Τα θεμέλια της ηθικής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
«Η σημερινή συγκυρία συνίσταται σε μια ευρεία επιστροφή στον Καντ .... Εδώ δεν θα λάβω υπόψη μου παρά τον μέσο όρο αυτών των θεωριών :
Εκείνο που ουσιαστικά συγκρατούν από τον Καντ(η από μια εικόνα του Καντ ή καλύτερα από τους θεωρητικούς του «φυσικου Δικαιου») είναι ότι υπάρχουν επιτακτικές απαιτήσεις, τυπολογικά παραστασιμες ,και οι οποίες δεν χρειάζονται να υπαχθούν σε εμπειρικές θεωρήσεις ....ότι αυτές οι επιτακτικοτητες αφορούν σε περιπτώσεις προσβολής, εγκλήματος , Κακού 'σε αυτά προσθέτουν οτι ενα δίκαιο, εθνικό και διεθνές οφείλει να τις επικυρωνει'οτι κατά συνέπεια οι κυβερνήσεις είναι υποχρεωμένες να συμπεριλάβουν στηνομοθεσια τους αυτές τις επιταγές και να τους προσδώσουν όλη τηνπραγματικοτητα που απαιτούν ότι στην αντίθετη περίπτωση, νομιμοποιείται κανείς να τους υποχρεώσει να το κάνουν (δικαίωμα ανθρωπιστικής παρέμβασης η παρεμβατικό δικαίωμα του δικαίου).
η ηθική εδώ νοείται ταυτόχρονα ως a priori ικανότητα διάκρισης του Κακού(διότι σύμφωνα με την σύγχρονη χρήση της ηθικής , το Κακό-η το αρνητικό-προηγούνται : υποτίθεται η συναίνεση για το τι είναι βάρβαρο ) και ως έσχατη αρχή της κρίσης ,ιδιαίτερα της πολιτικής κρίσης : είναι καλό ο,τι εμφανώς εναντιώνεται σ'ενα a priori ταυτοποιημένο Κακό. Το ίδιο το δίκαιο είναι πρωτίστως το δίκαιο«εναντιον »του Κακού. Αν απαιτείται ενα «Κράτος δικαιου» είναι επειδή αυτό μόνο επιτρέπει ενα χώρο ταυτοποιησης του Κακού( η ελευθερία της γνώμης στο πλαίσιο της ηθικής θεώρησης , είναι πρωτίστως ελευθερια να υποδείξει κανείς το Κακό) και παρέχει τα μέσα διαιτησίας , όταν το πράγμα δεν είναι σαφές (μηχανισμός δικαστικών επιφυλάξεων )
Οι προϋποθέσεις αυτού του πυρήνα πεποιθησεων είναι σαφεις :
1. Υποθετει κανεις ενα γενικό ανθρωπινο υποκειμενο, τετοιο που οποιοδηποτε κακό του συμβει να είναι οικουμενικά ταυτοποιησιμο(αν και αυτή η οικουμενικότητα συμβαινει συχνά να απαοκαλειται , μενα εντελώς παραδοξο ονομα ,«κοινή γνωμη») , κι ετσι το εν λόγω υποκειμενο ειναι ενα παθητικο, ή δεσμιο του πάθους, η αυτοπαθές υποκειμενο : εκεινο που υποφέρει : και, ταυτοχρονα, ενα υποκείμενο κρίσης , η ενεργο, η προσδιοριστικο: εκείνο που , ταυτοποιωντας την οδύνη, ξερει οτι πρέπει να την αναστείλει με όλα τα διαθεσιμα μέσα .
2. Η πολιτική υπάγεται στην ηθική, απο τη μόνιμη οπτική γωνια που μετραει γι αυυτη την θεωρηση των πραγματων : τη συμπονετική και αγανακτισμένη κρίση του θεατή των περιστάσεων .
3. Το Κακό είναι η αφετηρια για τον προσδιορισμό του Καλού και οχι το αντιθετο.
4. Τα «ανθρωπινα δικαιώματα» είναι τα δικαιωματα στο μη -Κακό: να μη δεχεται κανεις προσβολή και κακομεταχειριση ουτε στη ζωή του αποτροπιασμός του φόνου και της εκτέλεσης) ,ουτε στο σωματου,(αποτροπασμός των βασανιστηριων, της κακοποισησης και του λιμου), ούτε στην πολιτιστιική του ταυτοτητα (αποτροπιασμός του εξευτελισμου των Γυναικών , των μειονοτητων ,κλπ)
σελ 18-19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου