Kαθώς ξέσπασε η νέα χιλιετία μαζί με την καταστροφή των δίδυμων πύργων του Αφγανιστάν και του Ιράκ βρεθήκαμε μπροστά σε μια παλιά αλήθεια :Ότι τα πάθη παράγουν συλλογικές μορφές ταύτισης ότι η συγκρότηση συλλογικοτητων δεν είναι δυνατόν να επαφίεται σε μια αίσθηση κοινού εργαλειακου συμφέροντος. Συνήθως απαιτείται και κάτι παραπάνω ένα πλεονασμα ,η συναισθηματική επένδυση του αντικειμένου της ταύτισης
Αντιληφθήκαμε ότι η παγκοσμιοποίηση δεν αποτελεί μια οικονομική απλή γραμμική ανελικτική πορεία ενσωμάτωσης και συνύπαρξης αλλά μια διδακασία πάνω από όλα πολιτική-. Και καθώς στην καρδιά του πολιτικού βρίσκεται πάντα μια σχέση εξουσίας – που αφορά εντέλει στο μονοπώλιο-ή η προσπάθεια μονοπώλησης της βίας .
Ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μόνο μια διαδικασία ενσωμάτωσης και αλλά και αποσωματωσης ,απενταξης ,διαδικασία ενοποιητική αλλά και καταστροφική τόσο σε μακρό επίπεδο-δηλαδή σε αυτό των εθνών –κρατών και κοινωνιων όσο και μικροκοινωνικό-στο επίπεδο των ατομικών ταυτοτήτων .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου