Ο ΕΑΥΤΟΣ ΩΣ ΑΛΛΟΣ. υποτιθεται οτι υφίσταται προσκηνιο και παρασκήνιο, οτι άλλιως μιλάμε παρουσία εκπροσωπων της εξουσίας πιο δειλά πιο συμαζεμένα - και αλλιώς με οικείους η με τον εαυτό μας , αλλά αυτο δεν σημαίνει οτι στον δεύτερο λόγο , τον ανεπισημο ειμαστε ''ο Εαυτός μας''. Όχι,ο εαυτός δεν είναι αυτό που κρύβεται στα παρασκήνια ο εαυτος είναι αυτό που αναδύεται στα λογής λογης ειτε προσκηνια ειτε παρασκηνια , ο εαυτος ειναι ατελειωτοι ιριδισμοι και αποχρωσεις , ειναι πολλαπλός και δεν ειναι καν δικος μας στο κάτω κάτω είναι , πάντα άλλος και αλλού. Ο Εαυτος είναι , πάντα , Άλλος ,
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...
27 σχόλια:
Ο θειος
Εαν εν τέλει οριστει ο εαυτος ως άλλος
σας λεω, να το ξερετε, οτι θα γινει σάλος
κι ο σαλεμενος μου εαυτος μπροστα σσς θα υψωθει
και θα πλανιεται ως φαντασμα στον κηπο του ΙΘΙ.
Γιαυτο ως ιδιος ο εαυτος ας παραμεινει παντα
και ο αλλος να'ναι διαφορος, σαν ΗΒΗ με την Fanta.
αυτο σου το παραδειγμα της Ηβη με τη Φαντα / μου θυμισε πως θειε μου ετσι πως ησουν παντα / κκαι πως ποτε δεν αλλεξες εν μεσω του αιωνος /Σαν Νοσφερατου που γυρνα ,μεσα απ τα Μπλογκια μονος / ενω τριγυρω χασματα ανοιγονται και ρεει /κοκκινη λαβα και κυλα σαν ναταν Φως που καιει / κι εγω φρουρος ακοιμητος ετουτης της σπηλιας /μενω και παλι αλαλος εν μεσω της μιλιας
ο θειος
Πραγματι απομειναμε εσυ κι εγω μοναχοι
σαν μονοι επιζησαντες απ' τη μεγαλη μαχη
και πληγωμενοι βρισκονται στης μαχης το πεδιο
μοναδικοι επιζησαντες ο Νοσφης με το θειο
κι ετσι καθως ψυχοραγουν και ρεει ζεστο το αιμα
αναπολουν τις γκομενες, τη Σούλα και τη Μέμα
θυμασαι που σρο Γιλγαμες τρυπωσαμε τα επη
και μες στον Αδη ψαχναμε ζεστο χυμο σελεπι
και κει που ανταμωσαμε του Ουρουπακ τον Θειο
αχ ! πως τον λεγανε να δεις ; Θυμαμαι ,,,,αααιο
και ψαχναμε για γκομενες εκει ,στους Λαβυρινθους
πως χτιασμε τα μελλοντα με λασπερους τους πλινθους
και με σφηνοειδη γραφη πως γραφαμε στιχακια !! '
μας στελνουν οι Σουμμεριοι πολλά πολλά φιλακια
Σε μας που επιζησαμε απ' τον κατακλυσμο
μα τωρα θα ξεφυγουμε απο τον χαλασμο;
κι η ποιηση μας επιζει ολα αυτα τα χρονια
κι εμεις σαν τα φαντασματα ζουμε , εδω , αιωνια
Ο θειος
Στα επη που αναφερεσαι -και σ΄ολα τ' αλλα επη-
μπερδεψανε τα μπουτια τους τα θελω με τα πρεπει
και η εμπλοκη του θελοντος στου πρεποντος τα μπουτια
ειχε ως συνεπεια να σφαχτουν με τα κονσερβοκούτια.
Και στην μητερα των μαχων θριαβευσε το θελω
κι εγινε αφορητη η ζωη κι ο κοσμος μας μπουρδέλο
καθως τωρα οι ανθρωποι θελουν τα παντα - ολα
θα παρουνε τα 'ρχιδια μου, αγαπητη μου Γιόλα.
αναμεσα στην θελω μας και στους πολλους κανονες
μου φαινεται σκονταψαμε σαρχαιους παγετωνες
που επλεαν τεραστιοι , δω και χιλιαδες χρονια
τα πρεεπι και τα θελω μας συγκρουονται αιωνια
δεν εχουν τελειωμο ποτε ορμες κι επιθυμιες
κι ολο μας εμπλεκουνε οι Σουλες και Μαριες
κι ανακατευεται αισχρα το Δεον και το Ειναι
για αυτο λοιπον Ισιδωρε , ενα σου λεω : Μεινε
Μεινε κοντα μου στη Σπηλια να έμε ποιηματακια
καθως τα χρονια φευγουνε και γινονται ρυακια
και ολα τους ενωνονται στο Μεγα το ποταμι
Δεν πηγε τσαμπα η ζωη , δεν εφυγε χαραμι '
Ο θείος
Ειναι η επιθυμια μας για Σουλες και για Μπούλες
πιο δυνατη απο ρυμουλκο που σερνει το καραβι,
μπροστα τους καθε "πρειπει" μας νεογενητο κουταβι
(οταν γενησουν κρατα μου ενα που να'χει βουλες).
Μπρος στις επιθυμιες μας το πρεπει και το δεον
τα σηκωσε ολα ο διαολος, τα πηρε ο Ομαδέον
κι εμεις αναρωτιωμαστε τι πρεπει, τι δεν πρεπει
κι ειναι η ζωη μας ρημαδιο και η επιθυμια μας χρέπι!
Ο θείος
Βλεπω πως σ' οσα εγραψα απαντηση δεν πηρα
κι αντι να γραφω ποιηματα θα πιω καμια μπυρα
να κανω μια μπυροκοιλιά ιδία με του Παγκάλου
βιώνων την πραγματωση “του εαυτου ως άλλου”
Διοτι -ότι το βιωμα παντα μας κατατρυχει-
το μαρτυρουν οι κροταφοι και λευκοι βοστρύχοι
που οσο ο χρονος κι αν περνά, ο λυκος αν γερασει
κι η κεφαλη του λευκανθεί, διολου δεν θ’αλλάξει.
Γιαυτο πιο πανω εγραψα “γιατι” και “διοτι –ότι”
αυτά τα τρια φαγανε, που λες, τον Παναγιωτη
απ’ όταν αντιληφθηκε “τον εαυτο του ως άλλο”
και ειχε ως συνεπεια να προξενησει σάλο
κι εκτοτε “δια Χρηστον σαλός” (την ειχε δε Σωτηρας-
τ’ αρχιδια του Καράμπελα και το μουνι της χηρας)
κατηρτησε μια ΜΚΟ, μια κυβωτο του κοσμου
και από ολους ζηταγε: Δωσ’ μου και ξανα-δωσ’ μου
Κι εκει που τονε ξερανε οι φιλοι ως Παναγιωτη
λογω “του άλλου του εαυτου” τον ειπανε δεσποτη
και …πριν λαλησει ο πετεινος… τον ειπανε πατερα
ενώ την Παναγιωταινα την ειπαν πρεσβυτερα.
Στην ησυχια του λοιπον τον εαυτο ν’ αφησεις
αφου δεν εμφιλοχωρεί του αλλουνού η φυσις
παει καιρος που εγραψα το ''Ακου Παναγιωτη ''
και μειναν ερωματικά , τα πρεπει και διοτι
και καθε αλλος συνδεσμος και προθεση και ρημα
αλιμονο δεν φταχνεται με ΠΡΕΠΕΙ ενα Ποιημα
Θελει να τρεξει της καρδιας και ριμας λιγο γαλα
θαελει να σταξουν ονειρα και μυστικά μεγαλα
θελει και κρυφοκοιταγμα πισω απ τις κουρτινες
θελει και της αραχνης σου νακλωθουνε τις ινες
θελει να δεις απο κοντα τα βαθη του πεδιου
και να γευτεις τα αποκρυφα αρωματα αιδοιου....
Αναγνώστης ο αθηναίος
Μείνατε δυο, δεν βλέπω να γίνεστε τρεις,
θάθελα να γίνετε χίλιοι δεκατρείς,
ακόμη και αν απομείνουμε τρεις,
και απομείνουμε να ψάχνουμε τον κούκο, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει (..τρις),
μεμψιμοιρώντας που έγινε η κατάσταση σαν τα μούτρα μας στην πατρίς!
ο θειος
Ω Αναγνωστη στη Σπηλια του Νοσφερατου που ηρθες
σ΄αυητη την παιδικη χαρα με τις νεροτσουλήθρες
ελα να παιξουμε κουτσο, σχινακι και κρυφτο
αντι να ψαχνεις ποκεμον να βρεις στο κινητο
ο θειος
Του Αναγνωστου η αφιξις σημαινει επομενως
ειμαστε τρεις κι ο κούνουπας κι ο Γιαννης ο σπασμένος
κι αν ερθουνε κι αλλοι δυο-τρεις θα γινουμε πεντέξι
κι ακουστε πως θ' αναπτυχθει, τι συστημα θα παιξει:
Με θειο και νοσφυ στα φτερα, στα χαφ τον Αναγνωστη
και Ομαδεων φουνταριστο να ραφτει και να κοφτει
στα μπακ -δεξια κι αριστερα- με κουνουπα και Γιαννη,
ως θάλεγε κι ο Αλεφαντος, η ομαδα αυτη δεν χανει!
Τερμα ναυτακι Συριανο, λοστρομο Πειραιωτη
την κουπα την σηκωνουμε και ειμεθα παντα πρωτοι
Αναγνώστης ο αθηναίος
Για νάρθουν οι συμπαίκτες μας θέλει δουλειά πολλή,
τι τους πλάνεψε η ντόλτσε βίτα, αυτό που λεν γλυκιά ζωή
και στο φεησμπουκ γυρίζουνε, πόκεμον κυνηγάνε,
φωτογραφίες βάζουνε, τσιτάτα προσκυνάνε.
Θέλει χορηγοί χιλιάδες να λαδώνουν (του μπλόγκινγκ) τους τροχούς
θέλει και οι ποιητές να δίνουν το αίμα τους,
να κάνουν σκάουτινγκ σοβαρό, να γίνουνε πιονέροι,
αν θέλουν η ομάδα μας να μην χάνει από χέρι.
Νοσφεράτε μπες μπροστά και σάλπισε παιάνα,
άσε τους συναισθηματισμούς, δεν μας ταιριάζει να μας κλαιν σαν την πόντια πουτάνα,
ο Θείος έκλεισε για χορηγό τον Σόρος,
θα φάει η μύγα σίδερο θα ταρακουνηθεί ο ..χώρος.
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ
ετσι σιγα σιγα μαζευομαστε ] θα φωναξουμε και τον Ταμιστα
ο Ομαντεων δεν μπορει θα μας ανακαλυψει κι αυτος
παλι θα γινει της πποπης κι θα μονομαχησω με τον Θειο
αμ η Σκουπιτσα ; δε θαρθει η Σκουπιτσα;
ετι περναν και φευγουνε αιωνιες χρονια μηνες
και περπαταν καμαρωτες βαδιζοντας οι Χηνες
καμμια φορα
ονειρευομαι ορθιος
και ειναι το ονειρο μου'
βουτια στον χρονο
Πηρα αυτα τα ποιηματα απο ενα αλλο ποστ
και τα ξανασουταρισα σε τουτο το γκολποστ
Γιατι τα αριστουργηματα νομιζω οτι πρεπει
να ειναι πααντα επικαιρα, ομοιως με τα επη.
"Ποιητικη Παλιγγενεσια"
----------------------
Ακουω να ξαναηχάει στριγκά της ποιησης το μαγκάνι
ως αποχαιρετα ο κουβας του πηγαδιου τον πατο
κι ολο πλησιαζει πιο κοντα στο ουρανιο ταβανι,
συρρεουμε ολοι οι ποιητες εδω, στο Νοσφερατο!
Οι στιχοι μας αναλαμπες μιας σκουριασμενης λάμας
που αντικατοπτριζονται τα bytes και τα pixel,
πανω στα πληκτρολογια λιωσαν τα δαχτυλα μας
και μεινανε οι παλαμες μας αδακτυλες, σαν σνίτσελ!
Και να’τοι, ολοι εδώ ξανα και παλι στους αγωνες
της ποιησης Κυναιγειροι με τα κομμενα χερια
καθως τα πληκτρα δυνατα χτυπουν με τους αγκωνες
-κι αν καταστει απαραιτητο- και με τα κωλομέρια!
Μεχρι να 'ρθούν οι βαρβαροι, κι ο πιο σαλός απ' ολους
και απ' ολους πιο δυσμορφικός –με μια απαισια οψη-
oπου μισει βαθυτατα τους ποιητικους μας ρολους
με την λεπιδα του σπαθιου τον κωλο θα μας κοψει.
Τοτε θα παψει η γλυκεια των πληκτρων συμφωνία
και μια σιωπη αποτροπαια ολα θα τα σκεπασει,
θα'ναι δεμενα τα σκυλια και ο μπακλαβας γωνια
και θα'ναι αυτη η νεα πια των δεδομενων βαση.
Ως που να ρθουνε απ' την αρχη της ποιησης οι μύστες
αδακτυλοι και ακωλοι μα με φωνη στεντόρια
και στιχους θ' απαγγελουνε σε ανιδεους τουριστες
εκτεινοντας στο απειρο της ποιησης τα ορια!
*
Χορος:
Μα ο σαλός ειναι σαλός, γιατι ειναι σαλεμενος,
απο αγαπη δεν νογά και ποιηση δεν γνωριζει
γιαυτές μονο αχαλινωτο και μοχθηρο εχει μενος,
κι αναφωνει ο ποιητης: “οπότε, …βρασε ρύζι”!
Μα πριν προλαβει να το πει, πριν να το απαγγειλει
με τη λεπιδα του σπαθιου του εκοψεν τη γλωσσα
κι ετσι εμεινε αναπαγγελτη η ποιητικη του υλη
και οι στιχοι σαν κλωσοπουλα που εψοφησεν η κλωσσα!
Η ΝΕΑ ΦΥΣΑΛΙΔΑ
Βλεπω πως παει να στηθει γαϊτανακι παλι
και ισως να δημιουργηθει " Η Νεα Φυσαλίδα"
(καθοτι αν συνεχισουμε θα μαζευτουνε κι αλλοι)
θα λαψει σαν τεραστα Ηλιακη κηλιδα!
Θα λαψει σαν φωτοσφαιρα, σαν σκιοφώς θα λαψει
κι ολοι μαζι θα φτιαξουμε μια κοψω-ραψωδια
με αυτο που ο καθε ποιητης θα κοψει και θα ραψει,
που θ' ανεβει στα Μεγαρα και σ΄ολα τα Ωδεια!
Στα Μεγαρα θα λεγεται «Ο Βυζαντας Μεγάρων»
ενώ στα Ωδεια θα ονομαστει «Ο Βυζαντας Ωδειων»
θα λεει για το Βυζαντιο και περι των Βαρβαρων
και θα ναι υμνος των Βυζιων αλλα και των Αιδοίων!
Θα’ναι πρωτοτυπο πολύ γκροτεσκο και αλέγρο
μα θα’ναι και δραματικο, σαν θεια τραγωδια,
θα’χει στοιχεια δυνατα -αμ επος και αμ εργο-
ανωτερο και απο το «Τρεις γαμοι και μια κηδεια»!
Κι οταν θ'ανέβει στη σκηνη αυτο το μεγα επος,
θα προκειται για οπερα (ρετσιτατίβο και άρια),
θα εκδωσουμε ομολογα και μετοχες και ρεπος
να παρουν οι φιλοτεχνοι για τυλιγουν ψαρια!
Αλλά επειδη ολοι αυτοι εχουνε μια ταση
που συνανταμε συνηθώς σ’ ολλους τους καλιτεχνες
(νομιζω ολοι θυμομαστε τον Κωστα τον Καφαση)
θα ‘χουμε -εκτος από καλες- κι εφηρμοσμενες Τεχνες!
Κι όταν θα’ρθούν οι εφαρμοστες για να τις εφαρμοσουν
ολοι οι εφαρμοζομενοι θα στησουν πανηγυρι
και οι αλλαξοεφαρμογες θα παρουν και θα δωσουν,
κι ολοι θα τρεχουν χαρωπα σαν μελισσες στη γυρι!
Κι ομού εφαρμοζομενοι κι εφαρμοστες ανταμα
θα συνιστουν ολοι μαζι μια ατμοφαιρα …ορεα,
εκει που ηταν μονο του κι αλλού για αλλού το θαυμα
επλακωσε και τ’ ονειρο να κανουνε παρεα !
Μα τωρα σας καληνυχτω και παω να πλαγιασω
παρεα με την μουσα μου την ομορφη Μορφέα
κι όταν ξυπνησω αυριο μια βολτα θα περασω
ένα διαρκες ποιητικο να κανουμε ΚΥΣΕΑ
ετσι λοιπον οδευουμε προς νεες φυσσαλιδες
και ετσι μουρχεται να πω ,προς ολους ενα ''Ειδες;''
το πως γυρναει ο τροχος του χρονου και γυριζει
και μια σφυριχτρα παλι ηχει και τσιριχτα Σφυριζει
Αχ! ελα Χρονε κι ακουσε ετουτη τη Τσιριδα
....................................................
ο θειος
Αχ! ελα Χρονε κι ακουσε ετουτη την τσιριδα,
την ωρα που στο φερμουαρ μαγκωνει η κλειτοριδα
κααι ετσι τα χρονακια μας μας φευγουν ενα ενα
και μεις γιναμε ηρωες Ξανα του εικοσι ενα
Σαν και τον Γερο του Μωρια και τον Καραισκακη
και ,σαν τον καθε Ταπεινο και γειτονα μας Τακη.
Βαλε κουμπια Αλεξαινα, το φερμουαρ να βγαλεις
και αστο γλωσσιδι να πιαστει -στο φερμουαρ- μιας αλλης,
πιασμενη εκει στο δοκανο να σκουζει σαν τσακαλι
φροντισε να μην εισαι εσυ και να'ναι καποια αλλη.
Θυμηθηκα που καποτε, παλιά, στον Βιοαννη
του εγραψα ενα ποιημα και του ειπα τι να κανει,
Τοτε που ηταν ασθενης, στου πονου το κρεβατι
και γυρω τονε κλαιγανε πεντεξι μαυροι γατοι
Και του γραφα ποιηματα για να του δωσω θαρρος
και οδηγιες του’δινα να μην τον παρει ο χαρος:
-"Προχωρα και μη σταματας αγαπημενε Βιο-
γιαννη και της Αλεξαινας ανοιξε το κομβίο
να πεταχτουνε τα βυζα που'ναι ασπρα και μεγαλα
και να βυζαξωμε ξανα απο τις ρωγες γαλα
Να αγωνιστουμε ολοι μαζι για δυναμη και υγεια
στο τελος να δοξασωμε και την οικολογια».
Ο Γιαννης της Αλεξαινας ανοιξε το κομβιο
και τα μασταρια αδραξε ο φιλος μας Βιο
και σαν τον λυκο αρχισε το γαλα να ρουφαει
ετσι που ως και τα βυζα νομιζες θα τα φαει
Στο τελος εκουραστηκε απ΄την πολη τη ρούφα
και ένα μπαφο αναψε που ειχε μεσα τρουφα
Αν ειχε όμως φερμουαρ της Αlex το φουστανι
ενδεχεται να μαγκωνε το δαχτυλο του Γιαννη
κι αντι δια του βυζαγματος του αγαπητου μας φιλου
ισως και να πιπιλαγε τη ρωγα του δαχτύλου
Ομως αφου το δαχτυλο οσο κι πιπιλισει
-ο ασθενης για να σωθει- αυτο δεν ειναι λυση,
στο τελος θα τον χαναμε το φιλο μας τον Γιαννη
μα ευτυχως που προλαβα και του'πα τι να κανει.
Οσοι λοιπον απο εσας διαθετετε συμβία
αλλαξτε της το φερμουρ και βαλτε της κομβία!
Μη τάχα με τα μάτια μας ερμητικά κλειστά / στο φερμουάρ μαγκωνουμε τα χείλη τα στενά / κι και μαγκωμενοι ανάμεσα στα χείλη του αιδοίου / φωνάζουμε ...ΒΟΗΘΕΙΑ και Θειε ΑΑΑΙΟΥ !!
Σαν τότε που βρεθήκαμε στου Γιλγαμές τα Έπη / και μας χαιδευαν τρυφερά η Σούλα και η Πέπη .
Τα ανοιχτα τα φερμουαρ σαν του αιδοιου τα πέτα
την ποιηση μου φαινεται την εχεις στην ξεπέτα,
αντι να κατσεις να εργαστεις στης ποιησης τη μπριγαδα
και υστερα των στιχων σου ν' απλωσεις τη μπουγαδα
Κοιταξε να συνετιστεις και να επανακαμψεις
και στιχους που'ναι υψηπετεις οπως παλιά να γραψεις.
Τα ανοιχτα τα φερμουαρ, σαν του αιδοιου τα πέτα
την ποιηση μου φαινεται την εχεις στην ξεπέτα
αντι να κατσεις να εργαστεις στων στιχων την μπριγαδα
και υστερα της ποιησης να απλωσεις την μπουγαδα.
Κοιταξε να συνετιστεις και να επανακαμψεις
και υψηπετη ποιηματα οπως παλια να γραψεις
Δημοσίευση σχολίου