Δεν γνωρίζω άλλη χώρα, με τόσα αριστερά “αφεντικά” και τόσους δεξιούς εργαζόμενους. ΤΡΙΑ ΣΧΌΛΙΑ ΤΟΥ Αφωτιστου φιλλεληνος που αφηνω στη Κριση σας

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν γνωρίζω άλλη χώρα, με τόσα αριστερά “αφεντικά” και τόσους δεξιούς εργαζόμενους.

Αντί προλόγου

Παρακαλώ τους επιστήμονες ψυχικής υγείας να ασχοληθούν με το θέμα , οι δε διαπιστώσεις μου είναι εμπειρικές και ατελείς ιδιαίτερα στους μηχανισμούς μεγέθυνσης της συναισθηματικής ανωριμότητας, του πνευματικού (και όχι μόνον) ναρκισσισμού, της εξουσιομανίας και του αλάθητου της πίστης τους που θυμίζει-δυστυχώς- καθολικούς επισκόπους της ιεράς εξέτασης.

Καλούν κι αυτοί τους πιστούς τους, "τους κολασμένους της γης ", να περάσουν μια ακόμα ζωή-κόλαση γεμάτη πρέπει-νόρμες-πλάνα(με πόνο, αίμα, δάκρυα,..) χωρίς καμιά ελευθερία, χαρά, δημιουργικότητα,... για τον σοσιαλιστικό παράδεισο μετά θάνατον!

1.Δεν γνωρίζω άλλη χώρα, με τόσα αριστερά “αφεντικά” (επιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες) και τόσους δεξιούς εργαζόμενους. Η αιτία ίσως πρέπει να αναζητηθεί στους απογόνους των Βενιζελικών αστών, στην ευρύτατη συμμετοχή όλων των τάξεων στο ΕΑΜ, στην ταύτιση -από τις σκληρές δεξιές κυβερνήσεις μετά το 1944- εαμιτών και κομμουνιστών, στην ‘’δήλωση’’ που έπρεπε να υπογραφεί από τους μετανοήσαντες για να ενταχθούν στους κόλπους του μετεμφυλιακού κράτους (και που πολλές φορές δεν υπογράφθηκε για λόγους αξιοπρέπειας-εγωισμού) και στην εσωτερική μετανάστευση στις μεγάλες πόλεις που άμβλυνε το καθημερινό άγχος των διωκόμενων από την τοπική εκδικητικότατα των νικητών. Επομένως, αφού στο ΕΑΜ συμμετείχε -σε μεγάλο ποσοστό- το πιο ανήσυχο τμήμα του λαού, το οποίο , στη συνέχεια, δεν μπορούσε λόγω ‘’κοινωνικών φρονημάτων’’ να διορισθεί στο Δημόσιο, είναι ευνόητο γιατί, ήδη από την δεκαετία του ’60, η πλειονότητα των ελεύθερων επαγγελματιών, βιοτεχνών, εμπόρων κ.λ.π. επιχειρηματιών έχει προοδευτική-αριστερή προέλευση και αποτελεί –πλέον- σημαντικό ποσοστό της μεσαίας τάξης.

Αυτός είναι ο κλασσικός μηχανισμός αυτοπαγίδευσης : λόγω ικανοτήτων/συγκυριών να γίνεις τελικά, αυτό που θα ήθελες να πολεμήσεις νεότερος. Δεν μπορείς να πολεμήσεις εναντίον του εαυτού σου. Το ξεπερνούν με την σχιζοφρενική ρήση:
"Άλλο η δουλειά και άλλο η ιδεολογία !!!"

Πρόσφατα από την Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. ειπώθηκε ότι άλλο η ατομική αντιμετώπιση στην κρίση ... και άλλο η κοινωνική προοπτική, δικαιολογώντας μάλλον την μείωση μισθών και τις απολύσεις σε κομματικές επιχειρήσεις…

2. Ο σταλινισμός είναι η ‘’αριστερή’’ έκφραση του εξουσιασμου και της αυταρχικότητας και -παγκοσμίως -της πιο άγριας. Ο μαρξισμός έχει καταστεί διαχρονικά ‘’στήλη άλατος’’ αντί για διαρκώς ανανεούμενος τρόπος ανάλυσης της κοινωνίας και της βιόσφαιρας. Είναι γνωστή, ακόμα και σήμερα, η αντίδραση του σύγχρονου αριστερού ‘’στελέχους’’ απέναντι στο αυθόρμητο, το ανοργάνωτο, το απρόσμενο : καχυποψία, εκνευρισμός, άρνηση αποδοχής. Ότι δεν ελέγχουν (σχεδιασμός εκ των άνω) το καταστρέφουν και αν δεν μπορούν το συκοφαντούν, οι πιο ευγενείς το αγνοούν. Όλα πρέπει να είναι ελεγχόμενα σε ‘’κουτάκια’’, ‘’φάσεις’’, ‘’στάδια’’. Η κοινωνία πρέπει να λειτουργεί περίπου… σαν τα ταχυδρομεία. Κορυφαίο παράδειγμα η αντίδραση των οργανωμένων μελών της αριστεράς στην αυθόρμητη εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 και η συκοφάντησή της.

3. H προηγούμενη πολυετής λειτουργία της πολυδιασπασμένης, από το 1968, αριστεράς σε συνθήκες παρανομίας, υπό το καθεστώς του ‘’δημοκρατικού’’ συγκεντρωτισμού με μεταβίβαση των εντολών της κεντρικής ηγεσίας(εξουσίας), συνήθως εκτός Ελλάδας, στα οργανωμένα μέλη της που πρέπει να τις εκτελέσουν με σοβαρούς κίνδυνους ( μακρόχρονη στέρησης της ελευθερίας τους(εκτόπιση, φυλάκιση ή κάθειρξη) και - σε ορισμένες περιπτώσεις -θανατική ποινή) επέβαλε την τυφλή υπακοή και την σιωπή των μελών σε δογματικούς ηγετίσκους (όπως ο αξιωματικός της ακατανόητης πορείας θανάτου των 40 που περιγράφει ο Άρης .Αλεξάνδρου στο «Κιβώτιο») αντί της –πραγματικά- δημοκρατικής λειτουργίας, αφού το προσωπικό διακύβευμα ήταν η ελευθερία ή η ίδια η ζωή του απλού μέλους .


....
Αφωτιστος Φιλελλην

10 Απριλίου 2012 7:08 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

(συνεχεια)
Στην περίπτωση του Δημοκρατικού Στρατού, η εξουσία της ηγεσίας ήταν απόλυτη όχι μόνον στα οργανωμένα μέλη, αλλά και στον πληθυσμό της περιοχής που εκάστοτε κατείχε : για υποχρεωτική στρατολόγηση, υποχρέωση τροφοδοσίας του επαναστατικού στρατού από τους αγρότες και κτηνοτρόφους της περιοχής κ.λ.π.

4. Παγκοσμίως, παρόμοια ισχύουν και στις οργανώσεις επαναστατικής βίας. Η παρανομία που συνεπάγεται η οργάνωση ένοπλης βίας καταστρέφει την ελεύθερη συζήτηση για τα λαϊκά προβλήματα, αφού εξαναγκάζει την δημοσίευση των θέσεων-μανιφέστου της οργάνωσης σε ΜΜΕ (εντυπο τυπο). Εντός της οργάνωσης, που έχει στρατιωτική μορφή, συχνά καταστρέφει και την δημοκρατική έκφραση σε βάρος της απόλυτης εξουσίας και του αλάθητου της ηγεσίας, μεγεθύνει την αυθαιρεσία και -ενδεχομένως- πυροδοτεί η οδηγεί στην παραφροσύνη.

Λ.χ. ο Horst Mahler, γιος Γερμανού στρατιώτη που πεθαίνει στο μέτωπο, κατά το μισό Εβραίος, γίνεται ιδρυτικό μέλος της RAF. "Θεωρούσε την εργατική τάξη της Δυτικής Γερμανίας τελείως παθητική και διεφθαρμένη, και επομένως ήταν αδύνατο να απελευθερωθεί από μόνη της. Οι εργάτες ήταν κατατρομαγμένα γουρούνια, μαζί με το σύνολο της Αριστεράς. Και μαζί με τους συντρόφους του, πίστεψαν πως με κάποιες δολοφονίες και κάποιους δυναμίτες θα την απελευθέρωναν."

Ο Horst Mahler, μετά την σύλληψη του, στην φυλακή έγινε φιλο-χιτλερικός-αντισημίτης και αφού αποφυλακισθεί, λόγω της συμμετοχής του στο αντάρτικο πόλης , σύντομα φυλακίζεται ξανά με τον νόμο Volkverherzung "υποκίνησης του λαϊκού μίσους εναντίον ενός τμήματος του πληθυσμού".

Μα κι Γαλλοι αριστεριστες κατάφεραν τελικά να επιβληθούν σ' αυτή την κοινωνία που αρχικά ήθελαν να καταστρέψουν :
“Η επιστροφή του Νετσάγιεφ, Jorge Semprun: Απ' όλα τα μέλη της αριστερίστικης οργάνωσης "Προλεταριακή πρωτοπορία", ο Ε. Σ. είναι ο μόνος που δεν πέτυχε κοινωνικά. Οι υπόλοιποι κατάφεραν τελικά να επιβληθούν σ' αυτή την κοινωνία που αρχικά ήθελαν να καταστρέψουν. Έδωσαν τη μάχη αυτή με πάθος ισότιμο μ' εκείνο που είχαν επιδείξει είκοσι χρόνια νωρίτερα επιδιώκοντας την αλλαγή. Απέκτησαν εξουσία και χρήμα. Απ' όλους αυτούς …ο Ε. Σ. είναι … ο λιγότερο επιφανής από τους τέσσερις που έχουν απομείνει. Γιατί ο πέμπτος της οργάνωσης έχει πεθάνει. Τον έλεγαν Ντανιέλ Λορενσόν και το παρατσούκλι του ήταν "Νετσάγιεφ". Τον σκότωσαν οι φίλοι του πριν από είκοσι χρόνια. Για να επιζήσουν εκείνοι.”

5. Τα παραπάνω, έχουν ως αποτέλεσμα, ακόμα και σήμερα, αλλοίμονο και για πολλά ‘’στελέχη’’ της ανανεωτικής αριστεράς (δηλ. ως μέσος όρος) την μυστικοπάθεια σε βαθμό ‘’συνωμοτικότητας’’, την έλλειψη επαφής με τις ‘’πλατιές μάζες’’ και την κρυφοσταλινική- «κρατικίστικη»-γραφειοκρατική αντίληψη επιβολής γνώμης, σχεδόν για τα πάντα.

6. Εξάλλου οι μακρόχρονες επενδύσεις που έχουν κάνει οι εξουσιομανείς γραφειοκράτες πρέπει να αποδίδουν αποτελέσματα αποκλειστικά σε έναν στενό κύκλο, στον οποίο δύσκολα γίνονται αποδεκτοί οι άλλοι, οι διαφορετικοί . Επομένως δεν πρέπει να απορούμε που τα ‘’στελέχη’’ του ΣΥΝ απαρτίζονται κυρίως από πρώην επαγγελματικά στελέχη του ΚΚΕ, καθώς και δημόσιους (κατ΄ ευφημισμόν) υπάλληλους –συνδικαλιστές του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού.

7.Υπάρχουν παραδοσιακά και ελάχιστοι «ταξικοί αποστάτες» , που ασχολούνται με το hobby (συγνώμην λειτούργημα) της πολιτικής, όπως οι κυρίες της μεγαλοαστικής τάξης με τις αγαθοεργίες, που μας κάνουν την χάρη να μας… δίνουν σημασία, να ‘’παίζουν΄’’ με τις ιδέες και την ανάδειξη ‘’στελεχών’’ όπως οι γόνοι της βρετανικής μεγαλοαστικής τάξης .Και στην αριστερα (ανθρώπινο είναι) παρουσιάζονται σημαντικά φαινόμενα παρεοκρατιας και νεποτισμού (γόνοι αριστερών που συνεχίζουν την συνδικαλιστική- πολιτική πορεία των γονιών τους)

Αφωτιστος φιλλελην

10 Απριλίου 2012 7:11 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

(συνεχεια)
8. Λίγοι πραγματικά εργαζόμενοι υπάλληλοι και ελεύθεροι επαγγελματίες κατόρθωσαν να διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα στην πρώτη γραμμή της Ανανεωτικής Αριστεράς, γιατί οι πρώτοι θα έχαναν την δουλειά τους και οι δεύτεροι θα έκλειναν την επιχείρησή τους ή -λιγότερο σύνηθες- απορροφήθηκαν από το επάγγελμα τους, αρκετοί χρησιμοποιώντας αρχικά και το ‘’λογότυπο του αριστερού’’ (άρα καλού και ηθικού) και στη συνέχεια κάνοντας ‘’κριτική υποστήριξη’’ (διάβαζε δουλειές ) στο ΠΑΣΟΚ.

Παρομοίως, οι φιλελεύθεροι (ΚΚΕ εσ. κ.λ.π.) και οι "σταλινικοί" (KKE, EKKE, κ.λ.π.) δραστήριοι "αριστεροί" φοιτητές- συνδικαλιστές, της γενιάς του πολυτεχνείου και επέκεινα, όταν αποφοίτησαν, διψασμένοι για εξουσία, ενσωματώθηκαν στο κυρίαρχο δικομματικό σύστημα, χρησιμοποιώντας (οι πρώτοι ήδη από το 1981, οι δεύτεροι με χρονική υστέρηση 8 ετών) τις οργανωτικές τους ικανότητες σε διαχείριση ανθρώπων και χρημάτων, αφού ούτως ή άλλως, η συνδικαλιστική και πολιτική δράση συνίσταται κυρίως στην διαχείριση των αντίστοιχων κοπαδιών "ψηφοφόρων" δημοσίων υπαλλήλων /υπαλλήλων ΔΕΚΟ με ανταλλάγματα υψηλούς σχετικά μισθούς για την ελάχιστη παραγωγή έργου.
.....

Αφωτιστος Φιλελλεην

10 Απριλίου 2012 7:11 μ.μ.