Αναγνώστες

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

Οι κλιματικές αλλαγές από την αρχαιότητα ως σήμερα. Ο Μεγάλος Λιμός.ketivasilakou.blogspot.com|Από Καίτη Βασιλάκου/αναδημοσιευση

Η κλιματική αλλαγή που παρατηρούμε σήμερα μας προκαλεί πολλές ανησυχίες. Έχουμε μάθει να ζούμε σε ένα κλίμα λίγο πολύ σταθερό γν...
ketivasilakou.blogspot.com|Από Καίτη Βασιλάκου


Η κλιματική αλλαγή που παρατηρούμε σήμερα μας προκαλεί πολλές ανησυχίες. Έχουμε μάθει να ζούμε σε ένα κλίμα λίγο πολύ σταθερό γνωρίζοντας από ποιους κινδύνους πρέπει να προφυλαχτούμε και παίρνοντας τα μέτρα μας.
Όταν όμως το κλίμα εμφανίζεται ασταθές, δεν ξέρουμε τι μας περιμένει την άλλη μέρα. Θα έχουμε πλημμύρες; Θα έχουμε τυφώνες; Θα έχουμε εκτεταμένη ξηρασία; Θα έχουμε επέλαση χιονιού; Θα παγώσουμε; Θα λιώσουμε από τη ζέστη; Η προγραμματισμένη ζωή μας ανατρέπεται και όχι μόνο αυτό. Άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους από τα αναπάντεχα ακραία καιρικά φαινόμενα, περιουσίες καταστρέφονται, η οικονομία επιβαρύνεται, η καθημερινή ζωή δεν είναι πια και τόσο ασφαλής.

Ωστόσο, αυτό που βιώνουμε σήμερα εμείς, το βίωσαν οι άνθρωποι και σε παλαιότερες εποχές και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις το βίωσαν εξαιρετικά δραματικά.



Ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν ξεκινώντας από την αρχαιότητα. Διακρίνουμε έξι περιόδους με κλιματική αλλαγή που είχαν επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των κατοίκων της Ευρώπης – και όχι μόνο.
1.
Ρωμαϊκή θερμή περίοδος (250 πΧ - 400 μΧ περίπου)
Είναι μια εποχή ασυνήθιστα ζεστού καιρού σε Ευρώπη και Βόρειο Ατλαντικό.
Ο Θεόφραστος (371- 287 πΧ) αναφέρει ότι οι φοινικιές μπορούν να αναπτυχθούν στην Ελλάδα, αν τις φυτέψουμε, αλλά δεν μπορούν να δώσουν καρπό. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και σήμερα στον τόπο μας, πράγμα το οποίο αποδεικνύει ότι οι θερμοκρασίες του 4ου και 5ου αιώνα πΧ  είναι πάνω κάτω ίδιες με τις σημερινές στην περιοχή μας.
Εκτός από τον Θεόφραστο έχουμε και άλλες γραπτές μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν ότι το κλίμα στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είναι βασικά το ίδιο από το 2000 πΧ.
2.
Η κλιματική αλλαγή του 535-536 μΧ
Το κλίμα γίνεται απότομα ψυχρό και καταστρέφονται οι σοδειές. Ένα εκτεταμένο πέπλο ατμοσφαιρικής σκόνης εξαπλώνεται, πιθανόν στάχτη από μια μεγάλη ηφαιστειακή έκρηξη στους τροπικούς ή ίσως από ένα μετεωρίτη, του οποίου τα συντρίμμια έπεσαν στη Γη.
Οι επιπτώσεις επηρέασαν ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη προκαλώντας καιρικά φαινόμενα εκτός της εποχής τους, καταστροφή της συγκομιδής και λιμό.
Ο βυζαντινός ιστορικός Προκόπιος  που εξιστορεί τον πόλεμο του Ιουστινιανού κατά των Βανδάλων αναφέρει για το έτος 536 μΧ: «Κατά τη διάρκεια  αυτής της χρονιάς ένας πολύ κακός οιωνός εμφανίστηκε. Γιατί ο Ήλιος απέπνεε το φως του χωρίς λάμψη... και έμοιαζε υπερβολικά σαν να επρόκειτο για έκλειψη Ηλίου, καθώς οι ακτίνες του ήταν θολές».
Από άλλες πηγές της εποχής μαθαίνουμε ότι στην Κίνα επικράτησαν χαμηλές θερμοκρασίες και ότι έπεσε χιόνι τον Αύγουστο. Στη Μέση Ανατολή, την Κίνα και την Ευρώπη απλώθηκε μια πυκνή, ξηρά ομίχλη.
3.
950-1250 μΧ περίπου: Η Μεσαιωνική Θερμή Περίοδος
Είναι η πιο θερμή περίοδος των τελευταίων 2000 χρόνων στο Βόρειο Ημισφαίριο με εξαίρεση την εποχή μας.
Στην Ευρώπη η κλιματική αυτή αλλαγή θεωρείται ότι έφερε ευημερία, καθώς τα καλοκαίρια ήταν εκτεταμένα και οι χειμώνες ήπιοι. Η γεωργική παραγωγή αυξήθηκε και παρουσιάστηκε ποικιλομορφία καλλιεργειών στη Β. Ευρώπη. Οι Σκανδιναβοί αρχίζουν τα μακρινά τους ταξίδια και φτάνουν μέχρι τον Νέο Κόσμο. Νορβηγοί έποικοι εγκαθίστανται  στην Ιρλανδία και τη Γροιλανδία. Ο πληθυσμός της Ευρώπης πολλαπλασιάζεται.
Πιθανές αιτίες: αύξηση της ηλιακής ακτινοβολίας, μείωση της ηφαιστειακής δραστηριότητας, αλλαγή πορείας των ωκεάνιων ρευμάτων.
4.
Η Εποχή του Μικρού Παγετώνα (1300-1850 μΧ περίπου)


Είναι η περίοδος που ακολούθησε τη Μεσαιωνική Θερμή Περίοδο και εκτείνεται από τον 16ο ως τον 19ο αιώνα (1300-1850 περίπου). Δεν πρόκειται για κανονικό παγετώνα, αλλά για μια περίοδο που το κλίμα γίνεται πάλι ψυχρό.
Το Παρατηρητήριο της  NASA σημειώνει τρεις ιδιαίτερα ψυχρές κορυφώσεις: την πρώτη γύρω στα 1650, τη δεύτερη γύρω στα 1770 και την τρίτη το 1850 με ενδιάμεσα ελαφρώς θερμά διαλείμματα.
Προτείνονται διάφορες εξηγήσεις του φαινομένου: περιοδικά χαμηλότερη ηλιακή ακτινοβολία, αύξηση της ηφαιστειακής δραστηριότητας, αλλαγή πορείας των ωκεάνιων ρευμάτων ή η εγγενής μεταβλητότητα του παγκόσμιου κλίματος.
Στην αρχή της Εποχής του Μικρού Παγετώνα έπληξε την Ευρώπη ο Μεγάλος Λιμός. Ας πούμε μερικά πράγματα γι’ αυτή τη θεομηνία.
Ο Μεγάλος Λιμός, 1315-1317 μΧ


Ο Μεγάλος Λιμός ήταν η πρώτη και η χειρότερη κρίση από μια σειρά κρίσεων μεγάλης κλίμακας που ταλάνισαν την Ευρώπη κατά τον 14ο αιώνα. Προκάλεσε εκατομμύρια θανάτων και έθεσε οριστικό τέλος στην περίοδο της ευημερίας που είχε προηγηθεί κατά τη Μεσαιωνική Θερμή Περίοδο.
Ειδικά ανάμεσα στα έτη 1310-1330 η Βόρεια Ευρώπη γνώρισε μερικές από τις χειρότερες και πιο παρατεταμένες περιόδους κακοκαιρίας σε ολόκληρο τον Μεσαίωνα με βαρείς χειμώνες και βροχές και με κρύα καλοκαίρια.
Οι λιμοί δεν ήταν άγνωστοι στη μεσαιωνική Ευρώπη. Πχ στη Γαλλία τοπικοί λιμοί συνέβησαν μέσα στον 14ο αιώνα τα έτη 1304, 1305, 1315-17 (ο Μεγάλος Λιμός), 1330-34, 1349-51, 1358-60, 1371, 1374-75, 1390. Στην Αγγλία επίσης εκτός από τον Μεγάλο Λιμό του 1315-17,  προκλήθηκαν λιμοί τα έτη 1321, 1351, 1369.
Σε περιόδους λιμού δεν υπάρχει αρκετή τροφή για τους περισσότερους. Η ζωή γίνεται ένας σκληρός αγώνας για την επιβίωση που τελειώνει σχετικά σύντομα. Σύμφωνα με επίσημα αρχεία στην Αγγλία ο μέσος όρος ζωής το 1276 ήταν τα 35,28 χρόνια. Ανάμεσα στα έτη 1301- 1325, στη διάρκεια του Μεγάλου Λιμού, ο μέσος όρος κατέβηκε στα 29, 84 χρόνια.
Την άνοιξη του 1315 άρχισε να πέφτει στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης ασυνήθιστα δυνατή βροχή. Όλη την άνοιξη και το καλοκαίρι η βροχή συνεχίστηκε, ενώ η θερμοκρασία παρέμεινε χαμηλή. Τα σιτηρά δεν μπόρεσαν να ωριμάσουν και οι σοδειές καταστράφηκαν στο μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου.
Ο κόσμος αναγκάστηκε να μεταφέρει μέσα στα σπίτια όσα σιτηρά μπόρεσε να σώσει και να τα κρύψει σε δοχεία για να τα προφυλάξει από την υγρασία. Το άχυρο και το σανό καταστράφηκαν, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν ζωοτροφές.
Οι τιμές των τροφίμων άρχισαν να ανεβαίνουν. Στην Αγγλία διπλασιάστηκαν ανάμεσα στην άνοιξη και τα μέσα του καλοκαιριού. Το αλάτι, που ήταν ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουν το κρέας, ήταν δύσκολο να το προμηθευτούν, μια και λόγω της υγρασίας το νερό δεν εξατμιζόταν αποτελεσματικά. Η τιμή του αυξήθηκε από 30 σελίνια σε 40.
Στη Λωραίνη η τιμή του σιταριού ανέβηκε στα 320% και το ψωμί έγινε σχεδόν απρόσιτο για τους χωρικούς. Το σιτάρι που φύλαγαν για κάποια μελλοντική μεγάλη ανάγκη πέρασε  στους ευγενείς, στους πλούσιους εμπόρους και στην Εκκλησία.


Πριν από τον Μεγάλο Λιμό, στη Μεσαιωνική Θερμή Περίοδο, ο πληθυσμός της Ευρώπης είχε παρουσιάσει έκρηξη σε σύγκριση με προηγούμενες εποχές. Τώρα ο αυξημένος αυτός πληθυσμός προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη πίεση και μεγαλύτερη πείνα.
Απελπισμένοι οι άνθρωποι κατέφευγαν στα δάση για να συλλέξουν άγριες ρίζες, φαγώσιμα φυτά, χορτάρι, άγριους καρπούς και φλούδες.
Η βροχή έπεφτε ασταμάτητη. Η άνοιξη του 1316 βρήκε τους κατοίκους της Β. Ευρώπης καταπονημένους, χωρίς αποθέματα και χωρίς άλλες αντοχές. Όλη η κοινωνία υπέφερε, και οι ευγενείς και χωρικοί, αλλά περισσότερο δοκιμάστηκαν οι χωρικοί που αποτελούσαν το 95% του πληθυσμού.
Η επιβίωση ήταν πλέον καθημερινός αγώνας, το αύριο έπαψε να τους ενδιαφέρει. Για το λόγο αυτό έσφαξαν και έφαγαν όσα ζώα  τούς είχαν απομείνει. Έφαγαν και το σιτάρι που προοριζόταν για τη σπορά. Τα παιδιά τους τα εγκατέλειψαν στην τύχη τους (χαρακτηριστικό είναι το παραμύθι “Hansel and Gretel”). Πολλοί ηλικιωμένοι αρνήθηκαν εθελοντικά τροφή, ώστε να επιβιώσει τουλάχιστον η νεότερη γενιά.
Οι παράπλευρες επιπτώσεις του λιμού ήταν η τρομαχτική αύξηση της εγκληματικότητας, των ασθενειών και των μαζικών θανάτων. Τα χρονικά της εποχής καταγράφουν περιστατικά παιδοκτονιών και ανθρωποφαγίας.


Το 1317 ο Μεγάλος Λιμός κορυφώθηκε, καθώς συνεχιζόταν ο υγρός καιρός.
Τελικά, εκείνο το καλοκαίρι ο καιρός γύρισε σε πιο φυσιολογικές συνθήκες. Ήδη όμως ο κόσμος είχε καταπονηθεί υπερβολικά από τις αρρώστιες (πνευμονία, βρογχίτιδα, φυματίωση), ενώ είχαν φαγωθεί και τα αποθέματα των σπόρων. Μολονότι ο καιρός βελτιώθηκε, η πείνα συνεχίστηκε για αρκετά ακόμα χρόνια, επειδή δεν υπήρχαν αποθέματα τροφής. Μόνο μετά το 1325 τα αποθέματα τροφής επανήλθαν στα προ του λιμού επίπεδα και ο πληθυσμός άρχισε πάλι να αυξάνεται.
Οι ιστορικοί διαφωνούν ως προς τον αριθμό των θανάτων, αλλά υπολογίζεται ότι ένα 10-25%  του πληθυσμού πέθανε στις πόλεις και στα χωριά.
Ο Μεγάλος Λιμός περιορίστηκε στη Βόρεια Ευρώπη. Περιέλαβε τα Βρετανικά Νησιά, τη Βόρεια Γαλλία, τις Κάτω Χώρες, τη Σκανδιναβία, τη Γερμανία και τη δυτική Πολωνία. Επηρέασε επίσης τις χώρες της Βαλτικής εκτός από αυτές που ήταν πολύ ανατολικά. Δεν πέρασε τις Άλπεις και τα Πυρηναία, έτσι η νότια Ευρώπη γλίτωσε.
Ίσως ήταν αποτέλεσμα κάποιας ηφαιστειακής δραστηριότητας, πιθανόν εκείνης του όρους Tarawera, στη Νέα Ζηλανδία, που κράτησε περίπου πέντε χρόνια.
5.
1850 μέχρι σήμερα: υποχώρηση των παγετώνων
6.
Η εποχή μας (μαζί με το πρόσφατο παρελθόν)
Αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας . Μπορούμε να την ονομάσουμε «ανθρωπόκαινο εποχή».
Βιώνουμε και σήμερα μια κλιματική αλλαγή. Είναι παγκόσμια και οφείλεται, όπως λένε οι περισσότεροι, στην ανθρώπινη δραστηριότητα.
Ασφαλώς επηρεάζουμε το φυσικό μας περιβάλλον με αρνητικό τρόπο, γι’ αυτό δεν αμφιβάλλει πλέον κανείς. Ίσως όμως η κλιματική αλλαγή να οφείλεται και σε άλλα αίτια, όπως είναι η εγγενής μεταβλητότητα του παγκόσμιου κλίματος. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Μπορούμε όμως να μειώσουμε την ατμοσφαιρική μόλυνση που προκαλούμε εμείς οι ίδιοι, να επαναφέρουμε τη ζωή σε νεκρά ποτάμια, θάλασσες και λίμνες, να καθαρίσουμε το έδαφος από τα απόβλητα που ρίχνουμε όπου βρούμε. Τουλάχιστον έτσι θα ζούμε πιο υγιεινά στο στενότερο περιβάλλον μας.

Τώρα, αν η φύση αποφάσισε να μας ταλαιπωρήσει με θεομηνίες, για τις οποίες δεν ευθυνόμαστε ολοκληρωτικά, δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Αυτό θα το μάθουν οι επόμενες γενιές.

Ο ΑΝΤΩΝΗς ΤΟΥ ΜΑΟΥΧΑΟΥΖΕΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΧΑΝΑΚΙ ..απο το Μαουτχαουζεν του Ιακωβου Καμπανελη




'' μας φέρανε την Τρίτη απ το Νταχάου όπου έμεινα δέκα‐δεκάξι μήνες
!
  Ήτανε εκεί ο Ζαχαριάδηςκαι ο στρατηγός του Μεταξά Παπάγος.
‐Αν υπάρχει κα‐υπάρχει καμιά γόπα
 ρίξτε τη με τρο‐βρε  ρίξτε τη με τρόπο».

 Ήταν πια αργά είχαμε φάει το ψωμί μας κι έτσι έπρεπε ότι βρούμε να το βρούμε απαλλού
.
 Πήραμε βόλτα τις παράγκες και αγοράσαμε βερεσέ δυο μεγάλες βραστές πατάτεςμια μερίδα ψωμίμε μαργαρίνη Βρήκαμε και δυο μεγάλα αποτσίγαρα κι όλα μαζί τα κάναμε ένα πακέτο όσο τοδυνατό πιο στρογγυλό Αυτά τα πακέτα τα παραγεμίζαμε με κουρέλια για να μοιάζουνε με τόπια και για να σουλάνε σαν  τόπια Γυρίσαμε με το πακέτο στο χέρι
.
Ο «καινούριος»σουλατσάριζε περιμένοντας.Αρχίσαμε νακάνουμε πως παίζουμε με το τόπι
,
ο ένας το πάσαρε στον άλλον και με μια τελευταία πάσα βρέθηκε  πίσω απ'το συρματόπλεγμα
.
 Την άλλη μέρα το πρωί, στο προσκλητήριο τον είδαμε από μακριά
.
Το συνεργείο των τιμωρημένων έβγαινε πάντα πρώτο για δουλειά
.
Μας είδε κι εκείνος και μας έγνεψε «ευχαριστώ»,
Ακουμπώντας το χέρι στην καρδιά
.
Εμείς σκεφτόμασταν πως το βράδυ μπορεί να τον κουβαλούσανε τα χειράμαξα που παίρνανε βόλτα τα συνεργεία και μάζευαν τους« νεκρούς της ημέρας».
 Ξέραμε καλά τι ήταν η«σκληρή εργασία».Κατέβαιναν τρέχοντας τα 225 σκαλιά του λατομείου
,
 έφταναν τρέχοντας τα 200 μέτρα πιο πέρα, τους φόρτωναν ένα αγκωνάρι στη ράχη, γύριζαν τρέχοντας στη σκάλα, ανέβαιναν τα 225 σκαλιά και ,τρέχοντας πάλι,πήγαιναν μισό χιλιόμετρο μακριά
.
Αυτό γινόταν δώδεκα ώρες κάθε μέρα
.
Πλήγωναν οι ώμοι, τα πόδια τα σωθικά.
 Χαράς ευαγγέλια
!
Ο τιμωρημένος γύρισε και το πρώτο και το δεύτερο κι άλλα πολλά βράδια  Παίζαμε
«τόπι» όσο μπορούσαμε πιο συχνά κι εκείνος μας τραγουδούσε
:

«Μένω στην οδό Μαραθώνος έξι αν δε με ξαναδείς πες το στους γονιούς μου πως είμαι καλά κι έφυγα με βάρκα
.
  Αν υπάρχει κα‐υπάρχει κάμια γόπα εδώ δεν υπάρ‐υπάρχει ούτε στάχτη
».

Πέρασαν μέρες
.
  Ένα βράδυ το στρατόπεδο απ'άκρη σ'άκρη μιλούσε για τον Έλληνα που δούλευε στο συνεργείο των τιμωρημένων
.
Τα νέα τα' φεραν αυτοί που δούλευαν στο λατομείο κι είδαν από κοντά τι έγινε
.
Όταν το προσκλητήριο τελείωσε κι οι κρατούμενοι γύρισαν στις παράγκες ,
ο ένας τα είπε στον άλλον. Ο άλλος έτρεξε να τα πει στην παρέα του.
Η παρέα σκόρπισε να μοιράσει τα νέα στις παράγκες. Οι παράγκες αδειάσανε
,
οι κρατούμενοι μαζεύτηκαν στους δρόμους να τα κουβεντιάσουν
Τέτοια νέα αναταράζανε το Μαουτχάουζεν
.
Ήταν σα μια κρυφή διανομή ελευθερίας. Εμείς μάθαμε «τι έγινε» από τους Σέρβους μιναδόρους που μέναμε μαζί στην ίδια παράγκα.  Ήταν μετά από το μεσημεριανό φαΐ 
.
Ο Ες‐Ες επικεφαλής του συνεργείου των τιμωρημένων είχε ως εκείνη την ώρα ξεκάμει δεκαεφτά Εβραίους και Ρώσους αιχμαλώτους πολέμου
.
 Μόλις κάποιος παραπατούσε
,
έβαζε τους άλλους να τον ουρούνε στα συρματοπλέγματα του φράχτη
.
Εκεί ο Ες‐Ες τον έχωνε ανάμεσα στο φράχτη και τον πυροβολούσε
.
Ύστερα έγραφε σ'ένα μπλοκ: «Ο υπ 'αριθ.137.566κρατούμενος αποπειραθείς να δραπετεύσει εξετελέσθη επί τόπου» Αυτή τη σημείωση την κρατούσε για τη βραδινή αναφορά
.
Έγραφε όμωςάλλη μια και την καρφίτσωνε πάνω στον σκοτωμένο
:«Μόνο η πειθαρχία οδηγεί στην ελευθερία»
 Σένα ανέβασμα της σκάλας ,ένας Εβραίος παραπατά.Ο Αντώνης του' καμε νόημα να πλησιάσει
.
Ο Εβραίος πλησίασε κι ο Αντώνης κράτησε το δικό του αγκωνάρι με το δεξιό και με τ'ριστερό ανασήκωσε  τααγκωνάρι του Εβραίου
.
Όμως αυτό έγινε κοντά στη μέση της σκάλας.Έμενε ακόμα πολύ ανέβασμα
.
Ο Ες‐Ες τους είδε και τους χώρισε. Διάταξε τον Εβραίο να τρέξει.Αυτός ανέβηκε λίγα σκαλοπάτια
,
ύστερα άφησε την πέτρα να πέσει και γονάτισε στο σκαλί. Ο Ες‐Ες πλησίασε και του είπε ν'
ανοίξει το στόμα. Ο Εβραίος άνοιξε το στόμα.Ο Ες‐Ες έβγαλε το περίστροφο ,τοχωσε στο στόμα του Εβραίου και πυροβόλησε.   Ύστερα γύρισε προς τον Αντώνη και στύλωσε τα μάτια πάνω του .
Ο Αντώνης τον κοίταξε άφοβα, έπειτα πλησίασε στο νεκρό ,φορτώθηκε και το δεύτερο αγκωνάρι και συνέχισε ν' ανεβαίνει τη σκάλα
.
Ο Ες‐Ες πάγωσε. Δεν είπε τίποτα, δεν έκαμε τίποτα.Όταν όμως ξαναγύρισαν στο λατομείο, για να ξαναφορτωθούν αγκωνάρια ο Ες‐Ες φώναξε τον Αντώνη να πάει κοντά.Άρχισε να βολταρίζει σα μανιακός ανάμεσα στις πέτρες και να ψάχνει
.
Βρήκε ένα αγκωνάρι διπλό από τάλλα το'δειξε στον Αντώνη και είπε
:«Αυτό είναι δικό σου»Ο Αντώνης κοίταξε τα αγκωνάρι,ύστερα τον Ες‐Ες, ύστερα τα σκόρπια αγκωνάρια γύρω‐γύρω.
Όλοι οι άλλοι κάνανε πως δεν βλέπανε,πως δεν ακούγανε.Στο Μαουτχάουζεν το«ένας για όλους και όλοι για έναν»ήτανε νόμος.Τρέμανε για τοτι θαβγαινε από τούτο το μπλέξιμο.Αυτός ο Έλληνας πήγαινε φιρί‐φιρί.Ο Ες‐Ες είχε κιόλας βγάλειτο περίστροφό του απ'τη θήκη,τ'τριβε νευρικά στο παντελόνι του κι ετοιμαζόταν.
Ο Αντώνης σταμάτησε μπροστά σένα αγκωνάρι,ακόμα πιο μεγάλο από κείνο που του διάλεξε ο Ες‐Ες
.
Αυτό είναι το δικό μου,είπε. Και το φορτώθηκε 'όλους τους δρόμους που κάνανε ως το βράδυ,σ'όλα τα κουβαλήματα ώσπου σήμανε η ώρα για μέσα,ο Αντώνης διάλεγε και φορτωνόταν τα πιο βαριά αγκωνάρια. Ο Αντώνης δεν πολυμιλούσε γι'
αυτή την ιστορία,
βαριότανε
.
Κι όταν κανείς ερχόταν να τον δει καινα του πιάσει κουβέντα,έπαιρνε το ψωμί ή το τσιγάρο που του φέρνανε κι ύστερα έλεγε: « Άιπαράτα μας τώρα..Παρτί..Ράους..Τι το κάναμε δω,θέατρο;».
 Του λέγαμε:«Μα πως,ρε Αντώνη;.Δε φοβήθηκες μη σε σκοτώσει;» Άαα,τον πούστη,απαντούσε
,
που νόμιζε πως θα κάτσω να με καβαλήσει.  Άλλοτε πάλι αναρωτιόμασταν«
πώς και τη γλίτωσες ,ρε Αντώνη,
πώς δε σε σκότωσε που τον ρεζίλεψες
!».
Ο Αντώνης τότε μας εξηγούσε πως«από κείνη τη στιγμή ο Ες‐Ες κάτι έπαθε
χάλασε  τομηχανάκι του.Το'χω παρατηρήσει αυτό..
Αμα χαλάσει το μηχανάκι τους,κλάψ'τους
 Ποιο μηχανάκι
;
Όλοι αυτοί έχουν ένα μηχανάκι μέσα στο κεφάλι που τους το βάζουν στη σχολή των Ες‐Ες
.Τους ανοίγουν το κρανίο και τους βάζουν μέσα το μηχανάκι που
χει εφεύρει ο Χίτλερ
.

Και τι δουλειά κάνει αυτό το μηχανάκι;ξαναρωτούσαμε
.—
Τους κάνει ανάποδους,συνέχιζε ο Αντώνης .
Ας πούμε,
το κανονικό είναι να χαίρεσαι άμα ο άλλοςείναι πονόψυχος ή άμα ο άλλος δε φοβάται
.
Είδατε όμως ποτέ σας κανέναν Ες‐Ες να μη σκυλιάσει άμα δει έναν κρατούμενο να βοηθά τον άλλον
;
Αν τύχει πια και κανείς να δείξει πως δεν τους φοβάται,ούτε ψύλλος στον κόρφο του!...
Να τι κάνει το μηχανάκι!...Τους βγάζει απ'το κανονικό
Ναι, βρε Αντώνη ,λέγαμε,αλλά εσένα πως σου τη χάρισε; 
Αφού σας είπα ,χάλασε το μηχανάκι ,κι άμα χαλάσει ,κλάψ 'τους!
 Ο Αντώνης τα' λεγε πολύ σοβαρά όλα αυτά ,παρόλο που αστειευόταν ή που νόμιζε πως μας«
δουλεύει» πως τα πιστεύουμε
.
Αλλά όπως και ναχει το πράγμα,δούλεμα ή αστείο ,έλεγε την αλήθεια με το δικό του τρόπο




ΙΑΚΩΒΟς ΚΑΜΠΑΝΕΛΗΣ  ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ

σ 184 .κ.ε 

ΠΗΓΗ : https://www.scribd.com/doc/73400067/%CE%9C%CE%B1%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%87%E1%BD%B1%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%B5%CE%BD-%CE%99%E1%BD%B1%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%E1%BD%B3%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%82

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017

για το βιβλιο ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, Πέτρος Θεοδωρίδης( αναδημοσιευση απο το ΕΝΕΚΕΝ )

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ,  

 

 

Πέτρος Θεοδωρίδης


Αρκετές ταινίες έχουν γυριστεί με αφετηρία το μυθιστόρημα Επικίνδυνες σχέσεις του Πιερ Σοντερλό ντε Λακλό, με πιο γνωστές τις Επικίνδυνες Σχέσεις του Roger Vadim (1959), το ίδιο έργο του Φριαρς (1988), το Βαλμον του Μίλος Φόρμαν (1989). Πιο δημοφιλής, εκείνη του Στίβεν Φρίαρς. Πιο υπαινικτική, πιο πυκνή αυτή του Ροζέ Βαντίμ, με τη Ζαν Μορό. Τι θα μπορούσαμε να πούμε για τις τόσες μεταφορές αυτού του μυθιστορήματος; Είναι σαν μια ατέρμονη σειρά επισκέψεων στο ίδιο δωμάτιο, μπαίνοντας κάθε φορά από διαφορετική πόρτα και ανάβοντας φώτα διαφορετικών χρωμάτων. Αυτό που βλέπεις αλλάζει σημαντικά ανάλογα με το χρώμα και την κατεύθυνση από τα φώτα: διαφορετικές πτυχές γίνονται ορατές και εμφανείς, άλλες βυθίζονται στη σκιά ή εξαφανίζονται από τη θέα.

Το μυθιστόρημα

Διαβάζοντας κανείς τις Επικίνδυνες σχέσεις του Λακλό, μένει έκπληκτος από τη βαθύτητα και την τραχύτητα με την οποία ανατέμνεται αυτό το θαυμάσιο, κατά τα άλλα, συναίσθημα: ο έρωτας. Στο μοναδικό του μυθιστόρημα, Επικίνδυνες σχέσεις, ο Πιερ Σοντερλό ντε Λακλό, λοχαγός του γαλλικού πυροβολικού, σκανδαλίζει το 1782 την παρισινή κριτική με ένα επιστολικό δράμα ίντριγκας, αποπλάνησης και προδοσίας που εστίαζε στις χαρές του σεξουαλικού κυνηγιού, τη μύηση των αθώων και την αποπλάνηση των ευσεβών. Aνέλυε τα στρατηγήματα του έρωτα και τους καρπούς της προδοσίας: Η μαρκησία Ντε Μαρτέιγ αποφασίζει να διαφθείρει τη Σεσίλ ντε Βολάνζ, νεαρή παρθένα που η μητέρα της σχεδιάζει να την παντρέψει με έναν πρώην εραστή της, τον οποίο η μαρκησία θέλει να εκδικηθεί. Έτσι προτείνει σε έναν άλλο πρώην εραστή της, τον υποκόμη Ντε Βαλμόν, να την αποπλανήσει, με σκοπό αυτός που θα την παντρευτεί να μην τη βρει αγνή. Ο Βαλμόν όμως ενδιαφέρεται για τη μαντάμ Ντε Τουρβέλ, μια παντρεμένη γυναίκα χριστιανικών αρχών, κυρίως γιατί θεωρεί πρόκληση τη δυσκολία που θα αντιμετωπίσει. Το στοίχημα είναι η αποπλάνηση. Αν κερδίσει, ο Βαλμόν θα έχει ξανά στο κρεβάτι του τη Μαρτέιγ.
   Ο Αντρέ Μαλρώ έγραψε για το βιβλίο: «Ο Λακλό είναι ένας καταδότης των ονείρων, Αποκάλυψε τα όνειρα της εποχής του δίδοντάς τους ζωή, εισάγοντάς τα στον ευρύ χώρο των συλλογικών ονείρων όπου τα προνομιούχα πρόσωπα, που έστω για μια στιγμή μπόρεσαν να κατευθύνουν τη μοίρα τους, δίδουν τροφή στα όνειρα των κοινών θνητών».1 Και ο Μπωντλέρ επίσης το θεωρεί «ένα βιβλίο κοινωνικότητας, τρομερό, κάτω όμως από το παιγνιώδες και τον καθωσπρεπισμό».2
   Το έργο είναι και μια φαρμακερή ειρωνεία, μια παρωδία του —πολύ της μόδας τότε— έρωτα-πάθους όπως ξετυλιγόταν μέσα από το ρομαντικό μυθιστόρημα. Το μότο που έβαλε ο Λακλό ως προμετωπίδα του μυθιστορήματός του: «Είδα τα ήθη του καιρού μας και δημοσιεύω τούτα τα γράμματα», ήταν παρμένο από το μυθιστόρημα Nouvelle Heloise του Ρουσσώ. Με έναν ειρωνικό τρόπο, το μυθιστόρημα του Λακλό υπήρξε και μια απάντηση στη Νέα Ελοΐζα: αναπτύσσει την ηθική του μυθιστορήματος του Ρουσσώ τόσο ώστε να την οδηγεί στο αντίθετό της. «Εκεί που ο Ρουσσώ είναι συμβατικός, ηθικός και εποικοδομητικός, ο Λακλό είναι αντισυμβατικός, ανήθικος και καταστρεπτικός. Στον Ρουσσώ όλοι κερδίζουν χάνοντας: η θυσία της απόλαυσης οδηγεί στην αγνότερη και πιο μεταρσιωμένη ευτυχία. Στον Λακλό, όλοι χάνουν κερδίζοντας: η επιμονή στην ικανοποίηση οδηγεί στο άγχος, στην αίσθηση ότι σε εξαπατούν, στην τραγωδία. Ο Ρουσσώ μας προσφέρει τη λατρεία της ειλικρίνειας, ο Λακλό της ανειλικρίνειας».3
   Τελικά ο Λακλό «πλούτισε τη λογοτεχνία μ’ ένα ζευγάρι παλιανθρώπων τόσο θεαματικά αχρείων και τόσο ολόψυχα αφοσιωμένων στο κακό, ώστε μόνον ένας μεγάλος συγγραφέας μπορούσε να τους εμποδίσει να γίνουν καρικατούρες ή γελοίοι».4 Το βιβλίο θεωρήθηκε «έργο εξοργιστικής ανηθικότητας» και έγινε αμέσως τεράστια εκδοτική επιτυχία. Αργότερα περιέπεσε σε λήθη μέχρι που το ανακάλυψε ξανά ο Μπωντλέρ, ο οποίος έγραψε: «το βιβλίο αυτό, αν καίει, δεν μπορεί να καίει παρά με τον τρόπο που καίει ο πάγος».
   Ο Σταντάλ στο βιβλίο De L’ Amour (Περί έρωτος) διαχωρίζει τέσσερις κατηγορίες έρωτα: α) τον έρωτα-πάθος (εμείς θα λέγαμε τον ρομαντικό έρωτα) β) τον έρωτα-γούστο (παιχνίδι, χωρίς πάθος, πολύ φλερτ) γ) τον σωματικό έρωτα («ενώ είσαι στο κυνήγι, να βρεις μία όμορφη και φρέσκια χωριατοπούλα...») και δ) τον έρωτα-επίδειξη (τον ονομάζει: amour de vanité —υπερηφάνεια) «οι περισσότεροι άνδρες στη Γαλλία επιθυμούν και έχουν μία γυναίκα της μόδας —όπως έχουν και ένα ωραίο άλογο».
   Τo έργο του Λακλό αφορά στον δήθεν «έρωτα», τον έρωτα-παιχνίδι... παιχνίδι όμως πολύ καταστροφικό.
   Μια παρατήρηση που αναπόφευκτα κάνει ο αναγνώστης των Επικίνδυνων σχέσεων είναι το ποσό αργά, πόσο βασανιστικά αργά προχωρούσε ο έρωτας στην εποχή του γράμματος. Γιατί το βιβλίο του Λακλό είναι ένα επιστολικό μυθιστόρημα που, ως είδος, έγινε δημοφιλές τον 18ο αιώνα με συγγραφείς όπως ο Samuel Richardson, με τα πάρα πολύ διαβασμένα μυθιστορήματά του Pamela (1740) και Clarissa (1749)     (Η Clarissa αναφέρεται και στο βιβλίο του Λακλό: το εμφανίζει να το διαβάζει η πολιορκούμενη ερωτικά από τον υποκόμη Βαλμόν παντρεμένη κυρία Προέδρου, και μάλιστα υπάρχει και μια ερμηνεία του έργου του Λακλό ως παρωδία της Clarissa).
   Κι εδώ θα υπενθυμίσουμε πως και σήμερα, κατά κάποιον τρόπο γυρνάμε στην εποχή του γράμματος, της επιστολής μέσω του διαδικτύου, των blogs, των e-mail, του facebook: Στο διαδίκτυο βγάζουμε κομμάτια του εαυτού μας που άλλου δεν θα βγάζαμε ποτέ και πιθανόν να μη γνωρίζαμε ούτε οι ίδιοι, κομμάτια θαμμένα που μάλλον εκφράζουν και διαφορετικές μας χρονικότητες.
   Bέβαια, μπορούμε να πούμε πως το βιβλίο του Λακλό, όπως και τα βιβλία του Ντε Σαντ, αποτελούν μια παρωδία των τότε ερωτικών μυθιστορημάτων. Ο Ντε Σαντ φτάνει την παρωδία στα σωματικά της άκρα: επιτίθεται με μανία στο γυναικείο σώμα. Ο Λακλό κάνει κάτι λεπτότερο και ίσως χειρότερο: επιτίθεται με μανία στις κομψεπίκομψες συμβάσεις του έρωτα της εποχής του, στις κοινοτοπίες του έρωτα.
   Κι εδώ θα ήθελα να πω δυο λόγια για τις συμβάσεις του 18ου αιώνα που αναφέρονται και σε ένα πολύ γνωστό βιβλίο του Ρίτσαρντ Σένετ Η τυραννία της οικειότητας.5 Για τον Σένετ τα καλύτερα πράγματα στη δυτική πολιτισμική παράδοση προέρχονταν από τις συμβάσεις που κάποτε ρύθμιζαν τις απρόσωπες σχέσεις στον δημόσιο χώρο. Οι συμβάσεις αυτές έθεταν όρια στη δημόσια επίδειξη των αισθημάτων και προωθούσαν την ευγένεια. Στο Λονδίνο ή το Παρίσι του 18ου αιώνα, ξένοι που αντάμωναν στα πάρκα ή στους δρόμους μπορούσαν χωρίς αμηχανία να μιλούν μεταξύ τους. Συμμερίζονταν ένα κοινό απόθεμα δημόσιων σημάτων, που έδινε τη δυνατότητα σε ανθρώπους κοινωνικά άνισους να κάνουν μια πολιτισμένη συζήτηση χωρίς να νιώθουν ότι καλούνται να εκθέσουν τα πιο κρυφά τους μυστικά Σύμφωνα με τον Σένετ, κατά τον 19ο αιώνα η ρομαντική λατρεία «του συναισθήματος, της ειλικρινείας και της αυθεντικότητας» έσκισε τις μάσκες που κάποτε είχαν φορέσει οι άνθρωποι στον δημόσιο χώρο και διέβρωσε τα σύνορα ανάμεσα σε δημόσια και ιδιωτική ζωή.
   Μια που το έργο του Λακλό είναι του 18ου αιώνα, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ακόμα, τότε, οι συμβάσεις, οι τύποι, το πώς θα συμπεριφερθείς ήταν κάτι το σχεδόν αντικειμενικό, το χειροπιαστό. Και αυτό εξαρχής δημιουργεί μια ένταση σε σχέση με το Γράμμα, την επιστολή: το γράμμα είναι ο φυσικός χώρος της μυχιότητας, του συναισθήματος,  και φυσικά η γραφή γραμμάτων συμπύκνωνε τον ερωτισμό της εποχής: όμως επειδή —ως γνωστόν— το μέσον είναι το Μήνυμα, ο ερωτισμός της αριστοκρατίας του 18ου αιώνα ήταν ένας ερωτισμός της γραφής. Τα γράμματα γεννούν συναισθήματα διαφορετικά από εκείνα που δημιουργούν οι εικόνες και η αμεσότητα της εποχής μας: η εικόνα, η ερωτική εικόνα ας πούμε, σε αρπάζει σχεδόν ολοκληρωτικά. Αντίθετα η ερωτική επιστολή θυμίζει αργό γδύσιμο, παιχνίδισμα με τη φαντασία, είναι η μορφή της ηδονής της αναμονής.
   Σε τι διαφέρει η επιστολή από την προφορικότητα στην έκφραση του έρωτα;
   Κατ’ αρχάς το γράμμα στέλνεται και δεν συναντιέσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον ή την αγαπημένο/η σου. Όταν φτάσει, δεν βλέπεις τις εκφράσεις του προσώπου, δεν αντιμετωπίζεις άμεσα τις αντιδράσεις. Επιπλέον φτάνει αργά: αν κάποιος αναλογιστεί την πληθώρα των επιστολών στις Επικίνδυνες σχέσεις και το πόσο αργά έφταναν στον προορισμό τους, απορεί και για το πόσο αργά —σχεδόν βασανιστικά— εξελίσσονταν τότε οι ερωτικές σχέσεις.
   Δεύτερον, scripta manent: κάποιος που τότε εξέφραζε τον έρωτά του με την επιστολογραφία ήξερε ενδόμυχα ότι κάθε γράμμα τον δέσμευε για πολύ καιρό. Σε αντίθεση σήμερα έχουμε αυτό που ο Ζ. Μπάουμαν αποκαλεί Ρευστή αγάπη, η οποία, εν πολλοίς, προκύπτει από την ευκολία με την όποια κάνουμε σχέσεις, ας πούμε στο διαδίκτυο, και μετά τις διαγράφουμε: «θα μπορούσαμε να πούμε» λέει ο Μπάουμαν «ότι, αν στους μοντέρνους καιρούς το μέσον που ήταν και το μήνυμα ήταν το φωτογραφικό χαρτί, το ισοδύναμό του για τις μέρες μας είναι η     βιντεοταινία. Το φωτογραφικό χαρτί μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο μια φορά —δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Αλλά αφού χρησιμοποιηθεί διατηρεί το ίχνος για πολύ καιρό —στην πράξη για πάντα [...]. Και σκεφτείτε τώρα μια βιντεοταινία που είναι κατασκευασμένη έτσι ώστε να σβήνεται και να χρησιμοποιείται ξανά και ξανά: να αποτυπώνει οτιδήποτε φαίνεται ενδιαφέρον ή διασκεδαστικό κάποια στιγμή, αλλά να μην το κρατά όταν το ενδιαφέρον γι’ αυτό παύει —άλλωστε είναι προορισμένο να ατονήσει... Εάν το φωτογραφικό χαρτί περνούσε το μήνυμα ότι οι πράξεις και τα πράγματα έχουν σημασία, τείνουν να διαρκούν και να έχουν συνέπειες, η βιντεοταινία περνά το μήνυμα ότι τα πράγματα υπάρχουν από μόνα τους και έχουν σημασία μόνο μέχρι νεωτέρας διαταγής, ότι κάθε επεισόδιο αρχίζει από το μηδέν και, ανεξάρτητα από ποιες είναι οι συνέπειές του, μπορεί να σβηστεί χωρίς να αφήσει ίχνος, αφήνοντας τη βιντεοταινία παρθενικά καθαρή».6
   Ένα επιπλέον σημείο σε σχέση με το βιβλίο αφορά στις γυναίκες και την αντίληψη του 18ου αιώνα γι’ αυτές. Θυμίζω ότι σύμφωνα και με τον Φουκώ και άλλους συγγραφείς μια επινόηση του 18ου και 19ου αιώνα ήταν η «φυσική» γυναίκα... η «ευαίσθητη» υποτίθεται φύση της γυναίκας, όπου το θηλυκό εμφανιζόταν ως το αντίθετο του πολιτισμού. Την ίδια εποχή του Διαφωτισμού που το αρσενικό υποκείμενο συγκροτείται ως κυρίαρχο, αυτόνομο άτομο, οι γυναίκες ξαναρίχνονται στη φύση. Για αυτήν τη «φυσικοποίηση» του ρόλου της γυναίκας κινητοποιήθηκαν όλα τα αποδεικτικά μέσα των επιστημών του ανθρώπου, οι οποίες βρίσκονταν τότε στο ξεκίνημά τους. Έτσι για παράδειγμα ο γάλλος διαφωτιστής Ντιντερό έγραφε για τις γυναίκες: «εξωτερικά είναι πολιτισμένες όπως κι εμείς αλλά εσωτερικά έχουν παραμείνει αληθινά άγριες [...] έχουν διατηρήσει όλη τους τη φυσική δύναμη, την ιδιοτελή αγάπη και τον εγωισμό».7......


1. Πρόλογος Αndré Marlaux στο Choderlos de Laclos, Επικίνδυνες Σχέσεις, μτφρ. Ανδρεα Στάικου, εκδ ΑΓΡΑ, 2009, σ. 29.
2. Επίμετρο Charles Baudelaire στο Choderlos de Laclos, Επικίνδυνες Σχέσεις, ό. π., σ. 574.
3. Peter Gay, Το κόμμα της Ανθρωπότητας, εκδ. Θύραθεν, μτφρ. Θεοχάρης Αναγνωστόπουλος  (1963) 2009, σ. 160.
4. Peter Gay, Το κόμμα της Ανθρωπότητας, ό. π., σ. 148.
5. Ρίτσαρντ Σένετ, Η τυραννία της οικειότητας, Ο δημόσιος και ιδιωτικός χώρος στον δυτικό πολιτισμό, μτφρ. Γ. Μερτίκας, Αθήνα, Νεφέλη 1999.
6. Zygmunt Bauman, Και πάλι μόνοι: Η Ηθική μετά τη βεβαιότητα, μτφρ. Ρίκα Μπενβενίστε, Κώστα Χατζηκυριάκου, Έρασμος (1994) 1998, σσ. 32-33.
7. Αναφορά στον U. Beck, Η Επινόηση του Πολιτικού, μτφρ. Καβουλάκος Κ., επιμέλεια Κοτζιάς Ν. εκδ. Νέα Σύνορα Αθήνα 1996, σ. 176.

Απόσπασμα από δοκίμιο του Πέτρου Θεοδωρίδη που δημοσιεύεται στο τεύχος 28 του περιοδικού ΕΝΕΚΕΝ. Από τις εκδόσεις ΕΝΕΚΕΝ κυκλοφορεί το βιβλίο του Η απατηλή υπόσχεση της αγάπης, Πάθη, Εαυτός, Έθνος .










Πέτρος Θεοδωρίδης ....Τέσσερα ποιήματα ..Αναδημοσίευση απο το Μπλογκ: Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται

πηγη:


Είναι φορές που χάνομαι μες στις Οπές του χρόνου

 


Είναι φορές που χάνομαι μες στις Οπές του χρόνου

είναι φορές που χάνομαι μες τις Οπές του χρόνου
- μες σε λαγούμια 'απόκοσμα και σε βαθιές σπηλιές
και επισκέπτης βρίσκομαι ενός πλανήτη Μόνου
με παγωμένα τα Βουνά ,κοιλάδες ζοφερές

 

φορές φορές Βυθίζομαι στη μέσα θάλασσα μου
στ'   αβυσαλλέα βάθη της , στ' ενδότερα νερά μου
σαν ένα Ψάρι που, τυφλό, ψάχνει για να βρει ταίρι
κι αναζητά μες τον Βυθό ένα πεσμένο αστέρι..

 

είναι φορές που βρίσκομαι , σαν ναμουν Ορειβάτης
στην κορυφή της πιο Ψηλής , δικής μου αυταπάτης
και βλέπω ολοκάθαρα την μέσα μου αλήθεια ,
να σπαρταρά ,σαν τον Ιχθύ , που πιάστηκε σε δίχτυα .....
 

17 Ιανουαρίου 2016

Πέτρος Θεοδωρίδης
αναρτήθηκε στο ιστολογιο του ποιητή
η Σπηλιά του Μοντεχρήστου

Σαν σολομοί ανάποδα στον ρουν της ιστορίας


Έτσι βουλιαξαμε ,ξανά, εντός του μέλλοντος μας
κουβαλώντας τα εμφύλια μας τραύματα
Λησμονώντας κάθε μάθημα
απροετοίμαστοι και πάλι, όπως τότε
Πρώτη φορα Αριστερά και δεύτερη και τρίτη
σε μια ατέρμονη επανάληψη
ανήμποροι όπως πάντα
''προσπαθησε '' κι απέτυχε ξανά
και ξανά
έως την τέλεια αποτυχία
 

σαν σολομοί, ανάποδα ,

στον Ρουν της Ιστορίας
Πέτρος Θεοδωρίδης
αναρτήθηκε στο ιστολόγιο του ποιητή
Η Σπηλιά του Μοντεχρήστου

Δεν θέλω αναμνήσεις - φαντάσματα


δεν θέλω αναμνήσεις - φαντάσματα,
δεν θέλω ομοιώματα αγάπης
ημέρες και δειλινά στιλπνά σαν τις Ψηφιακές φωτογραφίες
δεν θέλω την Φυλακή των Παρόντων σας

Δεν θέλω ιστορίες της στιγμής
πληγές ανυποψίαστες που καίνε
στο άγγιγμα των δαχτύλων
δεν θέλω το μουρμουρητό παράπονο των ζωντανών νεκρών

θέλω την ανείπωτη ομορφιά που μου θάψανε
τα ζωντανά δειλινά που μου κλέψανε
το κορμί όταν ακόμα δεν ήταν εμπόρευμα
θέλω τα μάτια σου' τ'ολοκαυτώματα....



Πέτρος Θεοδωρίδης
αναρτήθηκε στο ιστολόγιο του ποιητή
Η Σπηλιά του Μοντεχρήσου

Υπάρχει πάντα γύρω μας μια ανεξερεύνητη ήπειρος


Υπάρχει πάντα γύρω μας μια ανεξερεύνητη ήπειρος
Στο θρόισμα των φύλλων την άνοιξη ,
τα βράδια
διψούμε όπως πάντα για φιλιά και οι πληγές ανοίγουν..

υπάρχει γύρω μας μια θάλασσα
γεμάτη ψάρια αλλά και τέρατα στα βάθη της . αβύσσου
πάντα φοβάμαι μη πνιγείς , μωρό μου

Υπάρχει μέσα μας ένα άλλο Σύμπαν . οι πλάνητες του
Είναι ρευστά απόκοσμοι γεμάτοι Άλλους – μη τους εξερευνήσεις ,θα χαθείς
Στις Συμπληγάδες μέσα σου , άσε
και που καραδοκούν οι Ερινύες



Πέτρος Θεοδωρίδης
αναρτήθηκε στο ιστολόγιο του ποιητή 
Η Σπηλιά του Μοντεχρήσου

Θα έχω υπάρξει


Θα έχω υπάρξει

Αντικρίζοντας το παρόν εκ των υστέρων

Σε έναν αναδρομικό τόπο

Σε μια αιωνιότητα του Τίποτε

Ένα Άστρο όπως χιλιάδες άλλα

Ατενίζοντας

Θεώμενος

Το παρελθόν του παρόντος μου

Δίνοντας νόημα

Σ’αυτόν τον λαβύρινθο διαδρομών

Στην επανάληψη λαθών

Στη λήθη και την αλήθεια μου

Στις αναμνήσεις

Στην ανοιξιάτικη βροχή

Στα ανεξήγητα πράγματα που μου συμβαίνουν

Στον άνεμο

Στα λόγια που μου έρχονται στο στόμα

 

  Θα έχω υπάρξει
Ανάποδα στον χρόνο

Ξαναβλέποντας τον εαυτό μου
Να πολλαπλασιάζεται
Ποτε μικρός ποτε μεγάλος ποτε μωρό
πότε
Στη στιγμή του θανάτου μου
Στο νεκρικό κιβούρι μου
Μέσα στη σάρκα σου
ενσαρκωμένος

 

Θα έχω υπάρξει

Ίσως τη στιγμή του θανάτου μου

Ίσως αργότερα….

 
Πέτρος Θεοδωρίδης
αναρτήθηκε ιστολόγιο του ποιητή

Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο -Στη τέχνη και στη Κοινωνία. Πέτρος Θεοδωρίδης

  Πέτρος Θεοδωρίδης (τμήμα κινηματογράφου Α.Π.Θ ) Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο Στη τέχνη και στη Κοινωνία   Α. :Μοντερνισμός   ...