για την νεοελληνική ταυτοτητα.

του Πετρου Θεοδωρίδη

η νεοελληνική ταυτότητα ειναι έννοια πολλαπλή

• Αφορά στο πώς αντιλαμβανόμαστε οι ίδιοι οι σύγχρονη νεοέλληνες τον εαυτό μας αναστοχαστικά ,,αναγνωριζοντας καποια στοιχεία

και παραγνωριζοντας δηλαδή παραβλέποντας κάποια αλλα

• 
  
  Όμως μια τετοια ματιά του υποκειμένου προς τον ιδιο τον εαυτό του εγείερει προβλήματα εξαρχής ανυπερβλητα: είναι κατ΄αρχήν βλέμμα υποκειμενικο.

• 
  
  Κατα δευτερον

• 
  
  είναι και ηταν μια διαμεσολαβημένη βλέμμα:

από διαννοουμενους ,από τα μμε οσο και από τα παλαιοτερα σχολικά βιβλια ,εθνικές μνημες πού εχουν εντυπωθεί…..

Διaλεγουμε από το παρελθον αλλα και από το παρον επιλεκτικά……

• 
  
  Κατά τρίτον

ειναi ένα βλέμμα πού εξαρχής εμπλέκεται σε προβολές εικονων προς τους αλλους /εχθρους,φιλους ,δυση.

Με μόνη τη διατυπωση του ερωτηματος ποιοι ειμαστε τιθεται εξαρχής το ζητημα του εθνους
Όχι μονο τί είναι το ελληνικό εθνος αλλά και αν είναι δηλαδή αν υφισταται ως ανεξαρτητη από την συνείδηση οντολογική κατηγορία.

Υποθέτω ότι ο κάθε ορισμός του εθνους ειναι ασαφής γιατί η ασαφεια ειναι στοιχειο του υπαρξης του εθνος

Το εθνος σαν μορφή του κοινωνικου ειναι , ειναι αναποσπαστο από το τι νομιζουμε για αυτό

Δηλαδή το τι νομιζουμε για το εθνος μας-η συνείδηση

ειναι

όχι μονο ενα εαπό εκεινα ταστοιχεια πού συγκροτουν τοεθνος κοντά στα υποτιθεμενα οντικά –αντικειμενικά του στοιχεία αλλά εκεινο το πρωτουργό υποκειμενικό στοιχειο πού ανα -συναρμολογει τα υπολοιπα .

Και αυτό μας φερνει κοντα στη θεση ότι η συγχρονία προηγειται της διαχρονιας…..

Όμως και η μορφή του αναστοχασμού ενεχει τη σημασία της.

Υπαρχει ο αναστοχασμός πού σχετικοποιει και ο αναστοχασμός πού απολυτοποιει.

Ο

αναστοχασμός δηλαδή εχείνος πού αναγνωρίζει την συγχρονικότητα της ιδιας του της πραξης-ότι συζηταμε για την ταυτοτητα του νεοελληνα σημαινει και ότι και εμείς είμαστε νεοελληνες αρα η παραμορφωση της γνωστικής διαδικασίας είναι εμμενής,.

Αλλά και ο αναστοχασμός εκείνος πού απολυτοποιεί πού παραβλέπει τα χασματα στη διαχρονική διαδρομη και συμπυκνωνει τα διασπαρτα ,ασυμβατα χαρακτηριστικά πού εμφανιζαν οι Ελληνες(ότι αντιφατικό και αν σήμαινε κατά καιρους η λέξη) στη διαδρομη της ιστορίας:

ο δευτερος μας εισαγει εξαρχής στο μεθοδολογικό παραδοξο του εθνικισμου πού επι σημανε ο Β Anderson :την αντικειμενικά νεωτερική εμφανιση των εθνων πού ερχεται σε αντιθεση με την υποκειμενική αρχαιοτητα τους στην οπτική του εθνικισμου

Παρολα αυτά ,το δευτερο αυτό βλέμμα στο εθνος πού μοιάζει να είναι εξαρχής ψευδες είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ιδιας της εθνικής ταυτοτητας.

Γιατί εξαρχής είναι αυτό πού την συναρμολογεί,

γιατί εξαρχής η εθνική ταυτοτητα είναι αποτελεσμα της ιδεολογίας του εθνικισμού –γιατί πάλλεται μαζιτης γιατί αναδημιουγειται και αναδημιουργει μαζι της

Συνεπώς η μελετη της ταυτοτητας των νεοελληνων βρισκεται εξαρχής μπλεγμενη στον λαβυρινθο: κάθε προσπαθεια να ξετυλίξει το κουβαρι της ταυτοτητας επιμενοντας στις ‘’πραγματικές ‘’πλευρες της παραμεριζει τις εθνικιστικές παραμορφωσεις πού όμως αποτελουν συστατικό της .

Οι συγχρονες κοινωνικές ταυτοτητες των νεοελληνων –αλλά και η προσωπική τους ταυτοτητα-εμπεριεχουν και την στρεβλή τους αυτογνωσια πού είναι αποτέλεσμα της εθνικιστικής ιδεολογιας.

Το αιτημα μιας καθαροτερης ματιας στην κοινωνική μας ταυτοτητα
δεν καλύπτεται από τον παραμερισμο του μύθου της διαχρονικής συνεχειας αλλά από την αναγνωριση του ως τετοιου ενυπαρκτου σε κάθε ταυτότητα

Ετσι το ζητημα δεν είναι αν το εθνικό ιδεολογημα είναι μύθος αλλά

1) πώς αρθρώνεται ως μύθος και

2) πώς λειτουργει στις εκαστοτε συνθηκες και εποχές.

δηλαδή πως αρθρωνεται εσωτερικά

δηλαδή τι ειδη λογου χρησιμοπει το εκαστοτε εθνικιστικό στοιχείο και πώς δι-αρθρωνεται με τις πραγματικές συνθηκες .