Για τη συγχρονη λατρεια του Συναισθηματος (του Πέτρου Θεοδωριδη )
Φθόνος ,ενθουσιασμός ,αγανάκτηση, οργή εμφανίζονται και εξαφανίζονται ανάλογα και με τον ρυθμό που επιβάλλει το κυρίαρχο σλόγκαν των δελτίων ειδήσεων της τηλεοπτική δημοκρατία των συγκινήσεων :«και τώρα ας περάσουμε σε άλλο θέμα »
Σήμερα η επαφή με τα συναισθήματα μας αποκτά μια ανεξάρτητη και κρίσιμη ηθική άξια.
Μετατρέπεται σε κάτι που επιβάλλεται να επιτύχουμε προκειμένου να αποκτήσουμε ”γνησιότητα και πληρότητα” .
Σήμερα ζούμε με το ιδανικό της αυθεντικότητας … ζούμε σήμερα στην εποχή της τυραννίας της οικειότητας : στην εποχή μας οι σχέσεις στον δημόσιο χώρο συλλαμβάνονται ως μια μορφή αυτοαποκάλυψης και η συζήτηση αποκτά χαρακτήρα εξομολόγησης .
Ότι καθιστά μια πράξη έγκυρη (δηλαδή αυθεντική) είναι ο χαρακτήρας όσων μετέχουν σε τούτη κι όχι η πράξη καθ εαυτή» .
Ετσι , σιγά σιγα ο εαυτός γίνεται ένας «εαυτός σολιψιστικός, δεν πιστεύει σε τίποτα πέρα από τον ίδιο-αφού δεν μπορεί να υπάρχει άλλο νόημα πέρα από αυτό που δημιούργησε ο ίδιος.
Σήμερα τα συναισθήματα μοιάζουν πράγματι να ξεχειλίζουν ανεξέλεγκτα. Πάθη και συγκινήσεις , φαίνονται να φουντώνουν ξαφνικά ή και να εξαερώνονται όπως η ίδια η τωρινή νεωτερικοτητα όπου κάθε τι το σταθερό, «εξαχνώνεται» όπως έλεγε κάποτε ο Μαρξ.
Σήμερα τα συναισθήματα μοιάζουν πράγματι να ξεχειλίζουν ανεξέλεγκτα. Πάθη και συγκινήσεις , φαίνονται να φουντώνουν ξαφνικά ή και να εξαερώνονται όπως η ίδια η τωρινή νεωτερικοτητα όπου κάθε τι το σταθερό, «εξαχνώνεται» όπως έλεγε κάποτε ο Μαρξ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου