Ανάλαφρα περπατούσε στις ταφόπετρες ο Νοσφεράτου .Είχε μόλις φτάσει στη χώρα μας με ένα παράξενο πλοίο ,δίχως πλήρωμα . Το ξέραμε πως ήταν ο ίδιος ο Δράκουλας αυτοπροσώπως , άλλωστε οι μυτεροί του κυνόδοντες γυάλιζαν λυπημένα ,η πελιδνή του όψη αντιφέγγιζε στην πανσέληνο.
Είχαμε συγκεντρωθεί ,όλοι οι κάτοικοι της μικρής μας πόλης στις πύλες του νεκροταφείου . Τρέμοντας και απορώντας ,παρακολουθήσαμε την παράξενη εργασία του Δράκουλα. Ανασκάλευε τους προγονικούς μας τάφους με φούρια και αλαφράδα ..Ξέθαβε τα κοκάλα ,τα ψαχούλευε ,τα μύριζε ,Ω! ρίγος φρίκης μας κατέλαβε.
Όμως κανείς δε τόλμαγε να διακόψει τον κόμη στο ανίερό του έργο.
Από φόβο ίσως; Ή από σεβασμό στον πόνο του Τέρατος;
Προσωπικά πιστεύω το δεύτερο, διότι μύχιανιωθαμε ολοι πως για κάποιο σοβαρότερο λόγο και όχι για τροφή ,το θλιβερό τέρας συλούσε τους τάφους .
Πραγματικά ο Νοσφεράτου σταμάτησε σε κάποια κοκάλα παμπάλαια και τα φίλησε ευλαβικά με δάκρυα στα χλωμά μάγουλά του.
Τότε όλοι οι παριστάμενοι καταλάβαμε πως τα οστά αυτά αντιπροσώπευαν κάτι πολύ αγαπητό στον κόμη, ίσως κάποια μυστική ερωμένη ,πεθαμένη από χρόνια ,από τότε που ήταν ζωντανός και παλούκωνε τους ανθρώπους και έβαζε τις μητέρες να τρώνε τα παιδιά τους. 
