος Ηλιού. Τώρα πρέπει να αντιπαλέψουμε την «αναχρονιστική χρήση της Ιστορίας».
Πολύ καλό.
η αναχρονιστική χρηση της ιστοριας ως ενας μαγικος τροπός – ξορκι για να αντιμετωπιστει το ΠΑΡΌΝ ..
η ιστορια -οπως και καθε επιστημη στηριζεται στη Δακριση .. Οχι σε τι μοιαζει η μια εποχή με την αλλη αλλά σε τι διαφερει
Αν επικεντρωθουμε στις ομοιοτητες δεν θα καναμε ιστορια αλλά μαγεια:
Καθε εποχή μοιαζει μεμια αλλη .. Ετσι η σημερινή παγκοσμια θυμιζει και την κριση του 29 -30 και την Προ του Α πολέμου και την κατασταση στη Ρωμαική αυτοκρατορια προ του Μεσαιωνα κ,ο,κ επ απειρον ..
Οι φονταμενταλιστες της σκεψης επικεντρωνονται στις ομοιοτητες .. Η κατασταση μοιαζει με την κατοχη ΑΡΑ ειναι κατοχή αρα... .Εμπρος για ενα νεο Εαμ κλπ κλπ
Ομως ειναι αλλο το να πεις : Η συχγρονη κατασταση ειναι ΣΑΝ κατοχή απο το να πεις ΕΙΝΑΙ κατοχή ..
Οι λογής λογής φονταμενταλιστές απωθουν την ελλειψη ικανοτητας διακρισης και πολιτικής σκεψης με τη προσφυγή στο Γραμμα : απλουστατα τα παιρνουν   ολα ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΆ. Αγνοουν την μεταφορα, το σαν …
Αλιμονο στους λαους και κοινωνιες που οδηγουνται απο φονταμενταλιστες. Στις κοινωνιες που κανουν «αναχρονιστική χρήση της Ιστορίας».
Comment από ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΣ | 26/02/2012 
το σχόλιο σε αυτην την συζητηση :

-Τι σημαίνει χρεωκοπία!

Ενα αποσπασμα απο το βιβλιο του Σλαβοι Ζιζεκ, "ΠΡΩΤΑ ΣΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΑΝ ΦΑΡΣΑ",μεταφραση:Νεκταριος Καλαιτζης.Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΩΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΤΙΧ,, αναδημοσιευση αποσπασματος απο τον ΣΕΛΙΝ

Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΩΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΤΙΧ (Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ)

.Ενα αποσπασμα απο το βιβλιο του Σλαβοι Ζιζεκ, "ΠΡΩΤΑ ΣΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΑΝ ΦΑΡΣΑ",μεταφραση:Νεκταριος Καλαιτζης.
Κι ενα σχετικο με το αποσπασμα παλιοτερο σχολιο μου.

".....Στην περιπτωση του "Εβραιου" ως φασιστικου φετιχ, η ερμηνευτικη αποσυσκοτιση ειναι πολυ πιο δυσκολη (επιβεβαιωνοντας, με αυτον τον τροπο, την κλινικη διαισθηση οτι ενας φετιχιστης δεν ειναι δυνατον να κλονιστει απο μια ερμηνεια του "νοηματος" του φετιχ του-οι φετιχιστες αισθανονται ικανοποιημενοι απο τα φετιχ τους, δε νιωθουν καμια αναγκη να απαλλαγουν απο αυτα).
Απο την αποψη της πρακτικης πολιτικης, αυτο σημαινει οτι ειναι σχεδον αδυνατο να "διαφωτισουμε"
εναν εργατη ο οποιος υφισταται εκμεταλλευση και θεωρει υπευθυνους για τη δυστυχια του τους
"Εβραιους"-εξηγωντας του οτι οι "Εβραιοι" ειναι ο λαθος εχθρος, ο οποιος προβαλλεται τεχνηεντως
απο τον αληθινο εχθρο του (την αρχουσα ταξη),προκειμενου  να συγκλαυψουμε την πραγματικη διαπαλη- και να στρεψουμε ετσι την προσοχη του απο τους "Εβραιους" στους "καπιταλιστες".
(Ακομα και στο εμπειρικο επιπεδο, ενω πολλοι γερμανοι κομμουνιστες προσχωρησαν στους ναζι στις δεκαετιες του 1920 και του 30, και ενω πολλοι απογοητευμενοι γαλλοι κομμουνιστες ψηφοφοροι εχουν στραφει στις τελευταιες δεκαετιες στο Εθνικο Μετωπο του Λε Πεν, το αντιθετο συνεβη πολυ σπανια)
Το παραδοξο συνεπως ειναι οτι, για να το θεσουμε με χονδροειδεις πολιτικους ορους, ενω το υποκειμενο της πρωτης συσκοτισης ειναι κατα κυριο λογο ο εχθρος (ο φιλελευθερος "bourgeois"
που νομιζει οτι αγωνιζεται για την οικονομικη ισοτητα και ελευθερια)
και ενω τα υποκειμενα της δευτερης μυθοποιησης ειναι κατα κυριο λογο οι "δικοι" μας
(οι ιδιοι οι μη προνομιουχοι, που εξαπατωνται και στρεφουν την οργη τους εναντιον του λαθους στοχου),
η αποτελεσματικη, η εμπρακτη "αποσυσκοτιση" ειναι πολυ πιο ευκολη στην πρωτη περιπτωση απο οτι στη δευτερη.
..................................................
(Παραλειπω μια παραγραφο εδω)
Οσον αφορα, συνεπως την ιδεολογικη διαπαλη, αυτο σημαινει οτι πρεπει να αντιμετωπιζουμε τουλαχιστον με βαθια καχυποψια εκεινους τους αριστερους που υποστηριζουν πως τα μουσουλμανικα φονταμενταλιστικα λαικιστικα κινηματα,
ως απελευθερωτικα και αντιιμπεριαλιστικα, ειναι κατα βαση με "το μερος μας"
και πως το γεγονος οτι διατυπωνουν τα προγραμματα τους με ορους οι οποιοι αντιστρατευονται ευθεως τις αξιες του Διαφωτισμου και της οικουμενικοτητας,
εγγιζοντας ενιοτε τον απροκαλυπτο αντισημιτισμο,
ειναι απλως μια συγχυση, η οποια οφειλεται στο γεγονος οτι παραμενουν εγκλωβισμενα στην αμεσοτητα του αγωνα.
("Οταν λενε οτι ειναι εναντιον των Εβραιων, εκεινο που πραγματικα εννοουν ειναι απλως πως ειναι εναντιον της σιωνιστικης αποικιοκρατιας")
Πρεπει να αντισταθουμε κατηγορηματικα στον πειρασμο να "κατανοησουμε" τον αραβικο αντισημιτισμο(οπου τον συνανταμε πραγματικα) ως φυσικη αντιδραση στη θλιβερη δοκιμασια των Παλαιστινιων.
Δεν πρεπει να δειξουμε καμια "κατανοηση" για το γεγονος οτι, σε αρκετες Αραβικες χωρες, ο Χιτλερ εξακολουθει να θεωρειται απο πολλους ηρωας ουτε για το οτι στα διδακτικα εγχειριδια της πρωτοβαθμιας εκπαιδευσης τους ανακυκλωνονται ολοι οι παραδοσιακοι αντισημιτικοι μυθοι, απο τα διαβοητα κιβδηλογραφηματα των Πρωτοκολλων των Σοφων της Σιων μεχρι την ιδεα οτι οι Εβραιοι χρησιμοποιουν το αιμα των παιδιων των χριστιανων (η των Αραβων) για θυσιες.
Ο ισχυρισμος οτι ενας τετοιος αντισημιτισμος εκφραζει υπο τυπον ψυχολογικης μεταθεσης μια μορφη αντιστασης στον καπιταλισμο, επ'ουδενι τον δικαιωνει.
Η μεταθεση εδω δεν ειναι μια παρεπομενη λειτουργια αλλα η πρωταρχικη χειρονομια της ιδεολογικης συσκοτισης. Εκεινο που συνεπαγεται αυτος ο ισχυρισμος, ωστοσο, ειναι η ιδεα οτι, μακροπροθεσμα,
ο μονος τροπος να καταπολενησουμε τον αντισημτισμο δεν ειναι να κηρυξουμε τη φιλελευθερη ανεκτικοτητα και τα παρομοια, αλλα να εκφρασουμε το βαθυτερο αντικαπιταλιστικο κινητρο του με αμεσο, μη μετατεθειμενο τροπο.
Δεχομενοι την προαναφερθεισα στρεβλη λογικη του φονταμενταλισμου, κανουμε το πρωτο βημα σε μιαν ατραπο που μας οδηγει στο απολυτως "λογικο" συμπερασμα οτι, αφ'ης στιγμης και ο Χιτλερ
"στην πραγματικοτητα εννοουσε'" καπιταλιστες, οταν μιλουσε για "Εβραιους", θα πρεπει να θεωρηθει στρατηγικος συμμαχος μας στον παγκοσμιο αντιιμπεριαλιστικο αγωνα, με την αγγλοαμερικανικη αυτοκρατορια ως κυριο εχθρο του.
(Και ο συλλογισμος αυτος δεν ειναι απλως ρητορικη ασκηση. οι ναζι οντως ενθαρρυναν τον αντιαποικιοκρατικο αγωνα στις αραβικες χωρες και στην Ινδια, και, σημερα, πολλοι νεοναζι τασσονται αληλεγγυοι προς τον αραβικο αγωνα εναντιον του Κρατους του Ισραηλ)
Θα ηταν μοιραιο σφαλμα να θεωρησουμε οτι, καποια στιγμη στο μελλον, θα πεισουμε τους φασιστες οτι "ο πραγματικος εχθρος" τους ειναι το κεφαλαιο και οτι πρεπει να εγκαταλειψουν την επιμερους θρησκευτικη/εθνοτικη/ρατσιστικη μορφη της ιδεολογιας τους, προκειμενου να συνταχθουν με τον εξισωτικο οικουμενισμο.
Κατα συνεπεια, πρεπει να απορριψουμε απεριφραστα το επικινδυνο συνθημα "ο εχθρος του εχθρου μου ειναι φιλος μου", το οποιο μας οδηγει να διακρινουμε "προοδευτικες" αντιιμπεριαλιστικες
δυνατοτητες στα φονταμενταλιστικα ισλαμιστικα κινηματα. Το ιδεολογικο συμπαν οργανωσεων οπως η Χεζμπολαχ βασιζεται στη συσκοτιση της διακρισης μεταξυ καπιταλιστικου νεομπεριαλισμου
και εκκοσμικευμενης προοδευτικης χειραφετησης.
Μεσα στον ιδεολογικο χωρο της Χεζμπολαχ, η χειραφετηση των γυναικων, τα δικαιωματα των ομοφυλοφιλων κ.ο.κ,  δεν ειναι τιποτε αλλο απο "παρακμιακες" ηθικες εκφανσεις του δυτικου ιμπεριαλισμου...... Ο Μπαντιου παραδεχεται οτι "υπαρχει ενας εσωτερικος περιορισμος σε αυτα τα κινηματα, καθως δεσμευονται απο τον επιμερους χαρακτηρα της θρησκειας τους"
-μοιαζει ομως να υπονοει οτι αυτος ο περιορισμος ειναι απλως προσωρινος, ενας φραγμος που αυτα τα κινηματα θα (πρεπει να) υπερβουν στο παροιμιωδες "δευτερο, ανωτερο" σταδιο εξελιξης τους,
οταν θα καταστουν οικονομικα. Ο Μπαντιου ορθα επισημαινει οτι το προβλημα εν προκειμενω δεν ειναι η θρησκεια καθαυτην, αλλα ο επιμερους χαρακτηρας της
-ομως, δεν συνιστα αυτος ο επιμερους χαρακτηρας, εδω και τωρα, ενα κρισιμο περιορισμο αυτων των κινηματων, που η ιδεολογια τους αντιτιθεται αμεσα στις αρχες του Διαφωτισμου;"

Μέλι Παγγαίου (Μπειτε και ....Γευτείτε)

http://geographical.gr/174151

ΤΡΑΥΜΑ και ΚΡΙΣΗ

ΤΡΑΥΜΑ και ΚΡΙΣΗ


Δολοφονική επίθεση από μέλη της Χρυσής Αυγής

«Με σιδηρολοστό» στις Σέρρες

Δολοφονική επίθεση από μέλη της Χρυσής Αυγής καταγγέλλουν ΚΚΕ (μ-λ) - Μ-Λ ΚΚΕ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Μία ακόμη επίθεση από μέλη της Χρυσής Αυγής καταγγέλλει κόμμα της Αριστεράς: Τα ΚΚΕ (μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ κατήγγειλλαν δολοφονική επίθεση με σιδηρολοστούς σε βάρος υποψηφίων τους στις Σέρρες στις δύο το μεσημέρι της Παρασκευής.

Πρόκεται για τους υποψηφίους με τη συνεργασία ΚΚΕ (μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ Δήμητρα Σαμαρά, Σοφοκλή Πούλιο και Nίκου Δημητριάδη (υποψήφιος στη Θεσσαλονίκη).

Σύμφωνα με ανακοίνωση της εκλογικής συνεργασίας, οι τρεις υποψήφιοι «ενώ διακινούσαν προεκλογικό υλικό στο χωριό Σκοτούσσα, Παρασκευή 27 Aπρίλη, στις 2.00 μ.μ. δέχτηκαν δολοφονική επίθεση με σιδηρολοστό από μια συμμορία χρυσαυγιτών που ορυόμενοι με ναζιστικά συνθήματα έριξαν κάτω τη Δήμητρα Σαμαρά και τη χτυπούσαν με σιδηρολοστό».

«Aν δεν προσέτρεχαν σε βοήθεια των συντρόφων μας, εργάτες από διπλανό εργοστάσιο για να αποκρούσουν τη φασιστική επίθεση, δεν γνωρίζουμε ποια θα ήταν η τύχη των συντρόφων. H Δήμητρα Σαμαρά μεταφέρθηκε σε Nοσοκομείο των Σερρών» ανέφερε η ανακοίνωση της συνεργασίας.

GEOGRAPHICAL


Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ (Rear Window, 1954)


ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ (Rear Window, 1954) από kouros174

Nα γιατι θεωρώ αυτές τις εκλογές τις πιο .......Ασε μη πω καλύτερα.. Αντε παιδια ..καλά να περνατε στο γυρω γυρω ολοι στη μεση ο Μανωλης...

Το κυριότερο είναι ένας σκληρός πυρήνας πλειοψηφίας της Αριστεράς στη Βουλή, τονίζει ο Αλ.Τσίπρας
Ακόμη και με στήριξη από τον Καμμένο κυβέρνηση της Αριστεράς, λέει ο Αλ.Τσίπρας26/4/2012 21:33
Προβάλλοντας το ότι οι συγκυρίες «είναι ιστορικές» και υπογραμμίζοντας τις πολύ σημαντικές πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές που χωρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τους Ανεξάρτητους Έλληνες, ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρει ότι μία κυβέρνηση της Αριστεράς θα υποδεχόταν «πέντε ψήφους στήριξης του Καμμένου ως ανοχή ή ως στήριξη». Υπενθυμίζεται ότι στις αρχές Απριλίου και ο πρόεδρος των Πάνος Καμμένος, είχε αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο συζήτησης με τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς «υπάρχουν συγκλίσεις στην οικονομική πολιτική» των δύο κομμάτων. 

φωτογραφιες...κερκυρα(απο τη Στελλα)


Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ ............

Που θα κανετε Πρωτομαγια;

Οι Μεταμορφώσεις της μελαγχολίας

The Battle of Waterloo Movie (1970)

Augustus the First Emperor

Julius Caesar


και το Βραβειο του πιο δυναμικου βιντεο παιρνει η .....


ωχ! παλι ρεζίλι διεθνως γιναμε .. ΩΧ!

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΆ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΑΥΤΩΝΑΝΕ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Το πάθημα της Ουγγαρίας/ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ http://www.reporter.gr

Το πάθημα της Ουγγαρίας

Σε συνέντευξη του στην «Καθημερινή», τον περασμένο Μάρτιο, ο αναπληρωτής πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Ζολτ Σεμγέν, εξηγούσε με ύφος περισπούδαστο και κάπως «αφ' υψηλού», πως η χώρα του κατάφερε να αποτινάξει τα δεσμά του ΔΝΤ και να επιβιώσει στη θύελλα της οικονομικής κρίσης, ακολουθώντας τον δικό της, εναλλακτικό δρόμο. Επιπλέον, σημείωνε ότι το ευρώ μόνο προβλήματα έφερε στις χώρες που το υιοθέτησαν και υπογράμμιζε τα πλεονεκτήματα της ανεξαρτησίας στη χάραξη οικονομικής και νομισματικής πολιτικής.
Τα επιχειρήματα του κ. Σεμγέν ήταν ταυτόσημα σχεδόν με εκείνων, εντός και εκτός Ελλάδος, οι οποίοι υποστηρίζουν την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ, την εκπαραθύρωση της Τρόικας και την τελετουργική καύση του Μνημονίου. Πρόκειται για μία «ανίερη» συμμαχία μεταξύ στοιχείων της λαϊκιστικής δεξιάς, της άκρας αριστεράς και ξένων αρθρογράφων/αναλυτών στον ευρωσκεπτικιστικό αγγλοσαξονικό τύπο, οι οποίοι κόπτονται υποτίθεται για τα δεινά μας. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο Έλληνες που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί να επικαλούνται ως πηγές νομιμοποίησης των απόψεων τους υπερσυντηρητικούς αρθρογράφους των FT και της Wall Street Journal και την πτώση των διεθνών χρηματιστηρίων. Διόλου παράδοξο σε μία χώρα όπου πρόοδος θεωρείται η επιβάρυνση του δημοσίου και των επόμενων γενιών με χρέη και η χρηματοδότηση των ελλειμμάτων με διαρκείς υποτιμήσεις, ενώ όσοι υποστηρίζουν ότι η χώρα θα πρέπει να έχει ισοσκελισμένα έσοδα και έξοδα και να μπορεί να επιβιώσει δίχως να εξαρτάται από δανεικά, καταγγέλλονται ως αντιδραστικοί «ιέρακες».

Σήμερα, έξι μήνες μετά τη συνέντευξη του κ. Σεμγέν, η Ουγγαρία, μία χώρα με πολύ καλύτερη βιομηχανική και παραγωγική βάση, το μισό χρέος και υποπολλαπλάσιο έλλειμμα από της Ελλάδας, υποβαθμίζεται στην κατηγορία των «σκουπιδιών» εντός των ημερών, ενώ έχει ακυρώσει επανειλημμένως δημοπρασίες εντόκων γραμματίων, διότι δεν μπορεί να δανειστεί με λογικό επιτόκιο ούτε λίγες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, για διάστημα έξι εβδομάδων (!). Το νόμισμά της υποτιμάται συνεχώς (όπως πολλοί έγκριτοι αρθρογράφοι του διεθνούς τύπου μας συστήνουν να κάνουμε και εμείς με τη δραχμή), αλλά η οικονομία της παρ' όλα αυτά σέρνεται και αναμένεται να μείνει επιβραδυνθεί ακόμη περισσότερο το 2012. Από την άλλη πλευρά, η διολίσθηση της ισοτιμίας του φιορινίου σε ιστορικά χαμηλά έχει εκτοξεύσει το κόστος όλων των αγαθών που παράγονται στο εξωτερικό (συμπεριλαμβανομένων φυσικά και του πετρελαίου και φυσικού αερίου) και έχει σχεδόν διπλασιάσει τις δόσεις των στεγαστικών δανείων σε ξένο νόμισμα. Το ίδιο είχε συμβεί και στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1980, όταν οι υποτιμήσεις εκτίναξαν σε απαγορευτικά ύψη τον πληθωρισμό και τα επιτόκια, αλλά η ανάπτυξη ήταν μηδενική. Έτσι και η Ουγγαρία τώρα, όσα φιορίνια και να τυπώσει, θα της είναι άχρηστα αν οι πολίτες της δεν μπορούν να αγοράσουν τίποτε με αυτά. Τα «κόλπα» για τη μείωση του ελλείμματος της χώρας μέσω της κρατικοποίησης των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων εξάντλησαν τη δυναμική τους. Οι δε χαμηλοί συντελεστές φορολόγησης ελάχιστα βοηθούν, αφού κανείς εχέφρων επενδυτής δε ρισκάρει τα χρήματά του σε ένα περιβάλλον δημοσιονομικής αστάθειας.

Το πάθημα της πανέμορφης Ουγγαρίας θα έπρεπε κανονικά να γίνει μάθημα και σε εμάς, ιδιαίτερα όταν ακούμε, όπως οι συμπαθέστατοι κατά τ' άλλα απόγονοι του Αττίλα, αγύρτες να μας υπόσχονται έξοδο από την κρίση αβρόχοις ποσί. Το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η τιμή του ευρώ, ούτε λύνεται με υποτίμηση. Την περίοδο άλλωστε της σκληρής δραχμής και των πρωτογενών πλεονασμάτων, η ελληνική οικονομία αναπτυσσόταν με ραγδαίους ρυθμούς. Η δε Αργεντινή, το παράδειγμα της οποίας επικαλούνται πολλοί (μολονότι η οικονομία της, σε αντίθεση με τη δική μας, στηρίζεται στις εξαγωγές), είχε θετικό εμπορικό ισοζύγιο και ισχυρή ανάπτυξη από τη δεκαετία του 1990, όταν το νόμισμά της ήταν συνδεδεμένο με το δολάριο.

Η ύφεση στην Ελλάδα οφείλεται εν μέρει στη δημοσιονομική εκτροπή και στο κλίμα αβεβαιότητας και αναξιοπιστίας που αυτή δημιουργεί. Οφείλεται όμως κυρίως στο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και στην σουρεαλιστική διάρθρωση της οικονομίας και τους κράτους μας. Τα προβλήματα αυτά ήταν κρυμμένα επί χρόνια κάτω από ένα χαλί δανεικών, το οποίο μας αφαιρέθηκε και δεν προβλέπεται να μας δοθεί πίσω στο ορατό μέλλον. Ανεξάρτητα επομένως από την τύχη της ευρωζώνης και τις κινήσεις που οφείλουν να κάνουν η ΕΚΤ και η Γερμανική κυβέρνηση για να τη διασώσουν, η Ελλάδα δεν μπορεί να αποφύγει το δύσκολο δρόμο των αλλαγών. Η επίκληση της παγκόσμιας κρίσης προκειμένου να μην αλλάξει τίποτε σε αυτή τη χώρα αποτελεί μία ακόμη προσπάθεια να κρύψουμε την πραγματικότητα κάτω από το χαλί. Μόνο που τα ψέματα, σε αντίθεση με τα δανεικά, δεν μπορούν να κινήσουν μία οικονομία, ούτε να την ξεκολλήσουν από το βούρκο. Και οι λαϊκιστές, οι οποίοι διατείνονται ότι «εύκολες λύσεις υπάρχουν» θα έχουν την ίδια – και χειρότερη ίσως - τύχη με τους λαοπλάνους που παλιότερα μας έλεγαν ότι δήθεν «λεφτά υπάρχουν».

malevitis@reporter.gr

Η Ιστορία δεν μοιάζει με ήσυχο ποτάμι Ο φιλόσοφος Πιέρ-Αντρέ Ταγκιέφ μιλά για την «εβραιοφοβία», τους «Αγανακτισμένους» και την Ακρα Δεξιά στην Ευρώπη/Συνέντευξη στον Ανδρεα Πανταζοπουλο. Αναδημοσιευση απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ



Ο φιλόσοφος Πιέρ-Αντρέ Ταγκιέφ μιλά για την «εβραιοφοβία», τους «Αγανακτισμένους» και την Ακρα Δεξιά στην Ευρώπη
Συνέντευξη στον Ανδρεα Πανταζοπουλο
Ο φιλόσοφος, πολιτειολόγος και ιστορικός των ιδεών Πιέρ-Αντρέ Ταγκιέφ (Pierre-Andre Taguieff), γνωστός και στο ελληνικό κοινό για το έργο του, σχετικά με τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό, την Aκρα Δεξιά και τον λαϊκισμό, με την ευκαιρία της έκδοσης αυτές τις ημέρες στα ελληνικά, σε παγκόσμια πρώτη έκδοση, ενός νέου βιβλίου του για τον αντισημιτισμό (Πιέρ-Αντρέ Ταγκιέφ, Τι είναι αντισημιτισμός; - μετάφραση: Αναστασία Ηλιαδέλη-Ανδρέας Πανταζόπουλος, Αθήνα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, σειρά Εστία Ιδεών, 2011), δέχθηκε να απαντήσει σε ορισμένα ερωτήματά μας για τη μορφή και το περιεχόμενο του νέου αντισημιτισμού. Με αφορμή και την πρόσφατη έκδοση στα γαλλικά ενός νέου του βιβλίου για το ίδιο θέμα (Israel et la Question Juive, Les Provinciales, 2011), ο Ταγκιέφ, στη συνέντευξη που ακολουθεί, συνοψίζει τα χαρακτηριστικά του ρατσιστικού μίσους κατά των Εβραίων και του Ισραήλ και, σχολιάζει τις κινητοποιήσεις των «Αγανακτισμένων» στην Ισπανία και την Ελλάδα, καθώς και τις εκλογικές επιτυχίες της άκρας δεξιάς στην Ευρώπη.
– Kάνετε λόγο εδώ και είκοσι χρόνια για ένα νέο αντισημιτισμό που τον αποκαλείτε «εβραιοφοβία». Μπορείτε να μας δώσετε τα βασικά της χαρακτηριστικά;
– Το αξίωμα της νέας εβραιοφοβίας είναι το ακόλουθο: οι Εβραίοι αποτελούν έναν περιττό λαό. Από την άποψη αυτή υπάρχει μια συνέχεια στις μορφές εχθρότητας κατά των Εβραίων. Η πρωταρχική διαφορά συνίσταται στην αντικατάσταση της περί «κοσμοπολιτισμού» ή «νομαδισμού» αιτίασης από τον «εθνικισμό» ή την «αποικιοκρατία»: στον παλιό πολιτικό αντισημιτισμό οι Εβραίοι ενσάρκωναν τον αντί-τύπο του «χωρίς-πατρίδα», σήμερα, στο πλαίσιο μιας εβραιοφοβίας με αντισιωνιστική βάση, ενσαρκώνουν τον αρνητικό τύπο του «εθνικιστή» (αποικιοκράτη, ακόμα και «ρατσιστή»). Συνεπάγεται ότι η ένταξη των Εβραίων στην κοινή ανθρωπότητα τίθεται εν αμφιβόλω, και, κατά τον ίδιο τρόπο, για τους ριζοσπάστες αντιεβραίους, αντικείμενο καθαρής άρνησης. Πράγμα το οποίο μπορεί να μεταφρασθεί με την ακόλουθη προσταγή: «Εβραίοι, πάψτε να είσθε Eβραίοι για να γίνετε άνθρωποι!». Οι Εβραίοι, για να γίνουν ανθρωπίνως αποδεκτοί, πρέπει να εξαφανισθούν ως Εβραίοι. Στη νέα όμως αντιεβραϊκή κοσμοαντίληψη, το πρώτο βήμα αυτής της εξαφάνισης δεν είναι άλλο από την καταστροφή του Ισραήλ. Η υλοποίηση αυτού του στόχου αποτελεί τη «λύση» του νέου «εβραϊκού ζητήματος», που είναι αποτέλεσμα του εξισλαμισμού του αντισιωνιστικού λόγου, ο οποίος αναμειγνύει επιχειρήματα εθνικιστικού ή εθνοτικο-εθνικιστικού τύπου με τα πολιτικο-θρησκευτικά θέματα του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού. Το «αντισιωνιστικό» πρόγραμμα, στις ριζοσπαστικές εκδοχές του, έχει έναν ρητό στόχο: να «εκκαθαρίσει» ή να «ξεπλύνει» την Παλαιστίνη από τη «σιωνιστική παρουσία», που τη θεωρεί ως «εισβολή» η οποία κηλιδώνει μια παλαιστινιακή ή αραβική (για τους εθνικιστές) γη, ή μια γη του Ισλάμ (για τους ισλαμιστές).
Τεχνικές προπαγάνδας
– Τι πρεσβεύει η σημερινή εβραιοφοβία; Ποια είναι η φυσιογνωμία των ριζοσπαστών αντισιωνιστών;
– Πέντε γνωρίσματα επιτρέπουν να ορισθεί το ύφος και το περιεχόμενο του λόγου των ριζοσπαστών αντισιωνιστών: α) ο συστηματικός χαρακτήρας της κριτικής του Ισραήλ, μια υπερβολική και διαρκής κριτική που παίρνει τη μορφή της δημόσιας καταγγελίας και προσφεύγει στις τεχνικές της προπαγάνδας (συνθήματα, αμαλγάματα, κλπ.), β) η πρακτική του «δύο μέτρα δύο σταθμά» έναντι του Ισραήλ, δηλαδή η προσφυγή στο «διπλό στάνταρντ». Αυτή η συστηματική πρακτική της κακοπιστίας, όταν πρόκειται για το εβραϊκό κράτος, οδηγεί στη μονομερή καταδίκη του Ισραήλ, ανεξαρτήτως κάθε ανάλυσης των γεγονότων\, γ) η δαιμονοποίηση του εβραϊκού κράτους, που αντιμετωπίζεται ως η ενσάρκωση του κακού, πράγμα που προϋποθέτει μια διαρκή κατηγορία της ισραηλινής πολιτικής. Η δαιμονοποίηση αυτή θεμελιώνεται σε έναν τριπλό αναγωγισμό: τον ρατσισμό/ναζισμό/απαρτχάϊντ, την εγκληματικότητα που επικεντρώνεται στον φόνο Παλαιστίνιων (ή μουσουλμανικών) παιδιών, και τη συνωμοσία, δ) η απονομιμοποίηση του εβραϊκού κράτους, η άρνηση του δικαιώματός του να υπάρχει, άρα, η άρνηση του δικαιώματος του εβραϊκού λαού να ζει όπως κάθε άλλος λαός μέσα σε ένα κυρίαρχο κράτος-έθνος, πράγμα το οποίο προϋποθέτει να απομονώνεται το κράτος του Ισραήλ σε όλα τα επίπεδα, οργανώνοντας κυρίως εναντίον του ένα γενικευμένο μποϋκοτάζ, ε) η επαναλαμβανόμενη κλήση για την καταστροφή του εβραϊκού κράτους, που προϋποθέτει την υλοποίηση ενός προγράμματος ριζικής «αποσιωνιστικοποίησης» ή, απλούστερα, έναν πόλεμο εξόντωσης, στον οποίον το πυρηνικό Ιράν θα έπαιζε τον πρωταρχικό ρόλο.
Η υποκατάσταση
– Στις αναλύσεις σας εμμένετε ιδιαιτέρως στην πολύ στενή σχέση του ριζοσπαστικού ισλαμισμού με τη νέα εβραιοφοβία, το επαναλαμβανόμενο θέμα της οποίας είναι η καταστροφή του Ισραήλ. Τίθεται όμως ένα ερώτημα. Πώς μπορεί κάποιος να ασκεί κριτική στο Ισραήλ χωρίς να είναι εβραιόφοβος;
– Ο παλιός αντισημιτισμός επιβιώνει μέσω της απλής υποκατάστασης της λέξης «Εβραίος» από τη λέξη «σιωνιστής», κυρίως στους οπαδούς της συνωμοσιολογικής σκέψης: έτσι, η «διεθνής εβραϊκή συνωμοσία» αναβαπτίζεται στην «παγκόσμια σιωνιστική συνωμοσία». Ο εξισλαμισμός των «Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών», στα οποία αναφέρεται ο Χάρτης της Χαμάς, αποτελεί τον πρωταρχικό της φορέα.
Η διεθνής συνωμοσία ερμηνεύεται με παρανοϊκό τρόπο από τους ριζοσπάστες ισλαμιστές, ως μία μεγάλη συνωμοσία κατά του Ισλάμ και των μουσουλμάνων, η οποία καθοδηγείται από τους Εβραίους. Η ίδια η ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ θεωρείται ως η απόδειξη της μεγα-συνωμοσίας. Αν το Ισραήλ πρέπει να καταστραφεί, είναι γιατί αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας επιχείρησης που θεωρείται εγκληματική: της εγκατάστασης των Εβραίων σε μία υποτιθέμενη «γη του Ισλάμ».
Ο εξισλαμισμός της παλαιστινιακής υπόθεσης καθιστά αδύνατη κάθε πραγματική διαπραγμάτευση που θα κατέληγε σε έναν συμβιβασμό. Σε όλο μου το έργο από τη δεκαετία του 1980, διακρίνω με σαφήνεια τον ριζοσπαστικό αντισιωνισμό από τη θεμιτή κριτική, εντός μιας φιλελεύθερης/πλουραλιστικής προοπτικής, προς την πολιτική της μιας ή της άλλης ισραηλινής κυβέρνησης, δεξιάς ή αριστερής. Η δημοκρατική κριτική της πολιτικής μιας κυβέρνησης, υπαγόμενη στη θεμιτή δημόσια αντιπαράθεση, δεν πρέπει να ταυτίζεται με την κλήση για την καταστροφή ενός κράτους-έθνους. Αυτή όμως η κλήση προς εξαφάνιση αποτελεί την καρδιά του προγράμματος του ριζοσπαστικού αντισιωνισμού.
H «αγανάκτηση» έγινε μόδα
– Σήμερα, στην Ελλάδα, αλλά και στην Ισπανία, έχει κάνει την αυθόρμητη εμφάνισή του ένα νέο κίνημα, οι «Αγανακτισμένοι». Στρέφεται κατά των «διεφθαρμένων» πολιτικών συστημάτων, κατά της «ολιγαρχίας». Πώς να ερμηνεύσουμε αυτές τις κινητοποιήσεις; Η «αγανάκτηση» είναι το άλλο όνομα ενός αριστερού λαϊκισμού;
– Δεν πιστεύω ότι οι κινητοποιήσεις που φέρουν το όνομα «αγανακτισμένοι», στην Ισπανία ή στην Ελλάδα, είναι «αυθόρμητες». Βρήκαν το μοντέλο τους στις μαζικές διαδηλώσεις, οι οποίες, σε ορισμένες χώρες του Μαγκρέμπ ή του Μακρέκ, κατέληξαν σε αυτό που ο μιντιακός κόσμος, σε μια έξαρση λυρικής ψευδαίσθησης, βάφτισε «αραβική άνοιξη». Η μόνη αυθεντικότητά τους ήταν ότι άδραξαν τη μοδάτη λέξη που έθεσε σε κυκλοφορία ο ασήμαντος λίβελος του Στεφάν Εσσέλ, του ψευδο-συντάκτη της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Η λέξη «αγανάκτηση» είναι πανσυλλεκτική. Μπορεί να μπει σε όλες τις σάλτσες. Ποιος δεν είναι «αγανακτισμένος» για τον έναν ή τον άλλο λόγο; Σε κάθε πολιτικό κίνημα πρέπει να διακρίνουμε τη ρητορική διατύπωση από τις βλέψεις ή τις πραγματικές προθέσεις. Η ρητορική διατύπωση των «αραβικών εξεγέρσεων» πρόκρινε τα μοτίβα της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και της «δικαιοσύνης», καθώς και την καταγγελία της «διαφθοράς». Η πραγματική τους στόχευση ήταν να εκδιώξουν την ιθύνουσα ομάδα («Φύγε»!): το επίπεδο μηδέν του πολιτικού προγράμματος, έκφραση μιας απόρριψης συνοδευόμενης από διακίνηση φημών.
Αυτές οι υποτιθέμενες «επαναστάσεις» δεν ήταν παρά πραξικοπήματα, ακριβέστερα, στρατιωτικά πραξικοπήματα μεταμφιεσμένα σε νίκες του «λαού» ή της «δημοκρατίας». Στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες, για τους «αγανακτισμένους», το διακύβευμα είναι επιπλέον να πάρουν την εξουσία (αρνητικά οριζόμενη: να εκδιώξουν από την εξουσία τους «διεφθαρμένους» ή τους «κλέφτες»), αλλά ο εχθρός δεν ορίζεται με σαφήνεια, ούτε η ομάδα διαμαρτυρίας μπορεί με επάρκεια να ταυτοποιηθεί. Οι ηγέτες δεν είναι πολιτικά αξιόπιστοι. Το πρόγραμμα είναι και σε αυτό το σημείο υπερ-μινιμαλιστικό και πλήρως αρνητικό: ενάντια στους «διεφθαρμένους» κ. λπ.
Ο Γάλλος μαρξο-λαϊκιστής Ζαν-Λυκ Μελανσόν διατύπωσε το σύνθημα: «Να φύγουν όλοι!». Η δαιμονοποίηση του εχθρού αντικαθιστά την ανάλυση της κατάστασης και τον στοχασμό για τους πολιτικούς στόχους. Τίποτα δεν είναι πιο αξιοθρήνητο από την προσφυγή των Ελλήνων «αγανακτισμένων» στα πιο τετριμμένα προπαγανδιστικά αμαλγάματα του τύπου «Ναζί-Ναζί/Μέρκελ-Σαρκοζί». Η ναζιστικοποίηση του αντιπάλου είναι ο νέος σοσιαλισμός των ηλιθίων. Θλίβεται κανείς μπροστά στη διανοητική μιζέρια μιας τέτοιας πολιτικής αμφισβήτησης.
Η αγανάκτηση δεν συνιστά πολιτική, εικονίζει τη σημερινή τάση προς το απολίτικο, που αντικαθιστά τον πολιτικό στοχασμό από έναν χωρίς προοπτικές ηθικισμό, ή από αντικαπιταλιστικά αναθέματα διεπόμενα από το μαγικό φαντασιακό. Οσο για τη στρατηγική, αυτή ανάγεται στην πρωτογενή πολιτική έκφραση που είναι η διαδήλωση. Ακόμα μια φορά, η «οργή» του λαού ή των μαζών ιεροποιείται. Στο βάθος, όμως, πιστεύω ότι αυτές οι κινητοποιήσεις εκφράζουν έναν φόβο του μέλλοντος, που έγινε τελείως αδιαφανές. Το μεγάλο μήνυμα που ακούγεται σε αυτές τις συγκεντρώσεις των θυμάτων της χρηματιστικοποιημένης κρίσης, είναι το αναπάντητο ερώτημα: «τι θα απογίνουμε;». Πρόκειται για ερώτημα που τίθεται όταν κάποιος είναι απολιθωμένος από το αίσθημα ότι ζει την τελική παρακμή. Συνεπώς, δεν πρόκειται τόσο για διεκδικήσεις όσο για θρηνωδίες, ενδεχομένως συνοδευόμενες από βιαιότητες. Για μιζεραμπιλισμό μάλλον, παρά για λαϊκισμό. Για περισσότερο ή λιγότερο οργισμένες οιμωγές των «θυμάτων», παρά για πραγματικές εξεγέρσεις.
Οι απογοητευμένοι του παρόντος εμφανίζονται την ίδια στιγμή ως οι αποκλεισμένοι του μέλλοντος. Η αλήθεια αυτών των κινητοποιήσεων είναι το αίσθημα μιας ολικής αδυναμίας των πολιτικών ιθυνόντων, που έχουν παρασυρθεί από τις ανεξέλεγκτες αναταράξεις μιας χρηματιστικοποιημένης οικονομίας. Αυτό που αποκαλείται παγκοσμιοποίηση, νέα φιγούρα του πεπρωμένου, απρόσωπη και ανελέητη. Καμία απάντηση δεν είναι πλέον αξιόπιστη στην ερώτηση «Τι να κάνουμε;». Αυτό που κερδίζει έδαφος είναι η απελπισία, δηλαδή το κατεξοχήν απολιτικό πάθος. Το μίσος κατά των «σάπιων» ή των «κλεφτών» μπορεί να οδηγήσει οπουδήποτε. Περιλαμβανομένης και μιας νέας μορφής δικτατορίας, μιας μετα-φιλελεύθερης δικτατορίας.
Ο λαϊκισμός και η Ακρα Δεξιά
– Τον τελευταίο καιρό ιδιαίτερα, «η Ευρώπη της άκρας δεξιάς» κερδίζει έδαφος, όπως το είδαμε και με την περίπτωση των «Πραγματικών Φινλανδών». Στη Γαλλία, επίσης, η Μαρίν Λεπέν θέλει να καταστήσει σεβαστό το κόμμα της. Ποιες είναι οι αιτίες αυτής της νέας ώθησης;
– Στη δεκαετία του 2000, γίναμε μάρτυρες της εξαφάνισης των καταστατικών στοιχείων του πεδίου της άκρας δεξιάς, όπως αυτό αναδιαμορφώθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι «νέο-» εξαφανίσθηκαν, αφήνοντας χώρο σε κινήματα ή αναδυόμενα κόμματα που δεν παρουσιάζονται ως κληρονόμοι μιας καλά προσδιορισμένης παράδοσης. «Νεο-ναζί» και «νεο-φασίστες» δεν είναι πλέον παρά φολκλορικές επιβιώσεις, έχοντας μεγαλύτερη σχέση με την «αντεργκράουντ» κουλτούρα των δεκαετιών του εξήντα και του εβδομήντα παρά με το Τρίτο Ράιχ.
Ο, τι σήμερα εξακολουθούμε να αποκαλούμε «άκρα δεξιά», λόγω παλιάς γλωσσικής συνήθειας, συνομαδώνει και αμαλγαμοποιεί με καταχρηστικό τρόπο όλες τις περισσότερο ή λιγότερο ενορμητικές αντιδράσεις κατά της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης και του εξευρωπαϊσμού προς μια μεταεθνική κατεύθυνση. Αυτές όμως οι αντιδράσεις βαίνουν προς κάθε κατεύθυνση: μπορούν να ερμηνευθούν ως «πρόοδοι» ή ως «παλινδρομήσεις», νομιμοποιημένες ή μη «αντιστάσεις», αναδυόμενες μορφές ξενοφοβίας ή ταυτοτικές επιβεβαιώσεις που μένουν στο πλαίσιο του δημοκρατικού πλουραλισμού.
Το συγκινησιακο-φαντασιακό τους φόντο είναι ο φόβος, που εντοπίζεται είτε στο παρόν (φόβος απώλειας κεκτημένων), είτε στο μέλλον (φόβος εθνοτικοποιημένων εμφυλίων πολέμων). Η διανοητική οκνηρία οδηγεί στο να ερμηνεύουμε όλες αυτές τις μαζικές αντιδράσεις αρνητικά, να τις δαιμονοποιούμε ανάγοντάς τες σε εκφράσεις μιας φαντασματικής «άκρας δεξιάς», η οποία είναι καταδικασμένη από το Νόημα της Ιστορίας. Αυτή είναι η μεγάλη ψευδαίσθηση, κληρονομιά του εγελιανο-μαρξιστικού 19ου αιώνα. Γιατί δεν υπάρχει Νόημα της Ιστορίας: η παγκοσμιοποίηση βαίνει προς κάθε κατεύθυνση, και προκαλεί αντιδράσεις που και αυτές οδεύουν προς κάθε κατεύθυνση.
Η ενίσχυση της Ευρώπης δεν είναι περισσότερο πιθανή από την κατάρρευσή της μετά την εξαφάνιση του ευρώ, ακολουθούμενη από γενικευμένες επανεθνοτικοποιήσεις ή ανακερματισμούς, που μπορεί να ωφελήσουν τα παλιά κράτη-έθνη, αλλά που μπορεί και να ευνοήσουν τη διάλυσή τους. Το νέο «Εθνικό Μέτωπο» της Μαρίν Λεπέν εικονίζει καλά τα διφορούμενα των εθνικο-λαϊκιστικών κινημάτων: στον ιδεολογικό τους λόγο βρίσκουμε δάνεια τόσο από την ακροαριστερή αντι-παγκοσμιοποίηση όσο και στοιχεία που προέρχονται από εθνικιστικές παραδόσεις. Κάτι που τα καθιστά ταυτοχρόνως αταξινόμητα και ελκυστικά. Αλλά αυτό, ακριβώς, πρέπει να μας κάνει ώστε να τα ενσωματώσουμε στο «ομαλό» πολιτικό παιγνίδι.
– Τι πρέπει να κάνουν οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες;
– Οι νέοι ταυτοτικοί λαϊκισμοί ή οι λαϊκισμοί διαμαρτυρίας διαβρώνουν τις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες εκ των έσω. Εκπροσωπούν γι’ αυτές μια πρόκληση που πρέπει να την αντιμετωπίσουν με διαύγεια και κουράγιο. Αν η «εξομάλυνση» των λαϊκιστικών κινημάτων δεν επιχειρηθεί, τα παλιά κόμματα αριστεράς και δεξιάς κινδυνεύουν να χάσουν την ελκτικότητά τους, και να καταλήξουν να ταυτισθούν μέσα σε ένα αδιαφοροποίητο κέντρο έναντι του οποίου θα κατισχύσει το νέο στρατόπεδο της «αλλαγής» (μαγική λέξη σήμερα που προκρίνεται από τους δημαγωγούς), μονοπωλούμενης από τους δημαγωγούς της «αντιπαγκοσμιοποίησης».
Αυτοί οι τελευταίοι θα βρίσκουν εύφορο έδαφος στο να καταγγέλλουν τη διεθνή «πλουτοκρατία» ή τις χρηματιστικές ολιγαρχίες, την ευρωπαϊστική «γραφειοκρατία», κλπ. Εδώ βρίσκονται τα στοιχεία του νέου λόγου της εξέγερσης «της γης των κολασμένων». Η κρίση να γενικευθεί ριζοσπαστικοποιούμενη, και οι νέοι δημαγωγοί που δεν θα αργήσουν να αναδυθούν, η πολιτική φύση εχθρεύεται το κενό, να παρουσιασθούν ως σωτήρες γοητεύοντας τα πελαγωμένα πλήθη. Αυτοί όμως οι δημαγωγοί δεν θα έχουν άλλη νομιμοποίηση από αυτή που θα τους αποδίδει το κυνηγητό των εικαζόμενων υπευθύνων των συμφορών του «λαού» τους, κυνήγι μαγισσών που θα μπορούσε να πάρει τη μορφή κλητεύσεων για εμφύλιο πόλεμο ή εκστρατειών σε περιφερειακούς πολέμους.
Φυγή προς τα μπρος μέσα στο χάος. Τότε, η ειρωνεία της Ιστορίας θα μπορούσε να πάρει το πρόσωπο του τραγικού. Αλλά ποιος μπορεί να πιστεύει ότι η πορεία της Ιστορίας μοιάζει με αυτή ενός ήσυχου ποταμού;

η λοταρία των κουκιών ... Τhe Lottery in Babylon στα ελληνικά, το 1974 στη συλλογή Λαβύρινθοι, το 1979 στην Ανθολογία και το 1990 (από τις εκδόσεις Ύψιλον αρχικά και τον μεταφραστή των Απάντων του Μπόρχες Αχιλλέα Κυριακίδη) στις Μυθοπλασιες / ΜΗΝΥΜΑΛ /αποσπασματα





Τhe Lottery in Babylon 

 στα ελληνικά, το 1974 στη συλλογή Λαβύρινθοι, το 1979 στην Ανθολογία και το 1990 (από τις εκδόσεις Ύψιλον αρχικά και τον μεταφραστή των Απάντων του Μπόρχες Αχιλλέα Κυριακίδη) στις Μυθοπλασίες, τη συλλογή στην οποία είχε περιληφθεί από τον ίδιο τον συγγραφέα (Ficciones). Απ' αυτή την τελευταία μετάφραση, στην έκδοση του 2007 για την εφημερίδα το Βήμα, το πρόχειρο ρεζουμέ: 


     Το λαχείο της Βαβυλώνας στην αρχή, πριν από αιώνες, ήταν παιχνίδι των πληβείων. Με μηδαμινή ηθική αξία, δεν απευθυνόταν σ' όλες τις δυνατότητες των ανθρώπων, αλλά αποκλειστικά στην ελπίδα τους. Η πρώτη καινοτομία στη λοταρία έγινε με την εισαγωγή άτυχων λαχνών. Ο ελαφρύς κίνδυνος του προστίμου προκάλεσε το ενδιαφέρον του κοινού. Η Εταιρία που διεξήγε τη λοταρία απέκτησε σύντομα μεταφυσική εξουσία, τα πρόστιμα έγιναν φυλάκιση, οι χαμένοι κι όσοι δεν έπαιζαν περιφρονούνταν. Οι μη χρηματικοί άτυχοι λαχνοί ήταν η επόμενη καινοτομία. Οι παίκτες παρακίνησαν την Εταιρία να τους αυξήσει. Όμως η ακατάπαυστη εναλλαγή τρόμου και ελπίδας για τα μέλη του Ιερατείου εξόργιζε το φτωχό λαό που εξεγέρθηκε. Μετά από μια εποχή αιματοχυσιών, ο λαός νίκησε. Η Εταιρία πήρε όλη την κρατική εξουσία και το Λαχείο έγινε μυστικό, δωρεάν και για όλους και η μαύρη αγορά πατάχθηκε. Κάθε εξήντα νύχτες η συμμετοχή τις ιερές κληρώσεις καθόριζε την τύχη των συμμετεχόντων ως την επόμενη φορά. Η ευνοϊκή κλήρωση για τους μυημένους στα μυστήρια του Βελ μπορούσε να σημάνει προαγωγή στο συμβούλιο των μάγων ή ανακάλυψη της κάμαρας της γυναίκας που στοίχειωνε τους παίκτες· η άτυχη κλήρωση μπορούσε να επιφέρει ακρωτηριασμό, ατιμώσεις, θάνατο. 
     Σταδιακά, οι πράκτορες της Εταιρίας προσέφυγαν στη μαγεία και στη μυστικο-πάθεια. Σε διάφορα σημεία, όπως στο ιερό αποχωρητήριο που το έλεγαν κάφκα, αφήνονταν καταγγελίες. Στον ερειπωμένο τοίχο ενός εργοστασίου χαράχτηκε το δογματικό κείμενο της Λοταρίας, που αποφαινόταν πως το Λαχείο είναι μια παρεμβολή της τύχης στην τάξη του κόσμου και πως η παραδοχή σφαλμάτων δεν αντικρούει την τύχη· την επιβεβαιώνει. Έφτασε ο καιρός που το Λαχείο, αυτή η περιοδική έγχυση του χάους στον κόσμο, καθόριζε όλα τα στάδια της κλήρωσης. Όχι για παράδειγμα μόνο τον θάνατο κάποιου αλλά κι όλες τις περιστάσεις του θανάτου του. Έτσι, καμιά απόφαση δεν ήταν τελική κι όλες διακλαδώνονταν σε άλλες σ' έναν άπειρο αριθμό κληρώσεων. Η ζωή στη Βαβυλώνα, τα ήθη των κατοίκων της είχαν εμποτιστεί απ' την τύχη

     και το τέλος στη μετάφραση του Κυριακίδη:


     Η Εταιρεία, με μια θεία μετριοφροσύνη, αποφεύγει κάθε δημοσιότητα. Όπως είναι φυσικό, οι πράκτορές της είναι μυστικοί· οι διαταγές που εκδίδονται η μία πίσω απ' την άλλη - σχεδόν ασταμάτητα - δεν έχουν καμία διαφορά απ' αυτές που μοιράζουν απλόχερα οι απατεώνες. Στο κάτω κάτω, ποιος μπορεί να καυχηθεί πως είναι μόνο απατεώνας; Ο μεθύστακας που αυτοσχεδιάζει μια παράλογη εντολή, ο ονειρευτής που πετάγεται στον ύπνο του και στραγγαλίζει με τα χέρια του τη γυναίκα που κοιμάται πλάι του, μήπως εκτελούν μια μυστική απόφαση της Εταιρείας; Αυτή η σιωπηλή λειτουργία, που μοιάζει μ' εκείνην του Θεού, μπορεί να προκαλέσει κάθε είδους υποθέσεις. Μία απ' αυτές κάνει τον αποτρόπαιο υπαινιγμό πως η Εταιρεία έχει πάψει να υπάρχει εδώ και αιώνες, πως η ιερή αταξία της ζωής μας είναι πέρα για πέρα κληρονομική, παραδοσιακή· μια άλλη, αντίθετα, θέλει την Εταιρεία αιώνια και κηρύσσει πως θα ζει μέχρι την τελευταία νύχτα, μέχρις ότου ο τελευταίος θεός σβήσει τον κόσμο. Μια άλλη δηλώνει πως η Εταιρεία είναι παντοδύναμη, αλλά ασκεί την εξουσία της μόνο πάνω σε μικροσκοπικά πράγματα: στο κελάηδισμα ενός πουλιού, στις αποχρώσεις της σκουριάς και της σκόνης, στα όνειρα που βλέπουμε την αυγή, μισόξυπνοι. Μια άλλη, δια στόματος προσωπιδοφόρων αιρεσιαρχών, πως η Εταιρεία δεν υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει ποτέ. Μια άλλη, εξίσου απαίσια, πως είναι αδιάφορο αν δέχεσαι ή αρνείσαι την ύπαρξη αυτού του ζοφερού σωματείου, γιατί η Βαβυλώνα δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ένα άπειρο παιχνίδι της τύχης. 


     Ο αφηγητής στο διήγημα δεν είναι πια κάτοικος της Βαβυλώνας. Έχει ζήσει την καταισχύνη και την παντοδυναμία, τη χλιδή και τα κάτεργα, με μια λέξη την αβεβαιότητα. Η παντοδυναμία της τύχης στη Βαβυλώνα του Μπόρχες είναι πεποίθηση κι ανάγκη. Σ' ένα παράλογο, όπως ολόκληρη η ιστορία, παιχνίδι με τον χρόνο, το τυχαίο γίνεται όλο και πιο εξαίσιο, όλο και περισσότερο οδυνηρό. Κάθε τι είναι ποτισμένο με την τύχη. Γιατί; 


     Στην εποχή της Λοταρίας Κύριος είναι η Εταιρία. Ο λαός εξεγείρεται, κυριαρχεί, και η Λοταρία γίνεται πια μυστική και δωρεάν για όλους. Σαν εκλογές και εκπαίδευση στη δημοκρατία. Η Εταιρία δεν αμφισβητείται. Η Εταιρία είναι συνήθεια, ανάγκη, είναι παντοδύναμη πάνω σε όλα ή μόνο σε κάθε τι μικροσκοπικό, όπως ο λόγος του ταξιτζή που ξεσπαθώνει για τη Χρυσή Αυγή, το φοβισμένο τσάπισμα του μετανάστη, η ντροπιασμένη ερευνητική ματιά στον κάδο. Ίσως και να μην υπήρξε ποτέ η Εταιρία, όμως η Λοταρία υπάρχει. Ο ψήφος είναι λόττο. Ποιος ήξερε τι ψήφιζε στις προηγούμενες εκλογές; Θα έπρεπε όλοι να ξέρουμε. Ποιος ξέρει τώρα. Όλοι θα έπρεπε και τότε και τώρα. Το δίδυμο Παπαθεμελής - Καζάκης δηλώνουν  αντισυστημικοί (το έμαθα τυχαία  από οπαδό τους, δεν ήξερα καν ότι κατεβαίνουν μαζί). Αλλά ας μην ξεφύγω σε πολιτικολογίες. 

     Στη λογοτεχνία δεν υπάρχει μόνο μία, υπάρχουν πολλές αναγνώσεις. Σε λίγες μέρες θα φοβηθώ ότι το λαχείο της Βαβυλώνας είναι ο ξένος μέσα μας. 

Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο -Στη τέχνη και στη Κοινωνία. Πέτρος Θεοδωρίδης

  Πέτρος Θεοδωρίδης (τμήμα κινηματογράφου Α.Π.Θ ) Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο Στη τέχνη και στη Κοινωνία   Α. :Μοντερνισμός   ...