οταν μας επισκεπτεται η Θεια Ακηδία
αντις για μιαν επίσκεψη, μας φαινεται Κηδεία
κρατάμε την αναπνοή και η καρδια Κτυπαει
κι η Θεια Ακηδια μας, Γλυκά Χαμογελαει…
φιλάμε το χερακι της κι αυτη μας ακουμπαει
και κατι απο μέσα μας, ασπλαχνα μας κοιταει
πώς να κρυφτουμε, αραγε, απο αυτό το μάτι
που τωρα δεν μας εμεινε, καμμια Αυταπάτη;
Καλωσοριζουμε λοιπόν την Θεια Ακηδια
που νιωθει σαν στο σπιτι της, μες την Μελαγχολια
Ελα να σε τραταρουμε, νερό μαζι μ’αλατι!
Η ακηδια ειναι πια, το μόνο μας το Κάτι..
ειναι γλυκεια, καμμια φορά, και η μελαγχολία
μεσα στη δινη να γλιστρας , του Χρονου η Τροχαλία
να σε αδειαζει σαν Κουβά απο ολο το Νερό σου
και να κοιτάς Ηδονικά τον Ιδιο τον Χαμό σου ..
Καμμια φορά, στν Υπνο μας, στα Ξαφικά ,Ξυπναμε
κi'αναρωτιώμαστε κρυφά: γιατι πιά Δεν πονάμε;
ειναι γιατι μας γιατρεψε η Θεια Ακηδία
και που δεν θα πεθανουμε , ξανά ,απο Αηδία
