Η Γευσις της ζωής μας

Η Γευσις της ζωής μας

Απ τη ζωή, στο τέλος της, μόνη απομένει γεύσις
του αειφόρου ποταμού (που δις εμβαινειν), ρεύσις

η γλύκα, μήλου αδαγκωτου, και η επιθυμία

ανείπωτη ,ως μια ορμή προς μιαν ουτοπία..
 

Απ’ τη ζωή ,στο τέλος της ,μένει καμμένο ξύλο
κι’ ο τρομερός Μινώταυρος δεμένος σ’ενα στύλο

Η Αριαδνη ,μυστικά να ξετυλίγει μίτους 
κι’ ο Ιωνάς να οδύρεται με΄τη Κοιλιά του κήτους …
 

Απ’ τη ζωή γαυγίσματα ,φωτιά και γκρίζα σκονη
κι όταν στο τέλος έρχεται η νεκρική σινδονη

κι οταν εγκαταλείπουμε το ,των ανθρώπων ,πλήθος

Πλάθει νανούρισμα ξανά το μητρικό το στήθος
 

η Γευσις της θεότητας , βυζιού γαλακτερή
οπως το άστρο της Βηθλεεμ ,κι αυτή αστραφτερή

όταν θα φευγει η ζωή ,σαν μια σκιά στον τοίχο
και μάταια ο Μινωταυρος θα ψάχνει για τον Μιτο….




Σχόλιο από Νοσφεράτος Μάρτιος 25, 2008