Ο χρόνος του Έρωτα σύμφωνα με τον Οκτάβιο Παζ

 ...

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΚΤΑΒΙΟ  ΠΑΖ

ΔΙΠΛΗ ΦΛΟΓΑ σελ 213,  214 

...Κάθε ζευγάρι πάσχει από τη νοσταλγία του παραδείσου, κάθε ζευγάρι έχει επίγνωση του θανάτου και βιώνει μας διαρκη  αντιπαράθεση, σώμα με σώμα, με τον ασώματο. χρόνο. 

Η επανεφεύρεση του έρωτα ισοδυναμεί με την επανεφεύρεση του αρχέγονου του ζευγαριού, των  εξόριστων της Εδέμ, των δημιουργών αυτού του κόσμου, αυτής της ιστορίας. 

Ο έρωτας δεν  Κατανικα τον θάνατο 

Είναι μια πρόκληση ενάντια στο χρόνο και τα πάθη του. Μέσα στον έρωτα διακρίνουμε, στη ζωή ετούτη, την άλλη ζωή. 

Όχι την αιώνια ζωή, αλλά, όπως επιχείρησα να πω σε κάποια ποιήματα, την καθαρή ζωτική ορμή. 

Σ' ένα διάσημο κείμενό του, μιλώντας για τη θρησκευτική εμπειρία, ο Φρόυντ αναφέρεται στο ωκεάνιο  συναίσθημα», το να αισθάνεσαι ότι σε καλύπτει και σε φέρει η ύπαρξη στο σύνολό της. Είναι η διάσταση του πανικού των αρχαίων, η ιερή μανία, ο ενθουσιασμός 

Είναι η ανάκτηση της συνολικότητας και η ανακάλυψη του εγώ ως συνόλου μέσα στο Μέγα Όλον. 

Η γέννηση μας μας απέσπασε από το σύνολο

. Με τον έρωτα νιώσαμε ότι επιστρέψαμε.  στο αρχέγονο σύνολο.

 Γι' αυτόν το λόγο οι ποιητικές εικόνες μεταμορφώνουν το αγαπημένο πρόσωπο σε εικόνες της φύσης - βουνά, νερά, σύννεφα, στερια, δάση, θάλασσες, κύματα – και, με τη σειρά της, η φύση εκφράζεται σαν να ήταν γυναίκα. Συμφιλίωση με τον κόσμο αυτόν στο σύνολό του, αλλά και με τους τρεις χρόνους. 

Ο έρωτας δεν είναι η αιωνιότητα. Ωστόσο δεν είναι ούτε ο χρόνος των ημερολογίων και των ρολογιών, ο διαδοχικός χρόνος. 

Ο χρόνος του έρωτα δεν είναι ούτε μεγάλος ούτε μικρός.

 Είναι η άμεση αντίληψη όλων των χρόνων ως ενός ενιαίου χρόνου, όλων των ζωών σε μια μόνη στιγμή. 

Δεν μας απελευθερώνει από το θάνατο, αλλά μας δίνει την ικανότητα να τον κοιτάξουμε κατά πρόσωπο. 

Η στιγμή αυτή είναι το ανάστροφο και το συμπλήρωμα του «ωκεανικού συναισθήματος»

. Δεν είναι η επάνοδος στα αρχέγονα ύδατα, αλλά η κατάκτηση μιας κατάστασης που μας συμφιλιώνει με την εξορία από τον παράδεισο.

 Είμαστε το προσκήνιο όπου συνδιαλέγονται τα αντίθε τα και όπου συνενώνονται σε μία και μόνη νότα που δεν σημαίνει σπε κατάφαση ούτε άρνηση, αλλά αποδοχή.

. Τι διακρίνουν τα ζευγάρια σ' ένα ανοιγόκλειμα των βλεφάρων;

 Την υπόσταση της εμφάνισης  και της εξαφάνισης ,την αλήθεια του σώματος και του μη σώματος ,το  όραμα της  παρουσίας  που σβήνει μέσα στη λαμπρότητα : καθαρή  ζωτική ορμή ,παλμός του χρόνου

. Σελ 214 

213