Petros Theodoridis
25 Ιουνίου 2013 ·
Θεε μου Πρωτομάστορα,που έχτισες τη Χώρα
πες μας τι θ' απογινουμε μέσα στη ζέστη τώρα;
Μας έκλεισες μεσ τα Βουνά στην Πνιγηρή Γαλήνη
Και μέσα στου κομφορμισμού την θλιβερή Σαγήνη
Μέσα στην Κατανάλωση και στην Α-νοησία
(απ τα πολλά τα Σκάνδαλα πάθαμε Ανοσία)
Μας έσβησες τη Μνήμη μας ,γίναμε Λωτοφάγοι
χοντραινουνε οι Κωλοι μας , Άπληστοι και Παμφάγοι
Με όλα τουτα τα Νησιά που λάμπουν μες τη Ζέστη
Θελω να Φύγω από Δω , να πάω Βουδαπέστη ...
Με πνίγει αυτή η θάλασσα η ήρεμη σα λάδι
Με πνίγει όλο αυτό το Φώς που κρύβει το σκοτάδι..
4 σχόλια:
Είναι σοφα τα λογια σου και οσα επισημαινεις
τη δυστοπια πισθαγκωνα με λυρισμο τη δενεις
κι αφου της δεσεις το λυρι δεν κανει κι κι ρί κο
μα μοιαζει μ΄έναν ακακο κι αθωο πιτσιρικο,
όταν εκτος απ΄το λυρι της εδεσεις και τις χειρες.
Αυτά τα μαγικα δεσμα πες μου από που τα πηρες
να πα να παρουμε κι εμεις να δεσουμε καμποσους
που μας πουλανε φουμαρα και κανουν τους καμποσους
Η δυστοπια Νοσφυ μου είναι μια σκυλας κορη,
είναι ένα αδυσωπητο και μοχθηρο κοκορι
μα ετσι όπως την καθηλωσες είναι καλο κοριτσι
κι ενώ εβριζε κι εκλανε , πλεον δεν κανει …πρίτσι
και σε ΛΟΑΤΚΙ τωρα πια αυτή κανει παρεα
γυριζει με τον Τρυφωνα και με τον Χορταρεα
Πρεπει να υπηρετησωμε λοιπον αυτό το ειδος
ως ερασται του πνεβματος κι εργαται της γραφιδος
Χαίρομαι που επέστρεψες
Σε τούτο το λημέρι
Εσύ που είσαι Θείε μας
Το πιο Λαμπρό αστέρι
Ο ουρανός σκοτείνιασε
Χάθηκαν οι πλανήτες
Και μείναμε εσύ κι εγώ
Λαμπροί Αποσπερίτες
Σαν ναμασταν διάττοντες
Που πέφτουνε ,αστέρες ,
Σαν Ναυαγοί που ξωκειλαν
Σ' άγνωστης γης τις Ξερες
Κι έτσι περναν τα χρόνια μας
Οι μέρες και οι μήνες
Κι από την γη της νιότης μας
Μένουνε μόνο μνήμες
Γεράσαμε Ισίδωρε
σε τούτο το κουρμπετι
Και φάγαμε τον χρόνο μας
Κάνοντας μουχαμπετι
Κι απόμεινε γλυκός καημός
Σαν κλάμα ενός σκύλου
Και σαν υπόκωφος λυγμος
Το Γύρισμα του Μύλου
Ειμαστε Ανεμόμυλοι
Που βλέπουν Δοκιχωτες
Δεμένοι με την Μοίρα μας
δύο δυο σαν και τους Χιώτες
Γραψαμε τοσα πραγματα για τις γενειες που θα ‘ρθουν
για ολες εκεινες που εφυγαν και οσες ακομα υπαρχουν
για να ‘χουν να διαβαζουνε και να μας συγχωρνανε
ω Χρονε πανγαματορα, ω βιε μικρε μου νάνε!
Και θα απορουν του μελλοντος οι ιστοριοδίφες
“Εδώ γαμουνε αρσενικους κι αυτοι γυρευουν νυφες;”
Αν η ζωη είναι αβίωτη και αζωητος ο βιος
οτι κι αν εχει ο ανθρωπος καθισταται πληβείος
Γιαυτο λοιπο ας ξεχασουμε τον πλουτο και τη δοξα
κι ας αρκεστουμε μοναχα στης ποιησης τη λόξα
Είμαστε θείε ναυαγοί πάνω σε μια σχεδία
Που ταξιδεύουν μοναχοί σε άγνωστα πεδία
Και που μας συντροφεύουνε σάτυροι και σειρήνες
και στέλνουμε μηνύματα σένα μπουκάλι ,μνήμες
Δημοσίευση σχολίου