Το 1821 και η εθνική μας μούρλα ... ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

 ΠΗΓΗ
http://www.pressinaction.gr/koinonia/istoria/item/1283-1821-kai-i-ethniki-mas-moyrla

Το 1821 και η εθνική μας μούρλα

του Γιώργου Πήττα | 15 Φεβρουαρίου 2011

Φεγγαράκι μου λαμπρό, πόσα χρόνια με στραβώνεις;

Το θυμόμαστε βέβαια το τραγουδάκι «φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ να πηγαίνω στο σχολειό». Μία από τις «αδιάσειστες» αποδείξεις για την ύπαρξη του λεγόμενου κρυφού σχολειού.

Πρόκειται για ένα αθώο παραδοσιακό νανούρισμα, του οποίου οι αρχικοί στίχοι δεν είναι γνωστοί, καθώς η πρώτη του δημοσίευση έρχεται στο ακόμα φρέσκο ελληνικό εθνοκράτος το 1844 από τον Sanders, ενώ κατά τη διάρκεια του αγώνα, το αναφέρει και ο Claude Fauriel, με κάπως διαφορετικά στιχάκια.

Έτσι και αλλιώς, το ποίημα, ως παραδοσιακό, άλλαζε από στόμα σε στόμα το περιεχόμενο του.

Με την εθνική παραμυθία περί κρυφού σχολειού, το συνδέει   για πρώτη φορά ο Γρηγόριος Γ. Παπαδόπουλος (καθηγητής Ιστορίας στα γυμνάσιο Αθηνών) το 1855 σε μία πραγματεία του, στην οποία περιγράφει γλαφυρά, πως

«…(οι μικροί μαθητές ) την νύκτα εξερχόμενοι λάθρα μετέβαινον εις τον διδάσκαλον, λέγοντες το γνωστόν ασμάτιον “Φεγγαράκι μου λαμπρό”...»

Στις φερόμενες ως ιστορικές πηγές, προστέθηκε λίγα χρόνια αργότερα (1885-6) και ο ωραιότατος κατά τα λοιπά πίνακας του Νικόλαου Γύζη με τίτλο «το κρυφό σχολειό».

Τι και αν ο Μανουήλ Γεδεών λόγιος, συγγραφέας και ιστοριοδίφης, καθώς και μέγας χαρτοφύλακας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, από τους μεγαλύτερους μελετητές του Νεότερου Ελληνισμού έγραφε: «ουδέποτε εν ομαλή καταστάσει πραγμάτων εμπόδισε (η Οθωμανική Αυτοκρατορία) την εν νάρθηξι και κελλίοις διδασκαλίαν» και τον επιβεβαίωνε με τα ίδια περίπου λόγια ο ιστοριοδίφης Γιάννης Βλαχογιάννης;

Τι και αν ήταν γνωστό πως οι Οθωμανοί ήταν εξαιρετικά ευφυείς ώστε να τα έχουν καλά με το Ιερατείο του Φαναρίου το οποίο έτσι και αλλιώς θεωρούσε πως η υποδούλωση του Γένους ήταν ενταγμένο στα επουράνια σχέδια του Κυρίου του οποίου πάντα αι βουλαί άγνωσται παραμένουν;

Οι αφορισμοί και τα αναθέματα κατά των επαναστατών, είναι αρκετά οικεία θέματα πια, αν και ακόμα παραμένουν ταμπού για πολλούς.

Τι και αν ήταν γνωστό πως κατά τη διάρκεια των Οθωμανών ιδρύθηκαν και ευημέρησαν μεταξύ άλλων πολλών και η σπουδαία Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη και Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης;

Τι και αν ο περιηγητής William Martin Leak της Βρετανικής Στρατιωτικής Ακαδημίας που κυριολεκτικά αλώνιζε στην Ελλάδα κατά τα χρόνια της Επανάστασης γράφει για τα σχολεία που είδε με τα μάτια του σκόρπια σε όλη την επικράτεια;

 

Χουλιγκανισμός εναντίον διαλεκτικής

Αφορμή για όλα αυτά, στάθηκε η εξωφρενική-κατά τη γνώμη μου- ένταση με την οποία διάφορα Μέσα και επαγγελματίες πολιτικοί αντέδρασαν στη σειρά ντοκιμαντέρ που προβάλλεται αυτή την περίοδο από την τηλεόραση του ΣΚΑΙ.

Αποκορύφωμα βέβαια, το επικολυρικό ξέσπασμα των κυρίων Γεωργιάδη και Πλεύρη στη Βουλή, με το οποίο καλούν τον Υπουργό Πολιτισμού να «επιβάλλει» στην ΕΡΤ ένα …αντιντοκιμαντέρ για να αποκατασταθεί η «αλήθεια», ενώ οι οπαδοί τους έχουν ξεσπαθώσει παντού με χυδαίες ύβρεις τόσο κατά του παρουσιαστή, του συγγραφέα Πέτρου Τατσόπουλου, όσο και κατά των Ακαδημαϊκών Συμβούλων της σειράς, Θάνου Βερέμη και Ιάκωβου Μιχαηλίδη.

Η γνωστή παράφωνη χορωδία με υστερικούς λαρυγγισμούς έχει επιδοθεί στην παλιά της τέχνη κόσκινο.

Μέχρι και σελίδα στο facebook άνοιξαν οι «υπερασπιστές» της ιστορίας με τίτλο «όχι στην ανθελληνική προπαγάνδα του Τ(σ)ατσόπουλου» όπου διαγκωνίζονται και συναγωνίζονται αλλήλους σε χυδαιολογίες προκειμένου να αποδείξουν πόσο γνήσιοι απόγονοι του Λεωνίδα είναι. Υποθέτω, της γνωστής Ψησταριάς Λεωνίδας.

Κανένα επιχείρημα, καμία πρόθεση διαλόγου, καμία ορθολογική αντιπαράθεση, μόνον βρισιές, χαρακτηρισμοί και χυδαιολογίες.

Τι και αν οι Σύμβουλοι της παραγωγής είναι Ακαδημαϊκοί με περγαμηνές;

Αφού δεν λένε αυτά που θέλουμε, είναι πληρωμένοι από τους Αμερικάνους, τους Εβραίους, την Μέρκελ, την Τρόικα, τους κομουνιστές, τη CIA, την Τουρκική ΜΙΤ και άλλα ευαγή ιδρύματα.

Και η ουσία, παραμένει εκεί, αειθαλής και μας κοιτάζει:

Πότε επιτέλους σε αυτόν τον τόπο θα πάψουμε να κουβαλάμε το μικρόβιο της «ορθοδοξίας»; Και εννοώ βέβαια, αυτό το σύνδρομο που κάνει τον κάθε ένα να θεωρεί πως η δική του αλήθεια δεν μπορεί να επιδεχθεί την παραμικρή αμφισβήτηση.

Τελικά, στο πάτωμα των αντιδράσεων μας από όποια πλευρά και αν ερχόμαστε, κυριαρχεί ένας βάρβαρος χουλιγκανισμός που εξοστρακίζει με τον πιο βίαιο τρόπο την διαλεκτική από τον τόπο στον οποίο γεννήθηκε.

Θα μου ήταν εύκολο να επιτεθώ μονομερώς σε όλους αυτούς τους δήθεν πατριώτες που προτιμούν να ακρωτηριάζουν την πραγματικότητα στα μέτρα τους για να βολέψουν την συναισθηματική προσέγγιση της ιστορίας.

Δεν μπορώ να το κρύψω, το χτύπημα του εθνικισμού, το απολαμβάνω ιδιαίτερα.

‘Όμως δυστυχώς, ξέρουμε καλά πως η αδυναμία των Ελλήνων να κάνουν νηφάλιο διάλογο και να διαφωνήσουν με σεβασμό στην Άλλη άποψη αγγίζει τα όρια της παθολογίας.

Και αυτό το τελευταίο –η διαφωνία με σεβασμό- είναι πραγματικά ο καθαρότερος και διαυγέστερος καθρέφτης της ημιμάθειας μας.

Όλοι αυτοί που τώρα αντιδρούν-στην σε γενικές γραμμές εξαίρετη παραγωγή του ΣΚΑΙ- δεν είναι άλλοι από εκείνους που λίγα χρόνια πριν, αναδείκνυαν τα χειρότερα εθνικά χαρακτηριστικά μας ως τους «100 λόγους να είμαστε περήφανοι ως Έλληνες» και χαλούσαν τον κόσμο.

Αυτοί, που θεωρούν εαυτούς απευθείας απογόνους του Λεωνίδα και του Αλέξανδρου και για λόγους που δεν μπορώ να κατανοήσω, ποτέ του Ευριπίδη, του Αισχύλου, του Πίνδαρου, της Σαπφούς, του Περικλή, της Ασπασίας, του Μένανδρου ή του Αλκιβιάδη.

Όλοι αυτοί, όλοι εμείς, που κατακεραυνώνουμε την «απέναντι άποψη» μονολεκτικά με επίθετα- άντε ρε φασίστα-χάσου ρε κομούνι- και που επιμένουμε έτσι, να αναπαράγουμε μεταξύ μας την αθλιότερη πρακτική της εξουσίας:

το τσαλαπάτημα και τον τεμαχισμό όποιου ζει εκτός συστήματος –του δικού μας συστήματος αξιών εν προκειμένω.

 

Η ιστορία και τα παραμύθια

Αλλά, επιστρέφω στην τηλεοπτική σειρά «1821»

Το ύφος, θυμίζει σε πολλά τα κλασικά ιστορικά ντοκιμαντέρ του BBC. Στοιχεία αναπαραστάσεων εποχής, συνδυασμένα με προσεκτική αφήγηση και, καίριες παρεμβάσεις από διακεκριμένους ακαδημαϊκούς.

Και τη ανείπωτη φρίκη ε;

Τόλμησαν, σε ένα θέμα που αφορά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την πτώση της (η Ελληνική Επανάσταση είναι μέρος αυτής της ιστορίας) να ζητήσουν γνώμη και σχολιασμό και από Τούρκο καθηγητή!!!!

Εκάς οι βέβηλοι! Όνειδος-αίσχος-προδοσία-καταισχύνη!!!

Γιατί προφανώς, πρώτα από όλα ο Τούρκος δεν μπορεί να είναι καθηγητής ως βάρβαρος, έπειτα είναι κακός εφόσον ο καλός Τούρκος είναι μόνο νεκρός και, επιπλέον, πιθανόν να διεκδικεί καμιά κατσίκα στα Ίμια.

Θυμάμαι, πάνε χρόνια, έναν χαρακτηριστικό διάλογο μεταξύ ενός έλληνα και ενός εγγλέζου- ο διάλογος έγινε στο Λονδίνο.

Έλληνας: So is it truth that Richard of England (Λεοντόκαρδος) was gay? (Ηλίθιο γέλιο)

Άγγλος: He was a great King you know and a very brave one.

Έλληνας (επιμένει με το ίδιο ηλίθιο γέλιο): butwashegay?? Come on re malaka tell me…

Άγγλος: Who gives a shit man are you retarded or something?

Και κάπου εδώ, με την «ιστορική» αναζήτηση του συμπατριώτη μας τελείωσε η συζήτηση.

Όχι, ο έλληνας δεν ήταν ο Τράγκας. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί Τράγκες, Τραγκόπουλα, Τραγκάκια…που ομιλούν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο: αλαλάζοντες και αφρίζοντες από «ιεράν αγανάκτηση».

Για να κλείσω, θέλω να πω, πως οι εθνικές παραμυθίες που γιγαντώνουν το ηθικό ενός λαού είναι σημαντικά στοιχεία της παράδοσης.

Ιδιαίτερα χρήσιμες όταν μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων φεύγει από το «γένος» και την φυλή και μέσα από συνήθως επώδυνες διεργασίες συντίθεται σε εθνοκράτος.

Χρησιμεύουν στην τόνωση του φρονήματος, εξάπτουν την εθνική φαντασία ή και φαντασίωση, όπως ακριβώς τα παραμύθια σε ένα μικρό παιδί. Κάποια στιγμή όμως το παιδί ενηλικιώνεται και μαθαίνει να διαχωρίζει την παραμυθία από την ιστορία.

Έτσι, μπορεί να συνεχίσει να διασκεδάζει και να απολαμβάνει το παραμύθι και παράλληλα να χτίζει αυτοπεποίθηση με την ιστορία που συμβαίνει να είναι επιστήμη και όχι εργαλείο εθνικής προπαγάνδας.

Δυστυχώς στην Ελλάδα, ιστορία δεν διδαχθήκαμε ποτέ. Συνεχίζουμε με παραμύθια.

Από τον στείρο τρόπο διδασκαλίας της Αρχαιότητας μέχρι τους δήθεν Έλληνες Ιουστινιανό , Θεοδόσιο κ.α. και από αυτούς μέχρι τις πραγματικότητες του 1821, όχι μόνο είμαστε γεμάτοι με ανιστόρητα παραμύθια αλλά δεν αντέχουμε καν και την πιο δειλή αμφισβήτησή τους.

Οι ψυχοπαθητικές αντιδράσεις που εκρήγνυνται με κάθε αφορμή, είναι εξαιρετικά, μα εξαιρετικά ανησυχητικά φαινόμενα, ειδικά σε μία περίοδο που η κοινωνία μας κλονίζεται και σφυροκοπείται ανηλεώς και πετάγονται μέσα από τις λάσπες διάφοροι αυτόκλητοι υπερασπιστές της «ταυτότητας» μας.

Φίδια, που έχουν βγει από τ’ αυγά τους.