Παρασκευή, 09 Απριλίου 2010
πειθήνιοι
κανείς τους Δεν κατάλαβε
ακίνητοι μες την μικρότητα..
Ανήμποροι να πουν ένα τόσο Δα όχι .....
Απολιθωμένοι εν μέσω της Μπλογκοσφαιρας
Πειθήνιοι μες τον Βυθό της ύπαρξης τους
Τετάρτη, 07 Απριλίου 2010
Εκείνο που βλέπω αντίς πια για τη χώρα μου
ειν’ ένα εκμαγείο
νεκρικό αποτύπωμα
μάσκα που κρύβει από κάτω προσωπεία
άγνωστες λέξεις
κι η μυρωδιά της γίνεται όλο και πιο πιο ξένη
είναι η χώρα μου αυτή;
Κι αυτοί οι άνθρωποι που βλέπω γύρω είναι οι Ίδιοι ;
Η μήπως άλλοι ηρθαν στη θέση τους ;
Φόρεσαν τα σώματα , διάλεξε ο καθένας από ένα παγωμένο χαμόγελο
και
άρχισαν να περιφέρονται πάνω κάτω σαν κουρδιστά παιχνίδια;
--------------------------------------------------------------------------
Τρίτη, 06 Απριλίου 2010
Καμιά φορά πονά κι η απουσία
Όταν στην άκρη τ’ ουρανού γυρεύεις την Ουσία
Όταν πετάς στα σύγνεφα ,πονάνε και οι Λέξεις
(Ανακαλύπτεις ξαφνικά πως δεν μπορείς να παίξεις)
Και κάτω από τα πόδια σου, σα βλέπεις το κενό
Νιώθεις να πέφτεις άξαφνα ,σε άσπλαχνο γκρεμό
Δευτέρα, 05 Απριλίου 2010
Η Γευσις της ζωής μας
Η
ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Η Γευσις της ζωής μας
Η Γευσις της ζωής μας
Απ τη ζωή, στο τέλος της, μόνη απομένει γεύσις
του αειφόρου ποταμού (που δις εμβαινειν), ρεύσις
η γλύκα, μήλου αδαγκωτου, και η επιθυμία
ανείπωτη ,ως μια ορμή προς μιαν ουτοπία..
Απ’ τη ζωή ,στο τέλος της ,μένει καμμένο ξύλο
κι’ ο τρομερός Μινώταυρος δεμένος σ’ενα στύλο
Η Αριαδνη ,μυστικά να ξετυλίγει μίτους
κι’ ο Ιωνάς να οδύρεται με΄τη Κοιλιά του κήτους …
Απ’ τη ζωή γαυγίσματα ,φωτιά και γκρίζα σκονη
κι όταν στο τέλος έρχεται η νεκρική σινδονη
κι οταν εγκαταλείπουμε το ,των ανθρώπων ,πλήθος
Πλάθει νανούρισμα ξανά το μητρικό το στήθος
η Γευσις της θεότητας , βυζιού γαλακτερή
οπως το άστρο της Βηθλεεμ ,κι αυτή αστραφτερή
όταν θα φευγει η ζωή ,σαν μια σκιά στον τοίχο
και μάταια ο Μινωταυρος θα ψάχνει για τον Μιτο….
Η Γευσις της ζωής μας
Απ τη ζωή, στο τέλος της, μόνη απομένει γεύσις
του αειφόρου ποταμού (που δις εμβαινειν), ρεύσις
η γλύκα, μήλου αδαγκωτου, και η επιθυμία
ανείπωτη ,ως μια ορμή προς μιαν ουτοπία..
Απ’ τη ζωή ,στο τέλος της ,μένει καμμένο ξύλο
κι’ ο τρομερός Μινώταυρος δεμένος σ’ενα στύλο
Η Αριαδνη ,μυστικά να ξετυλίγει μίτους
κι’ ο Ιωνάς να οδύρεται με΄τη Κοιλιά του κήτους …
Απ’ τη ζωή γαυγίσματα ,φωτιά και γκρίζα σκονη
κι όταν στο τέλος έρχεται η νεκρική σινδονη
κι οταν εγκαταλείπουμε το ,των ανθρώπων ,πλήθος
Πλάθει νανούρισμα ξανά το μητρικό το στήθος
η Γευσις της θεότητας , βυζιού γαλακτερή
οπως το άστρο της Βηθλεεμ ,κι αυτή αστραφτερή
όταν θα φευγει η ζωή ,σαν μια σκιά στον τοίχο
και μάταια ο Μινωταυρος θα ψάχνει για τον Μιτο….
Κυριακή, 04 Απριλίου 2010
Κάποιες φορές δεν θέλουμε να βρούμε την Ιθάκη
Κάποιες φορές δεν θέλουμε να βρούμε την Ιθάκη
Και μόνοι μες τη θάλασσα ταξιδεύουμε
Ο ουρανός ακίνητος σαν την ψυχή μας
Κι ακούμε την ανάσα μας τα βράδια
Κάποιες φορές δεν θέλουμε να βρούμε την Ιθάκη
Καταμεσής –ακίνητοι- σε μια θάλασσα σα λάδι
Ανάμεσα στον Ύπνο και στον Ξύπνο
Ακούμε την καρδιά μας να χτυπά
Και ολόγυρα μας σιωπή
Κι επαγρυπνούμε
Μη και φυσήξει ο Άνεμος και μας την πάρει
Ετούτη τη διάχυτη, στη θάλασσα, στιγμή ....
Και ολόγυρα μας σιωπή
Κι επαγρυπνούμε
Μη και φυσήξει ο Άνεμος και μας την πάρει
Ετούτη τη διάχυτη, στη θάλασσα, στιγμή ....
Σάββατο, 03 Απριλίου 2010
.Ακου Γαιδαράκο
————–
Απο καιρό σου μαθαμε να παιζεις με τις λέξεις
Τωρα το παρτυ τελειωσε ,δεν εχει πιά διαλέξεις
Τωρα Κουραγιο σου ζητουν ο ενας και ο Αλλος
και Τωρα μπαινει ο Δαχτυλος που ειναι ο πιο Μεγάλος
Κι εχουνε εξαφανιστει και ταλλα τα Γαιδουρια
Δεν εχεις υποζυγια για να φωνάζεις Γιουργια
Μοναχος σου θα φορτωθεις το Αχθος των Δανειων
Κι αντι για δακρυα οταν κλαις θα βγαινει μονο Πυον…
—————————————
Εστι λοιπόν .. Ανηπορος να δωσεις εναν Κλωτσο
Φαινεται Γαιδαράκο μου οτι σε πιασαν Κώτσο …
Πέμπτη, 01 Απριλίου 2010
κατι
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: κατι
κάτι που ταν πολύτιμο και ήταν από χρυσάφι
το δώσαμε ενέχυρο ,μια μέρα στον σαράφη
κάτι που ήταν δροσερό κι ήταν αναπνοή μας
μα τώρα λειώνει σαν κερί μαζί με την ψυχή μας
κάτι έχει σπάσει μέσα μας κι είναι σακατεμένο
κάτι που είχαμε ακριβό και τώρα είναι θαμμένο
κάτι που χάσαμε παλιά ψάχνουμε να το βρούμε
κι'αναρωτιoμαστε κρυφά''άραγε ακόμα ζούμε;''
Αυτή η Χώρα η απέθαντη που είναι λυπημένη
θυμίζει κάτι μέσα μας που τώρα αργοπεθαίνει...
κάτι που ταν πολύτιμο και ήταν από χρυσάφι
το δώσαμε ενέχυρο ,μια μέρα στον σαράφη
κάτι που ήταν δροσερό κι ήταν αναπνοή μας
μα τώρα λειώνει σαν κερί μαζί με την ψυχή μας
κάτι έχει σπάσει μέσα μας κι είναι σακατεμένο
κάτι που είχαμε ακριβό και τώρα είναι θαμμένο
κάτι που χάσαμε παλιά ψάχνουμε να το βρούμε
κι'αναρωτιoμαστε κρυφά''άραγε ακόμα ζούμε;''
Αυτή η Χώρα η απέθαντη που είναι λυπημένη
θυμίζει κάτι μέσα μας που τώρα αργοπεθαίνει...
Πόλεμος ειναι......
σαν την φωτιά
και που ξεσπά
η άγρια μας η φύση...
και λένε πως ο πόλεμος Δεν είναι λύση και σωστά
μα κι' η ειρήνη;Όταν βουλιάζεις κάθε μέρα μες τη Δίνη;
της σιωπηλής υποταγής και η ζωή σ' αφήνει
μες τη σιωπή ,μες΄την υπόκωφη και Μοχθηρή σαγήνη
της αυταπάτης;
- καλά όλα αυτά ..Μα πές μας Αύριο τι άραγε θα γίνει;
ο Χρόνος είναι το πιο ύπουλο Αγρίμι,
ο Χρόνος.....
Τετάρτη, 31 Μαρτίου 2010
Τρίτη, 30 Μαρτίου 2010
ψηλάφισε
ψηλάφισε το μέρος της καρδιάς
βουλιάζοντας στον εαυτό σαν νυχτοπούλι
που κουρνιάζει .
όταν νυχτώνει ,
μένω μόνος μεσ' τα σπλάχνα μου.
ένιωσε
πως ήταν εκεί ,παρολαυτά..
Μεσ τη Κοιλιά σου κρυβεται πτωμα ενα παιδάκι
Κι ο Φθόνος των ατάλαντων και η Μικροψυχία
Αυτη η μεσα μας φωτιά , αυτό το φώς που καίει
Αυτό που μεσα απ’ τη καρδιά αργά σαν λάβα ρέει
αυτός ο χτυπος της καρδιάς,το Ρυθμικό ρολόι
που σαν τον Χρόνο εκρίνεται,αιώνιο μοιρολόι
οι χάντρες του κομπολογιου ,ψυχών μας κομποσχοίνι
Το πιο βαθύ μας φάντασμα, που καίγεται και σβύνει,
η μέσα μας η έκρηξη, Τά Ρω του έρωτα μας
Κι οι αναμνήσεις της ζωής που χανονται σιμά μας
που σας χτυπά στο προσωπο ,και που σας εξοργίζει
ειναι η Ιδια η ζωή , η μέσα σας που Σφύζει
Κι εσεις την πνιξατε αργά,μέ μοχθηρό σχοινάκι
Μεσ’τη κοιλια σου βρισκεται ,πτωμα, ενα παιδάκι
που σε κοιτά απο μεσα σου, με σκοτωμένο μάτι
Που απ’ τη ζωή ξεπέζεψες απ’ του όνειρου το άτι
Σχόλιο από Νοσφεράτος Ιούνιος 30, 2008
Η Σκοτωμένη ΧελιδΩνα
Μες τον Μπαξέ μας κάποτε, Τρύπωσε Χελιδώνα
-που νόμιζε πως βρέθηκε σε παραδείσου Δώμα -
και κούρνιασε σε μια Γωνιά και κλώσησε τ'αυγά της
μας είδε και τιτίβισε γλυκά απ' τη χαρά της
μας Δώρισε χαμόγελα ,φτερούγισε κοντά μας
και νόμιζε πως σαν κιαυτήν πως είναι κι η Καρδιά μας
Γιατί η Χελιδωνα μας είχε Ελευθερία
Μα την δική μας την Καρδιά , κατείχε η Μοχθηρία
Κιοταν μας χαμογέλασε της βγάλαμε το Μάτι
και στο κορμί της βγάλαμε το φθονερό μας άχτι
κιολοι μαζί σκοτώσαμε,την μανα Χελιδώνα
-με να μαχαίρι στην καρδια και μια βαριά κοτρόνα
Κι υστερα τεμαχίσαμε τα μαύρα τα φτερά της
Και την Διχάλα κόψαμε της Χελιδωνουράς της
κι ύστερα της ανοίξαμε την άσπρη την κοιλιά της
κι εκεί μάταια ψάξαμε τα ολόασπρα αυγά της
Και αφού με αίμα βάψαμε τα ολολευκα μας Χέρια
Ολόχαροι ευχηθήκαμε , κοιτάζοντας τ' Αστέρια
''Μεγαλοδύναμε Θεέ στείλε Χελιδονάκια
Κι εμείς θα τα σκοτώσουμε
Γιατί'μαστε ανθρωπάκια ''
ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ
Ανάλαφρα περπατούσε στις ταφόπετρες ο Νοσφεράτου .Είχε μόλις φτάσει στη
χώρα μας με ένα παράξενο πλοίο ,δίχως πλήρωμα . Το ξέραμε πως ήταν ο
ίδιος ο Δράκουλας αυτοπροσώπως , άλλωστε οι μυτεροί του κυνόδοντες
γυάλιζαν λυπημένα ,η πελιδνή του όψη αντιφέγγιζε στην πανσέληνο.
Είχαμε συγκεντρωθεί ,όλοι οι κάτοικοι της μικρής μας πόλης στις πύλες
του νεκροταφείου . Τρέμοντας και απορώντας ,παρακολουθήσαμε την παράξενη
εργασία του Δράκουλα. Ανασκάλευε τους προγονικούς μας τάφους με φούρια
και αλαφράδα ..Ξέθαβε τα κοκάλα ,τα ψαχούλευε ,τα μύριζε ,Ω! ρίγος
φρίκης μας κατέλαβε.
Όμως κανείς δε τόλμαγε να διακόψει τον κόμη στο ανίερό του έργο.
Από φόβο ίσως; Ή από σεβασμό στον πόνο του Τέρατος;
Προσωπικά πιστεύω το δεύτερο, διότι μύχιανιωθαμε ολοι πως για
κάποιο σοβαρότερο λόγο και όχι για τροφή ,το θλιβερό τέρας συλούσε τους
τάφους .
Πραγματικά ο Νοσφεράτου σταμάτησε σε κάποια κοκάλα παμπάλαια και τα
φίλησε ευλαβικά με δάκρυα στα χλωμά μάγουλά του.
Τότε όλοι οι παριστάμενοι καταλάβαμε πως τα οστά αυτά αντιπροσώπευαν
κάτι πολύ αγαπητό στον κόμη, ίσως κάποια μυστική ερωμένη ,πεθαμένη από
χρόνια ,από τότε που ήταν ζωντανός και παλούκωνε τους ανθρώπους και
έβαζε τις μητέρες να τρώνε τα παιδιά τους. 
το μελλον των παιδιων ειναι η Μποτα
σ'αυτην την επαναληψη ταινίας
στην δινη αυτή της πιο Τυφλής της Βίας
Το μελλον των παιδιων ειναι η Μπότα
σ'αυτήν την κοινωνια που πεθαίνει
το μελλον ειναι σαν Ψυχή που βγαίνει
οπως το Αίμα μας καθώς αιμοραγουμε
Το μελλον ολων μας ειναι η Μπότα
Τιποτε πια -ποτε ξανά- οπως και Πρωτα...
χωρις φωνή αυτή η χωρα που πεθαίνει
σαν ενα δακρυ απο το ματι που δεν βγαινει..
Φοβαμαι τους ανθρωπους ( Ουχι του Αναγνωστακη αλλά εμού του ιδίου)
Φοβαμαι τους ανθρωπους που τοsα χρονια επι Κααμανλοπαρέας και Πολυδωρο
βουλγαράκη τα βαζανε με το ....Πασόκ και οταν τους ελεγες ''βρε παιδια
'' δεν κυβερνα ο ΓΑΠ αλλά ο Καραμανλής ο Τζουνιορ με ολη την παρεα των
ανικανων του
στην καλυτερα περιπτωση
σου λεγανε ΟΥΣΤ .. και ''Κουκουλοφορε'' και διαφορα αλλα αηδιαστικά
και τωρα σου λένε εμμέσως '' Ειδες που σταλεγα ;
Ο ΓΑΠ φταιει γα ολα ...
Φοβαμαι τους ανθρωπους
που οταν γινοταν ο Δεκεμβρης αυτοι Τσιριζαν για τα Σκανδαλα δηθεν του ...Τσιριζα αναπαραγοντας ολη την βρωμερή συκοφαντια της ακροδεξιας
Και τωρα απειλούν και παλι Τσιριζουν οτι ο Δεκεμβρης δεν ηταν τιποτα μπροστα σε αυτό που θα γινει λογω -λεει - ΓΑΠ
Φοβαμαι τους ανθρωπους
Που ποτε τους δεν τους ειδαμε σε διαδηλώσεις και απεργιες και τα τοιαυτα επι Καραμανλέως του Β'
αλλά ΚΑΙ ουτε ΤΩΡΑ επι ΓΑΠ
και που αντις να συμμαζευτουνε και να το παρεχτουνε και να πουνε π.χ ''Παιδια δεν κανω απεργιες και διαδηλώσεις λογω ....αρχής '' οπως λενε αναεκαθεν και σεμνακαι ταπεινά οι Δεξιαρες
αντιθετωςσυνεχιζουν και τσιριζουνε ''Τι να σου κανει μια μερα απεργιας ενώ αν ηταν Απεργια διαρκειας θα ..καναμε '' και αλλα τετοια χωρις να πτοουνται απο την απολυτη Φαιδροτητα τους...
Φοβαμαι τους ανθρωπους
Φετος φοβηθηκα ακομα περισσοτερο
(συνεχιζεται )
στην καλυτερα περιπτωση
σου λεγανε ΟΥΣΤ .. και ''Κουκουλοφορε'' και διαφορα αλλα αηδιαστικά
και τωρα σου λένε εμμέσως '' Ειδες που σταλεγα ;
Ο ΓΑΠ φταιει γα ολα ...
Φοβαμαι τους ανθρωπους
που οταν γινοταν ο Δεκεμβρης αυτοι Τσιριζαν για τα Σκανδαλα δηθεν του ...Τσιριζα αναπαραγοντας ολη την βρωμερή συκοφαντια της ακροδεξιας
Και τωρα απειλούν και παλι Τσιριζουν οτι ο Δεκεμβρης δεν ηταν τιποτα μπροστα σε αυτό που θα γινει λογω -λεει - ΓΑΠ
Φοβαμαι τους ανθρωπουςΠου ποτε τους δεν τους ειδαμε σε διαδηλώσεις και απεργιες και τα τοιαυτα επι Καραμανλέως του Β'
αλλά ΚΑΙ ουτε ΤΩΡΑ επι ΓΑΠ
και που αντις να συμμαζευτουνε και να το παρεχτουνε και να πουνε π.χ ''Παιδια δεν κανω απεργιες και διαδηλώσεις λογω ....αρχής '' οπως λενε αναεκαθεν και σεμνακαι ταπεινά οι Δεξιαρες
αντιθετωςσυνεχιζουν και τσιριζουνε ''Τι να σου κανει μια μερα απεργιας ενώ αν ηταν Απεργια διαρκειας θα ..καναμε '' και αλλα τετοια χωρις να πτοουνται απο την απολυτη Φαιδροτητα τους...
Φοβαμαι τους ανθρωπους
Φετος φοβηθηκα ακομα περισσοτερο
(συνεχιζεται )
κάποιες φορές βυθιζομαι σε τρυφερή ανία
Καποιες φορές η σκέψη μου ραγίζει σαν γυαλί
κατρακυλώ και βρίσκομαι σε μια -εντός- αυλή
Κάποιες φορές, βυθίζομαι, σε τρυφερή ανία ,
Και αιωρειται μέσα μου του χρόνου η γοητεία.
Και αιωρειται μέσα μου του χρόνου η γοητεία.
Το παρελθόν και το παρόν γίνονται ένα μάγμα
Και μοιάζουν τα μελλούμενα να λάμπουνε σαν θαύμα...
Και μοιάζουν τα μελλούμενα να λάμπουνε σαν θαύμα...
Ειναι που δεν αντεχει την Αγάπη
(η φωτο απο την
ανεπιδοτη....)
Κυρία μου –είπε ο ψυχίατρος
Το αγοράκι σας δεν έχει τίποτα
Και δεν διέγνωσα καμία ψυχικά ασθένεια
Μόνο μια κάποια τρωτότητα
Να ! είναι που δεν αντέχει
Αυτά τα ψιθυρίσματα στο σκοτάδι ,τις σκιες, το θρόισμα των φύλλων ,τους μυριάδες πεθαμένους να μιλούν και τα αστέρια, τα πετούμενα, τους πελαργούς των άλλων κόσμων ,τις νεράιδες
τις μυρωδιές της άνοιξης ,τα δίδυμα φεγγάρια, την χαρά
είναι που μες τις φλέβες του κυλά γάργαρο αίμα, είναι η αγάπη που δεν αντέχεται ,κυρία μου, είναι που ολοζώντανο
το είναι του ξεσπά, κυρία μου είναι η αγάπη που κυλά σαν το ποτάμι ,η αγάπη ...
Το αγοράκι σας δεν έχει τίποτα
Και δεν διέγνωσα καμία ψυχικά ασθένεια
Μόνο μια κάποια τρωτότητα
Να ! είναι που δεν αντέχει
Αυτά τα ψιθυρίσματα στο σκοτάδι ,τις σκιες, το θρόισμα των φύλλων ,τους μυριάδες πεθαμένους να μιλούν και τα αστέρια, τα πετούμενα, τους πελαργούς των άλλων κόσμων ,τις νεράιδες
τις μυρωδιές της άνοιξης ,τα δίδυμα φεγγάρια, την χαρά
είναι που μες τις φλέβες του κυλά γάργαρο αίμα, είναι η αγάπη που δεν αντέχεται ,κυρία μου, είναι που ολοζώντανο
το είναι του ξεσπά, κυρία μου είναι η αγάπη που κυλά σαν το ποτάμι ,η αγάπη ...
Γιαυτό ξυπνά τα βράδια με εφιάλτες: Είναι που δεν αντέχει την Αγάπη ...
κυλιστηκα στα απονερα απιαστης ουτοπίας
κυλιστηκα στα απόνερα άπιαστης ουτοπίας
σαν να ταν ελιξήριο μιας μυστικής ουσίας
σα να τανε απόηχος μιας ξεχασμένης γνώσης
-σαν το κερί που μ’έκαιγε μέχρις Εσύ να λιώσεις
σαν να τανε ανα-μνηση μιας νύχτας με σελήνη-
που γλύκανε τους κόμπους μου ,σαν μυρωδιά π’αφήνει
μια Νύχτα ανοιξιάτικη υγρή, στη Σαλονίκη
σα γεύση από ξημέρωμα , σαν ήττα μες τη νίκη
μια ουτοπία άπιαστη,πικρή σαν αμαρτία-
κι οι πόθοι μου συνέλευση κάνουν εν απαρτία -
και πάνε μες στα σύννεφα και κάνουνε πορείες
μα μένω εντούτοις Απ ορών και έχων απορίες…
Σχόλιο από Νοσφεράτος Σεπτέμβριος 6, 2008
Σχόλιο από Νοσφεράτος Σεπτέμβριος 6, 2008
(αφιερωμένο εξαιρετικά...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου