Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΥ : μεταδημοκρατια 1. Οι πολιτικοί βρίσκονται σήμερα σε δυσμενέστερη θέση απ’ ότι στο παρελθόν, έχοντας χάσει το σεβασμό και το κύρος με τα οποία τους περιέβαλλαν οι πολίτες και τα ΜΜΕ. Αντιθέτως βρίσκονται διαρκώς εκτεθειμένοι στο κριτικό βλέμμα, στην καχυποψία και στα αιτήματα διαφάνειας και λογοδοσίας. Η εντεινόμενη κρίση νομιμοποίησης των πολιτικών δυσχεραίνει την από μέρους τους ανάληψη πρωτοβουλιών για την εκπόνηση ολοκληρωμένων προγραμμάτων, μιας και συχνά-πυκνά καταφεύγουν στις δημοσκοπήσεις για την χάραξη της πολιτικής τους ατζέντας, συρόμενοι μάλιστα πίσω από αυτές. Στην πραγματικότητα, δεν είναι και η καλύτερη εποχή να είναι κανείς πολιτικός και αυτό το αντιλαμβανόμαστε από τη μειωμένη διάθεση των πολιτών να πολιτεύονται. 2. Μεγάλες μερίδες του κοινωνικού σώματος απέχουν από την ενεργό συμμετοχή στην πολιτική ζωή, αλλά και όταν συμμετέχουν καθοδηγούνται παθητικά από διάφορες ηγεμονικές ομάδες. Ο προεκλογικός αγώνας είναι ένα πλήρως ελεγχόμενο θέαμα που ενορχηστρώνεται από ανταγωνιστικές ομάδες επαγγελματιών, ειδικευμένων στις τεχνικές της πειθούς, και επικεντρώνεται σε ένα στενό φάσμα θεμάτων που επιλέγονται από ομάδες συμφερόντων. Η πλειοψηφία των πολιτών αντιδρά απλώς στα ερεθίσματα που οι άλλοι προκαλούν. Ενώ, πίσω από τις κουρτίνες του θεάματος, η πολιτική διαμορφώνεται στον ιδιωτικό χώρο από ομάδες πίεσης που ενισχύουν τη δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων, καταστρέφοντας συνάμα τις ισορροπίες. Τη θέση της εποικοδομητικής πολιτικής καταλαμβάνουν οι καταγγελίες, οι διαμαρτυρίες, οι έρευνες και οι εξεταστικές επιτροπές, έτσι ώστε η προεκλογική αντιπαράθεση να εστιάζεται περισσότερα σε θέματα ηθικής παρά πολιτικού προγράμματος. Άντε και σε θέματα φορολογικής πολιτικής, για να σώζονται τα προσχήματα Από άποψη ύφους, το περιεχόμενο των πολιτικών προγραμμάτων των κομμάτων και η κομματική διαμάχη καθίστανται όλο και πιο επίπεδα και ανούσια. Η δε προσωποποίηση της εκλογικής διαμάχης με την προβολή των υποτιθέμενων χαρισματικών ιδιοτήτων του κομματικού ηγέτη με τις κατάλληλες πόζες και ενδυματολογικούς κώδικες, τείνουν να υποκαταστήσουν τον διάλογο γύρω από ουσιαστικά θέματα και αντιτιθέμενα συμφέροντα. Με τη συνέργεια των ΜΜΕ ασήμαντα γεγονότα της ιδιωτικής ζωής των πολιτικών ή φραστικά τους γλιστρήματα καθίστανται κεντρικά ζητήματα μονοπωλώντας το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. 3. Η συρρίκνωση και η πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης, λόγω αλλαγής της μορφής της απασχόλησης από τα μαζικά εργοστάσια στον τομέα των υπηρεσιών, αποδυνάμωσε το σώμα εκείνο, το οποίο θα μπορούσε να πρωτοστατήσει στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Το κενό το κατέλαβαν οι εταιρίες, οι πολιτικοί σύμβουλοι και οι επικοινωνιολόγοι, με το κράτος να εκχωρεί όλο και περισσότερες εξουσίες στα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία και το εκμεταλλεύονται ασυστόλως. 4. Η εξάπλωση της διαφθοράς αποδεικνύει την ύπαρξη μιας πολιτικής τάξης κυνικής, ανήθικης και αποκομμένης απ’ τον λαό, ο οποίος απεναντίας βρίσκεται σε σύγχυση, αδράνεια, παθητικότητα, αλλά και απογοήτευση, ολοένα απομακρυνόμενος από την ενεργό μαζική συμμετοχή. 5. Η υιοθέτηση της οικονομικής πολιτικής του νεο-φιλελευθερισμού, με την κυριαρχία των εταιριών να υπαγορεύουν οι ίδιες πλέον την πολιτική ατζέντα και με την εκχώρηση όλο και μεγαλύτερων αρμοδιοτήτων του δημόσιου τομέα στον ιδιωτικό, έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα στους μηχανισμούς διακυβέρνησης τη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, την περιθωριοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, την αύξηση των ανισοτήτων, τη μεταβίβαση φορολογικών βαρών στους ασθενέστερους, την αποδυνάμωση του αναδιανεμητικού ρόλου της φορολογίας και άλλα. Τίποτα απ’ όσα ανέφερα δεν είναι άγνωστο και πρωτάκουστο. Θα νόμιζε κανείς ότι έχουν γραφτεί από κάποιον έλληνα που είχε σαν πρότυπο τη δική μας πραγματικότητα, αλλά, κι εδώ είναι το ενδιαφέρον, όλα αυτά έχουν επισημανθεί και αναλυθεί σε βάθος από κάποιον βρετανό με βάση τις εξελίξεις στη Βρετανία, την Ιταλία, τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες τόσο του βορά όσο και του νότου. Ο Colin Crouch, καθηγητής στο Institute of Governance and Public Management at the Business School of Warwick University και μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, είναι αυτός που κάτω από το όνομα «Μεταδημοκρατία», συνόψισε όλες τις προαναφερθείσες παθογένειες της σύγχρονης δημοκρατίας, στοχαζόμενος παράλληλα πάνω στην ποιότητα και το μέλλον της στον ανεπτυγμένο κυρίως κόσμο.

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

μεταδημοκρατια 1. Οι πολιτικοί βρίσκονται σήμερα σε δυσμενέστερη θέση απ’ ότι στο παρελθόν, έχοντας χάσει το σεβασμό και το κύρος με τα οποία τους περιέβαλλαν οι πολίτες και τα ΜΜΕ. Αντιθέτως βρίσκονται διαρκώς εκτεθειμένοι στο κριτικό βλέμμα, στην καχυποψία και στα αιτήματα διαφάνειας και λογοδοσίας. Η εντεινόμενη κρίση νομιμοποίησης των πολιτικών δυσχεραίνει την από μέρους τους ανάληψη πρωτοβουλιών για την εκπόνηση ολοκληρωμένων προγραμμάτων, μιας και συχνά-πυκνά καταφεύγουν στις δημοσκοπήσεις για την χάραξη της πολιτικής τους ατζέντας, συρόμενοι μάλιστα πίσω από αυτές. Στην πραγματικότητα, δεν είναι και η καλύτερη εποχή να είναι κανείς πολιτικός και αυτό το αντιλαμβανόμαστε από τη μειωμένη διάθεση των πολιτών να πολιτεύονται. 2. Μεγάλες μερίδες του κοινωνικού σώματος απέχουν από την ενεργό συμμετοχή στην πολιτική ζωή, αλλά και όταν συμμετέχουν καθοδηγούνται παθητικά από διάφορες ηγεμονικές ομάδες. Ο προεκλογικός αγώνας είναι ένα πλήρως ελεγχόμενο θέαμα που ενορχηστρώνεται από ανταγωνιστικές ομάδες επαγγελματιών, ειδικευμένων στις τεχνικές της πειθούς, και επικεντρώνεται σε ένα στενό φάσμα θεμάτων που επιλέγονται από ομάδες συμφερόντων. Η πλειοψηφία των πολιτών αντιδρά απλώς στα ερεθίσματα που οι άλλοι προκαλούν. Ενώ, πίσω από τις κουρτίνες του θεάματος, η πολιτική διαμορφώνεται στον ιδιωτικό χώρο από ομάδες πίεσης που ενισχύουν τη δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων, καταστρέφοντας συνάμα τις ισορροπίες. Τη θέση της εποικοδομητικής πολιτικής καταλαμβάνουν οι καταγγελίες, οι διαμαρτυρίες, οι έρευνες και οι εξεταστικές επιτροπές, έτσι ώστε η προεκλογική αντιπαράθεση να εστιάζεται περισσότερα σε θέματα ηθικής παρά πολιτικού προγράμματος. Άντε και σε θέματα φορολογικής πολιτικής, για να σώζονται τα προσχήματα Από άποψη ύφους, το περιεχόμενο των πολιτικών προγραμμάτων των κομμάτων και η κομματική διαμάχη καθίστανται όλο και πιο επίπεδα και ανούσια. Η δε προσωποποίηση της εκλογικής διαμάχης με την προβολή των υποτιθέμενων χαρισματικών ιδιοτήτων του κομματικού ηγέτη με τις κατάλληλες πόζες και ενδυματολογικούς κώδικες, τείνουν να υποκαταστήσουν τον διάλογο γύρω από ουσιαστικά θέματα και αντιτιθέμενα συμφέροντα. Με τη συνέργεια των ΜΜΕ ασήμαντα γεγονότα της ιδιωτικής ζωής των πολιτικών ή φραστικά τους γλιστρήματα καθίστανται κεντρικά ζητήματα μονοπωλώντας το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. 3. Η συρρίκνωση και η πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης, λόγω αλλαγής της μορφής της απασχόλησης από τα μαζικά εργοστάσια στον τομέα των υπηρεσιών, αποδυνάμωσε το σώμα εκείνο, το οποίο θα μπορούσε να πρωτοστατήσει στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Το κενό το κατέλαβαν οι εταιρίες, οι πολιτικοί σύμβουλοι και οι επικοινωνιολόγοι, με το κράτος να εκχωρεί όλο και περισσότερες εξουσίες στα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία και το εκμεταλλεύονται ασυστόλως. 4. Η εξάπλωση της διαφθοράς αποδεικνύει την ύπαρξη μιας πολιτικής τάξης κυνικής, ανήθικης και αποκομμένης απ’ τον λαό, ο οποίος απεναντίας βρίσκεται σε σύγχυση, αδράνεια, παθητικότητα, αλλά και απογοήτευση, ολοένα απομακρυνόμενος από την ενεργό μαζική συμμετοχή. 5. Η υιοθέτηση της οικονομικής πολιτικής του νεο-φιλελευθερισμού, με την κυριαρχία των εταιριών να υπαγορεύουν οι ίδιες πλέον την πολιτική ατζέντα και με την εκχώρηση όλο και μεγαλύτερων αρμοδιοτήτων του δημόσιου τομέα στον ιδιωτικό, έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα στους μηχανισμούς διακυβέρνησης τη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, την περιθωριοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, την αύξηση των ανισοτήτων, τη μεταβίβαση φορολογικών βαρών στους ασθενέστερους, την αποδυνάμωση του αναδιανεμητικού ρόλου της φορολογίας και άλλα. Τίποτα απ’ όσα ανέφερα δεν είναι άγνωστο και πρωτάκουστο. Θα νόμιζε κανείς ότι έχουν γραφτεί από κάποιον έλληνα που είχε σαν πρότυπο τη δική μας πραγματικότητα, αλλά, κι εδώ είναι το ενδιαφέρον, όλα αυτά έχουν επισημανθεί και αναλυθεί σε βάθος από κάποιον βρετανό με βάση τις εξελίξεις στη Βρετανία, την Ιταλία, τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες τόσο του βορά όσο και του νότου. Ο Colin Crouch, καθηγητής στο Institute of Governance and Public Management at the Business School of Warwick University και μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, είναι αυτός που κάτω από το όνομα «Μεταδημοκρατία», συνόψισε όλες τις προαναφερθείσες παθογένειες της σύγχρονης δημοκρατίας, στοχαζόμενος παράλληλα πάνω στην ποιότητα και το μέλλον της στον ανεπτυγμένο κυρίως κόσμο.

1. Οι πολιτικοί βρίσκονται σήμερα σε δυσμενέστερη θέση απ’ ότι στο παρελθόν, έχοντας χάσει το σεβασμό και το κύρος με τα οποία τους περιέβαλλαν οι πολίτες και τα ΜΜΕ. Αντιθέτως βρίσκονται διαρκώς εκτεθειμένοι στο κριτικό βλέμμα, στην καχυποψία και στα αιτήματα διαφάνειας και λογοδοσίας. Η εντεινόμενη κρίση νομιμοποίησης των πολιτικών δυσχεραίνει την από μέρους τους ανάληψη πρωτοβουλιών για την εκπόνηση ολοκληρωμένων προγραμμάτων, μιας και συχνά-πυκνά καταφεύγουν στις δημοσκοπήσεις για την χάραξη της πολιτικής τους ατζέντας, συρόμενοι μάλιστα πίσω από αυτές.

Στην πραγματικότητα, δεν είναι και η καλύτερη εποχή να είναι κανείς πολιτικός και αυτό το αντιλαμβανόμαστε από τη μειωμένη διάθεση των πολιτών να πολιτεύονται.

2. Μεγάλες μερίδες του κοινωνικού σώματος απέχουν από την ενεργό συμμετοχή στην πολιτική ζωή, αλλά και όταν συμμετέχουν καθοδηγούνται παθητικά από διάφορες ηγεμονικές ομάδες. Ο προεκλογικός αγώνας είναι ένα πλήρως ελεγχόμενο θέαμα που ενορχηστρώνεται από ανταγωνιστικές ομάδες επαγγελματιών, ειδικευμένων στις τεχνικές της πειθούς, και επικεντρώνεται σε ένα στενό φάσμα θεμάτων που επιλέγονται από ομάδες συμφερόντων. Η πλειοψηφία των πολιτών αντιδρά απλώς στα ερεθίσματα που οι άλλοι προκαλούν. Ενώ, πίσω από τις κουρτίνες του θεάματος, η πολιτική διαμορφώνεται στον ιδιωτικό χώρο από ομάδες πίεσης που ενισχύουν τη δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων, καταστρέφοντας συνάμα τις ισορροπίες.

Τη θέση της εποικοδομητικής πολιτικής καταλαμβάνουν οι καταγγελίες, οι διαμαρτυρίες, οι έρευνες και οι εξεταστικές επιτροπές, έτσι ώστε η προεκλογική αντιπαράθεση να εστιάζεται περισσότερα σε θέματα ηθικής παρά πολιτικού προγράμματος. Άντε και σε θέματα φορολογικής πολιτικής, για να σώζονται τα προσχήματα

Από άποψη ύφους, το περιεχόμενο των πολιτικών προγραμμάτων των κομμάτων και η κομματική διαμάχη καθίστανται όλο και πιο επίπεδα και ανούσια. Η δε προσωποποίηση της εκλογικής διαμάχης με την προβολή των υποτιθέμενων χαρισματικών ιδιοτήτων του κομματικού ηγέτη με τις κατάλληλες πόζες και ενδυματολογικούς κώδικες, τείνουν να υποκαταστήσουν τον διάλογο γύρω από ουσιαστικά θέματα και αντιτιθέμενα συμφέροντα. Με τη συνέργεια των ΜΜΕ ασήμαντα γεγονότα της ιδιωτικής ζωής των πολιτικών ή φραστικά τους γλιστρήματα καθίστανται κεντρικά ζητήματα μονοπωλώντας το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.

3. Η συρρίκνωση και η πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης, λόγω αλλαγής της μορφής της απασχόλησης από τα μαζικά εργοστάσια στον τομέα των υπηρεσιών, αποδυνάμωσε το σώμα εκείνο, το οποίο θα μπορούσε να πρωτοστατήσει στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Το κενό το κατέλαβαν οι εταιρίες, οι πολιτικοί σύμβουλοι και οι επικοινωνιολόγοι, με το κράτος να εκχωρεί όλο και περισσότερες εξουσίες στα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία και το εκμεταλλεύονται ασυστόλως.

4. Η εξάπλωση της διαφθοράς αποδεικνύει την ύπαρξη μιας πολιτικής τάξης κυνικής, ανήθικης και αποκομμένης απ’ τον λαό, ο οποίος απεναντίας βρίσκεται σε σύγχυση, αδράνεια, παθητικότητα, αλλά και απογοήτευση, ολοένα απομακρυνόμενος από την ενεργό μαζική συμμετοχή.

5. Η υιοθέτηση της οικονομικής πολιτικής του νεο-φιλελευθερισμού, με την κυριαρχία των εταιριών να υπαγορεύουν οι ίδιες πλέον την πολιτική ατζέντα και με την εκχώρηση όλο και μεγαλύτερων αρμοδιοτήτων του δημόσιου τομέα στον ιδιωτικό, έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα στους μηχανισμούς διακυβέρνησης τη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, την περιθωριοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, την αύξηση των ανισοτήτων, τη μεταβίβαση φορολογικών βαρών στους ασθενέστερους, την αποδυνάμωση του αναδιανεμητικού ρόλου της φορολογίας και άλλα.

Τίποτα απ’ όσα ανέφερα δεν είναι άγνωστο και πρωτάκουστο. Θα νόμιζε κανείς ότι έχουν γραφτεί από κάποιον έλληνα που είχε σαν πρότυπο τη δική μας πραγματικότητα, αλλά, κι εδώ είναι το ενδιαφέρον, όλα αυτά έχουν επισημανθεί και αναλυθεί σε βάθος από κάποιον βρετανό με βάση τις εξελίξεις στη Βρετανία, την Ιταλία, τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες τόσο του βορά όσο και του νότου. Ο Colin Crouch, καθηγητής στο Institute of Governance and Public Management at the Business School of Warwick University και μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, είναι αυτός που κάτω από το όνομα «Μεταδημοκρατία», συνόψισε όλες τις προαναφερθείσες παθογένειες της σύγχρονης δημοκρατίας, στοχαζόμενος παράλληλα

πάνω στην ποιότητα και το μέλλον της στον ανεπτυγμένο κυρίως κόσμο.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...: Μην με τρομάζεις, Νοσφαράτε..

Συμφωνώ, στας απόψεις, αλλά διαφωνώ στην ημερομηνία:)

..πότε πήγε 31 Μαϊου..;!!

Μ'έβγαλες εκπρόσθεσμο στην ημερομηνία για την φορολογική δήλωση, ρε φίλε..!; 24 Μαΐου 2010 στις 2:58 μ.μ.
Νοσφεράτος είπε...: τελευταια εχω χασει την ισθηση του χρονου(και τον χρονο μου βεβαια); 24 Μαΐου 2010 στις 4:08 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Αν έχεις τίποτε πρόχειρο για ταινία ΡΑΣΟΜΟΝ, ( με την ησυχία σου..)
θα το δω'και το συζητάμε..

Χρόνος;
Δεν χάνεις, ποτέ,
..κάτι που δεν σου ανήκει:); 24 Μαΐου 2010 στις 5:02 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Εξαιρετικό άρθρο.
Αυτό είναι το επίκαιρο σήμερα, Νοσφεράτε.

Υ.Γ.
Σχετικά με το ΡΑΣΟΜΟΝ, για να σε "τσιγκλήσω" λίγο.:)

Μόλις βγήκα, έφαγα φλασιά..
Με ρωτά ο Ανδρέας ( έχει την κινηματογραφική αίθουσα ο Μικρόκοσμος)
"τι θα μας πεις";

Απάντηση..

" Έχουμε δυο επιλογές και διάλεξε του λέω"

"Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης" ( Κάουφμαν) εναντίον "ΡΑΣΟΜΟΝ"..!

Να το σκεφτείς του λέω και να μου απαντήσεις τι σχέση έχουν.!

Κάγκελο ο Ανδρέας..

Το έργαο τελείωνε με τον άνδρα να παίρνει ένα εγκαταλλελειμένο μωρό στην αγκαλια και να φεύγει μην μπορώντας να κατανοήσει τα γεγονότα και ποιά ήταν η αλήθεια..

Αυτά επί του παρόντος..; 25 Μαΐου 2010 στις 8:56 μ.μ.
Νοσφεράτος είπε...: να πω εδώ οτι κι εγω το πηρα απο το Μπλογκ της Cynical.. φαινεται εξαλλου αν κανει κανεις Κλικ στο ΜΕΤΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ..
EXV KAI MIA ετικετα ΜΕ ΤΙΤΛΟ μεταδημοκρατια με πολλά κειμενα.sxetik;a ..
δες διπλα στις ετικέτες ..; 26 Μαΐου 2010 στις 12:28 π.μ.
Νοσφεράτος είπε...: τωρα για την ταινια που μου λές..δεν την εχω δει...κανε μια αναρτηση να την ...αναδημοσιευσω; 26 Μαΐου 2010 στις 12:29 π.μ.
ο δείμος του πολίτη είπε...: Εξαιρετικό άρθρο. Εγώ ακόμα μια φορά θα θέσω το ζήτημα του τι είναι τελικά η εργατική στάση που διασπάται. Όταν αλλάζει ο εργασιακός χώρος, το αντικείμενο εργασίας, η μόρφωση κτλ, τότε πώς μιλάμε για ενότητα εργατικής τάξης;; 26 Μαΐου 2010 στις 9:59 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Καλημέρα.
Τα έχω δει, Νοσφεράτε.

Στο ποστ μου αναφέρω αποσπάσματα από το κείμενο.
όποιος πατήσει "συνέχεια/όλο το κείμενο" οδηγείται εδώ..

Δεν θα τους πάρω από το χεράκι, ούτε θα εξηγώ το πως και το δια ταύτα.
Όπως τόχεις, τόχω..
δεν άλλαξα κάτι, ούτε θα εξηγώ τις διαδοχικές πηγές, αφού δεν τις διαφοροποίησα, άλλωστε.

Για να κάνω κριτική θα πρέπει να γράψω δέκα σελίδες τουλάχιστον..
Έχω όλο το σχετικό βιβλίο που αναφέρεται στην ταινία.
Κάποια στιγμή, θα επιλέξω τμήματα γιατί οι δικές μου απόψεις είναι σίγουρα διαφορετικές..δεν το συζητώ.:); 26 Μαΐου 2010 στις 12:00 μ.μ.
Νοσφεράτος είπε...: '' Εγώ ακόμα μια φορά θα θέσω το ζήτημα του τι είναι τελικά η εργατική στάση που διασπάται. ''

ελα ντε...; 26 Μαΐου 2010 στις 2:40 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: [ ]«Το μνημόσυνο της εργατικής τάξης», «Η μοίρα των εθνών» και :

«Ενας πιο επικίνδυνος κόσμος».
Ας σταθούμε λίγο σε τούτο το κεφάλαιο, το τελευταίο.

- Η σταθερά ανερχόμενη ανεργία και η εντεινόμενη πόλωση μεταξύ πλούσιων και φτωχών μετατρέπουν μερικούς τόπους σε εστίες κοινωνικών παριών, παρανόμων και πολιτών τρίτης κατηγορίας.

Λόγω της ανισότητας στην οικονομική ανάπτυξη,

**τα ρεύματα των οικονομικών μεταναστών παραλύουν από φόβο τις συντηρητικές δυνάμεις, τις κάνουν να στρέφονται ακόμη πιο δεξιά**

αναπτύσσοντας την αίσθηση της ξενοφοβίας και της ανθρωποφοβίας και καθώς η Τρίτη Βιομηχανική Επανάσταση εξαπλώνεται σε όλους τους τομείς της οικονομίας,

Για πολλούς η ανεργία είναι άρρηκτα δεμένη με την εγκληματικότητα.

**είναι γεγονός ότι τόσο η βία όσο και η εγκληματικότητα θα αυξάνονται με ταχύτατους ρυθμούς.

«Παγιδευμένοι σε μια καθοδική σπείρα και με λιγότερα δίκτυα ασφαλείας να απαλύνουν την πτώση τους, ολοένα και πιο πολλοί άνεργοι θα στρέφονται εκ των πραγμάτων στο έγκλημα για να επιβιώσουν.

Κλειδωμένοι έξω από το παγκόσμιο χωριό της υψηλής τεχνολογίας, θα βρίσκουν τρόπους να μπαίνουν λαθραία μέσα για να παίρνουν διά της βίας όλα όσα τους στερούν οι δυνάμεις της αγοράς», γράφει ο Ρίφκιν, ενώ ο Νέιθεν Γκάρντελς, εκδότης του περιοδικού «New Perspectives Quarterly», προβλέπει ένα άνομο και σκοτεινό μέλλον έναν κόσμο με «μικρές οάσεις ηρεμίας και απέραντες εκτάσεις πανδαιμονίου». [ ]

*Oι προτάσεις για προσωρινή «μερική ανεργία», για λιγότερη δηλαδή απασχόληση με μικρότερες αποδοχές επί πρόσκαιρο διάστημα, έχουν λογική σε θεωρητικό επίπεδο.

Η όλη συζήτηση μάς φέρνει από μια άποψη πίσω στο μπεστ σέλερ του Τζέρεμι Ρίφκιν:

«Το τέλος της εργασίας» (1995).
Τζέρεμι Ρίφκιν

Η όλη συζήτηση μάς φέρνει από μια άποψη πίσω στο μπεστ σέλερ του Τζέρεμι Ρίφκιν «Το τέλος της εργασίας» (1995). Δεν ήταν ο πρώτος που το είχε επισημάνει, αλλά το ευπώλητο του βιβλίου είχε συμβάλει στην προβολή της επισήμανσης. Η εργασία, σημείωνε, έχει μειωμένη συμβολή στην παραγωγή του προϊόντος σε σχέση με το παρελθόν, αλλά παραμένει ο κύριος τρόπος διανομής του. Καθώς, όμως, το προϊόν παράγεται με λιγότερη δουλειά, πολλές θέσεις εργασίας χάνονται και άλλες ευτελίζονται. Το προϊόν αυξάνεται, όσοι όμως εκπίπτουν στην ανεργία ή στη μερική απασχόληση δεν απολαμβάνουν ούτε ίχνος από την αύξηση. Η δικαιοκρατική λύση θα ήταν μέρος της αύξησης αυτής να οδεύει στο κράτος και από εκεί να διανέμεται συμπληρωματικά σε όσους η εργασία δεν αποφέρει αξιοπρεπές εισόδημα.

Κάτι τέτοιο, ουσιαστικά, μας λένε σήμερα όσοι προτείνουν τη «μερική ανεργία». Μόνο που ανέβλεψαν εκτάκτως. Οταν τα πράγματα πήγαιναν καλά δεν καλούσαν το κράτος να αυξήσει τους φόρους τους, ώστε να έχει για τις δύσκολες ημέρες. Αντίθετα. Στη Γερμανία, π.χ., όταν το 1997 οι άνεργοι έφτασαν τα 4,5 εκατομμύρια, ρεκόρ τότε μεταπολεμικά, οι οικονομικοί αναλυτές το είχαν θεωρήσει ευτυχές γεγονός, αφού τα συνδικάτα θα το σκέφτονταν δυο φορές προτού ζητήσουν αυξήσεις μισθών.

Οι επιχειρήσεις ζητούν σήμερα κρατικό σωσίβιο για τον περιορισμό των απωλειών τους και την επιδότηση του προσωπικού τους. Δεν είναι παράλογο. Αρκεί να το θυμούνται μόλις έρθει η ανάκαμψη. Αλλά τότε δεν θα θυμούνται τίποτε. Και ουδείς εργαζόμενος πιστεύει ότι αυτό το κράτος θα τους φρεσκάρει τη μνήμη.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=255244&ct=6&dt=14/02/2009#ixzz0p3lWflBb; 26 Μαΐου 2010 στις 8:59 μ.μ.