Το κακό έρχεται από μακρυά .Μια προσπάθεια μη παροντικης ερμηνειας του αποτελέσματος των εκλογών.....

 Το ΚΑΚΟ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΑΚΡΥΑ .ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ  ( του Π.Θ.) .....                                                1. Αν το αποτέλεσμα των εκλογών μοιάζει με κατραπακιά για πολλούς αριστερούς φίλους και για μένα βέβαια  ,οφείλεται και στο γιατί ΞΕΧΝΑΜΕ ολοταχώς . 

Η κοινωνία του θεάματος όπου μας παγίδευαν έχει και μια αναδρομική επίδραση στην μνήμη • την εξαλείφει ραγδαία .

Έτσι, πάσχοντας από κοινωνική Αμνησία  και εγκλωβισμένοι σε ένα διαρκώς επιταχυνόμενο παρόν ,βρισκόμαστε σε διαρκή κατάσταση Απώθησης και Άρνησης .

Ο καθείς  στον μικρόκοσμο του ναρκισσισμού του που ευνοείται και από την ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ του κόσμου.

Βλέποντας τον κόσμο  μέσα από την οθόνη  το κοντινό και οικείο μας φαίνεται ανοίκειο και το ανοίκειο οικείο . Η σημερινή κατάσταση του κόσμου μας θυμίζει  κάποιον που ανεβαίνει σε μια ανεμόσκαλα στα πουθενά και αίφνης του παίρνουν την ανεμόσκαλα .

Μένει λοιπόν μετέωρος σαν τον Λίθο του Μαγκρίτ ...     

  2. έτσι για να ερμηνεύσουμε το  αποτέλεσμα αυτών ειδικά των εκλογών θα πρέπει να σκεφτούμε α.πολυπρισματικα ( είναι πολλές οι αιτίες δεν είναι μια και δυο ) β. ιστορικά • όχι με μια γραμμική αντίληψη της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας αλλά με μια   ΔΟΜΙΚΗ  που να διακρίνει τις κάθετες και οριζόντιες τομές στη πρόσφατη ιστορία μας.                                             

    3 Ας ξεκινήσουμε αυθαίρετα από μια Δεκαετία: εκείνη του '70 .\

Η Ελλάδα ήταν ακόμα μια χώρα Αγροτική μια χώρα όπου οι νέοι ανακάλυπταν το τότε απωθημένο - λόγω εμφυλίου και δεξιάς τρομοκρατίας που ακολούθησε - παρελθόν  ψηλαφώντας στα τυφλά : ένα βιβλίο από εδω , ένας δίσκος του Θεοδωράκη η του Σαββόπουλου από κει ..Η Αριστερά λοιπόν αναδύονταν από το προηγούμενο Τεράστιο τραύμα της ήττας του εμφύλιου σιγά σιγά ,μέσα από ρυάκια που εντέλει φούσκωσαν  στο μεγάλο ποτάμι της Μεταπολίτευσης .Ήταν συντριπτική η ορμή της αριστεράς τότε : αν και λίγοι νιώθαμε και είμασταν Πρωτοπορία.                                        

     ... Και όντως επηρεάζανε την κοινωνία • όταν πηγαίναμε π.χ Σινεμά και βλέπαμε Αγγελόπουλο   διαμορφωνσμε και μια εικόνα για την προηγούμενη Ιστορία : ο Εμφύλιος ήταν ο Θίασος του Αγγελόπουλου  Και αυτό το συζητάγαμε δημόσια και στα πηγαδάκια - που ήταν ένας διάλογος συγκρουσιακος ,σώμα με σώμα ,- και όχι Αφηρημένος και α-υλος όπως είναι εδώ  και στους Δημόσιους χώρους που τότε ήταν και ο ίδιος ο Κινηματογράφος ,το πριν ( το Φουαγιέ ) και το Μετά . Δεν βλέπαμε μέσα από πλατφόρμες τότε δεν βλέπαμε εξατομικευμένα  όπως σήμερα βλέπαμε εν Σώματι ,ως κοινό.. ...                          Αυτό και άλλα πολλά , από το χωράφι ,το Εργοστάσιο - ( στα μέσα  της δεκαετίας του 70  σχεδόν όλοι οι φοιτητές και μαθητές- κι εγώ μαζί - είχανε μια εμπειρία εργασίας στο Εργοστάσιο  ως εποχικοί εργάτες ..                                                                      

 .Και- ειρησθω εν παρόδω -το εργοστάσιο στην Ελλάδα τότε ήταν αγροτικό εργοστάσιο ,επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων ,εργοστάσιο Ζάχαρης π Χ η η βαμβακιού η ρυζιού. κλπ.                                          Με αυτό θέλω να πω ότι στη χώρα μας τότε η Φοιτητική πρωτοπορία ήταν και πρωτοπορία σε Κάτι συγκεκριμμενο και υλικό ,χειροπιαστό ,κοινωνικό .: έιχε ξεφύγει από το χωριο , είχε πάει στη πόλη αλλά ταυτόχρονα διατηρούσε την επαφή με το χωριό ,δούλευε στο αγροτικό εργοστάσιο  ,μετασχημάτιζε την Ύπαιθρο.                                                         

 Επιπλέον αυτό που ήταν η Αριστερά τότε για τη Νεολαία ,η Κνε , η Ππσπ  ,η ΑΑΣΠΕ ,ο Ρήγας ήταν και ένας φορέας κοινωνικοποίησης και χωνευτήρι  όπου οι Νέοι από τα χωριά και την επαρχία ερχόταν σε άμεση επαφή με τους νέους Από την Αθήνα και Θεσσαλονίκη και όλα αυτά ενείχαν και μια αμοιβαία ώσμωση .                            

 4.Μετα ήρθε η δεκαετία του 80 και ο Άνδρεας: η Αλλαγή..

Το ΠΑΣΟΚ άλλαξε πολλά και εξαφάνισε πολλά. Η φοιτητική πρωτοπορία των αριστερών οργανώσεων παραμερίστηκε Η ισοπεδώθηκε από την επέλαση των πρασινοφρουρών   και των κλαδικών .Και μαζί με την αλλαγή η Ελλάδα μπήκε  καθυστερημένα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη  στο α. κράτος  πρόνοιας που όμως συγχεόταν με το Πελατειακό κράτος

 β.και την καταναλωτική κοινωνία και την εξατομίκευση ..Καινούργια τζάκια αναδύθηκαν και νέα κοινωνικά στρώματα ανέβηκαν σκαλοπάτια και απέκτησαν αλαζονική νοοτροπία : παιδιά αγροτών γίναν μηχανικοί , γιατροί, φαρμακοποιοί  μια Επιστημονική μεσαία τάξη που ήθελε να ξεκόψει επιτέλους από την καταγωγή της ... Και ποιο ήταν το Όχημα :; Ο Μητσοτάκης πατήρ ..Είμαστε στα τέλη του 80 και αίφνης τι να είσαι με τον Παπανδρέου είχε γίνει Τρε Μπανάλ Στα τέλη του 80 η. Αριστερά σύσσωμη συμμαχεί με την δεξιά και κάνει κυβέρνηση....''Ειδικού σκοπού'' την κυβέρνηση Τζαννετάκη με την αλυσίδα στο λαιμό ..

Εσείς οι νεότεροι δεν μπορείτε να φανταστείτε το  ποσό τραυματικό  ήταν για την Αριστερή  νεολαία εκείνης της. εποχής ο εναγκαλισμός του τότε Συνασπισμού ( όπου μέσα ήταν και το ΚΚΕ ) με τον πιο στυγνό Μητσοτακισμο . Το να ανακαλύπτεις ξαφνικά  αυτό που διακήρυσσέ  ο τότε πρόεδρος του Συνασπισμού ο Κωνσταντόπουλος ότι Αριστερά σήμαινε να είσαι με τους Θεσμούς και όχι π.χ με την Επανάσταση.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ .Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 90.                                        

Η δεκαετία του 90 ήταν που επισφράγισε το πέρασμα της Ελληνικής κοινωνίας ,από τη στερεή στη   Ρευστή νεωτερικότητα.                                                    

  Ήταν η εποχή του Μητσοτάκη Πατρός και του Κυνισμού που εμφανιζόταν ως ειλικρίνεια, της επέλασης της ιδιωτικής τηλεόρασης ,της κατάρρευσης των αξιών της μεταπολίτευσης .       Ήταν επίσης ο θρίαμβος της Αστικής Δημοκρατίας μετά την κατάρρευση της  ΕΣΣΔ και των Λαϊκών Δημοκρατιών  ,όπου ως Δημοκρατία πλέον αναδυόταν η ΥΠΕΡ καταναλωτική κοινωνία (βλ σχετικα Η κουλτούρα του καταναλωτισμού(Ζ Μπαουμαν )η Ιδεολογία των Δικαιωμάτων και η Εξατομίκευση .                                                             

  Η Ελληνική κοινωνία περνά από την αυτοΥπέρβαση στην Αυτοεκφραση και όλο και μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού ανακαλύπτουν το life style μέσα από τις  προτροπές του περιοδικού ΚΛΙΚ και άλλων που αναλαμβάνουν να μας"  Ξεβλαχεψουν .".                                                           

..Εποχή επίσης ενός μεγάλου παράπλευρου  τραύματος καθώς στα πλευρά του δικού μας κράτους βλέπαμε να διαλύεται στα εξ ων συνετέθη ένα μεγάλο  πολυεθνικό σοσιαλιστικό  κράτος  η Γιουγκοσλαβία • υπόδειγμα " αυτοδιαχειριστικου σοσιαλισμού και ανάπτυξης " και ηγέτιδα δύναμη στο παγκόσμιο κίνημα των Αδέσμευτων .

Η Διάλυση της Γιουγκοσλαβίας  προκάλεσε και ένα κύμα ανησυχίας που συγκαλύφθηκε με την αιφνίδια ανάπτυξη ενός εθνικισμού που δεν έμοιαζε και πολύ με εκείνους των αρχών του εικοστού αιώνα ,ενός  εθνολαικισμου της κατανάλωσης και του Μακεδονικού που συνίστατο σε ένα  ηλιθιο  Μπούλιγκ προς τους κατοίκους ενός μικρού νεοσύστατου κράτους που έβλεπε τη χώρα μας με συμπάθεια. 

Ο εθνολαικισμος της δεκαετίας του 90 εις βάρος της σημερινής Βόρειας Μακεδονίας ,που εκφραζόταν με θηριώδη συλλαλητήρια όπου συμμετείχαν σχολεία με ....απουσίες παρακαλώ δεν ήταν παρά σύμπτωμα του " ξεβλαχεματος ": 

Η Ελλάδα γινόταν φαντασιακά ο Ισχυρός πυλώνας της Δύσης στη περιοχή  των Βαλκανίων και αυτό την οδήγησε σε φαντασιώσεις μεγαλείου .      Συνέβησαν επίσης και αλλαγές στο Σεξ : Η κατάρρευση των χωρών του Ανατολικού Μπλοκ οδήγησε στην μαζική εκπόρνευση και οι Έλληνες Άρρενες είδαν αίφνης τα μπουρδέλα να γεμίζουν με  όμορφες πόρνες - εν πολλοίς σκλάβες του σεξ ..

.Αυτό με τη σειρά του οδήγησε σε τεράστια μεταβολή στα ήθη .                                               Δήθεν ως Ευρώπη αλλά στην ουσία ως καταναλωτική απομίμηση της Αμερικής η Ελλάδα τότε γνώρισε και άλλη μια πλευρά του καπιταλισμού ,μέχρι τότε άγνωστη : Το Χρηματιστήριο.                                                            Στα τέλη του αιώνα όλοι σχεδόν οι Έλληνες  ένιωσαν το γαργαλητό του Χρηματιστηριακού παραληρήματος ,είχαν γίνει όλοι Πλούσιοι - στα χαρτιά.

Μαθανε να μη βάζουν όλα τα αυγά σε ένα Καλάθι  να γίνουν " επιχειρηματίες του εαυτού τους" και να διαλέγουν ...Μπλου τσιπς .                Ήταν ένα φούσκωμα της ευημερίας που συνοδεύτηκε από ένα αίσθημα  υπερηφάνειας γιατί διάλεξαν την " σωστή πλευρά της ιστορίας " και " ευτυχώς - λέγαν οι αριστεροί - " που δεν νικήσαμε στον Εμφύλιο " πιστεύοντας ότι η φαινομενική Ευημερία της εποχής Σημίτη θα κρατούσε για πάντα ..Κράτησε Μέχρι τους ολυμπιακούς του 2004 που επενδύθηκαν με μια  ΥΣΤΕΡΙΑ  μεγαλείου. .Η Δεκαετία του 90 ήταν επίσης και η εποχή της Ιδιωτικής τηλεόρασης και τρας τι - βι  ,που άρχισε από τότε να προβάλει εικόνες Πορνό συμβάλλοντας στην πορνογραφικοποιηση της Ελληνικής κοινωνίας καθώς επίσης και του ζάπινγκ .Κάνοντας ζάπινγκ ο θεατής άρχισε να αντιλαμβάνεται την πολιτική ως ΚΛΩΤΣΟΠΑΤΙΝΑΔΑ • το ενδιαφέρον του σταματούσε εκεί όπου έβλεπε τον πιο έντονο καυγά και ,καθώς τα κανάλια είχαν ως κύριο κριτήριο την θεαματικότητα άρχισαν να προσκαλούν και να κάνουν διάσημους τους Πολιτικούς που πρόσφεραν περισσότερο Θέαμα ,δηλαδή τους πιο φωνακλάδες ,τους πιο Καραγκιόζηδες τους πιο Γελοίους .. .

..Έτσι η χώρα γέμισε κυνικούς καταναλωτές ,δια ποτισμένους με μια  απίστευτη ευφορία που βρίσκονταν με το στρατόπεδο των νικητών ,έτοιμοι να Γαμησουν και να Δείρουν θεωρώντας ότι το ....Αξίζουν.( και μάλιστα αξίζουν περισσότερα) 

.ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ.  Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 2000.  ..

.η δεκαετία του 2000ηταν η δεκαετία των δίδυμων πύργων ,της εισβολής των Αμερικανών στο Αφγανιστάν ,του Γκουαντάναμο ,του πολέμου στο Ιράκ . Ήταν επίσης η εποχή που στην Ελλάδα αίφνης και μαζικά"  γίνανε όλοι Αμερικανοί " και ανακαλύπταμε την  γοητεία και αξίες της Νέας Υόρκης και της Δύσης .Βέβαια  έγινε  η εισβολή στο Ιράκ αν θυμάστε ( τι ήταν κι εκείνο με τα δήθεν χημικά όπλα του Σαντάμ ,) και γεννήθηκε ένα αιφνίδιο Αντιπολεμικό κίνημα που είχε και το πρόσημο του Αντικαπιταλιστικού κινήματος που ,όμως ήταν κάτι Άλλο και εντελώς διαφορετικό από το Σοσιαλιστικό κίνημα .

Το τελευταίο είχε ένα θετικό πρόσημο και ένα τέλος το πρώτο ενείχε κάτι το αρνητικό και το θόλο.

(Τέλος πάντων πάει και το αντιπολεμικό κίνημα και σήμερα όλοι τρελαίνονται για όπλα και εξοπλισμούς και Ραφαλ .Κλείνει η παρένθεση.

) Εν τω μεταξύ η Ελλάδα παραληρούσε από ενθουσιασμό για τους Ολυμπιακούς και τι Ευρώ και ο εθνικός μας φιλόσοφος ο Ράμφος ντε έγραφε ότι τι Όνειρο έγινε πραγματικότητα  ,ενώ όμως οι τερμίτες του πραγματικού υπέσκαπταν τι δέντρο της Ευημερίας ..Διότι οι Αμερικανοί ανάγκασαν την Ε.Ε να προχωρήσει όχι στην ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΚΑΙ Εμβάθυνση της αλλά στην ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ της ενσωματώνοντας αρχικά άλλες δέκα χώρες της Ανατολικής Ευρώπης με μιας και έπεται συνέχεια .

Αυτό είχε ως συνέπεια η Ελλάδα να γίνει από τελευταία χωρα των δώδεκα και καθαρή λήπτρια επιδοτήσεων ως φτωχότερη ( μαζί με την Πορτογαλία αν θυμάστε )  μεσαία χώρα της νέας Ε.Ε και να βοηθάει αυτή τις πολύ πολύ φτωχότερες νέες χώρες. Όμως εν τω μεταξύ είχανε συνηθίσει στην προηγούμενη Ευτυχισμένη κατάσταση και εκεί ο Μέσος Γκλάμουρους Έλλην ψήφισε Καραμανλή Κωνσταντίνο τον Δάμαλο. ....( Συνεχίζεται)

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ Σεκάνς 2 ..Από το 2004 και μετα....  

Το 2004 η εθνική υπερηφάνεια για την Ισχυρή Ελλάδα είχε φτάσει στην κορύφωση της και η Ιαχή : " Αλβανέ Αλβανέ δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ " ακουγόταν μυριόστομη στα γήπεδα και όχι μόνο. Εν τω μεταξύ η Ελλάδα είχε εγκαταλείψει τα εργοστάσια και τις Βιοτεχνίες και την Αγροτική παραγωγή και οι κάποτε ισχυροί Γεωργικοί Συνεταιρισμοι μαράθηκαν .Στις εκλογές ο Σημίτης παρέδωσε το δαχτυλίδι  των Νιμπελουγκεν στον ΓΑΠ και παραλίγο να λυθεί το Κυπριακό αλλά όποιος στήριζε το σχέδιο Ανάν θεωρούνταν τουλάχιστον προδότης ,από αριστερά και Δεξιά . Ετσι κυριάρχησε ο Καραμανλής ο μικρός ο επιλεγόμενος από την Μαλβίνα και ΔΑΜΑΛΟΣ και η Ελλάδα  βούλιαξε ως χώρα στις Δόξες και τα Κλέη της 

Η παρακμή ήταν ραγδαία αλλά ο Νεοέλληνας σαν τον Ντοριαν Γκρεη νόμιζε ότι ήταν Αγέραστος ενώ το πορτρέτο του Γερνούσε. Στη Θεσσαλονίκη άρχισε να επικρατεί ένας νέος τύπος Χουντοφασισμου  χαμογελαστού και Αστείου χάρη στο πρόσωπο του Ψωμιάδη ,γενικής αποδοχής Καραγκιόζη από Δεξιούς και Αριστερούς και - όταν οι αναρχικοί κατέβασαν την  Ελληνική Σημαία από τον Λευκό Πύργο και ανέβασαν μαύρη ο Νομάρχης της καρδιάς μας δήλωσε " Ποτέ μέχρι τώρα στα τρεις χιλιάδες χρόνια της πόλης δεν κατέβηκε η Ελληνική σημαία από τον Λευκό τον Πύργο " .Σε μια πρόταση τρία τεράστια ιστορικά λάθη όμως κανείς Δεν καταλάβαινε απολύτως τίποτε • ούτε η Αριστερά που θεωρούσε κύριο εχθρό το ΠΑΣΟΚ  ,ακόμα . Και όλοι Γελούσαν ευχαριστημένοι με τον Ζορό Νομάρχη και τραγουδούσαν χαρούμενοι : Και με Κέφι και με Πλάκα με καρφιά του Μαρλαπακα ".  

 Εντω μεταξύ ζήλεψαν και άλλοι Ακροδεξιοί και ο Καρατζαφέρης  ο χέρι χέρι με τον Μητσοτάκη κολλησε στο κεφάλι του σπόρους και πήγε στην γιορτή των Θεοφανίων  και άρχισαν να τσιμπολογούν το κεφάλι του τα περιστέρια και όλοι ,όλοι Φώναζαν : ΘΑΥΜΑ ,ΘΑΥΜΑ ...."... 

Την ίδια εποχή ο Άδωνης πουλούσε Νανο γιλέκα και το βιβλίο του Πλεύρη Πατρός ,το Ναζιστικό .

Κανείς δε Καταλάβαινε το Κακό που προχωρούσε με βήμα ταχύ.     .....  

               

ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ  :Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ 

Μπαίνουμε  τελειά στην κρίση , στην καθοριστική τελευταία δεκαετία του 2010: Η δεκαετία αυτή ξεκινά ουσιαστικά από το 2008 από τον Δεκέμβρη : Ο Δεκέμβρης έδειξε σε όλους  όσους μπορούσαν να δούνε  ότι η χωρα μας  έστεκε πάνω από το κενό σαν κάτι ‘’αόρατες ‘’πόλεις του Ιταλο Καλβίνο^. από κάτω το βάραθρο  της επερχόμενης κρίσης . Όμως  τι κάνει – λένε – η Στρουθοκάμηλος όταν βλέπει το κακό να έρχεται ; . Βάζει το κεφάλι της στην Άμμο  και  η Χώρα μας , η κοινωνία , η Δεξιά και η αριστερά  όλοι , όταν ήρθε μπροστά της  το κακό φρόντισε να το κουκουλώσει ,στο άψε σβήσε :  Ποιος έφταιγε;  Δεν έφταιγε  η παγκόσμια κρίση , ούτε ο Καραμανλής ο Μικρός  : έφταιγε ο  αφελής ΓΑΠ, το ‘’λεφτά υπάρχουν ‘’ και ήταν και συνομωσία . Σ αυτό τον μύθο της παγκόσμιας συνομωσίας συνέργησαν και οι ‘’αγανακτισμένοι ‘’ που δεν ξεκίνησαν (μόνο )από τα Αριστερά  - παρόλο που η αριστερά τους υιοθέτησε  βαφτίζοντας τος πλατείες .- ούτε μόνο από την καραμανλική και Σαμαρική Δεξιά που συνωστίζονταν στη  άνω πλατεία  αλλά από ένα  παράξενο           Μεταπολιτικο κράμα  που συνέπεσε  με την αραβική άνοιξη  εκείνης της εποχής .

 Και  μέσα σε όλα αυτά  είχαμε την ανάδυση του Τσίπρα. Δεν μπορούμε να αναλύσουμε το φαινόμενο Τσίπρα αν δεν το συνδέσουμε με την οριστική κυριαρχιά της  εικόνας   και την Τηλεοπτικοποιηση  της Δημοκρατίας μας ,προς τη κατεύθυνση αυτου ο Νηλ Ποστμαν ειχε αποκαλέσει : Διασκέδαση μέχρι θανάτου:ο δημόσιος  λόγος στην εποχή του θέματος . Ο Πόστμαν είχε δείξει το πως η κυριαρχία της Τηλεόρασης  αποδιαρθρώνει τον πολιτικό λογο και από-ιεραρχικοποιει τις ειδήσεις . Μέσα σε μια τέτοια αποπλαισιωση  του πολιτικου σκηνικου  και απο -ιεράρχηση του πολιτικού λογού το γλυκό , νεανικό πρόσωπο του Τσίπρα  μετατράπηκε σε πορτραίτο το Ντόριαν Γκρεη  όχι μόνο  η κυρίως για την Αριστερά αλλά  για μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας  (και της Καραμανλής Δεξιάς που βρήκε επιπλέον και μια Κολυμπήθρα του Σιλωάμ  για να αναβαφτιστεί ).

Επιπλέον  την εποχή εκείνη βρέθηκαν  , όπως και σε κάθε βαθιά κρίση , οι αποδιοπομπαίοι τράγοι .   Αρχικά  ο ΓΑΠ …..

 … O Αλέξης  ήταν ο χαρισματικός ηγέτης μιας  εξ ολοκλήρου τηλε-οπτικοποιημένης εποχής.  Όμως τι είδους χάρισμα  διέθετε ο Αλέξης ;  

 Και ο Ανδρέας έγραφε στον φακό  αλλά ήταν  γέννημα  θρέμμα μιας εποχής ποιεί κυριαρχούσε ακόμα  ο έντυπος και προφορικός  λόγος .  Ο Ανδρέας ήταν και παραδοσιακός (καθώς προερχόταν από μια  πολιτική οικογένεια; , γόνος του Γεωργίου Παπανδρέου ) και χαρισματικός ηγέτης . ο Τσίπρας όχι. Ο Ανδρέας  έδρασε σε μια εποχή οπού υπήρχε ακόμα η Σοβιετική Ενωση και η δυνατότητα ελιγμών μεταξύ  των δυο πόλων του Ψυχρού πολέμου ,σε μια εποχή οπου η  Ελλάδα ως δέκατοί μέλος της ΕΟΚ  μπορούσε να εισπράττει   επιδοτήσεις σε μια εποχή σύγκλισης . Ο Τσίπρας ανεδείχθη ως ηγέτης σε μια εποχή οπου η Σοβιετική Ένωση ήταν απλώς ανάμνηση  και η ΕΟΚ- ΕΕ  από την Σύγκλιση είχε επιλέξει την λεγομένη διεύρυνση με συνέπεια η Ελλάς να εισπράττει όλο και λιγότερα,

Ο Ανδρέας  προερχόταν από μια  Συμπαγή  εποχή, του ραδιοφώνου και της μεγάλης  ρητορικής   πολύ μορφωμένος , πρύτανης στο Μπερκλευ  , οικονομολόγος ολκής . Ο Τσίπρας στην εποχή της ρευστής, κατά Μπαουμαν , νεωτερικοτητας και της Κοινωνίας σμήνους ,ήταν παιδί του κομματικού σωλήνα ενός μικρού κόμματος της αριστεράς, ένα στέλεχος που ανέβηκε από τα κάτω χάρη στο δαχτυλίδι του Αλαβάνου.

Ο   Αλαβάνος ήταν ένας  εσωστρεφής χαρακτήρας , μη αρκετά επικοινωνιακός , αριστερός ηγέτης παλιάς κοπής που διέκρινε στον Αλέξη μια ευκαιρία  για διείσδυση του λογού της Αριστερά  σε ευρύτερα στρωματά . Είχε δίκιο μόνο που δεν επρόκειτο ακριβώς για λόγια αλλά για μια Εικόνα  της αριστεράς , αντανάκλαση στον καθρέφτη της εποχής του θεάματος . Ο Αλέξης έγινε αρχικά -στον περίοδο από το 2011 έως περίπου το 2015  ένα κενό σημαίνον   ,μια Οθόνη οπου οι διάφορες συνιστώσες του τότε Σύριζα -παλιές και καινούριες – προβάλαν τις επιθυμίες τους  και τις φαντασιώσεις τους .

Και η ελληνική κοινωνία  την Νοσταλγία της  για την  προ του τραύματος εποχή  του 2008 – εξ ου και η συνεύρεση με τον Καραμανλισμο  του ‘’μεσαίου χώρου ‘’. Και αυτή  η Νοσταλγία ως κινητήρια δύναμη   της ανόδου του Σύριζα ήταν και μια από τις μεγάλες διάφορες  από την αλλαγή του 80 με τον    Ανδρέα .    Διότι  τότε – επι Ανδρέα – κινητήρια δύναμη ήταν ακόμα η επιθυμία για ‘’σοσιαλισμό ‘’ ότι και να σήμαινε αυτό ( θυμίζω το σύνθημα  των  Πασοκτζήδων « στις 17 , σοσιαλισμός ‘’ )δηλαδή  η μέχρι τότε επιθυμία για ‘’ΑΛΛΑΓΗ ‘’  και η ιδεολογία της ‘’Προόδου ‘’( θυμίζω την έκφανση του Ανδρέα ‘’Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω ‘’. Αντίθετα  η φαντασίωση που ενσάρκωνε ο Σύριζα τότε ήταν  το να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω , όχι σε έναν πραγματικό χρόνο αλλά σε έναν Νοσταλγικό χρόνο .(  η Νοσταλγία  δεν είναι μνήμη  αλλά ανακατασκευή της μνήμης , φαντασίωση μνήμης και  η φαντασίωση  δεν αντιτίθεται  στην πραγματικότητα αλλά αποτελεί μέρος της όπως  και τα όνειρα ,και ,όπως έλεγε ο Λακάν ‘’ η φαντασίωση είναι η σκηνοθεσία του πραγματικού ‘’…

 

 

 

Για να μη μακρηγορώ ,ο Αλέξης  μέσα από την συλλογική ομαδοσκεψη και το κλίμα της εποχής έφτασε στην εξουσία το 2015. Θέλω εδώ να παραπέμψω ένα  απόσπασμα από ένα μου άρθρο εκείνης της εποχής που δημοσιεύτηκε λίγο μετρά το 2015:’’ «ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα  αριστερής καταγωγής κόμμα, έγινε κυβέρνηση μαζί με το δεξιό, εθνολαϊκιστικό  κόμμα, ΑΝΕΛ δυο φορές, τον Ιανουάριο αλλά και τον Σεπτέμβριο του  2015. Πρόδρομος της παράδοξης συνύπαρξης Αριστεράς-Δεξιάς ήταν οι «πλατείες» και οι «αγανακτισμένοι» του  2011. Κι εδώ επισημαίνουμε μια σιωπηλή παράλειψη: ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, επί ηγεσίας Αλαβάνου, υποστήριξε την εξέγερση του «Δεκέμβρη του 2008», αποφεύγει  πλέον κάθε αναφορά σ' αυτήν. Αντίθετα, αναφέρεται συστηματικά στις «πλατείες» και στο «κίνημα των αγανακτισμένων». Ο Δεκέμβρης του 2008 έδειχνε το βάραθρο της εξέγερσης, την σχάση του πολιτικού, το χάος του πραγματικού πίσω από την φαντασίωση. Αντίθετα, οι πλατείες  των αγανακτισμένων  θεμελίωσαν την φαντασίωση, μιας εύκολης λύσης: της «Πολιτικής χωρίς το Πολιτικό», της «άμεσης» Δημοκρατίας, της απολιτικής «εθνικής ενότητας».

Κεντρικό σημαίνον των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ γίνεται ο λαός: στον προγραμματικό του λόγο ως Κυβέρνηση, τον Ιανουάριο του 2015, ο πρωθυπουργός Τσίπρας δήλωνε ταπεινά: „Η σημερινή κυβέρνηση μπορεί απλά να είναι η φωνή αυτού του λαού, στην τιμή και την ιστορία, που κουβαλά αυτός ο λαός, εμείς μόνο η θέλησή του μπορούμε να είμαστε." "Είμαστε σάρκα από τη σάρκα αυτού του λαού“ δήλωνε επίσης περήφανος ο ηγέτης του κυβερνώντος αριστερού κόμματος, ενσαρκώνοντας μεταφυσικά τον λαό. ’’Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσουμε μέχρι τέλους“’[9] ξεχνώντας  ότι το Σύνταγμα είναι κυρίως ένα νομικό και όχι ιερό κείμενο, και πως το να ισχυρίζεται κάποιος - κόμμα ή πρόσωπο - ότι το ενσαρκώνει, τότε είναι σα να λέει l'état, c'est moi. Διότι η έννοια του Συντάγματος έγκειται ακριβώς στο ότι περιλαμβάνει όλους: δεν είναι προσωποποιημένο το Σύνταγμα, είναι «δικό τους και δικό μας» και  η λέξη «Λαός»  όταν την χρησιμοποιούμε για να νομιμοποιήσουμε την δική μας πολιτική πράξη, θυμίζει την επίκληση του Θεού από τους λογής-λογής φονταμενταλιστές: «Θεού θέλοντος» - «ο Λαός το θέλει».

 „Πιστεύω στις επόμενες ημέρες θα έχουμε συμφωνία“, δήλωνε το καλοκαίρι του 2015 ο  πρωθυπουργός Τσίπρας, για να προσθέσει: „Σε περίπτωση, όμως, που δεν έχουμε λύση εντός του πλαισίου τότε θα τεθεί στην κρίση του ελληνικού λαού“.[10] Όμως το δημοψήφισμα του καλοκαιριού πραγματοποιήθηκε ως μια μάλλον παγκόσμια πρωτοτυπία: ένα δημοψήφισμα, όπου ο λαός δεν αποτελούσε τον τελικό κριτή μιας νομικής-πολιτειακής διαδικασίας, όπως π.χ. το δημοψήφισμα του 1974 για το είδος του πολιτεύματος της χώρας (προεδρευομένη ή βασιλευομένη Δημοκρατία) αλλά χρησιμοποιήθηκε απλώς ως εργαλείο στήριξης στις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης. Εν τέλει, ο ηγέτης μετάτρεψε το «Όχι» σε «Ναι» στη συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση, που σφραγίστηκε με το λεγόμενο «τρίτο Μνημόνιο».

Συνήθως οι λαϊκισμοί χρησιμοποιούν εργαλειακά τα συναισθήματα που διεγείρουν. Το  2011  μαζί με τα πρώτα  Μνημόνια ξέσπασε η «οργή του Λαού» και η «αγανάκτηση» των πλατειών η οποία αξιοποιήθηκε πολλαπλώς και από πολλούς στα επόμενα χρόνια. Το κεντρικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 ήταν η «Ελπίδα», ένα ζεστό και θετικό συναίσθημα. Όμως, κάτω από τα ρητά, προγραμματικά συναισθήματα κείτονται τα υπόκωφα και, κάτω από την τελευταία αναλαμπή ελπίδας, η απόγνωση. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου το τρίτο Μνημόνιο, η αποδοχή της πραγματικότητας - ως καλυμμένος  κυνισμός - αντικατέστησε  εν μέρει την πολιτική του Λαϊκισμού και της Ελπίδας. Μένει να δούμε την συνέχεια ή το τέλος (αυτής) της ιστορίας.»  (Το άρθρο μου εδω )

 Τώρα  ας σκεφτούμε λίγο ότι με τον Τσίπρα συμβαίνει ότι ακριβώς συνέβαινε πάντα με τους χαρισματικούς  ηγέτες : εγκλωβίζονται στο χάρισμα  τους και απομένουν  μόνοι. Ο κόσμος που ή τους λατρεύει η  τις μισεί – δεν υπάρχει απέναντι τους μέσος  όρος . Και είναι καταδικασμένοι να κάνουν θαύματα  ,αλίμονο τους αν δεν κάνουν διαρκώς . Θυμάμαι που είχα διαβάσει ένα διήγημα του Οργουελ μικρός  ,στη συλλογή του ‘’Μέρες της Μπουρμα ‘’ όταν ήταν αστυνομικός  κάπου στα  Ινδίες και οι χωρικοί  του ζήτησαν να σκοτώσει έναν τρελαμένο και επικίνδυνο πλέον ελέφαντα : το λέω από μνήμης , είχαν μαζευτεί γύρω του και περίμεναν  από τον σαχιμπ  να κάνει το θαύμα ,αλίμονο του αν δεν το έκανε ,θα τον κατασπάραζαν . Η εξουσία του χαρισματικού  προέρχεται από τα θαύματα ,από αυτή την μεταβίβαση πίστης σε αυτόν  από την απέκδυση της ευθύνης . Μη περιμένετε από τους οπαδούς ενός χαρισματικού ηγέτη  να είναι …’’ενεργοί πολίτες ‘’ το ένα  -η ιδιότητα του οπαδού  αναιρεί το άλλο. Κοντολογίς ο Τσίπρας πιάστηκε στη φάκα των υποσχέσεων που έδινε και των φαντασιώσεων που καλλιεργούσε ‘’ θα σχίσω τα μνημόνια’’ . Και τον αφήσαν  να μπει  στον λάκκο των Λέοντων  σε ένα συμβούλιο κορυφής  όπου είχε να αντιμετωπίσει – αυτός ένας νεαρός και άμαθος ηγέτης  ενός εύπιστου και αμαθούς λαού που μόλις είχε κάψει τις γέφυρες πίσω του  με το όχι στο Δημοψήφισμα – όλα μα όλα τα Μούτρα της Ευρώπης όπου η Μέρκελ και ο Σόιμπλε  ήταν , σε σχέση με τα αλλά ‘’υποκείμενα  της ιστορίας ‘’ οι ..καλλίτερες περιπτώσεις .

Τι  να άκουσε ο Τσίπρας εκείνες τις 17 ώρες εκεί μέσα ;

 Πάντως πάρα την kolotoumpa τις εκλογές τις πηρέ τον Σεπτέμβριο  και νόμισε ότι το τραύμα ξεπεράστηκε ..Αμ δε !!!! Το τραύμα του Δημοψηφίσματος  και των κλειστών  Atm  δεν ξεπεράστηκε .απλώς ΑΠΩΘΗΘΗΚΕ  . 

Και δεν ήταν ένα προσωπικό τραύμα αλλά ένα συλλογικό , κοινωνικό , πολιτισμικό τραύμα  πράγμα που σημαίνει ότι το εκμεταλλευτήκαν πολλαπλώς οι διαμορφωτές  κοινής  γνώμης και τα ΜΜΕ . Επιπλέον  το  κάθε τραύμα  Δεν πονάει την στιγμή που το υφίστασαι αλλά αργότερα , Την άλλη μέρα , τον άλλο μηνά η -στην περίπτωση μας  , ύστερα  από χρόνια. Το τραύμα  του 2015  έχει επιπλέον να κάνει με την αιφνίδια  συνειδητοποίηση , την Πικρή μάλλον συνειδητοποίηση του ελληνικού λαού ότι Δεν υπάρχει επιστροφή στο παλιό κυρίαρχο εθνικό κράτος  και στην εποχή του Ανδρέα η του Καραμανλή ότι δεν  είμαστε πια  μόνοι   και ‘’κυρίαρχος λαός’’ Μετα την επανάσταση της ελπίδας η αντεπανάσταση της απόγνωσης..................

    ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ