Και τα αποτελέσματα είναι όπως
καθαρά βλέπουμε πλέον η άνοδος της ακροδεξιάς. Ένα φαινόμενο το οποίο το
βλέπω με σάρκα και οστά έντονα τον τελευταίο χρόνο και έχω γράψει
πολλές φορές γι' αυτό. Ιδίως όποτε επέστρεφα από μια συζήτηση που
κατηγορούσαν ως προδότη της Ελλάδος τον ΓΑΠ επειδή δεν δέχτηκε δήθεν να
μας δανείσουν οι Ρώσοι ή οι Κινέζοι κτλ έβλεπα διάφορα ακροδεξιά
φαντάσματα να ανεβαίνουν δύο δύο τα σκαλοπάτια της εξουσίας.
Η ακροδεξιά έχει συγκυριακά
ταυτιστεί απόλυτα με τις επιταγές της νεοφιλελεύθερης οικονομίας επειδή
εκεί βρίσκει έναν ονειρικό αυταρχισμό που λειτουργεί άψογα, έναν
αυταρχισμό που ούτε ο ίδιος ο Χίτλερ ή ο Μουσολίνι δεν θα μπορούσαν ποτέ
να φανταστούνε αφού σήμερα η οικονομία έχει αντικαταστήσει την
πολιτική.
Και ήταν λογικό οι "αγανακτισμένοι" να φουσκώνουν την ακροδεξιά αφού οι διαμαρτυρόμενοι χαρακτηρίστηκαν από δύο στοιχεία:
α) Λαϊκισμός, εφόσον κυριάρχησαν
οι απόψεις ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις τύπου Ρωσίας-Κίνας (δεξιές
απόψεις) ή διαγραφή χρέους και έξοδος από το ευρώ (αριστερές λύσεις) που
απλά δεν απλώσαμε το χέρι να τις πιάσουμε. Αυτή η εκάστοτε "εύκολη
λύση" απέκρυπτε το βασικό στοιχείο ότι όλες οι εναλλακτικές -εφόσον ήταν
εφικτές- περιείχαν επίσης τον κοινό παρανομαστή της φτώχειας. Και άρα η
επιλογή μιας άλλη λύσης θα έπρεπε να γίνει βάσει αρχών και όχι επειδή
θα ήταν δυνατόν να περισωθεί βραχυπρόθεσμα κάτι σπουδαίο από την τσέπη
μας.
β) Αποιδεολογικοποίηση και
επιλογή της στρατηγικής του "αποδιοπομπαίου τράγου" στο πρόσωπο του ΓΑΠ.
Με αυτό τον τρόπο επιτράπηκε να συνυπάρξουν στην ίδια πλατεία
ακροδεξιοί, αριστεροί γενικά και διάφοροι άσχετοι. Πιασάρικο τρικ το
οποίο όμως οδηγεί σε αδιέξοδο όταν η κυβέρνηση πέσει, το πρόσωπο χαθεί
από την επικαιρότητα και την συνέχιση της πολιτικής αναλάβει ένα άλλο
καθόλα σεβάσμιο πρόσωπο.
Η ίδια ανοησία που πρότεινε τον
λαϊκισμό της κατακεραύνωσης των προσώπων (δηλαδή του ΓΑΠ) και όχι την
ντεμοντέ ιδεολογική μάχη η ίδια ανοησία εξέθρεψε και τα αυγά του φιδιού.
Έτσι έβγαλαν τον ΓΑΠ σχεδόν προδότη του λαού (ή μάλλον του έθνους
πλέον) ενώ όταν ήρθε η πτώση του οι περισσότεροι ξέχασαν το μνημόνιο και
ακούμπησαν με ασφάλεια πάνω στην γαλήνια προσωπικότητα του Παπαδήμου.
Και έτσι ούτε γάτα ούτε ζημιά για την εφαρμοζόμενη πολιτική...
Καλά έβλεπα στον περίγυρό μου
ότι από αυτούς που διαμαρτυρόταν και ανήκαν στους αγανακτισμένους οι
περισσότεροι ήταν ή ακροδεξιοί ή καθαρόαιμα λυσσασμένα κομματικά στελέχη
της ΝΔ. Μειοψηφία ήταν οι ειλικρινείς που αντιδρούσαν βάσει ιδεολογικών
αρχών αλλά και αυτοί ακολουθούσαν εκ του αποτελέσματος λάθος
στρατηγική.
Τώρα και μόνο με την υποψία ότι
συμμετέχει ο Σαμαράς στην σημερινή κυβέρνηση καθώς και κάποιοι του ΛΑΟΣ,
οι οπαδοί τους έχουν λουφάξει, τα ξέχασαν όλα και έχουν γίνει
"νομιμόφρονες".
Και στην Κύπρο κατά ανάλογο
τρόπο τα ίδια. Ούτε που ήξερα ότι το εκεί κυβερνών κόμμα είναι αριστερό.
Γι' αυτό ενώ ήταν σε εξέλιξη μια τόσο εκτεταμένη εθνική "επιχείρηση"
όπως αυτή της κοινοπραξίας με την αμερικανοισραηλινή εταιρεία για το
αέριο, η αντιπολίτευση και πολλοί πολίτες λυσσασμένα απαιτούσαν την
παραίτηση της κυβέρνησης. Είχαν και αυτοί αγανακτήσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου