Αναγνώστες

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Οχημα του τζαγγερνώτ ή κοινωνία της διακινδύνευσης; Bασιλική Γεωργιάδου,περιοδικο ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ (ΚΛΙΚ)

αποσπασμα
''Xαρακτηριστικά, συνέπειες και προοπτικές της νεοτερικότητας κατά τον A. GiddensMία και πλέον δεκαετία μετά την κυκλοφορία του στα αγγλικά (Oξφόρδη: Polity Press / Basil Blackwell 1990) και αφού ανατυπώθηκε αρκετές φορές, μεταφράστηκε στα ελληνικά (2001) το βιβλίο του Anthony Giddens 

The Consequences of Modernity. σ.1 



Tο βιβλίο θεωρείται μια σημαντική συμβολή στον ευρύ κοινωνικο-θεωρητικό διάλογο που εδώ και χρόνια διεξάγεται για τη νεοτερικότητα και την πορεία μετασχηματισμού της προς μία `μετανεοτερικότητα' σύμφωνα με τους μεταστρουκτουραλιστές (J.-F. Lyotard), ή προς μία `κοινωνία της διακινδύνευσης' (risk society) σύμφωνα με τους θιασώτες κοινωνιολογικών προσεγγίσεων του ανακλαστικού εκσυγχρονισμού και της εξατομίκευσης (U. Beck). 






O Giddens, ως οπαδός μίας αντιεξελικτικής αντίληψης της νεοτερικότητας που ριζοσπαστικοποιείται και οικουμενικοποιείται διαρκώς και ως προς τις ευκαιρίες τις οποίες δημιουργεί αλλά και ως προς τη `ζοφερή πλευρά' της, κρατά αποστάσεις ασύμμετρες μάλλον και από τους μεν και από τους δε. Eυρισκόμενος εγγύτερα στις απόψεις του Beck, ο Giddens υποστηρίζει ότι οι νέες αβεβαιότητες και οι διακινδυνεύσεις (τα ρίσκα) μπορεί όντως να απειλήσουν την ανθρωπότητα με κατάρρευση ή καταστροφή. 



Ωστόσο οι νέες ευκαιρίες και εν γένει οι νέες θεσμικές τάσεις που ήδη κάνουν την εμφάνισή τους σε παγκόσμιο επίπεδο, διανοίγουν στο πλαίσιο ενός `ουτοπικού ρεαλισμού' σύμφωνα με το βρετανό καθηγητή εναλλακτικές δυνατότητες στα προβλήματα της μοντέρνας κοινωνίας. 


Στις θεσμικές αυτές τάσεις-δυνατότητες ο Giddens κατατάσσει: ένα σύστημα `μετα-σπάνεως' που δυνητικά μπορεί να υποκαταστήσει το μοντέλο `καπιταλιστικής συσσώρευσης στο πλαίσιο ανταγωνιστικών αγορών εργασίας και παραγωγής', νέες μορφές `πολυεπίπεδης δημοκρατικής συμμετοχής' που είναι σε θέση να συμπληρώσουν ή να αντικαταστήσουν τις ισχύουσες -στο επίπεδο του εθνικού κράτους- διαδικασίες λήψης αποφάσεων και διακυβέρνησης, ροπές για παγκόσμιες `συνεργατικές στρατηγικές' που αφορούν στον έλεγχο της στρατιωτικής εξουσίας και στην επίλυση συγκρούσεων μεταξύ των διαφόρων κρατών, και τέλος προβληματισμούς και προσπάθειες `εξανθρωπισμού της τεχνολογίας' με τη συμπερίληψη `ηθικών ζητημάτων' ως απαραίτητου στοιχείου μίας βιομηχανικής και τεχνολογικής ανάπτυξης που δεν θα προκαλεί αμετάκλητες καταστροφές στο `δημιουργημένο περιβάλλον'. Ολα αυτά συνθέτουν, σύμφωνα με τον Giddens, εν μέρει το δυνητικό εν μέρει το εν ενεργεία υπαρκτό θεσμικό περίγραμμα μίας νεοτερικότητας που ολοένα και ριζοσπαστικοποιείται και ωριμάζει. Aυτό το περίγραμμα θεσμικών τάσεων μίας ύστερης νεοτερικής τάξης θέτει στόχους εφικτούς και επιδιώξιμους κυρίως για τον έλεγχο των `διακινδυνεύσεων με μεγάλες συνέπειες στη νεοτερικότητα'. Στις διακινδυνεύσεις αυτού του είδους κατατάσσει ο Giddens το ενδεχόμενο `κατάρρευσης των οικονομικών μηχανισμών ανάπτυξης' με επακόλουθο την εμβάθυνση των παγκόσμιων κοινωνικο-οικονομικών ανισοτήτων, την πιθανότητα `αύξησης της ολοκληρωτικής εξουσίας' όπως και άλλων ηπιότερων μορφών καταπίεσης, τον κίνδυνο πολεμικών συγκρούσεων με χρήση συμβατικών και πυρηνικών όπλων, όπως και εκείνον της οικολογικής καταστροφής. Πρόκειται για προβλήματα μείζονος σημασίας, τα οποία απειλούν τις θεσμικές διαστάσεις της νεοτερικότητας συνολικά: την αγορά, την κοινωνία, τη φύση, την εξουσία. Με άλλα λόγια οι διακινδυνεύσεις, μια `έννοια-κλειδί' των κοινωνικών επιστημών που πλέον θεωρείται απαραίτητη για την πρόσληψη, κατανόηση και ανάλυση των προβλημάτων των μοντέρνων κοινωνιών (Bechmann 1993), δεν περιγράφει μόνο προβλήματα περιβαλλοντικής/οικολογικής και τεχνολογικής υφής, ούτε αναφέρεται σε προβλήματα της λεγόμενης χαμηλής πολιτικής, όπως λανθασμένα πιστεύουν αρκετοί. Oι διακινδυνεύσεις δεν περιβάλλουν την κοινωνία, αλλά είναι κατεξοχήν προβλήματα της κοινωνίας (Beck 1999: 19). 


Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία του Giddens, σύγχρονα προβλήματα της `χαμηλής' και της `υψηλής' πολιτικής γίνονται αντιληπτά ως διακινδυνεύσεις όταν τα συστήματα ελέγχου και ασφάλειας δεν επαρκούν προκειμένου επιλογές και αποφάσεις των νεοτερικών κοινωνιών να μην εξελιχθούν σε εν τω γενάσθαι μορφές αβεβαιότητας (βλ. van Loon 2000). 


Διακινδυνεύσεις είναι ακριβώς αυτά τα εν τω γενάσθαι γεγονότα, τα `όχι-πλέον-αλλά-όχι-ακόμα' γεγονότα, δηλαδή καταστάσεις για τις οποίες δεν υπάρχει πια εμπιστοσύνη και ασφάλεια, αλλά ούτε επιβεβαιώνεται ότι ήδη έχουν εξελιχθεί ή ότι θα εξελιχθούν, σε μία χρονικά προσδιορισμένη στιγμή, σε κάποια συγκεκριμένης έκτασης και ποιότητας καταστροφή (Beck 1999: 135-136, van Loon 2000: 166 και passim). Oι διακινδυνεύσεις αποτελούν επομένως προβλήματα με `έντονα αντιπραγματολογικό χαρακτήρα', όπως γράφει ο Giddens''

* Παραδοσιοκρατία Αντίδραση και αντεπανάσταση στην Ευρώπη 1770-1945, (1977) ,εκδόσεις Θύραθεν Μτφ Σπύρος Μαρκέτος 2009 * Για την Γνωση, τον Γνωστικισμό ,τον Εαυτό * Καθε Θρησκεια ειναι παραμορφωτικός καθρεφτης * ενα κειμενο του ΝΙΚΟΛΑ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ: Η νέα πολιτισμική δεξιάΑπό τις πρώτες δεκαετίες του δέκατου ένατου αιώνα η «βαθιά», αντιφιλελεύθερη δεξ * Η οργή

Η ελληνική κρίση δεν πρόκειται να επηρεάσει τις προμήθειες γαλλικού στρατιωτικού υλικού από τη χώρα το 2010, ωστόσο θα μπορούσε να προκαλέσει μία διολίσθηση μελλοντικών συμβολαίων. Με αυτή τη δήλωση απάντησε το γαλλικό Υπουργείο Άμυνας, σε ερώτηση βουλευτή. Ειδικότερα, το γαλλικό υπουργείο Άμυνας τόνισε ότι κανένα από τα πρόσθετα φορολογικά μέτρα λιτότητας που αποφασίστηκαν στην Ελλάδα κατά το μήνα Μάρτιο δεν θα πρέπει να επηρεάσει, φέτος, τον προϋπολογισμό των εξοπλιστικών προγραμμάτων του ελληνικού Υπουργείο Άμυνας. «Οι αναμενόμενες αναδιαρθρώσεις προοιωνίζουν μια πιθανή διολίσθηση των χρονοδιαγραμμάτων των μελλοντικών συμβάσεων», επισήμανε το Υπουργείο Άμυνας. Παράλληλα το γαλλικό υπουργείο διαβεβαιώνει ότι «μέχρι σήμερα, οι ελληνικές αρχές επιβεβαίωσαν την πρόθεσή τους να συνεχίσουν τις συζητήσεις που άρχισαν με τη Γαλλία από την προηγούμενη κυβέρνηση στο πλαίσιο των διακρατικών συμβάσεων». «Τα διαβήματα για την απόκτηση φρεγατών τύπου FREMM (φρεγάτες πολλαπλών αποστολών) και ελικοπτέρων SAR (έρευνας και διάσωσης), που προτάθηκαν από τη Γαλλία, εξακολουθούν να ισχύουν», τονίζεται στην ανακοίνωση. Υπενθυμίζεται ότι οι δύο χώρες είχαν αρχίσει τις συζητήσεις το 2009 για την αγορά από την Αθήνα έξι FREMM, καθώς και 15 ελικοπτέρων Super Puma. Η Ελλάδα εξέταζε επίσης το ενδεχόμενο της αγοράς 30 μαχητικών αεροσκαφών τελευταίας γενιάς, με την Γαλλία να προτείνει το αεροσκάφος Rafale της Dassault Aviation, που δεν έχει ποτέ εξαχθεί. Όπως υποστηρίζει το γαλλικό υπουργείο, η Ελλάδα προτίθεται να μειώσει τον προϋπολογισμό της για την Άμυνα κατά 6,6% το 2010 για να συμβάλει στην εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών της, αλλά η προσπάθεια αυτή θα αφορά «ουσιαστικά» τις «δαπάνες λειτουργίας». «Για τα επόμενα χρόνια, θα πρέπει να αναμείνουμε τη δημοσίευση του μελλοντικού εξοπλιστικού σχεδίου των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων για την περίοδο 2011-2016, που προβλέπεται σε μερικούς μήνες», τονίζει. «Η κυβέρνηση τιμά τις συμφωνίες αλλά πρέπει να ληφθούν υπόψη τα δημοσιονομικά δεδομένα», σχολίασε το Ελληνικό Υπουργείο Άμυνας. Σημειώνεται ότι η Ελλάδα θα διαθέσει 600 δισεκατομμύρια ευρώ το 2010 για τις αμυντικές δαπάνες της, ή το 2,8% του ΑΕΠ της, ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

http://tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CF%84%CE%B1-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%87%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%CF%8C%CE%BC%CF%89%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF

Radical Desire: ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΖΟΡΝΤΑΝΟ ΜΠΡΟΥΝΟ

Radical Desire: ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΖΟΡΝΤΑΝΟ ΜΠΡΟΥΝΟ

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την ισραηλινή πρεσβεία

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την ισραηλινή πρεσβεία

Radical Desire: Ισραήλ: Η χώρα όπου ζουν οι λιγότεροι Εβραίοι;

Radical Desire: Ισραήλ: Η χώρα όπου ζουν οι λιγότεροι Εβραίοι;

ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ




16 νεκροί! Υπό κατάληψη και τα έξι πλοία του διεθνούς στολίσκου από Ισραηλινούς-Συγκέντρωση διαμαρτυρίας σήμερα στις 6 μμ στην Καμάρα.
31 Μαΐου μια ακόμα μέρα ντροπής . Το κράτος του Ισραήλ με μια δολοφονική στρατιωτική επίθεση από αέρα και από θάλασσα σήμερα γύρω στις 6 το πρωί κατέλαβε τα πλοία του ΣΤΟΛΟΥ της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ  σε διεθνή ύδατα 70 μίλια από τις ακτή. Οι 700 ακτιβιστές  και  10.000 τόνοι ανθρωπιστικής βοήθειας για την Γάζα «ξύπνησαν» την τρομοκρατική πολεμική μηχανή του Ισραήλ. Καταστρατηγώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου επεκτείνοντας συνεχώς την στρατιωτική περιοχή ελέγχου του από 20 σε 40 και τελικά κατέληξε να επιτεθεί στα 70 μίλια .
Οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ καταδικάζουν αυτή την πολεμική, δολοφονική επίθεση με πραγματικά πυρά  του κράτους  του Ισραήλ ζητούν από την Κυβέρνηση να φροντίσει για την υγεία και την ασφάλεια  των 40 ελλήνων πολιτών και την καταδίκη του Ισραήλ.
Να αφοπλιστούν οι δολοφόνοι αθώων ακτιβιστών. Η ελληνική Κυβέρνηση οφείλει έστω και κατόπιν εορτής  να κινητοποιηθεί για  να υπερασπισθεί το δίκαιο.
Είμαστε όλοι αλληλέγγυοι στους ακτιβιστές  και ζητάμε την εφαρμογή των διεθνών νόμων και κανόνων. Τα όπλα τους δεν μπορεί να σκοτώνουν πολίτες αρχών και αξιών, δεν μπορεί να τους επιτρέπεται να δολοφονούν την αξιοπρέπειά μας.
Η σιγή που ακολούθησε την επιχείρηση του Ισραήλ δείχνει την ενοχή του. Η Ευρώπη πρέπει να ζητήσει από το Ισραήλ εξηγήσεις για τον πόλεμο που άνοιξε με τους ακτιβιστές. Η Ευρώπη πρέπει να σταματήσει τους εγκληματίες στην Μεσόγειο .
Οι Οικολόγοι Πράσινοι Θεσσαλονίκης μαζί με όσους και όσες αγωνίζονται για την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να απαντήσουμε στην πρόκλητική και εγκληματική ενέργεια του κράτους του Ισραήλ.  Συγκέντρωση διαμαρτυρίας σήμερα στις 6 μμ στην Καμάρα.

μεταδημοκρατια 1. Οι πολιτικοί βρίσκονται σήμερα σε δυσμενέστερη θέση απ’ ότι στο παρελθόν, έχοντας χάσει το σεβασμό και το κύρος με τα οποία τους περιέβαλλαν οι πολίτες και τα ΜΜΕ. Αντιθέτως βρίσκονται διαρκώς εκτεθειμένοι στο κριτικό βλέμμα, στην καχυποψία και στα αιτήματα διαφάνειας και λογοδοσίας. Η εντεινόμενη κρίση νομιμοποίησης των πολιτικών δυσχεραίνει την από μέρους τους ανάληψη πρωτοβουλιών για την εκπόνηση ολοκληρωμένων προγραμμάτων, μιας και συχνά-πυκνά καταφεύγουν στις δημοσκοπήσεις για την χάραξη της πολιτικής τους ατζέντας, συρόμενοι μάλιστα πίσω από αυτές. Στην πραγματικότητα, δεν είναι και η καλύτερη εποχή να είναι κανείς πολιτικός και αυτό το αντιλαμβανόμαστε από τη μειωμένη διάθεση των πολιτών να πολιτεύονται. 2. Μεγάλες μερίδες του κοινωνικού σώματος απέχουν από την ενεργό συμμετοχή στην πολιτική ζωή, αλλά και όταν συμμετέχουν καθοδηγούνται παθητικά από διάφορες ηγεμονικές ομάδες. Ο προεκλογικός αγώνας είναι ένα πλήρως ελεγχόμενο θέαμα που ενορχηστρώνεται από ανταγωνιστικές ομάδες επαγγελματιών, ειδικευμένων στις τεχνικές της πειθούς, και επικεντρώνεται σε ένα στενό φάσμα θεμάτων που επιλέγονται από ομάδες συμφερόντων. Η πλειοψηφία των πολιτών αντιδρά απλώς στα ερεθίσματα που οι άλλοι προκαλούν. Ενώ, πίσω από τις κουρτίνες του θεάματος, η πολιτική διαμορφώνεται στον ιδιωτικό χώρο από ομάδες πίεσης που ενισχύουν τη δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων, καταστρέφοντας συνάμα τις ισορροπίες. Τη θέση της εποικοδομητικής πολιτικής καταλαμβάνουν οι καταγγελίες, οι διαμαρτυρίες, οι έρευνες και οι εξεταστικές επιτροπές, έτσι ώστε η προεκλογική αντιπαράθεση να εστιάζεται περισσότερα σε θέματα ηθικής παρά πολιτικού προγράμματος. Άντε και σε θέματα φορολογικής πολιτικής, για να σώζονται τα προσχήματα Από άποψη ύφους, το περιεχόμενο των πολιτικών προγραμμάτων των κομμάτων και η κομματική διαμάχη καθίστανται όλο και πιο επίπεδα και ανούσια. Η δε προσωποποίηση της εκλογικής διαμάχης με την προβολή των υποτιθέμενων χαρισματικών ιδιοτήτων του κομματικού ηγέτη με τις κατάλληλες πόζες και ενδυματολογικούς κώδικες, τείνουν να υποκαταστήσουν τον διάλογο γύρω από ουσιαστικά θέματα και αντιτιθέμενα συμφέροντα. Με τη συνέργεια των ΜΜΕ ασήμαντα γεγονότα της ιδιωτικής ζωής των πολιτικών ή φραστικά τους γλιστρήματα καθίστανται κεντρικά ζητήματα μονοπωλώντας το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. 3. Η συρρίκνωση και η πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης, λόγω αλλαγής της μορφής της απασχόλησης από τα μαζικά εργοστάσια στον τομέα των υπηρεσιών, αποδυνάμωσε το σώμα εκείνο, το οποίο θα μπορούσε να πρωτοστατήσει στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Το κενό το κατέλαβαν οι εταιρίες, οι πολιτικοί σύμβουλοι και οι επικοινωνιολόγοι, με το κράτος να εκχωρεί όλο και περισσότερες εξουσίες στα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία και το εκμεταλλεύονται ασυστόλως. 4. Η εξάπλωση της διαφθοράς αποδεικνύει την ύπαρξη μιας πολιτικής τάξης κυνικής, ανήθικης και αποκομμένης απ’ τον λαό, ο οποίος απεναντίας βρίσκεται σε σύγχυση, αδράνεια, παθητικότητα, αλλά και απογοήτευση, ολοένα απομακρυνόμενος από την ενεργό μαζική συμμετοχή. 5. Η υιοθέτηση της οικονομικής πολιτικής του νεο-φιλελευθερισμού, με την κυριαρχία των εταιριών να υπαγορεύουν οι ίδιες πλέον την πολιτική ατζέντα και με την εκχώρηση όλο και μεγαλύτερων αρμοδιοτήτων του δημόσιου τομέα στον ιδιωτικό, έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα στους μηχανισμούς διακυβέρνησης τη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, την περιθωριοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, την αύξηση των ανισοτήτων, τη μεταβίβαση φορολογικών βαρών στους ασθενέστερους, την αποδυνάμωση του αναδιανεμητικού ρόλου της φορολογίας και άλλα. Τίποτα απ’ όσα ανέφερα δεν είναι άγνωστο και πρωτάκουστο. Θα νόμιζε κανείς ότι έχουν γραφτεί από κάποιον έλληνα που είχε σαν πρότυπο τη δική μας πραγματικότητα, αλλά, κι εδώ είναι το ενδιαφέρον, όλα αυτά έχουν επισημανθεί και αναλυθεί σε βάθος από κάποιον βρετανό με βάση τις εξελίξεις στη Βρετανία, την Ιταλία, τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες τόσο του βορά όσο και του νότου. Ο Colin Crouch, καθηγητής στο Institute of Governance and Public Management at the Business School of Warwick University και μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, είναι αυτός που κάτω από το όνομα «Μεταδημοκρατία», συνόψισε όλες τις προαναφερθείσες παθογένειες της σύγχρονης δημοκρατίας, στοχαζόμενος παράλληλα πάνω στην ποιότητα και το μέλλον της στον ανεπτυγμένο κυρίως κόσμο.


 ΜΕΤΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ πηγη Cynical
αποσπασμα 
1. Οι πολιτικοί βρίσκονται σήμερα σε δυσμενέστερη θέση απ’ ότι στο παρελθόν, έχοντας χάσει το σεβασμό και το κύρος με τα οποία τους περιέβαλλαν οι πολίτες και τα ΜΜΕ. Αντιθέτως βρίσκονται διαρκώς εκτεθειμένοι στο κριτικό βλέμμα, στην καχυποψία και στα αιτήματα διαφάνειας και λογοδοσίας. Η εντεινόμενη κρίση νομιμοποίησης των πολιτικών δυσχεραίνει την από μέρους τους ανάληψη πρωτοβουλιών για την εκπόνηση ολοκληρωμένων προγραμμάτων, μιας και συχνά-πυκνά καταφεύγουν στις δημοσκοπήσεις για την χάραξη της πολιτικής τους ατζέντας, συρόμενοι μάλιστα πίσω από αυτές.

Στην πραγματικότητα, δεν είναι και η καλύτερη εποχή να είναι κανείς πολιτικός και αυτό το αντιλαμβανόμαστε από τη μειωμένη διάθεση των πολιτών να πολιτεύονται.

2. Μεγάλες μερίδες του κοινωνικού σώματος απέχουν από την ενεργό συμμετοχή στην πολιτική ζωή, αλλά και όταν συμμετέχουν καθοδηγούνται παθητικά από διάφορες ηγεμονικές ομάδες. Ο προεκλογικός αγώνας είναι ένα πλήρως ελεγχόμενο θέαμα που ενορχηστρώνεται από ανταγωνιστικές ομάδες επαγγελματιών, ειδικευμένων στις τεχνικές της πειθούς, και επικεντρώνεται σε ένα στενό φάσμα θεμάτων που επιλέγονται από ομάδες συμφερόντων. Η πλειοψηφία των πολιτών αντιδρά απλώς στα ερεθίσματα που οι άλλοι προκαλούν. Ενώ, πίσω από τις κουρτίνες του θεάματος, η πολιτική διαμορφώνεται στον ιδιωτικό χώρο από ομάδες πίεσης που ενισχύουν τη δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων, καταστρέφοντας συνάμα τις ισορροπίες.

Τη θέση της εποικοδομητικής πολιτικής καταλαμβάνουν οι καταγγελίες, οι διαμαρτυρίες, οι έρευνες και οι εξεταστικές επιτροπές, έτσι ώστε η προεκλογική αντιπαράθεση να εστιάζεται περισσότερα σε θέματα ηθικής παρά πολιτικού προγράμματος. Άντε και σε θέματα φορολογικής πολιτικής, για να σώζονται τα προσχήματα

Από άποψη ύφους, το περιεχόμενο των πολιτικών προγραμμάτων των κομμάτων και η κομματική διαμάχη καθίστανται όλο και πιο επίπεδα και ανούσια. Η δε προσωποποίηση της εκλογικής διαμάχης με την προβολή των υποτιθέμενων χαρισματικών ιδιοτήτων του κομματικού ηγέτη με τις κατάλληλες πόζες και ενδυματολογικούς κώδικες, τείνουν να υποκαταστήσουν τον διάλογο γύρω από ουσιαστικά θέματα και αντιτιθέμενα συμφέροντα. Με τη συνέργεια των ΜΜΕ ασήμαντα γεγονότα της ιδιωτικής ζωής των πολιτικών ή φραστικά τους γλιστρήματα καθίστανται κεντρικά ζητήματα μονοπωλώντας το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.

3. Η συρρίκνωση και η πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης, λόγω αλλαγής της μορφής της απασχόλησης από τα μαζικά εργοστάσια στον τομέα των υπηρεσιών, αποδυνάμωσε το σώμα εκείνο, το οποίο θα μπορούσε να πρωτοστατήσει στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Το κενό το κατέλαβαν οι εταιρίες, οι πολιτικοί σύμβουλοι και οι επικοινωνιολόγοι, με το κράτος να εκχωρεί όλο και περισσότερες εξουσίες στα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία και το εκμεταλλεύονται ασυστόλως.

4. Η εξάπλωση της διαφθοράς αποδεικνύει την ύπαρξη μιας πολιτικής τάξης κυνικής, ανήθικης και αποκομμένης απ’ τον λαό, ο οποίος απεναντίας βρίσκεται σε σύγχυση, αδράνεια, παθητικότητα, αλλά και απογοήτευση, ολοένα απομακρυνόμενος από την ενεργό μαζική συμμετοχή.

5. Η υιοθέτηση της οικονομικής πολιτικής του νεο-φιλελευθερισμού, με την κυριαρχία των εταιριών να υπαγορεύουν οι ίδιες πλέον την πολιτική ατζέντα και με την εκχώρηση όλο και μεγαλύτερων αρμοδιοτήτων του δημόσιου τομέα στον ιδιωτικό, έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα στους μηχανισμούς διακυβέρνησης τη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, την περιθωριοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, την αύξηση των ανισοτήτων, τη μεταβίβαση φορολογικών βαρών στους ασθενέστερους, την αποδυνάμωση του αναδιανεμητικού ρόλου της φορολογίας και άλλα.

Τίποτα απ’ όσα ανέφερα δεν είναι άγνωστο και πρωτάκουστο. Θα νόμιζε κανείς ότι έχουν γραφτεί από κάποιον έλληνα που είχε σαν πρότυπο τη δική μας πραγματικότητα, αλλά, κι εδώ είναι το ενδιαφέρον, όλα αυτά έχουν επισημανθεί και αναλυθεί σε βάθος από κάποιον βρετανό με βάση τις εξελίξεις στη Βρετανία, την Ιταλία, τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες τόσο του βορά όσο και του νότου. Ο Colin Crouch, καθηγητής στο Institute of Governance and Public Management at the Business School of Warwick University και μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, είναι αυτός που κάτω από το όνομα «Μεταδημοκρατία», συνόψισε όλες τις προαναφερθείσες παθογένειες της σύγχρονης δημοκρατίας, στοχαζόμενος παράλληλα
πάνω στην ποιότητα και το μέλλον της στον ανεπτυγμένο κυρίως κόσμο.

Tι είναι έθνος;

(αποσπασμα απο τις Μεταμορφωσεις της Ταυτοτητας-προλογος)




Tι είναι έθνος; Αποτελεί μια μεταφυσική οντότητα, αναλλοίωτη, θαμμένη στη σπηλιά του χρόνου πού αφυπνίζεται πότε πότε; Η αντίθετα το έθνος συντίθεται μέσα από ένα –σύμφωνα με τον E Renan ‘’καθημερινό δημοψήφισμα‘’ 1
παράγωγο της εθνικιστικής ιδεολογίας αλλά και των υλικών, οικονομικών , πολιτισμικών συνεπειών της εξόδου από την παραδοσιακή κοινωνία O E Durkheim .ιδρυτής της Γαλλικής σχολής της Κοινωνιολογίας έγραφε πως’’ χωρίς αμφιβολία η ιδέα του έθνους είναι μια ιδέα μυστική, σκοτεινή’’2 και ο ιστορικός ερευνητής του έθνους Hugh Seton –Watson οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι’’ κανένας επιστημονικός ορισμός του έθνους δεν μπορεί να προταθεί αλλά παρόλα αυτά ,το φαινόμενο υπήρξε και θα υπάρχει και υιοθετεί συνέχεια έναν ορισμό σύμφωνα με τον οποίο’’ ένα έθνος υπάρχει όταν ένας σημαντικός αριθμός από πρόσωπα μέσα σε μια κοινότητα θεωρεί τον εαυτό της ότι συνιστά ένα έθνος ή συμπεριφέρεται σαν να αποτελεί ένα έθνος’’3Το παρόν βιβλίο προσπαθεί να ρίξει μια γρήγορη ματιά στις θεωρίες για το έθνος και τον εθνικισμό και τη σχέση του με τη νεωτερικότητα τις ταυτότητες και την εθνικιστική ιδεολογία. Αναδεικνύουν και εξετάζουν ερωτήματα όπως: είναι το έθνος νεωτερικό ή προνεωτερικό φαινόμενο; Ποια η σχέση της εθνικιστικής ιδεολογίας με την ιδιότητα του πολίτη, την εθνική αλλά και την προσωπική ταυτότητα; Πως διαφοροποιείται η εθνικιστική ιδεολογία στον πολιτικό χώρο; Ποια τα χαρακτηριστικά πού διαφοροποιούν τον λεγόμενο ‘’Πολιτικό εθνικισμό‘’ από τον ‘’Πολιτιστικό’’ ή τον λεγόμενο Ολοκληρωτικό εθνικισμό‘’; Μέρος του βιβλίου αφιερώθηκε στην εξέταση κειμένων θεωρητικών του εθνικισμού πού διαυγάζουν σε κάποιο βαθμό τις κεντρικές θέσεις στις οποίες αποκρυσταλλώθηκε η εθνικιστική ιδεολογίαΣυνοψίζοντας το περιεχόμενο του βιβλίου πού αφορά κυρίως ερμηνεία του έθνους, της εθνικής ταυτότητας και της εθνικιστικής ιδεολογίας προτείνω τις παρακάτω κεντρικές θέσεις
Ο εθνικισμός αποτελεί α) μια ενεργητική ψυχολογική κατάσταση των μελών μιας πολιτικής κοινότητας, αυτής του νεωτερικού έθνους β) καθώς μια θεωρία (doctrine) πολιτικής νομιμοποίησης θεωρία πού ευρίσκει τις πηγές της στην Γαλλική επανάσταση του 1789


Ο εθνικισμός ως χαρακτηριστικό της νεωτερικότητας
Η
ψυχολογική κατάσταση του εθνικισμού αποτελεί ένα μεταβλητό στον χρόνο χαρακτηριστικό της νεωτερικής-εθνικής οργάνωσης της κοινωνίας. Το έθνος , στη νεωτερική εκδοχή της εννοίας του, αποτελεί μεν συνέχεια των παραδοσιακών προνεωτερικών εθνικών ομάδων , επιδέχεται όμως και έναν μετασχηματισμό ,πού οφείλεται και στις απαιτήσεις της νεώτερης βιομηχανικής κοινωνίας και στην απομάκρυνση από την παλαιά , θρησκευτικού τυπου μορφή συνείδησης .
Το έθνος αποτελεί (και) μια νέα κοινότητα σε σχέση με την παραδοσιακή κοινότητα, κοινότητα πού την διακρίνει μια ’φαντασιακή ‘’αλληλεγγύη καθώς αφορά σε ανθρώπους πού δεν γνωρίζονται και δεν υπάρχει πιθανότητα να γνωρισθούν μεταξύ τους.
Αυτή την νεωτερική εθνική κοινότητα την διακρίνει ένα έντονο στοιχείο ισότητας , καθώς εκλείπουν , οι ενδιάμεσες μεταξύ ατόμου και κράτους ιεραρχήσεις και ομαδώσεις πού χαρακτήριζαν την παραδοσιακή κοινωνία.
Η εθνική κοινότητα είναι πολιτική κοινότητα καθώς παρέχει πολιτική νομιμοποίηση σε ένα νέου τυπου κράτος το έθνος- κράτος.
Το έθνος -κράτος, ως νεωτερική μορφή πολιτικής οργάνωσης διαφέρει ριζικά από την παραδοσιακή μορφή κράτους. Το παραδοσιακό κράτος συνδέεται με μια κοινωνία , οργανωμένη με χαλαρό τρόπο σε κοινοτικές, συντεχνιακές, συγγενικές ή οιωνοί συγγενικές κοινωνικές ομαδώσεις οι οποίες αποτελούν και το όριο στην παρέμβαση του . Αντίθετα το νεωτερικό έθνος-κράτος ή παρεμβαίνει άμεσα ή έμμεσα σε όλες σχεδόν τις διαδικασίες με τις οποίες τα άτομα παίρνουν μέρος στις επιμέρους κοινωνικές ομάδες .
Οι γενικευτικές αφαιρέσεις του ‘’ατόμου’’ και της ‘’κοινωνίας ‘’ δεν υπήρχαν ως τέτοιες στην προνεωτερική κοινωνία.
Η εμφάνιση και η ενίσχυση αυτού του αφαιρετικού δίπολου(‘’ άτομο’’ -’’κοινωνία’’) και η διάλυση των παλαιών -θρησκευτικού τυπου-διαμεσολαβήσεων έκανε αναγκαία την επίκληση της νέας ‘’ φαντασιακής’’ αλλά και κοσμικής κοινότητας του έθνους.
Στον νεώτερο κόσμο της απεριόριστης παραγωγής εμπορευμάτων η κάθε ποιότητα εκλαμβάνεται ως ποσότητα πού μπορεί να μετρηθεί μέσω του γενικού ισοδύναμου της ανταλλαγής, του χρήματος. Η ανάδειξη του υποκειμένου -ατόμου ξεκινά από αυτή ακριβώς την νέα ιδιότητα του ως ανεξάρτητου παραγωγού εμπορευμάτων πού συναντάται στην ανταλλαγή προϊόντων με άλλους όμοια ανεξάρτητους παραγωγούς . Ο θεσμός της αγοράς ήταν πού ‘’ελευθέρωσε’’ τα ατομικά υποκείμενα από τον παλαιό κοινοτικό δεσμό: Τα άτομα αναγνωρίζονται και ‘’αναμετρόνται’’ ως ορθολογικά υποκείμενα μέσα από την αμοιβαία αφηρημένη , χρηματική αξιολόγηση των εμπορευμάτων τους




Το απολυταρχικό κράτος ως πρόπλασμα του έθνους-κράτουςΟι διαδικασίες πού οδήγησαν στην διάλυση του παλαιού κοινοτικού δεσμού και την ανάδειξη του ατόμου δεν ήσαν μόνο υλικές (οικονομικές)ή μόνο πολιτισμικές(καλβινιστική ηθική)αλλά, σε μεγάλο βαθμό, και διαδικασίες πολιτικές- κρατικές.
Το πρόπλασμα του έθνους κράτους, δηλαδή το απολυταρχικό δυτικοευρωπαϊκό κράτος, για να ικανοποιήσει τις δικές του ανάγκες(στρατιωτικές- φορολογικές-διοικητικές) επέβαλε την γραφειοκρατική γλωσσική τυποποίηση μαζί με την πολιτική ενοποίηση του κερματισμένου κρατικού χώρου και την μετατροπή του σε επικράτεια.
Οι αλλαγές στίς έννοιες του χώρου και του χρόνου
Η μετατροπή αυτή δεν ενείχε μόνο πολιτική σημασία αλλά και πολιτισμική: Ο χώρος, στην παραδοσιακή κοινωνία ήταν ετερογενής ’’μερικός’’, ‘’εσωστρεφής’’, ’’τοπικός’’ -ενσωματωμένος στις αποκλίνουσες κοινότητες. Το απολυταρχικό κράτος διέλυσε τα εσωτερικά πολιτικά και επικοινωνιακά με την δημιουργια συστημάτων επικοινωνίας, συγκοινωνίας και διοίκησης. Με την παρέμβαση του(αλλά και με παράλληλες αλλαγές στην δομή της οικονομίας και την εξέλιξη της τεχνικής) ο χώρος’’ θρυμματίσθηκε’’ και επανενοποιήθηκε έπαυσε να είναι ‘’τοπικός’’, δηλαδή να οριοθετείται από τις τοπικές κοινότητες ή τις οιωνοί κοινότητες(π.χ συντεχνίες). Εγινε ‘’άδειος’’ ,γεωμετρικός’’ , χώρος όπου μπορούσε να ασκηθεί η απόλυτη κυριαρχία του κράτους,
Το άδειασμα από την ‘’ τοπική’’ κοινοτική του σημασία και η ομοιογενοποίηση του χώρου συνοδεύτηκε από μια νέα εννόηση του χρόνου. Στην παραδοσιακή κοινωνίας ο χρόνος παρέμενε ’’αντιστρεπτός’’, επαναλαμβανόμενος, ώστε να προσιδιάζει στον αγροτικό τρόπο παραγωγής, την επιστροφή του αγρότη στη γη σύμφωνα με τον ρυθμό των εποχών. Ο νεωτερικός χρόνος θεωρείται μη κυκλικός, ,‘’αμετάκλητος’’, ομοιογενής και συνεχής. Το δυτικό νεώτερο κράτος κινητοποίησε μεγάλες μάζες του πληθυσμού(με την γραφειοκρατική-στρατολογική φορολογική του παρέμβαση)στους ρυθμούς μιας νέας αντίληψης του χρόνου πού μετράται με το ρολόι και το ημερολόγιο, πού επιτρέπει τα προγράμματα αλλαγής και προτρέπει σε πολιτικό σχεδιασμό Αν στην παραδοσιακή(μεσαιωνική) αντίληψη η αξεδιάλυτη συνύφανση παρελθόντος και μέλλοντος ,στην νεώτερη κατανόηση του χρόνου παρελθόν, παρόν και μέλλον σαφώς διαχωρίζονται, ως τμήματα μιας διαδοχικής προοδευτικής ανέλιξης. Αρχικά το μέλλον ( ως ουτοπία) και αργότερα το παρελθόν (ως παράδοση) γίνονται πεδία νοηματοδότησης του παρόντος.
Αυτή η διπλή ανάδυση του ομοιογενούς ‘άδειου ‘’χώρου ‘’ και’’ χρόνου’’ ήταν η προϋπόθεση και το αποτέλεσμα μαζί της νέας καπιταλιστικής οικονομίας όπου κυριαρχεί η αφαίρεση του εμπορεύματος. Η οικονομία αυτή δεν αναπτύχθηκε χωρίς αλλά και χάρη στην παρέμβαση του νεώτερου απολυταρχικού κράτους
Ο νέος ενοποιημένος χώρος-διάστημα εννοήθηκε και ως χώρος ανταλλαγής εμπορευμάτων , ως αγορά, ο νέος ομοιογενής , άδειος χρόνος εννοήθηκε ως χρόνος πραγμάτων , εμπορευμάτων πού παράγονται ομοιόμορφα, σε σειρές.
Το άδειασμα όμως του χώρου και του χρόνου από το νόημα πού είχαν στην παραδοσιακή κοινωνία βιώθηκε(και βιώνεται) ως διαδικασία βίαιη και καταστροφική του κυρίαρχου κοινοτικού τυπου κοινωνικού δεσμού.



Πατριωτισμός και εθνικισμός : Διάκριση των εννοιών
Σε αυτή την πορεία ρηγμάτων στην παραδοσιακή πρόσδεση στον χώρο και στον χρόνο , στην βίωση της ‘’απουσίας’’ των παραδοσιακών (πρόσωπο με πρόσωπο)σχέσεων ευρίσκει την αφετηρία του η νεωτερική ιδεολογία του εθνικισμού: Αρχικά ο Πατριωτισμός αναφερόταν σε κοινωνικές ομάδες όπου κυριαρχούσε η προσωπική οικειότητα και η άμεση επικοινωνία, υποδήλωνε ως όρος την βασική πίστη κάποιου σε φυσικά κοινά χαρακτηριστικά’’ σε αρχικούς συνδέσμους, στην πατρική του γη, μια θεμελιώδη ανθρώπινη προτίμηση για το οικείο Ήταν ο Πατριωτισμός της τοπικής ,συντεχνιακής ή θρησκευτικής κοινότητας. Όμως ο νεωτερικός ‘’άδειος ‘’χώρος και χρόνος δεν επιτρέπει πια αυτόν τον αρχικό(τοπικό) πατριωτισμό. Η σημασία της ’’Πατρίδας’’ επεκτείνεται από τον αρχικό τόπο καταγωγής σε όλη την εδαφική περιοχή όπου το έθνος θεωρείται ότι ασκεί κυριαρχία. Ένα τέτοιο χώρο , όπου οι πρόσωπο με πρόσωπο σχέσεις δεν είναι πια δυνατές στην ολότητα τους, το άτομο μπορεί να τον αντιληφθεί δικό του μόνο με την αφαιρετική σκέψη. Ο Εθνικισμός γίνεται έτσι η ιδεολογία του ‘’αφαιρετικού’’ πατριωτισμού...



Διακρίσεις του εθνικισμούΗ ιδεολογία του εθνικισμού διακρίνεται στον πολιτικό εθνικισμού πού έχει την καταγωγή του στον Ρουσσώ και την σκέψη του Διαφωτισμού και τον πολιτιστικό εθνικισμό πού έχει τις ρίζες του στο οργανικό παράδειγμα του ρομαντισμού.
Ο πολιτικός εθνικισμός ,στηρίζεται στον οικουμενισμό του διαφωτισμού. Αναφέρεται στην συλλογικότητα του έθνους με κέντρο την πραγματοποίηση των δικαιωμάτων των ατόμων και την ανασύνθεση της κοινωνίας μέσω της '' γενικής θέλησης '' και του '' κοινωνικού συμβολαίου εξιδανικεύει την πρόοδο και τη προσπάθεια αναμόρφωσης της κοινωνίας και δεν θεωρεί αναπόσπαστο στοιχείο του έθνους. τη γλώσσα
Σε αντίθεση με τον πολιτικό εθνικισμό, ο πολιτιστικός εθνικισμός πού διαδίδεται στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη αναζητά μια πιο ‘φυσική’’ αρχή για το έθνος από την τεχνητή σύμβαση του κοινωνικού συμβολαίου . Την φυσική αυτή αρχή την βρίσκει στην '' κοινότητα '' και την γλώσσα.

Στην πολιτιστική θεώρηση, η εθνοδόμηση δεν αποτελεί μια εθελοντική πολιτική διαδικασία ολοκλήρωσης αλλά ανάπτυξη ενός δεδομένου εθνικού πυρήνα, ενύπαρκτου σε κάθε άτομο-μέλος του έθνους. Βασικές ιδέες του πρότυπου του πολιτιστικού εθνικισμού αποτελούν: η συμπάθεια προς τον Μεσαίωνα, η αντίληψη της Ιστορίας σαν δύναμης όχι λιγότερο ισχυρής από τη φύση, η έννοια του κοινωνικού συμβολαίου, η θεώρηση της γλώσσας ως την πιο ζωτική δύναμη της λαϊκής συλλογικής συνείδησης .

Το χάσμα μεταξύ πολιτικου-πολιτιστικού εθνικισμού σε μια πρώτη μάτια, αγεφύρωτο. ξεθωριάζει σε μια κοντινότερη προσέγγιση.


Οι ιδέες του πολιτιστικού εθνικισμού διάνοιξαν τον δρόμο για την λατρεία της εθνικής ιδιαιτερότητας και τον εθνικιστικό μεσσιανισμό. όμως μπορούν να οδηγήσουν και σε μορφές οικουμενισμού ,πολύ περισσότερο πλουραλιστικές από ορισμένες στενόκαρδες ''δυτικοκεντρικές'' εκφάνσεις του ‘’ρασιοναλιστικού πολιτικου εθνικισμού


Πλάι στην διάκριση πολιτικού και πολιτισμικού εθνικισμού προστίθεται και μια δεύτερη ,χρονική διάκριση. Αφορά στον εθνικισμό του 19ου αιώνα και στην μετατροπή του, από φιλελεύθερο δημοκρατικό σε ολοκληρωτικό εθνικισμό

Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα υπάρχει μια αίσθηση ''οικονομίας '' του χώρου στην Ευρώπη. Κυριαρχεί η ρασιοναλιστική ιδέα της αρμονίας, της προόδου, της σύνθεσης των εθνών σε μια νέα παγκόσμια ορθολογική κοινότητα. Μετά τα μέσα όμως του 19ου αιώνα αμφισβητείται η προοδευτική, αρμονική, συνθετική αντίληψη της εθνικής ενοποίησης

Ο ευρωπαϊκός χώρος γίνεται στενότερος , οι εθνικιστικές ιδεολογίες πολλαπλασιάζονται. Νέοι εθνικισμοί και άρα νέες εθνότητες αφυπνίζονται.

O Φιλελεύθερος –δημοκρατικός εθνικισμός του Mazzini στην αντίληψη του οποίου το έθνος μεσολαβεί στη σχέση ανάμεσα στο άτομο και την ανθρωπότητα

,αντικαθίσταται από το ρεύμα του ολοκληρωτικού εθνικισμού, πού διακηρύσσει την κυριαρχία του άλογου στοιχείου και του συναισθήματος, και τη προσδοκία της βίαιης ανατροπή της κατεστημένης τάξης πραγμάτων από έναν αρχηγό λυτρωτή, πού θα συνοψίζει τις αρετές της φυλής[1] Βλ Ernest Renan , qu’est –ce qu’une nation; in J. Hutchinson &A.Smith Nationalism Oxford Readers Oxford, University Press , Oxford, New York 1994[2] Αν στο Dominique Schnapper, H Koiνωνία Των Πολιτών , Μετ Δέσποινα Παπαδοπούλου Gutenberg , AΘήνα 2000 σ 42[3] Seton Watson H, Nations and Stateς an Enquiry in to the Origins οf Nations and the Politics of Nationalism, London, 1977 p 5

Για τη συγχρονη Πολυπολιτισμικότητα και τη Διαφορά της απο την Προνεωτερική συνυπαρξη


” Για την συνύπαρξη πρέπει να ξεκαθαριστεί: η προνεωτερική συνύπαρξη λαών και αλλόδοξων θρησκευτών δεν έχει σχέση με ό,τι σήμερα επιδιώκεται ή καλείται πολυπολιτισμός ”

Η συγχρονη πολυπολιτισμικότητα ειναι νεωτερική (η μαλλον Μετανεωτερική..).
Η προνεωτερική συνυπαρξη στα πλαισια μιας Αυτοκρατοριας ( Βυζαντινής , Οθωμανικής κ.λ.π ηταν κατι το εντελώς διαφορετικό…..
Η διαφορά εχει να κανει και με δυο Λεξεις-εννοιες που παραθετω ενδεικτικά:

Προνόμιο= Προνεωτερικό - προυποθετει Ανισοτητα

Δικαίωμα = Νεωτερικό- Προυποθέτει Ισοτητα.



Αν το καλοσκεφτουμε:
Εκεινο που κανει ριζικά διαφορετικη την προνεωτερική Πολιτισμική πολιτική συνυπαρξη εντος μιας (Οικουμενικής) Αυτορατορίας απο τη μια
Και της συγχρονης ”πολυπολιτισμικότητας ΄΄ απο την αλλη
Ειναι το Υπορρητο Δογμα της αναποφευκτης Ιεραρχησης,


(θρησκευτικής- κοινωνικής κ.λ.π )
μεσα απο την ''Μεγαλη Αλυσσιδα των Οντων”(A. lovejoy) που υπήρχε στην πρωτη

Και το εκρηκτικό στην δυναμική που εκλυει υπορρητο υπαινιγμό της ισοτητας και ισοδυναμιας πολιτισμών εθνοτητων κ.λ.π


που ενυπαρχει στη συγχρονη”πολυπολιτισμικότητα….
-----------------------------
και-κατα τηναποψη μου


- οι συγχρονοι νεο-εθνικισμοι οχι μόνο δεν ειναι αντιθετοι με την πολυπολιτισμικότητα αλλά και συμβατοι μαζί της …και μαλιστα παραγονται απο αυτήν …

(… Οσο γα το επιχειρημα της γλωσσας
http://pontosandaristera.wordpress.com/2007/11/28/28-11-2007/ )

Χαρακτηριστικό των Εθνικών ταυτοτητων



ειναι η Υπεραναπληρωση Π.Χ οι ελληνες ειμαστε τσαπατουληδες
αλλά μεγαλοφυεις ,οι Ιταλοι γλυκαναλατοι αλλά ρομαντικοι κ.λ.π

το ιδιο και με τις εθνικές γλώσσες


π.χ οι Ισπανοι μπορει να ειναι υπεραφανοι για το πόσοι Ανθρωποι μιλουν ισπανικά ..οι Ελληνες (που δεν μπορουν να καυχηθουν για το πόσοι ) μπορουν να μιλάν για τις λεξεις …ποσες λεξεις εχει η ελληνική γλωσσα κ.λ.π )
Και εδώ φυσικά ο εκαστοτε εθνικισμός ( ως ιδεολογια , ”διαννοουμενοι” ,εκπαιδευση κ.λ.) παιζει το ρολο του , στο μετατρεψει ενα Μειον σε προτερημα …ενα ελαττωμα σε πλεονεκτημα ..

Σχόλιο από Νοσφεράτος Νοέμβριος 29, 2007

http://pontosandaristera.wordpress.com/2007/11/13/5-11-2007/σχ 213

Τα εξη πλοία δέχθηκαν επίθεση από την θάλασσα καθώς και από ελικόπτερα. Σύμφωνα με πηροφορίες των τουρκικών μέσων ενημέρωσης, από την επίθεση, στην διάρκεια της οποίας χρησημοποιήθηκαν πραγματικά πυρά, σκοτώθηκαν 2 άτομα και τραυματιστηκαν άλλα 30. Νωρίτερα η απεσταλμένη του Tvxs Κατερίνα Κιτίδη είχε μεταδώσει εικόνες μετά την περικύκλωση των σκαφών από το ισραηλινό πολεμικό ναυτικό. Αργότερα η επαφή χάθηκε με όλους τους επιβάτες και δεν υπάρχουν πληροφορίες για τον αριθμό ή την ταυτότητα των θυμάτων. δειτε στο tvx

http://tvxs.gr/news/%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%83%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%B4%CE%BF/%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%AF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%88%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CF%82-%CE%B4

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Τα Σκοτεινά βραδιά

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Τα Σκοτεινά βραδιά

στον Celin :Δεν είναι μόνο οργή ,δεν είναι φθόνος ,αριστερά είναι η έλλογη αγάπη ...

  Αριστερά δεν είναι τα μεγάλα λόγια....δεν είναι στόμφος η αριστερά,είναι σπυρί σπυρί το να μαζεύεις την αγάπη  και να πονάς όμως να μη  βουλιάζει μες στου κόσμου αυτού τα πάθια είναι  να σκέφτεσαι συνάμα ....αριστερά δεν είναι να κραυγάζεις ..Δεν είναι μόνο οργή ,δεν είναι φθόνος ,αριστερά είναι η έλλογη αγάπη ...

Περαστικός :Εκδόται / αναδημοσιευση

Εκδόται

Πήγα εχθές το βράδυ στο μπαζάρ βιβλίου που ανέφερα εδώ. Στον πάγκο μόνο μπλουζάκια και κοσμήματα και πιο πίσω κούτες γεμάτες με τα βιβλία που είχαν προσφέρει εθελοντές, κάποια ελάχιστα και εγώ. Όπως με ενημέρωσαν, δύο εκδότες, από την παρακείμενη έκθεση βιβλίου, είχαν αντιδράσει λόγω «αθέμιτου ανταγωνισμού», είχαν προκαλέσει μεγάλη φασαρία και, μετά από διαπραγματεύσεις, οι άνθρωποι του φιλοζωικού σωματείου δέχθηκαν να αποσύρουν τα βιβλία για να δοθεί ένα συμβιβαστικό τέλος στην υπόθεση.
.
Τόση μικροψυχία οι άνθρωποι ενός προϊόντος του πνεύματος, όπως είναι το βιβλίο. Σαν τους μανάβηδες της λαϊκής, θεώρησαν ότι ντομάτες πουλάνε αυτοί, τις ίδιες ντομάτες πουλάνε και οι διπλανοί σε χαμηλότερη τιμή, άρα τους κόβουν τη δουλειά. Καμία σκέψη ότι σε ένα μπαζάρ πωλούνται ετερόκλητα, μεμονωμένα και μεταχειρισμένα βιβλία, ότι πολλοί άνθρωποι που ξεκίνησαν, όχι για την έκθεση βιβλίου, αλλά ειδικά για το μπαζάρ, που ήταν ένας επιπλέον πόλος έλξης, θα έκαναν μετά βόλτα και από τους δικούς τους πάγκους, αυξάνοντας τους επισκέπτες και τους πελάτες της έκθεσης.
.
Αντί να κυνηγάνε τους φιλόζωους, μήπως θα ήταν πιο έξυπνο εμπορικά να πήγαιναν μια σακούλα με λίγα δικά τους βιβλία και να τα προσέφεραν εν είδη χορηγίας στο μπαζάρ με ένα καρτελάκι που θα προσκαλούσε τους επισκέπτες να περάσουν και από το περίπτερό τους; Αλλά πού τέτοιες σκέψεις και ιδέες. Συνήθως, όπου υπάρχει μικροψυχία και μιζέρια από κοντά πάει και η φτώχεια. Δεν είναι τυχαίο ότι όλη η χώρα πάει στο διάβολο.
.
Ίσως να μην είναι τυχαίο ποιοι εκδότες αντέδρασαν. Δεν θα τους αναφέρω, αλλά για όσους γνωρίζουν πράγματα, θα πω ότι ο ένας είναι ο γνωστός που είχε την πάγια πρακτική - δεν ξέρω αν το κάνει ακόμη – να ξεκινά σειρές κόμικ αξιώσεων τις οποίες εγκατέλειπε στα πρώτα τεύχη, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τα κορόιδα, συγγνώμη, τους αναγνώστες ήθελα να πω, που του είχαν σκάσει τα λεφτουδάκια τους. Είχα πέσει και εγώ θύμα του 1-2 φορές και απλώς κάποια στιγμή έπαψα να ασχολούμαι, καθώς και οι υπόλοιπες εκδόσεις του δεν μου κινούν το ενδιαφέρον. Και ο έτερος οίκος ας πούμε ότι δεν έχει και κάποια μεγάλη συνεισφορά στο ποιοτικό βιβλίο και ότι οι εκδόσεις του λίγο διαφέρουν από ό,τι προσφέρει γνωστός γραφικός τηλεβιβλιοπώλης. Επόμενο είναι λοιπόν, αν τους έχει πειράξει η κρίση, να τους φταίνε τα φιλοζωικά μπαζάρ, η ΕΥΔΑΠ και οι ναυτοπρόσκοποι.
.
Προσωπικά, προγραμμάτιζα να περάσω και από την έκθεση βιβλίου και να αγοράσω ένα βιβλιαράκι. Όταν πληροφορήθηκα το περιστατικό, αποφάσισα ότι η έκθεση δεν με ενδιέφερε πια.
.
Το έχω ξαναγράψει, σε αυτή τη χώρα επιτρέπονται όλα εκτός από τα αγαπάς και να είσαι ακέραιος. Σε αυτή τη χώρα, όσοι αγαπάνε τρώνε βρώμικο ψωμί.
.
Γεια σας μεγάλοι αθρώποι του πνεύματου!

CYNICAL: Η Οικονομία ως Υπηρέτης της Πολιτικής

CYNICAL: Η Οικονομία ως Υπηρέτης της Πολιτικής

Ανεμογκάστρι Η Νέα Δημοκρατία σήμερα

Ο Ενοικος: Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Τρομερες και Ταχυτατες ανθρωπολογικές μεταλλάξεις ...Μετα τον Μπλογκανθρωπο ...ο Μπλογκο επαναστάτης

Ο Ενοικος: Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Τρομερες και Ταχυτατες ανθρωπολογικές μεταλλάξεις ...Μετα τον Μπλογκανθρωπο ...ο Μπλογκο επαναστάτης

Είναι διαταγή να είσαι ευτυχισμένος.

Είναι διαταγή να είσαι ευτυχισμένος.

 

Keith Jarrett - All The Things You Are( στην Cynical)

ΚΡΙΣΗ :Πολλές αναρτησεις , συνεντευξεις ,συζητησεις κλπ για την Κριση μπορειτε να βρειτε

εδώ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ βιβλιοπαρουσίαση: Πέτρος Θεοδωρίδης : John Weiss. Συντηρητισμός και Ριζοσπαστική Δεξιά Παραδοσιοκρατία Αντίδραση και αντεπανάσταση στην Ευρώπη 1770-1945, (1977) ,εκδόσεις Θύραθεν Μτφ Σπύρος Μαρκέτος 2009 (απόσπασμα )



βιβλιοπαρουσίαση: Πέτρος Θεοδωρίδης
John Weiss.
Συντηρητισμός και Ριζοσπαστική Δεξιά
Παραδοσιοκρατία Αντίδραση και αντεπανάσταση στην Ευρώπη 1770-1945, (1977) ,εκδόσεις Θύραθεν Μτφ Σπύρος Μαρκέτος 2009
 αποσπασμα :


«Πολλά έχουν γραφεί για τον φιλελευθερισμό στην Ευρώπη, αλλά λίγα σχετικά με τον συντηρητισμό». Το βιβλίο του John Weiss προσπαθεί να αποκαταστήσει αυτό το έλλειμμα της βιβλιογραφίας. Ο Weiss ξεκινά την αφήγηση του από την εποχή πριν από την επανάσταση του 1789 και φτάνει μέχρι το 1945.Για τον συγγραφέα, η συντηρητική επανάσταση ξεκίνησε με τις απειλές που δέχθηκε από τους ηγεμόνες η παραδοσιακή τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη τον 17ο κα 18ο αιώνα, όταν αρκετοί ηγεμόνες προσπάθησαν να μειώσουν τις εξουσίες και τα προνόμια των ευγενών της εκκλησιαστικής ιεραρχίας και των επικεφαλής των συντεχνιών.Τότε οι ομάδες αυτές προέβαλλαν την αρχαιότερη από όλες τις συντηρητικές ιδέες:« το κράτος δεν πρέπει να έχει το δικαίωμα να επεκτείνει την εξουσία του σε βάρος των τοπικών ομάδων και των συντεχνιακών συμφερόντων.»
Ο Μοντεσκιέ π.χ υποστήριζε ότι μόνο ένα σύστημα κληρονομικής κατοχής των αξιωμάτων θα μπορούσε να προστατεύσει τον πολίτη από τον αυθαίρετο δεσποτισμό του ηγεμόνα. Αυτός ήταν-τόνιζε- ένας τρόπος για να διατηρηθούν οι θεσμοί εξουσίας και τα διάσπαρτα κέντρα δύναμης, τα οποία αποκαλούσε corps intermediaire (ενδιάμεσα σώματα ) Ο Ιούστος Μόζερ(1720-1794) πρωθυπουργός του κρατιδίου του ΄Οσναμπρυκ, κατήγγειλε τους «άμυαλους νεωτεριστες»:καταπατούσαν έθιμα, δικαιώματα και συνήθειες που ήταν απαύγασμα μιας ενστικτώδους σοφίας του λαού .Η Γαλλική Επανάσταση επιτάχυνε την εξέλιξη του ευρωπαϊκού συντηρητισμού.Τον Οκτώβριο του 1790 ο ΄Εντμουντ Μπέρκ δημοσίευσε τους «Στοχασμούς για την Επανάσταση στη Γαλλία». Στο βιβλίο ο Μπέρκ υποστήριζε ότι οι μεγάλες οικογένειες της γαιοκτημονικής αριστοκρατία ήσαν οι φυσικοί άρχοντες της Γαλλίας. Για τον Μπερκ η ριζική αλλαγή αναπόφευκτα είναι πάντοτε λάθος:βασίζεται στα παροδικά συμφέροντα, τις άξιες και την εξαιρετικά περιορισμένη εμπειρία μίας και μόνο γενιάς.Ο John Weiss μας θυμίζει και τον πιο σημαντικό εκπρόσωπο του Ρομαντικού συντηρητισμού:τον ποιητή Νοβάλις, που στο έργο του«Χριστιανοσύνη ή Ευρώπη;»(1799)ύμνησε τις «υπέροχες εκείνες ημέρες», όταν η Ευρώπη «ήταν ένα μια απέραντη πολιτική κι ηθική αυτοκρατορία του πνεύματος ,ταγμένη υπό την ιερή ηγεμονία του πάπα»: «Μάθετε στους ανθρώπους ν΄ αρνούνται την ιερότητα του σύμπαντος», προειδοποιούσε ο Νοβάλις, «και θα τους δείτε να ορμούν να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον.».Για τον Νοβάλις ,ο ιδεώδης δεσμός της χριστιανικής πνευματικότητας είχε σπάσει,και ήταν τώρα καθήκον των ευρωπαίων να την ανασυγκολλήσουν.
Όμως ,σύμφωνα με τον Weiss ,η πιο βαθυστόχαστη  διακήρυξη των συντηρητικών πολιτικών αρχών του Ρομαντισμού δημοσιεύτηκε από τον Ανταμ Μύλλερ το 1809 με τίτλο «Τα στοιχεία της Πολιτικής»(Die Elemente der Staatskunst).Το κεντρικό θέμα του Μύλλερ, ευνοούμενου της Αυστριακής αυλής, ήταν σαφές:Μόνο η επιστροφή στις μεσαιωνικές αρχές διακυβέρνησης θα μπορούσε να αποκαταστήσει το μεγαλείο της Αυστρίας. Ο Μύλλερ ανίχνευε την πηγή της σύγχρονης ανηθικότητας στο φιλελεύθερο δόγμα ότι το κράτος ήταν απλώς μια έξυπνη επινόηση των ίδιων των ανθρώπων, από την εποχή που βρίσκονταν σε μια δήθεν «φυσική »κατάσταση.Για τον Μύλερ ο άνθρωπος παντού γεννιέται μέσα σε κάποια συγκεκριμένη μορφή κοινωνικών σχέσεων –οικογένεια ,φάρα, φυλή η έθνος –και τα δικαιώματα και οι λειτουργίες του προκύπτουν αναπόφευκτα από αυτή τη σχέση ζωής. Το κοινωνικό συμβόλαιο των φιλελευθέρων, ήταν μία συμφωνία που απέδιδε τις ανάγκες μιας μόνο τάξης. Ο μόνος τρόπος να αποκατασταθεί η αρμονία ,ήταν, να δούμε το κράτος όπως το έβλεπε ο μεσαιωνικός άνθρωπος: ,όχι ως άθροισμα ατόμων αλλά ως «κοινότητα κοινοτήτων»μέσα στην οποία κάθε πολίτης ήταν μέρος μιας μικρότερης κοινότητας- ευγενείς, ιερείς ,συντεχνίτες ,έμποροι- που η κάθε μια τους είχε την μέγιστη δυνατή δύναμη αυτορύθμισης που θα ήταν συμβατή με τις ιδιαίτερες λειτουργίες της και με το καλό του συνόλου. Μέσα σε μια τέτοια κοινωνική τάξη πραγμάτων οι μόνες συγκρούσεις θα ήταν ανάμεσα σε  συντεχνιακές ομάδες. Δεν θα υπήρχε χώρος για την αντικοινωνική ιδιοτέλεια του ατόμου.
Ο Weiss κοντοστέκεται ιδιαίτερα σε δυο από τους πλέον σημαντικούς θεωρητικούς της αντίδρασης στην Γαλλική επανάσταση που άσκησαν εξαιρετική επιρροή στους Ούλτρα βασιλόφρονες:Στον κόμη ντε Μαίστρ και στον υποκόμη ντε Μπονάλντ. Το 1796 ο ντε Μαίστρ γράφει τους Συλλογισμούς για την Γαλλία ( Consideration Sur La France): Για τον ντε Μαίστρ« το θέλημα του θεού, και όχι ο ανθρώπινος λόγος είχε πλάσει τους νόμους, θεσμούς και κοινωνίες».Αν οι άνθρωποι ήθελαν μια δίκαιη κοινωνική τάξη θα έπρεπε να ακολουθούν τα ένστικτα που είχε εμφυτεύσει ο Θεός Η Γαλλική επανάσταση ήταν θεόσταλτη, όργανο της οργήςντε Μπονάλντ, που υποστήριζε την προσπάθεια των «ούλτρα» να επιστρέψουν στην εκκλησία και στους ευγενείς τα κτήματα τους, επισήμαινε σαρκαστικά στους φιλελευθέρους ότι ήταν ακριβώς η Γαλλία των Δικαιωμάτων του ανθρώπου που είχε σβήσει τα δικαιώματα όλης της Ευρώπης. του Θεού:κάποια στιγμή η επαναστατική μάστιγα θα αυτοκαταστρεφόταν και τότε ο τρομοκρατημένος πληθυσμός θα έβγαζε έναν τεράστιο αναστεναγμό ανακούφισης για την επιστροφή του βασιλιά, της εκκλησίας και της αριστοκρατίας.

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

* Citizen Kane - * * ΤΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΜΠΑΑΝΤΕΡ – ΜΑΪΝΧΟΦ Παλιές πληγές που... * la città delle donne * Η Μαύρη Σελήνη: Μια ξεχασμένη ταινία του Louis Mal... * Για την Ταινια'' Αγελαστος Πετρα '' Απο το Eco -Ci... * Καρλ Ντραγιερ :The Passion of Joan of Arc (1928) * Ο ωκεανός που σκέφτεταιΑπό την ταινία Solaris του ... * Τέσσερα Καταστασιακά βίντεο μετά τον Μάη του 68 (κ... * ANNA MAGNANI * * The Party - Intercom Scene (κλικ) * * ME KOMENH THN ΑΝΑΣΑ * Pierrot le fou Trailer (Jean-Luc Godard, 1965)

# Πρόσωπα - Ρίτσα Μασούρα Καιρός για κριτική σκέψη…..


Καιρός για κριτική σκέψη…..

Ποιοί παραπέμπονται για το Βατοπέδι

Ποιοί παραπέμπονται για το Βατοπέδι

Μείωση τιμών κατά 20% αναμένει προσεχώς το υπ. Οικονομίας

Μείωση τιμών κατά 20% αναμένει προσεχώς το υπ. Οικονομίας

Μιχάλης Σαμπατακάκης: Με την ανανεωτική αριστερά ή με τον αριστερισμό και τον αντιευρωπαϊσμό; -


Μιχάλης Σαμπατακάκης: Με την ανανεωτική αριστερά ή με τον αριστερισμό και τον αντιευρωπαϊσμό; - *Η μετακίνηση στον αριστερισμό και τον αντιευρωπαϊσμό αποδομεί πολιτικά τον χώρο (που δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς τις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς).

ΔΕΝ ΠΑΤΕ ΚΑΛΆ ΛΕΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Η αριστερά, οι πρίγκιπες και οι βάτραχοι


ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ*

(Τ΄ άκουσες, Αλέκο;)

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Μήπως η Μπλογκοσφαιρα

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Μήπως η Μπλογκοσφαιρα

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Μιχάλη Χρυσανθοπουλου, Αρτεμίδωρος και Φρουντ ,ερμηνευτικές προσεγγίσεις και λογοτεχνικά όνειρα , Προσεγγίσεις ,Εξάντας, Αθήνα 2οο5

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Μιχάλη Χρυσανθοπουλου, Αρτεμίδωρος και Φρουντ ,ερμηνευτικές προσεγγίσεις και λογοτεχνικά όνειρα , Προσεγγίσεις ,Εξάντας, Αθήνα 2οο5

E-Lawyer: To θεμελιώδες δικαίωμα της πρόσβασης στο Διαδίκτυο

E-Lawyer: To θεμελιώδες δικαίωμα της πρόσβασης στο Διαδίκτυο

ΚΑΛΆ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Ο ΙΟΣ :OI ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΕΙΣ ΦΟΡΟΑΠΑΛΛΑΓΕΣ ΤΩΝ ΕΦΟΠΛΙΣΤΩΝ Αχ θάλασσά μου, σκοτεινή... Στο απυρόβλητο της φορολόγησης οι Ελληνες εφοπλιστές με τις σημαίες ευκαιρίας, με τις ναυτιλιακές offshore, με τα πολλαπλά γραφεία ανά τον κόσμο, με τις μηδενικές εισφορές στο ΝΑΤ. Όλα αυτά είναι νόμιμα. Οσο για ηθικά; Ποιός νοιάζεται!


Αχ θάλασσά μου, σκοτεινή...
 
Στο απυρόβλητο της φορολόγησης οι Ελληνες εφοπλιστές με τις σημαίες ευκαιρίας, με τις ναυτιλιακές offshore, με τα πολλαπλά γραφεία ανά τον κόσμο, με τις μηδενικές εισφορές στο ΝΑΤ. Όλα αυτά είναι νόμιμα. Οσο για ηθικά; Ποιός νοιάζεται!


----------------


ΔΕΙΤΕ

Γιάννης Μηλιός
Η Οικονομική κρίση και η απάντηση της Αριστεράς
Η εξαιρετικά διαφωτιστική εισήγηση του καθηγητή Γιάννη Μηλιού στη συζήτηση που οργάνωσε το το "Δίκτυο Ανέντακτων Σύριζα Αιγάλεω" την Τετάρτη 28 Απριλίου με ομιλητές τον ίδιο και τον Αλέκο Αλαβάνο. Μεταξύ άλλων ο Γιάννης Μηλιός επισημαίνει: «Το κύριο πρόβλημα του κρατικού προϋπολογισμού και η κατάρρευση των κρατικών εσόδων οφείλεται πρωτίστως στις νόμιμες φοροαπαλλαγές και δευτερευόντως στη σκοπούμενη φοροδιαφυγή. Ειδικά το ‘ελληνικό επίτευγμα’ του εφοπλισμού που κατατάσσει την μικρή Ελλάδα στο 16% της παγκόσμιας ναυτιλίας και σε ορισμένες κατηγορίες πλοίων σε πάνω από το 20% αποδίδει σήμερα στον κρατικό προϋπολογισμό λιγότερο από όσα αποδίδουν τα παράβολα που πληρώνουν οι αλλοδαποί εργαζόμενοι. [...] Ακόμα και την απαλλαγή από ΦΠΑ στις αγορές προϊόντων στην Ελλάδα απολαμβάνει το εφοπλιστικό κεφάλαιο, μαζί με τα ιδιωτικά νοσοκομεία, τα ιδιωτικά σχολεία και τα καζίνο, ενώ υπολογίζεται ότι μόνο αυτή η φοροαπαλλαγή αν καταργηθεί το κράτος θα είχε έσοδα πάνω από 5 δις., όσα δηλαδή θα του αποφέρουν τα νέα μέτρα».

ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ

http://www.mof-glk.gr/proypologismos/2010/books/proyp/index.html
Η ιστοσελίδα του υπουργείου Οικονομικών με τον Κρατικό Προϋπολογισμό του 2010. Οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών περιλαμβάνονται στον τόμο με τις Φορολογικές Δαπάνες.

http://nomothesia.ependyseis.gr
Το νομοθετικό πλαίσιο επενδύσεων, όπως παρουσιάζεται από το υπουργείο Εξωτερικών περιλαμβάνει το νόμο 27/1975 και το υπόλοιπο νομοθετικό πλαίσιο που ισχύει για τη ναυτιλία.
 
 

Αμείλικτο προσκύνημα Μετά από μια ολόκληρη ζωή στη Γερμανία, η τουρκάλα κοινωνιολόγος Νετζλά Κελέκ ρίχνει ένα αυστηρό βλέμμα στην πατρίδα της «Η Τουρκία δεν έχει ακόμα χειραφετηθεί ούτε από τον υπερπατέρα Ατατούρκ, ούτε από τον προφήτη Μωάμεθ. Δεν στηρίζεται στους υπεύθυνους πολίτες, αλλά στο «έθνος». Ανέχεται ένα «κράτος εν κράτει», το στρατό, που παρακολουθεί ζηλόφθονα κάθε αλλαγή, σαν τον μεγάλο αδελφό που ελέγχει την τιμή της αδελφής του...

Αμείλικτο προσκύνημα
Μετά από μια ολόκληρη ζωή στη Γερμανία, η τουρκάλα κοινωνιολόγος Νετζλά Κελέκ ρίχνει ένα αυστηρό βλέμμα στην πατρίδα της «Η Τουρκία δεν έχει ακόμα χειραφετηθεί ούτε από τον υπερπατέρα Ατατούρκ, ούτε από τον προφήτη Μωάμεθ. Δεν στηρίζεται στους υπεύθυνους πολίτες, αλλά στο «έθνος». Ανέχεται ένα «κράτος εν κράτει», το στρατό, που παρακολουθεί ζηλόφθονα κάθε αλλαγή, σαν τον μεγάλο αδελφό που ελέγχει την τιμή της αδελφής του...

Καλύτερα στη ζούγκλα»

Καλύτερα στη ζούγκλα»

Βραβευμένος με τον Χρυσό Φοίνικα των Κανών, ο Α. Γουιρασεθακούλ μας καλεί σ' ένα ταξίδι στη φύση και την παιδική ηλικία
Ο 
ταϊλανδός σκηνοθέτης, Απιτσατπόνγκ Γουιρασεθακούλ κατά τη διάρκεια των 
γυρισμάτων της ταινίας με την οποία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα.
Στο Φεστιβάλ των Κανών του 2002, η βραβευμένη εκπληκτική ταινία «Blissfully Yours» μας αποκάλυψε τον άγνωστο ταϊλανδό σκηνοθέτη, Απιτσατπόνγκ Γουιρασεθακούλ. Ακολούθησαν τα επίσης βραβευμένα «Tropical Malady» και «Σύνδρομα και ένας αιώνας», ταινίες που εκφράζουν έναν κινηματογράφο ευφορίας, μια βουδιστική φιλοσοφία της ζωής, όπου το καλό και η ομορφιά κυριαρχούν. Πλήρες θέμα...

Η ύφεση μπορεί να μην ανατραπεί Του ΗΛΙΑ ΙΩΑΚΕΙΜΟΓΛΟΥ* (ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ '' Ε''

Η ύφεση μπορεί να μην ανατραπεί

Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε ύφεση και εισέρχεται τώρα σε μια μακρά περίοδο υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου της μικροαστικής τάξης, περιθωριοποίησης μέσω της φτώχειας και απαξίωσης ενός σημαντικού μέρους των ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων, καθώς επίσης απαξίωσης μεγάλων τμημάτων του παραγωγικού και ανθρώπινου δυναμικού της.
Εάν δεν ανατραπούν τα σημερινά δεδομένα, η διαδικασία αυτή θα μετατραπεί σε πολύπλευρη καταστροφή που θα βυθίσει τη χώρα σε παρατεταμένη περίοδο μαρασμού. Η ακολουθούμενη πολιτική, που πολλοί αποκαλούν «εσωτερική υποτίμηση» ή «ανταγωνιστικό αποπληθωρισμό», είναι μια σωρευτική διαδικασία διαδοχικών κύκλων μείωσης των μισθών και των τιμών. Μέσω αυτών των μειώσεων, σύμφωνα με την κυρίαρχη οικονομική θεωρία, που καθοδηγεί τώρα τις αποφάσεις που λαμβάνονται για την τύχη της ελληνικής οικονομίας, θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας και θα αυξηθούν οι καθαρές εξαγωγές.
Στο τέλος της διαδικασίας, η οικονομία θα είχε ισορροπήσει σε ένα ποσοστό ανεργίας υψηλότερο και ένα επίπεδο παραγωγής χαμηλότερο από το σημερινό, πλην όμως, θα είχε επιτευχθεί και βελτίωση στο εμπορικό έλλειμμα αγαθών και υπηρεσιών εξαιτίας των χαμηλότερων τιμών των εγχωρίως παραγομένων προϊόντων.
Αυτή η διαδικασία είναι μακρά και για να επιταχυνθεί πρέπει, σύμφωνα πάντοτε με την κυρίαρχη οικονομική θεωρία, οι θεσμοί της αγοράς εργασίας που προστατεύουν (υπερβολικά, υποτίθεται) τους εργαζόμενους να μεταρρυθμιστούν στη γνωστή κατεύθυνση απελευθέρωσης των απολύσεων, αποδυνάμωσης των συλλογικών συμβάσεων κ.λπ.
Επομένως, η ύφεση, σε συνθήκες ευρώ, δεν είναι ένα «ατύχημα», το αποτέλεσμα κακών χειρισμών εκ μέρους της κυβέρνησης, του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των λοιπών, ούτε είναι απλώς το αποτέλεσμα των εγωιστικών συμφερόντων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ή του κεφαλαίου εν γένει. Η ύφεση θεωρείται, στο πλαίσιο της κυρίαρχης οικονομικής θεωρίας, το εργαλείο με το οποίο μια οικονομία θα ξαναβρεί τις χαμένες της ισορροπίες. Η ύφεση προβλέπεται, από την κυρίαρχη θεωρία, ως φυσιολογικό στάδιο της διαδικασίας προσαρμογής της οικονομίας σε εξωτερικές διαταραχές που έχει δεχτεί η οικονομία (σε καθεστώς ευρώ, δηλαδή αδυναμίας υποτίμησης του νομίσματος). Η ύφεση οργανώνεται ως μέσο για την πειθάρχηση των εργαζόμενων τάξεων, για να δεχθούν λιγότερες προστατευτικές ρυθμίσεις και χαμηλότερους μισθούς υπό την πίεση της ανεργίας.
Αυτό που οργανώνεται, όμως, ως ύφεση θα καταλήξει σε καταστροφή. Η ύφεση θα μετατραπεί σε μια σωρευτική διαδικασία αυτοτροφοδοτούμενης επιδείνωσης. Κατ' αρχήν από την πλευρά της ζήτησης: Η συνολική ζήτηση θα επηρεαστεί στην πρώτη φάση της «εσωτερικής υποτίμησης» από τις μειώσεις των μισθών. Προφανώς, ο αυξανόμενος δανεισμός των μισθωτών κατά την περίοδο που προηγήθηκε της χρηματοπιστωτικής κρίσης είχε επιτρέψει σε σημαντικό βαθμό την αποσύνδεση των μισθών από την ιδιωτική κατανάλωση. Από τη στιγμή, όμως, που η χρηματοπιστωτική κρίση οδήγησε σε μείωση του δανεισμού, η αγοραστική δύναμη των μισθών έχει ανακτήσει τον σημαντικό της ρόλο στη διαμόρφωση της ζήτησης. Η μείωση των μισθών επιφέρει, λοιπόν, μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης. Αυτή η αρχική μείωση επηρεάζει αρνητικά τη συνολική ζήτηση και μέσω αυτής τις επενδύσεις παγίου κεφαλαίου. Ετσι, η συμβολή όλων των συνιστωσών της εσωτερικής ζήτησης θα μειωθεί, η ανεργία θα αυξηθεί και θα μειώσει και αυτή με τη σειρά της την εσωτερική ζήτηση και ο φαύλος κύκλος θα αρχίζει από την αρχή.
Υπάρχει και χειρότερο: Η οικονομία δεν είναι ένα λάστιχο που μπορούμε να το τεντώσουμε και όταν το αφήσουμε να επανέλθει στην αρχική του κατάσταση. Μια οικονομία που έχει υποστεί παρατεταμένη μείωση της ζήτησης δεν επανέρχεται στην αρχική της κατάσταση όταν αυξήσουμε, κάποτε, τη ζήτηση, διότι έχει εν τω μεταξύ υποστεί μια σειρά από καταστροφές το παραγωγικό και το εργατικό δυναμικό της. Η παρατεταμένη μείωση της ζήτησης επιδρά στην πλευρά της προσφοράς: θα καταστρέψει ένα μέρος του κεφαλαιακού αποθέματος, καθώς θα πτωχεύσει σειρά επιχειρήσεων και ένα μέρος του εργατικού δυναμικού θα απολέσει τις γνώσεις του και τις δεξιότητές του. Αυτό σημαίνει ότι θα μειωθεί ο μέγιστος δυνατός ρυθμός ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Η κάθοδος θα συνεχίζεται ωσότου η εξωτερική ζήτηση, οι καθαρές εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών αναλάβουν τον ρόλο του κινητήρα της οικονομίας χάρη στις μειώσεις του κόστους εργασίας και στις μειώσεις των τιμών των εγχωρίως παραγομένων προϊόντων (δηλαδή χάρη στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας τιμής). Αυτή είναι μια ηρωική υπόθεση, αλλά ας υποθέσουμε ότι έτσι θα συμβεί για την οικονομία του άρθρου. Πόσα χρόνια θα χρειαστούν ωσότου η ελληνική οικονομία ανακάμψει μέσα από τις στάχτες της ως εξαγωγική δύναμη; Η Γερμανία που εφάρμοσε πολιτική εσωτερικής υποτίμησης, και είναι τέρας εξαγωγικής ισχύος, χρειάστηκε μια δεκαετία.
Μπορούμε, όμως, να σκεφτούμε και άλλους τρόπους για να βγούμε από την κρίση, εξίσου αποτελεσματικούς, ξεκινώντας από την υποχρέωση των μεγάλων περιουσιών να αναλάβουν το κύριο βάρος της προσαρμογής, τη φορολόγηση των επιχειρηματικών κερδών με συντελεστή 45% όπως ίσχυε πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση ο νεοφιλελευθερισμός, τον εξονυχιστικό έλεγχο των ανώτερων εισοδημάτων που φοροδιαφεύγουν ασύστολα, την κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών των εισοδημάτων της ιδιοκτησίας κ.λπ.
Ας μην ξεχνάμε ότι η αναλογία των εισοδημάτων ιδιοκτησίας προς τις αμοιβές εργασίας (λαμβάνοντας υπόψη και την αυτοαπασχόληση) στην Ελλάδα ανερχόταν, το 2009, σε 0,43, ενώ στις περισσότερες από τις άλλες χώρες της Ε.Ε.-15 βρισκόταν στην περιοχή 0,1-0,3 (μέσος όρος ευρωζώνης 0,25).
Πέραν όμως των εναλλακτικών προτάσεων πολιτικής που μπορεί να προτείνει η αριστερά, τον λόγο έχουν τώρα όσοι καλούνται, αδίκως, να υποστούν τις συνέπειες της δημοσιονομικής κρίσης, για μια περίοδο που κατά τα φαινόμενα θα υπερβαίνει τη δεκαετία, και απέναντι σε μια άρχουσα τάξη που δυσκολεύεται πλέον να νομιμοποιήσει ιδεολογικά την πολιτική της. Αυτές είναι συνθήκες αναγκαίες, ίσως δε και ικανές, για να εισέλθουμε σε μια παρατεταμένη περίοδο υψηλής κοινωνικής έντασης.
* Ο ΗΛΙΑΣ ΙΩΑΚΕΙΜΟΓΛΟΥ είναι μέλος του Δικτύου Αριστερών Οικονομολόγων.

ROBERT POLLIN (Καθηγητής Οικονομικών, συνδιευθυντής του Ινστιτούτου Ερευνας Πολιτικής Οικονομίας στο Παν. της Μασαχουσέτης) «Δεν λύνει το πρόβλημα η λιτότητα»

  • Συνέντευξη: Robert Pollin

    • ROBERT POLLIN (Καθηγητής Οικονομικών, συνδιευθυντής του Ινστιτούτου Ερευνας Πολιτικής Οικονομίας στο Παν. της Μασαχουσέτης) «Δεν λύνει το πρόβλημα η λιτότητα»
      Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση, που ξέσπασε τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του 2008 στις ΗΠΑ και έχει σήμερα εγκλωβίσει όλη την Ευρώπη σε μια παρατεταμένη ύφεση και σε πολιτικές λιτότητας και δημοσιονομικής αυστηρότητας, φέρνει στην επιφάνεια με αναγκαίο τρόπο τη χάραξη μιας προοδευτικής οικονομικής πολιτικής που θα αντικαταστήσει επιτυχώς την κυριαρχία του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού.

Αποκλεισμοί αντί για οράματα στην Ε.Ε.

Αποκλεισμοί αντί για οράματα στην Ε.Ε.

Οταν το κακό ευημερεί Από τον ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο του γάλλου οικονομολόγου Ντανιέλ Κοέν «Η ευημερία του κακού. Μια (ανήσυχη) εισαγωγή στην οικονομία» (εκδόσεις «Πόλις», μετάφραση Τάσου Γιαννίτση). Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα συνέντευξης που έδωσε ο Ντανιέλ Κοέν στη γαλλική εφημερίδα «La Tribune» ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ''Ε'.

Οταν το κακό ευημερεί

Οταν το κακό ευημερεί

Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο του γάλλου οικονομολόγου Ντανιέλ Κοέν «Η ευημερία του κακού. Μια (ανήσυχη) εισαγωγή στην οικονομία» (εκδόσεις «Πόλις», μετάφραση Τάσου Γιαννίτση). Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα συνέντευξης που έδωσε ο Ντανιέλ Κοέν στη γαλλική εφημερίδα «La Tribune». 

- Στο νέο σας βιβλίο «Η ευημερία του κακού» καλύπτετε 40 αιώνες ιστορίας, στη διάρκεια των οποίων γεννήθηκαν πολυάριθμες κρίσεις. Την κρίση που ζούμε σήμερα σε ποια κατηγορία την κατατάσσετε;
«Είναι η πρώτη κρίση που πλήττει έναν κόσμο διαμορφωμένο από έναν και μοναδικό πολιτισμό. Η ανθρωπότητα ολόκληρη έχει ενταχθεί στον δυτικό πολιτισμό. Η παγκοσμιοποίηση είναι δυτικοποίηση. Ολες οι χώρες του πλανήτη πρόκειται να ακολουθήσουν τον δρόμο που έχει εξερευνηθεί στην Ευρώπη πρώτα και έπειτα στην Αμερική, με αφετηρία τα μέσα του 18ου αιώνα. Τότε μπήκαμε σε έναν εντελώς νέο τύπο πολιτισμού, εκείνον της σύγχρονης οικονομικής ανάπτυξης με όλα όσα αυτή συνεπάγεται. Δεν συμμερίζομαι τον συλλογισμό του Φουκουγιάμα στο "Τέλος της ιστορίας...", την ιδέα δηλαδή ότι η δυτικοποίηση του κόσμου είναι μια εγγύηση ειρήνης και ευημερίας. Η ιδέα που η Δύση προβάλλει ακόμα και σήμερα για τον εαυτό της -ο Μοντεσκιέ και το ήπιο εμπόριο, ο Κοντορσέ και η εκπαίδευση, η εποχή του λόγου- αυτή η ιδέα που την συνέλαβαν στον 18ο αιώνα είναι μεγαλοφυής, αλλά δεν υλοποιήθηκε. Δεν είναι αλήθεια ότι η σύγχρονη οικονομική ανάπτυξη είναι παράγοντας ειρήνευσης και εξημέρωσης των ηθών. Από τότε που μπήκαμε στη σύγχρονη οικονομική ανάπτυξη τείνουμε προς την αποκάλυψη, προς τη συλλογική αυτοκτονία των δύο παγκόσμιων πολέμων. Το βιβλίο τελειώνει με αυτό το ερώτημα: θα κατορθώσουμε να αποφύγουμε μια νέα συλλογική αυτοκτονία; Γνωρίζοντας ότι αυτή τη φορά θα είναι πλανητική».
- Γιατί μιλάτε για ευημερία του κακού;
«Η μετάβαση από μια προμοντέρνα οικονομία σε μια μοντέρνα οικονομία διαρκούς ανάπτυξης είναι η μετάβαση από μιαν εποχή της σπάνεως, στην οποία ισχύει ο νόμος του Μάλθους, σε μιαν εποχή της αφθονίας, που την τοποθετώ υπό τον νόμο του Ιστερλιν, ενός σύγχρονου οικονομολόγου. Στο παρελθόν, στην εποχή του Μάλθους, στον βαθμό που μια κοινωνία γινόταν πλουσιότερη, πυροδοτούσε μια δημογραφική επιτάχυνση, η οποία τελικά επανέφερε τον πληθυσμό στο κατά κεφαλήν εισοδηματικό επίπεδο που είχε προηγουμένως. Στις μαλθουσιανές κοινωνίες δεν υπάρχει πλουτισμός για όλους. Παράδοξα, όσο πιο άνισες είναι τόσο περισσότερο αυτές είναι πλούσιες. Επίσης, όσο περισσότεροι πόλεμοι και επιδημίες υπάρχουν τόσο το καλύτερο, επειδή έχουν λιγότερα στόματα να θρέψουν και επομένως περισσότερους πόρους γι' αυτούς που απομένουν. Ιδού λοιπόν η ευημερία του κακού στην πρώτη μορφή της. Σε αυτές τις κοινωνίες καμία πρόοδος δεν είναι σταθερή. Ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι εντελώς διαφορετικός. Ο πλουτισμός των κοινωνιών αντιστοιχεί σε έναν πλουτισμό όλων των μελών τους. Εδώ παρεμβαίνει ο νόμος του Ιστερλιν, μια άλλη μορφή ευημερίας του κακού. Το κατά κεφαλήν εισόδημα αυξάνεται, αλλά δεν αυξάνεται ανάλογα και η κατά κεφαλήν ευτυχία. Οι έρευνες δείχνουν ότι τα συναισθήματα ευχαρίστησης ή απογοήτευσης δεν εξελίσσονται, παρά την άνοδο του βιοτικού επιπέδου. Υπάρχουν δύο πιθανές εξηγήσεις. Η πρώτη είναι ότι η κατανάλωση είναι σαν ναρκωτικό: προκαλεί ευχαρίστηση στην αρχή, αλλά μετά από πέντε χρόνια το αποτέλεσμα είναι αντίστροφο. Η δεύτερη εξήγηση είναι ότι γίνεται κανείς ευτυχισμένος μέσα από τον ανταγωνισμό και τη σύγκριση με τους γείτονές του. Σύμφωνα με τη φράση ενός άγγλου χιουμορίστα του 19ου αιώνα, να είσαι ευτυχισμένος σημαίνει να κερδίζεις δέκα λίρες περισσότερες από τον κουνιάδο σου. Σε αυτές τις συνθήκες πώς είναι δυνατόν να ειρηνεύσει η κοινωνία;»
- Προσκρούουμε πάντοτε στις ίδιες δυσκολίες επειδή ο άνθρωπος είναι αυτός που είναι ή θα μπορούσαμε να σκεφτούμε έναν άλλο τρόπο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, που θα είχε διαφορετικά αποτελέσματα;
«Νομίζω επειδή ο άνθρωπος είναι αυτός που είναι. Ο Ζαν-Πιέρ Βερνάν αφηγείται τον ακόλουθο μύθο: ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά (δηλαδή τον πλούτο) από τους θεούς και αυτοί τον εκδικήθηκαν στέλνοντας στον αδελφό του Επιμηθέα την πρώτη γυναίκα, που έπλασαν για την περίσταση, την Πανδώρα. Στην κλεμμένη φωτιά απάντησαν με την διαρκώς ανικανοποίητη γυναίκα, που εμποδίζει τον άνδρα να είναι ευτυχισμένος. Ο μύθος δείχνει ότι υπάρχει κάτι θεμελιωδώς ανθρώπινο σε αυτό που παρατήρησε ο Ιστερλιν. Οι οικονομολόγοι άλλωστε αντέδρασαν λέγοντας: δεν υπάρχει πρόβλημα, η ακόρεστη όρεξη των ανθρώπων είναι μια κινητήρια δύναμη για την ανάπτυξη. Αποδέχομαι αυτόν τον συλλογισμό ως αγνωστικιστής, μόνον που υπάρχει κάτι το οποίο αλλάζει τα πάντα και αυτό είναι ο οικολογικός φραγμός. Από τη στιγμή που πέντε δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις θέλουν να ζουν σε μια καταναλωτική κοινωνία σαν τη δική μας, σκοντάφτουμε στους πόρους της Γης (επανερχόμαστε στον Μάλθους). Ιδού πώς επιστρέφουμε στους κινδύνους που απειλούν τον πλανητικό πολιτισμό και στο ερώτημα: θα μπορέσουμε να θέσουμε έναν περιορισμό στις ανθρώπινες ορέξεις;»
- Εσείς προσφέρετε αληθινά «μιαν ανήσυχη εισαγωγή στην οικονομία», για να επαναλάβουμε τον υπότιτλο του βιβλίου σας.
«Ακόμα και αν παραμερίζαμε τον οικολογικό φραγμό, αν ολόκληρος ο κόσμος μπει στην εποχή της ανάπτυξης και του πλουτισμού, θα γνωρίσει τις ανόδους και τις πτώσεις της, που είναι τόσο δύσκολο να τις ζει κανείς. Οταν η ανάπτυξη επιβραδύνεται ή σταματά, αισθάνεται κανείς σαν να είναι μόνος και φτωχός στον κόσμο και δεν υπάρχει πλέον αλληλεγγύη (...).*

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: French Taunting - Monty Python and the Holy Grail

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: French Taunting - Monty Python and the Holy Grail

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: I LIKE CHINESE

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: I LIKE CHINESE

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: αλληγορικόν

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: αλληγορικόν

GREEK RIDER: "Ημιμάθειας εγκώμιο"

GREEK RIDER: "Ημιμάθειας εγκώμιο"

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Περίπου 300.000 διαδηλωτές διαμαρτυρήθηκαν για τα μέτρα λιτότητας στην Πορτογαλία

Περίπου 300.000 διαδηλωτές διαμαρτυρήθηκαν για τα μέτρα λιτότητας στην Πορτογαλία

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΧΑΜΕΝΟΥ ΡΟΔΙΟΥ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΧΑΜΕΝΟΥ ΡΟΔΙΟΥ

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: η Νεωτερικοτητα και η Νοσταλγια της Κοινοτητας . Απο το Βιβλιο: Οι Μεταμορφωσεις της ταυτοτητας , Εθνος Νεωτερικοτητα και εθνικιστικός λόγος .

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: η Νεωτερικοτητα και η Νοσταλγια της Κοινοτητας . Απο το Βιβλιο: Οι Μεταμορφωσεις της ταυτοτητας , Εθνος Νεωτερικοτητα και εθνικιστικός λόγος .

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: τι συμβαίνει στην ''ύστερη νεωτερικοτητα'' ;

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: τι συμβαίνει στην ''ύστερη νεωτερικοτητα'' ;

E-Lawyer: Οι μαζικές άρσεις απορρήτου για λόγους "εθνικής ασφάλειας"

E-Lawyer: Οι μαζικές άρσεις απορρήτου για λόγους "εθνικής ασφάλειας"

ECSTATIC POETRY: Η γιορτή του ενστίκτου

ECSTATIC POETRY: Η γιορτή του ενστίκτου

Το πραγματικό έλλειμμα της Ευρώπης

Το πραγματικό έλλειμμα της Ευρώπης
Στις σποραδικές μεν, αλλά συγκεκριμένες και σαφείς, επικριτικές φωνές για τον τρόπο που επέλεξε η Τεχνοδομή της Ε.Ε. να αντιδράσει στο δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας και στην ευθραυστότητα του ευρώ, προστίθενται, προϊούσης της κρίσης, και άλλες αρμοδιότερες γνώμες.

Οι Γερμανοί είναι οι πλέον κερδισμένοι από το ευρώ» (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΊΑ)

ΣΑΪΜΟΝ ΤΙΛΦΟΡΝΤ (οικονομολόγος στο Κέντρο Ευρωπαϊκής Μεταρρύθμισης, CER) «Οι Γερμανοί είναι οι πλέον κερδισμένοι από το ευρώ»
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ του ευρώ εξαρτάται απόλυτα από την περαιτέρω ενοποίηση της Ευρώπης, υποστηρίζει ο Σάιμον Τίλφορντ. Ο κορυφαίος οικονομολόγος και στέλεχος του Κέντρου Ευρωπαϊκής Μεταρρύθμισης, της μεγαλύτερης βρετανικής δεξαμενής σκέψης για ευρωπαϊκά ζητήματα, αποδίδει σοβαρές ευθύνες για την εξέλιξη της κρίσης στη γερμανική ηγεσία. Διερωτάται μάλιστα γιατί ο γερμανικός λαός δεν έχει ενημερωθεί ότι η χώρα τώρα είναι ο μεγαλύτερος κερδισμένος από τη νομισματική ένωση. Οσον αφορά την Ελλάδα, πιστεύει ότι πολύ απλά «δεν βγαίνουν τα νούμερα» και η χώρα μας θα αναγκαστεί αργά ή γρήγορα να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της.

Στέλιος Ράμφος Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Θέλω με αυτό να πω: πώς είναι δυνατόν να μη βλέπουμε στην καλωδιωμένη υπερ-νεωτερικότητά μας την απουσία «νοήματος» συνοδευόμενη από το επιμελημένο μαστόρεμα του συγκαιρινού ηδονιστικού ατόμου ως ακόρεστου «παιδιού» με τα δικά του «θέλω»; Ενός ατόμου όλο και περισσότερο βυθισμένου στη συγκινησιακή καταναλωτική και εξιμπισιονίστ πανούκλα, ατόμου, όπως έλεγε ο Φιλίπ Μιρέ, «σε διαδικασία προχωρημένης απο-ατομίκευσης, πορνογραφικού και ανερωτικού ταυτόχρονα». Υποψιάζομαι μια απάντηση. Οτι, παρ' όλα αυτά, «νόημα» εξακολουθεί να υπάρχει, το συναντάμε στα ενεργήματα των «δημιουργών», αυτών που ίσως λόγω και της παγκοσμιοποίησης εξακολουθούν να καινοτομούν, να τεχνουργούν αυτόνομα. Ισως. Ας μην παραβλέπουμε όμως και την εξής ουσιώδη ένσταση. Οτι αυτό το «νόημα» είναι κατ' εξοχήν νοητικό, μηχανικό, απογυμνωμένη ισχύς, ένας υλιστικοποιημένος ψυχισμός. Εκμηχανισμένη βούληση, μας λέει στο τελευταίο του βιβλίο ο φιλόσοφος Ρομπέρ Ρεντεκέρ («Egobody. Το μαστόρεμα του νεο-ανθρώπου»), ανελεύθερη, εγωφαγική, βασισμένη στο ένστικτο του γκανιάν. Αν είναι έτσι, πώς να ευ-καιρήσουμε την κρίση;

Στέλιος Ράμφος


Η επινόηση της δηµοσιότητας Του Θανάση Θ. Νιάρχου ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΑ

Η επινόηση της δηµοσιότητας


Του Θανάση Θ. Νιάρχου   ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΑ



Ζητώ συγγνώµη από τον φίλο πεζογράφο Βαγγέλη Ραπτόπουλο που, ως τίτλος της επιφυλλίδας, χρησιµοποιείται ελαφρά παραλλαγµένος ο τίτλος του µυθιστορήµατός του «Η επινόηση της πραγµατικότητας». Οταν, όµως, κάτι σου ταιριάζει γάντι, δεν είναι να το αφήνεις. Η δηµοσιότητα, όσο κι αν την διακρίνει ένα στοιχείο υπερβολής, µπορεί άλλοτε να είναι, ή να φαίνεται, αυθόρµητη και δικαιολογηµένη και άλλοτε πάλι να ηχεί τόσο κατασκευασµένη που να µοιάζει εντελώς επινοηµένη. Κάτι σαν µυθιστόρηµα, δηλαδή, που στη δεύτερη περίπτωση έχει πάντα τα στοιχεία του χυδαίου και του ανίερου. Χρειάζεται να προσέξουµε πως η δηµοσιότητα στην αφετηρία της διακρίνεται για ένα στοιχειώδες, έστω, σύνολο αισθητικών, ιδεολογικών και πολιτικών αξιών που αν καταργηθεί κι ανακατευθούν τα πρόβατα µε τα ερίφια, τότε είναι αφέλεια να αναρωτιόµαστε γιατί δηµιουργούνται κοινωνικές συγκρούσεις, οικονοµικές κρίσεις, ή γιατί πνίγονται άνθρωποι µέσα σε σαπιοκάραβα.

Οταν οτιδήποτε γίνεται δηµόσιο καταναλώνεται, ακόµη και κριτικά, µόνο και µόνο γιατί συνέβη να δηµοσιοποιηθεί, αντί να προκαλεί έναν αισθητικό ή ιδεολογικό (όταν χρειάζεται) αποτροπιασµό που αυτόµατα να το καταργεί, τότε αδυνατείς να διακρίνεις τον απατεώνα, έστω κι αν είναι κάτω από τη µύτη σου. Οταν η µεγάλη δηµοσιότητα, που παραµένει προβληµατικό αν µπορεί να έχει κάποιο ουσιαστικό αντίκρυσµα, ενώ είναι βέβαιο ότι µπορεί να εξελιχθεί σε κάτι ολέθριο, ταυτίζεται µε την έννοια της ελευθερίας που αφορά ισόβαθµα σε όλους και σε όλα, τότε όχι µόνον να διαβάσεις, αλλά και να δεις µητροπολίτες µε στρινγκ, θα νιώσεις πως τίποτε δεν θίγεται. Αν ο συχωρεµένος αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δεν είχε καταλήξει ένα πλατύτατα δηµόσιο πρόσωπο, θα ήταν δυνατόν να δηµαγωγεί µε τη λαϊκίστικη νοοτροπία των λαβάρων και των γιγαντιαίων συγκεντρώσεων; Ασφαλώς όχι, αφού δεν θα µπορούσε να επικαλεστεί ως συκοφαντία την κάθε αντίρρηση που εκφραζόταν για τη συµπεριφορά του. Η µεγάλη δηµοσιότητα µε τη συνακόλουθή της µαζικοποίηση µετέβαλε θέσεις που αυθόρµητα θα τις κατέκρινε κανείς, χωρίς τον φόβο να θεωρηθεί αποσυνάγωγος, σε θέσεις φυσιολογικά αποδεκτές και, κατά συνέπεια, πανίσχυρες, όσο γελοίες και ανίερες κι αν ήταν.

Μια δηµοσιότητα που καταργεί κάθε στοιχειώδες κριτήριο µιας ακόµη και συµβατικής αισθητικής και ιδεολογικής αξιοπρέπειας και περιλαµβάνει τον καθένα που εκδηλώνεται µε οποιονδήποτε τρόπο του «καπνίσει» (όσο πιο προκλητικά και χυδαία µάλιστα, τόσο το καλύτερο), µπορεί να εξελιχθεί σε καταστροφικότερο αυτοσκοπό, σε σχέση ακόµη και µ’ έναν πόλεµο µε εκατόµβες θυµάτων. Οταν η δηµοσιότητα µπορεί να περιλάβει, εξίσου, την Κική Δηµουλά, τον Στέλιο Ράµφο, την Αντζελα Γκερέκου ή την Τζούλια Αλεξανδράτου, µ’ όλες τις αβυσσαλέες τους διαφορές, το ίδιο αποδεκτοί µπορεί να γίνονται όλοι τους, αφού η δηµοσιότητα λειτουργεί ως ένα αυταπόδεικτο στοιχείο που τους νοµιµοποιεί. Χωρίς κανείς να προσβάλλεται, αν συµβεί να οµολογήσει πως τον αφήνει αδιάφορο ο Ράµφος ή τον απασχολεί (βεβαίως σαρκαστικά!) η Αλεξανδράτου.

Θα αντιτείνει κανείς πως απευθύνονται όλοι τους σε διαφορετικά είδη κοινού. Λάθος, το κοινό είναι ένα και όσο µάλιστα πιο πνευµατικό φαίνεται τόσο πιο ευάλωτο παραµένει, αφού η ιντελιγκέντσια διατηρεί ενοχές, όσον αφορά στη χυδαιότητα, σε βαθµό που την κάνει να φλερτάρει µαζί της, ενώ ο πολύς κόσµος τις ενοχές αυτές δεν θα τις διανοηθεί καν για τα προϊόντα της ιντελιγκέντσιας. Το δυστύχηµα είναι πως δεν έχουµε να κάνουµε µε την ευγένεια της ιντελιγκέντσιας από τη µια και τη χυδαιότητα των προσώπων που, προκειµένου να τα εγκολπωθεί η δηµοσιότητα, ξεβρακώνονται, κυριολεκτικά και µεταφορικά, από την άλλη. Το δυστύχηµα είναι ότι η δηµοσιότητα έφτασε πια σε τέτοιο βαθµό να µπορεί να επινοηθεί, ώστε όλοι όσοι θα έπρεπε να κρύβονται, τουλάχιστον ιδιωτικώς, να αισθάνονται ότι απλά έχουν καταξιωθεί κοινωνικά.

Κάποιος μας βλέπει... Facebook και Google, όμως, έχουν, πέραν της δημοτικότητάς τους, ακόμα ένα κοινό: την αυξανόμενη οργή εναντίον τους για «κατάχρηση της εμπιστοσύνης» και «παραβίαση των προσωπικών δεδομένων» των χρηστών.(ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΑ)

Κάποιος μας βλέπει...

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΚΙΤΤΥ ΞΕΝΑΚΗ

Το ένα είναι η δημοφιλέστερη ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης παγκοσμίως. Το άλλο, μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες διαδικτυακών υπηρεσιών, ο κολοσσός των μηχανών αναζήτησηςκαι πολλά ακόμα. Facebook και Google, όμως, έχουν, πέραν της δημοτικότητάς τους, ακόμα ένα κοινό: την αυξανόμενη οργή εναντίον τους για «κατάχρηση της εμπιστοσύνης» και «παραβίαση των προσωπικών δεδομένων» των χρηστών. Αραγε, υπάρχει χώρος για πραγματικά προσωπικά δεδομένα στο Ιντερνετ;

Η συμφωνία του σουλτάνου με τον Πατριάρχη Η Ελένη Αρβελέρ διαλύει τους μύθους για την Αλωση(απο τα ΝΕΑ)


29 ΜΑΪΟΥ, 557 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

«Κερκόπορτα; Αστεία πράγματα»

Η Ελένη Αρβελέρ διαλύει τους μύθους για την Αλωση

Του ΜΑΝΩΛΗ ΠΙΜΠΛΗ


Η συμφωνία του σουλτάνου με τον Πατριάρχη

Το Ρούμελι Χισάρ, το κάστρο που έχτισε ο Μωάμεθ το 1452 για να ελέγχει το πέρασμα ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Μαρμαρά, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην έκβαση της πολιορκίας, λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Διούλκησε και τον στόλο περνώντας τα πλοία του στον Κεράτιο. Από την άλλη πλευρά, μόνο 3-4 πλοία γενοβέζικα πέρασαν και αυτά για να φέρουν τροφή στους πολιορκημένους». Βέβαια, δεν ήταν μόνο αυτή η αιτία της ήττας των Βυζαντινών. «Ο Μωάμεθ είχε μαζέψει Σέρβους, Αλβανούς, Τούρκους. Απέναντι στους τουλάχιστον 100.000 άντρες του- μερικοί μιλούν για 120.000, άλλοι τους ανεβάζουν σε 200.000- αντιπαρατάσσονταν περίπου 4.500 άνθρωποι το πολύ, μαζί με τους ξένους. Και πολλοί ήταν παιδιά και γυναίκες που πολεμούσαν με αγκωνάρια. Μεγάλη ήταν η βοήθεια των Γενοβέζων, αλλά όταν σκοτώθηκε ο Τζουστινιάνι έχασαν το ηθικό τους και υποχώρησαν. Οσοι πολέμησαν, πάντως, πολέμησαν ηρωικά. Οταν ο Μωάμεθ έστειλε αποκρισάριο στον Παλαιολόγο ζητώντας του να παραδώσει την Πόλη, πήρε την απάντηση ότι η Πόλη δεν είναι δικό του πράγμα και πως “με τη δική μας θέληση αποφασίσαμε να πεθάνουμε”. Ακόμη και ο περίφημος Νοταράς που είχε τρεις υπηκοότητες και όλη του την περιουσία στο εξωτερικό, και που είπε ότι είναι καλύτερο το τουρκικό καφτάνι από τη λατινική τιάρα, πολέμησε και εν τέλει εκτελέστηκε από τους Τούρκους. Χαρακτηριστικό του ηρωισμού είναι ότι όταν στην Πύλη του Ρωμανού οι Τούρκοι άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω και πέρασαν μέσα, έψαχναν τους αντίπαλους πολεμιστές και δεν πίστευαν ότι ήταν τόσοι λίγοι. Και πρέπει να πούμε και για τον Μωάμεθ, που συνηθίζουμε να τον ταυτίζουμε με τη βαρβαρότητα, ότι δεν ήταν βάρβαρος ή δεν ήταν μόνο βάρβαρος. Ηταν από τους μεγαλύτερους μεταρρυθμιστές της Τουρκίας. Ηξερε τι ήθελε και πώς να το κάνει». Οσο για την Κερκόπορτα... «Ανοιγμένη ή ξεχασμένη. Αστεία πράγματα. Ηταν χιλιάδες έξω, τα καράβια τους στον Κεράτιο, οι Γενοβέζοι έφευγαν. Τι να πεις για την Κερκόπορτα; Σε συμβολικό επίπεδο μόνο μπορείς κάτι να πεις. Αλλά είναι σαν να λέμε ότι αντί να σκοτώνονταν τρεις Τούρκοι κατά την είσοδό τους στην Πόλη, θα σκοτώνονταν δέκα αν η πόρτα ήταν κλειστή. Και λοιπόν; Αφού είχαν ανεβάσει σκάλες και έμπαιναν από όπου ήθελαν».

«Ο Μωάμεθ έδωσε το πατριαρχικό αξίωμα στον Γεννάδιο Σχολάριο, ορίζοντάς τον αμέσως αρχηγό του Μιλιέτ, δηλαδή όλων των ορθοδόξων. Κάπως έτσι ξέρουμε γιατί η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε», λέει δηκτικά η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Κάπως έτσι φτάσαμε και στα σημερινά βατοπεδινά βακούφια. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, σε αντίθεση με άλλες συμπεριφορές της πολιτείας, ότι όταν ο Μανουήλ Παλαιολόγος είναι στη Θεσσαλονίκη και υπάρχει κίνδυνος καταστροφής, δημεύει όλα τα κτήματα του Αθω. Και ότι ο Κομνηνός δημεύει όλη την εκκλησιαστική περιουσία για να αντιμετωπίσει τους Σελτζούκους». Την εποχή της Αλωσης, εξάλλου, υπήρχε έξαρση του μοναχισμού. «Σε όλη τη διαμάχη των ανθενωτικών οι καλόγεροι στα μοναστήρια της Πόλης και του Αθω ήταν πρώτοι. Είναι πολλοί και δεν πολεμούν. Αντίθετα με τους δυτικούς μοναχούς που μπορούν να φέρουν όπλα, οι ορθόδοξοι δεν μπορούν», σημειώνει η ελληνίδα βυζαντινολόγος.


Η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε...

Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο -Στη τέχνη και στη Κοινωνία. Πέτρος Θεοδωρίδης

  Πέτρος Θεοδωρίδης (τμήμα κινηματογράφου Α.Π.Θ ) Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο Στη τέχνη και στη Κοινωνία   Α. :Μοντερνισμός   ...