και όλοι μας Δεν μάθαμε απ’ τα δικά μας λάθη
Τώρα που κλείνουν αι πληγαί και βγαίνουμε απ’ τ’ αμπάρια
και ολοι ξεχνούν πως γίναμε τότες , μαλλιά Κουβάρια
Τώρα που μάλλον τέλειωσαν Μεγάλες Αφηγήσεις
και μείναν τα συμπτώματα κι οι Πιο Μικρές οι Λύσεις
Τώρα που πια δεν έμεινε κανείς να τον Αφήσεις
και μένει μόνο να εξηγείς: πως- διάολο- θα Ζήσεις;
Ήρθε η ώρα να σας πω τι ήντανε ετούτο
Που ολοι αποράγανε: Το Φλογερόν Φλαούτο
- που Μουσικά σαγήνευε Κορίτσια και Ποντίκια
και τέντωνε σαν τα σχοινιά, ραδίκια μα και Φύκια -
Φλαούτο που Φλαούτευε ένας τρελός Φακίρης
Που μες στα Μπλόγκια τρύπωσε , άυλος Μουσαφίρης
Λες κι ηρθε απ’ το Πουθενά , από την Αφροδίτη
και Φώλιασε στον Καναπέ μέσα στων Μπλογκς το Σπίτι
Κάθε φορά που έπαιζε το Φλογερόν Φλαούτο
Βγάλαν οι Άμουσοι Σπυριά , κι οι Φλογεροί Λαούτο
Φλογίζονταν με Μουσικές Ολη η Μπλογκο σφαίρα
Κι όλων οι Φλόγες Φλόγιζαν Φωνάζοντας : ”Αέρα
Κι ήντανε διασταύρωσις Φλογέρας και Φλαούτου
Καημού και Περηφάνιας και Βιόλας και Λαούτου
Ήταν ένα Υπόγειο Κελάρυσμα του Πάθους
Και ητανε Απαύγασμα Του πιο μεγάλου Λάθους
Ήταν ο σπαραγμός ψυχών , των Κουρελιών Ελπίδα
-και το χρυσάφι ήντανε μέσα απ’το στόμα Μίδα
-ήταν κραυγή του Βατράχου απ’ την βαθιά Κουφάλα
Κι ήντανε και μετείκασμα απ’ Όνειρα Μεγάλα
Ήταν Απόηχος θεών:Το φλογερόν Φλαούτο .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου