η απατηλή Υπόσχεση της αγάπης
Η αγάπη
περιγράφεται από τον Lacan ως αυτοερωτική και η δομή της θεμελιωδώς ναρκισσιστική από τη στιγμή που εκείνο που αγαπά κανείς στην αγάπη είναι το ίδιο του το εγώ .Η αγάπη ενέχει μια φαντασιακή αμοιβαιότητα αφού« να αγαπάς σημαίνει., «κατ¨ ουσία να θέλεις να αγαπηθείς» Αυτή ακριβώς η« αμοιβαιότητα μεταξύ του «να αγαπάς» και να αγαπιέσαι» συνιστά τον απατηλό χαρακτήρα της αγάπης. Η αγάπη κατά τον Λακάν, εξαπατά. Εξαπατά επειδή το να αγαπά κανείς προϋποθέτει σημαίνει να « δίνει κανείς εκείνο που δεν έχει» Η αγάπη δεν στοχεύει σ¨εκείνο που διαθέτει το αντικείμενο της αγάπης, αλλά εκείνο που του λείπει:«Σ’ αγαπώ, (λέει το υποκείμενο στο αντικείμενο της αγάπης του )αλλά, επειδή ανεξήγητα αγαπώ σε σένα κάτι περισσότερο από σένα σε ακρωτηριάζω’
Το αντικείμενο αποκτά αξία στο βαθμό που καταλαμβάνει την θέση της έλλειψης Αυτή την τάση υπερβολικής αγάπης. ως νοσταλγία της συγχώνευσης έχει ως αφετηρία ένα θεμελιώδες τραύμα :Με τη γέννηση χωρίζεται στα δυο η πρωτογενής μονάδα μέσα στην οποία περιέχονται μητέρα και παιδί και την οποία ο Φρουντ περιγράφει ως έχουσα ένα ωκεάνιο αίσθημα εισόδου μέσα στην αδιάκοπη ροή της ζωής Η απώλεια, η διακοπή της συμβίωσης καταγράφονται ως εμπειρία αγωνίας, εμπειρία πού το βρέφος δεν μπορεί να εκφράσει με λόγια, να διατυπώσει ή να επεξεργαστεί εγκεφαλικά .Ο Aldo Carotenuto χαρακτηρίζει ως νοσταλγία της κατάστασης συγχώνευσης « την ασυνείδητη λαχτάρα για επιστροφή στην αρχική κατάσταση συμβίωσης …παλινδρόμηση στη μη διαφοροποιημένη κατάσταση πού βιώθηκε στο σώμα της μητέρας κατά την κυοφορία και στην αμέσως μετά τη γέννηση περίοδο που αντιστοιχεί σε ένα είδος παραδείσιας …όπου μητέρα και παιδί συνυπάρχουν σε μια φαινομενικά αδιάσπαστη ναρκισσιστική μονάδα»
..................................................................
Ο Άγγλος ψυχαναλυτής John Bowlby. θεώρησε ότι πέρα από την τροφή και το σεξ υπήρχε μια βασική προσκόλληση μεταξύ μητέρας και παιδιού, η οποία εξαρτιόταν από την εικόνα, τον ήχο και τη μυρωδιά. Το μωρό διαμορφώνει ένα δεσμό του, έναν ενστικτώδη και συναισθηματικό δεσμό προσκόλλησης με την μητέρα μέσω της αναγνώρισης του προσώπου της, του ήχου της φωνής της τη μυρωδιά της, με την αίσθηση ότι την «κρατάει» και το «κρατάει».Αυτή η συναισθηματική προσκόλληση δίνει στο βρέφος παρηγοριά και ανακούφιση όταν είναι φοβισμένο πληγωμένο ,άρρωστο η κουρασμένο Η συνάφεια της θεωρίας προσκόλλησης με την αγάπη εκφράζεται από τον ισχυρισμό του Bowlby ότι η συμπεριφορά «προσκόλλησης» πού σημαίνει κάλεσμα βοήθειας και θεμελίωση μιας ασφαλούς βάσης, θεωρείται ότι χαρακτηρίζει τα ανθρώπινα όντα από την αρχή μέχρι τέλους της ζωής τους.
Στο μύθο ο Νάρκισσος γονατίζει πάνω από μια λίμνη νερού εκστασιασμένος από την ομορφιά που αντανακλάται στην επιφάνεια της. Μια μέρα ,υποκύπτει στον πειρασμό να χαϊδέψει αυτή την εικόνα, πέφτει στο νερό και πνίγεται. Το νόημα του μύθου αφορά στον κίνδυνο της προβολής :το να αντιδρά κανείς απέναντι στον κόσμο ωσάν η πραγματικότητα να μπορούσε να κατανοηθεί μέσα από εικόνες του εγώ Ο μύθος του Νάρκισσου αφορά στους κινδύνους της συγχώνευσης. Ο Νάρκισσος βλέποντας τον εαυτό του να καθρεπτίζεται στην επιφάνεια του νερού ,λησμονεί ότι τα νερό είναι κάτι άλλο και έξω απ΄ τον ίδιο κι ετσι χάνει την αίσθηση των κίνδυνων του.
Θυμίζει επίσης και την κραυγή αγωνίας του Ντοριαν Γκρευ μπροστά στο πορτραίτο του ;
«Ζηλεύω το κάθε τι που η ομορφιά του είναι αθάνατη. Ζηλεύω την ομορφιά αυτού του πορτραίτου Γιατί να την κρατήσει αφού εγώ θα την χάσω ;Κάθε στιγμή που περνάει αρπάζει κάτι από μένα και τη δίνει σ αυτό. Ω να γινόταν αλλιώς Αν μπορούσε ν αλλάζει η εικόνα, κι εγώ νάμαι πάντα ότι είμαι τώρα !Γιατί τη ζωγράφισες ; Κάποια μέρα θα με ειρωνεύεται, θα με ειρωνεύεται φρικτά.»
Το αντικείμενο αποκτά αξία στο βαθμό που καταλαμβάνει την θέση της έλλειψης Αυτή την τάση υπερβολικής αγάπης. ως νοσταλγία της συγχώνευσης έχει ως αφετηρία ένα θεμελιώδες τραύμα :Με τη γέννηση χωρίζεται στα δυο η πρωτογενής μονάδα μέσα στην οποία περιέχονται μητέρα και παιδί και την οποία ο Φρουντ περιγράφει ως έχουσα ένα ωκεάνιο αίσθημα εισόδου μέσα στην αδιάκοπη ροή της ζωής Η απώλεια, η διακοπή της συμβίωσης καταγράφονται ως εμπειρία αγωνίας, εμπειρία πού το βρέφος δεν μπορεί να εκφράσει με λόγια, να διατυπώσει ή να επεξεργαστεί εγκεφαλικά .Ο Aldo Carotenuto χαρακτηρίζει ως νοσταλγία της κατάστασης συγχώνευσης « την ασυνείδητη λαχτάρα για επιστροφή στην αρχική κατάσταση συμβίωσης …παλινδρόμηση στη μη διαφοροποιημένη κατάσταση πού βιώθηκε στο σώμα της μητέρας κατά την κυοφορία και στην αμέσως μετά τη γέννηση περίοδο που αντιστοιχεί σε ένα είδος παραδείσιας …όπου μητέρα και παιδί συνυπάρχουν σε μια φαινομενικά αδιάσπαστη ναρκισσιστική μονάδα»
..................................................................
Ο Άγγλος ψυχαναλυτής John Bowlby. θεώρησε ότι πέρα από την τροφή και το σεξ υπήρχε μια βασική προσκόλληση μεταξύ μητέρας και παιδιού, η οποία εξαρτιόταν από την εικόνα, τον ήχο και τη μυρωδιά. Το μωρό διαμορφώνει ένα δεσμό του, έναν ενστικτώδη και συναισθηματικό δεσμό προσκόλλησης με την μητέρα μέσω της αναγνώρισης του προσώπου της, του ήχου της φωνής της τη μυρωδιά της, με την αίσθηση ότι την «κρατάει» και το «κρατάει».Αυτή η συναισθηματική προσκόλληση δίνει στο βρέφος παρηγοριά και ανακούφιση όταν είναι φοβισμένο πληγωμένο ,άρρωστο η κουρασμένο Η συνάφεια της θεωρίας προσκόλλησης με την αγάπη εκφράζεται από τον ισχυρισμό του Bowlby ότι η συμπεριφορά «προσκόλλησης» πού σημαίνει κάλεσμα βοήθειας και θεμελίωση μιας ασφαλούς βάσης, θεωρείται ότι χαρακτηρίζει τα ανθρώπινα όντα από την αρχή μέχρι τέλους της ζωής τους.
Στο μύθο ο Νάρκισσος γονατίζει πάνω από μια λίμνη νερού εκστασιασμένος από την ομορφιά που αντανακλάται στην επιφάνεια της. Μια μέρα ,υποκύπτει στον πειρασμό να χαϊδέψει αυτή την εικόνα, πέφτει στο νερό και πνίγεται. Το νόημα του μύθου αφορά στον κίνδυνο της προβολής :το να αντιδρά κανείς απέναντι στον κόσμο ωσάν η πραγματικότητα να μπορούσε να κατανοηθεί μέσα από εικόνες του εγώ Ο μύθος του Νάρκισσου αφορά στους κινδύνους της συγχώνευσης. Ο Νάρκισσος βλέποντας τον εαυτό του να καθρεπτίζεται στην επιφάνεια του νερού ,λησμονεί ότι τα νερό είναι κάτι άλλο και έξω απ΄ τον ίδιο κι ετσι χάνει την αίσθηση των κίνδυνων του.
Θυμίζει επίσης και την κραυγή αγωνίας του Ντοριαν Γκρευ μπροστά στο πορτραίτο του ;
«Ζηλεύω το κάθε τι που η ομορφιά του είναι αθάνατη. Ζηλεύω την ομορφιά αυτού του πορτραίτου Γιατί να την κρατήσει αφού εγώ θα την χάσω ;Κάθε στιγμή που περνάει αρπάζει κάτι από μένα και τη δίνει σ αυτό. Ω να γινόταν αλλιώς Αν μπορούσε ν αλλάζει η εικόνα, κι εγώ νάμαι πάντα ότι είμαι τώρα !Γιατί τη ζωγράφισες ; Κάποια μέρα θα με ειρωνεύεται, θα με ειρωνεύεται φρικτά.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου