Μορφές αντίστασης προς την αποικιοκρατία

 

ROBERT J.C. YOUNG

Μεταποικιακή θεωρία Μια ιστορική εισαγωγή

ΜΕΤΑΠΟΙΚΙΑΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ 

244 ,,245 

τ. Αυτή η απέραντη ιστορία αποτελεί μια αξιοσημείωτη καταγραφή μιας. αδάμαστης άρνησης. Οι μορφές τις οποίες πήρε η αντίσταση ήταν επίσης εξαιρετικά ποικίλες. Οι Thomas xá (1994:44) τις διαιρούν σε πέντε κατηγορίες, που μπορούν να περγραφούν ως εξής:

1. Αντίσταση στην κατάκτηση: πόλεμοι αντίδρασης στην ευρωπαϊκή εισβολή Αυτοί από μόνοι τους αποτελούν ένα ευρύ πεδίο στρατιωτικών από τυπική στρατιωτική εμπλοκή επαγγελματικών στρατών, μέχρι σποραδικες μορφές αντίστασης από άσχημα εξοπλισμένες  ομάδες  του ιθαγενούς πληθυσμού 

•Εξεγερσεις εναντίον της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης : αυτή η μορφή περιλαμβάνει όλη ι την γκάμα της αντιαποικιακής αντίστασης, από ανταρσίες σκλάδων μέχρι βίαιες εξεγέρσεις και επαναστάσεις, μέχρι μαζικά κινήματα, διαμαρτυρίας, απεργίες και πολιτική ανυπακοή. 

3 διαμαρτυριες θρησκευτικής αναγέννησης: η δυσαρέσκεια κατά της αποικιοκρατιας μέσα μέσα από θρησκευτικά κινήματα  που διεκδικουν μια παρα δοσιακή ντόπια κουλτούρα στο όνομα ενός ουτοπικού μέλλοντος, απαλλαγμένοι από την αποικιοκρατία.

4 Εθνικιστικές συνταγματικές κινήσεις προς την αποαποικιοποίησης τυπική μορφή αντίστασης τασης από κοινότητες λευκών αποίκων όπως του Καναδά, της και της Αυστραλίας

.Νέας Ζηλανδιας 

5 εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες: ένοπλη αντίσταση ανταρτών, ιδίως από τον 5 Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.

Η ιστορία της αντιαποικιοκρατίας αποτελείται από τις ιστορίες που περι λαμβάνονται σ' αυτές τις πέντε κατηγορίες. 

Η δεύτερη πρέπει να υποδιαιρεθεί σε εξεγέρσεις από ιθαγενείς ή άλλους λαούς που αποτελούσαν την πλειοψηφία του πληθυσμού και σε πρώιμες εξεγέρσεις Ευρωπαίων αποίκων κατά της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης, όπως στη Βόρεια και τη Νότια Αμερική. Η δεύτερη συνδέεται με την πιο αμφιλεγόμενη κατηγορία, την τέταρτη: όπως παρατηρεί ο Ferro, «μπορεί κανείς να δει αυτούς τους αγώνες για ανεξαρτησία ως το πιο εξελιγμένο στάδιο της αποικιακής εξάπλωσης των λευκών» (Ferro 1997: 211). Αυτή που μελετήθηκε λιγότερο, κι αυτή την οποία η μεταποικιακή θεωρία έχει αρχίσει μόλις

 πρόσφατα να την αντιμετωπίζει σοβαρά μετά

 από τις εργασίες των Comaroff και άλλων πρόσφατων αφρικανών ιστορικών, είναι η τρίτη, τα κινήματα της θρησκευτικής αναγέννησης. Σε αυτά μπορούν να περιληφθούν διάφορες εκδοχές ισλαμικού και ινδουιστικού εθνικισμού, τα κινήματα Mahdi στην ανατολική Αφρική και τη νότια Ασία, μαζί με προφητικά και μεσσιανικ

κινήματα στην Ινδία και τη Νέα Ζηλαντα (αρική, καλλίνα και στην Ιάβα τη Βιρμανία, Court and Coηλανδία 1970 Hohen 1985 Congham 1966: 324-1 1991, 1997 Kedourie 1971 19 Homberg and Nottingham της under 1961).

 .....Αν και συχνά εμπνευσμένη από παραδόσεις αντλημένες μορφές την ιθαγενή κουλτούρα, θρησκευτική αναγέννηση ως μορφή εθνικισμού τείνει επίσης να καθιερώσει δικές  της διαδικασίες καταπίεσης. Όταν συνδυάζεται με κάποιους από τους στόχους  του σοσιαλισμού και του φεμινισμού, όπως σε ορισμένες μορφές α στόχου εθνικισμού, μπορεί θετικά να συνδεθεί με την πολιτική της μετάποικιακης κριτικής 

οι αντιαποικιακοί αγώνες έλαβαν ποικίλες μορφές ανάλογα με τις διαφορο ποιημένες συνθήκες. Στην περίπτωση μακρόβιων αποικιών που είχαν ιδρυθείαπό παλιά από λευκούς εποίκους όπως ο Καναδάς ή η Αυστραλία, αυτοί περιέλαβαν τη σταδιακή ανάπτυξη μορφών συμμετοχικής διακυβέρνησης – για τους λευκούς εποίκους. 

Σε αποικίες εγκατάστασης όπου υπήρχε λευκή  μειονότητα, όπως στην Αλγερία, την Κένυα ή τη Ροδεσία, αναπόφευκτα δημιουργήθηκε μια πιο σύνθετη κατάσταση για την πλειονότητα του πληθυσμού και στις περισσότερες περιπτώσεις χρειάστηκε να αντιμετωπιστούν με χρήση βίας, για παράδειγμα από τις οργανώσεις FLN, SWAPO ή ZANU.

 Αλλού, σε μη λευκές αποικίες εκμετάλλευσης, σε γενικές γραμμές όσο πιο ανεπτυγμένη ήταν η οικονομία και η εκπαίδευση, συχνά συνοδευόμενη από κινήματα Μεταρρύθμισης, όπως στην Ινδία, τόσο πιο πιθανό ήταν η πολιτική αναταραχή που προκαλούνταν από την αστική τάξη να αποτελούσε μια αποτελεσματική μορφή Εκστρατείας για ανεξαρτησία.

 Παραδείγματα θα ήταν η Ινδία/Πακιστάν, η Κευλάνη (Σρι Λάνκα) και η Γκάνα, οι οποίες διέθεταν ένα ανεπτυγμένο εκπαιδευτικό σύστημα, οικονομία και ουσιαστική συνδικαλιστική υποδομή, καθώς και να κοινωνικό σύστημα άκαμπτο από την ιεραρχία της κάστας ή της τάξης. Στις χώρες αυτές, μια ντόπια ελίτ ήταν ήδη έτοιμη να αναλάβει τα ηνία της εξουσίας. Στην  αποικιώ «υπανάπτυκτων», οι ποίες ήταν εξαρτημένες από την εκάστοτε αποικιοκρατική δύναμη, τα πράγ ατα συνήθως δεν ήταν και τόσο ξεκάθαρα και η τοπική αντίσταση έπρεπε να και πιο μαχητική. Εκτός από τις λευκές αποικίες εγκατάστασης, οι αποικιο ατικές δυνάμεις ήταν αυτές που εγκλωβίστηκαν στην ιδεολογία της «αφο ίωσης», όπως οι Γάλλοι ή οι Πορτογάλοι, οι οποίοι απάντησαν με τη μεγα- τερη βιαιότητα στα αντιαποικιακά κινήματα.