Η Εποχή μας δεν αντέχει τον Θάνατο . Δεν μαθαίνουμε να τον αντιμετωπίζουμε συνειδητά.

Η Εποχή μας δεν αντέχει τον Θάνατο . Δεν μαθαίνουμε να τον αντιμετωπίζουμε συνειδητά. Σε άλλες εποχές ο παππούς , η γιαγιά πέθαινε στο κρεβάτι δίνοντας ευχές στα εγγόνια και δισέγγονα . Υπήρχε το πένθος , το μοιρολόι..     Στην εποχή μας ο Θάνατος είναι κατι για το οποίο δεν πρέπει να μιλάμε , ο θάνατος κρύβεται σε λευκά δωμάτια νοσοκομείων , τωρα με τον Cοvid δεν επιτρέπονται και οι μεγάλες κηδείες .... Ο Ετοιμοθάνατος είναι ο τελευταίος που γνωρίζει ότι πρόκειται να πεθάνει, σπάνια του μιλάνε για τον επικείμενο θάνατο του , είναι αυτός που Δεν πρέπει να γνωρίζει, τον αποφεύγουν ... Σήμερα ο θάνατος γίνεται Ταμπού και στατιστική ... " Πόσους νεκρούς έχουμε εμείς ανα εκατομμύριο " .. Ο Θάνατος , ο συγκεκριμένος θάνατος θάβεται κάτω από την Πληροφορία και τα δεδομένα τα data .                                                                     Σήμερα ο θάνατος συνοδεύεται από Ντροπή και αισχύνη .. Ο Άνθρωπος που πεθαίνει νιώθει ανημπόρια και Ταπείνωση. Για αυτό και όλοι ελπίζουμε έναν ξαφνικό , ευτυχισμένο θάνατο : φοβόμαστε την άνοια, την ταπείνωση τον αργό δυστυχισμένο θάνατο. Κλείνουμε τα μάτια αποφεύγουμε να μιλάμε γι αυτό τον απωθούμε .. Όμως μια ζωή που τρέπεται σε φυγή ενώπιον του θανάτου είναι μια ζωή στη ζώνη του λυκόφωτος , μια Ημιζωή .. Μια ζωή χωρίς πένθος είναι και μια ζωή χωρίς Ανάσταση . Ο θάνατος είναι που δίνει το νόημα στη ζωή όπως η τρύπα, το μηδέν στη μέση είναι που κανει το Δαχτυλίδι. Πέτρος Θεοδωρίδης ,