εκεινα τα χρονια η χρονικό της μεγαλης κρισης

του Πέτρου  Θεοδωρίδη(δημοσιευτηκε στο περιοδικο ΕΝΕΚΕΝ)

εκεινα τα χρονια η χρονικό της μεγαλης κρισης

 ...εκείνα τα χρόνια οι άνθρωποι είχανε  μαζευτεί ξαφνικά ο ένας κοντά στον άλλο όχι από αγάπη  η συμπόνια η έστω από φόβο αλλά τρέμοντας  μες την ανησυχία  για κάτι απροσδιόριστο άγνωστο και απειλητικό ,δεν ήταν φόβος ήταν μάλλον αγωνία κάτι σαν κυματισμός , εναλλασσόμενα συναισθήματα δέους , οργής, θλίψης που όμως ποτέ δεν μετουσιωνόταν σε πένθος  αλλά παρέμεναν  σαν κύματα σε μια θάλασσα   που φαινόταν ότι θα αγρίευε  συσσωρεύονταν  σύννεφα αγριεμένα και ο ουρανός  άλλαζε χρώματα μωβ , μπλάβο, βαθύ βυσσινί άλλοτε κατακόκκινος  πάντα όμως με ένα υπόστρωμα μαύρου , απειλητικού, μιας σκοτεινιάς ανεξήγητης  τ 'αστέρια κρύβονται και αρχίζει να λυσσομανά ο αέρας και εκείνοι -οι άνθρωποι- ένιωθαν την καρδιά τους να σφίγγεται και έναν κόμπο στον λαιμό,  εντωμεταξύ συνέχιζαν να ασχολούνται με τις εργασίες τους  η να ερωτεύονται  να καβγαδίζουν, να κάνουν παιδιά , να πηγαίνουν σχολειό , να παρκάρουν ,να κάνουν μπάνιο , να συνομιλούν ακατάπαυστα ξέροντας όμως υπόκωφα πως τίποτε πια δεν είναι όπως πριν  και αύριο ,μεθαύριο η και την επομένη ώρα  η ζωή ολονων  θα άλλαζε ριζικά προς το χειρότερο και ότι δεν υπήρχε κάποιος υπεύθυνος ο ένας και μοναδικός φταίχτης ο αποδιοπομπαίος τράγος οπού θα μπορούσαν να ξεσπαθώσουν να τον βάλουν φυλακή να του βγάλουν τα έντερα να τον αποκεφαλίσουν ώστε να βγάλουν το άχτι τους και ότι μάλλον υπήρχαν χιλιάδες η μάλλον εκατομμύρια αίτια  αυτής της παράξενης και ανεξήγητης κρίσης που συσσωρεύτηκαν για χρόνια σαν τα σκουπίδια που  σχημάτιζαν βουνά γύρω από τις πόλεις τους ενόσω αυτοί συνέχιζαν να ψωνίζουν στα σουπερμάρκετ να  διασκεδάζουν στα πολυσινεμα σ'αυτήν την κρίση που σέρνονταν για χρόνια κι έμοιαζε με εκείνο το πανάρχαιο Φίδι που έτρωγε σύμφωνα με τον μύθο την ουρά του  ακατάπαυστα μονό που τώρα δεν ήταν η ουρά αλλά τα ίδια τα παιδιά  του που έτρωγε αυτό το Φίδι που ήταν ο Χρόνος αυτοπροσώπως ,ο Κρονος.(το κακό  είναι πως οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν τον Χρόνο σαν την σκιά που ουτως η άλλως τους συντροφεύει είτε φαίνεται  μεγάλη είτε εξαφανίζεται ανάλογα με την φορά των ηλιαχτίδων που είναι όμως πανταχού παρούσα σαν τους χτύπους της  καρδιάς ,σαν την αναπνοή , την εισπνοή την εκπνοή ,ο χρόνος ,αναπόφευκτη σκιά  όπως κι ο θάνατος,  νόμιζαν ότι μπορούν να τον απωθήσουν να τον ξεχάσουν να τον αναβάλλουν παίζοντας  με την απόλαυση , καταναλώνοντας  και φωνάζοντας  ''Ακόμα'' ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ,ΕΝΑ ΠΑΓΩΤΟ ,ΜΙΑ ΚΟΥΚΛΑ ΜΠΑΡΜΠΙ ,ΤΥΧΕΡΆ ΠΑΙΧΝΙΔΙA ,ακόμα ένα  ΚΙΝΗΤΟ , ΕΝΑ ΛΑΠΤΟΠ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ακόμα  ενώ εκείνος  τους κατέτρωγε τα σωθικά , στριφογυρνώντας μέσα σα σκουλήκι ,σαν πεταλούδα εκκολαπτόμενη μες το κουκούλι της εντός μας, σαν προνύμφη)................

.....κι όμως διψούσαν για να συνεχίσουν την ζωή που μέχρι τώρα έκαναν-να πηγαίνουν με τα αυτοκίνητα τους πάνω κάτω σε ένα ατελείωτο μποτιλιάρισμα να στέκονται ώρες στην ουρά έξω από τα κέντρα διασκέδασης ,να αλαλάζουν σιωπηλοί μπρος τη μεγάλη οθόνη να κάνουν έρωτα μηχανικά ,να αυνανίζονται  μέσα σε μια ατελείωτη φαντασίωση ενώ ήξεραν ότι πάντα η απόλαυση ήταν αλλού και άλλη και κλεμμένη και ενώ, ενδόμυχα ,επιθυμούσαν κάπου όλο αυτό το γαϊτανάκι να τελειώσει να ξαναβρούν την αθωότητα να σταματήσει το κακό και όμως ,συνέχιζαν σαν τα τυφλά γαϊδούρια να σέρνουν τον τροχό του μαγγανοπήγαδου : ελπίδα ,αθωότητα ,διάψευση , εμμονή, συσσώρευση εμπειριών σε ένα κυνήγι μιας ευτυχίας το ίδιο μάταιο όπως η ζωή τους ,ενώ βαθειά φυτεμένη μέσα τους ακουγόταν η σιωπηλή επιταγή του Υπερεγώ: Απήλαυσε το ! Μα..τι; 

Ώσπου ξαφνικά το έδαφος  άρχισε να γλιστρά από τα ποδιά τους  και άνοιγαν κάποιες από τις τρύπες της κολασης:ανοιγματα πού φαίνονται στο μάτι σαν ρωγμές στα βράχια , άλλες ορθάνοικτες και άλλες περιορισμένες και στενές ενώ όλες ήταν ακανόνιστες και μαυρες,εβγαιναν από μέσα τους αναθυμιάσεις σαν πυκνή ομίχλη 

κι εκείνη η μυρωδιά από θειάφι απροσδιόριστη ,αναδύονταν και να σιγά σιγα πού από μια τέτοια οπη αναδυεεται ο ιδιος ο σατανάς ,όχι εκείνος με τα κερατα και τη διχαλωτή ουρά αλλά ο άλλος,πανεμομορφος και μελαγχολικός ,μεγαλοπρεπα απεχθής εκπεσών και ανημπορος με δακρυσμενα μάτια ,καταμαυρος σαν τη νυχτια,αλήτης του επέκεινα διεφθαρμενος ως τα βαθη της ψυχής του, μόνος…
... και ολοι απομακρυνονταν κατατρομαγμένοι ,κραυγάζοντας , τρεμοντας,κλαιγοντας και αρχισε να αχνιζει ενα συναισθημα που εμοιαζε με αγανακτηση ομως δεν ηταν: ητανε τρομος που μεταμφιεζονταν σε αγανακτηση,ητανε αγωνια μασκαρεμένη σε οργή, ηταν δειλια που εμφανιζοτανε σαν μίσος.....

και αυτό που εμφανιζοτανε σαν συμπυκνωμένο μισος ,οργη ,αγανακτηση ητανε  στην πραγματικοτητα ενα συναισθημα  αερινο,ρευστο , υγρο , σαν Ομίχλη ....
...kαι ολοι παραμενενα καθηλωμένοι στις θεσεις τους και κοαζανε σαν βατραχοι  που κολυμπουν σε βαλτοκαι κοιτουσαν καχυποπτα ο ενας τον αλλον ,οργανωμένοι σε μικρές σφιχταγκαλιασμένες ομάδες που τις ενωνε ο κοινός τρομος και ζητουσαν  Δικαιοσυνη δηθεν αλλά εννοουσαν εκδικηση : και ουτε καν εκδικηση για το πραγματικό κακό που ολοι εβλεπαν οτι θαρθει αλλά για το αλλο,το φαντασιακό, αναμνηση μιας ψευδους πληγής , ενός τραυματος που δεν μπορουσανε καλά καλά να θυμηθουνε ποιος   το προκαλεσε και  τι στο κατω κατω ητανε ,ποιο μερος του σωματος  ή της ψυχικής τους δομής ειχε πληγωθει,η μηπως  αυτό που νιωθανε σαν τραυμα ηταν η ιδια η τρωτότητα της υπαρξης τους -το οτι εστω για λίγο νιωσανε πως ητανε απλώς θνητοι ,το οτι δεν ησανε απεθαντοι και πως μπορουσανε να σβησουνε το ιδιο συμπτωματικά οπως  γενηθηκαν ,σαν τα μυγακια που  κολλουν στη γλώσσα των βατραχων- και οτι ησανε  ανημποροι μπροστα σε αυτό το Κακό,  που αδιαφορος για το μικρο προσωπικό δραμα του καθενός τους , για την μιζερια την θλιψη ,την αγωνια τους ,ολοταχώς ερχοταν σαν Τυφωνας...που πολύ φυσικό δεν τους εβλεπε..οπως δεν μας βλεπει ποτέ το Πραγμα που ειτε το ποθουμε ειτε το φοβομαστε η και τα δυο μαζί γιατι ειναι κατι παραπάνω το Πλεονασμα μας  , αυτο που ξεχειλιζει απο μέσα μας ,αυτο πουο λοι εκ-σωτερικευουμε ,η ιδια μας η ορμή ,η συσσωρευμένη μας λιμπιντο το αποσταγμα των δικών μας παθών , ενοχών ,απωθημενων ,των δικών μας παραλειψεων και πραξεων

Το Πραγμα,σαν το Τερας του Φρανκεσταιν , αυτονομημένο , ημιανθρωπινη  μηχανή, το Τερας των αγορών τα σπρεντς , τα τοξικά ομολογα ,τα δανεια που εγιναν βραχνας ,το χρημα σαν το πορταιτο του Ντοριαν Γκρευ οπου αυτοι νομισαν οτι μπορουν να φορτωσουν εκεί την  μιζερια τους , την Μοχθηρια τους και τον Μόχθο των αλλων ,συμπυκνωμένη,παγωμένη , να απωθησουν εκει τα σκοτεινά συναισθηματα ,να κρυψουν τις αμαρτιες  τους (οπως ο Μιδας που προσπαθησε να κρυψει το μυστικό του σε μια τρυπα )για να συνεχιζουν αυτοι να παραμένουν αρυτιδωτοι ,αιωνια νεοι λες και η χωρα τους ητανε χωρα των Ατλαντων και να που η μαγεια διαλυθηκε και ειδαν οτι η χωρα ητανε ερημος και ολα αυτά τα φανατστηκανε ,δεν ητανε ο χρόνος που παγιδευτηκε αλλα αυτοι σε εναν  αντικατοπρισμό μεγαλειου και δεν υπηρχε νερο -πραγματικό νερο-σ'αυτον τον τόπο.  

και ενιωσαν οτι εγιναν  ξένοι σε ένα κόσμο όπου νομίζαν ότι είναι  σπίτι τους. ενιωσαν ξανά παιδιά, αβέβαια για τους εαυτούς τους σε ένα αποξενωμένο κόσμο,ομωςδεν ενιωθαν   πια  αθώοι

-->καθως μοιάζανε όλο και περισσότερο με τον χαμαιλέοντα, ζώο ‘'πού αλλάζει χρώμα ανάλογα με τον τρόπο πού βρίσκεται και μπορεί να γίνει από μαύρο ως απαλό πράσινο, ενώ το μόνο χρώμα πού δεν μπορεί να πάρει είναι το λευκό, το χρώμα της αθωότητας’’ ...

..... και

ετσι προτιμουσαν να μενουν μισοτελειωμένοι-νομιζοντας οτι ειναι ατελειωτοι,ατελευτητοι περιπου αθανατοι,οχυρωμένοι-ταμπουρωμένοι μάλλον- σε ενα ελαχιστο εαυτό που σχεδόν δεν ανεπνεε κλεισμένος σε μια ενδομυχη στοά -σαν εκεινο το πλασμα στην Στοά του Καφκα που προκειμένου να αντεξει τον φόβο παρεμενε σιωπηλό ελπίζοντας οτι η ακινητη  του εκουσια ησυχια δεν θα προκαλουσε τον εχθρο-και δεν ηθελα να ξερουν ουτε το προσφατο παρελθόν ουτε κυριως το μέλλον -προτιμώντας να βυθιστουν σε ενα απωτατο εξωραισμένο παρελθόν , φαντασιακά αναπλασμένο ωστε να Νομίζουν πως το ελεγχουν .. Και αιφνης βουτηξαν στις υπογειες στοές τους σαν τους τυφλοπόντικες ..Και περιμεναν .. Και τις ελαχιστες φορές που βγαιναν εξω δειχνανε ο ενας στον αλλον τα Μυτεράτους δόντια :'' Εσυ φταις '''

...και κλεινανε τις πορτες και τα παραθυρα   σφαλιστα ,αμπαρωνονταν και μεναν σπιτια τους με χαμηλωμένα φωτα δηθεν για οικονομια,ελπίζοντας να ξορκισουν ετσι το κακό,προσπαθώντας να μιλάνε χαμηλόφωνα  ή και αηχα διαβαζοντας  ο ενας τα χειλη του αλλου (αυτοτο καταφερναν κυριως οι γυναικες κοιταζοντας τα ματια και τα χειλη των συζυγων τους με  ψευτικη λατρεια δηλαδή μεταμφιεσμένο φοβο  ...)ή καποιες φορές βγαζοντας αναρθρες πνιχτές κραυγες οπως καμμια φορά νομιζουμε  πως βγαζουμε στους εφιαλτες μας  και μετά ξυπναμε λουσμένοι στον ιδρώτα,ή ακόμα,περπατωντας  ακροποδητι  προσπαθωντας να κανουν οσο το δυνατον λιγώτερο θορυβο λες και θα μπορουσε να τους προσεξει ο Τυφωνας -τοσο αναλαφρα και προσεκτικά λές και φοβοντουσαν το ιδιο τους τον σκελετo λές και τρεμανε μη σπασουν τα οστά τους . Και νιωθαν τοσο ευθραυστοι απο μέσα οσο κι απο εξω  

Και μαθανε πως το ονομα του Πραγματος ητανε Χρέος ....Και σφιχτηκε η καρδια τους