Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2020
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2020
Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2020
Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2020
Ο Παντελής Θεοδωρίδης για τους «Regressverbot» και τον νέο τους δίσκοhttps:// marginalia.gr
Ο Παντελής Θεοδωρίδης για τους «Regressverbot» και τον νέο τους δίσκο
«Όταν γράφτηκε το κομμάτι «Arthur Cravan»,
έβλεπα την ιστορία του Αρθούρου Κραβάν (Αrthur Cravan) ως ένα
Bildungsroman, μια ιστορία της ενηλικίωσης μου ή της γενιάς μου που
έλεγε κάποτε ότι "τα ποτάμια πίσω δε γυρνάν"»: Ο Παντελής Θεοδωρίδης
μιλά στον Γιώργο Ηλιάδη και την Εύη Μακατουνάκη για την πορεία, τα
ακούσματα και τον τελευταίο δίσκο των «Regressverbot».
Γιώργος Ηλιάδης 
Εύη Μακατουνάκη Παντελή, με δεδομένο ότι δεν υπάρχουν πολλές συνεντεύξεις της μπάντας στο διαδίκτυο, θα θέλαμε να μας πεις δυο λόγια για την ιστορία των Regressverbot.
Πράγματι, είναι μόλις η δεύτερη συνέντευξη και ευχαριστούμε πολύ για την πρόσκληση. Είναι ιδιαίτερα τιμητικό και οι δύο συνεντεύξεις να φιλοξενούνται σε τόσο ενδιαφέροντα περιοδικά όπως τα Kaboom και Marginalia.
Η ιστορία ξεκινάει τον Αύγουστο του 2012. Είχα ξεμείνει στην άδεια Θεσσαλονίκη και για να σπάσω τη μοναξιά απέκτησα δύο μεταχειρισμένα παλιά μηχανήματα, το συνθεσάιζερ jx3p και τη drum machine tr 606 της Roland. Έβαζα στο σήκουενσερ μερικές νότες να επαναλαμβάνονται, έγραφα έναν ρυθμό στη drum machine και από πάνω έριχνα τον Σαχτούρη να απαγγέλλει από το youtube για να μην είναι μονότονο.
Δύο- τρεις μήνες μετά με συνάντησε μια κοπέλα που είχε μάθει ότι αναζητούσα μια φωνή για να κάνουμε συγκρότημα. Έτσι εμφανίστηκε η υπέροχη φωνή της Αγνής Ζαχαρή. Κάναμε μερικές πρόβες στο σπίτι μου και κλείσαμε το πρώτο μας «λάιβ» στο στέκι προσφύγων «YOL» που βρισκόταν σε ένα ωραίο υπόγειο πίσω από την Αχειροποίητο. Στήσαμε τα συνθεσάιζερ και μια παναγίτσα από αυτές που μπαίνουν στην πρίζα, για φωτορυθμικό. Παίξαμε δύο τρία τραγούδια με στίχους που είχαμε μισοετοιμάσει, συνέχισα με μερικά κομμάτια instrumental , κάποια στιγμή ανέβηκε ένα παιδί από κάτω και άρχισε να ραπάρει, κάποιος άλλος απήγγειλε ένα ποιήμα και μετά η κατάσταση ξέφυγε από τον έλεγχο, ανέβαιναν διάφοροι και τραγουδούσαν στις δικές τους γλώσσες. Ήταν ωραία.
Λίγο πριν το δεύτερο λάιβ, επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη από τη Βαρκελώνη ο φίλος μου Χρήστος Manuel Μαυρίδης με τον οποίον είχαμε πει παλιότερα ότι αν γυρνούσε θα κάναμε συγκρότημα. Ήρθε στη σκηνή και είπε ένα κομμάτι, μια αρχική εκδοχή του «Drive to dive». O Χρήστος είχε το μοναδικό χάρισμα να γεννάει στίχους τη στιγμή που έπιανε το μικρόφωνο. Αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να έχουμε πάντα κι από ένα ή δύο διαφορετικά κομμάτια σε κάθε λάιβ, ακόμα και με ισπανικούς στίχους. Πολλά από αυτά τα παίξαμε δυο-τρεις φορές και μετά τα ξεχάσαμε.
Κάπως έτσι σχηματίστηκε ένα τριμελές σχήμα με δύο φωνές και έναν στα όργανα. Το ονομάσαμε Regressverbot που είναι ένας όρος της ποινικής θεωρίας. Έξω από το τεχνικό του περιεχόμενο, η λέξη σημαίνει «απαγόρευση οπισθοδρόμησης». Διαλέξαμε αυτό το όνομα γιατί ήταν γερμανικό, κακόηχο, και θυμίζε τη λέξη ρομπότ. Ως στόχο είχαμε απλώς να παίζουμε λάιβ. Παίζαμε συχνά, συνήθως σε μέρη που δεν προορίζονταν για συναυλίες , σε πολιτικά στέκια, στο αυτοοργανωμένο θέατρο της Facta non Verba ή σε φεστιβάλ που στήνονταν εκείνη τη στιγμή. Ενδιάμεσα από τα λάιβ ηχογραφούσαμε βιαστικά τα κομμάτια , τα επενδύαμε με ένα βίντεο και τα πετούσαμε στο youtube. Οι ηχογραφήσεις γίνονταν σε σπίτια φίλων ή στο σπίτι μου και οι περισσότερες είναι one take. Σε κάποια κομμάτια μπορείς να ακούσεις συνομιλίες ανάμεσα στη μουσική, να ακούσεις κάποιο φάλτσο ή ένα απότομο κλείσιμο.
Ώσπου, το 2014, ο Χρήστος έφυγε ξανά για την Βαρκελώνη. Συνεχίσαμε ακόμα ένα χρόνο ως ντουέτο, αγκομαχώντας πια, γιατί δουλεύαμε, σπουδάζαμε και είχαμε κλέψει ήδη πολύ χρόνο για το γκρουπ. Εν τέλει εγώ κατέβηκα στην Αθήνα για εργασία και κάπως έτσι το σχήμα μπήκε στον πάγο. Λίγο αργότερα κυκλοφόρησε ο πρώτος μας δίσκος από την Fabrika Records με τίτλο «Music for ordinary life machines» και… λίγο αργότερα, δηλαδή πριν έναν μήνα, κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος με τίτλο «Dubna’s Dance» από τη WonTon Records.
Ποιες είναι οι διαφορές που αντιλαμβάνεσαι ανάμεσα στον πρώτο δίσκο («Music for ordinary life machines») και τον δεύτερο («Dubna’s dance»);
Στον πρώτο δίσκο περιλαμβάνονται τραγούδια αντιπροσωπευτικά της πρώτης περιόδου του group όπου συμμετέχουμε και οι τρεις. H ατμόσφαιρα του δίσκου αντανακλά τη διάθεσή μας εκείνη την περίοδο, την απόλαυση μιας παρέας που δημιουργεί και νιώθει ότι βρήκε έναν τρόπο διαφυγής. Επίσης το ύφος του είναι πιο «ορθόδοξο» new wave-post punk. Ο δεύτερος δίσκος, αντίθετα, περιλαμβάνει κομμάτια που γράφτηκαν στο τελείωμα της πορείας και είναι γραμμένα solo. Η ατμόσφαιρά του λοιπόν είναι αρκετά πιο βαριά και μελαγχολική, προσπαθεί να μετουσιώσει την επιστροφή στον κονφορμισμό, υπάρχει μια απόλαυση της ήττας, μια jouissance. Μπορείς να το καταλάβεις αυτό ιδίως στο τελευταίο κομμάτι, όπου σε μια ατμόσφαιρα μισο-giallo μισό-sci-fi, η φωνή του google translate φοβάται ότι «έτσι κι αλλιώς η ποίησή μας θα ξεφουσκώσει, θα αφήσουμε κοιλιά όπως κι άλλοι τόσοι».
To ’80 υπήρχε μια άνθιση του minimal synth («Χωρίς Περιδέραιο», «ΑNTI», κ.α.) έπειτα υπήρξε μια δεύτερη με τους «Regressverbot», τους «Οδός 55» κ.α. Τι πλαισιώνει κατά τη γνώμη σου αυτήν την μουσική στην Ελλάδα και ποιοι είναι τα ερεθίσματα για να παίζει κανείς minimal synth τότε και τώρα;
Πράγματι υπάρχει μια διάρκεια αυτού του είδους μουσικής στην Ελλάδα που φαίνεται παράξενη. Σχεδόν καμία μπάντα της δεκαετίας του ’80 δεν κατάφερε να κρατήσει πάνω από δύο ή τρία χρόνια, ο δρόμος για τη δισκογραφία ήταν κυρίως αυτοεκδόσεις ή καμία κασέτα κι όμως, όταν η δικιά μου γενιά τους ανακάλυψε μέσω του youtube, νιώσαμε ότι βρήκαμε τους ήρωές μας. Η προσωπική μου εξήγηση είναι ότι η γενιά που μεγάλωσε με τα γεγονότα της «Θεσσαλονίκης 2003» , το φοιτητικό κίνημα του 2006, τον Δεκέμβρη και τις καταλήψεις ως τόπο συνάντησης, ένιωσε μια ομοιότητα με τα συναισθήματα και τα βιώματα της νεολαίας του ’80 που εκφράζουν οι αντίστοιχες μπάντες εκείνης της εποχής . Και οι δύο στιγμές άνθισης εμφανίζονται χρονικά στη δύση ενός κύματος ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας, τελειώνουν μαζί του κι έχουν την ίδια γλυκόπικρη χροιά. Το κίνητρο λοιπόν νομίζω ότι δεν είναι η αναβίωση «της εητίλας» που ιδίως μετά το 2016 άρχισε να παίρνει μαζικό εμπορικό χαρακτήρα, είτε διεθνώς, με σειρές όπως το «stranger things» είτε εγχώρια με εκδηλώσεις για την Ελλάδα του ’80 στην Τεχνόπολη και μεγάλα φεστιβάλ που έφερναν τον Moroder και τον Carpenter και ό, τι ακουγόταν 80s. Αλλά η αγάπη για συγκεκριμένα συγκροτήματα όπως οι «Χωρίς Περιδέραιο», οι «ΑNTI», οι «Alive she died» κ.λπ. και την εγχώρια κουλτούρα του πανκ όπως αναδύθηκε τη δεκαετία του ’80.
Στον καινούριο δίσκο συμπεριλαμβάνεται και το κομμάτι «Arthur Cravan» ένα από τα πολύ αγαπημένα κομμάτια που ήταν διαθέσιμα στο You Tube. Ποιος είναι ο Αρθούρος Κραβάν (Arthur Cravan) ή καλύτερα τι βλέπεις εσύ σε αυτόν;
O Αρθούρος Κραβάν ήταν ένας τύπος που ήθελε να είναι ποιητής, πυγμάχος, λιποτάκτης, όμορφος και νέος και τελικά κάπου χάθηκε με μια βάρκα, μάλλον στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Είναι άλλη μια παραλλαγή του «Πεθαίνοντας στα τριάντα». Όταν γράφτηκε το κομμάτι, έβλεπα την ιστορία του Αρθούρου Κραβάν ως ένα Bildungsroman, μια ιστορία της ενηλικίωσης μου ή της γενιάς μου που έλεγε κάποτε ότι «τα ποτάμια πίσω δε γυρνάν». Θέλαμε να γίνουμε πυγμάχοι σαν τον Αρθούρο Κραβάν… Καλύτερα να γράψει κανείς ένα ειρωνικό τραγούδι μετά, παρά να χαθεί με μια βάρκα.
Στους «Regressverbot» συναντάμε ποιητικούς στίχους αλλά και στίχους ποιητών όπως του Μίλτου Σαχτούρη στον πρώτο δίσκο («Homage στον Μίλτο Σαχτούρη») και του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου στον δεύτερο («Ωδή στον πρίγκηπα» και «Όλα είναι ερείπια»). Ποια ποίηση επιλέγεις να συνοδεύει τη μουσική σου;
Στην περίπτωση του Σαχτούρη, περισσότερο κι από αυτά που λέει μου άρεσε ο τρόπος που τα λέει, η φωνή του που περιγράφει εφιαλτικές εικόνες, σκηνές απέραντης θλίψης, ρουτίνας και φρίκης με έναν σταθερό μονότονο ρυθμό. Δεν δίνει έμφαση σε καμία μεμονωμένη λέξη, το αφήνει να κυλήσει όλο μονομιάς, αποστασιοποιημένα, όπως ακριβώς ένα sequencer. Sequencer φρίκης και μαύρου χιούμορ. Ο Ασλάνογλου με άγγιξε όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα. Με βοήθησε να νιώσω ότι «η θέση μου είναι στην Αθήνα». Οι περιγραφές του αστικού τοπίου στα ποιήματά του ταίριαζαν με τις εικόνες που έβλεπα. Στη ζώνη από το Nέο Κόσμο ως το Κουκάκι μου φαινόταν ότι έβλεπα τη μηχανική καρδιά της πόλης αλλά και αυτές τις άχρονες εικόνες της Αθήνας του Ασλάνογλου, σαν τους πίνακες του Ντε Κίρικο ή σαν το νησί στην «Εφεύρεση» του Μορέλ. Δεν υπάρχει λοιπόν κάποιο ενιαίο κριτήριο, είναι θέμα τύχης.
Οι «Regressverbot» έχουν μια θέση στα ακούσματα πολλών και είναι μια μπάντα που παραμένει, παρά την σχετική της αδράνεια, περιζήτητη. Είναι στα άμεσα σχέδια κάποιες live εμφανίσεις, και αν ναι, με ποιά σύνθεση;
Τα τελευταία πέντε χρόνια οι λάιβ εμφανίσεις είναι πάντα στα απώτερα σχέδια. Κάποια στιγμή όμως θα γίνει κι αυτό.
Επιτρέπεται η αναπαραγωγή και διανομή του άρθρου σύμφωνα με τους όρους της άδειας Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0)
Πέμπτη 2 Ιουλίου 2020
The Pink Panther in "In the Pink of the Night" κι ενα κειμενο του Ιωάννη Ξενιδη
The Pink Panther in "In the Pink of the Night"
Ιωάννης Ξενίδης
Στο βιβλίο
του Σατ Τζάλυ " Οι κώδικες της Διαφήμισης" διαβάζουμε ότι " στη
διάρκεια του ελεύθερου χρόνου υπάρχουν συγκεκριμένες δραστηριότητες που πρέπει
να πραγματοποιούνται και οι οποίες εμπίπτουν στην κατηγορία του καταπιεστικού
χρόνου". Όταν ο Ροζ Πάνθηρας κοιμάται και έχει δημιουργήσει έναν ολόκληρο
μηχανισμό με τον οποίο απαντά ακαριαία σε κάθε τι που επιβουλεύεται τον ύπνο
του, ασφαλώς βιώνει τον καταπιεστικό χρόνο ο οποίος εμφανίζεται ως
συγχωνευμένος με τον ελεύθερο χρόνο. Ο Ροζ Πάνθηρας είναι σταθμάρχης και νιώθει
την ακατανίκητη επιθυμία του ύπνου, που τον εμποδίζει να φτάνει εγκαίρως στην
εργασία του.Το σπίτι του είναι ένα τάφος διαλυμένων ρολογιών, χαλασμένων
ραδιοφώνων και τηλεφώνων που έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας, επειδή έκαναν το
λάθος να διακόπτουν τον ύπνο του ήρωα. Τα βλέφαρα του Πάνθηρα μπορούν να
ανοίξουν μόνο μέσα από τις αχτίδες του ήλιου που διαπερνούν τις γρίλιες των
παραθύρων. Πάντα σηκώνεται αργοπορημένος και πάντα φτάνει καθυστερημένος στην εργασία
του.
Το ρολόι ως
εκφραστής της μηχανικής διάστασης του χρόνου χρειάζεται κάτι παραπάνω για να
επιτελέσει σωστά την λειτουργία του. Ένα ρολόι φτιαγμένο από τα μηχανικά του
μέρη χρειάζεται απαραιτήτως τη ψυχή ενός έμβιου πλάσματος. Στο ωρολογοποιείο ο
Ροζ Πάνθηρας αγοράζει ένα ρολόι σπιτάκι στο οποίο διαμένει ένα ζωηρό πουλί που
αναλαμβάνει με τη φωνή του να γίνει το ξυπνητήρι.Το πουλί πρέπει να επιτελέσει
στο ακέραιο το καθήκον του. Το ρολόι χάνει την ψυχρότητα του μηχανικού μέσου
και αποκτά ψυχή. Από την άλλη, ο Ροζ Πάνθηρας βρίσκει τον μπελά του. Όταν
σημαίνει η ώρα του εγερτηρίου, το πουλί γίνεται ενοχλητικό και πεισματάρικο με
τις μεθόδους που επινοεί.Ο κούκος στο ρολόι είναι ο εισβολέας στον απολύτως
προσωπικό χώρο και χρόνο του Πάνθηρα. Σαν εισβολέας πρέπει να αποκρουστεί και
να εξοντωθεί. Ο Ροζ Πάνθηρας εφαρμόζει το σχέδιο του. Ολόκληρο το ρολόι μαζί με
το πουλί, πετιούνται σε ένα ποτάμι. Η αρχική ικανοποίηση στον Ροζ Πάνθηρα
αντικαθίσταται από τύψεις. Επιστρέφει στην γέφυρα και προσπαθεί να εντοπίσει
ίχνη ζωής από τον κούκο. Δεν είναι τόσο το ρολόι σπίτι που κοστίζει, όσο η
απώλεια του μικροσκοπικού πλάσματος με το οποίο, φαίνεται να έχει αναπτύξει ένα
είδος συναισθηματικού δεσμού. Αποκαμωμένος ψυχικά, ο Ροζ Πάνθηρας επιστρέφει
άπραγος στο σπίτι. Εκεί τον περιμένει μια μεγάλη έκπληξη! Το πουλί καταφέρνει
να σωθεί και από τούδε και στο εξής μοιράζεται το κρεβάτι με τον ήρωα! Τώρα, ο
ύπνος δεν εμπίπτει στην κατηγορία του καταπιεστικού χρόνου. Ροζ Πάνθηρας και
πουλί, αποφασίζουν με μια παροιμιώδη συμφωνία για τη διάκριση του ελεύθερου
χρόνου από τον εργάσιμο χρόνο.
Κυριακή 28 Ιουνίου 2020
Καθαριστες ρολογιων ( κι ενα κειμενο του Ιωάννη Ξενίδη )
Ιωαννης Ξενίδης
Στο περίπου οχτώ λεπτών επεισόδιο " Καθαριστές ρολογιών " η ομάδα των Μίκυ, Ντόναλντ και Γκούφη έχει επιφορτιστεί με τα πρακτικά καθήκοντα της καθαριότητας και της σωστής λειτουργίας του επιβλητικού ρολογιού. Ο Μίκυ καθαρίζει τον ωροδείκτη και τον λεπτοδείκτη. Οι ώρες πρέπει να είναι λαμπερές και αστραφτερές! Μέσα στον ωρολογιακό μηχανισμό, τα γρανάζια και τα ελατήρια δουλεύουν στους δικούς τους ρυθμούς και χρειάζονται διαρκή επιτήρηση και έγκαιρη επιδιόρθωση.
Το ρολόι στέκει επιβλητικό σε έναν ψηλό πύργο με την ώρα να είναι εμφανή σε ανθρώπους που φαίνονται σαν κουκίδες στο χάρτη. Αν και η επίβλεψη είναι συνεχής, ένας απρόσμενος επισκέπτης καταφέρνει να διεισδύσει στο άβατο του ρολογιού. Ένας πελεκάνος φτιάχνει τη φωλιά του και κοιμάται. Ο χρόνος του ονείρου είναι ασύμβατος με τον αντικειμενικό χρόνο που δείχνει το ρολόι. Ο ωρολογιακός μηχανισμός δεν είναι φτιαγμένος για αυτούς που ονειρεύονται. Ο Μίκυ αναλαμβάνει να καθαρίσει το τοπίο και να εκδιώξει τον ασεβή πελεκάνο. Η παρουσία του είναι ενοχλητική. Ο πελεκάνος ροχαλίζει και διασύρει το ρυθμικό τικ τακ του ρολογιού. Ακόμη και ως υπνοβάτης, είναι ένας δύσκολος αντίπαλος για τον Μίκυ. Ο πελεκάνος είναι ο μεγάλος μπελάς στο αποκρουστικό σύστημα της ομοιόμορφης κατανομής του χρόνου. Μας υπενθυμίζει ότι πίσω από την πρόσοψη του ρολογιού βρίσκεται κρυμμένος ο ονειρικός χρόνος, στον οποίο οι παραμορφωμένες επιθυμίες εκπληρώνονται με βάση την αρχή της ευχαρίστησης.
Ο πελεκάνος συμπαρασύρει τον Μίκυ στις δικές του ονειρικές πτήσεις με μπόλικη πραγματικότητα Ο πύργος μοιάζει σαν στοιχειωμένος. Οι κινήσεις του Ντόναλντ και του Γκούφη είναι απλές και τυποποιημένες. Υπάρχει μια ψυχρότητα στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο των κινήσεων.Αν ο Γκούφη παρεκκλίνει αυτής της τυποποιημένης συμπεριφοράς , είναι επειδή γίνεται θύμα του απρόσμενου και της τυχαιότητας. Η καμπάνα κρούεται σε μη προβλέψιμη στιγμή. Ο Γκούφη βιώνει τον δυνατό αντίλαλο μιας ηχο'ι'στορίας που συνταράσσει και διαπερνά ολόκληρο το σώμα. Ο ίδιος μετατρέπεται σε έναν επιδέξιο χορευτή στο κενό του ονειρικού χρόνου.Ο Μίκυ είναι ο φύλακας άγγελος. Στο τέλος, όλη η ομάδα φαίνεται πλήρως παραδομένη και υποταγμένη στον χρόνο του ρολογιού. Τα σώματα των τηλεοπτικών ηρώων υπακούουν ανεξαρτήτως της θέλησής τους σ' αυτόν τον ρυθμό του ρολογιού.
Σάββατο 6 Ιουνίου 2020
Dubna's Dance by regressverbot / Record/Vinyl + Digital Album
Rozika
00:00
/
04:34
|
|||
Streaming + Download
Includes unlimited streaming via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.
€8 EUR or more
Record/Vinyl + Digital Album
Includes unlimited streaming of Dubna's Dance
via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.
shipping out on or around June 6, 2020
edition of 300
€18 EUR or more
1.
|
Rozika
04:34
|
|||
2.
|
Odi ston prigkipa
06:30
|
|||
3.
|
Dubna's Dance
03:28
|
|||
4.
|
Arthur Cravan
03:34
|
|||
5.
|
Seppuku
05:56
|
|||
6.
|
Tesla Spirit Radio
05:49
|
|||
7.
|
Ola einai ereipia
04:52
|
|||
8.
|
Dracula
04:45
|
credits
released June 5, 2020
license
all rights reserved
.................................................................................
"Music for ordinary life machines": Synthesizer αγάπη μου
Move It Magazine (Δελτίο Τύπου) (Ιστολόγιο)-25 Σεπ 2019
Παντελής Θεοδωρίδης (Regressverbot), Νίκος Καπαντζάκης (Human Puppets, Convex Model, Plexiglas), Στάθης Λεοντιάδης (Human Puppets, ...
Τα live του Σαββατοκύριακου (17-19/1)
LiFO mobile (Δελτίο Τύπου) (Ιστολόγιο)-17 Ιαν 2020
... του ηλεκτρονικού συγκροτήματος Regressverbot; Ο Tsev, ο TheMute και ο Athens Computer Underground την Παρασκευή 17 Ιανουαρίου, ...
22 Έλληνες μουσικόφιλοι επιλέγουν το μουσικό άλμπουμ της ...
LiFO-31 Δεκ 2016
Regressverbot – Music for Ordinary Life Machines ... Οι Regressverbot που το όνομα τους σημαίνει 'απαγόρευση επιστροφής' είναι από τα ...
Mic.gr-24 Οκτ 2016
Στο 'Modus Vivendi' άλλωστε κάνει πάσα το μικρόφωνο στην Αγνή Ζαχαρή, τη φωνή-αποκάλυψη των Regressverbot. Ο Πάνος συνεχίζει τα ...
20 ελληνικά μουσικά άλμπουμ που αγαπήσαμε τη δεκαετία ...
LiFO-21 Δεκ 2019
Regressverbot. Music for Life Ordinary Machines. [Fabrika Records, 2016]. Κανένα άλλο συγκρότημα δεν αποτύπωσε τόσο έντονα τα χαμένα ...
22 Έλληνες μουσικόφιλοι επιλέγουν το μουσικό άλμπουμ της ...
LiFO-31 Δεκ 2016
Regressverbot – Music for Ordinary Life Machines ... Οι Regressverbot που το όνομα τους σημαίνει 'απαγόρευση επιστροφής' είναι από τα ...
50 ελληνικοί δίσκοι για τη δεκαετία 2010-2019
Avopolis Music Network (Ιστολόγιο)-5 Δεκ 2019
Regressverbot: Music For Ordinary Life Machines [Fabrika, 2016] ... των 1980s, οι Regressverbot του Παντελή Θεοδωρίδη δημιούργησαν ...
Συνέντευξη με τους Regressverbot
Με αφορμή την αυριανή εμφάνιση των Regressverbot μαζί με τους
Selofan στην Death Disco, μιλήσαμε μαζί τους σε μια συνέντευξη εφ' όλης
της ύλης.
1. Regressverbot, Music For Ordinary Life Machines. Το όνομα σας αποπνέει ένα δυστοπικό ρομαντισμό. Τι σημαίνει ακριβώς και από που προήλθε η ιδέα για αυτό;
Regressverbot σημαίνει χοντρικά “απαγόρευση επιστροφής”. Αυτό βέβαια στην καθομιλουμένη, γιατί στην πραγματικότητα είναι ένας τεχνικός όρος της θεωρίας του ποινικού δικαίου σχετικά με την αιτιότητα, που μικρή σημασία έχει η ειδικότερη έννοιά του. Το σημαντικό είναι ότι είχα να γράψω μια διπλωματική εργασία πάνω στην αιτιότητα, ήταν καλοκαίρι, έξω ζέστη, μέσα μοναξιά, έσκαγα κυριολεκτικά και μεταφορικά και ...τσουπ, γεννήθηκε η εμμονή για τα συνθεσάιζερ, νεύρωση κανονική. Άρχισα να παραγγέλνω συνθεσάιζερ της δεκαετίας του 80. Ακόμα και σήμερα όταν ζορίζομαι ψάχνω συνθεσάιζερ στο ίντερνετ. Ντροπή.
Ο τεχνικός αυτός όρος άρχισε λοιπόν να συμβολίζει αυτήν τη μικρή εξέγερση. Βρέθηκε ένας όρος στα νομικά που κρύβει λίγη ποίηση, “απαγορεύεται η επιστροφή”, “δεν υπάρχει επιστροφή”, όλες αυτές οι μεγάλες κουβέντες που λέμε είτε σε στιγμές πίεσης, είτε σε στιγμές μέθης. Και πράγματι, η εργασία αναβλήθηκε επί ένα χρόνο, αρχισα να γράφω τα πρώτα τραγούδια, μετά γνώρισα την Αγνή, μετά προστέθηκε και ο φίλος μου ο Χρήστος... Μάλλον αυτό το όνομα βρίσκεται στην πλευρά του ρομαντισμού που αναφέρεις.
Το υπόλοιπο βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά, δεν είναι δυστοπικό, χειρότερα, είναι αντιουτοπικό και πρέπει να γράφεται με μικρή γραμματοσειρά σαν τις παρενέργειες στα φάρμακα. Έχει να κάνει με την επίγνωση της πραγματικότητας και των ορίων της. Και μάλιστα έχει να κάνει με τις ιδιαίτερες συνθήκες της Θεσσαλονίκης, αυτών των δυσανάλογα μεγάλων Σερρών, αυτής της σύγχρονης ενσάρκωσης της Πρέβεζας του Καρυωτάκη. Εδώ δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα. Και δεν υπάρχει η δυνατότητα να αφοσιωθείς αποκλειστικά σε κάτι. Δεν μπορείς να εξειδικευτείς σε έναν συγκεκριμένο ρόλο, σε μια συμπαγή ταυτότητα, να πεις π.χ. με ενδιαφέρει η επιστήμη, ή θέλω να κάνω καριέρα στο επάγγελμά μου ή θα αφοσιωθώ στην φιλοσοφία ή... στο μίνιμαλ γουέηβ. Όλα κάποια στιγμή συναντούν ένα όριο, μετά το οποίο δεν πάει παραπάνω και είσαι υποχρεωμένος να ασχοληθείς ταυτόχρονα και με κάτι άλλο. Δεν σηκώνει η κοινωνική δομή την εξειδίκευση, όπως π.χ. δεν σηκώνει έναν πυρηνικό φυσικό το Κόσσοβο, πρέπει ταυτόχρονα να σκάψει και κανά χωράφι. Άλλωστε δεν υπάρχουν εδώ και οι κλειστές κοινότητες των μεγαλουπόλεων που σχηματίζονται βάσει κοινών ενδιαφερόντων κλπ . Συναναστρέφεσαι με κόσμο ο οποίος μπορεί να παραμένει ο ίδιος εδώ και δεκαετίες. Είναι παρόντες στη ζωή σου οι γονείς σου, οι παλιοί συμμαθητές σου, οι πρώτοι σου έρωτες κλπ. Μπορεί να συναντήσεις τη μισή ζωή σου σε μια μέρα. Κάτι σαν τη μέρα της μαρμότας.
Η ανταπόκριση σε όλες αυτές τις αντιφατικές εκκλήσεις σε κάνουν εν τέλει ordinary, σκοτώνουν οποιαδήποτε φαντασίωση. Παίρνεις μια αποστασιοποίηση απ' ό, τι κάνεις, αποκτάς μια ειρωνική και αυτοσαρκαστική διάθεση. Αυτό το συναίσθημα που σχετίζεται νομίζω με την επαρχία, το εξέφρασαν πολύ ωραία οι Χειμερινοί Κολυμβητές. Τα κομμάτια τους είναι μικρές σκανδαλιές που κάνουν φίλοι για να ξεσκάσουν πριν επιστρέψουν στην κανονικότητα, μοιάζουν λίγο με τις φάρσες στην ταινία “Εντιμότατοι Φίλοι μου”. Άκου το τραγούδι τους “Δακοκτόνοι”.
2. Δεν σας κρύβουμε, υπήρξε αγωνία όταν μάθαμε για τη διάλυση σας πέρυσι. Και αντίστοιχα χαρά για την επανένωση. Τι σας έπεισε να συνεχίσετε και ποια είναι τα σχέδια σας από εδώ και πέρα;
Δεν υπήρξε ακριβώς διάλυση. Απλώς δεν γράφαμε τραγούδια, ξενοικιάσαμε το στούντιο, λέγαμε όχι σε προτάσεις για λάιβ και δεν βρισκόμασταν... Δεν το λές και διάλυση! Ο λόγος πάντως ήταν ότι δουλεύαμε και δεν υπήρχε χρόνος. Όπως και τώρα, δεν είναι ακριβώς επανένωση. Απλώς ανταποκριθήκαμε σε δύο απανωτές προτάσεις για λάιβ. Άλλωστε ο Χρήστος έφυγε πλέον οριστικά στο εξωτερικό. Μια απώλεια αναντικατάστατη. Γενικά είμαστε αρκετά αναποφάσιστοι για να πάρουμε οριστικές αποφάσεις. Και βέβαια δεν υπάρχει απολύτως κανένα συγκεκριμένο σχέδιο για το μέλλον όπως δεν υπήρξε ποτέ. Είμαστε κάπως μπλεγμένοι σε όλο αυτό, σε μια κατάσταση απορίας.
3. Είναι κοινή πρακτική για τα minimal wave και darkwave μουσικά σχήματα να ντύνουν τη μουσική τους με πλάνα αρχείου, πλάνα από κινηματογράφο και ντοκιμαντέρ. Στην περίπτωση σας διακρίνουμε ότι έχετε επιμεληθεί άψογα τα βίντεο σας καθώς επίσης χρησιμοποιείτε ένα στιγμιότυπο από το North by Northwest του Hitchcock ως εικόνα προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αποτελεί για εσάς πηγή έμπνευσης η έβδομη τέχνη; Θα σας ενδιέφερε να γράψετε μουσική για κινηματογράφο;
Δεν νομίζω ότι είναι και τόσο καθοριστική πηγή έμπνευσης ο κινηματογράφος στη μουσική μας. Ίσως ασυνείδητα. Η πρακτική αυτή με τα βιντεάκια έγινε τυχαία, γιατί δεν μπορούσα να ανεβάσω τα τραγούδια με μια απλή φωτογραφία στο πρόγραμμα που χρησιμοποιούσα. Τα βίντεο είναι συνήθως πλάνα αρχείου, κάτι παλιά πλάνα από καράτε σοβιετικό, κάτι πλάνα από μουσεία με αυτόματα παιχνίδια, κάτι διαφημιστικά μιας εταιρίας τρένων, μπαλέτο πολύ... Ευτυχώς είναι λίγα τα αποσπάσματα από ταινίες γιατί απ' ότι διαπιστώσαμε η επιλογή αυτή πληρώνεται. Το τραγούδι decline κατέβηκε γιατί αντέδρασε η εταιρία που εκμεταλλεύεται εμπορικά την ταινία “possession” του Ζουλάφσκι και έκτοτε δεν ξανανέβηκε ποτέ. Πάντως θα μας ενδιέφερε να γράψουμε μουσική για κινηματογράφο ναι. Όποιος αποφασίσει να κάνει ρημέικ της ταινίας liquid sky να μας έχει υπόψη του.
4. Το κομμάτι Ivory Beat Wax αποτελεί έναν από τους πιο ωραίους φόρους τιμής στη Delia Derbyshire. Ποιοι καλλιτέχνες έχουν επηρεάσει περισσότερο τη μουσική σας και ποιους σύγχρονους καλλιτέχνες ξεχωρίζετε;
. Oι Αviador dro αποτελούσαν μεγάλη έμπνευση, είχαμε φτιάξει μάλιστα και ένα ωραίο τραγούδι στα ισπανικά, αλλά δεν προλάβαμε να το βγάλουμε. Και ο Snowy red. Και κάποια γερμανικά συγκροτήματα, κυρίως λόγω του ότι χρησιμοποιούσαν λίγα συνθεσάιζερ και απλές μελωδίες. ´Οπως, π.χ. οι Sugalo και οι der kuenftige Musikant. Δεν άσκησαν όμως επιρροή άμεση διότι όλα αυτά τα συγκροτήματα είναι πολύ ιδιαίτερα και είναι αδύνατον να τα μιμηθείς όσο και αν προσπαθήσεις. Απλώς δείχνουν το δρόμο. Και βέβαια ελληνικά συγκροτήματα, οι Χωρίς Περιδέραιο, οι Αντί, οι Κλόουν. Οι Στέρεο Νόβα που δυστυχώς ή ευτυχώς επηρεάζουν οποιονδήποτε δοκιμάζει να βάλει ελληνικό στοίχο πάνω σε ηλεκτρονική μουσική.
Από σύγχρονους καλλιτέχνες, οι medio mutante ξεχωρίζουν. Γνήσιο ταλέντο. Το γεγονός δε ότι διαλύθηκαν πριν κυκλοφορήσουν κάποιον δίσκο τους δίνει κι ένα ηθικό μεγαλείο. Από την εγχώρια σκηνή μας αρέσουν όλα τα συναφή συγκροτήματα. Human puppets, wave tank, phoenix catscratch, strawberry pills, selofan, melatonini, οδός 55 όλοι κάναν κάτι σημαντικό και διαφορετικό. Ιδιαίτερα είχαμε ευχαριστηθεί το live με τους εμφιαλωμένους εραστές, τους les miserables και τον tango mangalore. Tότε είχαμε κατέβει πρώτη φορά στην Αθήνα και είχαμε πάθει πλάκα. Απίστευτες μουσικές. Cold wave με γαλλικό στίχο οι miserables, κάτι απόκοσμο ο Tango Mangalore κάτι εξωπραγματικά οι εμφιαλωμένοι εραστές. Για λίγο χρονικό διάστημα υπήρξε σκηνή στην αθήνα.
5. Ακούγοντας το homage to miltos sahtouris μας γεννάται η ερώτηση γιατί διαλέξατε αυτόν; Τι σας εμπνέει από το έργο του;
Προσωπικά δύο έλληνες ποιητές με τραβούσαν ιδιαίτερα, ο Σαχτούρης και ο Εμπειρίκος. Και για τον Εμπειρίκο είχα φτιάξει ένα κομμάτι αλλά δεν το ηχογράφησα, ίσως στο μέλλον... Αλλά ο Εμπειρίκος σε κρατάει σε μια απόσταση, λίγο η καθαρεύουσα, λίγο αυτός ο μεγαλοαστικός και ευρωπαϊκός του αέρας... Δεν μπορείς να ταυτιστείς τόσο εύκολα. Ήταν και ψυχαναλυτής, μην το ξεχνάμε, ήθελε να κρατάει τις αποστάσεις του. Ο Σαχτούρης αντίθετα, είναι γλυκύτατος. Είναι οικείος, έχει έναν εξομολογητικό χαρακτήρα και εκφράζει μια ήττα στα ποιήματά του... Τον φαντάζομαι έτσι και στη ζωή του, ταλαιπωρημένο, νουάρ, να τον κυνηγάει πάντα ο προσωπικός του καμπουράκος, μια ελληνική εκδοχή του Μπένγιαμιν. Η ταλαιπώρια σε τέτοια υπερβολική δόση δεν είναι μιζέρια, είναι μαύρο χιούμορ. Όπως στον “Οιδίποδα”, ή στην “Αγία Χ”. Υπάρχει και ένα καταπληκτικό βίντεο από το αρχείο της Ερτ3 όπου ο ίδιος, στα τελευταία του, ενσαρκώνει πλήρως αυτόν τον ρόλο. Απαντάει στις ερωτήσεις με γκρίνια, μονολεκτικά, αρνείται να διαβάσει ποιήματά του... Θέλεις να γελάσεις και να κλάψεις ταυτόχρονα.
6. Τελευταία γίνονται διάφορες ενέργειες υπέρ των φυλακισμένων απεργών πείνας. Ποια η γνώμη σας για τις διεκδικήσεις των απεργών και πως κρίνετε τις αλληλέγγυες ενέργειες?
Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ερωτάται στους μουσικούς η θέση τους για μείζονα κοινωνικά ζητήματα, ειδικά όταν άλλοι παίζουν το κεφάλι τους γι αυτά. Ο μουσικός και “ο καλλιτέχνης” ευρύτερα δεν είναι το “υποκείμενο-που-υποτίθεται-ότι-γνωρίζει” (αυτό είναι ο ψυχαναλυτής!). Είναι ένας άνθρωπος με ιδιαίτερα κοινωνικά προνόμια από τη στιγμή που έχει την ελευθερία -από άποψη χρήματος, χρόνου κλπ.- να εκφραστεί, ενώ η πλειοψηφία της κοινωνίας ματώνει στα δεκάωρα. Ακόμα και γι αυτήν τη μικρή ελευθερία σε τέτοιους καιρούς θα πρεπε να νιώθει κανείς λίγο άβολα, όπως ακριβώς άβολα ένιωθε και ο -αναρχικός τότε- Βικτόρ Σερζ όταν η γενιά του ξεκληριζόταν στον Α παγκόσμιο πόλεμο και αυτός βρισκόταν -άδικα, αλλά ασφαλής- στη φυλακή. Με αυτά δεν υπερασπίζομαι την “ισότητα στη βαρβαρότητα” - καλά κάνουν κάποιοι άνθρωποι και ξεφεύγουν από τη μοίρα που επιφυλάσσεται για την πλειοψηφία- αλλά οκ, οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι σαμάνοι, δεν χρειάζεται να τους αντιμετωπίζουμε σαν ιερά τέρατα που πρέπει να καθαγιάσουν τους αγώνες μας. Ειδικά αν δει κανείς ποιο είναι το κοινό που διψάει για μουσική και αγοράζει δίσκους, ηλικιακά και ιδεολογικά, μου φαίνεται πολύ σπάνιο να πει κάποιος μουσικός “δεν είμαι με τους κοινωνικούς αγώνες”. Πρέπει να είσαι ο Νταλάρας, ή η Σώτη ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Αυτή η άρνηση δε των τελευταίων να αποδεχτούν αυτόν τον ρόλο, μου φαίνεται ιδιαίτερα συμπαθής. Σπάει τη μεταβίβαση.
Παρόλα αυτά και σε πλήρη αντίφαση με τα παραπάνω, θα απαντήσω στην ερώτηση, χωρίς να απαντάω ως μουσικός. 'Αλλωστε τα συνθεσάιζερ παίζουν σε μεγάλο βαθμό από μόνα τους, εγώ δύο τρία πλήκτρα πατάω.
Καταρχήν από θέση αρχής τάσσομαι υπέρ οποιουδήποτε απεργού πείνας. Αυτό άλλωστε είναι και το χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου μέσου πάλης, είναι το έσχατο μέσο, σε αναγκάζει να πάρεις θέση υπέρ ή κατά χωρίς ενδιάμεσες διακυμάνσεις. Για αυτό καλό είναι κιόλας να μην σχετικοποιείται για ψίλου πήδημα.
Για περισσότερες πληροφορίες για την μπάντα στην σελίδα τους στο facebook εδώ.
Για πληροφορίες για την συναυλία εδώ.
Οι ερωτήσεις είναι του Κωνσταντίνου Τσακμάζ και του .
δειτε και
και
1. Regressverbot, Music For Ordinary Life Machines. Το όνομα σας αποπνέει ένα δυστοπικό ρομαντισμό. Τι σημαίνει ακριβώς και από που προήλθε η ιδέα για αυτό;
Regressverbot σημαίνει χοντρικά “απαγόρευση επιστροφής”. Αυτό βέβαια στην καθομιλουμένη, γιατί στην πραγματικότητα είναι ένας τεχνικός όρος της θεωρίας του ποινικού δικαίου σχετικά με την αιτιότητα, που μικρή σημασία έχει η ειδικότερη έννοιά του. Το σημαντικό είναι ότι είχα να γράψω μια διπλωματική εργασία πάνω στην αιτιότητα, ήταν καλοκαίρι, έξω ζέστη, μέσα μοναξιά, έσκαγα κυριολεκτικά και μεταφορικά και ...τσουπ, γεννήθηκε η εμμονή για τα συνθεσάιζερ, νεύρωση κανονική. Άρχισα να παραγγέλνω συνθεσάιζερ της δεκαετίας του 80. Ακόμα και σήμερα όταν ζορίζομαι ψάχνω συνθεσάιζερ στο ίντερνετ. Ντροπή.
Ο τεχνικός αυτός όρος άρχισε λοιπόν να συμβολίζει αυτήν τη μικρή εξέγερση. Βρέθηκε ένας όρος στα νομικά που κρύβει λίγη ποίηση, “απαγορεύεται η επιστροφή”, “δεν υπάρχει επιστροφή”, όλες αυτές οι μεγάλες κουβέντες που λέμε είτε σε στιγμές πίεσης, είτε σε στιγμές μέθης. Και πράγματι, η εργασία αναβλήθηκε επί ένα χρόνο, αρχισα να γράφω τα πρώτα τραγούδια, μετά γνώρισα την Αγνή, μετά προστέθηκε και ο φίλος μου ο Χρήστος... Μάλλον αυτό το όνομα βρίσκεται στην πλευρά του ρομαντισμού που αναφέρεις.
Το υπόλοιπο βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά, δεν είναι δυστοπικό, χειρότερα, είναι αντιουτοπικό και πρέπει να γράφεται με μικρή γραμματοσειρά σαν τις παρενέργειες στα φάρμακα. Έχει να κάνει με την επίγνωση της πραγματικότητας και των ορίων της. Και μάλιστα έχει να κάνει με τις ιδιαίτερες συνθήκες της Θεσσαλονίκης, αυτών των δυσανάλογα μεγάλων Σερρών, αυτής της σύγχρονης ενσάρκωσης της Πρέβεζας του Καρυωτάκη. Εδώ δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα. Και δεν υπάρχει η δυνατότητα να αφοσιωθείς αποκλειστικά σε κάτι. Δεν μπορείς να εξειδικευτείς σε έναν συγκεκριμένο ρόλο, σε μια συμπαγή ταυτότητα, να πεις π.χ. με ενδιαφέρει η επιστήμη, ή θέλω να κάνω καριέρα στο επάγγελμά μου ή θα αφοσιωθώ στην φιλοσοφία ή... στο μίνιμαλ γουέηβ. Όλα κάποια στιγμή συναντούν ένα όριο, μετά το οποίο δεν πάει παραπάνω και είσαι υποχρεωμένος να ασχοληθείς ταυτόχρονα και με κάτι άλλο. Δεν σηκώνει η κοινωνική δομή την εξειδίκευση, όπως π.χ. δεν σηκώνει έναν πυρηνικό φυσικό το Κόσσοβο, πρέπει ταυτόχρονα να σκάψει και κανά χωράφι. Άλλωστε δεν υπάρχουν εδώ και οι κλειστές κοινότητες των μεγαλουπόλεων που σχηματίζονται βάσει κοινών ενδιαφερόντων κλπ . Συναναστρέφεσαι με κόσμο ο οποίος μπορεί να παραμένει ο ίδιος εδώ και δεκαετίες. Είναι παρόντες στη ζωή σου οι γονείς σου, οι παλιοί συμμαθητές σου, οι πρώτοι σου έρωτες κλπ. Μπορεί να συναντήσεις τη μισή ζωή σου σε μια μέρα. Κάτι σαν τη μέρα της μαρμότας.
Η ανταπόκριση σε όλες αυτές τις αντιφατικές εκκλήσεις σε κάνουν εν τέλει ordinary, σκοτώνουν οποιαδήποτε φαντασίωση. Παίρνεις μια αποστασιοποίηση απ' ό, τι κάνεις, αποκτάς μια ειρωνική και αυτοσαρκαστική διάθεση. Αυτό το συναίσθημα που σχετίζεται νομίζω με την επαρχία, το εξέφρασαν πολύ ωραία οι Χειμερινοί Κολυμβητές. Τα κομμάτια τους είναι μικρές σκανδαλιές που κάνουν φίλοι για να ξεσκάσουν πριν επιστρέψουν στην κανονικότητα, μοιάζουν λίγο με τις φάρσες στην ταινία “Εντιμότατοι Φίλοι μου”. Άκου το τραγούδι τους “Δακοκτόνοι”.
2. Δεν σας κρύβουμε, υπήρξε αγωνία όταν μάθαμε για τη διάλυση σας πέρυσι. Και αντίστοιχα χαρά για την επανένωση. Τι σας έπεισε να συνεχίσετε και ποια είναι τα σχέδια σας από εδώ και πέρα;
Δεν υπήρξε ακριβώς διάλυση. Απλώς δεν γράφαμε τραγούδια, ξενοικιάσαμε το στούντιο, λέγαμε όχι σε προτάσεις για λάιβ και δεν βρισκόμασταν... Δεν το λές και διάλυση! Ο λόγος πάντως ήταν ότι δουλεύαμε και δεν υπήρχε χρόνος. Όπως και τώρα, δεν είναι ακριβώς επανένωση. Απλώς ανταποκριθήκαμε σε δύο απανωτές προτάσεις για λάιβ. Άλλωστε ο Χρήστος έφυγε πλέον οριστικά στο εξωτερικό. Μια απώλεια αναντικατάστατη. Γενικά είμαστε αρκετά αναποφάσιστοι για να πάρουμε οριστικές αποφάσεις. Και βέβαια δεν υπάρχει απολύτως κανένα συγκεκριμένο σχέδιο για το μέλλον όπως δεν υπήρξε ποτέ. Είμαστε κάπως μπλεγμένοι σε όλο αυτό, σε μια κατάσταση απορίας.
3. Είναι κοινή πρακτική για τα minimal wave και darkwave μουσικά σχήματα να ντύνουν τη μουσική τους με πλάνα αρχείου, πλάνα από κινηματογράφο και ντοκιμαντέρ. Στην περίπτωση σας διακρίνουμε ότι έχετε επιμεληθεί άψογα τα βίντεο σας καθώς επίσης χρησιμοποιείτε ένα στιγμιότυπο από το North by Northwest του Hitchcock ως εικόνα προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αποτελεί για εσάς πηγή έμπνευσης η έβδομη τέχνη; Θα σας ενδιέφερε να γράψετε μουσική για κινηματογράφο;
Δεν νομίζω ότι είναι και τόσο καθοριστική πηγή έμπνευσης ο κινηματογράφος στη μουσική μας. Ίσως ασυνείδητα. Η πρακτική αυτή με τα βιντεάκια έγινε τυχαία, γιατί δεν μπορούσα να ανεβάσω τα τραγούδια με μια απλή φωτογραφία στο πρόγραμμα που χρησιμοποιούσα. Τα βίντεο είναι συνήθως πλάνα αρχείου, κάτι παλιά πλάνα από καράτε σοβιετικό, κάτι πλάνα από μουσεία με αυτόματα παιχνίδια, κάτι διαφημιστικά μιας εταιρίας τρένων, μπαλέτο πολύ... Ευτυχώς είναι λίγα τα αποσπάσματα από ταινίες γιατί απ' ότι διαπιστώσαμε η επιλογή αυτή πληρώνεται. Το τραγούδι decline κατέβηκε γιατί αντέδρασε η εταιρία που εκμεταλλεύεται εμπορικά την ταινία “possession” του Ζουλάφσκι και έκτοτε δεν ξανανέβηκε ποτέ. Πάντως θα μας ενδιέφερε να γράψουμε μουσική για κινηματογράφο ναι. Όποιος αποφασίσει να κάνει ρημέικ της ταινίας liquid sky να μας έχει υπόψη του.
4. Το κομμάτι Ivory Beat Wax αποτελεί έναν από τους πιο ωραίους φόρους τιμής στη Delia Derbyshire. Ποιοι καλλιτέχνες έχουν επηρεάσει περισσότερο τη μουσική σας και ποιους σύγχρονους καλλιτέχνες ξεχωρίζετε;
. Oι Αviador dro αποτελούσαν μεγάλη έμπνευση, είχαμε φτιάξει μάλιστα και ένα ωραίο τραγούδι στα ισπανικά, αλλά δεν προλάβαμε να το βγάλουμε. Και ο Snowy red. Και κάποια γερμανικά συγκροτήματα, κυρίως λόγω του ότι χρησιμοποιούσαν λίγα συνθεσάιζερ και απλές μελωδίες. ´Οπως, π.χ. οι Sugalo και οι der kuenftige Musikant. Δεν άσκησαν όμως επιρροή άμεση διότι όλα αυτά τα συγκροτήματα είναι πολύ ιδιαίτερα και είναι αδύνατον να τα μιμηθείς όσο και αν προσπαθήσεις. Απλώς δείχνουν το δρόμο. Και βέβαια ελληνικά συγκροτήματα, οι Χωρίς Περιδέραιο, οι Αντί, οι Κλόουν. Οι Στέρεο Νόβα που δυστυχώς ή ευτυχώς επηρεάζουν οποιονδήποτε δοκιμάζει να βάλει ελληνικό στοίχο πάνω σε ηλεκτρονική μουσική.
Από σύγχρονους καλλιτέχνες, οι medio mutante ξεχωρίζουν. Γνήσιο ταλέντο. Το γεγονός δε ότι διαλύθηκαν πριν κυκλοφορήσουν κάποιον δίσκο τους δίνει κι ένα ηθικό μεγαλείο. Από την εγχώρια σκηνή μας αρέσουν όλα τα συναφή συγκροτήματα. Human puppets, wave tank, phoenix catscratch, strawberry pills, selofan, melatonini, οδός 55 όλοι κάναν κάτι σημαντικό και διαφορετικό. Ιδιαίτερα είχαμε ευχαριστηθεί το live με τους εμφιαλωμένους εραστές, τους les miserables και τον tango mangalore. Tότε είχαμε κατέβει πρώτη φορά στην Αθήνα και είχαμε πάθει πλάκα. Απίστευτες μουσικές. Cold wave με γαλλικό στίχο οι miserables, κάτι απόκοσμο ο Tango Mangalore κάτι εξωπραγματικά οι εμφιαλωμένοι εραστές. Για λίγο χρονικό διάστημα υπήρξε σκηνή στην αθήνα.
5. Ακούγοντας το homage to miltos sahtouris μας γεννάται η ερώτηση γιατί διαλέξατε αυτόν; Τι σας εμπνέει από το έργο του;
Προσωπικά δύο έλληνες ποιητές με τραβούσαν ιδιαίτερα, ο Σαχτούρης και ο Εμπειρίκος. Και για τον Εμπειρίκο είχα φτιάξει ένα κομμάτι αλλά δεν το ηχογράφησα, ίσως στο μέλλον... Αλλά ο Εμπειρίκος σε κρατάει σε μια απόσταση, λίγο η καθαρεύουσα, λίγο αυτός ο μεγαλοαστικός και ευρωπαϊκός του αέρας... Δεν μπορείς να ταυτιστείς τόσο εύκολα. Ήταν και ψυχαναλυτής, μην το ξεχνάμε, ήθελε να κρατάει τις αποστάσεις του. Ο Σαχτούρης αντίθετα, είναι γλυκύτατος. Είναι οικείος, έχει έναν εξομολογητικό χαρακτήρα και εκφράζει μια ήττα στα ποιήματά του... Τον φαντάζομαι έτσι και στη ζωή του, ταλαιπωρημένο, νουάρ, να τον κυνηγάει πάντα ο προσωπικός του καμπουράκος, μια ελληνική εκδοχή του Μπένγιαμιν. Η ταλαιπώρια σε τέτοια υπερβολική δόση δεν είναι μιζέρια, είναι μαύρο χιούμορ. Όπως στον “Οιδίποδα”, ή στην “Αγία Χ”. Υπάρχει και ένα καταπληκτικό βίντεο από το αρχείο της Ερτ3 όπου ο ίδιος, στα τελευταία του, ενσαρκώνει πλήρως αυτόν τον ρόλο. Απαντάει στις ερωτήσεις με γκρίνια, μονολεκτικά, αρνείται να διαβάσει ποιήματά του... Θέλεις να γελάσεις και να κλάψεις ταυτόχρονα.
6. Τελευταία γίνονται διάφορες ενέργειες υπέρ των φυλακισμένων απεργών πείνας. Ποια η γνώμη σας για τις διεκδικήσεις των απεργών και πως κρίνετε τις αλληλέγγυες ενέργειες?
Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ερωτάται στους μουσικούς η θέση τους για μείζονα κοινωνικά ζητήματα, ειδικά όταν άλλοι παίζουν το κεφάλι τους γι αυτά. Ο μουσικός και “ο καλλιτέχνης” ευρύτερα δεν είναι το “υποκείμενο-που-υποτίθεται-ότι-γνωρίζει” (αυτό είναι ο ψυχαναλυτής!). Είναι ένας άνθρωπος με ιδιαίτερα κοινωνικά προνόμια από τη στιγμή που έχει την ελευθερία -από άποψη χρήματος, χρόνου κλπ.- να εκφραστεί, ενώ η πλειοψηφία της κοινωνίας ματώνει στα δεκάωρα. Ακόμα και γι αυτήν τη μικρή ελευθερία σε τέτοιους καιρούς θα πρεπε να νιώθει κανείς λίγο άβολα, όπως ακριβώς άβολα ένιωθε και ο -αναρχικός τότε- Βικτόρ Σερζ όταν η γενιά του ξεκληριζόταν στον Α παγκόσμιο πόλεμο και αυτός βρισκόταν -άδικα, αλλά ασφαλής- στη φυλακή. Με αυτά δεν υπερασπίζομαι την “ισότητα στη βαρβαρότητα” - καλά κάνουν κάποιοι άνθρωποι και ξεφεύγουν από τη μοίρα που επιφυλάσσεται για την πλειοψηφία- αλλά οκ, οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι σαμάνοι, δεν χρειάζεται να τους αντιμετωπίζουμε σαν ιερά τέρατα που πρέπει να καθαγιάσουν τους αγώνες μας. Ειδικά αν δει κανείς ποιο είναι το κοινό που διψάει για μουσική και αγοράζει δίσκους, ηλικιακά και ιδεολογικά, μου φαίνεται πολύ σπάνιο να πει κάποιος μουσικός “δεν είμαι με τους κοινωνικούς αγώνες”. Πρέπει να είσαι ο Νταλάρας, ή η Σώτη ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Αυτή η άρνηση δε των τελευταίων να αποδεχτούν αυτόν τον ρόλο, μου φαίνεται ιδιαίτερα συμπαθής. Σπάει τη μεταβίβαση.
Παρόλα αυτά και σε πλήρη αντίφαση με τα παραπάνω, θα απαντήσω στην ερώτηση, χωρίς να απαντάω ως μουσικός. 'Αλλωστε τα συνθεσάιζερ παίζουν σε μεγάλο βαθμό από μόνα τους, εγώ δύο τρία πλήκτρα πατάω.
Καταρχήν από θέση αρχής τάσσομαι υπέρ οποιουδήποτε απεργού πείνας. Αυτό άλλωστε είναι και το χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου μέσου πάλης, είναι το έσχατο μέσο, σε αναγκάζει να πάρεις θέση υπέρ ή κατά χωρίς ενδιάμεσες διακυμάνσεις. Για αυτό καλό είναι κιόλας να μην σχετικοποιείται για ψίλου πήδημα.
Δεύτερον,
τα αιτήματα της συγκεκριμένης απεργίας πείνας είναι δίκαια. Οι
διατάξεις για την εγκληματική και την τρομοκρατική οργάνωση, η λήψη και
χρήση του dna ως
αποδεικτικού μέσου έχουν δεχθεί έντονη κριτική και εντός της ίδιας της
θεωρίας του Ποινικού Δικαίου ως διατάξεις που παραβιάζουν τα θεμέλια του
φιλελεύθερου ποινικού δόγματος και καταστρατηγούν το Κράτος Δικαίου. Αν
βάλεις και τις φυλακές τύπου γ' στο κάδρο, έχεις τους βασικούς πυλώνες
του “Ποινικού Δικαίου του εχθρού”, μιας εξαιρετικής φύσης ποινικής
αντιμετώπισης που επιφυλάσσει το κράτος στους εχθρούς του, πλάι στην
“κανονική” ποινική νομοθεσία που επιφυλάσσει στους πολίτες που απλώς
παραστράτησαν μεμονωμένα και δύνανται να σωφρονιστούν. Και μάλιστα ο τρόπος με τον οποίο αποδίδεται η ταμπέλα του εχθρού είναι μάλλον χειρότερος και από τις σκοτεινότερες εποχές της ανθρωπότητας. Κατά τον C. Schmitt, η
έννοια του εχθρού αποδιδόταν αποκλειστικά σε σύνολα ανθρώπων, όταν αυτά
αποκτούσαν πλέον τη δύναμη να αμφισβητήσουν ευθέως την κρατική
κυριαρχία, το κρατικό μονοπώλιο της βίας. Οι συμβουλιακοί κομμουνιστές
στη Γερμανία, π.χ., δεν γινόταν να
αντιμετωπιστούν πλέον με τους συνήθεις νομικούς κανόνες, διότι είχαν
την δύναμη να αμφισβητήσουν την ίδια την κρατική εξουσία που επιβάλλει
τους κανόνες, μπορούσαν λοιπόν να αντιμετωπιστούν μόνο με τη βία. Αυτή ήταν περίπου η έννοια του εχθρού στον Schmitt. Αφορούσε οργανωμένα σύνολα σε ακραίες και οριακές καταστάσεις, τον “δημόσιο” εχθρό σε συνθήκες επανάστασης για να το θέσουμε σχηματικά.
Τώρα, εχθρός που χρήζει ειδικής αντιμετώπισης, είναι αυτός τον οποίον
ορίζουν οι αντίστοιχες ποινικές διατάξεις ως τέτοιον. Παρατηρείται
δηλαδή μια “κανονικοποίηση” και μια “ιδιωτικοποίηση” της έννοιας του
εχθρού από το δημόσιο εχθρό, υπό την έννοια που προαναφέρθηκε, προς το εκάστοτε μεμονωμένο άτομο που ορίζει ο νόμος σήμερα. Τώρα οι εξαιρέσεις αφορούν τους “τρομοκράτες¨” και το οργανωμένο έγκλημα, αύριο μπορεί να αφορούν και άλλους. Ο ασκός του αιόλου έχει ανοίξει. Γι αυτό και η συγκεκριμένη απεργία αφορά το σύνολο της κοινωνίας.
Άλλωστε, όλα αυτά τα γνωρίζει και
τα έχει επισημάνει από καιρό και ο νυν υπουργός δικαιοσύνης, ο
Παρασκευόπουλος, ένας εξαιρετικά προοδευτικός θεωρητικός του ποινικού
δικαίου και ευρύτερα. Μάλιστα,
στην νομοπαρασκευαστική επιτροπή για τον τρομονόμο, το 2001 αν δεν κάνω
λάθος, μέλος ήταν και ο νυν υπουργός και παραιτήθηκε εκφράζοντας ρητά
τη διαφωνία του. Έχεις δηλαδή για πρώτη φορά τη θεσμική αρχή να ταυτίζεται, τουλάχιστον σε επίπεδο θέσεων, με τους από κάτω.
Στην πραγματικότητα όμως κατάργηση αυτών των διατάξεων είναι πιο απίθανη και από την “κατάργηση των μνημονίων”. Οι διατάξεις αυτές είναι προϊόν διεθνών και ευρωπαϊκών υποχρεώσεων της Ελλάδας κατόπιν συμβάσεων που έχει υπογράψει.
Μάλιστα, η τάση διεθνώς είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση, αυτή της
ακόμα μεγαλύτερης διεύρυνσης της καταστολής στους συγκεκριμένους τομείς.
Φοβάμαι δηλαδή ότι από τη στιγμή που τα συγκεκριμένα αιτήματα είναι
μάλλον απίθανο να ικανοποιηθούν η συγκεκριμένη απεργία είτε θα αποτύχει
τουλάχιστον ως προς τους στόχους που θέτει, είτε θα έχει νεκρούς.
7. Μπορεί να έχετε έδρα στη Θεσσαλονίκη
αλλά έχετε τεράστια απήχηση στο Αθηναϊκό κοινό το οποίο ανυπομονεί για
τη συναυλία το Σάββατο. Πως αισθάνεστε για το πρώτο σας λάιβ στην Αθήνα
μετά απο καιρό;
Τεράστια απήχηση; Μη λες τέτοια αγχωνόμαστε.Για περισσότερες πληροφορίες για την μπάντα στην σελίδα τους στο facebook εδώ.
Για πληροφορίες για την συναυλία εδώ.
Οι ερωτήσεις είναι του Κωνσταντίνου Τσακμάζ και του .
δειτε και
Μαρία Παππά
Regressverbot – Music for Ordinary Life Machines Πηγή: www.lifo.gr
https://www.lifo.gr/articles/music_articles/127189και
Regressverbot
Music for Life Ordinary Machines
[Fabrika Records, 2016]
Κανένα άλλο συγκρότημα δεν αποτύπωσε τόσο έντονα τα χαμένα όνειρα μιας
γενιάς που μεγάλωνε μέσα στην κρίση όπως οι Regressverbot. Με
δυστοπικούς ηλεκτρονικούς ρυθμούς, στίχους γεμάτους απόγνωση, αδρεναλίνη
και υπαρξιακό άγχος, σήμερα συνεχίζουν να ακούγονται πιο καίριοι από
ποτέ. Από τους πιο γνήσιους απόγονους των Stereo Nova, των Χωρίς
Περιδέραιο και της Λένας Πλάτωνος, ξεπήδησαν από την underground σκηνή
της Θεσσαλονίκης και μιλούσαν την δική τους γλώσσα σε μια εποχή που η
ουσία ήταν απαραίτητη όσο τίποτε άλλο. [Μ.Π.] Πηγή: www.lifo.gr
https://www.lifo.gr/articles/music_articles/263362/20-ellinika-moysika-almpoym-poy-agapisame-ti-dekaetia-2010-2019
20 ελληνικά μουσικά άλμπουμ που αγαπήσαμε τη δεκαετία 2010-2019
Οι μουσικοί συντάκτες της LiFO σταχυολογούν τις τάσεις της δεκαετίας και επιλέγουν τα αγαπημένα τους άλμπουμ από όλα τα είδη.
ΑΠΟ ΤΟΥΣ M. HULOT, ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ ΚΑΙ ΦΩΝΤΑ ΤΡΟΥΣΑ
22.12.2019 | 09:49 Πηγή: www.lifo.gr
20 ελληνικά μουσικά άλμπουμ που αγαπήσαμε τη δεκαετία 2010-2019
Οι μουσικοί συντάκτες της LiFO σταχυολογούν τις τάσεις της δεκαετίας και επιλέγουν τα αγαπημένα τους άλμπουμ από όλα τα είδη.
ΑΠΟ ΤΟΥΣ M. HULOT, ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ ΚΑΙ ΦΩΝΤΑ ΤΡΟΥΣΑ
22.12.2019 | 09:49 Πηγή: www.lifo.gr
Regressverbot
Music for Life Ordinary Machines
[Fabrika Records, 2016]
Κανένα άλλο συγκρότημα δεν αποτύπωσε τόσο έντονα τα χαμένα όνειρα μιας
γενιάς που μεγάλωνε μέσα στην κρίση όπως οι Regressverbot. Με
δυστοπικούς ηλεκτρονικούς ρυθμούς, στίχους γεμάτους απόγνωση, αδρεναλίνη
και υπαρξιακό άγχος, σήμερα συνεχίζουν να ακούγονται πιο καίριοι από
ποτέ. Από τους πιο γνήσιους απόγονους των Stereo Nova, των Χωρίς
Περιδέραιο και της Λένας Πλάτωνος, ξεπήδησαν από την underground σκηνή
της Θεσσαλονίκης και μιλούσαν την δική τους γλώσσα σε μια εποχή που η
ουσία ήταν απαραίτητη όσο τίποτε άλλο. [Μ.Π.] Πηγή: www.lifo.gr
Μαρία Παππά
Regressverbot – Music for Ordinary Life Machines Πηγή: www.lifo.gr
Μαρία Παππά
Regressverbot – Music for Ordinary Life Machines Πηγή: www.lifo.gr
20 ελληνικά μουσικά άλμπουμ που αγαπήσαμε τη δεκαετία 2010-2019
Οι μουσικοί συντάκτες της LiFO σταχυολογούν τις τάσεις της δεκαετίας και επιλέγουν τα αγαπημένα τους άλμπουμ από όλα τα είδη.
ΑΠΟ ΤΟΥΣ M. HULOT, ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ ΚΑΙ ΦΩΝΤΑ ΤΡΟΥΣΑ
22.12.2019 | 09:49 Πηγή: www.lifo.gr
Μαρία Παππά
Regressverbot – Music for Ordinary Life Machines
Οι Regressverbot είναι ένα συγκρότημα από την Θεσσαλονίκη. Σχηματίστηκαν
το 2012 και πλέον δεν είναι ενεργοί. Δεν έχουν διαλυθεί ακριβώς αλλά
δεν εμφανίζονται live. Καινούργιο υλικό όμως βγάζουν. Το Music for
Ordinary Life Machines είναι η πρώτη επίσημη κυκλοφορία τους. Περιέχει
κομμάτια που γράφτηκαν το 2013. Πριν βγουν έτσι, τα κομμάτια τους, τα
έβρισκες μόνο στο Διαδίκτυο και τα άκουγες μόνο όταν έβγαινες έξω σε
διάφορα μαγαζιά χωρίς να ξέρεις τι είναι. Δεν ήξερες καν ότι ήταν
ελληνικό το συγκρότημα. Είναι από τους πιο γνήσιους απόγονους της Λένας
Πλάτωνος και των Stereo Nova αλλά και των Χωρίς Περιδέραιο. Οι μελωδίες
τους είναι πολύ συνθ 80s με αγγλικό στίχο αλλά ακούγονται πολύ σύγχρονες
ταυτόχρονα. Το μοναδικό «ελληνικό» κομμάτι του δίσκου είναι το ζοφερό
‘Ωδή στο Μίλτο Σαχτούρη’, που θυμίζει αρκετά ένα παρόμοιο ξεχασμένο
κομμάτι του Frouto5. Χρησιμοποιούν την απαγγελία του ίδιου του Σαχτούρη
στο ποίημα του τα ‘Δώρα’ και την αναμιγνύουν με επιβλητικούς
ηλεκτρονικούς ήχους, Το αποτέλεσμα ακούγεται τρομερά επίκαιρο και είναι
ικανό να σου παγώσει το αίμα. Δεν ξέρω αν συμφωνώ απόλυτα με την επιλογή
των κομματιών του συγκεκριμένου δίσκου. Από τότε το σχήμα έχει κάνει
και άλλες απόπειρες στα ελληνικά που αξίζει να αναζητηθούν. Οι
Regressverbot που το όνομα τους σημαίνει ‘απαγόρευση επιστροφής’ είναι
από τα ελάχιστα συγκροτήματα που κάνουν μουσική για την γενιά που
μεγαλώνει στην κρίση, για μια γενιά που το μέλλον φαντάζει πιο αβέβαιο
από ποτέ. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για νέες φωνές και νέους κώδικες στην
Ελληνική σκηνή που να χρησιμοποιούν το παρελθόν για να προχωρήσουν
μπροστά και να βγάλουν εντελώς κάτι άλλο. Δεν το κάνουν πολλοί αυτό. Το
θεωρώ ευτύχημα που βγαίνουν άλμπουμ σαν το ‘Music for Ordinary Life
Machines’, μουσική που πρέπει να βγει από τα στενά όρια του underground
επειδή απλά έχει κάτι να πει σε μια εποχή που η ουσία είναι απαραίτητη.
Πηγή: www.lifo.gr
Μαρία Παππά
Regressverbot – Music for Ordinary Life Machines
Οι Regressverbot είναι ένα συγκρότημα από την Θεσσαλονίκη. Σχηματίστηκαν
το 2012 και πλέον δεν είναι ενεργοί. Δεν έχουν διαλυθεί ακριβώς αλλά
δεν εμφανίζονται live. Καινούργιο υλικό όμως βγάζουν. Το Music for
Ordinary Life Machines είναι η πρώτη επίσημη κυκλοφορία τους. Περιέχει
κομμάτια που γράφτηκαν το 2013. Πριν βγουν έτσι, τα κομμάτια τους, τα
έβρισκες μόνο στο Διαδίκτυο και τα άκουγες μόνο όταν έβγαινες έξω σε
διάφορα μαγαζιά χωρίς να ξέρεις τι είναι. Δεν ήξερες καν ότι ήταν
ελληνικό το συγκρότημα. Είναι από τους πιο γνήσιους απόγονους της Λένας
Πλάτωνος και των Stereo Nova αλλά και των Χωρίς Περιδέραιο. Οι μελωδίες
τους είναι πολύ συνθ 80s με αγγλικό στίχο αλλά ακούγονται πολύ σύγχρονες
ταυτόχρονα. Το μοναδικό «ελληνικό» κομμάτι του δίσκου είναι το ζοφερό
‘Ωδή στο Μίλτο Σαχτούρη’, που θυμίζει αρκετά ένα παρόμοιο ξεχασμένο
κομμάτι του Frouto5. Χρησιμοποιούν την απαγγελία του ίδιου του Σαχτούρη
στο ποίημα του τα ‘Δώρα’ και την αναμιγνύουν με επιβλητικούς
ηλεκτρονικούς ήχους, Το αποτέλεσμα ακούγεται τρομερά επίκαιρο και είναι
ικανό να σου παγώσει το αίμα. Δεν ξέρω αν συμφωνώ απόλυτα με την επιλογή
των κομματιών του συγκεκριμένου δίσκου. Από τότε το σχήμα έχει κάνει
και άλλες απόπειρες στα ελληνικά που αξίζει να αναζητηθούν. Οι
Regressverbot που το όνομα τους σημαίνει ‘απαγόρευση επιστροφής’ είναι
από τα ελάχιστα συγκροτήματα που κάνουν μουσική για την γενιά που
μεγαλώνει στην κρίση, για μια γενιά που το μέλλον φαντάζει πιο αβέβαιο
από ποτέ. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για νέες φωνές και νέους κώδικες στην
Ελληνική σκηνή που να χρησιμοποιούν το παρελθόν για να προχωρήσουν
μπροστά και να βγάλουν εντελώς κάτι άλλο. Δεν το κάνουν πολλοί αυτό. Το
θεωρώ ευτύχημα που βγαίνουν άλμπουμ σαν το ‘Music for Ordinary Life
Machines’, μουσική που πρέπει να βγει από τα στενά όρια του underground
επειδή απλά έχει κάτι να πει σε μια εποχή που η ουσία είναι απαραίτητη.
Πηγή: www.lifo.gr
Μαρία Παππά
Regressverbot – Music for Ordinary Life Machines Πηγή: www.lifo.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...
