Γιατί δακρύζεις Αόρατε ΄Ανθρωπε;

Καταμεσής της πλατείας ,
εν μέσω γιορτινής πολυκοσμίας
αδιαπέραστος
κοντο στέκεται ο Αόρατος άνθρωπος

Ανάμεσα μας
Σαν άνω τελεία

Ξεδιπλώνει τους επιδέσμους του

Και γίνεται διάφανος

Σαν ένα ρίγος ,
Ή σαν ψιχάλα ανοιξιατικη

Σαν το Πραγματικό εκεί έξω

Σαν και αυτόν που βλέπει Χωρίς να βλέπεται.

Che Vuoi ,αόρατε άνθρωπε;

Γιατί στεκεσαι σαν σιωπηλο Υποβρύχιο;

Με μάτια ορθάνοιχτα

Κοιτάζοντας αυτό που εμείς δεν βλέπουμε;
Και…
Τι ΄ναι αυτό που βγαίνει απ’το αόρατο μάτι σου

σαν δάκρυ που κυλά απ’ το μάγουλο
αυτής εδώ της απατηλής ανοίξεως;

Γιατί Δακρυζεις Αόρατε ανθρωπε;