Αυτοί, που, κάποτε ήταν στο περιθώριο της κοινωνίας, βρέθηκαν, αναπάντεχα, στο περιθώριο της ύπαρξης. Η καταδικαστική ετυμηγορία τους ανακοινώθηκε ερήμην τους, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι απέφυγαν την εκτέλεση μιας καταδίκης όχι λιγότερο σκληρής από το μαρτύριο του Σίσυφου και όχι περισσότερο από την αφαίμαξη των αιχμαλώτων του Άουσβιτς. Καταναλώνουν σούπες σε φακελάκια, δοξάζοντας τον αυτοματισμό, αλλά το χρόνο που εξοικονομούν θα το ξοδέψουν βλέποντας τηλεόραση. Ερωτοτροπούν με μια πλαστική κούκλα, γιατί, μάλλον υ υπάρχουσα γυναίκα και η πλαστική κούκλα δεν έχουν μεγάλη διαφορά και έτσι μπορεί η μια να αντικαθιστά την άλλη, χωρίς ιδιαίτερη αίσθηση απώλειας. Κάνουν ασφάλειες ζωής, γιατί δεν τους επιτρέπεται να αφήσουν αυτόν τον κόσμο, χωρίς να εξασφαλίσουν ένα πακέτο καταναλωτικής παροχής για κάποιο "τυχερότερο". Επιστρέφουν σπίτι τη νύχτα, έπειτα από άλλη μια πληκτική διασκέδαση, όπου η μη-εκπλήρωση θα έπρεπε να είναι αναμενόμενη, φοβούνται ακόμα και τον ίσκιο τους. Κάνουν τα πάντα για να μην μείνουν μόνοι και τους τσακίζει η μοναξιά. Όσο περισσότερο λένε ότι τους αγαπούν, τόσο περισσότερο αντικρίζουν το αμείλικτο πρόσωπο του Διαχωρισμού. Ο ψεύτης που ψεύδεται απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό σημαίνει, εδώ, μια βολονταριστική αίσθηση ευτυχίας. Ονειρεύονται αυτό που τους επιτρέπεται, αλλά, καθώς αυτό το επιτρεπτό όνειρο δεν είναι εφικτό, σύντομα μετατρέπεται σε εφιάλτη. Και ενώ η συνήθης κατάληξη κάθε εφιάλτη είναι ένα λυτρωτικό ξύπνημα, αυτοί, εδώ, δείχνουν μια διάθεση να κοιμούνται αιώνια. Οι επιτηρητές τους φρόντισαν και φροντίζουν καθημερινά γι' αυτό. Λένε "πάμε για καφέ" (- ο πιο κοινότοπος κώδικας επικοινωνίας της αποσυντιθέμενης γλώσσας του θεάματος ) και κάνουν μόνο αυτό. Αν το εμπόρευμα κυριαρχεί εμφανώς στη γλώσσα τους, αυτό συμβαίνει γιατί ομοιοτρόπως έχει κυριεύει τις συμπεριφορές τους. Και ας το βουλώσει κάποιος μίζερος απολογητής της αθλιότητας αν αρχίσει να λέει για "πρόφαση επικοινωνίας" ή κάποιος ακόμα πιο μίζερος αν πει ότι "τα φαινόμενα απατούν"' γιατί τα φαινόμενα απατούν μόνο γι' αυτόν που αναγνωρίζει τον εαυτό του ως Υποκείμενο και όχι γι' αυτόν που έχει μετατραπεί ο ίδιος σε απλό φαινόμενο. Κοντολογίς, ακριβέστερα, τα φαινόμενα δεν απατούν• κυριεύουν. Για πρώτη φορά στην ιστορία, αυτοί οι χαμερπείς, θέλουν να "σκοτώσουν το χρόνο τους". Και μ' αυτόν τον τρόπο βρίσκουν κάποιο νόημα στην εργασία. Μια υποταγή αυτού του μεγέθους θα τη χλεύαζε ακόμη κι ένας δούλος, γιατί αν απελευθερωνόταν από την εργασία, σίγουρα θα έβρισκε κάτι πιο δημιουργικό να κάνει. Πάντως, όποιος θέλει να "σκοτώσει το χρόνο του", μάλλον, αναγνωρίζει ότι αυτός ο (θεαματικός) χρόνος έγινε κάτι αφόρητα ενοχλητικό. Καθώς, όμως, δε βλέπει πέρα από το Είναι, αυτό που είναι Πραγματικό, την Άρνηση του Είναι και το Γίγνεσθαι, και το σημαντικότερο, δεν μπορεί να κατανοήσει αυτό το Είναι, αναγκάζεται να δει το χρόνο σαν ένα τεράστιο κενό, το οποίο πρέπει να βιαστεί να γεμίσει για να μη χαθεί μέσα του. Αισθάνονται τη δικτατορία του πανομοιότυπου, σαν το απατηλό χάδι μιας γυναίκας, και ανακαλύπτουν την αναγκαιότητα της φυγής, αλλά αγοράζουν τα φθηνότερα εισιτήρια που προσφέρουν μια τέτοια εξασφάλιση• γιατί τα ακριβά εισιτήρια προϋποθέτουν μια διαπαιδαγώγηση που δεν έλαβαν• και από αυτά που φέρνουν ευτυχία τίποτα δεν τους επιτράπηκε.

 

 

Αυτοί, που, κάποτε ήταν στο περιθώριο της κοινωνίας...

 

Δειτε το ..Στη Ροδιά