Αναγνώστες

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Μπουγατσαδουπολη ή Θεσσαλονίκη ;


  • επειδή στήν Μπλογκοσφαιρα βλέπω να αναπαράγεται ο ...νεολογισμός .''.Μπουγατσαδουπολη'' για την Θεσσαλονίκη
  • (ενώ την καλύτερη Μπουγάτσα κάνουν φυσικά οι Σέρρες)

  • έχω να πώ το Εξής ...
  • Κανένας απο όσους ζουν και αγαπούν την Θεσσαλονίκη δεν υιοθετεί τον Νεολογισμό αυτό..
  • Πολύ απλά διότι ξέρουν οτι η Θεσσαλονίκη Δεν είναι οι Μπουγατσες της ...
  • Ειναι Χίλια πράγματα, και αντιφάσεις - αλλά όχι αυτά τα στερεοτυπικά που προβάλλουν σ' αυτήν οσοι Δεν Καταλαβαίνουν ..(που παταν και που πηγαινουν)
  • Και επιπλέον, όσοι αγαπούν την Θεσσαλονίκη
  • ΔΕΝ αποδίδουν τα φαινόμενα του Εθνολαικισμού - Ψωμιαδισμου και Παπαγωργοπουλισμού με την Κιτς αισθητική και ύφος
  • σε κάποια ιδιορρυθμία ή αμορφωσια των Θεσσαλονικέων ..
  • αλλά εκει που πράγματι ανήκουν ..Στο κόμμα της Δεξιάς,την ''μεγάλη ..φιλελεύθερη παράταξη '' δηλαδή και τους εδώ πειραματισμούς του ..

  • Θεσσαλονίκη λοιπόν . Κουρασμένη , απογοητευμένη , ερωτευμένη , πικραμένη , προδομένη , ταπεινωμένη ,εξεγερμένη ..Με τα μπαρακια ,τους φοιτητες της , το φοιτητικό κινημα, την φασαρια , την αναρχια , τα μυρια προβλήματα της και τον εθνολαικισμό της Δεξιάς...
  • Αλλά Οχι Μπουγατσαδούπολη

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

εχω την εντύπωση ότι ο πολιτικός χώρος του Φιλελευθερισμού παει aπο το κακό στο χειρότερο ..Αν μη τι άλλο ο κ Μανος αλλά και η Φιλελεύθερη συμμαχία ήξεραν γραμματα


εχω  την εντύπωση ότι ο πολιτικός χώρος του Φιλελευθερισμού παει aπο το κακό στο χειρότερο ..Αν μη τι άλλο ο κ Μανος αλλά και η Φιλελεύθερη συμμαχία  ήξεραν γραμματα  και χαρακτηριζόταν απο τον πολιτισμό τους .. αντίθετα εδώ   βλέπουμε απο τον κ Τζημερο  μια..Υπέρβαση  προς τα κάτω..Μια βουτιά στο κενό της πολιτικής αγραμματοσύνης (πέραν του πιο κυνικού ρατσισμού)

Κάθε μετανάστης που εργάζεται παίρνει μια θέση από έναν Έλληνα, λέει ο Θ.Τζήμερος

 ΤΟ ΒΗΜΑ - Τζημεροδεξιά - γνώμες

ΤΟ κΑΜΑ ΣΟΥΤΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ......δεν εχει τελος και αρχή της Κρισεως το κάρμα

νοσφερατος says:
ΤΟ κΑΜΑ ΣΟΥΤΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
1. προλογος
ετσι που ναυαγησαμε στο πιο φρικτο ναυαγιο
-και χασαμε την ορεξη χασαμε το κουραγιο-
αναποδα τα  πήραμε κι αρχισε το βρισιδι
κι αποκαλει στα ξαφνικά ο εις τον αλλο, Μυδι
δεν εχει τελος και αρχή της κρισης το Κουβαρι
αν τελικώς δεν μας δωθει ,του Χαρου μας, η Χαρη
και οσοι ονειρευονται δραχμουλες και τα ρεστα
στο τελος τελος θα μας πουν κι ετουτοι: Ασε Χεστα !
Ειναι μεγαλο συμπλεγμα αυτή η ιστορια
όμως, εμεις νομιζουμε πως φτανει μια πορεια
Πως φτανει η αγανακτηση ,πως φτανει ηφοβερα
φτανει να νιωσει ασχημα. η καθε ντοπια Λέρα
που δεν to αντιληφτηκε εν μέσω του Κυκλωνα
πως ειμαστε στη Θαλασσα εν μέσω κυκεωνα

εντελει εχει απειρες η κριση διαστασεις
και ειναι σαν τον ερωτα που χει πολλές τις στασεις ..




δεν εχει τελος και αρχή της Κρισεως το κάρμα
και ολα εκγαμιζονται σ’αυτο το Σουτρα Καμα
δεν ειναι οκονομική μοναχα αυτή η κρίση
ειναι που πλεον δεν μπορει, ο βηχας να μ’αφησει
ειναι που τοπαν οι Γιατροι, πως χαλασε η Φυση
ειναι που αρρωστησαμε, παθαμε ολοι Φθίση
ειναι που πιά Γερασαμε και μάς Πονουν τα Πόδια
ειναι και που μας θεωρουν, πως ειμαστε ολοι Βόδια ..
Δεν ειν μόνο που κλαταρε πιά η Οικονομια
ειναι που διαλυθηκε πληρως κι η κοινωνια
ειναι που κλουβιασαν τά αυγά, ειναι που πιά Γερναμε
σαν σβουρες μες το πουθενα Δεν ξερουμε που πάμε ..
δε ειν’ το οικονομικό που παιζουμε στο Ζαρι
ειναι που Θα μας Γδαρουνε εν τελει και Τομαρι
ειναι που χανουμε Ψυχή μαζί με Ψυχραιμια
Μαζί με κριση ερχεται και η Αστυνομια .
=

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

OΙ Συμπεριφορές οδηγούν σε συναισθήματα και τα συναισθήματα σε συμπεριφορές πρωτη αναρτηση 31/12/2008



Ειναι απλό. Οι συμπεριφορές ειναι αναποσπαστα δεμενες με τα συναισθηματα . Αλληλεπιδρουν .
Οι Θετικές συμπεριφορες: (Ευγενεια , ισοτιμια σεβασμός προς τον αλλο )
γεννουν αντιστοιχα θετικά συναισθηματα που εκφραζονται με θετικές συμπεριφορες.
Οι Αρνητικές συμπεριφορες ''Αγενεια , αυταρχισμός ''το ξερεις ποιος ειμαι γώ ρε '' το θα σου δειξω τωρα εγώ '' κλ γεννουν αντιστοιχα Αρνητικά συναισθηματα (θυμός , αγανακτηση κλπ) που προκαλουν αρνητικές συμπεριφορες..
Το βλεπουμε αυτό σε Κρατη : Δεν πιστευω να ελπίζουν οι Ισραηλινοι οτι τα θυματα τους οι Παλαιστινιοι θα τους αγαπάνε κιολας;
το βλεπουμε σε Κυβερνησεις : Το πιο πρόσφατο και Ζωντανό παράδειγμα , η σταση της τωρινής κυβέρνησης και της αστυνομίας απεναντι στην νεολαία
Το βλεπουμε και σε ανθρωπους ....
(Συνεχιζεται )

Tωρα : Υπαρχουν .απλουστευτικά παντα Τρια Μοντελα Ολοκληρωτικής Πολιτικής συμπεριφοράς Που προκαλουν συναισθηματα αγανακτησης ,Αηδιας ή και εξεγερσης ...
Τα μοντελα αυτά αφορουν Και σε Πολιτικές ιδεολογιες αλλά και σε Χαρακτηροδομές /
Απλουστευτικά ειναι :
α) το Φασιστικό μοντελο : Μεθοδος ο Απολυτος κυνισμός της ωμής Δυναμης . Δογμα του : Η φυσική ανισοτητα των ανθρωπων
β) το Σταλινικό μοντελο:Μεθοδος , η υποκρισια , η διαστρεβλωση της αληθειας . Στηριζεται υποτιθεται στο Δογμα της Ισοτητας των Ανθρωπων . Αλλά οπως ελεγε και ο Οργουελ ''Ολα τα ζωα ειναι ισα αλλα μερικά πιο Ισα απο τα αλλα
γ) Το Νεοφιλελευθερου ολοκληρωτισμου .Μεθοδος παλι η Υποκρισια.Στηριζεται υποτιθεται στην Ελευθερια.Εννοει βεβαια την ελευθερια στο Προκρουστειο αγοραιο μηχανισμο της Αγοράς . Αν υποταχθεις σου δινει και ..credits . Αν οχι δειχνει το πραγματικό του Αγοραιο προσωπο...
(το πολύ ενδιαφερον ειναιο οι σε καιρους κρισεις
ατομα που εκφραζουν ψυχολογικά αυτα τα τρια μοντελα συνεργαζονται αρμονικότατα)
Συνεχιζεται

Ρολοι και συναισθηματα ..Για τις ταυτοτητες σημερα


Ρολοι και συναισθηματα(του Πέτρου Θεοδωρίδη)
Στην παραδοσιακή η επανάληψη ,η τελετουργία και η δύναμη της παράδοσης κοινωνία οργανωνουν τα συναισθήματα και προσδίδουν σ αυτά ένα σταθερό ,κοινωνικό αγκυροβόλι:τα προσδένουν με την κοινωνική ολότητα ετσι ώστε να φαίνονται φυσικά και αυτονόητα.

Στην νεωτερικότητα την συνεκτική δύναμη της παράδοσης αναλαμβάνει η εξειδίκευση των ρόλων:οι κοινωνικοί ρόλοι σε μεγάλο βαθμό ρυθμίζουν και τα συναισθήματα των φορέων τους.
Γιατί :« Ένας άνθρωπος νιώθει πιο περιπαθής όταν φιλάει, πιο ταπεινός όταν γονατίζει και πιο θυμωμένος όταν σφίγγει την γροθιά του. Δηλαδή το φιλί όχι μόνο εκφράζει το πάθος αλλά και το κατασκευάζει. Οι ρόλοι εμπεριέχουν τόσο τις συγκεκριμένες πράξεις όσο και τα συναισθήματα και τη στάση πού ανήκουν σε αυτές τις πράξεις. Ο καθηγητής πού υποδύεται το ρόλο του σοφού καταλήγει να νιώθει σοφός. Ο ιεροκήρυκας φθάνει να πιστεύει αυτά πού κηρύσσει. Ο στρατιώτης νιώθει πατριωτική έξαρση τη στιγμή που ΄φοράει τη στολή του. Στην καθεμία από αυτές τις περιπτώσεις, ενώ το συναίσθημα η η στάση μπορεί να υπήρχαν πριν από την ανάληψη του ρόλου ο ίδιος ο ρόλος ενισχύει την προηγούμενη κατάσταση. »1


Ως εικόνα της βιομηχανικής –νεωτερικής κοινωνίας σκεφτόμαστε συλλογικές μορφές ζωής που μπαίνουν η μια μέσα στην άλλη, σαν τις ρωσικές κούκλες. Η κοινωνική τάξη προϋποθέτει την πυρηνική οικογένεια, τούτη προϋποθέτει την πυρηνική οικογένεια , τούτη προϋποθέτει τους ρόλους των δυο φυλών, αυτοί τον καταμερισμό της εργασίας μεταξύ των ανδρών και γυναικών, κι αυτός ο τελευταίος το γάμο. Συγχρόνως οι κοινωνικές τάξεις νοούνται ως το άθροισμα των καταστάσεων των πυρηνικών οικογενειών, οι οποίες είναι μεταξύ τους ίδιες και οριοθετούνται απέναντι σε άλλες

Την μεταμοντερνα εποχή μας όμως την χαρακτηρίζει η πλήρης από ιεράρχηση στη σχέση των ταυτοτήτων. Τα σύνορα μεταξύ των ταυτοτήτων πορώδη και ρευστά και σχεδόν καμία ταυτότητα δεν δέχεται εύκολα να θεωρηθεί κατώτερη από τις άλλες Σήμερα« οι μορφές κοινωνικοποιησης της απλής βιομηχανικής νεωτερικότητας αποδιαρθρώνονται στον πυρήνα τους,..» Σήμερα ο εαυτός γίνεται (σχεδόν)για όλους «ένα αναστοχαστικό σχέδιο»- μια λιγότερο η περισσότερο διαρκής διερεύνηση του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Είναι ένα σχέδιο που εκτελείται εν μέσω αφθονίας αναστοχαστικών πόρων :ψυχοθεραπεία και κάθε είδους εγχειρίδια ,τηλεοπτικά προγράμματα και άρθρα περιοδικών.
.
Τα περιεχόμενα των ρόλων, οι απαιτήσεις των ρόλων αλλάζουν. Ο ρόλος είναι η αναμενόμενη από τους άλλους συμπεριφορά και ποιος μπορεί να προβλέψει με σταθερότητα σήμερα τι απαιτούν οι άλλοι από το επάγγελμα του καθηγητή, του γιατρού ή του εργάτη τον ρόλο του άνδρα η της γυναίκας; Το να ζεις σε μια μετανεωτερική κοινωνία σημαίνει να ζεις στο κέντρο ενός «καλειδοσκοπίου εναλλασσόμενων ρόλων »

Ο Αντονυ γκιντενς στο Modernity αand Self Identity μίλησε για τον σύγχρονο εαυτό ως σχέδιο κατασκευής:δεν αποτελεί πλέον μια δεδομένη οντότητα αλλά πρέπει να κατασκευάζεται, ξανά και ξανά Στην εποχή μας, κάθε ταυτότητα διαλύεται σε διαδοχικά φορεμένες μάσκες και κάθε βιογραφία σε μια σειρά από επεισόδια που η μοναδική και μόνιμη σημασία τους είναι η εφήμερη μνήμη» τους».. Σήμερα, αντί κανείς να κατασκευάσει την ταυτότητα του σταδιακά κι υπομονετικά όπως κτίζει ένα σπίτι, παρατηρείται μια σειρά από «καινούριες αρχές », ένας πειραματισμός της στιγμής, με εύκολα συναρμολογούμενες μορφές που η μια επικαλύπτει την άλλη: μια «παλίμψηστη ταυτότητα» .Όσο επικρατούσε η νεωτερική «κατάσταση ο καθένας από μας ,έπαιρνε κατά τη γέννηση του ένα κουτί γεμάτο χρωματιστά τουβλάκια Lego, συνοδευόμενο από έναν αριθμό ξεκάθαρων οδηγιών για τη συναρμολόγηση τους. Διαλέξτε μια! »
Σήμερα, είναι μάλλον «σαν να μας δίνουν το ιδιο το κουτί με τα τουβλάκια μόνο που-αλίμονο –οι οδηγίες έχουν χαθεί από καιρό, και τα χειρότερο , μοιάζουμε αναγκασμένοι να ξαναχτίζουμε ή , τουλάχιστον να τροποποιούμε καθημερινά τις ετοιμόρροπες κατασκευές μας»2

1 Πετερ Μπεργκερ, Προσκληση στην κοινωνιολογια

2 Thomas Hylland Eriksen , η τυραννία της στιμής Γρηγορος και αργος χρόνος στην εποχή της πληροφορίας ,

στην εποχή των άκρων το μέσον θεωρείται άκρο ..( το παραδειγμα με τους (Νεο )''Φιλελεύθερους '' και τον ..Τζημερο (και την ταινια Ιδιωτική ζωνη)

στην εποχή των άκρων το μέσον θεωρείται άκρο ..
και φυσικά έχουμε παντού την επικράτηση του Χειρότερου
Και αυτό ισχύει σε όλους τους πολιτικούς χώρους .. Πάρτε παράδειγμα τους Φιλελεύθερους .. Υπήρξε ο Μάνος και η ΦΙΣ ..Κι έρχεται από το Πουθενά κι αυτός ο ...Τζημερος .. Οι δυο πρώτοι έχουν πολλά πράματα να Πούνε , να επιδείξουν : αρχές , προτασεις  , φιλελευθερισμό.. ο Τρίτος Τίποτε απολύτως ..(πέραν ορισμενων ανατριχιαστικών απόψεων για τους μετανάστες πυ θυμίζουν την ταινία La zona  

Ομως ο Τρίτος κερδίζει ο δεύτερος χανει τελείως και ο πρώτος Υποχωρεί στα του TZHMEROY ..

το να στελνεις -ως κομμα εξουσιας- αντιφατικά μηνυματα περι ευρω και ....δραχμής ..τρελαινει βεβαια τις ..αγορες....

τρελαινει ομως και τους πολιτες αυτής της χωρας και αν το παρακανες μπορει να σου πουνε στην καλπη και κανενα... αντε απο κει περα

Η συγκυρία μιας νέας συνάντησης Αριστεράς-Φιλελευθερισμού

Η συγκυρία μιας νέας συνάντησης Αριστεράς-Φιλελευθερισμού

 

Left Liberal Synthesis

 

Αναδημοσίευση από Red Notebook


Η όποια διαπραγμάτευση για τα τεκταινόμενα στο λεγόμενο «φιλελεύθερο» χώρο θα πρέπει αρχικά να τοποθετήσει ορισμένα ζητήματα ορολογίας.

Οι πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίoι συμβατικά αναφέρονται ως «φιλελεύθεροι», στην ουσία είναι εκφράσεις ενός κεντροδεξιού πλέγματος με επιλεκτικές, ενίοτε ισχνές αναφορές στον φιλελευθερισμό. Είναι ενδιαφέρον ότι οι ίδιοι δεν προτάσσουν τον φιλελεύθερο χαρακτήρα τους ως ειδοποιό διαφορά απέναντι στον κύριο κορμό της δεξιάς, αλλά ζητήματα συγκυρίας (ΔΗΣΥ), τεχνικών επίδικων και ρυθμίσεων (Δράση-Φιλελεύθερη Συμμαχία) ή απλά δυσανεξίας ενός κοινωνικού ρεύματος «αυτοδημιούργητων» («Δημιουργία Ξανά»). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η επίκληση του φιλελευθερισμού λειτουργεί εξωτερικά, περιγραφικά, χωρίς αξιώσεις ελέγχου των σχηματισμών αυτών ως προς τις ίδιες τις φιλελεύθερες ιδέες τους. Η ιδεολογική αυτή χαλαρότητα είναι χαρακτηριστική και αντανακλά την ιστορικά αποσπασματική σχέση της ευρύτερης ελληνικής κεντροδεξιάς με το φιλελεύθερο γίγνεσθαι.

Είναι χαρακτηριστικά, εδώ, η καχεκτική παρουσία μιας φιλελεύθερης γραμματείας στην εντόπια ιδεοκίνηση , η αργοπορημένη και τελικά αναιμική παρουσία ενός ρεύματος «καθολικού φιλελευθερισμού» που επιτεύχθηκε μέσω της Φιλελεύθερης Συμμαχίας το 2007. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ο φιλελευθερισμός μάλλον αποδίδεται από τρίτους ως πολιτικό στίγμα, παρά αναλαμβάνεται ως πρόταγμα, ως ισχυρή αυτοδέσμευση των σχηματισμών αυτών.

Υπάρχουν θεμελιακά στοιχεία μιας φιλελεύθερης ατζέντας, όπως η σχέση κράτους-εκκλησίας, το ζήτημα των στρατιωτικών δαπανών, η φιλομεταναστευτική πολιτική και η παραβίαση προσωπικών δεδομένων, για τα οποία υπάρχουν εκκωφαντικές σιωπές στα όρια του σκανδάλου. Αυτές οι σιωπές θα μπορούσαν να γίνουν στοιχεία ενός στιβαρού ελέγχου των «φιλελευθέρων» για ασυνέπεια έως αποστασία από τις διακηρυγμένες αξίες τους. Όμως, η αρχιτεκτονική του κομματικού παιγνίου λειτουργεί με την αποδοχή της ονομαστικής αξίας των φιλελεύθερων προτάσεων ως τυπικά φιλελεύθερων. Στο πλαίσιο αυτό, όμως, δεν υπάρχουν περιθώρια για να ελεγχθεί η αποδεδειγμένη φιλελεύθερη ισχνότητα και ασυνέπεια.

Την ίδια στιγμή, η πρόσφατη άνοδος της Χρυσής Αυγής, το επικίνδυνα ασαφές περίγραμμα των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» και η γενικότερη στροφή της σαμαρικής ΝΔ αναδεικνύουν ένα ενδιαφέρον πρόβλημα: Η ιστορική ιδεολογική αναιμία και ο επιλεκτικός φιλελευθερισμός των «φιλελευθέρων» δημιουργούν, τελικά, ένα ιδεολογικό πλαίσιο με αμβλυμένες όλες τις σταθερές που απαιτούνται για τη διατήρηση του φιλελεύθερου συμβολαίου της δημοκρατίας.

Στο πλαίσιο αυτό, ο έλεγχος του «υπαρκτού φιλελευθερισμού» ως ασυνεπή προς τις αρχές του, και όχι η αποδοχή του ως «φιλελευθερισμού», μπορεί να δημιουργήσει ένα σταθερότερο πλαίσιο δημοκρατίας, εγγύησης ατομικών δικαιωμάτων, ορθολογικής αντιμετώπισης του μεταναστευτικού κ.λπ.

Στις μέρες μας γίνονται διάφορες κινήσεις ανασύνταξης του χώρου αυτού. Είναι ενδιαφέρον ότι ουδείς διαπραγματεύεται τις κινήσεις αυτές με ένα ιδεολογικό κριτήριο φιλελευθερισμού και ότι, αντί του κριτηρίου αυτού, προτάσσονται επίδικα άλλοτε παλαιοδεξιά («όχι στην Αριστερά») και άλλοτε μεταδημοκρατικά («όχι στους πολιτικούς»).

Στην εκρηκτική συγκυρία που διανύουμε, αναδύεται η ιστορική πιθανότητα μιας κυβέρνησης της αριστεράς. Όμως, μια κυβέρνηση της αριστεράς δεν μπορεί να ευδοκιμήσει αν η αναμενόμενη πολεμική δεν διεξαχθεί εντός ενός ελάχιστου δημοκρατικού φιλελεύθερου συμβολαίου. Ταυτόχρονα, ακόμα και στο οικονομικό επίπεδο είναι αδύνατο να χαραχθεί μια βιώσιμη οικονομική πολιτική που να αφορά ένα εκατομμύριο επιχειρηματίες και μια εκτεταμένη μικροϊδιοκτησία, αν η πολιτική αυτή δεν αφομοιώσει δημιουργικά φιλελεύθερα προτάγματα για την αυτονομία του «επιχειρείν, για μια νέα κατανόηση και σχηματοποίηση των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων ως εργαλείων κοινωνικής συνοχής, κ.ο.κ.

Ίσως η ιστορική καχεξία του δεξιού φιλελευθερισμού να είναι η ευκαιρία για την δημιουργική συγκρότηση ενός κυβερνώντος αριστερού φιλελευθερισμού, ο οποίος δεν είναι μια γραφική ιδεοληψία. Το «Κόμμα των Αριστερών Φιλελεύθερων» ήταν ένα υπαρκτό κόμμα με μεγάλη συμβολή στην Αντίσταση και αναμφίβολη συμβολή στην συγκράτηση της μετεμφυλιακής αριστεράς και της ΕΔΑ. Η ιστορία του δεν είναι προς επανάληψη. Είναι, όμως, ένα παράδειγμα προς κατανόηση και επεξεργασία.

Μάρξ και Δαρβίνος, Οικονομικά Χειρόγραφα 1861-1863


Μάρξ και Δαρβίνος, Οικονομικά Χειρόγραφα 1861-1863

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

στην πυρά όσοι έχουν διαφορετική πολιτική από τον ΣΥΡΙΖΑ; Ανοικτή επιστολή του Νίκου Χρυσόγελου, ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πράσινων Με αφορμή την συνέντευξη Ντάνυ Κον Μπεντίτ – Νίκου Χρυσόγελου στο Στρασβούργο

Στην πυρά όσοι έχουν διαφορετική πολιτική από τον ΣΥΡΙΖΑ


Ανοικτή επιστολή του Νίκου Χρυσόγελου,  ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πράσινων
Με αφορμή την συνέντευξη Ντάνυ Κον Μπεντίτ – Νίκου Χρυσόγελου στο Στρασβούργο
Είναι αλήθεια ότι η χώρα βρίσκεται σε βαθιά κρίση και αυτό απαιτεί συγκροτημένη πολιτική συζήτηση για το ποια μπορεί να είναι η διέξοδος από χειρότερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών. Δεν φαίνεται, όμως, να υπάρχει διάθεση για πολιτική συζήτηση ούτε προς τα δεξιά ούτε προς τα αριστερά. Αφορμή προβληματισμού,  ο τρόπος που συζητήθηκε η συνέντευξη τύπου του Ντάνυ Κον Μπεντίτ και εμένα στο Στρασβούργο για την παρουσίαση των προτάσεων που έχουμε διαμορφώσει ως πράσινοι ευρωβουλευτές για στήριξη της ελληνικής κοινωνίας.
Οι Πράσινοι είναι η μόνη πολιτική ομάδα που έχει διατυπώσει με σαφήνεια, επανειλημμένα, δημόσια και  στο ευρωκοινοβούλιο και στα εθνικά κοινοβούλια, με λόγια κι έργα, την ανάγκη αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, υποστηρίζοντας παράλληλα και αλλαγές που πρέπει να πετύχει η ίδια η ελληνική κοινωνία με τη δική της προσπάθεια. Οι δυο συν-πρόεδροι της ομάδας, Ντάνυ Κον Μπεντίτ και Ρεμπέκκα Χαρμς, εκτός από τις παρεμβάσεις τους στο ευρωκοινοβούλιο, επισκέφθηκαν την Ελλάδα, μετά από πρόσκλησή μου, στις 27 Μαρτίου και συζητήσαμε από κοινού με κοινωνικούς κι επαγγελματικούς φορείς προτάσεις για ένα σχέδιο αναζωογόνησης και πράσινης μεταρρύθμισης της οικονομίας, με παράλληλη προώθηση της απασχόλησης. Στην ομάδα των πράσινων ευρωβουλευτών έχουμε δημιουργήσει ομάδα εργασίας που επεξεργάζεται ένα τέτοιο σχέδιο, αξιοποιώντας τόσο τις προτάσεις των ελληνικών φορέων όσο και την ευρωπαϊκή εμπειρία. Το σχέδιο αυτό θα ολοκληρωθεί στις αρχές Σεπτεμβρίου για να δοθεί για διαβούλευση στους ελληνικούς φορείς. Ενδιαμέσως, στις 11 Ιουνίου, θα επισκεφθεί ξανά την Ελλάδα ο Ντάνυ Κον Μπεντίτ, μετά από νέα πρόσκλησή μου, για να έχουμε συνέχεια στον διάλογο με τους επαγγελματικούς, κοινωνικούς και αυτοδιοικητικούς φορείς της χώρας. Το τελικό σχέδιο που θα διαμορφωθεί μέσα από αυτόν τον διάλογο θα παρουσιαστεί δημόσια στο πλαίσιο του Συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος που θα γίνει στην Ελλάδα  το φθινόπωρο του 2012.
Τι έγινε στην συνέντευξη, που μικρό απόσπασμά της μεταδόθηκε από τα Ελληνικά ΜΜΕ
Τις τελευταίες δυο εβδομάδες ξεκίνησε μια συζήτηση στους Πράσινους ευρωβουλευτές αλλά και με τα πράσινα κόμματα, ιδιαίτερα της Γερμανίας και με τον συν-πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος, για να διαμορφώσουμε νέες προτάσεις για διέξοδο της Ελλάδας από την κρίση, ενόψει των νέων συνθηκών που έχουν διαμορφωθεί. Η συζήτηση ξεκίνησε με βάση ένα κείμενο που εισηγήθηκα, διαμορφωμένο μετά από συζήτηση και με στελέχη των Ελλήνων Οικολόγων Πράσινων. Συζητήσαμε αναλυτικά με τους πράσινους ευρωβουλευτές όσο και με τα στελέχη και βουλευτές των πράσινων σε άλλες χώρες, ώστε πράγματι οι θέσεις να εκφράζουν την ομόφωνη στήριξη του συνόλου των πράσινων. Συζητήσαμε τις οικονομικές και κοινωνικές επιλογές που σημαίνει κάθε θέση στο κείμενό μας. Και καταλήξαμε, μέσα από έναν ουσιαστικό, εποικοδομητικό διάλογο σε 7 προτάσεις που εκφράζουν ξεκάθαρα μια συνεκτική στρατηγική εξόδου από την κρίση, που είναι ρεαλιστική, κοινωνικά δίκαιη, ισορροπημένη, ενώ στηρίζεται τόσο στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη όσο και σε μια πιο αποτελεσματική προσπάθεια από τη χώρας μας. Μια στρατηγική που συγκροτεί μια τρίτη, διαφορετική πολιτική άποψη σε σχέση με όσες πολιτικές δυνάμεις απλώς αρνιούνται τις αναγκαίες αλλαγές ή με όσες ρισκάρουν την παραμονή της χώρας στην  Ευρωζώνη. Η στρατηγική αυτή, αν εφαρμοστεί, θα βοηθήσει την Ελλάδα να πετύχει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα βοηθήσουν τους πολίτες να ζουν καλύτερα και τις νέες γενιές να έχουν ένα βιώσιμο μέλλον αλλά και την Ευρώπη να αποκτήσει συνοχή, βιωσιμότητα και σταθερότητα.
Αυτές λοιπόν οι 7 προτάσεις παρουσιάστηκαν από τον Ντάνυ Κον Μπεντίτ και εμένα σε συνέντευξη τύπου προς τα ευρωπαϊκά και ελληνικά ΜΜΕ, την Τετάρτη 23/5, το πρωί στο Ευρωκοινοβούλιο (μπορεί να την ακούσει κάποιος στο http://youtu.be/M3fH1c2hxzs).
Ποιες είναι οι προτάσεις των πράσινων ευρωβουλευτών για την αντιμετώπιση της κρίσης
Η ελληνική κοινωνία πρέπει να περάσει από την οργή σε μια νέα εποχή συνειδητών, δίκαιων και ισορροπημένων αλλαγών. Χρειαζόμαστε νέες πολιτικές αλλά και νέες αξίες. Αλλά και βασικές αλλαγές στις προωθούμενες πολιτικές και μια νέα ευρωπαϊκή συμμαχία για μεταρρυθμίσεις στην Ευρωζώνη.
Η πολιτική άποψη των πρασίνων είναι ότι “η θέση της Ελλάδας είναι στην Ευρωζώνη. Για να επιτευχθεί πράγματι αυτό χρειάζεται την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, ώστε να ξεπεράσει τη βαθύτερη κρίση στην πιο πρόσφατη ιστορία της, χρόνο για να πετύχει τη δημοσιονομική εξυγίανση, αλλά και κινητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας για να προωθηθούν οι αναγκαίες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις με δίκαιο τρόπο. Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει. Χρειάζεται, όμως, και μια Πράσινη Κοινωνική Συμφωνία, ένα Green New Deal, για να αναζωογονηθεί η οικονομία της, να στραφεί προς πράσινη κατεύθυνση και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, ιδιαίτερα για νέους”.
Όπως το είπε χαρακτηριστικά ο Ντάνυ σε σχετική ερώτηση, δεν πρέπει όμως να επιλέξουμε μεταξύ ανοησίας (η πολιτική που ακολουθείται σήμερα) και τρέλας (η πολιτική που βασίζεται σε μπλόφες και μπορεί να οδηγήσει τελικά σε έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη). Υπάρχει μια τρίτη στρατηγική.
Στην συνέντευξη, λοιπόν, παρουσιάσαμε αυτή την τρίτη στρατηγική, μια συγκροτημένη πρόταση που προβλέπει και στηρίζει τόσο αλλαγές στους όρους του Μνημονίου ώστε να είναι συμβατοί με τις ευρωπαϊκές αξίες όσο και τρόπους για αναζωογόνηση της ελληνικής οικονομίας και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, για αντιμετώπιση των άμεσων, οξυμμένων κοινωνικών προβλημάτων όσο και για την προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. 
Ποιες είναι αυτές οι 7 προτάσεις που μπορεί να διαβάσει κάποιος αναλυτικά (http://www.chrysogelos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=1039:dcb-chrysogelos&Itemid=75&lang=el )
1.       Παράταση του χρόνου που έχει στη διάθεσή της η Ελλάδα για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων κατά δυο (2) χρόνια (έως το 2016 αντί του 2014), ώστε να πετύχει. Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) θα πρέπει να χρηματοδοτήσει αυτή την παράταση, που θα κοστίσει περίπου 30-35 δισ ευρώ.
2. Πακέτο Επενδύσεων Πράσινης Κοινωνικής Συμφωνίας (Green New Deal Investment Package) για την Ελλάδα με στόχο την τόνωση και τον βιώσιμο αναπροσανατολισμό της πραγματικής οικονομίας. Η Ελλάδα πρέπει να υποστηριχθεί για να επενδύσει στην ενεργειακή αποτελεσματικότητα και την αποτελεσματική χρήση των φυσικών πόρων, στην χρήση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας καθώς και στην πράσινη και κοινωνική καινοτομία. Για τη χρηματοδότηση της μεταρρύθμισης και την αναζωογόνηση της ελληνικής οικονομίας χρειάζεται έξτρα ενίσχυση από “ομόλογα έργου” και εγγυήσεις, δίκαιη φορολόγηση του πλούτου και φόρο επί των βραχυπρόθεσμων χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, συμπληρωματικά με την αποτελεσματική αξιοποίηση των αδιάθετων ακόμα πόρων από τα Ευρωπαϊκά Διαρθρωτικά Ταμεία και την καινοτόμο χρήση οικονομικών εργαλείων από τους πόρους του προϋπολογισμού που έχει στη διάθεσή της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως πχ ταμείο εγγυήσεων, εργαλείο διάχυσης κινδύνου, συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων καθώς και επιτάχυνση της απορρόφησης της χρηματοδότησης από Jeremie και Jessica από εγχώριους δανειστές.
3.       Προσαρμογή των όρων του Μνημονίου στις ευρωπαϊκές πολιτικές και τους στόχους τους όσον αφορά στην απασχόληση, την εξάλειψη της φτώχειας, τον κοινωνικό διάλογο και την αειφορία (βιωσιμότητα). Είμαστε υπέρ της αναστολής των κανονισμών που επιτρέπουν την νομοθετική παρέμβαση στους μισθούς κάτω από το όριο που προβλέπεται από συλλογικές συμβάσεις των κοινωνικών εταίρων, καθώς και υπέρ των ελάχιστων μισθών, της κοινωνικής συνοχής, των βιώσιμων και δίκαιων συντάξεων, της δίκαιης μεταναστευτικής πολιτικής, της κοινωνικής ένταξης ευάλωτων ομάδων, της περιβαλλοντικής και κλιματικής πολιτικής. Ζητάμε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αξιολογήσει την εμπειρία σε σχέση με αυτά, να καταθέσει νέες προτάσεις, κυρίως για να βοηθήσει τις πιο φτωχές οικογένειες, και να τις υποβάλει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
4.       Διασφάλιση των ελληνικών συνόρων με ευρωπαϊκές εγγυήσεις ώστε να παγώσουν για 3 χρόνια όλα τα εξοπλιστικά προγράμματα.
5.       Εξασφάλιση ευρωπαϊκής υποστήριξης για τους μετανάστες και πρόσφυγες στην Ελλάδα.

6.
Ενεργή συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην προσπάθεια να δοθούν αναλυτικά στοιχεία από τις ελβετικές κι άλλες τράπεζες για τις καταθέσεις ελλήνων ώστε να ελεγχθούν γκρίζες περιουσίες και παράνομη εξαγωγή καταθέσεων που δεν έχουν καταβάλει τους αντίστοιχους φόρους αλλά και να δοθούν πλήρη στοιχεία για το μαύρο χρήμα που διακινήθηκε από ευρωπαϊκές εταιρίες στην περίπτωση της Ελλάδας.  Βοήθεια για τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας της ελληνικής φορολογικής διοίκησης καθώς και δίκαια μέτρα φορολογικής εναρμόνισης στην Ευρώπη. Ταυτοχρόνως, υποστηρίζουμε την προώθηση της εφαρμογής κοινωνικά δίκαιης φορολογικής μεταρρύθμισης στην Ελλάδα.
7.       Οι Ευρωπαϊκοί Οργανισμοί θα πρέπει να στηρίξουν άμεσα τις Ελληνικές Περιφέρειες και τους Δήμους στην αναζωογόνηση της πραγματικής οικονομίας, με απορρόφηση των υπαρχόντων ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων και την κινητοποίηση συμπληρωματικών επενδύσεων. Ένα σημαντικό μέρος των πόρων των Διαρθρωτικών Ταμείων θα πρέπει να διατεθεί αποτελεσματικά - όπου είναι απαραίτητο, χωρίς συγχρηματοδότηση - για κοινωνικούς σκοπούς, την καταπολέμηση της φτώχειας και την δημιουργία θέσεων εργασίας, ειδικά για τους νέους.
Πολεμική από τον ΣΥΡΙΖΑ
Τα ελληνικά ΜΜΕ είναι αλήθεια ότι δεν παρουσίασαν όλη την συνέντευξη τύπου αλλά επιλεκτικά αποσπάσματά της. Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την εύκολη αντιπαράθεση που επιχείρησε ο ΣΥΡΙΖΑ (χαρακτηριστικά κείμενα βουλευτών του http://www.koutipandoras.gr/?p=21011 αλλά και τοποθετήσεις ή επιθέσεις στα σόσιαλ μίντια). Αν ήθελε να αποκαταστήσει την αλήθεια, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να αναφερθεί στις θέσεις των πράσινων κι όχι να τις διαστρεβλώνει με φτηνό λαϊκισμό,  να απαντήσουν με πολιτικά επιχειρήματα αντί για πολεμική στις πολιτικές απόψεις που διατυπώθηκαν στην συνέντευξη. Θα έπρεπε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να μελετήσουν πρώτα όλη την συνέντευξη (μπορεί να την ακούσει κάποιος στο http://youtu.be/M3fH1c2hxzs) ή να  διαβάσουν τις προτάσεις και θέσεις των πράσινων ευρωβουλευτών). Επέλεξαν δυστυχώς διαστρέβλωση των θέσεων και σχολιασμό απλώς του αποσπάσματος που πρόβαλλαν κάποια ΜΜΕ αγνοώντας το περιεχόμενο των προτάσεων. Το δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι, δεν μπορεί κάποιοι να βλέπουν απλώς το δάκτυλο.
Γιατί είναι πλήρως άστοχη η πολεμική που ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ: 
1η Θέση ΣΥΡΙΖΑ: Ο Ντάνυ Κον Μπεντίτ επέλεξε ως στόχο, στη διάρκεια της συνέντευξης τύπου τον ΣΥΡΙΖΑ
Απάντηση Ν.Χ.: Όποιος ακούσει όλη την συνέντευξη θα δει εύκολα ότι αυτό είναι ψέμα. Όλη η συνέντευξη επικεντρώνει στο πως θα στηριχθεί η ελληνική κοινωνία ώστε να βγει από την κρίση. Το απόσπασμα που μεταδόθηκε είναι πολύ μικρό τμήμα της συνέντευξης που ασκούσε κριτική στο εφαρμοζόμενο πρόγραμμα αλλά και στα δυο κόμματα εξουσίας και το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Εξάλλου η τοποθέτησή του Ντάνυ ότι δεν μπορούμε να επιλέξουμε μεταξύ ανοησίας και τρέλας αυτό το νόημα είχε. Ο Ντάνυ Κον Μπεντίτ παρουσιάζοντας την κεντρική φιλοσοφία των προτάσεων των Πράσινων, τόνισε: «Είναι γεγονός ότι η λιτότητα στην Ελλάδα έχει προχωρήσει πέρα από το όριο αντοχής μεγάλου μέρους του ελληνικού πληθυσμού. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται υπό καθεστώς σοκ. Αυτό πρέπει να σταματήσει άμεσα”. Και παρουσιάστηκαν οι θέσεις για να σταματήσει η μονόπλευρη λιτότητα. Αλλά φυσικά ασκήθηκε κριτική στις θέσεις και του ΣΥΡΙΖΑ, Αυτό είναι ένα δημοκρατικό δικαίωμα που έχει κάθε πολιτικό κόμμα. Το ίδιο κάνει συστηματικά ο ΣΥΡΙΖΑ και για τις θέσεις των Οικολόγων Πράσινων.
2η Θέση ΣΥΡΙΖΑ: “Ο Ντάνυ Κον Μπεντίτ προσβάλλει τον ελληνικό λαό, την ελληνική δημοκρατία μια και έθεσε το ερώτημα, στην περίπτωση κοινωνικής σύγκρουσης λόγω της απογοήτευσης του κόσμου αν η αριστερά στην εξουσία προδώσει τις ελπίδες του: “και ποιος θα επαναφέρει την τάξη; Υπάρχει μια παράδοση στην Ελλάδα”. Ποια είναι λοιπόν αυτή η … ελληνική παράδοση; Η στρατιωτική δικτατορία; Αυτή είναι; Κι αν είναι έτσι, δεν πρόκειται τότε για προσβολή στον ελληνικό λαό, στην ελληνική δημοκρατία, που σύμφωνα με αυτό που υπαινίσσεστε, έχει μια αδιόρθωτη τάση προς αντισυνταγματικές και αντιδημοκρατικές λύσεις; 
Απάντηση Ν.Χ. Άλλη μια έκφραση λαϊκισμού, Ποτέ δεν είπε ο Ντάνυ ότι ο ελληνικός λαός έχει τάση για δικτατορία. Τις δικτατορίες δεν τις κάνουν οι λαοί, όπως είναι γνωστό. Τις κάνουν στρατιωτικές χούντες ή κομματικές νομενκλατούρες, όπως έχει δείξει η ιστορία. Τι είπε στην συνέντευξη ο Ντάνυ; Μα το αυτονόητο: Περισσότερη δημοκρατία και διάλογος. “Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα πρέπει να υπάρξει πραγματική συζήτηση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ευρώπη στη βάση ενός εναλλακτικού σχεδίου. Το δίλημμα για την Ελλάδα δεν είναι “ναι στο μνημόνιο” ή “όχι στο μνημόνιο” ώστε να αντιμετωπιστεί με ένα δημοψήφισμα υπέρ ή κατά του μνημονίου. Αφορά πολύ περισσότερο τη δημοκρατία. Η Ελλάδα έχει αναλάβει δεσμεύσεις απέναντι στην Ευρώπη αλλά και η Ευρώπη απέναντι στην Ελλάδα. Επομένως είναι αδύνατον να προκύψει λύση μέσα από μονομερείς ενέργειες. Μόνο από κοινού θα αντιμετωπιστεί η κρίση». Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο τι μπορεί να ακολουθήσει αν οι πολίτες συνειδητοποιήσουν ότι η αριστερά, εφόσον αναλάβει την εξουσία, δεν τηρήσει τις υποσχέσεις της και πρέπει να διαχειριστεί μια κατάσταση μεγάλης κοινωνικής κρίσης.
3η Θέση ΣΥΡΙΖΑ Για λόγους εκλογικής σκοπιμότητας, δηλαδή για την απόρριψη του συνασπισμού των Πρασίνων με την αριστερά, επέλεξε ο Ντάνυ Κον Μπεντίτ  να στραφεί κατά του ΣΥΡΙΖΑ, γελοιοποιώντας και διαστρεβλώνοντας το πρόγραμμά του και τις προτάσεις του...Στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πουθενά πρόταση αναφορικά με “ελάχιστο μισθό 1.300 ευρώ”. Στο σημείο αυτό λοιπόν έχετε λάθος”.
Απάντηση Ν.Χ:  Όποιος ακούσει την συνέντευξη θα διαπιστώσει λοιπόν ότι ο Ντάνυ Κον Μπεντίτ αναφέρθηκε χαρακτηριστικά στο παράδειγμα ενός εργαζόμενου καθηγητή γερμανικών στην Ελλάδα. Είπε ότι αυτός πριν την κρίση είχε μισθό 1300 Ευρώ. Σήμερα με τις περικοπές του μισθού πρέπει να ζήσει με 700 Ευρώ. Τόνισε, χαρακτηριστικά, ότι αυτό είναι αδύνατον. “Η λιτότητα στην Ελλάδα έχει προχωρήσει πέρα από το όριο αντοχής μεγάλου μέρους του ελληνικού πληθυσμού. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται υπό καθεστώς σοκ. Αυτό πρέπει να σταματήσει άμεσα” επισήμανε.  Αυτή η ανοησία πρέπει να σταματήσει. Όμως, τυχόν μονομερής καταγγελία του Μνημονίου θα έχει ως αποτέλεσμα να μην δώσουν άλλα χρήματα οι ευρωπαϊκές χώρες. Και ρώτησε ο Ντάνυ, πώς θα μπορέσει, τότε, η αριστερά να εξασφαλίσει τη διατήρηση του μισθού των εργαζομένων (όπως λέει χαρακτηριστικά στο πρόγραμμα του ο ΣΥΡΙΖΑ) στα 1300 ευρώ (όπως στην περίπτωση του καθηγητή γερμανικών που αναφέρθηκε ως παράδειγμα); Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να απαντήσει στο πολιτικό ερώτημα αντί να διαστρεβλώνει την κριτική. Εξάλλου οι επίσημες πολιτικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι που τέθηκαν στο στόχαστρο της κριτικής. Είναι δυνατόν οι θέσεις ενός κόμματος που διεκδικεί μάλιστα την διακυβέρνηση της χώρας να είναι στο απυρόβλητο της κριτικής;
-       Η λύση είναι μία: επιλεκτική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους είτε βρίσκεται σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είτε σε κράτη, η αναστολή εξυπηρέτησης του υπόλοιπου ώσπου να υπάρξει οικονομική ανάκαμψη, και η εξυπηρέτηση του με ευνοϊκότερους όρους και ρήτρα ανάπτυξης και απασχόλησης. Για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα χρειάζεται να αξιοποιηθεί κάθε μέσο, ακόμα και η διακοπή της πληρωμής”.
-       «Με το ενιαίο μισθολόγιο στο Δημόσιο και την ενεργοποίηση των συλλογικών συμβάσεων πρέπει μπορούμε, χωρίς ανορθολογισμούς και κατακερματισμούς να οδηγηθούμε, σε μια διετία, στο ύψος των μισθών που είχε διασφαλιστεί το 2009 και έκτοτε να λειτουργήσει ελεύθερα η συλλογική διαπραγμάτευση παντού».
Αν λοιπόν προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε μονομερή διακοπή της πληρωμής του χρέους, κι αυτό οδηγήσει σε διακοπή της χρηματοδότησης της Ελλάδας και έξοδο από την Ευρωζώνη, πώς θα πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ την επιστροφή των μισθών στο ύψος που είχε διασφαλισθεί το 2009, έστω και σε δυο χρόνια από σήμερα; Πώς διαμαρτύρεται για την κριτική που ασκούν οι Πράσινοι;
4η θέση ΣΥΡΙΖΑ: “Οι πολύ βαριές κουβέντες κατά του ΣΥΡΙΖΑ αναπαράχθηκαν από όλα τα ΜΜΕ, κυρίως εκείνα που υποστηρίζουν τα δύο κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία εδώ και 38 χρόνια. Πρόκειται για τα ίδια ΜΜΕ που ‘έθαψαν’ τις θέσεις των πρασίνων για το κόστος των στρατιωτικών εξοπλισμών που επιδεινώνει την οικονομία της Ελλάδας… Μια λεπτομέρεια σίγουρα αποκαλυπτική που θα έπρεπε να σας είχε ανησυχήσει…”
Απάντηση Ν.Χ: Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει οι Πράσινοι να μην διατυπώνουν τις δικές τους πολιτικές απόψεις και να μην ασκούν κριτική (και) προς την αριστερά γιατί μπορεί να ΜΜΕ να προβάλλουν αποσπασματικά  τις απόψεις των Πράσινων;  Ωραία αντίληψη περί δημοκρατίας από ένα κόμμα που θέλει αύριο να κυβερνήσει την χώρα. Όμως συνεργασίες δεν γίνονται χωρίς πολιτική συζήτηση ούτε με άκριτη αποδοχή των απόψεων ενός κόμματος. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί μετεκλογικές συνεργασίες οφείλει να θέσει το πρόγραμμά του σε δημόσια συζήτηση και να απαντήσει στα πολιτικά ερωτήματα που προκύπτουν από τις θέσεις του.

η ντροπή της μικρής Ουγκριτσας ..



 Φωνή πρωτη
Ποια  μοιρα σ' αλυσσοδεσε   πενταμορφη  Ουγγριτσα
 και σεκανε να φαινεσαι σα μια Μικρή Πορδιτσα
και σεριξε σε μια Γωνια στην Ακρη της Ευρωπης
και κλωτσοσκουφι σεκανε της  καθε  μίας Πόπης ;
  χορός

 -Αλι πως καταντησαμε  στα  βαθη των Ονειρων
Ομηροι μες τους ποιητές στην χωρα των  Ομήρων;
φωνουλα μικρη 

 σαυτο το κουκλοθεατρο, το δασος με τις λεξεις
 καταμεσής   του θιασου βρισκεται ο Αλέξης

Φαντασίωση και σύμπτωμα/αναδημοσιευση απο το Στο ντιβάνι με το Λακάν

Φαντασίωση και σύμπτωμα




Η διάκριση της φαντασίωσης από το σύμπτωμα

Ο Λακάν διακρίνει πλήρως την φαντασίωση από το σύμπτωμα αν και το κοινό τους στοιχείο είναι ότι αποτελούν δύο διακριτές μορφές jouissance. Το σύμπτωμα αποτελεί μια jouissance υπό μορφή απαρέσκειας ενώ η φαντασίωση είναι  μια jouissance υπό τη μορφή  ηδονής (Σταυρακάκης, 2012:102). Δεν υπάρχει υποκείμενο χωρίς σύμπτωμα. Το σύμπτωμα επιτρέπει στο υποκείμενο να απολαμβάνει, αποτελεί ένα είδος λύσης στην καταστατική έλλειψη της jouissance (Σταυρακάκης,2012:103). Ο αναλυόμενος μιλά για το σύμπτωμά του, το οποίο το βιώνει ως ενόχληση ενώ αντιθέτως η φαντασίωση η οποία του δημιουργεί ευχαρίστηση μένει συνήθως κρυφή μέσα στην ανάλυση ακόμη και για χρόνια, δεν λέει τίποτα για αυτή επειδή του δημιουργεί αισθήματα ντροπής και αμηχανίας (Miller,2010). Το σύμπτωμα αρχικά δημιουργεί δυσφορία όταν βιώνεται αλλά η ερμηνεία του αποτελεί συνήθως πηγή διανοητικής ευχαρίστησης (Ζίζεκ,2006:134). Η φαντασίωση του νευρωτικού παίρνει το περιεχόμενό της από τον λόγο του διαστροφικού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο/η αναλυόμενος/η είναι διαστροφικός/η. Συχνά η φαντασίωση έρχεται σε σύγκρουση με τις ηθικές αξίες που έχει κάποιος. Υπάρχουν φεμινίστριες γυναίκες που έχουν μαζοχιστικές φαντασιώσεις και άντρες με ανθρωπιστικά ιδεώδη που έχουν επιθετικές φαντασιώσεις.
Μία άλλη σημαντική διαφορά μεταξύ συμπτώματος και φαντασίωσης είναι ότι το σύμπτωμα επιδέχεται ερμηνεία από τον αναλυτή ενώ η φαντασίωση αποτελεί μια (ανα)κατασκευή. Ο αναλυόμενος απευθύνει ένα αίτημα για ερμηνεία στον αναλυτή, στο υποκείμενο που υποτίθεται ότι γνωρίζει. Αντιθέτως η φαντασίωση ,είναι άμεση και κατανοητή στο υποκείμενο, δεν χρειάζεται καμιά ερμηνεία (Miller,2010). Έτσι το σύμπτωμα συνεπάγεται και απευθύνεται σε κάποιον μη φραγμένο, συνεκτικό Άλλο ο οποίος θα αποδώσει αναδρομικά το νόημά του ενώ αντιθέτως η φαντασίωση σχετίζεται με έναν διαγεγραμμένο, φραγμένο Άλλο του οποίου το κενό γεμίζει (Ζίζεκ,2006:134).
Η φαντασίωση μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο ερμηνείας αλλά η ίδια είναι αδρανής κατασκευή δηλαδή δεν μπορεί να αναλυθεί, αντιστέκεται στην ερμηνεία (Ζίζεκ,2006:134). Η διάκριση μεταξύ κατασκευής και ερμηνείας είναι αλληλένδετη με το ζεύγος γνώση/ αλήθεια. Η ερμηνεία έχει αποτέλεσμα αλήθειας στο υποκείμενο, επηρεάζει την υποκειμενική θέση του αναλυόμενου. Αντιθέτως η κατασκευή (αυτή που σχετίζεται με την θεμελιώδη φαντασίωση) έχει το καθεστώς γνώσης, δεν μπορεί ποτέ να υποκειμενοποιηθεί , το υποκείμενο ποτέ δεν την αντιλαμβάνεται ως την αλήθεια του, ως τον πυρήνα της ύπαρξής του (Zizek,2008:36).  Η ερμηνεία στοχεύει στην αλήθεια της επιθυμίας του υποκειμένου ενώ η κατασκευή στοχεύει στην γνώση της ενόρμησης.
Επίσης το σύμπτωμα παρουσιάζει κάποια δυναμική μέσα στην ανάλυση ενώ η φαντασίωση είναι στατική,. Επειδή η φαντασίωση εμφανίζεται ως στιγμιότυπο δεν υπόκειται στον χρόνο αντίθετα με το σύμπτωμα το οποίο έχει χρονικότητα, γίνεται αντιληπτό αναδραστικά (Miller,2010). Το τέλος της ανάλυσης δεν πρέπει να ορίζεται από την θεραπεία του συμπτώματος αλλά από την αλλαγή της θέσης του υποκειμένου στη φαντασίωση. Στόχος της ανάλυσης είναι το υποκείμενο να αντιληφθεί τι καλύπτει η φαντασίωσή του. 

Η εικόνα προέρχεται από το http://www.susanolmetti.com/brian-cyr-abstract-paintings.html

Πως ντροπιαστήκαμε;


αναίτια    και ξαφνικά ντροπιαστηκαμε
σαν μιας απότομη διακοπή βιογραφίας
σε  τούτη την καμπή   της ιστορίας 
ένα απόγευμα
ξαφνικά -εκεί που παίζαμε χαρούμενοι-
γύρισαν όλοι και μας κοίταξαν :αυτοί,είπε ένα παιδί κι αμέσως κοκκινίσαμε
και φύγαμε  σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι ,χωρίς να φταίμε, πάντα ,η ντροπή ,έχει να κάνει με το πρόσωπο , και όχι με τις πράξεις

Canzone del mal di luna - N.Piovani (greek subs) . (στον φιλο σαρανταμηλακοκκινο με τα φεγγαρια του) (αλλα και στις γυναικες που -για πάντα-αγαπάμε)



σαρανταμηλακοκκινος:



-Σχεδόν κάλμα…


lh1
                                 Τέτοια νύχτα μαγεμένη και γλυκιά
                           Μας θυμίζει ένα φθινόπωρο στον Κρόνο
                              Άντε ας παίξουμε μια τελευταία πενιά
                            Όπου να ‘ναι ξαναβγαίνουμε στο δρόμο
 

———-


———-


———-









—————–



—————-









————–


πηγη:

η Ντροπή ..... σ'αυτό το Ικριωμα, στην Ακρη της Ευρώπης

   εκείνη  όλο και πιο βαθιά χανότανε μες την Ντροπή την ιδια  και σβηνότανε . .. δεν φταίω εγώ ,συλλογιζότανε , κι αυτό το Άγχος,  σα σχοινί μου  γδέρνει τον λαιμό,σα μελλοθάνατη στιγματισμένη ,σ' αυτό το Ικρίωμα, στην Άκρη της Ευρώπης ...

Αύριο : Ανωτερο απο το Ποίημα του Γκυντερ Γρας : Η ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΗ . Ενα ποίημα που θα αφησει εποχή . Μη Το χασετε : Στην ..

Σπηλια του  Νοσφεράτου..
( αφιερωμένο στην Ωραία  Συριζοπούλα  με τα Μηλα ..)
    ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1. Η ΝΤΡΟΠΙΑΡΑ  
------------------------
 σου λένε ολοι να σταθεις περηφανη , με στηλωμένα πόδια και τις Γοβες  -στιλετα
 τα χερα στη μέση ,προκλητικά το στηθος προς τα εξω, θυμωμένα, Κοιτωντας στα ματια , με ματια που βγαζουν φλογες   τους ισχυρους της Ευρώπης -Την Μερκελ και το Ολαντ Ρεου και να τους πεις δυο λογακια  μορτικα '' Ακου να σου πω κυρα  Μερκελω .. Εμένα που με βλέπεις ειμαι  η Τετα η τρελοκαμπέρω ....( Συνεχιζεται ..ακολουθει μεταφραση και στα Γερμανικά ..)

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Το ελληνικό φυλάκιο στα ευρωπαϊκά σύνορα Tου Λουκα Tσουκαλη/ αναδημοσιευση απο καθημερινη



Tου Λουκα Tσουκαλη*
Η κρίση που περνάει η Ευρώπη πάει πολύ βαθιά. Δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με μια ακόμη τραπεζική φούσκα που έσκασε, όπως συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν. Σίγουρα, αυτή τη φορά η φούσκα ήταν πολύ μεγάλη γιατί οι χρηματοπιστωτικές αγορές είχαν μετατραπεί για περισσότερο από δύο δεκαετίες σε ένα ανεξέλεγκτο καζίνο. Τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο γιατί η Ευρώπη έχει ένα κοινό νόμισμα, χωρίς όμως τους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς που απαιτούνται. Και δεν είναι μόνον αυτό. Οι παραγωγικές δομές στις ευρωπαϊκές οικονομίες υφίστανται το σοκ της παγκοσμιοποίησης και οι πιο πολλές δυσκολεύονται να προσαρμοστούν, καθώς εκατομμύρια θέσεις εργασίας μεταφέρονται στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το κοινωνικό κράτος δέχεται τεράστια πίεση και οι νεότερες γενιές δεν φαίνονται διόλου πρόθυμες να πληρώσουν τον λογαριασμό που τους αφήνουν οι προηγούμενοι. Ταυτόχρονα, η μεταναστευτική πίεση αυξάνεται ολοένα. Για τους απόκληρους της Ασίας και της Αφρικής, η Ευρώπη παραμένει, παρά τα προβλήματά της, μια όαση ευημερίας. Πλέον, ακόμη και οι πολιτικά αφελείς, ή καλοπροαίρετοι, αντιλαμβάνονται ότι κάθε κοινωνία έχει ένα όριο για το πόσους και ποιους μπορεί να ενσωματώσει σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και αν το όριο αυτό ξεπεραστεί, οι κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες μπορεί να γίνουν εξαιρετικά δυσάρεστες. Το βλέπουμε ήδη σε αρκετές χώρες. Από αυτήν την κρίση, η Ευρώπη θα βγει πολύ διαφορετική. Δεν ξέρουμε ακόμη πώς, αλλά η Ιστορία διδάσκει ότι οι αλλαγές μετά από μια μεγάλη κρίση δεν είναι πάντα προς το καλύτερο.
Η Ελλάδα είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο της Ευρώπης – και το πιο ευάλωτο. Η διεθνής και ευρωπαϊκή κρίση αποκάλυψε στους πολλούς (οι λίγοι το ξέραν ήδη) ένα ολόκληρο σύστημα που καταρρέει κάτω από το βάρος της κακοδιοίκησης, της διαφθοράς και ενός βιοτικού επιπέδου πολύ πάνω από τις παραγωγικές ικανότητες της οικονομίας εδώ και χρόνια. Αφότου η κρίση έγινε και ελληνική, αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε το δικό μας φυλάκιο εντός των ευρωπαϊκών συνόρων, αναζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια από τους άλλους Ευρωπαίους. Η βοήθεια φτάνει με καθυστέρηση, είναι συνήθως ανεπαρκής και όχι πάντα αυτή που πραγματικά χρειαζόμαστε. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και το ευρωπαϊκό μοντέλο συνεργασίας δοκιμάζονται στα χρόνια της κρίσης. Αλλά και οι δικοί μας φρουροί, όσοι απέμειναν, δείχνουν πολύ κουρασμένοι και μάλλον άσχετοι με τα σύγχρονα όπλα. Δική τους στρατηγική άμυνας δεν διαθέτουν. Την περιμένουν να έρθει απέξω και μετά να την εφαρμόσουν όπως εκείνοι καταλαβαίνουν. Και ο πολύς κόσμος πίσω από το ελληνικό φυλάκιο είναι τρομοκρατημένος, ολοένα και περισσότερο σε απόγνωση, έτοιμος να αρπαχτεί από οτιδήποτε, ακόμη και να καταφύγει σε ξόρκια και μαγγανείες. Οι νέοι δεν ακούνε πλέον τους παλιούς, δεν τους εμπιστεύονται. Εχουν πειστεί ότι τους έχουν κλέψει το μέλλον – και δεν έχουν πολύ άδικο. Εγραφα πριν από λίγα χρόνια στην «Κ» ότι όταν οι νέοι μας καταλάβουν ποια Ελλάδα τους αφήνουμε θα μας πάρουν με τις πέτρες. Αντε τώρα να τους εξηγήσεις ότι οι πέτρες μάλλον θα καταστρέψουν και ό,τι λίγο έχει απομείνει από το φυλάκιο και τα σπίτια πίσω.
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου τιμωρήθηκαν τα πρώην μεγάλα κόμματα. Φούντωσαν οι φωνές διαμαρτυρίας, δυνάμωσαν τα άκρα. Δεν με τρομάζει διόλου η κάθαρση, αρκεί να γίνεται σε δημοκρατικά πλαίσια. Αυτό που με απελπίζει όμως είναι η έλλειψη φρέσκων ιδεών και προτάσεων για την αναγέννηση της χώρας. Στις πολιτικά ανερχόμενες δυνάμεις κυριαρχούν η άρνηση της πραγματικότητας, ιδέες ξεθαμμένες από παμπάλαια σεντούκια, κομμουνιστικός και κρατικίστικος παλαιοημερολογητισμός, όταν δεν πρόκειται απλώς για τη διακίνηση συνωμοτικών θεωριών.
Ο κίνδυνος να πέσει το δικό μας φυλάκιο είναι ορατός. Μερικοί φαίνονται έτοιμοι να το παραδώσουν, περιμένοντας ίσως οφέλη στη συνέχεια. Αλλοι μπορεί να το παραδώσουν από άγνοια ή και βλακεία. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας συζητούν πλέον ανοικτά αυτό το ενδεχόμενο, μερικοί μάλλον έχουν πειστεί ότι θα ήταν καλύτερα να το εγκαταλείψουν και στη συνέχεια να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους για να προστατεύσουν πιο αποτελεσματικά την υπόλοιπη περιφέρεια και την ενδοχώρα. Θα ήταν τραγική ειρωνεία της τύχης και της ιστορίας αν η πτώση του δικού μας, ελληνικού φυλακίου συμβάλει καθοριστικά για να σωθεί η υπόλοιπη Ευρώπη με νέα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Τι θα πούμε μετά από χρόνια στα παιδιά μας, όταν θα έχουν πάψει πια να πετάνε πέτρες γιατί θα έχουν φύγει από τη χώρα;
* Ο κ. Λουκάς Τσούκαλης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Απαράδεκτη η ακύρωση του θέματος Φυσικής στις πανελλήνιες


Απαράδεκτη η ακύρωση του θέματος Φυσικής στις πανελλήνιες

ο Φονταμενταλισμός του οχι , η ακαταμαχητη γοητεια του ναρκισσισμου της αυτοκαταστροφης


ο φονταμενταλισμος  του οχι



 ο φονταμενταλισμός δεν ειναι η συνεχεια της παραδοσης . ειναι η ψυχαναγκαστική επιστροφή σε μια διαμεσολαβημενη παραδοση.. Σε μια ''παραδοση ''οπως την ερμηνευουν τα διαφορα ''μεσα '' και ..ερμηνευτες ..
αυτο που ειδαμε να συμβαινει σημερα-ο φονταμενταλισμός του Οχι -δεν μπορει παρα να ειναι  συλλογική αρνηση μιας κοινωνιας -με την ψυχολογική εννοια  και σημασιας της
 ΟΧΙ δεν μπορει ..δεν μπορει να ειμαστε οι ξεφτιλες της Ευρωπης ..οχι οχι ..Μας κανουν ..κατοχή..Δ' Ραιχ ..να επεμβει ο ..στρατος ..Ζητω το εθνος..
και ο γνωστος  ψυχαναγκαστικός μηχανισμός της προβολής ,που συμπυκνωνεται  στην κραυγή ''Προδοτες!'' ..
 γιατι φυσικά δεν μπορουν  να δουν  λιγακι μεσα , γιατι πισω απο την προβολή κρυβεται η Ντροπή ....


Μετα το Τρουμαν  σωου μιας εικοσαετιας η ελληνική κοινωνια  ,για να αποφυγει  το στιγμα της Ντροπής της ,βυθιζεται ξανα στον πιο στυγνο εθνολαικισμο ,αφηνεται στην πιο χοντροκομμένη  δημαγωγια, αυτοτραυματιζεται πληγωνοντας το ιδιο της το σωμα..
και ολα αυτα με τον περηφανο τροπο  του ..τσολια
ο  Φονταμενταλισμός του οχι , η ακαταμαχητη  γοητεια του ναρκισσισμου της αυτοκαταστροφης

Ελληνική κρίση, μια κρίση παραδειγματικήτου Γκυ Μπουρζέλ μετάφραση: Μαρία Καλαντζοπούλου/αναδημοσιευση απο τα ΕΝΘΕΜΑΤΑ

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

27 Μαΐου 2012

Ελληνική κρίση, μια κρίση παραδειγματική


Χρειαζόμαστε μια κοινωνική και δημοκρατική ευρωπαϊκή ιδέα
  του Γκυ Μπουρζέλ
μετάφραση: Μαρία Καλαντζοπούλου
Λάιονελ Φάινινγκερ, «Ατμομηχανή 4», 1933
Η ελληνική κρίση επανέρχεται στο προσκήνιο, θέτοντας σε κίνδυνο τα πρώτα  βήματα της γαλλικής προεδρίας. Είναι ανάγκη να επιστρέψουμε λοιπόν στη στοιχειώδη παιδαγωγική, πρωταρχική αρχή της οποίας είναι η επανάληψη. Αν μέσα στο τοπίο καταστροφής, που παρουσιάζει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα,  θέλουμε να διακρίνουμε απλώς και μόνο την έκφραση της κυβερνητικής αβελτηρίας και της κοινωνικής αδιαφορίας, δικαιολογημένων ασφαλώς από τη θεραπεία λιτότητας με δόσεις που αντιστοιχούν σε άλογο, αφενός θα σκοτώσουμε τον ασθενή, αλλά, πάνω απ’ όλα, δεν θα έχουμε κατανοήσει στο παραμικρό τις ιστορικές διαδικασίες μεταλλαγών, το ότι οι συγκυρίες μας οδηγούν να αναψηλαφήσουμε τις πιο άμεσες αιτίες. Με αυτή την έννοια, η ελληνική σάγκα είναι αποκαλυπτική. Εμφανίζεται στην τομή τριών αυτόνομων λογικών: μιας κρίσης της κοινωνίας, μιας κρίσης του κράτους μια κρίσης της Ευρώπης.
Κατά τη διάρκεια των δύο σχεδόν αιώνων της σύγχρονης ιστορίας της, η Ελλάδα δόμησε την οικονομική της ανάπτυξη πάνω σε ένα κοινοτιστικό μοντέλο. Με ελάχιστες εξαιρέσεις –την περίοδο του Ελευθερίου Βενιζέλου, στον Μεσοπόλεμο, μετά την ήττα από την Τουρκία–,  η βασική ευθύνη της δημιουργίας των υλικών και πνευματικών θεμελίων της χώρας εναπόκειται στις πρωτοβουλίες της κοινωνίας, ατόμων και ομάδων ενωμένων με ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς: δομών όπως η μικρή αγροτική εκμετάλλευση, η βιοτεχνική και στη συνέχεια βιομηχανική και τουριστική επιχείρηση, η στέγαση (και πάνω απ’ όλα η στέγαση των εκατομμυρίων ανθρώπων από την επαρχία που κατέφτασαν στα μεγάλα αστικά κέντρα κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα), η εκπαίδευση μέσω ενός πυκνού και δημοφιλούς δικτύου ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Για πολύ καιρό, αυτή η «αυτοεξυπηρέτηση» του κοινωνικού σημείωσε μεγάλη επιτυχία, βγάζοντας την Ελλάδα από τη φτώχεια, φυσικά με τη διεθνή βοήθεια –αμερικανική και εν συνεχεία ευρωπαϊκή–, αλλά κυρίως χάρη στην εργασία και την ευφυΐα των πολιτών της. Η απάτη και η τεμπελιά, για τις οποίες κατηγορούμε σήμερα τον ελληνικό λαό, αποτελούν  μυθεύματα.
Πώς θα βγει η Ελλάδα από την κρίση;

Αλλά αυτό το σύστημα ψυχομαχεί. Η Ελλάδα ανακάλυψε ξαφνικά ότι, έχοντας φτάσει σε ένα δεδομένο επίπεδο ανάπτυξης, δεν μπορούσε πια να δημιουργεί πόλεις χωρίς δημόσιο χώρο και δημόσια συγκοινωνία, οικονομία χωρίς κανόνες, κοινωνική αλληλεγγύη χωρίς ούτε οργάνωση της υγείας ούτε πολιτική προστασία, ανταγωνιστικότητα χωρίς συλλογική υποστήριξη της εκπαίδευσης. Πιο πολύ από το να υπερχρεώσουν οικονομικά την Ελλάδα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 την καθυστέρησαν κυρίως να συνειδητοποιήσει αυτό τον ριζικό μετασχηματισμό. Στο κάτω κάτω, μέσω μιας διακυβέρνησης ελάχιστα φειδωλής σε σχέση με τους πόρους και τη νομιμότητα, με το μετρό, το νέο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας και τους αστικούς αυτοκινητόδρομους, εκείνο ήταν το καλοκαίρι όλων των επιτυχιών: κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, εγκαίνια μιας από τις θεαματικότερες θαλάσσιες γέφυρες του κόσμου στον Κορινθιακό, επιτυχία στη διεξαγωγή ενός παγκόσμιου αθλητικού γεγονότος.
Τρία χρόνια αργότερα, η τραγωδία με τους δεκάδες θανάτους στις πυρκαγιές της Πελοποννήσου μέσα σε ένα πλαίσιο αποδιοργάνωσης των διοικητικών υπηρεσιών σηματοδοτεί μια εφιαλτική αφύπνιση. Είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία για μια επανίδρυση; Είναι έτοιμη να δεχτεί τη δημιουργία ενός «δημόσιου αγαθού» και να πληρώσει γι’ αυτό; Δυστυχώς, η εξέλιξη του κράτους δεν ευνοεί αυτή την αυτοσυνειδησία. Εξαρχής υπήρξε αδύναμο, με «ανοχή» για τις επιχειρήσεις των πολιτών του ελλείψει δικών του επενδύσεων, πελατειακό γι’ αυτούς που το υπηρετούν. Αυτό που άλλαξε, από τη δεκαετία του ’80 και την άνοδο στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου είναι το ότι το σύστημα επεκτάθηκε πλέον στην κλίμακα ολόκληρης της χώρας, αυξάνοντας έτσι και τους μισθούς και τις αργομισθίες.
Εδώ και τριάντα χρόνια, όλες οι κυβερνήσεις της Δεξιάς και  της Αριστεράς, που διαδέχθηκαν η μία την άλλη, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να διευρύνουν αυτή τη συμπεριφορά με πολλαπλάσιους πόρους, χάρη στις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, που δεν συνέβαλαν παρά σε κάποιες παραγωγικές επενδύσεις. Η κοινωνία επωφελήθηκε, αλλά έπαθε σηψαιμία, ο πολιτικός κόσμος δυσφημίστηκε. Το οικτρό θέαμα δυσαρμονίας που προσφέρει  από τις εκλογές της 6ης Μαΐου και μετά είναι η απόλυτη απόδειξη. Η αντίφαση έγκειται στο ότι δεν συνεισφέρουμε [ως Ευρωπαίοι]  στον αυτοσεβασμό και στην ακεραιότητα ενός κράτους, που μάλιστα δεν υπήρξε ουσιαστικά ποτέ, αφαιμάσσοντάς το στα τυφλά.
Και η ίδια η Ευρώπη, που άλλαξε τους κανόνες του κοινοτικού παιχνιδιού, δεν αποτελεί παράδειγμα υπευθυνότητας. Χτίστηκε πάνω στην ιδέα της αλληλεγγύης προς τον «Νότο» της (Ιταλικός Νότος, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία), εκτιμώντας ότι η διόρθωση των οικονομικών ανισοτήτων και η ισχυροποίηση της δημοκρατίας θα υποστήριζαν το ευρωπαϊκό ιδεώδες και το συμφέρον όλων. Με την κρίση, που έπληξε και την ίδια, ανακάλυψε ότι ο σωστός κανόνας είναι η αυστηρή τήρηση των προϋπολογισμών και ο έλεγχος του δημόσιου χρέους. Είναι δικαίωμά της. Αλλά δεν μπορεί να υποχρεώσει όλους τους χρεώστες της να υποστούν όλες τις συνέπειες, πολλώ δε μάλλον που δεν είναι εκείνοι οι πρώτοι υπεύθυνοι για την απουσία κοινής χρηματοπιστωτικής και κοινωνικής πολιτικής. Εναπόκειται στα μέλη με τον μεγαλύτερο πλούτο και επιρροή, και κατεξοχήν στη Γερμανία και τη Γαλλία, να δείξουν ότι η ανάπτυξη και πρόοδος είναι επίσης αξίες που αξίζει να ασπαστούμε ενθουσιωδώς.
Συμπερασματικά, η ελληνική κρίση είναι παραδειγματική, γιατί στα αποτελέσματά της συντείνουν ανεξάρτητες μεταξύ τους αιτίες. Αλλά δεν είναι ανίατη. Η ελληνική κοινωνία, η οποία στη μεγάλη της πλειοψηφία επιθυμεί λιγότερη άμεση λιτότητα και παραμονή στο ευρώ, δεν είναι και τόσο αντιφατική. Δεν θα ήταν αρνητική στις θυσίες που θα ζητούσε ένα πραγματικό κράτος, υπό  την προϋπόθεση ότι αυτές θα εντάσσονταν σε ένα πλαίσιο δικαιοσύνης και λογοδοσίας των αξιωματούχων του. Η απουσία ενός τέτοιου κράτους συνιστά τον αδύναμο κρίκο σ’ αυτή την αιτιακή αλυσίδα. Αλλά εναπόκειται και σ’ εμάς να στηρίξουμε μια ευρωπαϊκή ιδέα που δεν είναι μόνο οικονομική και ανταγωνιστική, αλλά επίσης κοινωνική και δημοκρατική. Αυτό είναι ένα άμεσο στοίχημα για την Ελλάδα. Μια δομική πρόκληση για την Γαλλία. Το πιο κρίσιμο ποντάρισμα για την οικοδόμηση της Ευρώπης.
 μετάφραση: Μαρία Καλαντζοπούλου
Ο Γκυ Μπυρζέλ είναι γεωγράφος, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Paris-Ouest-Nanterre-la Défense. Στα ελληνικά κυκλοφορούν αρκετά βιβλία του, μεταξύ των οποίων «Αθήνα. Η ανάπτυξη μιας μεσογειακής πρωτεύουσας» (μετ. Π. Λινάρδος-Ρυλμόν, Εξάντας 1976) και «Η επιστροφή της πόλης» (μετ. Μ. Λαυρεντιάδου, Παπαζήσης 2009).

Το άρθρο του Guy Burgel «Faut-il vraiment saigner un Etat qui n’ a jamais existé?» δημοσιεύθηκε στην εφ. «Le Monde», στις 24.5.2012

Λιούις Μάμφορντ, The City in History (1961)/ αναδημοσιευση απο danger.few!!!

είπατε, ανάπτυξη;


Μπρύγκελ: Ο Πύργος της Βαβέλ  (1563)
«Σε όλους τους τομείς τίθεται ένα και μόνο πρόβλημα: Πρέπει να επιβραδύνουμε και τελικά να σταματήσουμε τη δράση των επικίνδυνων δυνάμεων που μας απειλούν. […]

Το 1800, καμμιά δυτική πόλη δεν είχε πάνω από ένα εκατομμύριο κατοίκους. Η μεγαλύτερη, το Λονδίνο, έφτανε τους 959.310 ενώ το Παρίσι μόλις που ξεπερνούσε το μισό εκατομμύριο […] Όμως το 1900, έντεκα μεγάλες μητροπόλεις είχαν πληθυσμό πάνω από 1 εκατομμύριο κατοίκους. Ανάμεσα σε αυτές, το Βερολίνο, το Σικάγο, η Νέα Υόρκη, η Φιλαδέλφεια, η Μόσχα, η Αγία Πετρούπολη, η Βιέννη, το Τόκυο και η Καλκούτα. Τριάντα χρόνια μετά, ο αριθμός τους έφτασε τις είκοσι επτά. […]
 
Σχεδόν παντού στον κόσμο παρατηρούνται οι τάσεις αυτές. Το 1950, το 13,1% του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε σε πόλεις άνω των 100.000 κατοίκων, ενώ το 1850 η αναλογία ήταν μόλις 1,7%. Αυτή η αλλαγή στην κλίμακα των αστικών πληθυσμών και γεωγραφικών εκτάσεων επέφερε δομικούς μετασχηματισμούς σε όλα τα μεγάλα κέντρα και διεύρυνε τη σφαίρα επιρροής της πόλης, εισάγοντας στα χωριά τα εμπορεύματα, τις συνήθειες και τους τρόπους σκέψης των αστικών κέντρων. […] Κυρίως όμως, ο πολλαπλασιασμός των πόλεων μετέβαλε ριζικά την αναλογία μεταξύ αστικών και αγροτικών πληθυσμών. Παλιότερα οι πόλεις αποτελούσαν μικρές νησίδες μέσα σε τεράστιες γεωργικές εκτάσεις∙ τώρα πλέον, ολοένα και περισσότερο, οι γεωργικές εκτάσεις μοιάζουν με νησίδες πράσινου περιτριγυρισμένες από μια θάλασσα ασφάλτου, τσιμέντου και τούβλων. […]

Σε όλους τους τομείς η μηχανική και αυτοποιημένη ανάπτυξη πήρε τη θέση των οργανικών μορφών ανάπτυξης, με αποτέλεσμα την απαξίωση των ζωτικών δομών προς όφελος μιας ατέρμονης αύξησης της παραγωγής − όρος αναγκαίος για να ικανοποιηθεί τόσο το πάθος πλουτισμού και η βούληση για ισχύ της αρχικής, τυχοδιωκτικής περιόδου του καπιταλισμού, όσο και η επιδίωξη της άνεσης και της ασφάλειας του μετέπειτα καπιταλισμού της ευημερίας∙ αλλά και η βαθιά επιθυμία για ασφάλεια και για ισχύ συνάμα του κρατικο-μονοπωλιακού καπιταλισμού των λεγόμενων κομμουνιστικών χωρών.
Παρά τις διαφορές τους, τα αποτελέσματα αυτών των προσπαθειών ήταν παρόμοια: Αναζήτηση ολοένα και πιο απομακρυσμένων πηγών ανεφοδιασμού και πρώτων υλών∙ Σχηματισμός μεγάλων κέντρων οικονομικής εξουσίας, από τα οποία οργανώνονται οι αγορές και στα οποία συγκεντρώνονται οι οικονομικά ισχυροί.

Το έμβλημα του “ελεύθερου ανταγωνισμού”, που είχε ενώσει τους ανταγωνιστές και οδήγησε στην κατάλυση των παλιών φεουδαρχικών και τοπικών μονοπωλίων, χρησίμευσε σαν προπέτασμα στις έμμονες προσπάθειες μερικών μεγάλων εταιρειών να ελέγξουν την αγορά και να επιβάλλουν τις δικές τους τιμές. Οι μεγαλουπόλεις έγιναν ο κατεξοχήν τόπος αυτών των συμφωνιών και συνάμα τα σύμβολο αυτής της εξέλιξης. […]
Χάρη στην ακατάπαυστη συνδρομή νέων εφευρέσεων, το εμπόριο και η βιομηχανία αναπτύχθηκαν σε απίστευτες διαστάσεις. Ισχύς, ταχύτητα, ποσότητα και καινοτομία: αυτοί ήταν οι βασικοί στόχοι, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή μέριμνα κάποιας προσαρμογής των αναπτυξιακών επιταγών της παραγωγής και της κατανάλωσης σε ανθρωπιστικούς σκοπούς. […]

Μοναδικά θέματα συζήτησης σε ολόκληρο τον κόσμο κατέληξαν να είναι η οικονομία, οι ασφάλειες και η διαφήμιση. Χάρη σε αυτή την τριλογία, η ισχύς της Μητρόπολης ξεπέρασε τα εθνικά σύνορα και απλώθηκε στις πιο μακρυνές περιοχές, κι όλη η Γη έπρεπε να προσκυνάει τις μητροπόλεις. […]

Κατά παράδοξο όμως τρόπο, αυτό το σύστημα, που θεμελιώνεται στην επέκταση, γίνεται ολοένα και πιο άκαμπτο, ολοένα και λιγότερο ικανό να αντιμετωπίσει τις καινούργιες καταστάσεις, ενώ την ίδια στιγμή είναι υποχρεωμένο να σπεύδει ατέρμονα στο δρόμο της επέκτασης χωρίς να μπορεί καν να διανοηθεί το ενδεχόμενο μιας επιστροφής προς τα πίσω. […] Θυμίζει μάλλον την Κόκκινη Βασίλισσα στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, η οποία πασχίζει και τρέχει ολοένα και πιο γρήγορα παραμένοντας διαρκώς στην ίδια θέση.»

Λιούις Μάμφορντ, The City in History (1961)

Τα url του θείου Ισιδώρα