Οι σχολές νυφών των Ναζί & η ναζιστική ιδεολογία για τις γυναίκες
«Πιάστε τηγάνι, φαράσι και σκούπα και παντρευτείτε έναν άνδρα». Αυτή η φράση θα μπορούσε να είχε γραφεί σε ένα συντηρητικό blog παραδοσιακών «μαμάδων» και θα κατακρινόταν από τις φεμινίστριες στο διαδίκτυο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία από τις «Εννέα Εντολές για τον Αγώνα των Εργατών», του ηγετικού στελέχους των Ναζί, Χέρμαν Γκέρινγκ, οι οποίες δημοσιεύθηκαν και προωθήθηκαν σε όλη τη Γερμανία το 1934.
Πρόκειται για ένα βιβλίο κανόνων (βρίσκεται στα ράφια του Ομοσπονδιακού Αρχείου της Γερμανίας) για την Reichsbräuteschule ή τη Σχολή Νυφών του Ράιχ, που συστάθηκε από τους Ναζί «για να φτιάξουν νοικοκυρές από τις γυναίκες γραφείου».
Το 1935, η Γκέρτρουντ Σσολτζ-Κλινκ, η γυναίκα που κατείχε την πιο υψηλόβαθμη θέση στο Τρίτο Ράιχ, συνιστούσε στις γυναίκες να αναλάβουν τον ρόλο τους: «Οι γυναίκες πρέπει να είναι οι πνευματικοί φροντιστές και οι κρυφές βασίλισσες του λαού μας, που έχουν κληθεί από τη μοίρα για αυτό τον ειδικό σκοπό!».
Η Γκέρντρουντ Σσολτζ-Κλινκ
Το 1936, ο Χάινριχ Χίμλερ σε συνεργασία με την Σσολτζ-Κλινκ, εξέδωσε διάταγμα απαιτώντας από τις γυναίκες που ήταν αρραβωνιασμένες με μέλη της Σουτσστάφφελ -δηλαδή των Ες-Ες που είχαν ήδη εξελιχθεί σε μια από τις μεγαλύτερες παραστρατιωτικές οργανώσεις της εποχής- να παρακολουθήσουν τα μαθήματα. Αυτό σήμαινε ρητή αφοσίωση στον Φύρερ και στον σκοπό του πάνω απ’ όλα. «Η γυναίκα είναι ένας μικρότερος κόσμος (σ.σ. κοινωνία, με την έννοια ίσως της οικογένειας)», είχε πει ο Χίτλερ σε μία συνάντηση του κόμματός του στη Νυρεμβέργη, κατά τη διάρκεια ομιλίας του στην Εθνικοσοσιαλιστική Λίγκα Γυναικών. «Όμως τι θα γινόταν με τον μεγαλύτερο κόσμο (κοινωνία), αν δεν υπήρχε κανείς να φροντίσει για τον μικρότερο; Πώς θα μπορούσε να επιβιώσει ο μεγαλύτερος κόσμος αν δεν υπήρχε κανείς να κάνει τη φροντίδα του μικρότερου κόσμου τον σκοπό της ζωής τους;»
Για την εκπαίδευση των γυναικών στη μικρότερη, όπως θεωρείτο, σφαίρα δράσης τους, χτίστηκε το 1937 μία βίλα στο νησί Schwanenwerder, στη λίμνη Βάνζεε του Βερολίνου. Σε αυτή την προσομοίωση νοικοκυριού, οι νέες γυναίκες –πολλές από αυτές έφηβες- θα ζούσαν σε ομάδες των είκοσι, περνώντας έξι εβδομάδες «κατά προτίμηση δύο εβδομάδες πριν από τον γάμο τους, ώστε να επανέλθουν σωματικά και πνευματικά, να ξεχάσουν τις καθημερινές έγνοιες που σχετίζονται με τα έως τώρα επαγγέλματά τους, να βρουν τον τρόπο να νιώσουν χαρά για τη νέα τους ζωή ως σύζυγοι».
Η Σσολτζ-Κλινκ βέβαια απέκλειε κάθε γυναίκα με εβραϊκή ή ρομά καταγωγή, με φυσική αναπηρία ή ψυχική ασθένεια, από το να λάβει μέρος. Το μάθημα κόστιζε 135 μάρκα του Ράιχ (περίπου 625 δολάρια σήμερα) και κάλυπτε τα πάντα, από τα ψώνια και το μαγείρεμα μέχρι την κηπουρική και τις κοινωνικές συζητήσεις, καθώς και από τη διακόσμηση του σπιτιού ως τα υποδήματα, τα στιλέτα κ.α.
Όμως, η δεξιοτεχνία στο νοικοκυριό και τις μαγειρικές τέχνες δεν ήταν ο βασικός σκοπός του «σχολείου» αυτού για τις νύφες των Ναζί. Είχε ως στόχο να εκπαιδεύσει τις γυναίκες αυτές στο ναζιστικό δόγμα, οι οποίες στο πλαίσιο του Νόμου για την Ενθάρρυνση του Γάμου, ουσιαστικά θα δελεάζονταν ή θα δωροδοκούνταν ώστε να παράγουν μωρά. Τα μαθήματα αυτά επέμεναν οι γυναίκες «να αποκτήσουν ειδική γνώση της ράτσας και της γενετικής» και πως μόνον όταν μία γυναίκα έχει αποκτήσει αυτή τη γνώση θα μπορούσε να κερδίσει πιστοποιητικά επιτευγμάτων (τα οποία επίσης βρίσκονται στο ομοσπονδιακό αρχείο της Γερμανίας).
Στις γυναίκες που δεν θα συμμορφώνονταν όχι μόνο δεν τους δινόταν το σχετικό πιστοποιητικό αλλά τους απαγορευόταν επίσης να παντρευτούν. Τα μαθήματα περιελάμβαναν επίσης τη δέσμευση των γυναικών μέχρι θανάτου στο ναζιστικό δόγμα όπως και τη δήλωση πίστης στον Φύρερ, που τοποθετούταν πάνω από τη θρησκευτική πίστη. Οι γάμοι έπρεπε να είναι νέο-παγανιστικές τελετές στις οποίες χοροστατούσαν μέλη του κόμματος και δεν γίνονταν σε εκκλησίες από κληρικούς. Τα παιδιά, δε, έπρεπε να μεγαλώσουν προσκυνώντας τον Χίτλερ και όχι τον Ιησού Χριστό.
Μέχρι το 1940 υπήρχαν στο Βερολίνο τουλάχιστον εννέα σχολές νυφών (Reichsbräuteschule) και περισσότερες ιδρύονταν σε ολόκληρη τη χώρα, ενώ πλέον δέχονταν όχι μόνο τις μέλουσες συζύγους των Ες-Ες αλλά και όσες γυναίκες ήταν «φυλετικά κατάλληλες», δηλαδή ανώτερες κατά τη ναζιστική ιδεολογία. Στη διάρκεια του πολέμου προέκυψαν ελλείψεις στο εργατικό δυναμικό –ακόμη και αν ληφθεί υπόψη η ναζιστική καταναγκαστική εργασία- και ο Χίλτερ αναγκάστηκε να επιτρέψει σε περισσότερες γυναίκες να δουλέψουν. Πάντως υπάρχουν ενδείξεις σύμφωνα με ιστορικούς πως οι σχολές νυφών συνέχισαν να λειτουργούν ως τον Μάιο του 1944.
Σύμφωνα με τη ναζιστική ιδεολογία, οι γυναίκες ανήκαν στην οικιακή σφαίρα, στη σφαίρα του σπιτιού. Αποκλείονταν από την ενασχόληση με την ιατρική, τον νόμο και τις δημόσιες υπηρεσίες.
Το ναζιστικό κόμμα απένειμε μάλιστα τον λεγόμενο «Σταυρό Τιμής της Γερμανίδας μητέρας», βραβείο που φοριόταν στον λαιμό. Ο χάλκινος σταυρός δινόταν σε «νόμιμες» μητέρες τεσσάρων ή πέντε παιδιών, ο αργυρός σε αυτές με έξι ή επτά και ο χρυσός στις μητέρες με οκτώ ή περισσότερα παιδιά.
Οι Ναζί χρησιμοποιούσαν ουσιαστικά τις γυναίκες -ακόμη και τις δικές τους- ως εργαλεία, μηχανές αναπαραγωγής «Αρίων». Επιβραβεύονταν για την γενετική και όχι για την πνευματική τους ικανότητα, καθώς και για την προπαγάνδιση του ναζιστικού δόγματος στα παιδιά τους, τους επίγονους της υποτιθέμενης ανώτερης φυλής. Ο λόγος που δεν θεωρούταν, ανοιχτά, κατώτερα όντα και δεν οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν η χρηστική τους λειτουργία και ούτε καν το συνανήκειν με τους άνδρες στην «άρια φυλή».
Αρχική πηγή: Newyorker.com
Απόδοση: Κατρίν Αλαμάνου
Πηγή: tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου