η δημοκρατία των αρχαίων.... αποσπασμα απο το αρθρο.. ΔΥΣΦΟΡΙΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ που δημοσιευτηκε στο ΕΝΕΚΕΝ

για αλλο αποσπασμα του αρθρου δειτε εδω :
Δυσφορία στη Δημοκρατία..

Η  Δημοκρατία σήμερα μοιάζει σαν να αντανακλάται σε σπασμένο καθρέφτη: θρυμματισμένο ομοίωμα που εμπεριέχει αναμνήσεις, αναλαμπές., τα σημαινόμενα της γλιστρούν  ενώ εμείς –τα υποκείμενα της- οι πολίτες αλλάζουμε .

Η Ελευθερία των Μοντέρνων -σύμφωνα με την περίφημη φράση  του  Μπενζαμιν  Κονσταντ- προσδιορίζεται ως η ελευθερία των ατόμων ενώ για τους αρχαίους σήμαινε την ελευθερία μιας κοινότητας :της Πόλης .^[1] Η Δημοκρατία για τους αρχαίους Έλληνες ήταν μια «μαχητική» λέξη: απέπνεε ενθουσιασμό και, αρχικά συνδεόταν με τον πόλεμο και την αρρενωπότητα. Ο πολίτης στην αρχαία Αθήνα ήταν κυρίως ο Οπλίτης, και η Εκκλησία του Δήμου προήρθε από τη συνέλευση πολεμιστών. 

Παρόμοια στους Ρωμαίους η «αρετή » του πολίτη η virtus ενείχε μια σημασία πλησιέστερη στην έννοιας του «θάρρους»  και παράγεται από την λέξη vir (ανδρας)^[2]. Η δημοκρατία -μας θυμίζει ο Jacues Ranciere σημαίνει την «εξουσία εκείνων που δεν έχουν κανένα τίτλο, καμία ειδική ικανότητα να ασκούν την εξουσία »^[3]και στη σκέψη των αρχαίων Αθηναίων η δημοκρατία οριζόταν βάσει της ομοιότητας: υπήρχε μόνο εκεί οπου οι άρχοντες έμοιαζαν με τους  κυβερνώμενους.

Ο μηχανισμός δημοκρατικής ανανέωσης ρυθμιζόταν με κλήρωση: η αρχή της ισότητας ερμηνευόταν σχεδόν κατά γράμμα και η εκλογική διαδικασία φαινόταν ως γνώρισμα ενός αριστοκρατικού πνεύματος

Η δημοκρατία - σημαίνει «τη μη καθαρότητα της πολιτικής,» ^[4]και, ήδη από τον Πλάτωνα η δημοκρατία θεωρείτο απ όλα τα πολιτεύματα πού έχουν νόμους ,τα «νόμιμα», η χειρότερη: καταπατά την ελευθερία στο όνομα της  ισοπεδωτικής ισότητας .

Για τον Πλάτωνα η δημοκρατία σήμαινε την κυριαρχία της ‘’Δόξας’’, δηλαδή της άποψης έναντι της γνώσης: η πολιτεία θα έπρεπε να κυβερνάται από τους ανθρώπους πού διαθέτουν την «βασιλική επιστήμη» 

Ο Πολιτικός του Πλάτωνα είναι ο  «επιστήμων, ,» που το έργο του μπορεί να συγκριθεί με το έργο του υφαντή: χρησιμοποιεί το ανθρώπινο υλικό για να κατασκευάσει το υφάδι ενός αρμονικού συνόλου^[5]  ΄Ο Αριστοτέλης από την πλευρά του θεωρούσε ότι η κυριαρχία ανήκε στον νόμο: η καλή διοίκηση -«ευνομία»- πρέπει να είναι μεικτό πολίτευμα: η πολιτεία διαθέτει μια απαραίτητη λαϊκή νομιμότητα που όμως μετριάζεται από την «αριστοκρατία» -με την στενή έννοια των «αρίστων » - αρχόντων της^[6]

---