All that heaven allows

 ΜΕΛΟΔΡΑΜΑ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Πηγή : SUSAN HAYWARD

ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Ρίτα Κολαΐτη

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ Κατερίνα Κακλαμάνη

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

2006 

 «η ιδεολογική αντίφαση είναι το πασίδηλο βασικό κίνητρο και το συγκεκριμενο του μελοδράματος [...] η ένταση δεν προκύπτει από τη  σύγκρουση ανάμεσα σε εχθρούς, αλλά ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν δεσμούς αίματος ή έρωτος. Η Mulvey συνεχίζει λέγοντας ότι «προκύπτει απιστευτη ικανοποίηση από την επιβεβαίωση του τρόπου με τον οποίο η έμφυλη διαφορά από το καθεστώς της πατριαρχίας είναι πλήρης, εκρηκτική του ξεσπάει δραματικά σε βία μέσα στον δικό της ιδιωτικό και οικείο χώρο είναι η οικογένεια». Τέλος, η Mulvey (1987: 76) αναφέρει ότι, «για να επιβιώσει η οικογενειακή ζωή, θα πρέπει να επιτευχθεί ένας συμβιβασμός, να αμβλυνθούν οι έμφυλες διαφορές και ο άνδρας να αναγνωρίσει την αξία της οικιακής ζωής». Ο άνδραςδεν βρίσκεται στον τυπικά αποδιδόμενο σε αυτόν  περιβάλλον της εργασίας, στο περιβάλλον της δράσης Βρίσκεται στο σπιτικό, γυναικείο περιβάλλον, που είναι μη ενεργό, ακόμα και παθητικό. Για να καταφέρει να επιλύσει επιτυχώς τη σύγκρουση, ο άνδρας πρέπει να  λειτουργήσει με τρόπους που ταιριάζουν στο σπιτικό περιβάλλον. Με τον τρόπο αυτόν, γίνεται ο ίδιος λιγότερο αρσενικός και στην πορεία περισσότερο εκθηλυσμενις 

 Και αυτός είναι αναμφίβολα ένας από τους  λόγους για τους οποίους το μελοδραμα απευθύνεται στη γυναίκα θεατή. 

Η γυναίκα-θεατής αντλει  επίσης ευχαρίστηση από τη θέαση των ιδεολογικών αντιφάσεων που εκτίθενται  στην οθόνη – της παρουσιάζουν μια μιζανσέν της δικής της εμπειρίας, 

Όσο για τονβανδρα θεατή  η ευχαρίστηση πηγάζει από τη θέαση των «επιλυμένων» αντιφάσεων. 

Στο ίδιο δοκίμιο, η Mulvey αναπτύσσει αυτές τις απόψεις επανατοποθετώντας το μελόδραμα σε σχέση με την έμφυλη διαφορά. Διακρίνει ανάμεσα στο ανδρικό μελόδραμα και τη συμφιλιωτική του λειτουργία και στο γυναικεία μελόδραμα με το στοιχείο της υπερβολής και τις άλυτες αντιφάσεις. 

Επειδή η πατριαρχική κουλτούρα, υπερεκτιμώντας τον ανδρισμό, βρίσκεται σε αντί φαση με την ιδεολογία της οικογένειας, ο άνδρας στο ανδρικό μελόδραμα πρέπει και να επιτύχει έναν συμβιβασμό μεταξύ του ανδρικού και του γυναικείου περιβάλλοντος. Στο γυναικείο μελόδραμα, δεν υπάρχει κατ' ανάγκην επίλυση προβλήματος ή συμφιλίωση. Στην πραγματικότητα, φαίνεται πως «το γεγονός ότι η γυναικεία υποκειμενικότητα κυριαρχεί στην αφήγηση παράγει μια υπερβολή που αποκλείει την ικανοποίηση» (1987). Αυτό που υποστηρίζει α -Μΐνες είναι ότι η γυναικεία υποκειμενικότητα συχνά προβάλλει μια φαντασίωση που είναι, με όρους πατριαρχίας, παραβατική – κι επομένως δεν μπορεί να εκπληρωθεί. Παρ' ότι στο φινάλε η πρωταγωνίστρια ηττάται, η γυναί και βατός ταυτίζεται μαζί της και ικανοποιείται από τη συμπεριφορά τη όλη τη διάρκεια της αφήγησης. Το παράδειγμα που αναφέρει η Mulvey είναι το Μια αγάπη ολότελα δική μας (All that Heaven Allows, Douglas Sirk, 1955).

 Μια μεσοαστή χήρα μητέρα (που έχει περάσει την ηλικία της μητρότητας, όπως πληροφορούμαστε) 

ερωτεύεται τον νεότερο σε ηλικία κηπουρό της.

 Όμως, της επιτρέπεται να «σμίξει» μαζί του, μόνο όταν αυτός καταστεί «ανί-κανος» (και κλινήρης!) ύστερα από ένα τροχαίο ατύχημα. Το τίμημα της τόσο άπιαστης φαντασίωσής της ήταν ότι απέκτησε τον άνθρωπό της, αλλά μόνο κατά το ήμισυ.

σελ 288