Γίνονται πάλι σκοτεινά όπως και πρώτα
Τα μονοπάτια τα σοκάκια και οι δρόμοι
Όπου γλιστρούμε σαν σκιές , τα δέντρα
Που μοιάζαν να χουνε καρπούς ήταν ξερά ,
κι αερικά μας αποδειχτήκαν τα ελπιδοφόρα νέα ,
φρούδες οι ελπίδες ,στα μουντά,
εκεί που ένας ψεύτης ήλιος ,δήθεν μας χαμογελά
εκεί μοιραίοι δειλοί και άβουλοι αντάμα
Προσμένουμε (και πάλι δήθεν ) ένα θάμα …
