ναι ολοι οι (θρησκευτικοι)πολιτισμοι π.χ ο αρχαιος ελληνικός ειχαν οριο(υβρις) ή ταμπου που αν το υπερβεις επερχεται η τιμωρια ,ομως αυτό δεν ειναι το ιδιο με την συγκεκριμμένη εννοια της ενοχής που υποβαλλει ο Παυλικός χριστιανισμός….
Η υβρις ειναι πραξη .Η ενοχή ειναι κατι που τό εχεις μεσα σου ,ως προπατορικό αμαρτημα η στιγμα … Δνε μπορεις να το ξεπερασεις …υπάρχει ουτως η αλλων …
Κι εδώ στην Ορθοδοξη και καθολική εκδοχή του χριστιανισμου ερχοταν ο ρόλος της εκκλησιας . Η εκκλησια μεσολαβεί μεταξύ ουρανου και γής για να σου συγχωρεθεί κτι που δεν εκανες αλλα το φερεις μέσα σου ,για να σωθείς …
Αρα δεξου τον μεσολαβητικο ρόλο του ιερεα - και τις τελετουργιες , μυστηρια αλλιως πάς χαμένος. …
Και στον προτεσταντισμό; Εδώ οπως μας δειχνει ο Βεμπερ τα πραγματα γινονται πιο μοναχικά ….κια πιο αγχώδη …
Δεν σε σωζει τιποτα απο την καταδικη …ουτε η προσευχή ουτε η ελεημοσυνη…..
Γιατί; Γιατί υπάρχει το δογμα (περισσοτερο του Καλβίνου ) του προκαθορισμου .
Δηλαδή ο θεός εχει διαλέξει ηδη πριν - το που θα παμε , στην Κολαση η τον Παραδεισο …
Κι αυτό οδηγει στην πιο αγρια αγωνια … Που θα καταλήξει η ψυχή μου ελεγε ο αγωνιωδως ενοχικός προτεσταντης…
Δεν υπάρχει καμμια απαντηση ,καμμια αποκριση απο τον Θεό … παρα μόνο ενα δειγμα … Αν πετυχεις στο επαγγελμα ,… αν βγαλεις λεφτα απο την εργασία σου…αν γινεις πλουσιος χαρη σ’ αυτήν …
μάλλον θα πάς στον Παραδεισο .
Ετσι η ενοχή , το προταπατορικό αμαρτημα με την καταλληλη χειραγωγηση και διστροφή) οδηγησε στον συγχρονο καπιταλισμό…και τον προτεσταντη αστο στον ”εγκοσμιο ασκητισμό” του χρηματος ,, στο κυνηγι της επαγγελματικής επιτυχιας σαν παυσιπονο για την διαρκή ενοχή του
Ομως
σημερα η ενοχή εχει αλλάξει : η ενοχή πια συνδεεται με την απολαυση :οχι ομως Αν απολαμβανεις αλλά Αν δεν απολαμβάνεις : Δηλαδή δεν καταναλώνεις: βλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου